Interpretacja ogólna Ministra Finansów z 25.10.2019 r. w sprawie ustalania dochodu zwolnionego z opodatkowania

Interpretacja dotyczy wykładni przepisów art. 17 ust. 1 pkt 34a ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: PDOPrU) i odpowiednio art. 21 ust. 1 pkt 63b PDOFizU, które określają zakres zwolnienia z opodatkowania dochodu, który stanowi pomoc publiczną (pomoc regionalną) udzielaną przedsiębiorcom realizującym nowe inwestycje na terytorium Polski. Zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34a PDOPrU i art. 21 ust. 1 pkt 63b ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.) podlega dochód z nowej inwestycji, rozumiany jako dochód osiągnięty z wyodrębnionego zespołu składników majątku składających się na nową inwestycję.

W przypadku gdy realizacja nowej inwestycji polega na inwestycji w rzeczowe aktywa trwałe lub wartości niematerialne i prawne, w związku z którą powstaje nowe przedsiębiorstwo, zostają wprowadzone nowe uprzednio nieprodukowane produkty lub nowe uprzednio nieświadczone usługi (dywersyfikacja produkcji lub usług przedsiębiorstwa), czy następuje zasadnicza zmiana procesu produkcyjnego lub usługowego w istniejącym przedsiębiorstwie, zwolnieniu z opodatkowania podlega cały dochód osiągnięty z tego nowego przedsiębiorstwa, nowych uprzednio nieprodukowanych produktów, nowych nieświadczonych usług lub sposobu produkcji (świadczenia usług) w zakresie, w jakim nastąpiła zmiana procesu produkcyjnego lub procesu usługowego. Analogiczne zasady ustalania dochodu zwolnionego dotyczą również nowej inwestycji, w wyniku której następuje zwiększenie zdolności produkcyjnej lub usługowej istniejącego przedsiębiorstwa, jeżeli inwestycja ta funkcjonuje lub może funkcjonować niezależnie od pozostałej części przedsiębiorstwa. Zwolnieniu z opodatkowania podlega dochód z tej nowej inwestycji realizowanej w celu zwiększenia zdolności produkcyjnej lub usługowej istniejącego przedsiębiorstwa.

Ministerstwo Finansów poinformowało, że do ww. interpretacji ogólnej przygotowuje objaśnienia podatkowe, w których zamierza doprecyzować koncepcję ścisłych ekonomicznych i funkcjonalnych powiązań między istniejącą i nową inwestycją. Chce też przedstawić przykłady pochodzące z analizy decyzji o wsparciu oraz wkład merytoryczny uzyskany podczas konsultacji publicznych, dotyczących ww. interpretacji ogólnej, które będą ilustrowały ścisłe powiązania. Resort finansów planuje zakończenie prac nad objaśnieniami do połowy grudnia 2019 r.

Dostosowanie do zmian w kodach CN wykazu towarów do celów poboru VAT w imporcie

Konieczność wydania rozporządzenia wynika z rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/1776 z 22.10.2019 r. zmieniającego załącznik I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej. Rozporządzeniem tym część kodów CN obecnie obowiązujących zastąpionych zostało nowymi kodami, które zaczną obowiązywać od 1.1.2020 r. Została uchylona poz. 294a (maszyny do redagowania tekstów) a poz. 294b otrzymała brzmienie: * 8472 90 80 – Pozostałe.

Planowana zmiana dotyczy załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.12.2011 r. w sprawie wykazów towarów do celów poboru podatku od towarów i usług w imporcie (Dz.U. z 2019 r. poz. 132 ze zm.).

Kody CN zostały w projektowanym rozporządzeniu dostosowane do kodów CN, które zaczną obowiązywać od 1.1.2020 r.

0112-KDIL2-3.4012.620.2019.2.ZD – Interpretacja indywidualna z dnia 16-12-2019

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakupy związane z realizacją projektu

Gmina lub miasto musi sama wytoczyć proces „dzikim” lokatorom

Stan faktyczny

Na wokandzie SN stanęła kolejna sprawa, w której Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych (dalej: ZKZL) w P. sp. z o.o. pozwał lokatorów mieszkania komunalnego o zapłatę zaległych czynszów i opłat z tytułu użytkowania lokalu.

Problem polegał na tym, że główna lokatorka mieszkania nie płaciła czynszu i z tego powodu umowa najmu mieszkania komunalnego została wypowiedziana. Do wypowiedzenia doszło jednak jeszcze w 2007 r. – wówczas w imieniu miasta P. (właściciela kamienicy i lokali znajdujących się w niej) działał zakład budżetowy miasta – Zarząd Lokali Komunalnych (ZLK). Ponieważ był tylko jednostką organizacyjną (samorządową) miasta P., w obrocie cywilnym funkcjonował więc jako przedstawiciel właściciela – miasta P.

Mimo wypowiedzenia najmu, lokatorka, wraz z innymi osobami nadal zajmowała mieszkanie. W maju 2013 r. uchwałą rady miasta P. doszło do likwidacji ZLK. W jego miejsce miasto powołało spółkę komunalną: ZKZL sp. z o.o. Spółka była już odrębnym od miasta podmiotem prawnym, zależnym wprawdzie od niego (miasto ma 100% udziałów), ale działającym już na zlecenie i na własny rachunek. Miała wykonywać funkcje zarządcze w stosunku do lokatorów i najemców mieszkań i lokali komunalnych, należących do miasta P.

Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych wykonując zadania zlecone przez miasto skierował więc powództwo przeciwko lokatorom zajmującym nadal mieszkanie bez tytułu prawnego i niepłacącym czynszu. Tyle, że powództwo to zostało oddalone już w I instancji, gdyż sąd wskazał, że spółka nie ma tytułu prawnego do wykonywania czynności prawnych – nie tylko nie jest właścicielem mieszkania, ale nigdy nie zawierała żadnej umowy z pozwanymi lokatorami. Jedynym tytułem do ewentualnych roszczeń było oddanie w dzierżawę spółce budynku, w którym znajdowało się mieszkanie, zajmowane przez lokatorów bez tytułu prawnego. Zdaniem sądu dzierżawa nie wystarczy, gdyż nie jest on właścicielem, ani nawet posiadaczem samoistnym, a sama umowa dzierżawy nie wystarcza by uznać się za uprawnionego do wytaczania roszczeń we własnym imieniu.

Stanowisko sądu apelacyjnego

Apelację złożyła spółka, ale sąd II instancji sprawy nie rozstrzygnął, tylko skierował do SN pytanie prawne, dotyczące kwestii: czy odszkodowania, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z 21.06.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1234 ze zm.; dalej: OchrLokU) – czyli odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu – może dochodzić podmiot, z którym osobę zajmującą lokal bez tytułu prawnego nigdy nie wiązał stosunek prawny uprawniający do używania lokalu, ale który dysponuje uprawnieniem do korzystania z takiego lokalu i pobierania z niego pożytków, wynikającym ze stosunku prawnego nawiązanego z właścicielem lokalu w rozumieniu prawnorzeczowym, czy tylko właściciel w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 OchrLokU, czy też właściciel w rozumieniu prawnorzeczowym?

Stanowisko Sądu Najwyższego

W odpowiedzi SN wydał 5.12.2019 r. uchwałę (III CZP 35/19), zgodnie z którą roszczenie o odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego, przewidziane w art. 18 ust. 1 OchrLokU przysługuje osobie będącej właścicielem lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 OchrLokU w okresie, którego dotyczy żądanie pozwu.

Tym samym SN orzekł podobnie, jak w niedawnej uchwale z 8.11.2019 r. (III CZP 28/19) – pozew przeciwko lokatorowi zajmującemu bez umowy mieszkanie może wytoczyć wyłącznie właściciel nieruchomości i mieszkania albo wynajmujący ewentualnie inna osoba, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu.

Skoro spółka nie była i praktycznie nie mogła być stroną umowy najmu lokalu komunalnego (jak wspomniano – najem wypowiedziało miasto kilka lat przed powołaniem spółki), nie może więc być legitymowana do wytaczania roszczeń przeciwko „dzikim” lokatorom. To powinno zrobić miasto jako właściciel.

0113-KDIPT2-1.4011.426.2019.6.MM – Interpretacja indywidualna z dnia 14-12-2019

Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów duplikatu faktury

Sąd przyznał rację Prezesowi UODO. Wysokość nałożonej kary administracyjnej do ponownej analizy

Chodzi o sprawę, w której Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nakazał w drodze decyzji administracyjnej dopełnienie obowiązku informacyjnego oraz nałożył na spółkę administracyjną karę pieniężną w wysokości ponad 943 tys. zł

Przypomnijmy, że spółkę ukarano w związku ze stwierdzeniem naruszenia obowiązku informacyjnego (art. 14 ust. 1-3 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych), polegającego na niepodaniu informacji zawartych w art. 14 ust. 1 i 2 RODO wszystkim osobom fizycznym, których dane osobowe spółka przetwarza, prowadzącym aktualnie lub w przeszłości jednoosobową działalność gospodarczą oraz osobom fizycznym, które zawiesiły wykonywanie tej działalności.

Od tej decyzji spółka wniosła skargę do WSA. Spółka argumentowała m.in., że nie ciąży na niej obowiązek informacyjny z art. 14 RODO. Podmiot uznał, że jest zwolniony z tego obowiązku na podstawie art. 14 ust 5 lit b) RODO. Zdaniem spółki udzielenie takich informacji wymagałoby niewspółmiernie dużego wysiłku, z uwagi na wysoki koszt realizacji tego obowiązku poprzez wysyłkę tej informacji pocztą tradycyjną.

Ta argumentacja nie znalazła akceptacji WSA. Sąd uznał, iż wysoki koszt wysyłki tej informacji pocztą tradycyjną nie może przesądzać o tym, że zachodzi przesłanka „niewspółmiernie dużego wysiłku”.

Sąd w wyroku oddalił skargę w zakresie dotyczącym nakazu dopełnienia obowiązku informacyjnego wobec osób fizycznych prowadzących aktualnie działalność gospodarczą oraz osób fizycznych, które zawiesiły wykonywanie tej działalności, a którym informacje te nie zostały dotychczas podane.

Jednocześnie Sąd, z uwagi na dostrzeżone uchybienia proceduralne, uchylił decyzję Prezesa UODO w części dotyczącej nakazu dopełnienia obowiązku informacyjnego wobec osób fizycznych prowadzących w przeszłości działalność gospodarczą.

W tym zakresie Prezes UODO ma ponownie przeprowadzić postępowanie administracyjne zgodnie ze wskazaniami Sądu. Oddalenie skargi tylko w części dotyczące osób, które prowadzą aktualnie lub mają zawieszoną działalność gospodarczą i uchylenie decyzji w części dotyczącej osób prowadzących taką działalność w przeszłości oznacza, iż zmieniła się liczba podmiotów danych dotkniętych naruszeniem. Liczba ta miała znaczenie dla wymierzenia kary oraz określenia jej wysokości. Z tego powodu, zgodnie z wyrokiem WSA, Prezes UODO będzie musiał ponownie przeanalizować te kwestie w postępowaniu administracyjnym. Wyrok nie jest prawomocny.

0111-KDIB4.4015.121.2019.3.JKU – Interpretacja indywidualna z dnia 13-12-2019

Interpretacja indywidualna z dnia 13-12-2019

0113-KDIPT2-1.4011.520.2019.1.AP – Interpretacja indywidualna z dnia 13-12-2019

Opodatkowanie przychodów z tytułu najmu mieszkań

0113-KDIPT2-3.4011.544.2019.2.SJ – Interpretacja indywidualna z dnia 13-12-2019

Preferencyjne opodatkowanie dochodów generowanych przez prawa własności intelektualnej

0111-KDIB3-1.4012.748.2019.1.WN – Interpretacja indywidualna z dnia 13-12-2019

Brak prawa do odliczenia podatku VAT od wydatków poniesionych w związku z realizacją projektu pn. „….”