0113-KDIPT1-1.4012.124.2020.1.MH – Interpretacja indywidualna z dnia 03-04-2020

Brak prawa do odzyskania podatku VAT w związku z realizacją projektu

0114-KDIP4-1.4012.34.2020.1.RMA – Interpretacja indywidualna z dnia 03-04-2020

Brak opodatkowania otrzymanej kwoty tytułem partycypacji w kosztach budowy drogi

Doprecyzowanie przepisów dotyczących dotowania niepublicznych szkół w okresie epidemii koronawirusa

Z dniem 25.3.2020 r. weszło w życie rozporządzenia MEN z 20.3.2020 r. w sprawie szczególnych rozwiązań w okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 493). Zgodnie z jego § 10 wprowadzono zawieszenie funkcjonowania wybranych przepisów FinZadOśwU. Począwszy od 25.3.2020 r.:
1) do ustalania dotacji za okres od 1.3.2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisów art. 26 ust. 2 i art. 41 ust. 2 FinZadOśwU, w zakresie dotyczącym uzależnienia otrzymania dotacji na ucznia od jego uczestnictwa w co najmniej 50% obowiązkowych zajęć edukacyjnych, oraz art. 26 ust. 3 i art. 41 ust. 4 FinZadOśwU;
2) w okresie od 1.4.2020 r. do końca miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania szkoły, nie stosuje się przepisu art. 34 ust. 3 FinZadOśwU;
3) do ustalania dotacji w części za okres od 1.3.2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania placówki, nie stosuje się przepisu art. 29 ust. 2 FinZadOśwU;
4) dotacja dla niepublicznego domu wczasów dziecięcych, w części za okres od 1.3.2020 r. do końca miesiąca, w którym zakończy się czasowe ograniczenie funkcjonowania placówki, jest równa iloczynowi liczby dni w tym okresie, liczby wychowanków i kwoty części oświatowej subwencji ogólnej przewidzianej na wychowanka domu wczasów dziecięcych w roku 2019 dla powiatu podzielonej przez liczbę 366 (przez liczbę wychowanków należy rozumieć sumę wychowanków z poszczególnych dni w roku 2019 podzieloną przez liczbę 365). Do kwoty części dotacji ustalonej zgodnie z tymi zasadami stosuje się przepis art. 43 FinZadOśwU w zakresie dotyczącym dotacji udzielanych na podstawie art. 29 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych.

Resort edukacji zdecydował się na doprecyzowanie części z nowych regulacji przejściowych, do czego doszło na podstawie rozporządzenia MEN z 31.3.2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczególnych rozwiązań w okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty w związku z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 564). Rozporządzenie zmieniające wprowadziło w § 10 SzczegRozwOśwR nowy ust. 1a w brzmieniu „Dotacja, o której mowa w ust. 1, przysługuje na każdego ucznia, który w lutym 2020 r. spełnił warunek, o którym mowa odpowiednio w art. 26 ust. 2 lub art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 27 października 2017 r. o finansowaniu zadań oświatowych”. W praktyce oznacza to, że policealne szkoły niepubliczne, niepubliczne szkoły dla dorosłych oraz niepubliczne szkoły artystyczne otrzymają dotację w okresie czasowego ograniczenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty (począwszy od marca) na każdego ucznia, na którego dotacja ta przysługiwała w lutym 2020 r.

Zmiana KoronawirusU w związku z epidemią koronawirusa i jej wpływ na zamówienia publiczne

Ustawa ta, zwłaszcza w obszarze nowelizacji KoronawirusU w ramach tzw. tarczy antykryzysowej, ma kluczowe znaczenie w kilku aspektach dotyczących zamówień publicznych. Przewiduje bowiem zmiany w zakresie wyłączenia obowiązku stosowania ZamPublU zawartego w art. 6 KoronawirusU, precyzuje czy i w jakim zakresie wpływa na prowadzenie kontroli przez Prezesa UZP oraz rozpoznawanie odwołań do Prezesa KIO, a także określa kwestie realizacji umów o zamówienie publiczne. Nowelizacja weszła w życie (co do zasady) z dniem ogłoszenia tj. z dniem 31.3.2020 r.

Zakres wyłączenia stosowania przepisów ZamPublU w związku z koronawirusem

Zgodnie ze znowelizowanym brzmieniem art. 6 KoronawirusU nie stosuje się przepisów ZamPublU do zamówień, których przedmiotem są dostawy lub usługi niezbędne do przeciwdziałania COVID-19 (koronawirusa), jeżeli zachodzi wysokie prawdopodobieństwo szybkiego i niekontrolowanego rozprzestrzeniania się choroby lub jeżeli wymaga tego ochrona zdrowia publicznego.

Zamawiający, który chce skorzystać z możliwości art. 6 KoronawirusU musi zatem najpierw ustalić, czy dostawa lub usługa jest niezbędna do przeciwdziałania COVID-19, czyli do zwalczania zakażenia, zapobiegania rozprzestrzenianiu się, profilaktyki, zwalczania skutków choroby zakaźnej wywołanej koronawirusem. Następnie niezbędna jest ocena, czy zachodzi wysokie prawdopodobieństwo szybkiego i niekontrolowanego rozprzestrzeniania się choroby lub czy wymaga tego ochrona zdrowia publicznego. Wymaga to analizy okoliczności stanu faktycznego konkretnej sprawy z uwzględnieniem informacji przekazywanych przez organy właściwe w zakresie ochrony zdrowia np. przez Ministra Zdrowia, Głównego Inspektora Sanitarnego.

W świetle stanowiska UZP wyłączenie, o którym mowa w art. 6 KoronawirusU,  będzie w szczególności możliwe w zakresie zamówień na zakup sprzętu medycznego, wyrobów medycznych, środków ochrony indywidualnej, czy preparatów do dezynfekcji, choć wymaga to zawsze indywidualnej oceny stanu faktycznego (zob. źródło: https://www.uzp.gov.pl/aktualnosci/Komunikat-w-sprawie-art.-6-tzw.-ustawy-o-COVID-19).  W ocenie UZP na podstawie art. 6 KoronawirusU możliwe jest również udzielenie zamówień na dostawy sprzętu IT lub usługi z zakresu IT m.in. gdy ich przedmiotem jest wyposażenie stanowiska pracy (np. zakup laptopów, telefonów) do pracy zdalnej czy też dostosowanie infrastruktury informatycznej zamawiającego w celu wprowadzenia i wykonywania pracy zdalnej.

Środki ochrony prawnej oraz kontrola zamówień

Dla uczestników rynku zamówień publicznych istotne znaczenie ma również nowy art. 15zzs ust. 3 KoronawirusU. Wynika z niego, że wstrzymanie oraz zawieszenie biegu terminów procesowych i sądowych w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 (tj. na podstawie art. 15zzs ust. 1 dodawanego do KoronawirusU), nie dotyczy kontroli i postępowań wskazanych odpowiednio w dziale V rozdziale 3 oddziale 3 ZamPublU (tj. kontroli uprzednich zamówień współfinansowanych ze środków Unii Europejskiej, prowadzonych przez Prezesa UZP) oraz w dziale VI rozdziale 2 ZamPublU (tj. postępowań odwoławczych prowadzonych przed KIO).

Co istotne, zwłaszcza dla wykonawców, terminy dotyczące postępowania odwoławczego, zawarte w dziale VI rozdziale 2 ZamPublU, w szczególności na wniesienie odwołania do Prezesa KIO i przystąpienie do postępowania odwoławczego, nie ulegają wstrzymaniu ani zawieszeniu. Wnoszenie odwołań do Prezesa KIO pozostaje na niezmienionych zasadach i wymaga ich przestrzegania, pod rygorem odrzucenia odwołania.

Niemniej jednak, należy zwrócić uwagę na art. 15zzs ust. 6 dodawany do KoronawirusU, zgodnie z którym w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu koronawirusa nie przeprowadza się rozpraw ani posiedzeń jawnych. Z jednej zatem strony wykonawcy muszą przestrzegać terminów określonych w ZamPublU, a z drugiej trudno ocenić kiedy takie odwołanie zostanie rozstrzygnięte. Tym bardziej, że na mocy art. 15zzs ust. 3 KoronawirusU Prezes UZP lub Prezes KIO mogą wydać zarządzenia określające szczegółowe warunki organizacji pracy KIO związane z zapewnieniem prawidłowego toku jej urzędowania oraz stosowane środki zapewniające bezpieczeństwo, mając na względzie konieczność podejmowania działań związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem koronawirusa.

Umowy o zamówienie publiczne

Wobec sytuacji społeczno-gospodarczej wywołanej koronawirusem za niezbędne uznano wprowadzenie poprzez art. 15r KoronawirusU regulacji „szczególnych” odnoszących się do realizacji umów o zamówienie publiczne. Istnieje jednak duża obawa, że rozbudowane formalności niezbędne do wypełnienia w celu skorzystania z możliwości przewidzianych w tym zakresie, spowodują zbyt duże trudności oraz spory pomiędzy stronami umowy o zamówienie publiczne.

Zmiana umowy o zamówienie publiczne na podstawie KoronawirusU nie będzie niestety automatyczna, ponieważ wymaga wypełnienia określonych czynności przez strony tej umowy. Przedstawiamy zatem, jak krok po kroku, wymaga tego art. 15r dodawany w ZmKoronawirusU20.

Krok 1

Strony umowy o zamówienie publiczne niezwłocznie, wzajemnie informują się o wpływie okoliczności związanych z wystąpieniem koronawirusa na należyte wykonanie tej umowy, o ile taki wpływ wystąpił lub może wystąpić.

Krok 2

Strony umowy potwierdzają wpływ koronawirusa na należyte wykonanie tej umowy dołączając do informacji (zgodnie z krokiem 1) oświadczenia lub dokumenty, które mogą dotyczyć w szczególności:

1) nieobecności pracowników lub osób świadczących pracę za wynagrodzeniem na innej podstawie niż stosunek pracy, które uczestniczą lub mogłyby uczestniczyć w realizacji zamówienia;

2) decyzji wydanych przez Głównego Inspektora Sanitarnego lub działającego z jego upoważnienia państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, w związku z przeciwdziałaniem COVID-19, nakładających na wykonawcę obowiązek podjęcia określonych czynności zapobiegawczych lub kontrolnych;

3) poleceń wydanych przez wojewodów lub decyzji wydanych przez Prezesa Rady Ministrów związanych z przeciwdziałaniem COVID-19;

4) wstrzymania dostaw produktów, komponentów produktu lub materiałów, trudności w dostępie do sprzętu lub trudności w realizacji usług transportowych;

5) okoliczności, o których mowa w pkt 1–4, w zakresie w jakim dotyczą one podwykonawcy lub dalszego podwykonawcy.

Krok 3

Każda ze stron umowy o zamówienie publiczne może żądać przedstawienia dodatkowych oświadczeń lub dokumentów potwierdzających wpływ okoliczności związanych z wystąpieniem COVID-19 na należyte wykonanie tej umowy.

Krok 4

Strona umowy o zamówienie publiczne na podstawie otrzymanych oświadczeń lub dokumentów (zob. krok 2 i 3), w terminie 14 dni od dnia ich otrzymania, przekazuje drugiej stronie swoje stanowisko, wraz z uzasadnieniem, odnośnie do wpływu okoliczności na należyte jej wykonanie. Jeżeli strona umowy otrzymała kolejne oświadczenia lub dokumenty, termin liczony jest od dnia ich otrzymania.

Uwaga: Jeżeli umowa zawiera postanowienia dotyczące kar umownych lub odszkodowań z tytułu odpowiedzialności za jej niewykonanie lub nienależyte wykonanie z powodu oznaczonych okoliczności, strona umowy w powyższym stanowisku przedstawia wpływ okoliczności związanych z wystąpieniem COVID-19 na należyte jej wykonanie oraz wpływ zmiany umowy na zasadność ustalenia i dochodzenia tych kar lub odszkodowań, lub ich wysokość.

Krok 5

Zamawiający, po stwierdzeniu, że okoliczności związane z wystąpieniem COVID-19, mogą wpłynąć lub wpływają na należyte wykonanie umowy, o której mowa w kroku 1, może w uzgodnieniu z wykonawcą dokonać zmiany umowy, o której mowa w art. 144 ust. 1 pkt 3 ZamPublU, w szczególności przez:

1) zmianę terminu wykonania umowy lub jej części, lub czasowe zawieszenie wykonywania umowy lub jej części,

2) zmianę sposobu wykonywania dostaw, usług lub robót budowlanych,

3) zmianę zakresu świadczenia wykonawcy i odpowiadającą jej zmianę wynagrodzenia wykonawcy

– o ile wzrost wynagrodzenia spowodowany każdą kolejną zmianą nie przekroczy 50% wartości pierwotnej umowy.

Podkreślić należy, że jeżeli umowa o zamówienie publiczne zawiera postanowienia korzystniej kształtujące sytuację wykonawcy, niż wynikałoby to z art. 15r ust. 4 KoronawirusU, do zmiany umowy stosuje się te postanowienia, z zastrzeżeniem, że okoliczności związane z wystąpieniem COVID-19, o których mowa w art. 15r ust. 1, nie mogą stanowić samodzielnej podstawy do wykonania umownego prawa odstąpienia od umowy.

Umowy z podwykonawcami i dalszymi podwykonawcami

W ZmKoronawirusU20 znajdują się także przepisy mające wpływ na relacje umowne pomiędzy wykonawcą a podwykonawcą czy też między podwykonawcą a dalszym podwykonawcą. W nowym art. 15r ust. 7 KoronawirusU przewidziano, że wykonawca i podwykonawca, po stwierdzeniu, że okoliczności związane z wystąpieniem COVID-19, mogą wpłynąć lub wpływają na należyte wykonanie łączącej ich umowy, która jest związana z wykonaniem zamówienia publicznego lub jego części, uzgadniają odpowiednią zmianę tej umowy, w szczególności mogą:

1. zmienić termin wykonania umowy lub jej części, 
2. czasowo zawiesić wykonywanie umowy lub jej części, 
3. zmienić sposób wykonywania umowy lub zmienić zakres wzajemnych świadczeń.

Ponadto zgodnie z nowym art. 15r ust. 8, w przypadku dokonania zmiany umowy, o której mowa w art. 15r ust. 1 KoronawirusU, jeżeli zmiana ta obejmuje część zamówienia powierzoną do wykonania podwykonawcy, wykonawca i podwykonawca uzgadniają odpowiednią zmianę łączącej ich umowy, w sposób zapewniający, że warunki wykonania tej umowy przez podwykonawcę nie będą mniej korzystne niż warunki wykonania umowy, zmienionej zgodnie z art. 15r ust. 4 KoronawirusU, przez wykonawcę.

Zmiany dotyczące udzielania teleporad oraz organizacji udzielania świadczeń zdrowotnych w systemie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego

Przepisy ustawy z 31.3.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie systemu ochrony zdrowia związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (Dz.U. poz. 567) zmieniają m.in. ustawę z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374).

Ustawa umożliwia udzielanie teleporad przez podmioty wykonujące działalność leczniczą oraz przez lekarzy nieposiadających wpisu do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą. Podstawą udzielania powyższych świadczeń jest złożenie elektronicznego wniosku za pośrednictwem systemu teleinformatycznego udostępnionego przez jednostkę podległą ministrowi właściwemu do spraw zdrowia właściwą w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia. Zaznaczyć należy, że przepisy określają także prowadzenie dokumentacji medycznej w postaci karty teleporady oraz precyzują maksymalny 30-dniowy termin przechowywania dokumentacji od dnia udzielenia teleporady.

Na podstawie przepisów ustawy zawieszono także na czas epidemii obowiązek prowadzenia list oczekujących na udzielenie świadczenia oraz udzielania informacji o pierwszym dostępnym terminie danego świadczenia.

Ustawa zawiesza także wszczęte i niezakończone konkursy ofert i rokowania przed dniem ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii. Należy podkreślić, że zawieszone postępowania zostaną wznowione po odwołaniu danego stanu, jeżeli wszyscy oferenci, którzy złożyli oferty w konkursie lub w rokowaniach, potwierdzą ich ważność w terminie określonym przez oddział wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia.

Umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wygasające w trakcie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii mogą zostać przedłużone, w celu zapewnienia ciągłości i dostępności do świadczeń opieki zdrowotnej, za zgodą stron danej umowy na okres niezbędny do przeprowadzenia, po odwołaniu stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, konkursu ofert lub rokowań.

Komunikat Komisji Europejskiej dotyczący udzielania zamówień publicznych w związku z COVID-19

Skierowany jest on przede wszystkim do zamawiających, którzy muszą zapewnić dostępność środków ochrony indywidualnej, takich jak maski i rękawice ochronne, wyrobów medycznych, w szczególności respiratorów, oraz innych środków medycznych, jak również zapewnić funkcjonowanie infrastruktury szpitalnej i informatycznej. Ponadto skupiono się w Wytycznych w szczególności na postępowaniach o udzielenie zamówienia w przypadku zaistnienia wyjątkowo pilnej konieczności, która umożliwia zamawiającym dokonanie zakupu w ciągu kilku dni, a nawet – w razie potrzeby – godzin.

W Wytycznych Komisja wyjaśnia, jakie możliwości oraz elastyczność są dostępne w oparciu o unijne ramy dotyczące zamówień publicznych na dostawy, usługi i roboty budowlane niezbędne, aby stawić czoła kryzysowi związanemu z COVID-19 (koronawirusem). Zamawiający publiczni mają jej zdaniem kilka możliwości, które mogą rozważyć:

1. w pilnych przypadkach – mogą skorzystać z możliwości znacznego skrócenia terminów, aby przyspieszyć przebieg postępowań prowadzonych w oparciu o procedurę otwartą lub procedurę ograniczoną (według terminologii ZamPublU – odpowiednio przetarg nieograniczony lub ograniczony), 
2. jeżeli elastyczność z pkt 1 będzie niewystarczająca, można przewidzieć procedurę negocjacyjną bez uprzedniej publikacji ogłoszenia o zamówieniu (według terminologii ZamPublU – tryb zamówienia z wolnej ręki),
3. ostatecznie można nawet dopuścić bezpośrednie udzielenie zamówienia wybranemu wcześniej podmiotowi gospodarczemu pod warunkiem, że podmiot ten jest jako jedyny w stanie zrealizować wymagane dostawy przy ograniczeniach technicznych i czasowych spowodowanych pilną koniecznością. 

Wybór przetargu nieograniczonego lub ograniczonego

W przypadku zamówień objętych zakresem dyrektywy (tj. o wartości równej progom unijnym lub większej) zamawiający może zdecydować o udzieleniu zamówienia w drodze procedury otwartej (przetargu nieograniczonego) lub procedury ograniczonej (przetargu ograniczonego). W przypadku procedur otwartych objętych dyrektywą zastosowanie ma termin 35 dni na składanie ofert od dnia przekazania ogłoszenia o zamówieniu do publikacji w Dz.U. UE. W przypadku procedur ograniczonych dyrektywa (podobnie przepisy ZamPublU) przewiduje termin 30 dni na składanie wniosków o dopuszczenie do udziału w postępowaniu, a następnie dodatkowy termin 30 dni na przedstawienie ofert. Terminy te mogą zostać skrócone, m.in. w przypadkach pilnej konieczności należycie uzasadnionych przez instytucję zamawiającą, w których niewykonalne jest zastosowanie obowiązującego standardowo terminu. W trybie przetargu nieograniczonego termin może ulec skróceniu do 15 dni w przypadku należycie uzasadnionej pilnej potrzeby. Natomiast w przetargu ograniczonym termin składania wniosków o dopuszczenie do udziału może zostać skrócony do 15 dni, a termin składania ofert – do 10 dni. Umożliwia to szybkie udzielenie zamówienia. Jednocześnie, jak wskazuje Komisja, zastosowanie trybu „przyspieszonego” w procedurze otwartej lub procedurze ograniczonej jest zgodne z zasadami równego traktowania i przejrzystości oraz zapewnia konkurencję nawet w przypadkach pilnej konieczności.

Wybór trybu zamówienia z wolnej ręki

Dodatkowe narzędzie umożliwiające szybsze udzielanie zamówień mających na celu zaspokojenie potrzeb związanych z pandemią COVID-19 może stanowić, według Komisji Europejskiej, procedura negocjacyjna bez uprzedniej publikacji. Instytucje zamawiające mogą udzielać zamówień publicznych w drodze tej procedury, w przypadku gdy „w zakresie, w jakim jest to absolutnie niezbędne, jeżeli – ze względu na wystąpienie wyjątkowo pilnej konieczności spowodowanej wydarzeniami, których instytucja zamawiająca nie mogła przewidzieć – terminy przewidziane dla procedury otwartej lub procedury ograniczonej lub procedury konkurencyjnej z negocjacjami nie mogą być dotrzymane. Okoliczności przywoływane w celu uzasadnienia wyjątkowo pilnej konieczności nie mogą być w żadnym wypadku przypisane instytucji zamawiającej”. Odpowiednia do przywołanej przez Komisję z dyrektywy 2014/24/UE regulacja jest przewidziana w art. 67 ust. 1 pkt 3 ZamPublU. Umożliwia ona udzielenie zamówienia w trybie zamówienia z wolnej ręki, jeżeli ze względu na wyjątkową sytuację niewynikającą z przyczyn leżących po stronie zamawiającego, której nie mógł on przewidzieć, wymagane jest natychmiastowe wykonanie zamówienia, a nie można zachować terminów określonych dla innych trybów udzielenia zamówienia.

Podkreślić należy, że zamawiający odstępują w przypadku korzystania z trybu zamówienia z wolnej ręki od podstawowej zasady Traktatu dotyczącej przejrzystości. Dlatego Trybunał Sprawiedliwości UE wymaga, aby korzystanie z tej procedury miało nadal charakter wyjątkowy. Wszystkie warunki muszą być spełnione łącznie i należy je interpretować w sposób zawężający. Każdorazowo zatem zamawiający musi ocenić, czy warunki dla tego trybu są spełnione.

Komisja Europejska wskazuje, że liczba pacjentów z COVID-19, którzy wymagają leczenia, rośnie każdego dnia, a większość państw członkowskich spodziewa się dalszego wzrostu zakażeń aż do osiągnięcia najwyższego poziomu. Wydarzenia te, a zwłaszcza ich konkretny rozwój, należy uznać za niemożliwe do przewidzenia przez jakąkolwiek instytucję zamawiającą. Szczególne potrzeby szpitali i innych instytucji opieki zdrowotnej w zakresie zapewnienia leczenia, sprzętu ochrony osobistej, respiratorów, dodatkowych łóżek oraz dodatkowej intensywnej terapii i infrastruktury szpitalnej, w tym wszelkich urządzeń technicznych, nie mogły z pewnością zostać przewidziane i zaplanowane z wyprzedzeniem, a zatem stanowią dla zamawiających niemożliwe do przewidzenia wydarzenie.

W ocenie Komisji nie ulega wątpliwości, że natychmiastowe potrzeby szpitali i instytucji opieki zdrowotnej (dostawy, usługi i roboty budowlane) muszą być realizowane możliwie jak najszybciej. Potrzeba, której dotyczy zamówienie, musi zatem zostać zaspokojona niezwłocznie. Nie można jednak powoływać się na ten wyjątek w odniesieniu do udzielania zamówień, które trwa dłużej niż miałoby to miejsce w przypadku zastosowania przejrzystego przetargu nieograniczonego lub ograniczonego, w tym przyspieszonego (tj. ze skróconymi terminami).

Ponadto w Wytycznych podkreślono, że w przypadku zaspokajania w bardzo krótkim czasie natychmiastowych potrzeb szpitali i instytucji zdrowia publicznego związek przyczynowy z pandemią COVID-19 nie może zostać w rozsądny sposób zakwestionowany.

Zmiany dotyczące wypłacania środków finansowych przeznaczonych na wzrost wynagrodzeń dla pielęgniarek i położnych po 31.3.2020 r.

Na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z 27.3.2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. poz. 547) przedłużono wypłatę środków finansowych przeznaczonych na wzrost wynagrodzeń dla pielęgniarek i położnych w okresie od 1.4.2020 r. do 31.12.2020 r. Przepisy rozporządzenia gwarantują również wypłacanie środków finansowych przeznaczonych na zwiększenie wynagrodzeń dla powyższej grupy zawodowej od 1.1.2021 r., ale poprzez współczynniki korygujące lub inne rozwiązania przyjęte w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 8.9.2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 320)

Z przepisów rozporządzenia wynika także obowiązek dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia, w terminie 14 dni od dnia wejścia w życie rozporządzenia, do przedstawienia świadczeniodawcy posiadającego umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju podstawowa opieka zdrowotna, zmiany umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, obejmującej wysokość dodatkowych środków na świadczenia opieki zdrowotnej udzielanych przez pielęgniarki i położne w okresie od 1.4.2020 r. do 31.12.2020 r. w sposób gwarantujący wypłatę kwot na wzrost wynagrodzenia dla powyższej grupy zawodowej.

Dodatki dla reprezentantów sportowych a pracownicy migrujący

Stan faktyczny

U.B. w 1971 r. zdobył medal na Mistrzostwach Europy w Hokeju na Lodzie i medal na Mistrzostwach Świata w Hokeju na Lodzie, wówczas jako członek reprezentacji narodowej Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej. W dniu 31.12.1992 r. doszło do rozwiązania Czeskiej i Słowackiej Republiki Federacyjnej. Wówczas U.B. wybrał obywatelstwo czeskie, niemniej jednak zamieszkiwał i aktualnie nadal zamieszkuje – już łącznie od 52 lat, na terytorium dzisiejszej Słowacji. Gdy Republika Słowacka i Republika Czeska przystępowały do UE 1.5.2004 r., U.B. był zatrudniony w szkole podstawowej i pracę tę wykonywał co najmniej do 2006 r.

U.B. 17.12.2015 r. złożył wniosek o przyznanie dodatku dla reprezentantów sportowych w oparciu o ustawę nr 112/2015. ZUS w Bratysławie odrzucił wniosek, a w sprawie stwierdzono, że U.B. nie spełnia warunku posiadania obywatelstwa słowackiego, o którym mowa w ww. ustawie. U.B. wniósł skargę na tę decyzję ZUS-u do Sądu Okręgowego w Koszycach na Słowacji, wskazując, że zgodnie z prawem UE ustawodawstwo słowackie ma skutek dyskryminujący ze względu na przynależność państwową i nie uwzględnienie faktu, że zamieszkiwał on na terytorium Słowacji od 52 lat. U.B. przegrał sprawę, niemniej wniósł skargę kasacyjną.

Sprawa przed Najvyšší súd Slovenskej republiky – Sądem Najwyższym Republiki Słowackiej

Sąd Najwyższy w Słowacji rozpatrują sprawę wskazał, że słowacki ustawodawca uzasadnił swój wybór uzależnienia rozpatrywanego w postępowaniu głównym dodatku od posiadania obywatelstwa słowackiego tym, że dodatek ten stanowi państwowe świadczenie socjalne, a nie świadczenie emerytalne, a jego celem było przyczynienie się do zapewnienia bezpieczeństwa finansowego najlepszych sportowców, którzy jako obywatele słowaccy reprezentowali Republikę Słowacką lub jej poprzedników prawnych w dużych międzynarodowych zawodach sportowych. Stąd prawo to nie miałoby mieć zastosowania do reprezentantów sportowych będących obywatelami innych państw, w tym Czech – tak jak w przypadku U.B. Pomimo powyższego zdaniem Sądu Najwyższego dodatek dla reprezentantów sportowych nie jest jedynie państwowym świadczeniem socjalnym, ponieważ jest on wypłacany regularnie i równolegle ze świadczeniem emerytalnym. Ponadto U.B., jako reprezentant sportowy w sporcie drużynowym, był traktowany inaczej niż jego koledzy z drużyny tylko dlatego, że w przeciwieństwie do nich, nie jest obywatelem Słowacji, a Czech, chociaż on również przyczynił się poprzez swoje sportowe umiejętności i podejmowane wysiłki do wspólnych wyników drużyny narodowej – podczas zawodów, które miały miejsce jeszcze za czasów istnienia Czechosłowacji.

Pytanie prejudycjalne

W konsekwencji, Sąd Najwyższy postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do TSUE z następującym pytaniem prejudycjalnym: „Czy w okolicznościach postępowania głównego możliwe jest dokonanie wykładni art. 1 lit. w) i art. 4–5 rozporządzenia [nr 883/2004], rozpatrywanych łącznie z prawem do świadczeń z zabezpieczenia społecznego i przywilejów socjalnych, ustanowionym w art. 34 ust. 1–2 [karty], w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie zastosowaniu przepisu krajowego, zgodnie z którym słowacka instytucja zabezpieczenia społecznego uwzględnia obywatelstwo wnioskodawcy jako podstawowy warunek prawa do dodatku do emerytury dla reprezentantów sportowych, chociaż częścią przepisu krajowego jest również inny wymóg prawny, a mianowicie udział w reprezentacji narodowej poprzedników prawnych, w tym Czechosłowackiej Republiki Socjalistycznej?”.

Wyrok TSUE z 18.12.2019 r., C-447/18

TSUE orzekł, że art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011 stanowiący, iż pracownik będący obywatelem państwa członkowskiego korzysta na terytorium innych państw członkowskich z tych samych przywilejów socjalnych, z jakich korzystają pracownicy krajowi, stoi na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, które uzależniają przyznanie dodatku wypłacanego niektórym czołowym sportowcom, którzy reprezentowali to państwo członkowskie lub jego poprzedników prawnych w międzynarodowych zawodach sportowych, od warunku, że wnioskodawca musi być obywatelem tego państwa członkowskiego.

Uszczegóławiając, TSUE stwierdził, że rozpatrywany dodatek nie wchodzi w zakres stosowania rozporządzenia nr 883/2004, bowiem nie wchodzi on w zakres pojęcia „świadczenia z tytułu starości” w rozumieniu art. 3 ust. 1 rozporządzenia Nr 883/2004. TSUE uznał, że celem tego dodatku jest nagradzanie jego beneficjentów za wyczyny, jakich dokonali w dziedzinie sportu, reprezentując swój kraj, co wyjaśnia, z jednej strony, dlaczego jest bezpośrednio finansowany przez państwo, spoza źródeł finansowania krajowego systemu zabezpieczenia społecznego i niezależnie od składek płaconych przez jego beneficjentów. Z drugiej strony wyjaśnia dlaczego jest on wypłacany jedynie bardzo ograniczonej liczbie sportowców. TSUE wskazał również, że wypłata tego dodatku nie jest uzależniona od prawa beneficjenta do pobierania takiej emerytury, lecz jedynie od złożenia przez niego stosownego wniosku.

Dokonując pogłębionej analizy ww. przepisów, TSUE uszczegółowił, że pracownik/ sportowiec – U.B., mimo iż nie zmienił miejsca zamieszkania (bowiem od 52 lat mieszka na terytorium Słowacji), znalazł się, w związku z przystąpieniem do UE państwa, którego jest obywatelem (Czechy) i państwa, na którego terytorium ustanowił miejsce swego zamieszkania (Słowacja), w sytuacji pracownika migrującego. W konsekwencji TSUE orzekł, że dodatek rozpatrywany w tej sprawie wchodzi w zakres pojęcia „przywileju socjalnego” w rozumieniu art. 7 ust. 2 rozporządzenia nr 492/2011.

„W tym kontekście Trybunał stwierdził, że możliwość nagradzania pracownika migrującego, na takich samych zasadach jak pracowników będących obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego, za wyjątkowe osiągnięcia sportowe w reprezentowaniu tego państwa członkowskiego lub jego poprzedników prawnych może przyczynić się do integracji tego pracownika w środowisku tego państwa członkowskiego, a tym samym do osiągnięcia celu, jakim jest swobodny przepływ pracowników. Trybunał podkreślił, że skutkiem rozpatrywanego w postępowaniu głównym dodatku jest nie tylko zapewnienie beneficjentom bezpieczeństwa finansowego mającego na celu, w szczególności, zrekompensowanie braku pełnej integracji na rynku pracy w latach poświęconych uprawianiu sportu na wysokim poziomie, ale również i przede wszystkim przyznanie im szczególnego prestiżu społecznego ze względu na wyniki sportowe, jakie osiągnęli w kontekście takiej reprezentacji”.

Prawo do wielokrotnego odszkodowania w przypadku opóźnienia lub odwołania lotu

Stan faktyczny 

Powodowie dokonali w Finnair Oyj rezerwacji na bezpośredni lot z Helsinek do Singapuru. Lot ten był planowany na 11.10.2013 r. o godzinie 23:55. Został on jednak odwołany z powodu usterki technicznej, która wystąpiła w samolocie. Po zaakceptowaniu oferty złożonej przez Finnair powodowie zostali przeniesieni na lot alternatywny zaoferowanego przez tego przewoźnika lotniczego w ramach zmiany planu podróży, którym był lot łączony z Helsinek do Singapuru przez Chongqing (Chiny), zaplanowany na następny dzień, tj. na 12.10.2013 r., o godz. 17:40 i planowanym przylocie do Singapuru następnego dnia o godz. 17.25. Przewoźnikiem lotniczym obsługującym lot alternatywny Helsinki–Chongqing–Singapur był również Finnair. Jednakże z powodu usterki układu wspomagania sterowania samolotu powodowie przybyli do Singapuru 14.10.2013 r. o godz. 0:15.Powodowie wytoczyli powództwo przeciwko Finnair o zasądzenie od przewoźnika lotniczego zapłaty na rzecz każdego z nich 600 EUR wraz z odsetkami z tytułu odwołania pierwotnego lotu oraz 600 EUR wraz z odsetkami z tytułu przekraczającego trzy godziny opóźnienia przy przylocie lotu alternatywnego.

Pytania prejudycjalne 

– Czy rozporządzenie (WE) Nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z 11.2.2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów (Dz.Urz. L Nr 46 z 2004 r., s. 1), a w szczególności jego art. 7 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że pasażer linii lotniczych, który otrzymał odszkodowanie z tytułu odwołania lotu i zaakceptował zaoferowany mu lot alternatywny, może dochodzić odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu alternatywnego, jeżeli opóźnienie to osiąga wymiar, który uprawnia do uzyskania odszkodowania?

– Czy art. 5 ust. 3 rozporządzenia Nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w celu uwolnienia się od obowiązku odszkodowania przewoźnik lotniczy może powoływać się na „nadzwyczajne okoliczności” w rozumieniu tego przepisu, związane z wystąpieniem usterki tzw. części „on condition”?

Stanowisko TS 

Odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu alternatywnego 

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. a) w zw. z art. 8 ust. 1 rozporządzenia Nr 261/2004 w przypadku odwołania lotu pasażerowie, których to odwołanie dotyczy, otrzymują od obsługującego lot przewoźnika lotniczego pomoc, obejmującą trzy różne formy, a mianowicie albo zwrot kosztu biletu wraz z, gdy jest to odpowiednie, lotem powrotnym do ich pierwszego miejsca odlotu, albo zmianę planu podróży do miejsca docelowego w najwcześniejszym możliwym terminie, albo tego rodzaju zmianę planu podróży w późniejszym terminie dogodnym dla pasażera, w zależności od dostępności wolnych miejsc. Natomiast pasażerom opóźnionych lotów przysługuje prawo do odszkodowania przewidziane w art. 5 ust. 1 lit. c) w zw. z art. 7 ust. 1 rozporządzenia Nr 261/2004, w przypadku gdy dotrą do ich miejsca docelowego trzy godziny po pierwotnie przewidzianym przez przewoźnika lotniczego czasie przylotu lub później (wyrok Nelson i in., C‑581/10 i C‑629/10, pkt 38).

W art. 3 rozporządzenia Nr 261/2004, który określa jego zakres stosowania, ust. 2 stanowi, że to rozporządzenie znajduje zastosowanie pod warunkiem, iż pasażerowie posiadają potwierdzoną rezerwację na dany lot lub zostali przeniesieni przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek z lotu, na który mieli rezerwację, na inny lot, bez względu na przyczynę. Z tego przepisu wynika, że rozporządzenie Nr 261/2004 ma w szczególności zastosowanie do sytuacji, w której pasażer linii lotniczych został przeniesiony przez przewoźnika lotniczego, w następstwie odwołania jego lotu zarezerwowanego, na lot alternatywny do miejsca docelowego. Trybunał stwierdził, że rozporządzenie Nr 261/2004 nie zawiera żadnego przepisu mającego na celu ograniczenie praw pasażerów objętych zmianą planu podróży, taką jak rozpatrywana w postępowaniu głównym, w tym mającego na celu ewentualne ograniczenie ich prawa do odszkodowania. Zatem pasażerowi linii lotniczych, który po zaakceptowaniu lotu alternatywnego zaoferowanego przez przewoźnika lotniczego w następstwie odwołania lotu dotarł do miejsca docelowego trzy godziny po pierwotnie planowanym przez tego przewoźnika lotniczego czasie przylotu lotu alternatywnego lub później, przysługuje prawo do odszkodowania.

Zdaniem TS powyższą wykładnię potwierdza po pierwsze, motyw 2 rozporządzenia Nr 261/2004 z którego wynika, że rozporządzenie ma na celu zaradzenie poważnym trudnościom i niedogodnościom spowodowanym przez odmowę przyjęcia na pokład, odwołanie lub duże opóźnienie lotu. Otóż pasażerowie, którzy zostali narażeni na odwołanie lub duże opóźnienie lotu, takie jak w postępowaniu głównym, doświadczyli tego rodzaju niedogodności zarówno w związku z odwołaniem ich pierwotnie zarezerwowanego lotu, jak również później, w następstwie dużego opóźnienia ich lotu alternatywnego. Po drugie, gdyby w takiej sytuacji przewoźnik lotniczy nie miał obowiązku wypłaty odszkodowania pasażerom, których to dotyczy, to naruszenie ciążącego na nim nie miałoby żadnych konsekwencji.

Trybunał orzekł, że rozporządzenie Nr 261/2004, a w szczególności jego art. 7 ust. 1, należy interpretować w ten sposób, że pasażer linii lotniczych, który otrzymał odszkodowanie z tytułu odwołania lotu i zaakceptował zaoferowany mu lot alternatywny, w sytuacji gdy przewoźnikiem lotniczym realizującym lot alternatywny jest ten sam przewoźnik, który obsługiwał odwołany lot, może dochodzić odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu alternatywnego, jeżeli opóźnienie to osiąga wymiar, który uprawnia do uzyskania odszkodowania.

„Nadzwyczajne okoliczności” 

Zgodnie z art. 5 ust. 3 w zw. z motywami 14 i 15 rozporządzenia Nr 261/2004, w drodze odstępstwa od przepisów ust. 1 tego artykułu, przewoźnik lotniczy jest zwolniony z ciążącego na nim względem pasażerów obowiązku odszkodowania na podstawie art. 7 tego rozporządzenia, jeżeli jest on w stanie dowieść, że odwołanie lub opóźnienie lotu wynoszące co najmniej trzy godziny w stosunku do czasu planowanego przylotu wynika z „nadzwyczajnych okoliczności”. Są to okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków, lub że w przypadku zaistnienia takiej okoliczności przyjął on środki dostosowane do sytuacji poprzez wykorzystanie wszelkich dostępnych mu zasobów personalnych lub materialnych, a także zasobów finansowych, w celu uniknięcia odwołania lub znacznego opóźnienia danego lotu w następstwie zaistnienia tej okoliczności (wyrok Moens, C-159/18, pkt 15).

Zgodnie z orzecznictwem za „nadzwyczajne okoliczności” w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia Nr 261/2004 można uznać zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub źródło nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają mu na skuteczne nad nimi zapanowanie (wyrok Germanwings, C-501/17, pkt 20). Przy czym te dwie przesłanki mają charakter kumulatywny. Z orzecznictwa TS wynika, że usterki techniczne związane z przeglądem statku powietrznego nie mogą zasadniczo stanowić „nadzwyczajnych okoliczności” w rozumieniu art. 5 ust. 3 tego rozporządzenia (wyrok Wallentin‑Hermann, C-549/07, pkt 25). Trybunał uznał, że przewoźnicy lotniczy mają regularnie do czynienia z tego typu usterkami, zważywszy na szczególne warunki, w jakich odbywa się transport lotniczy, i na stopień technologicznego zaawansowania statków powietrznych (wyrok Germanwings, pkt 22). W szczególności nie stanowi nadzwyczajnej okoliczności przedwczesna, nawet niespodziewana, usterka pewnych części statku powietrznego, ponieważ jest ona nierozerwalnie związana z systemem funkcjonowania samolotu. W ocenie TS usterka tzw. części „on condition”, takiej jak w postępowaniu głównym, w odniesieniu do której przewoźnik lotniczy przygotował się do jej wymiany, stale dysponując zapasową częścią zamienną, stanowi zgodnie z orzecznictwem TS (wyrok Moens, pkt 16), które ze względu na swój charakter lub źródło wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności tego przewoźnika lotniczego i pozwala mu na skuteczne nad nim zapanowanie chyba, że usterka tego rodzaju nie jest nierozerwalnie związana z systemem funkcjonowania samolotu. Trybunał wskazał, że zweryfikowanie powyższego należy do sądu odsyłającego.

Trybunał orzekł, że art. 5 ust. 3 rozporządzenia Nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że przewoźnik lotniczy nie może w celu uwolnienia się od obowiązku odszkodowania powoływać się na „nadzwyczajne okoliczności” w rozumieniu tego przepisu, związane z wystąpieniem usterki tzw. części „on condition”, tj. części, którą wymienia się wyłącznie w przypadku jej usterki, również gdy stale dysponuje on zapasową częścią zamienną, chyba że – czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego – tego rodzaju usterka stanowi zdarzenie, które ze względu na swój charakter lub źródło nie wpisuje się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwala mu na skuteczne nad nim zapanowanie, przy czym usterki tej nie należy uważać za tego rodzaju zdarzenie, jeśli jest ona co do zasady nierozerwalnie związana z systemem funkcjonowania samolotu.

Kiedy operat szacunkowy stanowi informację publiczną?

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu rozpatrzył sprawę dotyczącą uznania operatu szacunkowego, jako informacji publicznej.

Sprawa dotyczyła mężczyzny, który chciał zapoznać się z dokumentacją wyceny kilku działek należących do Skarbu Państwa. W tym celu zwrócił się do Krajowego Ośrodka Wsparcia Rolnictwa (dalej: KOWR) z wnioskiem o udostępnienie operatów szacunkowych, sporządzonych jeszcze za czasów funkcjonowania Agencji Nieruchomości Rolnych (dalej: ANR). Mężczyzna był przekonany, że dane, z którymi chciał się zapoznać są informacją publiczną, jednak KOWR odmówił udostępnienia kopii operatu oraz kopii pisma przedstawiciela Biura Prezesa ANR zatwierdzającego wycenę. Według tej instytucji w myśl obowiązujących przepisów nie miała ona obowiązku pozytywnego rozpatrzenia wniosku mężczyzny. Operat zdaniem KOWR nie jest informacją publiczną, a w omawianym przypadku wnioskodawca chciał się z nim zapoznać wyłącznie w celach prywatnych.

Mężczyzna złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. Zarzucając Ośrodkowi bezczynność, powoływał się na dotychczasowe orzecznictwo w podobnych sprawach, za podstawę prawną podając ustawę z 6.9.2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1429; dalej: InfPublU). Z kolei KOWR tłumaczył, że w tym samym czasie toczyła się sprawa o ustalenie pierwszeństwa w zakupie działek, których dotyczyły operaty, a wnioskodawca – zdaniem Ośrodka – chciał wykorzystać dane z operatu do ochrony własnych prywatnych interesów. Instytucja ta argumentowała, że zadaniem przywołanej ustawy jest dobro powszechne jako cel funkcjonowania instytucji państwowych. Nie powinna ona być zatem wykorzystywana do własnych prywatnych celów, w tym handlowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 16.1.2020 r. (IV SAB/Po 212/19) stanął po stronie mężczyzny. Skupiając się na określeniu charakteru operatu szacunkowego, o którego udostępnienie wnioskowano, sąd rozpoznając sprawę przesądził jedynie o tym, że tego typu dokument w swojej treści zawiera informacje publiczne. W uzasadnieniu do wyroku argumentował, że operat szacunkowy, który jest dokumentem wyrażającym opinię o wartości nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, którymi gospodaruje KOWR jest elementem niezbędnym do prowadzenia obrotu nieruchomościami oraz innymi składnikami majątkowymi Skarbu Państwa. Obrót nieruchomościami jest zadaniem publicznym, a więc sprawą publiczną, stąd zasadne jest wnioskowanie, że operat szacunkowy, który sporządza się na cele obrotu nieruchomościami także posiada przymiot publiczny.

Sąd nie rozstrzygał o tym, czy w omawianym przypadku powinno nastąpić udostępnienie operatu czy też odmowa, gdyż to zdaniem składu orzekającego pozostaje przedmiotem postępowania przed KOWR. Z drugiej strony jednak sędziowie zauważyli, że Ośrodek jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Fakt ten potwierdza status państwowej osoby prawnej będącej agencją wykonawczą w myśl art. 2 ust. 1 ustawy z 10.2.2017 r. o Krajowym Ośrodku Wsparcia Rolnictwa (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1154 ze zm.), a także art. 5 ustawy z 19.10. 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 817 ze zm.). Na tej podstawie, zasadny jest wniosek, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 InfPublU KOWR jest podmiotem podlegającym obowiązkowi udostępnienia informacji publicznej w zakresie prowadzonej działalności.

Ponadto WSA stwierdził, że nie sposób zgodzić się z argumentacją KOWR, zgodnie z którą cel uzyskania informacji publicznej determinuje utratę przymiotu „publicznego”. Organ obawiając się tego, że skarżący może wykorzystać wnioskowaną informację dla celów prywatnych nie może pozbawić go prawa dostępu do informacji publicznej. W uzasadnieniu do wyroku, czytamy dalej, że dana informacja nie zyskuje, bądź też nie traci przymiotu informacji publicznej ze względu na cel, dla którego jest uzyskiwana przez wnioskodawcę. Tym samym informacją publiczną będzie każda, która odnosi się do spraw publicznych. Określenie charakteru publicznego, bądź jego braku w odniesieniu do konkretnej informacji powinno nastąpić każdorazowo poprzez analizę przepisów ustawowych (lub wykonawczych względem ustawy) regulujących zakres aktywności władz publicznych (tak w wyroku NSA z 30.5.2019 r., I OSK 2478/17). To czy dana informacja ma charakter publiczny jest determinowane wyłącznie tym czy rzeczywiście odnosi się do spraw publicznych. Z treści InfPublU nie wynika, aby cel prywatny stanowił przesłankę ograniczającą dostęp do informacji publicznej.