Koronawirus: czy można wysłać pracownika w zagrożone miejsca

W relacjach biznesowych, może zajść potrzeba wysłania pracownika również do kraju, gdzie wystąpiło wiele zakażeń i mówi się o epidemii koronowirusa. Czy pracownik może odmówić wyjazdu w rejony, gdzie występuje koronawirus, ze względu na groźbę zarażenia? Inspekcja przytacza art. 210 § 1 Kodeksu pracy i wyjaśnia, że pracownik, którego pracodawca wysyła w rejony zagrożone koronawirusem, może odmówić wyjazdu powołując się na „bezpośrednie zagrożenie swojego życia lub zdrowia oraz ryzyko rozprzestrzenienia choroby w kraju, tzn. narażenie na niebezpieczeństwo innych osób”.

Wątpliwości budzą także sposoby wykorzystania urlopu przez pracowników, zwłaszcza w rejonach objętych koronawirusem i związane z tym uprawnienia pracodawców oraz pracowników.

PIP odpowiada m.in. na pytanie, czy pracodawca może zabronić wykorzystania urlopu, jeśli pracownik miałby wyjechać do kraju, gdzie występuje duże ryzyko zainfekowania. Odpowiedź Inspekcji nie pozostawia wątpliwości – pracodawca nie ma podstaw prawnych do tego, by w ogóle zbierać informacje o miejscu wypoczynku pracownika. Sam pracownik nie jest zobowiązany do ujawniania miejsca spędzania urlopu.

Co jednak w sytuacji, gdy wiadomo, że pracownik wrócił z kraju objętego epidemią? Czy można nie dopuścić pracownika do wykonywania obowiązków? Państwowa Inspekcja Pracy przypomina, że decyzja w tej sprawie nie należy do pracodawcy.

W takiej sytuacji lepiej zaproponować pracownikowi pracę z domu. Tutaj pracodawca ma więcej uprawnień: „jeśli uzyskał informacje, że pracownik przebywał w strefie, gdzie mógł zostać zarażony koronawirusem, może zaproponować pracownikowi świadczenie pracy zdalnej”. Są jednak dwa zastrzeżenia – warunki pracy w domu powinny zostać uzgodnione za porozumieniem stron i nie mogą one naruszać powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy, chodzić tu może np. o normy czasu pracy.

Więcej wyjaśnień PIP w związku z koronawirusem na stronie www.pip.gov.pl.

Happening w słusznej sprawie nie zasługuje na karę

Twierdzi tak rzecznik praw obywatelskich. Złożył właśnie do Sądu Najwyższego kasację w sprawie performerów, którzy wywiesili w Węgrowie transparent „Tęsknię za Tobą Żydzie”.

Chodzi o happening z czerwca 2019 r. Dwóch mężczyzn rozwiesiło baner. Wcześniej jeden z nich próbował uzyskać zgodę od miasta na jego wywieszenie, ale jej nie otrzymał. Po przeprowadzeniu akcji został, wraz ze swym pomagierem, obwiniony o wykroczenie z art. 63a par. 1 kodeksu wykroczeń. Stanowi on, że można ukarać grzywną tego, kto „w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym umieszcza ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek albo wystawia je na widok publiczny w innym miejscu – bez zgody zarządzającego tym miejscem”. Skończyło się na karach 400 zł oraz 300 zł grzywny.

Zdaniem RPO – niesłusznie. Jak bowiem Adam Bodnar wykazuje w kasacji, wykroczeniem nie jest przecież czyn, który nie jest szkodliwy społecznie.

„Przedmiotem ochrony wykroczenia z art. 63a par. 1 k.w. jest porządek w miejscach publicznych. Obwinieni nie naruszyli go, a ich zachowanie nie nosiło cech społecznie szkodliwego. Wartość chroniona przez ten artykuł kodeksu wykroczeń powinna zaś pozostawać w równowadze z koniecznością ochrony innych wartości – w tym prawa do swobody wypowiedzi i prawa do wolności artystycznej” – twierdzi RPO. I dodaje, że obwinieni działali w ramach twórczości artystycznej oraz w celu zajęcia stanowiska w istotnej debacie publicznej na temat antysemityzmu. Ani nie wiązało się to z przemocą, ani też nie miało na celu obrażenia kogokolwiek.

Bo, co istotne, nie budzi wątpliwości, że happening został zorganizowany w słusznej sprawie – walki ze zjawiskiem antysemityzmu. W ocenie RPO celem działania obwinionych nie było naruszanie porządku w miejscu publicznym, ale upamiętnienie ofiar Holocaustu. A zatem działanie to nie tylko nie było społecznie szkodliwe, lecz wręcz społecznie pożyteczne.

– To, że działanie performera nie było po myśli władz Węgrowa, nie oznacza, że było zdarzeniem dla społeczeństwa negatywnym, powszechnie ocenianym jako złe, nieetyczne – zaznacza RPO. ©℗

Patryk Słowik

WSA w Warszawie potwierdził zasadność kary nałożonej na Dolnośląski Związek Piłki Nożnej

Przypomnijmy Dolnośląski Związek Piłki Nożnej upublicznił w sieci dane osobowe sędziów, którym przyznano licencje sędziowskie. Podano ich imiona i nazwiska, dokładne adresy zamieszkania oraz numery PESEL. Prezes UODO uznał, że nie ma żadnych podstaw prawnych, by w Internecie dostępny był aż tak szeroki zakres danych sędziów.

WSA podzielił pogląd Prezesa UODO, że przy przetwarzaniu danych osobowych należy się kierować zasadą minimalizacji (art.5 ust.1 lit. c RODO).

Ponadto WSA poparł argumentację organu nadzorczego, że upublicznianie takich danych jak imię, nazwisko, adres zamieszkania i PESEL może doprowadzić do daleko idących negatywnych skutków dla osób, których te dane dotyczą. Udostępniając w Internecie takie dane, administrator stwarzał potencjalne ryzyko ich bezprawnego wykorzystania, np. do podszycia się pod te osoby w celu zaciągania zobowiązań finansowych.

Sąd nie podzielił argumentacji skarżącego, który twierdził, że podmioty nieprofesjonalne przetwarzając dane, są zwolnione ze stosowania przepisów o ochronie danych osobowych.
Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1448

Nowe przepisy przeciwpożarowe określające wymagania dla miejsc przeznaczonych do zbierania, magazynowania lub przetwarzania odpadów

Wprowadzenie

W zakresie nieuregulowanym w PPożOdpadyR, zgodnie z jego §3 stosuje się wymagania ochrony przeciwpożarowej określone w przepisach wydanych na podstawie:

Aspekty przeciwpożarowe w decyzjach z zakresu gospodarki odpadami 

Wnioski o wydanie wszystkich decyzji z zakresu gospodarki odpadami (zarówno na podstawie OdpadyU jak i PrOchrŚrod) wymagają załączenia operatu przeciwpożarowego, który zawiera warunki ochrony przeciwpożarowej instalacji, obiektu lub jego części lub innego miejsca magazynowania odpadów. Wyjątek dotyczy postępowań obejmujących wyłącznie odpady niepalne (art. 41a ust. 8 OdpadyU, art. 183c ust. 6 PrOchrŚrod).

Sporządzone operaty przeciwpożarowe podlegają uzgodnieniu z komendantem powiatowym (miejskim) Państwowej Straży Pożarnej. Ponadto organ przed wydaniem zezwolenia/pozwolenia zwraca się z wnioskiem do komendanta powiatowego (miejskiego) Państwowej Straży Pożarnej o przeprowadzenie kontroli instalacji, obiektu budowlanego lub jego części lub miejsc magazynowania odpadów, w których ma być prowadzona gospodarka odpadami, w zakresie spełniania wymagań określonych w przepisach dotyczących ochrony przeciwpożarowej oraz w zakresie zgodności z warunkami ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w operacie przeciwpożarowym, oraz w wydanym na jego podstawie postanowieniu. Negatywna opinia pokontrolna dotycząca spełnienia wymagań określonych w przepisach o ochronie przeciwpożarowej oraz zgodności z warunkami ochrony przeciwpożarowej, skutkuje odmową wydania zezwolenia/pozwolenia.

Rodzaje odpadów, których magazynowanie jest objęte wymaganiami

PPożOdpadyR określa wymagania ochrony przeciwpożarowej dla miejsc magazynowania odpadów palnych, czyli takich które stwarzają ryzyko związane z zagrożeniem pożarowym. Zgodnie z § 4 pkt 1 PPożOdpadyR pod pojęciem odpadów palnych rozumie się odpady stałe, ciekłe i gazowe, inne niż odpady niepalne w rozumieniu art. 3 ust. 3a–3c OdpadyU.

Załącznik nr 2a OdpadyU zawiera następujący niewyczerpujący wykaz kategorii odpadów niepalnych:

Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 3b OdpadyU, za odpady niepalne mogą zostać uznane także odpady należące do kategorii innych niż wymienione w załączniku nr 2a do OdpadyU, jeżeli nie mogą one brać udziału w procesie spalania (nie są zdolne do palenia się), a przez to nie mogą wpływać na rozwój pożaru oraz jego moc, w szczególności ze względu na sposób magazynowania lub składowania tych odpadów, ich skład chemiczny lub postać, niezależnie od przyjętych kodów odpadów zawartych w rozporządzeniu Ministra Klimatu z 2.1.2020 r. w sprawie katalogu odpadów (Dz.U. z 2020 r. poz. 10). Uznania odpadów za niepalne dokonuje się indywidualnie w każdym przypadku w odniesieniu do określonego stanu faktycznego (art. 3 ust. 3c OdpadyU).

Zakres wymagań przeciwpożarowych dla magazynowania odpadów

Zgodnie z PPożOdpadyR stałe odpady palne, co do zasady magazynuje się w odrębnych strefach pożarowych, w budynkach lub poza budynkami. Dla niewielkich ilości odpadów dopuszczano możliwość ich gromadzenia przy ścianach zewnętrznych obiektów budowlanych (po spełnieniu określonych warunków) oraz w ramach stref pożarowych innych niż strefy pożarowe o innym przeznaczeniu niż do gromadzenia odpadów. Dla dużych ilości odpadów dopuszczano lokalizację stref pożarowych z odpadami stałymi w budynkach wyłącznie na pierwszej kondygnacji nadziemnej. Ponadto wyznaczono:

Generalnie dla ciekłych odpadów palnych w PPożOdpadyR przewidziano trzy sposoby magazynowania:

Przy gromadzeniu niewielkich ilości ciekłych odpadów palnych dopuszczono możliwość odstąpienia od wymagań określonych w PPożOdpadyR.

Miejsce magazynowania ciekłych odpadów palnych oraz magazyn ciekłych odpadów palnych stanowią odrębne strefy pożarowe. W PPożOdpadyR określono maksymalną liczbę sekcji magazynowanych i maksymalne ilości odpadów jakie mogą być magazynowane w poszczególnych sekcjach, a także minimalne odległości między poszczególnymi sekcjami. Uregulowano również:

Obiekty budowlane lub ich części oraz inne miejsca przeznaczone do zbierania, magazynowania lub przetwarzania odpadów palnych w postaci gazowej lub gazu skroplonego spełniają wymagania określone w przepisach dotyczących magazynowania gazu płynnego w zbiornikach lub butlach, zawarte w przepisach wydanych na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 PrBud, w zakresie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe dalekosiężne służące do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie.

Ponadto w PPożOdpadyR uregulowano kwestie:

Kto może zasiedzieć drogę konieczną

Problem dojazdu do działki jest w Polsce bardzo częsty. Sytuację można rozwiązać, występując do sądu o stwierdzenie służebności drogi koniecznej, może się to również dokonać przez zasiedzenie. Sprawę reguluje art. 292 Kodeksu cywilnego, który wymaga korzystania z trwałego i widocznego urządzenia przez czas określony przez przepisy o nabyciu zasiedzenia – w przypadku zasiedzenia w dobrej wierze będzie to 20 lat, a w sytuacji złej wiary – 30 lat.

Sąd Rejonowy orzekł, że wnioskodawcy nabyli w częściach równych przez zasiedzenie prawo przechodu i przejazdu do ich nieruchomości, składających się z dwóch działek. Sąd stwierdził, że w latach 30. XX wieku na granicy z sąsiednią działką (obecnie jej właścicielem jest miasto), postawiono drewnianą bramę, opartą na słupach z białej cegły.

Spadkodawcy obecnych właścicieli nabyli część działki w 1956 r. i na wyjeżdżoną drogę zaczęli nawozić żużel oraz cegły w celu utwardzenia przejazdu; robili to wbrew wiedzy i woli właściciela. Dwadzieścia lat później uzyskali akt własności działki – wnioskodawcy (czwórka osób) to ich następcy prawni. Po ustaleniu tych okoliczności sąd I instancji uznał, że droga została trwale i widocznie urządzona.

Sąd Okręgowy, rozpoznając sprawę w apelacji, oddalił jednak wniosek o zasiedzenie. Jego zdaniem rację miał skarżący twierdząc, że przesłanki z art. 292 KC nie zostały spełnione. Sąd uznał, że droga nie może zostać uznana za „urządzoną w sposób trwały i widoczny”. Wprawdzie są widoczne ślady przejazdu samochodów, ale szlak wygląda na wyjeżdżony, a nie urządzony w sposób celowy. Sąd podkreślił, że „nie sposób przyjąć, że utwardzeniem drogi jest miejscowe wysypywanie popiołu na szlak komunikacyjny”.

Stwierdził też, że nawet w przypadku przyjęcia, że droga była urządzona w sposób trwały, to dokonali tego poprzednicy prawni wnioskodawców, a nie oni sami, a to przesądza o niemożności stwierdzenia zasiedzenia.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z 21.8.2019 r. (I CSK 345/18) stwierdził zaś, że z art. 352 KC, który stanowi, że trzeba korzystać z „trwałego i widocznego urządzenia” nie wynika, by takie prace musieli wykonać wnioskodawcy. Sąd stwierdził: „Możliwie jest więc, tak jak w rozpoznawanej sprawie, że trwałe i widoczne urządzenie zostanie wykonane w ciągu wielu lat, przez poprzedników prawnych wnioskodawców”. Jak podkreślił SN, także w art. 292 KC brak jest jakiejkolwiek wzmianki o tym, kto ma wykonać „trwałe i widoczne urządzenia”, będące przesłanką do zasiedzenia służebności gruntowej. „Trafnie również skarżący zarzucają, że na tle art.292 KC nie ma znaczenia, kto wskazane w tym przepisie urządzenie wykonał, a przesłankami zasiedzenia jest tylko korzystanie przez wnioskodawcę z trwałego i widocznego urządzenia oraz aby stan ten trwał przez czas określony przez przepisy o nabyciu własności nieruchomości przez zasiedzenie, do których wspomniany przepis odsyła”.

Przedłużenie zwolnienia z obowiązku oznaczania legalizacyjnymi znakami akcyzy płynu do papierosów elektronicznych i wyrobów nowatorskich

Zwolnienie to wynika z nowego rozporządzenia Ministra Finansów z 17.2.2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwolnień wyrobów akcyzowych z obowiązku oznaczania znakami akcyzy (Dz.U. z 2020 r. poz. 291). W rozporządzeniu Ministra Finansów z 20.8.2010 r. w sprawie zwolnień wyrobów akcyzowych z obowiązku oznaczania znakami akcyzy (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2427) po § 3a dodano § 3b. Na jego podstawie: zwalnia się do 31.10.2020 r. z obowiązku oznaczania legalizacyjnymi znakami akcyzy płyn do papierosów elektronicznych i wyroby nowatorskie, w stosunku do których obowiązek podatkowy w podatku akcyzowym powstał do 30.6.2020 r.

Rozporządzenie wejdzie w życie z 1.7.2020 r.

Wysokość stawki opłaty paliwowej na rok 2020

Minister Infrastruktury obwieszczeniem z 25.2.2020 r. zmieniającym obwieszczenie w sprawie wysokości stawki opłaty paliwowej na rok 2020 (M.P. z 2020 r. poz. 211), podwyższył stawki opłaty paliwowej od paliw o 17 zł za 1000 l paliw silnikowych (1,7 gr/litr). Obwieszczenie ma charakter informacyjny, ponieważ zmiana stawek opłaty paliwowej została wprowadzona ustawą z 13.2.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2020 (Dz.U. z 2020 r. poz. 278).

Wprowadzone zmiany obowiązują od 1.3 do 31.12.2020 r.

0114-KDIP3-2.4011.692.2019.2.MG – Interpretacja indywidualna z dnia 28-02-2020

Opodatkowania dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową

0114-KDIP4-2.4012.94.2019.2.AS – Interpretacja indywidualna z dnia 28-02-2020

Uznanie składników materialnych i niematerialnych za przedsiębiorstwo na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy i wyłączenie czynności Aportu tych składników z opodatkowania podatkiem od towarów i usług

0113-KDIPT2-3.4011.763.2019.2.IR – Interpretacja indywidualna z dnia 28-02-2020

Opodatkowanie dochodów z kwalifikowanych praw własności intelektualnej preferencyjną stawką podatkową