Rada gminy wprowadziła wymóg zameldowania dziecka wraz z rodzicami na jej terenie. Od tego zostało uzależnione przyznanie dotacji żłobkowej. Kolegium regionalnej izby obrachunkowej stwierdziło nieważność uchwały, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu przyznał mu częściowo rację.

Podkreślił, że zgodnie z prawem rada gminy rozstrzyga o tym, czy wprowadzi system dotacji celowych. Ponadto, wbrew stanowisku organu nadzoru, została ona wyraźnie upoważniona nie tylko do określenia wysokości dotacji, ale również do wskazania kategorii dzieci, na które przyznawane jest wsparcie. Jednak uzależnianie dotacji od sytuacji prawnej rodziców jest niezgodne z zasadą legalizmu, wyrażoną w art. 7 konstytucji. Można więc uzależnić przyznawanie dotacji od miejsca zameldowania dziecka, ale już nie jego rodzica. Takie kryterium nie zawiera się w ustalaniu kategorii dzieci i wykracza poza językową treść upoważnienia. Dlatego sąd oddalił skargę samorządu.

Na nic zdała się argumentacja, że celem uchwały było objęcie dotacją dzieci, których rodzice odprowadzają podatek dochodowy, z którego część trafia do budżetu gminy. Kryteria przyznawania dotacji nie mogą być bowiem wiązane z korzyściami finansowymi gminy.

Sąd uznał jednak, że zgodne z prawem byłoby uzależnienie przyznania dotacji od zameldowania dziecka na terenie gminy. Zgodnie z ustawą o opiece nad dziećmi w wieku do lat trzech podmioty prowadzące żłobek mogą otrzymać dotację celową z budżetu gminy. Wysokość i zasady ustalania oraz rozliczania dotacji celowej, w tym kategorie dzieci, na które jest przyznawana, określa rada gminy w uchwale. Można w niej określić, że dotacja może zostać przyznana również na dzieci zamieszkałe na terenie innej gminy niż przyznająca dotację. Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której przebywa z zamiarem stałego pobytu. Obowiązek meldunkowy obejmuje zaś urzędowe potwierdzenie zamieszkania w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania.

Sygnatura akt: III SA/Po 553/19

Były premier Kazimierz Marcinkiewicz stanie przed sądem za uchylanie się od płacenia alimentów swojej byłej żonie. Sąd zasądził Izabeli Marcinkiewicz 4 tys. zł miesięcznie. Były premier nie płacił przez dwa lata. Akt oskarżenia opiewa na 124 tys. zł zaległości i trafił do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy.

Marcinkiewiczowi grożą: grzywna, ograniczenie wolności albo nawet do dwóch lat więzienia. Były premier nie przyznaje się do winy. Od kilku lat ma poważne kłopoty. Wkrótce zlicytowane może zostać mieszkanie, w którym przed laty mieszkał z byłą żoną. Chodzi o dwupokojowy apartament z aneksem kuchennym i garderobą o pow. 73 mkw. w sąsiedztwie parku Szczęśliwickiego w Warszawie.

Od 1 czerwca 2017 r. wraz z nowelizacją kodeksu karnego weszło w życie nowe prawo dotyczące sankcji dla osób, które uchylają się od płacenia alimentów. Wprowadzono jasne zasady. Każdego, kto zalega z alimentami na kwotę równą lub przewyższającą trzymiesięczne zobowiązania, może spotkać kara. Surowe prawo przyniosło skutek – chwali się resort sprawiedliwości. I podaje, że ściągalność alimentów do państwowego Funduszu Alimentacyjnego jeszcze w 2015 r. wynosiła 13 proc., a obecnie 39 proc.

Po wprowadzeniu nowych przepisów doszło też do wzrostu liczby prawomocnych skazań za uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego. W 2016 r. prawomocnie skazano za to 9744 osoby, a w 2018 – 42 220. Tylko w pierwszym półroczu 2019 r. w pierwszej instancji skazano za uchylanie się od obowiązku alimentacyjnego już 23 260 osób.

O skuteczności nowych przepisów świadczyć ma także zmniejszenie się liczby wniosków wpływających do komorników o egzekucję alimentów. Dla przykładu, w 2015 r. wpłynęło 59 036 takich wniosków, w 2017 r. – 48 583, a w 2018 r. – 53 692.

Czy alimenciarze często trafiają za kratki? Ze statystyk Ministerstwa Sprawiedliwości wynika, że nie. W 2017 r. z art. 209 KK skazano 8,6 tys. osób. Karę więzienia usłyszało 3,2 tys. osób. Wykonanie połowy kar warunkowo zawieszono.

Ministerstwo od początku zapewniało, że resortowi nie zależy, by skazani trafiali do kryminałów, lecz by pracowali i zarabiali na utrzymanie swoich bliskich. Tam, gdzie to możliwe, odbywają oni karę z elektroniczną bransoletą (w Systemie Dozoru Elektronicznego).

Ponieważ polisolokata powódki nie spełniała tych standardów, warszawski Sąd Okręgowy orzekł nieważność umowy i nakazał zwrot kobiecie wszystkich zainwestowanych przez nią pieniędzy: 303 tys. zł z odsetkami od 2015 r. plus zwrot kosztów procesu – 29 tys. zł.

Na wyrok przyszło wielu nabywców takich lokat liczących na ich odzyskanie. Niezadowolonych z takich lokat w tym towarzystwie ubezpieczeniowym jest kilkuset. Wszczęli oni zresztą dwa pozwy zbiorowe, a niektórzy wystąpili z indywidualnymi pozwami. Nie kryli radości po wyroku, choć nie jest on prawomocny, a pozwane towarzystwo z pewnością złoży apelację.

Chciała zainwestować

Beata K., powódka, która wykupiła ubezpieczenie na życie i dożycie z UFK w Towarzystwie Ubezpieczeniowym Europa (pieniądze miały być lokowane w Fundusz Pareto), wpłacając 303 tys. zł. Kiedy po 15 miesiącach zorientowała się, że tą drogą nie zarobi pieniędzy, wycofała się z lokaty, a na koncie było już wtedy tylko 180 tys. zł. Ale i tę kwotę towarzystwo zatrzymało jako tzw. opłatę likwidacyjną.

Główny zarzut powódki i jej pełnomocniczki mec. Anny Lengiewicz jest taki, że warunki tej lokaty – zawieranej aż na 15 lat i skupionej na inwestowaniu w instrumenty pochodne – były dla niej i dla wszystkich kupujących niezrozumiałe.

Ubezpieczający, tj. spółka z grupy Getin, nie miał prawa pobierać wynagrodzenia za dystrybucję (sprzedaż) ubezpieczeń na życie, stworzonych przez TU Europa, bo narusza to zasadę zaufania i lojalności pomiędzy ubezpieczającym a ubezpieczonym konsumentem, i zmniejszało stan rachunku klienta.

Z kolei pełnomocnicy towarzystwa mec. Anna Pukszto i Stanisław Sołtysik wskazywali, że była to lokata 15-letnia i nie można jej efektywności ani zyskowności rozliczać po półtora roku. Ponadto nie była to jedyna taka lokata powódki, miała zatem znaczną wiedzę o takich inwestycjach.

Nie przekonali sądu

Sąd nakazał zwrot pieniędzy. – Zawieranie tego rodzaju umów było formalnie dopuszczalne, ale w tym wypadku była ona sprzeczna z naturą takiego kontraktu, w konsekwencji – nieważna. Nie określała, jaką część tego kontraktu stanowiła funkcja ubezpieczeniowa, ochronna. Dość powiedzieć, że w wypadku śmierci ubezpieczonego towarzystwo wypłacać miało zaledwie 101 proc. wpłaconej przez klienta kwoty, nadto pomniejszonej o opłatę administracyjną – wskazał sędzia Tadeusz Bulanda.

Tak samo kontrakt nie gwarantował zysku, a stan rachunku miał być obliczany według kilkuetapowego algorytmu, nieweryfikowalnego dla klienta.

Już wcześniej sąd oddalił wniosek o powołanie dodatkowego biegłego, by te warunki zbadał, a sędzia Bulanda powiedział w uzasadnieniu wyroku, że samo pozwane towarzystwo przyznało, iż nie znało algorytmu wyliczania stanu konta (lokaty). Tak samo sąd oddalił wniosek o skierowanie pytania prejudycjalnego do Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu, uznając, że nie ma potrzeby pytać TSUE, gdyż polski sąd orzekający może i powinien wziąć na siebie trud wyłożenia tych regulacji.

Sygnatura akt: I C 889/16

We wtorek 5 listopada 2019 r. w hali Expo w Krakowie rozpocznie się pierwszy etap konkursu na aplikacje sędziowską i prokuratorską. Limit odpowiednio 100 i 80 miejsc. Konkurs składa się z dwóch etapów: testu z wiedzy o wielu dziedzinach prawa oraz kazusów.

Konkurs przeprowadza komisja konkursowa powołana przez ministra sprawiedliwości. Jej skład to 12 sędziów i prokuratorów. Przewodniczy sędzia Mieczysław Potejko, zastępca prezesa SA o w Krakowie.

Kandydaci mają 150 minut na 150 pytań testowych. Każde zawiera trzy propozycje odpowiedzi – tylko jedna jest prawdziwa.

Do drugiego etapu przejdą kandydaci w liczbie dwukrotności limitów przyjęć na aplikacje.

Drugi etap konkursu odbędzie się 3 grudnia. Zwycięzcy rozpoczną szkolenie w marcu 2020 r. Każda z aplikacji trwa 36 miesięcy.