Mniej biurokracji w zarządach wspólnot?

Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw wspierających rozwój mieszkalnictwa (pilotowany przez Ministerstwo Rozwoju) znajduje się na etapie opiniowania. Przepisy, nad którymi pracuje Rada Ministrów zakładają, że zarządy wspólnot mieszkaniowych nie będą musiały zwoływać posiedzeń po to, żeby decydować o bieżących sprawach wspólnoty.

Co ciekawe, taki obowiązek został dodany niedawno w art. 21 ustawy o własności lokali – był to element ustawy nowelizującej przepisy Tarczy antykryzysowej uchwalonej 31.3.2020 roku.

Według obecnie obowiązującego prawa uchwała zarządu wspólnoty może być podjęta, jeżeli wszyscy członkowie zostali prawidłowo zawiadomieni o posiedzeniu albo głosowaniu na piśmie, lub przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość. Uchwała może być również wynikiem głosów oddanych częściowo na posiedzeniu, a częściowo na piśmie lub przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość. Przepisy precyzują również, jak oblicza się kworum. W tej sytuacji uwzględnia się członków zarządu uczestniczących w posiedzeniu poprzez oddanie głosu na piśmie lub przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość.

Uzasadniając tamte zmiany rząd wskazywał, że: „Zaproponowane zmiany mają na celu umożliwienie działania organom spółdzielni, w tym mieszkaniowych, oraz wspólnot mieszkaniowych, których członkowie mogą być poddani kwarantannie”. Zaproponowane rozwiązania zostały zapożyczone z regulacji Kodeksu spółek handlowych, dotyczących prostej spółki akcyjnej.

Po wejściu w życie zmian obowiązki te zostaną wykreślone. Ma to, zdaniem projektodawców, usprawnić działania wspólnot mieszkaniowych. Jak zapisano w uzasadnieniu do projektu: „uchwała zarządu wspólnoty może być podjęta, jeżeli wszyscy członkowie zostali prawidłowo zawiadomieni o posiedzeniu albo głosowaniu na piśmie lub przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość. Uchwała może być również wynikiem głosów oddanych częściowo na posiedzeniu, a częściowo na piśmie lub przy wykorzystaniu środków bezpośredniego porozumiewania się na odległość”.

Więcej kontroli PIP dopiero ustaniu epidemii

Rzecznik Praw Obywatelskich poprosił Głównego Inspektora Pracy o interwencję w sprawie przepisów wprowadzanych na mocy kolejnych odsłon Tarczy Antykryzysowej. Jego zdaniem te regulacje pozwoliły na znaczne ograniczenie praw pracowniczych.

Wymienił w tym kontekście możliwości:

Z tych możliwości korzystają nie tylko przedsiębiorstwa zapewniające funkcjonowanie np. szpitali, ale także branża rolno-spożywcza. Ponadto zmiany wprowadzono bez konsultacji społecznych i uprawnieniom pracodawców nie towarzyszą obowiązki w zakresie rekompensaty pracownikom wydłużonego czasu pracy.

W odpowiedzi na wystąpienie RPO Główny Inspektor Pracy Wiesław Łyszczek stwierdził, że po wprowadzeniu stanu zagrożenia epidemicznego kontrole PIP są prowadzone w przypadkach bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia pracowników oraz badania śmiertelnych, ciężkich i zbiorowych wypadków przy pracy. Czynności kontrolne w opisanych przez Rzecznika przypadkach będą przeprowadzone po “przywróceniu uprzednich zasad prowadzenia kontroli”.

0114-KDIP4-1.4012.125.2020.1.AK – Interpretacja indywidualna z dnia 21-05-2020

Interpretacja indywidualna z dnia 21-05-2020

Dostosowanie do obowiązujących standardów placówek dla bezdomnych – termin przedłużony tarczą 3.0

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 875 opublikowano ustawę z 14.5.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (dalej: DziałOsłSARSCoV2U).

Jak wynika z art. 4 ustawy z 8.2.2018 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej (Dz.U. z 2018 poz. 700), podmioty, które prowadziły w dniu wejścia w życie tej ustawy ogrzewalnie, noclegownie lub schroniska dla osób bezdomnych, niespełniające wymaganych standardów miały obowiązek dostosować je do tych standardów. Wspomniane standardy określa rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z 27.4.2018 r. w sprawie minimalnych standardów noclegowni, schronisk dla osób bezdomnych, schronisk dla osób bezdomnych z usługami opiekuńczymi i ogrzewalni (Dz.U. z 2018 r. poz. 896).

Ponadto, art. 41 DziałOsłSARSCoV2U wprowadził zmiany w ustawie z 19.7.2019 r. o zmianie ustawy o pomocy społecznej oraz ustawy o ochronie zdrowia psychicznego (Dz.U. z 2019 r. poz. 1690).

Decyzje lub umowy ustalające opłatę dla małżonka lub zstępnych przed wstępnymi, za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej, wydane lub zawarte przed 4.10.2019 r., zachowują moc do dnia w nich określonego. Po zmianie zachowują moc, ale nie dłużej niż do 1.1.2021 r. Przed zmianą – nie dłużej niż przez okres 12 miesięcy od 4.10.2019 r., czyli do 4.10.2020 r.

Zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy z 12.3.2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1507 ze zm.; dalej: PomSpołU), placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku można prowadzić w ramach działalności gospodarczej po uzyskaniu zezwolenia wojewody. Natomiast, zgodnie z art. 69 ust. 1 PomSpołU, placówki takie mogą prowadzić kościelne i świeckie organizacje w ramach swojej działalności statutowej. Podmioty prowadzące taką działalność, na którą uzyskały zezwolenie przed 1.1.2020 r., zatrudniają pracowników wykonujących usługi opiekuńcze zapewniające: udzielanie pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie choroby, opiekę higieniczną, niezbędną pomoc w załatwianiu spraw osobistych, a także kontakty z otoczeniem:
1) na zasadach dotychczasowych do 31.5.2021 r. (przed zmianą do 31.5.2020 r.),
2) od 1.6.2021 r. do 31.5.2022 r. (przed zmianą od 1.6.2020 r. do 31.5.2021 r.) w wymiarze nie mniejszym niż 1/4 pełnego wymiaru czasu pracy na jedną osobę przebywającą w placówce,
3) od 1.6.2022 r. (przed zmianą od 1.6.2022 r.) w wymiarze określonym w art. 68a pkt 5 PomSpołU (w wymiarze nie mniej niż 1/3 pełnego wymiaru czasu pracy na jedną osobę przebywającą w placówce, nie mniej niż w wymiarze 4,5 pełnego wymiaru czasu pracy)
– z tym że do 31.5.2022 r. (przed zmianą do 31.5.2021 r.) nie stosuje się wymogu minimalnego poziomu zatrudnienia określonego w art. 68a pkt 5 PomSpołU.

Ponadto, wymogi z zakresie prowadzenia przez podmiot prowadzący szczegółowej dokumentacji osób przebywających w placówce, zawierającej postanowienia sądu opiekuńczego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na umieszczenie w placówce – w przypadku osób ubezwłasnowolnionych całkowicie, w stosunku do osób przyjętych do placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku przed 1.1.2020 r., stosuje się od 1.6.2021 r. (przed zmianą było od 1.6.2020 r.).

Organy administracji publicznej mogą realizować zadania z zakresu pomocy społecznej mimo obowiązujących ograniczeń

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 878 opublikowano rozporządzenie Rady Ministrów z 16.5.2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii.

Z § 12 ust. 1 rozporządzenia wynika, że do odwołania wykonywanie zadań przez urząd administracji publicznej lub jednostkę organizacyjną wykonującą zadania o charakterze publicznym może podlegać ograniczeniu polegającym na wykonywaniu wyłącznie zadań niezbędnych do zapewnienia pomocy obywatelom. Obowiązujący poprzednio przepis w tym zakresie stanowił, że do odwołania wykonywanie zadań przez urząd administracji publicznej lub jednostkę organizacyjną wykonującą zadania o charakterze publicznym mogło podlegać ograniczeniu polegającym na wykonywaniu:

Od 25.5.2020 r. obowiązuje przepis, zgodnie z którym do odwołania w urzędach administracji publicznej lub jednostkach organizacyjnych wykonujących zadania o charakterze publicznym dopuszczalna liczba interesantów przebywających, w tym samym czasie, w jednym pomieszczeniu nie może być większa niż 1 osoba na jedno stanowisko obsługi, z wyłączeniem osób realizujących zadania w zakresie obsługi interesantów.

Utraciło tym samym moc rozporządzenie Rady Ministrów z 2.5.2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r. poz. 792 ze zm.).

Odliczysz kawę, ale tylko dla pracowników

Taką interpretację przedstawił Dyrektor KIS w odpowiedzi na pytanie spółki z branży informatycznej. Ta firma jest jednym z liderów rynku, chce zatrudniać najlepszych pracowników, a jedną z dróg do pozyskania najlepszych fachowców, jest zapewnienie odpowiednich udogodnień w miejscu pracy, takich jak: kawa, woda, kanapki, pieczywo, owoce. Produkty były dostępne dla każdego, stanowiły również „wyposażenie” firmowej kuchni. Były również zużywane podczas spotkań służbowych pracowników: narad, konferencji, szkoleń, spotkań z kontrahentami w biurach Spółki. Wspólne spożywanie przez Pracowników artykułów spożywczych miało na celu usprawnienie wymiany wiedzy pomiędzy nimi, co miało pomóc w wydajniejszej pracy. Spółka stała na stanowisku, że mogła odliczyć te wydatki, bo jej zdaniem spełniały one wszystkie warunki, by zostać uznane za koszty uzyskania przychodu.

Fiskus z taką interpretacją zgodził się jedynie częściowo. Dyrektor KIS napisał, że możliwość odliczenia wydatku na zakup kawy czy innych produktów spożywczych zależy od typu umowy, jaka łączy daną osobę z firmą. Uznał, że wydatki na kupno produktów spożywczych z przeznaczeniem dla osób pracujących na umowach cywilnoprawnych nie mogą być traktowane jak koszt uzyskania przychodu, bo takie wydatki nie mają związku z osiąganiem przychodów ani z zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła. Zapewnienie posiłków takim osobom „nie ma wpływu na wykonanie umowy łączącej spółkę z tymi osobami”, co powoduje, że nie jest spełniona podstawowa przesłanka uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: PDOPrU).

To radykalna zmiana stanowiska Dyrektora KIS, który jeszcze we wrześniu 2019 r. w interpretacji 0111-KDIB2-3.4010.175.2019.3.AD stwierdził, że także wydatki na kupno żywności dla zleceniobiorców mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników, także podmiotów mających tytuł prawny do zabytków

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 875 opublikowano ustawę z 14.5.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (dalej: DziałOsłSARSCoV2U). Zmiany wprowadzono m.in. do ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej: KoronawirusU).

Dodano m.in. art. 15ga KoronawirusU, który dotyczy osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, lub osobie fizycznej, której przysługuje tytuł prawny do:

Podmiotom tym przysługuje, na ich wniosek, dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników zatrudnionych przez tę osobę lub jednostkę organizacyjną, nieprzerwanie w okresie nie krótszym niż przez 3 miesiące bezpośrednio poprzedzające ogłoszenie stanu zagrożenia epidemicznego, którzy wykonują czynności zawodowe dotyczące zabytku lub infrastruktury z nim związanej.

Dofinansowanie przysługuje wymienionemu podmiotowi, jeżeli:

Wynagrodzenie jest w tym przypadku dofinansowywane ze środków FGŚP w wysokości do 80% wynagrodzenia brutto pracowników, nie więcej niż 100% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz należnych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenie społeczne, z uwzględnieniem wymiaru czasu pracy. Wysokość wynagrodzenia brutto ustala się na podstawie średniego wynagrodzenia z okresu 3 miesięcy poprzedzających ogłoszenie stanu zagrożenia epidemicznego:

Dofinansowanie nie przysługuje jednak do wynagrodzeń pracowników, których wynagrodzenie uzyskane w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym złożono wniosek, było wyższe niż 300% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa GUS na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z FUS, obowiązującego na dzień złożenia wniosku.

Dofinansowanie przyznaje się jednokrotnie na okres od dnia złożenia wniosku do dnia ustania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, nie dłużej jednak niż na 3 miesiące.

Wniosek o przyznanie dofinansowania powinien zawierać:

Zadania organów administracji wykonują w tym przypadku dyrektorzy wojewódzkich urzędów pracy. Wypłata dofinansowania następuje w okresach miesięcznych, a odmowa przyznania dofinansowania następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Nowe zasady zwolnienia ze składek ZUS

Ulga na start a zwolnienie z ZUS w ramach tarczy

Pierwszą zmianą, jaką wprowadza tzw. tarcza 3.0 , jest objęcie zwolnieniem ze składek ZUS również osób korzystających z tzw. ulgi na start.

Dotychczasowa treść przepisów tarczy antykryzysowej powodowała, że osoby korzystające z 6-miesięcznego zwolnienia w ramach ulgi na start, nie zostały objęte zwolnieniem w ramach pomocy antykryzysowej. Osoby takie zobowiązane były zatem do kontynuowania opłacania pełnej składki zdrowotnej.

Najnowsza nowelizacja tarczy antykryzysowej zmienia ten stan rzeczy. Nowe przepisy zwalniają z opłacania składki zdrowotnej również osoby korzystające z ulgi na start.

Limit przychodowy i limit dochodowy

Przypomnijmy, że obowiązujące od początku kwietnia przepisy, w odniesieniu do osób samozatrudnionych uzależniały uzyskanie zwolnienia ze składek ZUS od spełnienia kryterium przychodowego. Zgodnie z tym kryterium, przedsiębiorca niezatrudniający żadnych pracowników, mógł skorzystać ze zwolnienia z ZUS jedynie wówczas, gdy jego przychody, osiągnięte w pierwszym miesiącu objętym wnioskiem, nie przekroczyły kwoty 15 681 zł.

Celem najnowszej nowelizacji tarczy antykryzysowej (tarczy 3.0) było poszerzenie kręgu przedsiębiorców uprawnionych do zwolnienia składkowego. Zgodnie z nowymi przepisami, zwolnieniem z ZUS zostali zatem objęci również Ci samozatrudnieni, których przychody przekraczają kwotę 15 681 zł. W przypadku takich osób, spełniony musi zostać jednak również dodatkowy warunek. Zwolnienie z ZUS przysługiwać będzie bowiem tylko wtedy, gdy miesięczny dochód przedsiębiorcy nie przekracza 7000 zł.

Pierwotna wersja przepisów zakładała jednak, że limit dochodowy w wysokości 7000 zł nie będzie się odnosił – jak ma to miejsce w przypadku limitu przychodowego – do pierwszego miesiąca objętego wnioskiem, lecz zawsze do dochodu uzyskanego w miesiącu lutym 2020 roku.

Poprawki wprowadzone do ustawy zmieniły treść tego przepisu. Zgodnie z uchwaloną wersją ustawy, na potrzeby limitu dochodowego ostatecznie uwzględniany będzie dochód uzyskany w pierwszym miesiącu, za który jest składany wniosek. Będzie to więc ten sam miesiąc, dla którego liczymy limit przychodowy.

Zgodnie zatem z nowymi przepisami, przedsiębiorca uzyska prawo do zwolnienia ze składek ZUS w przypadku, gdy:

Co istotne, osoby które uzyskają prawo do zwolnienia na podstawie nowych przepisów, zostaną zwolnione ze składek ZUS jedynie za dwa miesiące, tj. za kwiecień i maj 2020 roku. Osoby takie nie będą mogły zatem wnioskować o zwolnienie składkowe za miesiąc marzec.

Osoby, które spełniają warunki do uzyskania zwolnienia na nowych zasadach, powinny złożyć nowy wniosek RDZ o zwolnienie ze składek ZUS.

Źródło:

www.zus.pl

Wzrasta liczba zablokowanych kont

W danych przedstawionych przez resort finansów widać tendencję wzrostową. W pierwszych trzech miesiącach 2020 r. z takiej formy zabezpieczenia interesów Skarbu Państwa organy kontroli skorzystały 160 razy u 32 podmiotów, na łączną kwotę 17 800 000 zł. Ważna jest też druga wartość, bo skarbówka szacuje potencjalną wartość uszczupleń wynikających z działalności tych podmiotów na ponad 131 000 000 zł. Widać tym samym tendencję wzrostową, bo w całym 2019 r. zablokowanych zostało 537 rachunków, należących do 113 podmiotów, na łączną kwotę 67 000 000 zł (szacowane uszczuplenia wyniosły 585 000 000 zł).

Możliwość takich działań dają skarbówce przepisy obowiązujące od 30.4.2018 r. Te rozwiązania pozwalają zablokować rachunek na 72 godziny, a ewentualnie przedłużyć ten środek zapobiegawczy nawet do trzech miesięcy. Urzędnikom pracę ułatwia algorytm.

Wiceminister Piotr Dziedzic, odpowiadając na interpelację 03853 stwierdził, że doświadczenia organów skarbowych wskazują, że podmioty dokonujące wyłudzeń dysponują z reguły niewielkim majątkiem trwałym i po zakończeniu postępowań nie ma z czego wyegzekwować należności skarbowych.

Resort Finansów podkreślił także, że uprawnienia KAS dotyczące ustanowienia blokady rachunku podlegają kontroli sądowej. Ministerstwo nie obawia się także „emigracji” środków pieniężnych na zagraniczne konta bankowe w obawie przed ich zablokowaniem.

Kara za nieprawidłowości w zgłoszeniu SENT

Stan faktyczny

W trakcie kontroli funkcjonariusze celni stwierdzili, że w zgłoszeniach SENT jako środek transportu oleju napędowego zgłoszono cysternę oraz przyczepę, podczas gdy przewóz był realizowany bez przyczepy. Nie stwierdzono natomiast rozbieżności co do ilości i rodzaju zgłoszonego towaru. Po dokonaniu aktualizacji zgłoszeń zezwolono kierowcy na kontynuację jazdy. Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego w W. nałożył na „P.” sp. z o.o. karę pieniężną w wysokości 50 tys. zł. Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w W. utrzymał w mocy zaskarżona decyzję stwierdzając, że błędne wpisanie numeru środka transportu, którym przewożony był towar, jest uchybieniem istotnym z punktu widzenia realizacji monitorowania przewozu towarów wrażliwych, jakim jest olej napędowy. Przepisy SystMonitDrogU nie przewidują możliwości odstąpienia od nałożenia kary z powodu braku winy podmiotu przy wpisaniu w zgłoszeniu danych niezgodnych ze stanem faktycznym, a aktualizacja zgłoszenia w trakcie kontroli nie ma wpływu na wynik sprawy.

Z uzasadnień WSA i NSA

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzje organów obu instancji i umorzył postępowanie administracyjne w sprawie. Zdaniem Sądu, organy nie wykazały, że istnieje interes publiczny w tym, aby nakładać na przewoźnika działającego legalnie i transportującego legalny towar dolegliwą karę pieniężną tylko z tej przyczyny, że dopuścił się on uchybień formalnych, jeżeli uchybienia te nie stanowiły realnego zagrożenia interesów Skarbu Państwa w postaci możliwości szczuplenia dochodów budżetowych i zostały usunięte w toku kontroli. W uzasadnieniu wyroku wskazano też, że organy stosujące przepisy SystMonitDrogU mają obowiązek wykazania nie tylko uchybień podmiotów, do których przepisy te mają zastosowanie, ale także wykazania z urzędu, że nie wystąpiły przesłanki do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i oddalił skargę. W uzasadnieniu wskazano, z uwagi na to, że wyspecjalizowane grupy przestępcze działające na rynkach towarów wrażliwych nie płacą należnych podatków oraz dokonują wyłudzeń nienależnych zwrotów, wykorzystując do tego wyłącznie sfałszowane dokumenty, istnieje konieczność powiązania przepływu dokumentów oraz faktycznego przepływu towaru. Celem SystMonitDrogU jest ochrona legalnego handlu towarami wrażliwymi, ułatwienie walki z „szarą strefą” oraz ograniczenie poziomu uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach, tj. podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, tym kontekście użyte przez ustawodawcę w art. 24 ust. 1 pkt 2 SystMonitDrogU sformułowanie „zgłosi dane niezgodne ze stanem faktycznym” należy rozumieć jako podanie przez przewoźnika danych innych niż dotyczące samego towaru które nie odpowiadają rzeczywistemu stanowi rzeczy na moment rozpoczęcia przewozu towaru i moment kontroli przewozu towarów. Przyjęcie wykładni zastosowanej przez Sąd I instancji oznaczałoby, że każdy podmiot naruszający obowiązki określone w SystMonitDrogU, mógłby uwolnić się od odpowiedzialności administracyjnej poprzez skorygowanie zgłoszenia w toku kontroli. W uzasadnieniu wyroku wyjaśniono, że nałożenie kary nie jest uzależnione od uprawdopodobnienia uszczuplenia dochodów podatkowych budżetu państwa. Przepisy SystMonitDrogU pełnią bowiem funkcję prewencyjną – poprzez groźbę wysokiej kary za naruszenia norm ma odstraszać od lekceważenia rygorów zgłaszania przewozu towarów wrażliwych.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził również, że SystMonitDrogU nie różnicuje odpowiedzialności w zależności od przyczyn niedopełnienia obowiązków z niej wynikających, elementem konstrukcji odpowiedzialności za naruszenie przepisów SystMonitDrogU jest obligatoryjne nakładanie kary, w jednoznacznie określonej kwocie, za naruszenia o charakterze formalnym.