Przywrócenie niektórym podatnikom możliwości składania zeznań CIT-8 w wersji papierowej

Ustawą z 11.9.2019 r. o uchyleniu ustawy o specjalnym podatku węglowodorowym oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1978) została przywrócona możliwość składania zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (CIT-8) w postaci papierowej. Przepisy ww. w tym zakresie obowiązują od 25.10.2019 r. (art. 3 pkt 3 i art. 9).

Możliwość składania zeznań CIT-8 w wersji papierowej dotyczy podatników podatku dochodowego od osób prawnych osiągających wyłącznie dochody wolne od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.) i niepełniących funkcji płatnika na podstawie odpowiednich przepisów ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.).

Jak zauważa ministerstwo finansów możliwość papierowego złożenia zeznania podatkowego CIT-8 dotyczyć będzie rozliczenia dochodu, także za 2018 r. Za okres ten składanie zeznań CIT-8 podlega obecnie prolongacie do 31.10.2019 r. – mocą rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 marca 2019 r. w sprawie przedłużenia terminu do złożenia zeznania przez niektórych podatników osiągających dochody wolne od podatku dochodowego od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 549).

Przepis wprowadzający możliwość złożenia zeznania CIT-8 w postaci papierowej wejdzie w życie z dniem 25.10.2019 r.

Właściciel ma 5 lat na złożenie pozwu przeciw gminie o odszkodowanie za utratę wartości działki – najnowsze orzeczenie SN

Stan faktyczny

Na terenie miasta B. spółka J., działająca w branży deweloperskiej i budowlanej, była właścicielem kilkuhektarowej działki gruntu, na której zamierzała pobudować osiedle mieszkaniowe wraz z budynkami usługowymi. W sierpniu 2008 r. wszedł w życie nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który wykluczył możliwość budowy na tym terenie jakichkolwiek budynków mieszkalnych, przemysłowych itp. Tereny miały być przeznaczone na zieleń miejską, ewentualnie wyłącznie działalność rekreacyjno-usługową, ale bez możliwości większej zabudowy.

W tej sytuacji spółka wystąpiła w listopadzie 2008 r. do gminy miasta B., o zapłatę 11 mln zł z tytułu obniżenia wartości działki spowodowanej zmianą miejscowego planu. Zaraz potem zaskarżyła też miejscowy plan zagospodarowania, ale tą sprawę przegrała w sądach administracyjnych (ostateczny wyrok NSA wydał w kwietniu 2011 r.). W tym czasie spółka – poza próbą ugodową, zakończoną fiaskiem – nie podejmowała już żadnych czynności w celu uzyskania odszkodowania na drodze cywilnej.

Postępowanie sądowe

Dopiero po przegranym procesie w NSA, w październiku 2015 r. skierowała ostatecznie pozew do sądu o odszkodowanie.

Ten proces spółka również przegrała, gdyż sądy kolejno oddaliły powództwo, apelację, a SN – skargę kasacyjną.

Stanowisko Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku wskazał, że art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27.3.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1945 ze zm.; dalej: PlanZagospU) pozwala żądać odszkodowania w związku z legalnym działaniem władz publicznych, polegającym na zmianach miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w sytuacji, gdy nieruchomości zmieniają przeznaczenie i znacząco przez to tracą na wartości, albo nie można realizować na nich inwestycji, czyli korzystanie z własności staje się ograniczone.

Zarazem art. 37 ust. 3 PlanZagospU przewiduje, że takie roszczenia odszkodowawcze można wytaczać w terminie 5 lat od dnia, w którym plan miejscowy albo jego zmiana stały się obowiązujące.

Przepis ten przewiduje określony termin na zgłoszenie tych roszczeń. Wprawdzie doszło do takiej sytuacji, spółka bowiem wnioskowała o odszkodowanie i doszło do nieudanej próby ugodowej, ale tu nastąpiło tylko przerwanie biegu terminu zawitego do wytaczania takich roszczeń, który zaczął być liczony od nowa – od listopada 2008 r. Spółka złożyła pozew w tej sprawie dopiero w październiku 2015 r., czyli ponad 7 lat od wejścia w życie nowego planu i zawezwania do próby ugodowej, które przerwało bieg pierwotnego terminu. To finalnie spowodowało wygaśnięcie roszczeń i odrzucenie ich przez sądy, gdyż – jak podkreślił SN – wskazany w art. 37 ust. 3 PlanZagospU termin jest terminem zawitym.

Zasady współpracy audytora wewnętrznego i inspektora ochrony danych w jednostkach sektora publicznego określone przez MF i Prezesa UODO

Zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. a RODO administrator[1] i podmiot przetwarzający[2] wyznaczają inspektora ochrony danych, zawsze gdy przetwarzania dokonują organ lub podmiot publiczny, z wyjątkiem sądów w zakresie sprawowania przez nie wymiaru sprawiedliwości. Rozporządzenie nie precyzuje, jakie jednostki należy rozumieć przez podmioty publiczne.
Zakres pojęcia organów i podmiotów publicznych obowiązanych do wyznaczenia inspektora

Podmioty te zostały jednak określone w art. 9 ustawy z 10.5.2018 r. o ochronie danych osobowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1781 ze zm.). Wskazany artykuł stanowi, że przez organy i podmioty publiczne obowiązane do wyznaczenia inspektora, o których mowa w art. 37 ust. 1 lit. a RODO, rozumie się:

1) jednostki sektora finansów publicznych,

2) instytuty badawcze,

3) Narodowy Bank Polski.

Prowadzenie czynności audytowych w obszarach związanych z ochroną danych osobowych budziło wiele dyskusji i kontrowersji. Dlatego też Ministerstwo Finansów i Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, biorąc pod uwagę charakter zadań realizowanych w jednostce przez Inspektora Ochrony Danych i audytora wewnętrznego oraz w celu zapewnienia ich niezależności, wypracowali zasady współpracy dotyczące audytu wewnętrznego w obszarze danych osobowych.

Zasady współpracy dotyczące audytu wewnętrznego w obszarze danych osobowych

W przedmiotowych zasadach wskazano, że zarówno inspektor ochrony danych, jak i audytor wewnętrzny wspierają kierownika jednostki sektora finansów publicznych w realizacji jej celów i zadań. Do zadań inspektora ochrony danych należy m.in. monitorowanie zgodności przetwarzania danych osobowych z obowiązującymi przepisami prawa. Natomiast zadaniami audytora wewnętrznego są m.in. ocena zgodności działalności jednostki z przepisami prawa (a zatem również przepisami prawa o ochronie danych osobowych) oraz procedurami wewnętrznymi, a także skuteczności i efektywności działania, ochrony zasobów oraz zarządzania ryzykiem. W związku z tym działania audytorów wewnętrznych i inspektorów ochrony danych powinny być komplementarne. W celu wsparcia prawidłowego funkcjonowania jednostki powinni oni wymieniać informacje i dokumenty niezbędne dla prawidłowej realizacji swoich zadań. Zarówno inspektorzy ochrony danych, jak i audytorzy podlegają bezpośrednio kierownikowi jednostki. Ich praca może podlegać jego kontroli, w tym tej zleconej podmiotom wewnętrznym i zewnętrznym. Zarówno w przypadku audytora wewnętrznego, jak i inspektora ochrony danych kluczową rolę odgrywa niezależność w realizowaniu zadań. Stąd audytorzy i inspektorzy muszą w swojej pracy uwzględniać wzajemną niezależność i nie wpływać na jej ograniczanie. Ministerstwo Finansów i Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych zauważyli również, że w przypadku gdy audyt obejmuje zadania realizowane przez inspektora ochrony danych, audytor wewnętrzny powinien odnosić się do badanego obszaru, nie formułując wniosków dotyczących bezpośrednich działań inspektora ochrony danych. W tym zakresie ostateczne decyzje podejmuje kierownik jednostki. Jeżeli inspektor ochrony danych nie zgadza się ze stanowiskiem kierownika jednostki sektora finansów publicznych, powinien mieć możliwość przedstawienia swojego stanowiska, które powinno zostać uzasadnione i udokumentowane, Materiał ten może być przydatny w celach dowodowych w przypadkach oceny prawidłowości wykonywania funkcji inspektora ochrony danych w kontekście jego odpowiedzialności na gruncie przepisów prawa pracy lub kodeksu cywilnego (odpowiedzialności kontraktowej) przez właściwe organy. Inspektor ochrony danych i audytor wewnętrzny posiadają gwarancje niezależności kształtujące ich status. Każdy z nich działa też w celu zapewnienia zgodności działań jednostki sektora finansów publicznych z prawem. Dlatego w osiągnięciu celu potrzebna jest efektywna współpraca oraz wzajemne wspieranie się w tym zakresie wiedzą i doświadczeniem.

Audyt wewnętrzny

Wypracowane przez Ministerstwo Finansów i Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych zasady współpracy dotyczące audytu wewnętrznego w obszarze ochrony danych osobowych pozwalają nie tylko zachować niezależność dwóch stron, tj. audytora wewnętrznego i inspektora ochrony danych osobowych, ale również zapewnić, że audyt wewnętrzny realizuje swój cel, określony w art. 272 ust. 1 ustawy z 27.8.2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 869 ze zm.), jakim jest wspieranie ministra kierującego działem lub kierownika jednostki w realizacji celów i zadań przez systematyczną ocenę kontroli zarządczej oraz czynności doradcze.

Ministerstwo Finansów na swojej stronie internetowej[3] opublikowało formularz oceny spełnienia obowiązków wynikających z RODO oraz ustawy o ochronie danych osobowych. Został on podzielony na pięć bloków tematycznych:

1) organizacja systemu ochrony danych osobowych,

2) prawo do przetwarzania danych osobowych,

3) realizacja praw osoby, której dane dotyczą,

4) inspektor ochrony danych,

5) rejestrowanie czynności przetwarzania danych osobowych,

6) ocena skutków przetwarzania danych osobowych.

Należy podkreślić, że celem formularza nie jest ocena pracy inspektora ochrony danych osobowych. Formularz zawiera pytania związane z funkcją inspektora, takie jak: prawidłowość jego powołania, udostępnianie inspektorowi zasobów, jego dostępność w jednostce, zapewnienie warunków do realizacji zadań, ocena regulacji wewnętrznych w zakresie ochrony danych osobowych przez inspektora danych osobowych, a przede wszystkim zapewnienie inspektorowi niezależności. Wskazane pytania nie oceniają jednak sensu stricte pracy inspektora ochrony danych osobowych, a pozwalają m.in. zweryfikować, czy kierownictwo jednostki zapewniło mu odpowiednie warunki do pracy.

0112-KDIL1-2.4012.418.2019.3.PM – Interpretacja indywidualna z dnia 24-10-2019

Zastosowanie obniżonej 8% stawki dla usługi dostawy i montażu oraz usług serwisowych rolet i żaluzji

Podwyższenie limitu zwrotu VAT od towarów nabytych do celów prywatnych personelowi Agencji Frontex

Proponowana zmiana rozporządzenia wynika z potrzeby dokonania waloryzacji limitu, określonego w art. 12 ust. 4 umowy w sprawie siedziby między Rzecząpospolitą Polską a Europejską Agencją Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) podpisanej 9.3.2017 r. regulującej zasady funkcjonowania Europejskiej Agencji Straży Granicznej i Przybrzeżnej (Frontex) w Polsce.

Projekt wprowadza możliwość dokonywania zwrotu VAT personelowi Frontex, z wyłączeniem osób mających stałe miejsce zamieszkania na terytorium Polski, z tytułu nabycia do celów prywatnych towarów na terytorium kraju w ilościach niewskazujących na przeznaczenie handlowe w kwocie 20 240 zł w drugim roku obowiązywania rozwiązań prawnych wynikających ze związania Polski ww. umową, a nie w kwocie 20 000 zł, która obowiązywała w pierwszym roku realizacji umowy. Podwyższenie tego limitu do kwoty 20 240 zł będzie mieć zastosowanie do nabyć dokonanych od 2019 r.

Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Sprzeciw wobec uwzględnienia odwołania przez zamawiającego

Istota sprzeciwu

W postępowaniu odwoławczym, prowadzonym przed KIO, poza stronami postępowania, tj. odwołującym i zamawiającym, mogą brać udział także inni uczestnicy. Są nimi wykonawcy, który skutecznie przystąpili do postępowania po jednej ze stron, zgodnie z postanowieniami art. 185 ust 2 ZamPublU.

Uczestnik, który przystąpił do postępowania odwoławczego po stronie zamawiającego, może skutecznie wpłynąć na dalsze postępowanie w przypadku, gdy zamawiający uwzględni zarzuty przedstawione w odwołaniu w całości lub części. W takiej sytuacji uczestnik postępowania może wnieść sprzeciw wobec uwzględnienia dokonanego przez zamawiającego w trybie art. 186 ust. 4 ZamPublU. W praktyce wykonawcą, który najczęściej przystępuje do postępowania odwoławczego po stronie zamawiającego, jest podmiot, którego oferta została wybrana w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego. W jego interesie zatem pozostawać będzie utrzymanie w mocy decyzji zamawiającego. Z kolei uwzględnienie zarzutów przedstawionych w odwołaniu, zwłaszcza w całości, prowadzi niejako z mocy prawa do wykonania, powtórzenia lub unieważnienia czynności w postępowaniu o udzielenie zamówienia zgodnie z żądaniem zawartym w odwołaniu w zakresie uwzględnionych zarzutów, co w praktyce może oznaczać wybór oferty innego wykonawcy. Dlatego też wykonawca zainteresowany utrzymaniem aktualnego status quo ma prawo złożyć sprzeciw wobec uwzględnienia zarzutów odwołania przez zamawiającego i tym samym doprowadzić do dalszego procedowania w sprawie odwoławczej przed KIO oraz uzyskania orzeczenia merytorycznego.

Złożenie sprzeciwu co do uwzględnienia odwołania stanowi wyjątek od zasady, przewidzianej w art. 185 ust. 5 ZamPublU, zgodnie z którą czynności uczestnika postępowania odwoławczego nie mogą pozostawać w sprzeczności z czynnościami i oświadczeniami strony, do której przystąpił. Uczestnik, który wniósł sprzeciw, przejmuje na siebie niejako zadania zamawiającego w sporze z odwołującym i to on będzie ponosił koszty postępowania w przypadku uwzględnienia odwołania[1].

Skutki wniesienia sprzeciwu

Wniesienie sprzeciwu przez uczestnika jest istotną czynnością w postępowaniu przed KIO, gdyż rzutuje ona na dalsze jego prowadzenie. Należy bowiem pamiętać, że w sytuacji, gdy zamawiający uwzględni zarzuty przedstawione w odwołaniu w całości albo w części, a w tym drugim przypadku odwołujący cofnie pozostałe zarzuty, a uczestnik, który przystąpił po stronie zamawiającego, nie złoży sprzeciwu co do czynności uwzględnienia zarzutów, wówczas Izba umarza postępowanie odwoławcze (art. 186 ust. 3 i 3a ZamPublU). Gdy uprawniony do tego uczestnik postępowania wniesie sprzeciw, postępowanie toczy się dalej, a Izba rozpoznaje odwołanie zgodnie z przepisami Ustawy.

Wykonawca, który wnosi sprzeciw, musi się liczyć ze swoją ewentualną odpowiedzialnością finansową za wynik sprawy.

W sytuacji gdy uczestnik postępowania, który przystąpił po stronie zamawiającego, wniósł sprzeciw wobec uwzględnienia zarzutów przedstawionych w odwołaniu w całości albo w części, gdy zamawiający uwzględnił część zarzutów, a odwołujący nie wycofał pozostałych zarzutów odwołania, a Izba uwzględniła odwołanie, wówczas zasądza od wnoszącego sprzeciw równowartość kwoty wpisu na rzecz odwołującego oraz uzasadnione koszty stron postępowania odwoławczego na rzecz odwołującego lub zamawiającego (§ 5 ust. 2 pkt. 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania).

Gdy jednak Izba odrzuca lub oddala odwołanie, wówczas uzasadnione koszty stron postępowania odwoławczego są zasądzane od odwołującego na rzecz wnoszącego sprzeciw.

Na uzasadnione koszty stron postępowania odwoławczego składają się w szczególności koszty związane z dojazdem na wyznaczoną rozprawę lub rozprawy albo posiedzenia Izby oraz wynagrodzenie pełnomocników do maksymalnej kwoty 3600 zł.

Forma i termin złożenia

Sprzeciw wobec uwzględnienia przez zamawiającego zarzutów odwołania w całości lub w części, w myśl art. 186 ust. 5 ZamPublU, może być wniesiony przez uczestnika postępowania na piśmie lub ustnie do protokołu.

Jeśli chodzi o formę w sensie materialnym, sprzeciw może być wniesiony zarówno w wersji papierowej, jak i przy użyciu środków komunikacji elektronicznej, przy czym nie jest tu wymagane zachowanie formy elektronicznej z kwalifikowanym podpisem elektronicznym. Z § 7 OdwołaniaR wynika bowiem wprost, że korespondencja w sprawie odwoławczej (za wyjątkiem odwołania i zgłoszenie przystąpienia) kierowana przez strony i uczestników do Izby, a także przez Izbę, może być przesyłana przy użyciu środków komunikacji elektronicznej. Domniemywa się wówczas, że dzień przesłania korespondencji jest dniem doręczenia, jeśli została ona przesłana niezwłocznie również w formie pisemnej.

Termin złożenia sprzeciwu wobec uwzględnienia odwołania w całości lub części wynosi 3 dni od dnia otrzymania wezwania w tym przedmiocie, kierowanego z KIO do przystępującego po stronie zamawiającego uczestnika postępowania. Z § 13 OdwołaniaR wynika bowiem, że skład orzekający rozpatrujący sprawę w ramach czynności formalnoprawnych wzywa uczestnika postępowania odwoławczego, który przystąpił po stronie zamawiającego, do złożenia oświadczenia w przedmiocie wniesienia sprzeciwu co do uwzględnienia zarzutów przedstawionych w odwołaniu w całości lub części w terminie 3 dni od dnia otrzymania wezwania, pod rygorem umorzenia postępowania odwoławczego. Zachowanie terminu do złożenia sprzeciwu jest zatem kluczowe dla dalszych losów postępowania, gdyż sprzeciw złożony po terminie nie wywoła skutków prawnych, a postępowanie mimo to zostanie umorzone.

W przypadku posiedzenia z udziałem stron, uczestników postępowania, świadków lub biegłych, Izba również wzywa uczestnika przystępującego do postępowania po stronie zamawiającego, do złożenia oświadczenia w przedmiocie sprzeciwu, z tą jednak różnicą, że nie wyznacza się uczestnikowi terminu. To oznacza, że uczestnik powinien złożyć takie oświadczenie od razu na tym samym posiedzeniu. Złożenie oświadczenia po zamknięciu posiedzenia nie wywoła już skutków prawnych, jakie wiążą się ze skutecznym wniesieniem sprzeciwu.

Treść sprzeciwu

Gdy sprzeciw jest wnoszony na piśmie, powinien zawierać dokładne oznaczenie stron i uczestników postępowania. Wskazując dane uczestnika postępowania, powinno się oznaczyć, po której stronie jest przystępującym. Sprzeciw kieruje się do KIO. Pismo zwierające oświadczenie w przedmiocie sprzeciwu powinno być oznaczone sygnaturą akt, co pozwoli na prawidłową identyfikację postępowania, którego dotyczy.

W samej treści pisma wystarczające pozostaje złożenie oświadczenia w przedmiocie tego, czy uczestnik postępowania składa sprzeciw wobec uwzględnienia przez zamawiającego zarzutów przedstawionych w odwołaniu w całości lub w części. Uczestnik nie jest zobowiązany do zgłaszania wniosków co do sposobu zakończenia postępowania, choć może to uczynić.

Uzasadnienie sprzeciwu nie jest jego elementem koniecznym i wymaganym. Niemniej jednak, jeżeli uczestnik postępowania zamierza w tym miejscu uszczegółowić swoje stanowisko, może to zrobić w treści uzasadnienia. Powołanie wszelkich okoliczności faktycznych, zgłoszenie wniosków dowodowych, jak również prezentacja prawnego uzasadnienia stanowiska uczestnika mogą pomóc w dalszej jego obronie w postępowaniu.

Sprzeciw powinien być podpisany przez osobę upoważnioną, legitymującą się stosownym pełnomocnictwem, albo przez samego uczestnika postępowania. Jeżeli zawiera załączniki, należy je wymienić w końcowej części pisma.

Decyzja o Nabielaka 9 z brakami

Przedłużenie o kolejne 2 miesiące terminu złożenia zeznania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych (CIT-8 i CIT-8AB)

Przygotowane rozporządzenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju zmieniające rozporządzenie w sprawie przedłużenia terminu do złożenia zeznania o wysokości dochodu osiągniętego (straty poniesionej) w roku podatkowym i wpłaty należnego podatku dochodowego od osób prawnych ma na celu zapewnienie podatnikom niezbędnego czasu do prawidłowego rozliczenia się z podatku dochodowego od osób prawnych. Wprowadza ono wydłużenie o kolejne 2 miesiące termin do złożenia zeznania podatkowego, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865; dalej: PDOPrU) (CIT-8 i CIT-8AB), a także do wpłaty podatku należnego (różnicy pomiędzy podatkiem należnym od dochodu wykazanego w zeznaniu a sumą należnych zaliczek). Zmianą zostaną objęci podatnicy, których rok podatkowy rozpoczął się po 31.12.2018 r. (w 2019 r.) i zakończył się przed 1.9.2019 r.

W związku z szeregiem zmian w przepisach podatkowych wprowadzonych z 1.1.2019 r. powodujących konieczność modyfikacji obowiązujących formularzy podatkowych, prowadzone są prace mające na celu wydanie rozporządzenia określającego wzory formularzy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych obowiązujące w 2019 r. Te wzory są w przygotowaniu stąd przedłużenie terminu do złożenia zeznania za 2019 r., którzy już z jakiś względów zakończyli rok podatkowy.

Rozporządzenie przedłużające termin do złożenia zeznania podatkowego wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Nowe wzory zeznań, deklaracji i informacji w PIT

W związku z licznymi zmianami w ustawie z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.; dalej: PDOFizU), a także ustawie z 20.11.1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 43 ze zm.; dalej: RyczałtU), które weszły w życie z 1.1.2019 r. konieczne jest sporządzenie nowych wzorów zeznań podatkowych, deklaracji i informacji podatkowych, które uwzględniają te zmiany.

W projekcie rozporządzenia Finansów, Inwestycji i Rozwoju w sprawie wzorów zeznań podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych – określono nowe wzory formularzy podatkowych oznaczonych symbolami: PIT-36, PIT-36S, PIT-36L, PIT-36LS, PIT-37, PIT-38, PIT-39, PIT/B, PIT/BR, PIT/D, PIT/DS, PIT/IP, PIT/M, PIT/MIT, PIT/PM, PIT/O, PIT/Z i PIT/ZG, umożliwiające prawidłowe wykonanie obowiązków podatkowych przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych za 2019 r.

Natomiast w projekcie rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju w sprawie wzorów zeznań, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne – określono nowe wzory formularzy podatkowych oznaczonych symbolami: PIT-28, PIT-28S, PIT16A, PIT-19A, PIT-28/B, PIT/O i PIT/D, umożliwiających prawidłowe wykonanie obowiązków podatkowych przez podatników zryczałtowanego podatku dochodowego za 2019 r.

Rozporządzenia zawierające nowe wzory wejdą w życie z 1.1.2020 r.

Nowe wzory będą mieć zastosowanie do uzyskanych dochodów (przychodów) lub poniesionych strat od 1.1.2019 r.

Jeśli przed dniem wejścia w życie rozporządzenia zeznanie, deklaracja lub informacja podatkowa zostały złożone według dotychczasowego wzoru, to wówczas uznaje się za prawidłowe zastosowanie wzorów obowiązujących przed dniem wejścia w życie nowych rozporządzeń.

Opłata za wydanie Wiążącej Interpretacji Stawkowej

Wiążąca Informacja Stawkowa (WIS) ma być gwarancją dla podatników, że dla sprzedawanych przez nich towarów, bądź usług, została zastosowana właściwa stawka VAT według klasyfikacji CN (Nomenklatura Scalona) dla towarów lub PKWiU dla usług. Aby uzyskać decyzję dotyczącą WIS trzeba będzie od 1.11.2019 r. opłacić wniosek o wydanie WIS w wysokości 40 zł. Przy czym, wnioskodawca zostanie zobowiązany do uiszczenia opłaty z tytułu przeprowadzonych dodatkowo badań i analiz, jeżeli rozpatrzenie wniosku wymaga ich przeprowadzenia. Wysokość takiej dodatkowej opłaty będzie określana w drodze postanowienia, przez organ wydających WIS.

Rozporządzeniem Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 3.10.2019 r. w sprawie sposobu uiszczenia opłat dotyczących wydania wiążącej informacji stawkowej (Dz.U. z 2019 r. poz. 1945) określono sposób uiszczania opłat za WIS.

Na podstawie art. 42f ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.; dalej: VATU) opłatę za wniosek o wydanie WIS, o której mowa w art. 42e ust. 1 VATU – uiszcza się na rachunek bankowy Krajowej Informacji Skarbowej. Rozporządzenie wchodzi w życie z 1.11.2019 r.