Przedłużenie do 31.12.2023 r. stosowania stawki 0% VAT
Zgodnie z § 11 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z 2.12.2022 r. w sprawie obniżonych stawek podatku od towarów i usług w roku 2023(Dz. U. poz. 2495 i 2808) – do 30.6.2023 r. była stosowana obniżona do wysokości 0% stawka podatku VAT dla nieodpłatnych dostaw towarów oraz nieodpłatnego świadczenia usług na cele związane z pomocą ofiarom skutków działań wojennych na terytorium Ukrainy. Preferencja ma zastosowanie (pod pewnymi warunkami) do nieodpłatnych dostaw towarów lub nieodpłatnego świadczenia usług na rzecz:
- Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych,
- podmiotów leczniczych w rozumieniu art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej,
- jednostek samorządu terytorialnego
– na cele związane z pomocą ofiarom skutków działań wojennych w Ukrainie.
W związku z przedłużającą się inwazją Rosji na terytorium Ukrainy oraz dużą liczbą uchodźców w Polsce przedłużono obowiązywanie tej preferencji do 31.12.2023 r. – rozporządzenie, Ministra Finansów z 23.6.2023 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie obniżonych stawek podatku od towarów i usług w roku 2023 (Dz.U. 2023 r., poz. 1224).
Udokumentowanie wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów
Błąd w adresie nabywcy nie wyklucza możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków, dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej. Nie sposób jednoznacznie przesądzić jakie stanowisko będzie prezentował organ podatkowy w trakcie ewentualnej kontroli prawidłowości rozliczeń podatkowych, należy jednak wskazać, iż istnieje prawdopodobieństwo, iż będzie oczekiwał wystawienia not korygujących do danych na fakturach otrzymanych.
O możliwości zaliczenia wydatków ponoszonych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej decyduje art. 22 ust.1 w zw. z art. 23 ust. 1 PDOFizU.
W orzecznictwie podkreśla się, iż poza pokryciem wydatku z własnych zasobów majątkowych, związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, braku wyłączenia z kosztów podatkowych (art. 23 ust. 1 PDOFizU) oraz został właściwie udokumentowany.
W doktrynie powszechne jest stanowisko, iż w przypadku, gdy dokument poniesiony dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej nie został właściwie udokumentowany konieczne jest jego uzupełnienie. Dla zaliczenia wydatków do kosztów, co do zasady, powinien udokumentować je zgodnie z przepisami RachunkU, za pomocą dowodów księgowych.
W przypadku faktur zakupu, które mają wskazany błędny adres podstawą skorygowania dokumentów jest wystawiona nota korygująca. Nota korygująca może zostać wystawiona zbiorczo wobec wszystkich faktur dotyczących danego kontrahenta. Nota korygująca nie może dotyczyć pomyłek w zakresie danych określonych w art. 106e ust. 1 pkt 8-15 VATU. Nie ma zatem przeszkód, by skorygować numer NIP, nazwisko, adres. Wystawienie noty korygującej nie może prowadzić do zmiany osoby podatnika.
W analizowanej sytuacji błędny jest adres, ale wskazuje Pan, iż wydatki ponoszone dotyczą działalności gospodarczej. Jeżeli więc spełnione są poniższe warunki uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu, to organ podatkowy nie ma podstaw do kwestionowania uwzględnionych w rozliczeniu podatkowym wydatków, niezależnie od tego czy noty do faktur zostały wystawione czy nie. Trudno jednak wyrokować czy organ podatkowy nie będzie stał na stanowisku, iż błędne dane nabywcy powinny zostać poprawione.
By poniesiony wydatek stanowił koszt uzyskania przychodu, powinny być spełnione łącznie następujące warunki:
1) został poniesiony przez Wnioskodawcę, tj. w ostatecznym rozrachunku został pokryty z zasobów majątkowych Wnioskodawcy,
2) jest definitywny, tj. wartość poniesionego wydatku nie została Wnioskodawcy w jakikolwiek sposób zwrócona,
3) pozostaje w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą,
4) poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów,
5) nie znajduje się w grupie wydatków, które zgodnie z art. 23 ust. 1 PDOFizU nie stanowią kosztów uzyskania przychodów,
6) został właściwie udokumentowany.
Zgodnie z art. 180 § 1 OrdPU jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Pragnę zaznaczyć, że podatnik powinien zadbać o odpowiednie udokumentowanie transakcji, na wypadek kontroli podatkowej, zwłaszcza w kontekście związku poniesienia wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Ponowne zgłoszenie do małego ZUS plus
Ubezpieczony, który wykorzystał 36 miesięcy płacenia małego ZUS plus, może od 1.8.2023 r. do 31.12.2023 r. zgłosić się ponownie do tej formy opłacania składek i opłacać składki w tej formie przez dodatkowe 12 miesięcy.
Od 1.8.2023 r. ma zostać wprowadzony do SysUbSpołU przepis epizodyczny umożliwiający dłuższe korzystanie z małego ZUS plus. Zgodnie z nową regulacją ubezpieczony, który w 2023 r. ustalał podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe według małego ZUS plus, zachowuje prawo do ustalania podstawy wymiaru składek na dotychczasowych zasadach przez okres dodatkowych 12 miesięcy kalendarzowych.
Ubezpieczony, który w 2023 r. osiągnął limit 36 miesięcy kalendarzowych małego ZUS plus i przed dniem 1.8.2023 r. ustalał podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w inny sposób, uzyskuje prawo do ustalania podstawy wymiaru składek w ramach małego ZUS plus przez okres dodatkowych 12 miesięcy kalendarzowych.
W celu skorzystania z prawa z prawa do dodatkowych 12 miesięcy preferencji, ubezpieczony zawiadamia ZUS o zmianie danych dotyczących tytułu ubezpieczenia przez złożenie zgłoszenia wyrejestrowania i ponownego zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych w terminie do 31.12.2023 r.
Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych w ramach małego ZUS plus ustala się od miesiąca wskazanego w zgłoszeniu do ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, nie wcześniej jednak niż od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zgłoszenie zostało złożone w ZUS.
Opracowanie ryzyka zawodowego przy pracy zdalnej
Szacowanie ryzyka
Przypomnijmy, że w trakcie szacowania ryzyka zawodowego pracownika wykonującego pracę w formie zdalnej należy uwzględnić w szczególności wpływ tej pracy na:
- wzrok pracownika,
- układ mięśniowo-szkieletowy oraz
- uwarunkowania psychospołeczne tej pracy.
Jakkolwiek bardzo często praca zdalna polegać będzie na wykonywaniu pracy typowo biurowej (niemniej nigdzie w przepisach nie ogranicza się pracy zdalnej wyłącznie do takiego rodzaju prac), konieczne jest przeprowadzenie odrębnej oceny ryzyka zawodowego podczas prac w formie zdalnej. W przepisach pojawia się przy ocenie ryzyka wprost odniesienie do pracy zdalnej – uwarunkowania psychospołeczne podczas wykonywania pracy w sposób zdalny. Dokonując oceny ryzyka zawodowego należy brać pod uwagę nie tylko pojedyncze elementy oceny, ale również wzajemny ich wpływ na siebie.
Informacja
Na podstawie wyników wykonanej oceny ryzyka zawodowego pracodawca opracowuje informację zawierającą:
- zasady i sposoby właściwej organizacji stanowiska pracy zdalnej, z uwzględnieniem wymagań ergonomii,
- zasady bezpiecznego i higienicznego wykonywania pracy zdalnej (poszczególnych czynności),
- czynności do wykonania po zakończeniu wykonywania pracy zdalnej,
- zasady postępowania w sytuacjach awaryjnych stwarzających zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego.
Uniwersalna ocena ryzyka
Pracodawca może sporządzić również uniwersalną ocenę ryzyka zawodowego dla poszczególnych grup stanowisk pracy zdalnej.
Przed dopuszczeniem do wykonywania pracy zdalnej pracownik potwierdza w oświadczeniu składanym w postaci papierowej lub elektronicznej zapoznanie się z przygotowaną przez pracodawcę oceną ryzyka zawodowego oraz informacją zawierającą zasady bezpiecznego i higienicznego wykonywania pracy zdalnej oraz zobowiązuje się do ich przestrzegania.
Przy ocenie ryzyka zawodowego bardzo pomocne mogą być materiały, wytyczne, lista kontrolna opracowane przez CIOP (www.ciop.pl).
Rozliczenie usługi ładowania pojazdu elektrycznego nabytej od zagranicznego podatnika
Opisaną transakcję należy rozliczyć jako krajową dostawę towarów objętą odwrotnym obciążeniem.
Należy przede wszystkim wyjaśnić, że ładowanie pojazdów elektrycznych jest w przepisach o elektromobilności określane jako usługa. Natomiast dla potrzeb VAT jest uznawane za dostawę towarów.
Wynika to z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-282/22 Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej przeciwko P. w którym wskazano, że dostawą towarów jest jedno złożone świadczenie składające się z: – udostępnienia urządzeń do ładowania pojazdów elektrycznych (w tym integracji ładowarki z systemem operacyjnym pojazdu), – zapewnienia przepływu energii elektrycznej o odpowiednio dostosowanych parametrach do akumulatorów tego pojazdu, – niezbędnego wsparcia technicznego dla zainteresowanych użytkowników oraz – udostępnienia aplikacji informatycznych umożliwiających zainteresowanemu użytkownikowi rezerwację konektora, podgląd historii transakcji oraz wpłatę środków gromadzonych w portfelu cyfrowym celem wykorzystania do płatności za ładowanie.
W przypadku nabycia dostawy towarów w postaci ładowania pojazdu elektrycznego od podatnika zagranicznego, niezarejestrowanego w Polsce stanowi ono dostawę towarów rozliczaną przez nabywcę. Ta sytuacja ma miejsce gdy spełnione są warunki wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 5 VATU, zgodnie z którym jeśli dostawca posiada siedzibę poza Polską, to dokonana przez niego dostawa krajowa w Polsce jest rozliczana przez nabywcę, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:
- dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który nie jest zarejestrowany dla potrzeb VAT w Polsce,
- nabywcą jest podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana dla potrzeb VAT UE w Polsce,
- dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość lub sprzedaży na odległość towarów importowanych rozliczanej w procedurze szczególnej.
Rozliczenie transakcji zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 VATU oznacza, że dostawca powinien wystawić fakturę bez VAT z zagranicznym NIP, a nabywca wykaże z tego tytułu zarówno VAT należny, jak i VAT naliczony (jeśli oczywiście przysługuje prawo do odliczenia). Taki sposób rozliczenia podatku naliczonego wynika z art. 86 ust. 2 pkt 4 lit b w zw. z ust. 10 VATU.
Ponadto, w opisanej sytuacji na miejsce świadczenia w Polsce wskazuje art. 22 ust. 1 pkt 6 VATU, wiążąc je z miejscem, w którym nabywca korzysta z tych towarów i je zużywa.
W JPK_V7 należy wykazać transakcję:
– w odniesieniu do podatku należnego: K_31, K_32, P_31, P_32,
– podatek naliczony: K_43, K_44, P_43, P44.
Opodatkowanie i oskładkowanie noclegu oddelegowanego pracownika
Nocleg pracownika oddelegowanego powinien być wyłączony z przychodów. Niestety zarówno fiskus jak i ZUS prezentują przeciwne stanowiska, a orzecznictwo sądowe jest niejednolite.
Według ogólnej zasady przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Dodatkowo za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Wykładni powyższych przepisów należy dokonywać w oparciu o wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8.7.2014 r., K 7/13, Legalis. Zgodnie ze stanowiskiem TK za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:
1) zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2) zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenie aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść,
3) korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W wyroku powyższym TK opowiedział się za nieopodatkowywaniem noclegów pracowniczych, który odbywają podróże w ramach stosunku pracy.
Niestety pogląd ten nie jest obecnie podzielany przez fiskusa i ZUS, którzy domagają się odpowiednio podatku i składek. Na dodatek sądy również zaczęły odchodzić od stanowiska TK – przykładowo w wyroku NSA z 23.8.2022 r., II FSK 3268/19, Legalis czytamy, że z dobrowolne przyjęcie od pracodawcy nieodpłatnego zakwaterowania leży w interesie pracownika, gdyż uzyskuje on w ten sposób wymierną korzyść (przysporzenie majątkowe) w postaci uniknięcia kosztów, które musiałby ponieść, skoro zdecydował się na wynikające z umowy o pracę „mobilne” miejsce pracy poza miejscem jego zamieszkania.
Pogląd ten nie jest właściwy, gdyż pracownik bynajmniej nie jedzie dobrowolnie – jeżeli nie pojedzie, to będzie znaczyło, że nie jest potrzebny pracodawcy i powinien poszukać nowej pracy. Nie można też mówić o uniknięciu wydatku – nie można przecież uniknąć wydatku, którego by się nie poniosło. A przecież gdyby pracodawca nie oddelegował pracownika, ten by nie musiał nocować w trasie i nie poniósłby w związku z tym żadnych wydatków.
Podejście organów podatkowych i rentowego oraz – coraz częściej – sądów powoduje, że nocleg – wbrew logice – należy uznać za przychód, opodatkować i oskładkować. Oczywiście podatek i składki mogą być potrącone z wynagrodzenia pracownika.
Rozpoznanie WNT w przypadku naliczenia VAT przez dostawcę
We wskazanej sytuacji podatnik obowiązany jest rozpoznać WNT naliczając należny VAT od kwot brutto z otrzymanych faktur.
Zastosowanie prawidłowej stawki VAT przez dostawcę
W pierwszej kolejności wskazać pragnę, że stawka VAT w wysokości 20% została w przedstawionej sytuacji zastosowana przez dostawcę, przy czym przepisami właściwymi do oceny czy ta stawka została zastosowana prawidłowo oraz czy w związku z rejestracją VAT UE klienta może zostać skorygowana do stawki 0% są przepisy państwa członkowskiego, z którego towar został klientowi dostarczony. Polskie przepisy nie mają w tym zakresie zastosowania.
Kiedy mamy do czynienia z WNT?
Jedną z czynności podlegających opodatkowaniu VAT jest WNT za wynagrodzeniem na terytorium kraju (zob. art. 5 ust. 1 pkt 4 VATU). Do wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów dochodzi najczęściej, jeżeli spełnione są łącznie cztery warunki:
- doszło do nabycia prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (zob. art. 9 ust. 1 VATU), oraz
- nabywcą towarów był podatnik, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub nabywcą towarów jest osoba prawna niebędąca podatnikiem,
- dokonujący dostawy jest podatnikiem,
- nie ma zastosowania żadne z określonych przepisami art. 10 VATU wyłączeń występowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.
Jeżeli warunki te są spełnione, obowiązkiem podatników nabywających towary jest rozpoznawanie WNT. Jest tak również, jeżeli dostawy towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zostały przez dostawców błędnie opodatkowane VAT.
Powoduje to, że we wskazanej sytuacji podatnik obowiązany jest rozpoznać WNT. Przy czym podstawą opodatkowania tych wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów jest zapłacona kwota (zob. art. 30a ust. 1 w zw. z art. 29a ust. 1 VATU), a więc polski należny VAT z tytułu wskazanych wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów powinien obliczać należny VAT od kwot brutto z otrzymanych faktur.
Zwrot VAT w przypadku WNT
We wszystkich państwach członkowskich obowiązują przepisy umożliwiające uzyskanie zwrotu VAT podatnikom zagranicznym. W przypadkach takich podatników obowiązują przede wszystkim przepisy państwa, w którym ubiegają się o zwrot.
Jednak w procedurze zwrotu VAT w innych państwach członkowskich swój udział mają również państwa członkowskie siedziby podatników występujących o zwrot, za których pośrednictwem przekazywane są wnioski o zwrot.
Polska pośredniczy w przekazywaniu do innych państw członkowskich wniosków o zwrot VAT podatników posiadających siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski. Są to wnioski VAT-REF, których zasady składania określone są przepisami art. 89 ust. 1h–1k VATU.
Wnioski te podatnicy składają elektroniczne (poprzez system e-Deklaracje) za pośrednictwem właściwych dla siebie naczelników urzędów skarbowych. Wnioski takie składane mogą być nie później niż do dnia 30 września roku następującego po roku podatkowym, którego wniosek dotyczy (zob. art. 7 i 15 Dyrektywy Rady 2008/9/WE z 12.2.2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim, Dz.Urz. UE L Nr 44, str. 23; dalej: ZwrotPodDyr oraz § 2 ust. 1 WniosPodR).
Powoduje to, że we wskazanej sytuacji wchodzi w grę odzyskanie przez podatnika zapłaconych kwot zagranicznego VAT w drodze złożenia – za pośrednictwem właściwego dla siebie naczelnika urzędu skarbowego – wniosku VAT-REF.
Zaliczenie w koszty zakupów dokonanych w państwach członkowskich
W piśmie z 20.1.2020 r. Ministerstwo Finansów (pismo to stanowiło odpowiedź na interpelację poselską nr 1025) wskazało przy tym, że dla celów podatku dochodowego sformułowania „podatek od towarów i usług” oraz „podatek od wartości dodanej” stanowią synonimy. Tym samym Ministerstwo Finansów opowiedziało się za stanowiskiem dominującym wśród sądów administracyjnych (zob. przykładowo wyroki NSA z 11.1.2018 r., II FSK 3371/15, Legalis, z 8.5.2018 r., II FSK 926/16, Legalis czy z 21.1.2020 r., II FSK 576/18, Legalis), jak również prezentowanym od około dwóch lat przez organy podatkowe (zob. przykładowo interpretacje indywidualne Dyrektora KIS z 29.8.2019 r., 0112-KDIL3-3.4011.251.2019.1.AA, z 10.12.2019 r., 0111-KDIB1-2.4010.411.2019.2.MZA czy z 31.12.2019 r., 0112-KDIL2-2.4011.38.2019.1.MM).
Zgodnie z brzmieniem art. 23 ust. 1 pkt 43 PDOFizU oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 PDOPrU, koszty dokonywanych w innych państwach członkowskich zakupów opodatkowanych VAT najczęściej mogą być w Polsce zaliczane do podatkowych kosztów uzyskania przychodów jedynie w kwotach netto, a jednocześnie otrzymywane przez nich z innych państwach członkowskich zwroty kwot VAT nie stanowią przychodów podatkowych – zob. art. 14 ust. 3 pkt 3a PDOFizU oraz art. 12 ust. 4 pkt 6a PDOPrU. Powoduje to, że na podstawie wskazanych faktur zakupowych koszty uzyskania przychodów mogą zostać rozpoznane tylko w kwotach netto.
Badania okresowe pracowników w związku z odwołaniem stanu zagrożenia epidemicznego. Stanowisko MRiPS
W sytuacji gdy orzeczenie lekarskie utraciło ważność w czasie obowiązywania stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego związanego z COVID-19
Zgodnie z art. 12a ust. 1 KoronawirusU21 na czas trwania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii zawieszono obowiązek wykonywania badań okresowych pracowników. Jednocześnie, zgodnie z art. 31m ust. 1 KoronawirusU21, przedłużono ważność orzeczeń lekarskich, która upłynęła po 7.3.2020 r., na okres nie dłuższy niż 180 dni od dnia odwołania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii.
Po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego, w przypadku gdy nie zostanie ogłoszony stan epidemii, albo po odwołaniu stanu epidemii pracodawca i pracownik są obowiązani niezwłocznie podjąć wykonywanie zawieszonych obowiązków, o których mowa w ust. 1, i wykonać je w okresie nie dłuższym niż 180 dni od dnia odwołania danego stanu – na podstawie art. 12a ust. 2 KoronawirusU21. Zgodnie z rozporządzeniem MZ z 14.7.2023 r. w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego (Dz.U. z 2023 r. poz. 1118) z dniem 1.7.2023 r. w Polsce odwołany został stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Oznacza to powrót wynikających z Kodeksu pracy obowiązków dotyczących okresowych badań lekarskich pracowników. Pracodawca i pracownik są obowiązani niezwłocznie podjąć wykonywanie zawieszonych w czasie stanu epidemii i stanu zagrożenia epidemicznego badań i wykonać je w okresie nie dłuższym niż 180 dni od dnia odwołania tego stanu. Zasada ta nie budzi wątpliwości w przypadku, gdy ważność orzeczenia lekarskiego upłynęła przed dniem odwołania stanu zagrożenia epidemicznego, czyli przed 1.7.2023 r.
W sytuacji gdy orzeczenie lekarskie utraciło ważność po odwołaniu stanu epidemii lub stanu zagrożenia epidemicznego związanego z COVID-19
Okres 180 dni, licząc od 1.7.2023 r., można potraktować jako okres przejściowy, po upływie którego każdy pracownik będzie musiał posiadać aktualne orzeczenie lekarskie. Wydaje się to uzasadnione również faktem, że równoległe wykonywanie zaległych oraz bieżących profilaktycznych badań lekarskich może spowodować długi czas oczekiwania na wizytę w poradniach medycyny pracy. W związku z powyższym można przyjąć, że okres 180 dni będzie dotyczył również skierowania na badania okresowe pracownika, któremu ważność orzeczenia lekarskiego upłynęła po 30.6.2023 r. Biorąc jednak pod uwagę, że pracodawca i pracownik są obowiązani niezwłocznie podjąć wykonywanie zawieszonych obowiązków, pracodawca powinien możliwie jak najszybciej skierować pracownika na badania okresowe, a pracownik – bez zbędnej zwłoki je wykonać.
Stanowisko MRiPS z 10.7.2023 r.
Źródło: pip.gov.pl
Obniżenie wymiaru czasu pracy w trakcie miesiąca a urlop wypoczynkowy
Urlop wypoczynkowy powinien zostać ustalony osobno za okresy pracy w pełnym i w niepełnym wymiarze czasu pracy. Kodeks pracy nie określa, jak postąpić z urlopem w miesiącu, w którym zmianie uległ wymiar czasu pracy pracownika.
Wymiar urlopu wypoczynkowego
Wymiar urlopu wypoczynkowego przysługujący pracownikowi zależy m.in. od stażu urlopowego danego pracownika, wymiaru jego czasu pracy, a także od okresu zatrudnienia w danym roku kalendarzowym. W przypadku zmiany wymiaru czasu pracy w trakcie roku kalendarzowego urlop wypoczynkowy należy ustalić osobno za okresy pracy w pełnym i w niepełnym wymiarze czasu pracy. Na etapie udzielania urlopu wypoczynkowego należy dni urlopu przeliczyć na godziny, przyjmując, że 1 dzień = 8 godzin urlopu (przy założeniu, że pracownika dotyczą powszechne normy czasu pracy). Co istotne, norma czasu pracy dla pełnego etatu i niepełnego etatu jest taka sama i wynosi 8 godzin.
Wymiar urlopu wypoczynkowego w praktyce
Kodeks pracy nie wskazuje, w jaki sposób ustalić wymiar urlopu wypoczynkowego pracownika, który w ciągu danego roku kalendarzowego „zmienia” wymiar czasu pracy. W takiej sytuacji PIP radzi ustalić urlop wypoczynkowy osobno za okresy pracy w pełnym i w niepełnym wymiarze czasu pracy, a następnie wyniki te zsumować (zob. http://www.pip.gov.pl/pl/porady-prawne/urlopy/15976,pracownikowi-zatrudnionemu-na-1-2-etatu-zwiekszono-od-1-marca-2012-r-wymiar-czasu-pracy-na-3-4-etatu-jak-nalezy-prawidlowo-obliczyc-wymiar-urlopu-wypoczynkowego-tego-pracownika-.html ).
Takie zmiany wymiaru czasu pracy zwykle następują od pierwszego dnia następnego miesiąca. Nie jest to obowiązek, ale dobra praktyka, z której korzysta wielu pracodawców (m.in. aby uniknąć wątpliwości dotyczących urlopu wypoczynkowego). Jeśli jednak strony stosunku pracy zgodnie zdecydują o zmianie wymiaru czasu pracy w trakcie danego miesiąca, to jest to dopuszczalne. Powstaje jednak pytanie, jak wówczas obliczyć urlop wypoczynkowy w tym miesiącu, w którym następuje zmiana. Wśród praktyków można spotkać różne opinie, np., że urlop należy obliczyć z tego wymiaru, w którym pracownik jest zatrudniony pierwszego dnia danego miesiąca, albo w którym jest zatrudniony przez większą część danego miesiąca. Można także przyjąć opcję korzystniejszą dla zatrudnionego i obliczyć urlop według wyższego wymiaru czasu pracy bez względu na ilość dni przepracowanych w tym wymiarze czasu pracy.
EROD przyjmuje ostateczną wersję wzoru formularza skargi dla osób fizycznych
Formularze zostały przyjęte w ramach wywiązywania się przez Radę ze zobowiązania podjętego na posiedzeniu w kwietniu ubiegłego roku, gdy podjęto się usprawniania systemu rozwiązywania spraw związanych z naruszeniami transgranicznymi. Jak podaje nowa Przewodnicząca Europejskiej Rady Ochrony Danych, Anu Talus, szablony powstały w ramach „zacieśniania współpracy w zakresie egzekwowania przepisów pomiędzy organami danych”. Ma to ułatwić transgraniczną wymianę informacji o skargach pomiędzy krajowymi organami ochrony danych osobowych, a tym samym, jak dodaje Talus, „skuteczniej rozwiązywać sprawy transgraniczne”.
Formularz skargi podzielony jest na cztery części i uwzględnia zarówno różnice w praktyce, jak i w przepisach różnych krajów. Wśród podstawowych informacji, które należy zawrzeć w formularzu znajdują się: osoba wypełniająca (skarga dotyczy mnie osobiście/opiekun prawny/ organ lub organizacja działająca w imieniu osób, których dane dotyczą), dane kontaktowe osoby, której dane dotyczą (imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail, numer telefonu, numer dowodu osobistego lub paszportu), dane kontaktowe przedstawiciela prawnego lub organizacji działających w imieniu osoby, której dane dotyczą, przedmiot skargi (powody, fakty w porządku chronologicznym, domniemane naruszenie RODO oraz oczekiwany środek podjęty przez organ). Na poparcie skargi w formularzu należy także w miarę możliwości załączyć dokumenty potwierdzające roszczenie, takie jak: kopia istotnej korespondencji z podmiotem, którego dotyczy skarga, wszelkie wiadomości e-mail lub wiadomości tekstowe, zdjęcia, zrzuty ekranu, opinie biegłych, zeznania świadków, raporty z inspekcji oraz wszystko to, co mogłoby potwierdzić naruszenie.
Opracowany przez EROD wzór potwierdzenia odbioru skargi ma służyć składającemu skargę jako kanał informacyjny o podejmowanych przez organ krokach i środkach prawnych w sprawie. We wzorze potwierdzenia znajduje się informacja „Przeprowadzona zostanie wstępna ocena skargi w celu ustalenia jej dopuszczalności. Jeśli skarga zostanie uznana za niedopuszczalną, zostanie Pan/Pani poinformowany/a o przyczynach takiej decyzji. Jeśli skarga jest dopuszczalna, możemy, w razie potrzeby, zażądać dodatkowych informacji przed wszczęciem postępowania wyjaśniającego”. Potwierdzenie stanowi także realizację zasady skutecznego dostępu do sądowego środka odwoławczego, ze względu na zawarte w formularzu sformułowanie o pouczeniu użytkownika o „postępach i wynikach rozpatrywania skargi, w tym o możliwości rozpatrywania skargi, w tym o możliwości skorzystania z sądowego środka ochrony prawnej, zgodnie z art. 77(2) RODO”.
Źródła:
https://edpb.europa.eu/news/news/2023/edpb-adopts-template-complaint-form-and-final-version-recommendations-application_en
https://edpb.europa.eu/system/files/2023-06/edpb_20230620_templatecomplaintform_0.pdf
