0113-KDIPT1-3.4012.426.2019.1.MJ – Interpretacja indywidualna z dnia 02-09-2019
Brak prawa do odliczenia podatku VAT – rozbudowa i przebudowa szkoły
30 września 2019 r. to ostateczny termin rozpoczęcia urlopu za 2018 r.
Urlop wypoczynkowy przysługujący w danym roku kalendarzowym powinien być wykorzystany przez pracownika w tym samym roku (art. 161 KP). Jeśli to nie nastąpi, staje się urlopem zaległym (wyjątek: cztery dni urlopu na żądanie, przysługujące na mocy art. 1672 KP). Wtedy, pracodawca powinien go udzielić najpóźniej do 30 września następnego roku kalendarzowego (art. 168 KP).
RADA 1: Właściwa kolejność urlopów
Nie ma przepisów, które wskazywałyby kolejność udzielania urlopów, gdy pracownik jednocześnie ma prawo do bieżącego i zaległego. O tym, że najpierw musi być wykorzystywany urlop zaległy, a potem bieżący rozstrzygnął Sąd Najwyższy w wyroku z 9.5.2013 r. (II PK 199/12). Przyjął, że udzielanie urlopu w następnym roku kalendarzowym jest wyjątkiem od reguły korzystania z urlopów na bieżąco, w związku z czym ma pierwszeństwo zgodnie z regułą z mniejszego na większe (a minori ad maius). Uznał także, że taki wniosek płynie z przedawnienia urlopu, które powoduje, że gdyby przyjąć odmienną wykładnię kompensata niewykorzystanego urlopu mogłaby nie być pełna.
Sąd Najwyższy zauważył ponadto, że nawet gdyby pracodawca kierował się określoną praktyką (zwyczajem) lub na podstawie indywidualnego zarządzenia wymagał, aby pracownicy w pierwszej kolejności korzystali z urlopu bieżącego, a dopiero potem z zaległego, działałby wbrew przepisom o urlopach wypoczynkowych. Udzielanie zaległych urlopów należy bowiem do jego obowiązków i nie może być uzależnione od jego woli (wyrok SN z 12.8.2004 r., III PK 32/04, MoPr 2004/9/230).
RADA 2: Plan urlopów
Urlop zaległy powinien być udzielany w takim samym trybie, co urlop bieżący. Oznacza to, że termin jego wykorzystania pracodawca powinien zapisać w planie urlopów na dany rok kalendarzowy, biorąc pod uwagę wnioski pracowników i konieczność zapewnienia normalnego roku pracy. A jeśli nie ma obowiązku sporządzania takiego planu, ustala termin bezpośrednio z pracownikiem (art. 163 § 1–2 KP). W obu przypadkach czas realizacji urlopu ma przypadać przed 30 września. Pierwszy dzień urlopowy może jednak zaczynać się właśnie od tej daty, jeśli w tym dniu pracownik – zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy – ma wykonywać pracę. Może więc być tak, że dokładnie 30.9.2019 r. (poniedziałek) pracownik rozpocznie całość lub część niewykorzystanego wcześniej urlopu wypoczynkowego za 2018 r.
Pracownikom, którzy będą się uchylać od współpracy przy określaniu terminu wykorzystania zaległego urlopu, pracodawca może zagrozić zastosowaniem kar porządkowych (art. 108 KP). Może też samodzielnie go wyznaczyć.
RADA 3: Decyzja pracodawcy
O udzieleniu zaległego urlopu wypoczynkowego (podobnie jak bieżącego) do 30 września następnego roku za rok poprzedni decyduje pracodawca. Naruszenie przez niego tego obowiązku nie uprawnia pracownika do rozpoczęcia wypoczynku bez zgody pracodawcy (wyrok SN z 5.12.2000 r., I PKN 121/00, OSNAPiUS 2002/15/353). Pracownik, który samowolnie uda się na urlop zaległy, dopuści się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (wyrok SN z 16.12.2008 r., I PK 88/08, OSNAPiUS 2010/11–12/137). Nieobecność w takim przypadku będzie usprawiedliwiona tylko wtedy, gdy pracodawca odmawiając udzielenia urlopu zaległego nie podał żadnych szczególnych okoliczności uzasadniających tę decyzję (wyrok SN z 7.11.2013 r., SNO 29/13).
Z drugiej strony, jeśli pracownik będzie się uchylał od pójścia na zaległy urlop, pracodawca może go do tego zmusić. Zastosowanie art. 168 KP przez pracodawcę nie wymaga zgody pracownika (wyrok SN z 24.1.2006 r., I PK 124/05, OSNP 2006/23–24/354).
RADA 4: Skutki przekroczenia terminu
Pracownik nie traci prawa do zaległego urlopu za poprzedni rok, jeżeli go nie wykorzysta do 30 września roku następnego. Przedawnienie tego prawa nastąpi dopiero po trzech latach od dnia jego wymagalności (art. 291 § 1 KP), czyli np. 30.9.2022 r. w przypadku urlopu niewykorzystanego za 2018 r. Do tego czasu pracownik ma prawo żądać jego udzielenia, a pracodawca musi to żądanie spełnić.
Nie udzielając zaległego urlopu wypoczynkowego do 30 września pracodawca może narazić się na odpowiedzialność wykroczeniową. W przypadku kwalifikacji takiego zachowania jako wykroczenia, grozi za to grzywna od 1 000 do 30 000 zł (art. 281 § 1 pkt 2 KP).
W razie ustania zatrudnienia za niewykorzystany i nieprzedawniony urlop wypoczynkowy, którego pracownik nie był w stanie zrealizować w naturze, należy mu się ekwiwalent pieniężny (art. 171 KP). Dniem wymagalności ekwiwalentu jest dzień rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, od którego zaczyna biec trzyletni termin przedawnienia (wyrok SN z 29.3.2001 r., I PKN 336/00, OSNAPiUS 2003/1/14).
0113-KDIPT2-2.4011.326.2019.2.EC – Interpretacja indywidualna z dnia 30-08-2019
Interpretacja indywidualna z dnia 30-08-2019
0111-KDIB1-3.4010.240.2019.1.APO – Interpretacja indywidualna z dnia 30-08-2019
Interpretacja indywidualna z dnia 30-08-2019
0113-KDIPT1-3.4012.347.2019.2.OS – Interpretacja indywidualna z dnia 30-08-2019
Zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT przekazania prawa wieczystego użytkowania działek gruntu wraz z naniesieniami w postaci drogi wewnętrznej
Nowelizacja rozporządzenia w sprawie świadectwa pracy
Nowelizacja rozporządzenia MRPiPS w sprawie świadectwa pracy, zawiera także zmiany wynikające z noweli ustawy z 26.6.1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1040 ze zm.) dokonanej ustawą z 10.1.2018 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze skróceniem okresu przechowywania akt pracowniczych oraz ich elektronizacją (Dz.U. poz. 357), obowiązującej od 1.1.2019 r.
Terminy na złożenie wniosku/wniesienie pozwu o sprostowanie świadectwa
Od 7.9.2019 r. z art. 97 § 21 Kodeksu pracy wynika, że pracownik może w ciągu 14 dni (a nie 7 jak dotychczas) od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy, a w razie nieuwzględnienia tego wniosku przez pracodawcę pracownikowi przysługuje − także w ciągu 14 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy − prawo wystąpienia z żądaniem sprostowania świadectwa pracy do sądu pracy, a w przypadku niezawiadomienia przez pracodawcę o odmowie sprostowania świadectwa pracy – żądanie sprostowania świadectwa pracy wnosi się do sądu pracy.
W związku z tym konieczne było przeredagowanie § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie świadectwa pracy tak, by zapewnić jego spójność z ww. przepisem kodeksowym oraz odpowiednia zmiana treści pouczenia o prawie pracownika odwołania się do sądu pracy, zawartego w pomocniczym wzorze świadectwa pracy, zawartym w załączniku do rozporządzenia w sprawie świadectwa pracy.
Pouczenie o prawie odwołania do sądu pracy
W pouczeniu zawartym w świadectwie pracy pracodawca nie musi już wskazywać konkretnego sądu rejonowego – sądu pracy właściwego do wniesienia żądania o sprostowanie świadectwa pracy. Obowiązku takiego nie nakładają przepisy Kodeksu pracy, a ponadto z art. 43 § 1 i art. 461 § 1 ustawy z 17.11.1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1360 ze zm.) wynika, że powództwo w sprawach z zakresu prawa pracy może być wytoczone, według wyboru pracownika, przed sąd:
- właściwości ogólnej pracownika (tj. według jego miejsca zamieszkania);
- w którego okręgu praca jest, była lub miała być wykonywana;
- w którego okręgu znajduje się zakład pracy.
Uchylenie dwóch przepisów rozporządzenia
Ze względu na to, że z dniem 7.9.2019 r. regulacja dotycząca terminu na wydanie świadectwa pracy, zawarta była w § 4 rozporządzenia, została przeniesiona do art. 97 § 1 Kodeksu pracy (bez żadnych zmian merytorycznych), przepis § 4 został uchylony.
Ponadto, już od 1.1.2019 r. obowiązują znowelizowane przepisy Kodeksu pracy (tj. art. 9412 Kodeksu pracy) nakładające na pracodawców obowiązek wydania kopii całości lub części dokumentacji pracowniczej, w której skład wchodzi także świadectwo pracy. Z przepisów tych wynika, że pracodawca wydaje kopię całości lub części takiej dokumentacji na wniosek:
- pracownika lub byłego pracownika albo
- osób, o których mowa w art. 949 § 3 Kodeksu pracy, w przypadku śmierci pracownika lub byłego pracownika − osobami tymi są: dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione; przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletności wnuki, rodzeństwo i inne dzieci (z wyłączeniem dzieci przyjętych na wychowanie i utrzymanie w ramach rodziny zastępczej lub rodzinnego domu dziecka); małżonek (wdowa i wdowiec); rodzice, w tym ojczym i macocha oraz osoby przysposabiające.
Szczegółowy sposób wydawania kopii dokumentacji określa § 18 rozporządzenia MRPiPS z 10.12.2018 r. w sprawie dokumentacji pracowniczej (Dz.U. z 2018 r. poz. 2369).
Doprecyzowanie kwestii niszczenia świadectwa
Dodatkowo doprecyzowany został § 7 ust. 5 rozporządzenia – po zmianach wynika z niego, że w przypadkach, w których pracodawca wydaje pracownikowi nowe świadectwo pracy, ma obowiązek usunąć z akt osobowych pracownika i zniszczyć poprzednio wydane świadectwo pracy w sposób uniemożliwiający odtworzenie jego treści.
29.8.2019 r. wchodzi w życie ustawa o systemie rekompensat dla sektorów i podsektorów energochłonnych.
Ustawa ta określa zasady, tryb udzielania oraz sposób obliczania wielkości pomocy publicznej z tytułu przenoszenia kosztów zakupu uprawnień do emisji w rozumieniu ustawy z 12.6.2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1201 ze zm.) na ceny energii elektrycznej zużywanej do wytwarzania produktów w sektorach lub podsektorach energochłonnych.
Do ubiegania się o rekompensaty są uprawnione podmioty wykonujące działalność gospodarczą w sektorze lub podsektorze energochłonnym, określonych w wykazie sektorów oraz podsektorów energochłonnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy. Wykaz sektorów i podsektorów energochłonnych z tego załącznika obejmuje:
- produkcję aluminium;
- wydobywanie minerałów dla przemysłu chemicznego oraz do produkcji nawozów;
- produkcję chemikaliów nieorganicznych podstawowych pozostałych;
- produkcję ołowiu, cynku i cyny;
- produkcję odzieży skórzanej, a także produkcja pozostałych wyrobów, gdzie indziej niesklasyfikowana – dotyczy wyłącznie produkcji ubrań ognioodpornych i ochronnych ze skóry;
- produkcję żeliwa i stali oraz stopów żelaza;
- rury, przewody rurowe i profile drążone bez szwu ze stali;
- produkcję papieru i tektury;
- produkcję nawozów i związków azotowych;
- obróbkę i usuwanie odpadów innych niż niebezpieczne – dotyczy wyłącznie produkcji kompostu związanej z usuwaniem odpadów innych niż niebezpieczne;
- produkcję miedzi;
- wytwarzanie i przetwarzanie koksu – dotyczy wyłącznie produkcji paku i koksu pakowego; produkcja chemikaliów organicznych podstawowych pozostałych;
- produkcję przędzy bawełnianej;
- produkcję włókien chemicznych;
- górnictwo rud żelaza; działalność usługowa wspomagająca pozostałe górnictwo i wydobywanie – dotyczy wyłącznie działalności usługowej wspomagającej górnictwo rud żelaza;
- następujące podsektory w ramach produkcji tworzyw sztucznych w formach podstawowych: polimery etylenu w formach podstawowych, polimery propylenu, w formach podstawowych, polimery chlorku winylu w formach podstawowych, poliwęglany, w formach podstawowych;
- podsektor w ramach produkcji pulpy – masy włókniste drzewne mechaniczne i półchemiczne, masy włókniste z pozostałych surowców celulozowych
O przyznanie rekompensat może się ubiegać podmiot, który:
1) posiada tytuł prawny do instalacji i eksploatuje tę instalację;
2) posiada wdrożony:
– system zarządzania środowiskowego, o którym mowa w art. 2 pkt 13 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1221/2009 z 25.11.2009 r. w sprawie dobrowolnego udziału organizacji w systemie ekozarządzania i audytu we Wspólnocie (EMAS), uchylającego rozporządzenie (WE) nr 761/2001 oraz decyzje Komisji 2001/681/WE i 2006/193/WE (Dz.Urz. UE L 342 z 22.12.2009 r., s. 1 ze zm.), lub
– system zarządzania środowiskowego potwierdzony certyfikatem ISO 14001 wydanym przez niezależną i akredytowaną w tym zakresie jednostkę certyfikującą, lub
– system zarządzania energią potwierdzony certyfikatem ISO 50001 wydanym przez niezależną i akredytowaną w tym zakresie jednostkę certyfikującą;
1) nie został postawiony w stan likwidacji lub wobec którego nie jest prowadzone postępowanie upadłościowe w rozumieniu Prawa upadłościowego oraz postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku dłużnika prowadzone w związku z art. 449 ustawy z 15.5.2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 243 326 i ze zm.);
2) nie zalega z zapłatą podatków stanowiących dochód budżetu państwa, z wyjątkiem przypadków, gdy uzyskał przewidziane prawem zwolnienie, odroczenie, rozłożenie na raty zaległości podatkowych albo podatku lub wstrzymanie w całości wykonania decyzji właściwego organu podatkowego;
3) nie zalega z zapłatą należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, z wyjątkiem przypadków, gdy zawarł umowę o odroczeniu terminu płatności albo umowę o rozłożeniu na raty należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne.
Warto dodać, że karze pieniężnej podlega ten, kto:
- we wniosku o przyznanie rekompensaty podał nieprawdziwe informacje i uzyskał rekompensaty: nie spełniając warunków przewidzianych przepisami ustawy, lub w kwocie wyższej niż należna;
- wbrew obowiązkowi nie zapewnił wglądu do ksiąg rachunkowych lub odmówił udzielenia informacji lub przedłożenia dokumentów.
Karę pieniężną nakłada Prezes URE w drodze decyzji, a jej wysokość w przypadku:
- wnioskodawcy, któremu zostały przyznane rekompensaty – nie może być wyższa niż dwukrotność bezpodstawnie uzyskanych rekompensat;
- podmiotu innego niż wnioskodawca – wynosi 10.000 zł.
Karę pieniężną:
- wnosi się na rachunek właściwego urzędu skarbowego;
- uiszcza się w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja Prezesa URE o wymierzeniu kary pieniężnej stała się prawomocna;
- egzekwuje się w trybie przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Natomiast co do kwestii proceduralnych, z art. 4 ustawy wynika, że:
1) do postępowania w sprawie przyznania rekompensat, zwrotu rekompensat, zakazu ubiegania się o przyznanie rekompensat oraz nakładania kar pieniężnych stosuje się przepisy ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.);
2) od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wydanych w tych postępowaniach przysługuje odwołanie do Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu ochrony konkurencji i konsumentów;
3) do postępowań w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE stosuje się przepisy ustawy z 17.11.1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1460 ze zm.) o postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji energetyki;
4) do postanowień, na które przysługuje zażalenie, wydanych przez Prezesa URE w toku wymienionych wyżej postępowań, zasady określone w pkt. 2 i 3 stosuje się odpowiednio; zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.
Projekt ustawy o inwestycjach w zakresie budowy portów zewnętrznych
Ustawa dotyczy realizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego – robót budowlanych związanych z przygotowaniem i realizacją budowy, przebudowy, remontu, montażu lub rozbiórki portu zewnętrznego. Ustawa definiuje port zewnętrzny, jako część portu o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej, powstała w wyniku zalądowienia przez przekształcenie akwenu (gruntu pokrytego wodami) w ląd (grunt niepokryty wodami).
Projekt zakłada rozszerzenie katalogu celów publicznych o jakich mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami i stwierdza, że inwestycje w zakresie budowy portu zewnętrznego są celami publicznymi w rozumieniu przepisów ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2204 ze zm.).
Decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego, na wniosek inwestora, wydaje wojewoda właściwy miejscowo dla siedziby podmiotu zarządzającego portem o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej.
Skutkiem ustawy jest min. ingerencja w prawa własności nieruchomości, użytkowania wieczystego, w przypadku objęcia nieruchomości decyzją o lokalizacji inwestycji. W tym zakresie należy wskazać na następujące regulacje zawarte w ustawie a dotyczące ingerencji w wymienione prawa:
- z dniem doręczenia zawiadomienia o wszczęciu postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego: nieruchomości stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, objęte wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego, nie mogą być przedmiotem obrotu. Czynność prawna dokonana z naruszeniem tego zakazu jest nieważna,
- w przypadku gdy po doręczeniu zawiadomienia, o którym nastąpi: zbycie prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego nieruchomości objętej wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego, przeniesienie prawa własności lub prawa użytkowania wieczystego nieruchomości objętej wnioskiem, wskutek innego zdarzenia prawnego – nabywca, lub nabywca i zbywca, są obowiązani do zgłoszenia właściwemu wojewodzie danych nowego właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości,
- nieuregulowany stan prawny nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego lub brak danych w katastrze nieruchomości pozwalających na ustalenie danych osobowych właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości, w szczególności ich adresów, nie stanowi przeszkody do wszczęcia i prowadzenia postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji. W takich wypadkach zawiadomienie o wydaniu decyzji następuje w drodze obwieszczenia, w urzędzie wojewódzkim i urzędach gmin właściwych ze względu na lokalizację inwestycji w zakresie budowy portów zewnętrznych, w Biuletynie Informacji Publicznej na stronach podmiotowych organów obsługiwanych przez te urzędy, a także w prasie o zasięgu ogólnopolskim, ze skutkiem doręczenia na dzień obwieszczenia w urzędzie wojewódzkim,
- nieruchomości znajdujące się w liniach rozgraniczających teren inwestycji w zakresie oznaczonym w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portów zewnętrznych stała się ostateczna, za odszkodowaniem. W przypadku gdy nieruchomości są obciążone ograniczonymi prawami rzeczowymi, prawa te wygasają za odszkodowaniem,
- podmiot zarządzający portem nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie budowy portu zewnętrznego stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych, oraz prawo własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach. Nabycie prawa użytkowania wieczystego, prawa własności budynków, innych urządzeń trwale z gruntem związanych i lokali oraz ustanowienie trwałego zarządu stwierdza wojewoda w drodze decyzji,
- do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami
Ponadto ustawa wprowadza alternatywne przepisy związane ze stosowaniem ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.) na potrzeby realizacji inwestycji.
Projekt został przez Senat skierowany do Komisji Infrastruktury.
0114-KDIP1-1.4012.380.2019.3.RR – Interpretacja indywidualna z dnia 29-08-2019
Brak prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony związany z realizacja zadania
0111-KDIB3-2.4012.356.2019.3.MD – Interpretacja indywidualna z dnia 29-08-2019
Zwolnienie od podatku VAT sprzedaży nieruchomości
