Ochrona danych osobowych w liczbach – raport z Wielkiej Brytanii

Firmy na terenie Wielkiej Brytanii dokładały starań w celu wdrożenia praktyk z zakresu ochrony danych osobowych uwzględnionych w nowym rozporządzeniu. Dotyczy to m.in. powoływania inspektorów ochrony danych. Tempo wprowadzanych zmian zostało zwiększone w ostatnim czasie przez wzgląd na sytuację związaną z pandemią COVID-19. Wiąże się to bowiem z tym, że aż 51% pracowników zaczęło korzystać
z pracy zdalnej, a co za tym idzie, drastycznie zwiększyła się liczba danych przesyłanych online.

RODO miało duży wpływ nie tylko na podejście do bezpieczeństwa danych ale również na wzrost świadomości społeczeństwa w zakresie przysługujących mu praw, a w konsekwencji korzystania z nich w przypadku ewentualnych nadużyć.

Brytyjski organ nadzoru (ICO) odnotował w okresie od 25 maja 2018 r. do 1 maja 2019 r. 14 tysięcy zgłoszonych naruszeń, co stanowi 425% wzrost w porównaniu do okresu 2017/2018. Niemniej jednak aż w 82% powyższych przypadków dalsze działania nie były konieczne, co świadczy o wysokim priorytecie, jaki zajmuje cyberbezpieczeństwo dla zarządów firm.

Biorąc pod uwagę statystyki, najbardziej narażony na naruszenia danych był w 2019 r. sektor opieki zdrowotnej. Stanowiły one ponad 50% wszystkich odnotowanych naruszeń, a metodą ataku był najczęściej phishing. Jest to poważny problem, biorąc pod uwagę jak ważne jest to, by pacjenci ufali, że ich dane wrażliwe są bezpieczne. Cyfryzacja sektora zdrowotnego wiąże się ze zwiększonym poziomem zagrożenia, a dane będące w posiadaniu samego National Health Service mają (w ocenie Ernst&Young) wartość około 9,6 mld funtów. Jak twierdzi NHS, w ostatnim roku system blokował ok. 12 tysięcy ataków phishingowych dziennie.

Na przestrzeni ostatniego roku 46% firm w Wielkiej Brytanii odnotowało naruszenia ochrony danych. Jak pokazuje omawiany raport, tendencja ich występowania jest rosnąca, a same ataki są coraz bardziej zaawansowane. Wszystkie organizacje zobligowane są do wdrożenia co najmniej podstawowych środków takich jak powołanie stosownych zespołów ds. bezpieczeństwa i zgodności, eliminowanie luk w zabezpieczeniach stosowanego oprogramowania czy weryfikację wszystkich użytkowników systemów. Poddane pod rozwagę powinno być wprowadzenie inteligentnych metod uwierzytelniania.

Raport kwartalny dotyczący naruszeń został opublikowany przez ICO w maju 2019 r.

Źródło:

https://gdpr.report/news/2020/06/17/looking-back-at-a-year-of-data-security-in-the-uk/

Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji

Zwrócił na to uwagę NSA w postanowieniu z 2.6.2020 r. (II FSK 826/20, Legalis).

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325; dalej: PostAdminU) nie wstrzymuje wykonania zaskarżonej decyzji. Również wniesienie skargi kasacyjnej nie wywiera takiego skutku. Jak wynika z art. 61 § 3 PostAdminU sąd administracyjny może, ale nie musi, na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności. NSA zwrócił uwagę, że przesłanką wstrzymania zaskarżonego aktu jest zajście niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.

W omawianym przypadku w uzasadnieniu swojego wniosku skarżący wskazał, że jego sytuacja finansowa jest znana organom podatkowym z urzędu a względem skarżącego zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne na podstawie zagranicznego tytułu wykonawczego. Zdaniem NSA nie wykazano tu, ani nie uprawdopodobniono, aby sytuacja strony dotyczyła co najmniej jedną ze wskazanych przesłanek. Ochrona tymczasowa nie służy bowiem zabezpieczeniu strony postępowania przed jakimikolwiek skutkami wykonania zaskarżonej decyzji, lecz jedynie przed takimi, których nie można byłoby naprawić w razie ewentualnego uwzględnienia skargi czy skargi kasacyjnej.

NSA podkreślił, że faktu egzekwowania obowiązku pieniężnego nie można utożsamiać z niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody czy spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Samo bowiem wykonanie świadczenia pieniężnego nie wywoła nieodwracalnych skutków, gdyż ewentualne uchylenie zaskarżonej decyzji spowoduje konieczność zwrotu wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami.

W omawianym wyroku NSA stwierdził, że:

Rozwiedziony rodzic jako osoba samotnie wychowującą dziecko

B.D. we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wskazał, że jest osobą rozwiedzioną, ma dwójkę małoletnich dzieci i nie jest pozbawiony praw rodzicielskich. Córka mieszka u niego w okresie świąt oraz letnich wakacji, natomiast syn przebywa u niego w określone dni: niektóre weekendy, część świąt i wakacji; w tym czasie tylko ojciec opiekuje się dziećmi. W związku z tym B.D. zwrócił się o rozstrzygnięcie:

Czy przysługuje mu prawo do rozliczenia dochodu jako osoba samotnie wychowująca dziecko? Przedstawiając własne stanowisko podatnik wskazał, że skoro córka przebywa pod jego wyłączną opieką przez około 1/4 roku, a syn około 1/3 roku, to może się rozliczyć jako osoba samotnie wychowująca dziecko na podstawie art. 6 ust. 4 PDOFizU.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. W interpretacji indywidualnej wyjaśniono, że prawo do preferencyjnego opodatkowania dochodów nie przysługuje wszystkim osobom stanu wolnego posiadającym dzieci własne lub przysposobione, o których mowa w art. 6 ust. 4 PDOFizU, a wyłącznie tym, które samotnie wychowują te dzieci. W ocenie organu, okoliczność, że zarówno skarżący, jak i jego była żona wychowują te same dzieci, wyklucza możliwość uznania, że którakolwiek z tych osób wychowuje dzieci samotnie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę podatnika stwierdzając, że dzieci wychowywane są wspólnie przez dwoje rodziców. Naprzemienne przebywanie dzieci raz u jednego, raz u drugiego z rodziców wynika z prawa rodziców do kontaktowania się ze swymi dziećmi, czego nie można utożsamiać z samotnym wychowywaniem dzieci. W wykonywaniu władzy rodzicielskiej zachodzą dwa odrębne procesy wychowania, tj. osobny samotny proces przeprowadza ojciec „w swoim czasie”, a zupełnie inny proces wychowywania zachodzi, gdy dziecko zamieszkuje z matką. Wychowania dziecka nie da się „podzielić”, bowiem jest to ciągły i długotrwały proces, na który w tym przypadku składa się wspólna praca obojga rodziców.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji podkreślając prymat wykładni językowej w prawie podatkowym, który został jej przypisany przede wszystkim z potrzeby zapewnienia realizacji zasady pewności stanu prawnego i związanej z nią zasady zaufania, wynikających z art. 2 Konstytucji RP. Zarówno organy stosujące przepisy, jak i podmioty, na które nakłada się obowiązki, czy którym przyznaje się uprawnienia, powinny na podstawie brzmienia ustawy wiedzieć, w jaki sposób kształtować swoje postępowanie (zob. np. uchwała NSA z 4.12.2012 r., II FPS 3/12). Zdaniem NSA, z wykładni językowej art. 6 ust. 4 PDOFizU, której zasadność wspiera wykładania celowościowa i systemowa wynika, że jeśli rozwiedziony rodzić nie wykonuje w tym samym czasie i w tym samym miejscu czynności, przy współudziale drugiego rodzica, składających się na proces jego czynności wychowawczych, to nielogiczne jest twierdzenie, że czyni to wspólnie z drugim rodzicem. W art. 6 ust. 4 PDOFizU ustawodawca nie zastrzegł wprost, że z ustanowionej tym przepisem ulgi podatkowej może korzystać tylko jeden z rozwiedzionych rodziców, mając przy tym świadomość, iż zgodnie z art. 93 § 1 oraz art. 95 § 1 KRO władza rodzicielska, która obejmuje wychowanie dziecka, przysługuje obojgu rodzicom oraz że co do zasady rozwód nie pozbawia żadnego z rodziców władzy rodzicielskiej. W konsekwencji prawidłowo dokonana wykładnia omawianego przepisu prowadzi do wniosku, że rozwiedziony rodzic samotnie wychowujący dziecko (dzieci), jest uprawniony do ulgi ustanowionej tym przepisie, jeśli spełnia pozostałe warunki zwolnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że celem wprowadzenia ulgi było umożliwienie preferencyjnego rozliczenia podatkowego dla tych osób, które w roku podatkowym doświadczyły samotnej pieczy nad dzieckiem i jego wychowywaniem (zob. wyrok NSA z 5.4.2017 r., II FSK 573/15). Choć wychowywanie dzieci w rodzinach niepełnych nie jest stanem pożądanym, to w zmieniających się realiach społecznych należy uwzględnić szczególną ochronę i pomoc Państwa wobec takich rodzin. Nie jest przy tym konieczne, aby drugi z rodziców był w tym czasie wyeliminowany z opieki i wychowania dzieci, taki bowiem warunek przeczyłby polityce prorodzinnej Państwa zmierzającej do systemowego wsparcia rodziców w wychowaniu dzieci, zwłaszcza w samotnym wychowaniu dzieci. Samotne wychowywanie dzieci przez cały rok podatkowy w rozumieniu, jakie nadaje temu pojęciu organ mogłoby być zrealizowane jedynie w odniesieniu do wdów, wdowców i osób rozwiedzionych, którym przyznano wyłączną władzę rodzicielską, tymczasem art. 6 ust. 4 PDOFizU na równi przyznaje ulgę wszystkim rodzicom i opiekunom prawnym wychowującym dzieci samotnie, niezależnie od przyczyny pozostawania cywilnie w stanie wolnym.

Pracownicze plany kapitałowe a COVID-19

Pracownicze plany kapitałowe

Stosownie do treści art. 134 ust. 1 ustawy z 4.10.2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (t.j.: Dz.U. z 2018 r. poz. 2215 ze zm., dalej: PPKU), która określa zasady gromadzenia środków w pracowniczych planach kapitałowych, zwanych dalej: PPK, zawierania umów o zarządzanie PPK i umów o prowadzenie PPK, finansowania i dokonywania wpłat do PPK oraz dokonywania wypłat transferowych, wypłat i zwrotu środków zgromadzonych w PPK ustawę tę stosuje się do:

1. podmiotów zatrudniających, które zatrudniają co najmniej 250 osób zatrudnionych według stanu na 31.12.2018 r. – od 1.7.2019 r.,
2. podmiotów zatrudniających, które zatrudniają co najmniej 50 osób zatrudnionych według stanu na 30.6.2019 r. – od 1.1.2020 r.,
3. podmiotów zatrudniających, które zatrudniają co najmniej 20 osób zatrudnionych według stanu na 31.12.2019 r. –od 1.7.2020 r.,
4. pozostałych podmiotów zatrudniających – od 1.1.2021 r. (z zastrzeżeniem ust. 4, zgodnie z którym „podmioty zatrudniające, należące do jednej grupy kapitałowej, są uprawnione do zawierania umów o zarządzanie i umów o prowadzenie PPK w terminie, w którym ustawa ma zastosowanie zgodnie z ust. 1 w stosunku do podmiotu zatrudniającego, który zatrudnia największą liczbę osób zatrudnionych w tej grupie kapitałowej” oraz art. 137 PPKU, który przewiduje rozwiązania szczególne w przypadku podmiotów zatrudniających będących jednostkami sektora finansów publicznych, w przypadku których obowiązek zawarcia umowy o zarządzanie PPK powstaje w dniu 1.1.2021 r., a umowę o prowadzenie PPK podmiot taki zawiera najpóźniej do 10.4.2021 r.).

Ustawodawca zdecydował więc o stopniowym wprowadzaniu obowiązku zawierania umów o zarządzanie PPK i uzależnił rozszerzanie obowiązku tworzenia PPK od wielkości podmiotu zatrudniającego w rozumieniu liczby osób zatrudnionych w określonej dacie. W pierwszej kolejności obowiązek ten nałożono na podmioty największe. Ustawodawca przyjął, że rozszerzanie obowiązku tworzenia PPK nastąpi w czterech etapach, które będą wdrażane co pół roku, rozpoczynając od 1.7.2019 r. (następnie odpowiednio 1.1.2020 r., 1.7.2020 r. i 1.1.2021 r.).

Osoby zatrudnione – definicja pojęcia

W ustawie o pracowniczych planach kapitałowych wprowadzono definicję pojęcia „osoby zatrudnione”. Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 18 PPKU osoby zatrudnione to:

1. pracownicy, o których mowa w art. 2 KP z wyjątkiem pracowników przebywających na urlopach górniczych i urlopach dla pracowników zakładu przeróbki mechanicznej węgla, o których mowa w art. 11b ustawy z 7.9.2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1821 ze zm.) oraz młodocianych w rozumieniu art. 190 § 1 KP,  
2. osoby fizyczne wykonujące pracę nakładczą, które ukończyły 18. rok życia, o których mowa w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 303 § 1 KP, 
3. członkowie rolniczych spółdzielni produkcyjnych lub spółdzielni kółek rolniczych, o których mowa w art. 138 i art. 180 ustawy z 16.9.1982 r. – Prawo spółdzielcze (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 275 ze zm.), 
4. osoby fizyczne, które ukończyły 18. rok życia, wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z art. 750 KC stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, 
5. członkowie rad nadzorczych wynagradzani z tytułu pełnienia tych funkcji,  
6. osoby wskazane w lit. a-d przebywające na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego,

pod warunkiem, że podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym z tych tytułów w Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 266 ze zm.).

Termin zawarcia umowy o zarządzanie i umowy o prowadzenie pracowniczych planów kapitałowych

Ustawa z 31.3.2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 568, dalej: ZmKoronawirusU20) przewiduje zmiany we wskazanej wyżej ustawie o pracowniczych planach kapitałowych.

Zgodnie z art. 54 ZmKoronawirusU20, art. 134 ust. 2 PPKU otrzymuje brzmienie: „Umowy o prowadzenie PPK podmiot zatrudniający zawiera w terminie do 10. dnia miesiąca następującego po upływie: 1) 3 miesięcy od dnia, o którym mowa odpowiednio w ust. 1 pkt 1, 3 i 4; 2) 9 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 w imieniu i na rzecz osoby będącej w tym dniu osobą zatrudnioną, chyba że osoba ta przed upływem tego terminu złoży deklarację, o której mowa w art. 23 ust. 2.”

Stosownie do treści przywołanego powyżej przepisu przesunięto o pół roku termin na zawarcie umów o zarządzanie pracowniczymi planami kapitałowymi i o prowadzenie tych pracowniczych planów kapitałowych przez podmioty (pracodawców) zatrudniające powyżej 50 osób (od 50 do 249 osób) według stanu na 30.6.2019 r., tj. odpowiednio z 24.4.2020 r. na 27.10.2020 r. (umowa o zarządzenie PPK) oraz z 11.5.2020 r. na 10.11.2020 r. (umowa o prowadzenie PPK). Terminy te zostały jednocześnie ujednolicone z terminami przewidzianymi w PPKU dla pracodawców zobowiązanych do wdrażania programu PPK w kolejnej fazie, tj. podmiotów zatrudniających co najmniej 20 osób. Terminy dla pozostałych pracodawców pozostają bez zmian.

Terminy wynikające z art. 134 ust. 2 PPKU są terminami ostatecznymi. W praktyce oznacza to, że nie ma przeszkód aby podmioty zatrudniające zawarły stosowne umowy wcześniej niż przewidują to przywołane regulacje.

Jak wynika z uzasadnienia do ZmKoronawirusU20 (dostępnego na stronie Sejmu: http://www.sejm.gov.pl/Sejm9.nsf/druk.xsp?nr=299) wydłużenie powyżej wskazanych terminów ma na celu wsparcie przedsiębiorców w obecnej – nadzwyczajnej sytuacji gospodarczej w związku z COVID-19, a także zapewnienie bezpiecznego prowadzenia szkoleń i kampanii informacyjnych dla zatrudnionych.

PPK – obowiązki pracodawcy

Reasumując, zauważyć należy, że zmiany wprowadzone w drodze ZmKoronawirusU20 z uwagi na rozprzestrzenianie się COVID-19 prowadzą w konsekwencji do następujących skutków.

Stosownie do treści art. 101 ZmKoronawirusU20, zgodnie z którym „ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia”, ustawa ta weszła w życie 31.3.2020 r.

Przedłużenie umowy z realizatorem programu polityki zdrowotnej ze względu na stan epidemii

Przepisy art. 48b dotyczące wyboru podmiotu realizującego program polityki zdrowotnej dotyczą nowych programów, nie zaś programów trwających. Z pytania wynika, że z powodów epidemicznych wykonywanie aktualnego programu uległo zawieszeniu, lecz program nadal trwa. Dlatego też, jako że NFZ jako podmiot finansujący i nadzorujący wykonanie programu, wyraził zgodę na przedłużenie programu, usankcjonowanie zmiany może się odbyć w formie aneksu do umowy między gminą a wykonawcą programu. Wymogi dotyczące wyboru nowego wykonawcy, zarówno w drodze konkursu ofert, jak i bez konkursu (zob. art. 48b ust. 1a ŚOZŚrPubU), nie będą miały zastosowania. Podstawą prawną takiego przedłużenia nie będzie jednak art. 48b, lecz przykładowo ogólny przepis dotyczący organizacji programów polityki zdrowotnej, tj. art. 48 ust. 1 ŚOZŚrPubU.

Nie znając pełnego stanu faktycznego sprawy, zaznaczam jednak, że istotne jest, aby potwierdzić, że zawieszenie wykonania programu rozumiane jest jako operacyjna przerwa w jego wykonywaniu z powodów epidemicznych, a nie jako zawieszenie w rozumieniu art. 48ab ŚOZŚrPubU (zgodnie z tym przepisem zawieszenie wykonywania planu wynikać może wyłącznie z braku możliwości finansowania programu lub ograniczenia środków finansowych na jego realizację.

Koronawirus: Będą nowe bezzwrotne dotacje dla firm

Epidemia koronawirusa okazała się dla tysięcy polskich przedsiębiorców prawdziwym armageddonem. Duża część firm musiała w znacznym stopniu ograniczyć sprzedaż, inne z kolei zostały zmuszone do całkowitego wstrzymania swojej działalności na okres wielu tygodni.

W odpowiedzi na katastrofalne w skutkach zatrzymanie gospodarki, rząd w trybie ekspresowym uruchomił programy pomocowe, z których wypłaconych zostało do tej pory już ponad 82 mld zł. Okazało się przy tym, że zarówno wnioskowanie ze strony przedsiębiorców, jak i rozpatrywanie tych wniosków przez urzędników, może odbywać się w kilkukrotnie szybszym tempie i z pominięciem wielu zbędnych procedur, z którymi mieliśmy do czynienia przez ostatnie 30 lat.

Wśród niezliczonej ilości negatywnych aspektów epidemii, okazało się więc, iż wszelkie procesy na linii przedsiębiorca – urzędnik mogą zostać ograniczone do minimum, a sprawy urzędowe mogą być załatwiane niemal natychmiast i to w całości przy użyciu środków komunikacji elektronicznej.

Okazało się, że decyzje administracyjne mogą być wydawane bez wymiany szeregu urzędniczych pism, a zamiast pieczątki na każdej stronie papierowego dokumentu wystarczy kilka kliknięć i podpis profilem zaufanym.

Okazało się też, że same wnioski kierowane do urzędu mogą zostać uproszczone do minimum (czasem do jednego tylko zdania), a przedsiębiorca nie musi już wypełniać kilkudziesięciu pól z danymi, które urząd i tak już posiada.

Być może więc potrzebny był kataklizm na miarę kończącego się właśnie lockdownu, aby urzędnicy – Ci w ministerstwach i Ci w podległych im urzędach – zrozumieli w końcu, że wszystkie sprawy urzędowe można załatwić o wiele szybciej i o wiele prościej, i to bez żadnej straty na jakości samych procesów.

Wielu przedsiębiorców zastanawiało się jednocześnie, czy takie uproszczone procedury są możliwe do utrzymania w dłuższym terminie i czy po ustaniu epidemii wszystko nie wróci na stare tory. Ze strony rządu są już jednak pierwsze zapowiedzi sugerujące, że ta trudna nauka, wypływająca ze zdarzeń trzech ostatnich miesięcy, nie pójdzie jednak w las.

Nowe bezzwrotne dotacje dla firm

Jako przykład uproszczonego wnioskowania o środki unijne, ministerstwo podało nowy program pomocowy realizowany przez PARP. W ramach nowego programu, firmy dotknięte epidemią mogą już wnioskować nawet o 430 tys. zł bezzwrotnej pomocy finansowej.

W ramach programu „Dotacje na kapitał obrotowy” wypłaconych zostanie 2,5 mld zł pochodzących z środków unijnych. Przedsiębiorca dotknięty skutkami epidemii koronawirusa otrzyma w 100% bezzwrotną dotację, bez konieczności jakiegokolwiek wkładu własnego.

Warunkiem skorzystania z dotacji jest wykazanie spadku przychodów o przynajmniej 30% w dowolnym miesiącu po 1 lutego 2020 roku w porównaniu do poprzedniego miesiąca lub analogicznego okresu ubiegłego roku.

Środki uzyskane z dotacji można przeznaczyć na pokrycie bieżących wydatków firmy, takich jak najem lokalu, zakup towaru, opłacenie rachunków za media, czy zakup paliwa.

Wnioski o bezzwrotne dotacje można składać już od 15 czerwca, przy czym obecnie o dotacje wnioskować mogą jedynie firmy średnie, tj. zatrudniające od 50 do 250 pracowników.

Bezzwrotne dotacje dla mikro i małych przedsiębiorców

W przypadku mikro i małych przedsiębiorców, bezzwrotne dotacje zostaną uruchomione przez marszałków poszczególnych województw.

W zależności od województwa, programy te mogą zostać uruchomione w drugiej połowie czerwca lub w lipcu 2020 roku. W niektórych zaś województwach dotacje mogą – zgodnie z decyzją marszałka – nie zostać uruchomione w ogóle.

Wysokość bezzwrotnej dotacji dla mikro i małych przedsiębiorców zależeć będzie od liczby zatrudnionych pracowników i wyliczana będzie według następującego wzoru:

Dotacja = 7845,11 zł * √x

gdzie x oznacza ilość zatrudnionych osób, łącznie z samym przedsiębiorcą.

Co istotne, dotacja przysługiwać będzie również osobom samozatrudniomym. Miesięczna wartość dotacji dla osoby samozatrudnionej wyniesie zatem 7845,11 zł.

Z kolei firma zatrudniająca 5 pracowników może wnioskować o miesięczną dotację o wartości 7845,11 zł * √6, tj. w kwocie 19216,52 zł.

Bezzwrotna dotacja wypłacana będzie przez 3 miesiące. Oznacza to, że całkowita wartość dotacji dla osoby samozatrudnionej wyniesie 3 x 7845,11 zł, czyli 23535,33 zł.

Źródło:

www.zus.pl

Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych

Zgodnie z propozycją zostanie dodany przepis, który spowoduje, że pozwolenia na budowę nie będzie wymagane do budowy podziemnych zbiorników retencyjnych na wody opadowe o pojemności do 10 m³. Ponadto pozwolenia na budowę nie będzie wymagane na budowę przydomowych basenów i oczek wodnych, i zbiorników na wody opadowe o powierzchni do 50 m².

W uzasadnieniu projektu wnioskodawcy stwierdzają, że nowelizacja ma na celu ułatwienie realizacji przydomowych instalacji zatrzymujących wody opadowe. Dodatkowo wnioskodawcy wskazują, że w obecnych przepisach PrBud nie ma wprost wskazanych obiektów służących do retencjonowania wód opadowych.

Projekt został skierowany celem wydania opinii przez Biuro Legislacyjne oraz Biuro Analiz Sejmowych

Dodatek solidarnościowy przyznawany w związku z negatywnymi konsekwencjami COVID-19 a dochód ustalany na potrzeby świadczeń opiekuńczych

Zgodnie z ustawą z 19.6.2020 r. o dodatku solidarnościowym przyznawanym w celu przeciwdziałania negatywnym skutkom COVID-19 (Dz.U. poz. 1068) dodatek solidarnościowy będzie przysługiwał osobom mającym miejsce zamieszkania na terytorium Polski, jeżeli są obywatelami RP lub posiadają prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na terytorium Polski i są obywatelami państw członkowskich UE i EOG lub są cudzoziemcami legalnie przebywającymi na terytorium Polski i są uprawnieni do wykonywania pracy na terytorium RP.

Uściślając, dodatek solidarnościowy będzie przysługiwał osobie, która w 2020 r. podlegała ubezpieczeniom społecznym z tytułu stosunku pracy na podstawie przez łączny okres co najmniej 60 dni oraz:

Dodatek solidarnościowy ma przysługiwać osobie uprawnionej w wysokości 1400 zł za miesiąc kalendarzowy, za okres nie dłuższy niż od 1.6.2020 r. do 31.8.2020 r., przy czym nie wcześniej niż za miesiąc kalendarzowy, w którym został złożony wniosek o ustalenie prawa do dodatku solidarnościowego, ponieważ ustalenie prawa do dodatku solidarnościowego następuje na wniosek osoby uprawnionej, złożony do ZUS, nie później niż do 31.8.2020 r. Wniosek złożony po tym dniu będzie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Z tytułu pobierania dodatku solidarnościowego osoba uprawniona będzie podlegać ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, a także ubezpieczeniu zdrowotnemu, a podstawę wymiaru tych składek stanowi wypłacona kwota dodatku solidarnościowego. Płatnikiem składek będzie ZUS.

Z art. 13 ustawy wynika, że

Waloryzacja środków zgromadzonych na kontach i subkontach ubezpieczonych

Wysokość waloryzacji konta zależy od inflacji (wzrostu cen towarów i usług) oraz od przypisu składek (wzrostu płac i liczby ubezpieczonych) z poprzedniego roku. Z kolei waloryzacja subkonta to pochodna dynamiki wzrostu PKB za ostatnie 5 lat.

Zgodnie z obwieszczeniem ministra rodziny, pracy i polityki społecznej w czerwcu stany kont ubezpieczonych, zawierające kwoty składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego, wzrosną zgodnie ze wskaźnikiem wynoszącym 108,94 %. Z kolei zgodnie z komunikatem prezesa GUS stany subkont zostaną zwaloryzowane wskaźnikiem 105,73 %.

Informacja o stanie konta

Kolejnym krokiem, po wykonaniu waloryzacji rocznych, jest przygotowanie informacji o stanie konta ubezpieczonego (IOSKU) według stanu na 31.12.2019 r. Zakład, jak co roku, rozpocznie tworzenie IOSKU po zakończeniu waloryzacji. Po tym etapie trafią one w formie elektronicznej na PUE ZUS na profile ubezpieczonych. W tym roku nie będzie realizowana akcja wysyłki do ubezpieczonych wersji papierowej informacji. Jeśli ubezpieczony wyrazi takie żądanie, IOSKU zostanie mu przesłane w formie papierowej.

Źródło:

www.zus.pl

Umowy zlecenia i o dzieło zawierane przez gminę – kto jest płatnikiem podatku dochodowego?

Przypomniał o tym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydanych przez siebie interpretacjach podatkowych. Temat ten, jak się okazuje nadal wraca, warto więc o tym przypomnieć.

Gmina wykonuje swoje ustawowe obowiązki, czyli realizuje przypisane jej przepisami zadania własne i zlecone, poprzez tworzone przez siebie podmioty. Jak wynika z art. 2 SamGminU, gmina posiada osobowość prawną, wykonuje więc zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Najbliższymi gminie podmiotami wykonującymi zadania publiczne są samorządowe jednostki budżetowe i samorządowe zakłady budżetowe, które nie mają prawnej podmiotowości, są zależne od gminy. Zresztą, kierownicy jednostek organizacyjnych gminy nieposiadających osobowości prawnej (takich jak wymienione) działają jednoosobowo na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez wójta (art. 47 SamGminU).

Skoro umowy zlecenia i umowy o dzieło zawiera gmina, czyli jednostka samorządu terytorialnego posiadająca osobowość prawną i tym samym zdolność do czynności prawnych, to na gminie, czyli stronie takiej umowy, ciążą obowiązki płatnika wynikające z PDOFizU. Chodzi przede wszystkim o obowiązek obliczenia i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy lub zryczałtowany podatek dochodowy, a także wypełnienia i wystawienia odpowiednich deklaracji i informacji podatkowych (art. 41 i 42 PDOFizU).

Jak podkreślił Dyrektor KIS, obowiązki płatnika są konsekwencją czynności prawnej i obarczają stronę umowy. Nie ma przy tym znaczenia, który strona umowy dokonuje fizycznie wypłaty należności, jest to bowiem jedynie kwestia organizacyjno-techniczna. Co prawda gmina, w celu wykonywania zadań, może tworzyć jednostki organizacyjne celem przekazania tym podmiotom pewnych czynności do wykonywania, jednak obowiązki podatkowe są ściśle określone, wynikają z przepisów prawa podatkowego i nie podlegają przeniesieniu na inne podmioty, takie jak:

A zatem, w razie zawarcia przez gminę umowy zlecenia lub umowy o dzieło z osobami fizycznymi, płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych jest gmina, a nie jednostki organizacyjne gminy (jednostki budżetowe, zakłady budżetowe), ani urząd gminy lub miasta (interpretacje indywidualne Dyrektora KIS: z 25.5.2020 r., 0113-KDIPT2-3.4011.309.2020.MS; z 13.5.2020 r., 0112-KDIL2-1.4011.205.2020.1.TR).