Nadciąga pomoc publiczna dla przedsiębiorców

Dzięki ustawie zostanie wdrożony, zaakceptowany przez Komisję Europejską, program pomocowy, który jest jednym ze składników programu Polityka Nowej Szansy (został przyjęty uchwałą Rady Ministrów z 22.7.2014 r.). Pomocy będzie udzielał minister właściwy do spraw gospodarki, lub na mocy powierzenia, będzie to robiła Agencja Rozwoju Przemysłu S.A.

Projektodawcy w treści uzasadnienia do ustawy stwierdzają, że zachowanie istnienia przedsiębiorstwa często jest bardziej korzystne dla wierzycieli niż jego likwidacja. Dlatego przedsiębiorcy, którzy popadli w kłopoty, są w stanie postępowania upadłościowego lub stanęli wobec groźby likwidacji i nie są w stanie samodzielnie udźwignąć procesu restrukturyzacji już niedługo będą mogli liczyć na wsparcie państwa. Pomoc będzie udzielana na pisemny wniosek przedsiębiorcy znajdującego się w trudnej sytuacji. Będzie też dostępna dla firm, które wpadły w kłopoty z powodu wystąpienia epidemii COVID-19. Według nowej ustawy do podziału będzie nawet 120 mln złotych rocznie przez 10 lat. Wsparcie obejmie zarówno firmy z sektora MŚP, jak też duże przedsiębiorstwa.

Pomoc publiczna będzie udzielana w trzech kategoriach:

– pomocy na ratowanie,

– tymczasowego wsparcia restrukturyzacyjnego oraz

– pomocy na restrukturyzację.

Pomoc na ratowanie (krótkookresowe pożyczki)

Wysokość wsparcia będzie uzależniona od indywidualnej sytuacji przedsiębiorcy. Pożyczki będą udzielana na 6 miesięcy i może być zabezpieczona w szczególności hipoteką, zastawem, cesją wierzytelności czy wekslem in blanco.

Tymczasowe wsparcie restrukturyzacyjne

Tutaj także wysokość wsparcia będzie uzależniona od indywidualnej sytuacji wnioskodawcy. Tymczasowe wsparcie będzie mogło być kontynuacją pomocy na ratowanie, albo jako samodzielny instrument. Z tej pomocy będą mogły skorzystać przedsiębiorstwa, która są w stanie przeprowadzić restrukturyzację, ale potrzebują wsparcia finansowego, żeby jej efekty były dobre. Nie mogą się o nią starać duże przedsiębiorstwa (skorzystają tylko mikro, małe i średnie).

Pomoc na restrukturyzację

To wsparcie będzie z kolei dostępne dla przedsiębiorców, którzy opracowali plan restrukturyzacji, ale samodzielnie nie udźwignęliby jej kosztów. Tutaj pomoc będzie stopniowana. W chwili stwierdzenia problemów z płynnością przedsiębiorca będzie się starał o pomoc na ratowanie. Następnie, gdyby to wsparcie nie było wystarczające, a przedsiębiorca zalicza się do sektora MŚP, to będzie mógł wystąpić o dodatkową pożyczkę (tymczasowe wsparcie restrukturyzacyjne). Jeśli i ta pomoc nie rozwiąże problemu, to będzie mógł się zwrócić o pomoc na restrukturyzację. W przypadku dużych przedsiębiorców pomoc będzie wyglądała co do zasady podobnie, jednak z pominięciem drugiego etapu.

USA: Ograniczenie wykorzystywania technologii rozpoznawania twarzy

Senatorzy Jeff Merkley oraz Bernie Sanders zaproponowali wprowadzenie National Biometric Information Privacy Act, która została opracowana na podstawie ustawy regulującej kwestie przetwarzania danych biometrycznych w Illinois.

Nowe przepisy miałyby charakter przełomowy i zabraniałyby gromadzenia przez prywatne podmioty danych biometrycznych. Przetwarzanie danych takich jak skany oczu, odcisków twarzy czy palców oraz czerpanie z nich korzyści, wymagałaby zebrania uprzedniej zgody podmiotów danych.

Potrzeba wprowadzenia omawianej regulacji jest powodowana rosnącymi obawami dotyczącymi popularyzacji zjawiska gromadzenia przez firmy danych biometrycznych oraz wykorzystywania technologii rozpoznawania twarzy. Tego typu przetwarzanie wiąże się z wystąpieniem negatywnych konsekwencji dla bezpieczeństwa społeczności kolorowych. Zgodnie z przeprowadzonym w 2019 r. badaniem, osoby czarnoskóre oraz Azjaci byli 100 razy bardziej narażeni na błędną identyfikację przy pomocy technologii rozpoznawania twarzy.

Zgodnie ze stanowiskiem Jeffa Merkleya należy podjąć walkę z inwigilacją, która prowadzi do utraty prywatności oraz kontroli nad danymi bez względu czy jej źródłem jest państwo, czy prywatne firmy. Wskazał on również na zagrożenie dla swobód obywatelskich, jakie niesie za sobą omawiana technologia.

Ustawa ma na celu ograniczenie możliwości gromadzenia, handlu oraz przechowywania danych biometrycznych bez pisemnej zgody osób, których dane dotyczą. Obliguje również firmy prywatne do udzielania podmiotom danych informacji na temat gromadzonych na ich temat danych. Projekt regulacji jest wspierany przez Fight for the Future, The American Civil Liberties Union, Electronic Frontier Foundation i Open Technology Institute.

Źródło:

https://www.merkley.senate.gov/news/press-releases/merkley-sanders-introduce-legislation-to-put-strict-limits-on-corporate-use-of-facial-recognition-2020

Opodatkowanie odszkodowań za składniki majątku znajdujące się na likwidowanych ogródkach działkowych

Tak stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 23.7.2020 r. (0113-KDIPT2-2.4011.468.2020.2.KR).

Zgodnie z art. 18 RodzOgrDzU, do likwidacji rodzinnego ogrodu działkowego (ROD) lub jego części na cel publiczny w rozumieniu przepisów GospNierU, stosuje się przepisy GospNierU dotyczące wywłaszczania nieruchomości z uwzględnieniem warunków określonych w art. 21, art. 22 i art. 24 RodzOgrDzU.

Przy czym, nasadzenia, urządzenia i obiekty znajdujące się na działce, wykonane lub nabyte ze środków finansowych działkowca, stanowią jego własność (art. 30 ust. 2 RodzOgrDzU).

Z art. 22 ust. 1 RodzOgrDzU wynika zaś, że podmiot likwidujący obowiązany jest wypłacić:

1. działkowcom – odszkodowanie za składniki majątkowe znajdujące się na działkach, a stanowiące ich własność oraz za prawa do działki w ROD, pomniejszone o wartość prawa do działki przyznanego w nowo powstałym ROD;
2. stowarzyszeniu ogrodowemu – odszkodowanie, według kosztów odtworzenia, za składniki majątkowe stanowiące jego własność, a niepodlegające odtworzeniu.

Także przepis art. 128 ust. 1 GospNierU stanowi, że wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Odszkodowanie, co do zasady, stanowi przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 PDOFizU. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 PDOFizU, korzystają z przedmiotowego zwolnienia od podatku.

Jedno z takich zwolnień przewiduje art. 21 ust. 1 kpkt 29 PDOFizU, zgodnie z którym wolne od podatku są przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłacanego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami lub z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie oraz z tytułu sprzedaży nieruchomości w związku z realizacją przez nabywcę prawa pierwokupu, stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami; nie dotyczy to przypadków, gdy właściciel nieruchomości, o której mowa w zdaniu pierwszym, nabył jej własność w okresie 2 lat przed wszczęciem postępowania wywłaszczeniowego bądź odpłatnym zbyciem nieruchomości za cenę niższą o co najmniej 50% od wysokości uzyskanego odszkodowania lub ceny zbycia nieruchomości na cele uzasadniające jej wywłaszczenie lub w związku z realizacją prawa pierwokupu.

Jak podkreślił dyrektor KIS, zawarty w tym przepisie zwrot „przychody uzyskane z tytułu odszkodowania wypłaconego stosownie do przepisów o gospodarce nieruchomościami” odnosi się do wszystkich przypadków, w których wypłata tego odszkodowania następuje stosownie do przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, a więc nie tylko w zakresie wywłaszczenia nieruchomości, lecz również w innych przewidzianych prawem sytuacjach (zdarzeniach), w których stosownie do tych przepisów odszkodowanie to jest wypłacane.

W tym przypadku, powodem likwidacji ogródka działkowego była decyzja wojewody, który wskazał teren inwestycji publicznej. W związku z tym, w tym przypadku odszkodowanie wypłacone działkowcom, jest objęte przedmiotowym zwolnieniem od podatku dochodowego.

Ministerstwo Finansów informuje o przerwie w przyjmowaniu danych do systemu GIIF

Komunikat MF dostępna na: https://www.gov.pl/web/finanse/komunikat-nr-25-dotyczacy-przerwy-w-przyjmowaniu-danych-do-systemu-giif-w-dniu-8-sierpnia-2020-r

Informujemy, że w dniu 8 sierpnia 2020 r. w godzinach od 08:00 do 16:00 z powodu prowadzonych prac serwisowych nie będzie możliwe przesyłanie danych do GIIF.

Za utrudnienia przepraszamy.

Źródło: www.gov.pl/web/finanse

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia – korzystne dla podatników orzeczenia NSA

Chodzi o wyroki NSA z 30.7.2020 r. (I FSK 128/20 oraz I FSK 42/20).

Orzeczenia te są skutkiem skarg kasacyjnych na wyroki WSA we Wrocławiu z 22.7.2019 r. (I SA/Wr 365/19 oraz I SA/Wr 366/19). Zgodnie z art. 70 § 6 pkt 1 ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325; dalej: OrdPU), bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. A zgodnie z art. 70 § 7 pkt 1 OrdPU, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się, a po zawieszeniu biegnie dalej, od dnia następującego po dniu prawomocnego zakończenia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe.

WSA we Wrocławiu podkreślił, że art. 70 § 6 pkt 1 OrdPU uzależnia zawieszenie biegu terminu przedawnienia od wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, o którym podatnik został zawiadomiony, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. Pewność prawa wymaga, zdaniem sądu, aby strona miała świadomość zrealizowania tej przesłanki, ponieważ musi mieć możliwość zapoznania się z dokładnymi i rzeczywistymi argumentami organu, co wynika również z prawa do obrony. Taka sytuacja jest niemożliwa, gdy podatnik nie zna przyczyn wszczęcia postępowania karnego skarbowego. Tym samym nie może podjąć w związku z tym odpowiednich działań na gruncie prawa podatkowego. W sprawie będącej przedmiotem orzeczenia skarżąca została zawiadomiona jedynie o części stawianych zarzutów naruszenia ustawy z 10.09.1999 r. – Kodeks karny skarbowy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 19; dalej: KKS), co powoduje, że w części nieujawnionych zarzutów została pozbawiona prawa do obrony.

O ile przepisy art. 70 § 6 pkt 1 oraz art. 70 § 7 pkt 1 OrdPU są jasne w swej treści to jego stosowanie przez organy powoduje, że podatnik pozostaje w niepewności co do momentu podjęcia zawieszonego postępowania karnego skarbowego a w konsekwencji co do momentu upływu terminu przedawnienia. Podatnik powinien oczekiwać, że wygaśnięcie zobowiązania podatkowego powinno następować w rozsądnym terminie.

Na orzeczenia WSA wniesiono skargi kasacyjne, które NSA, we wskazanych wyżej wyrokach, odrzucił. NSA uznał, że sądy administracyjne mają prawo zbadać, czy zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego było skutkiem wszczęcia postępowania karnego skarbowego. Wyroki nie mają jeszcze pisemnego uzasadnienia.

Zwrot poniesionych wydatków na cudzą nieruchomość budynkową w sytuacji braku prawa do gruntu

Opis sytuacji: Narzeczony otrzymał darowiznę od rodziców w wysokości 1 000 000 zł, którą to kwotę przeznaczył na wybudowanie domku jednorodzinnego celem wspólnego zamieszkania z przyszłą żoną. Dom został wybudowany na nieruchomości gruntowej należącej do przyszłych teściów. Po zakończeniu budowy i wykończeniu części domu miało dojść do ślubu a teściowie mieli w ramach prezentu ślubnego przepisać nieruchomość gruntową na córkę, a ona miała rozszerzyć wspólność majątkową na przyszłego męża. Do ślubu nie doszło i pozostał problem wydatkowanego 1 000 000 zł na wybudowanie domku jednorodzinnego. Jakie skutki wywoła zwrot tej kwoty przez niedoszłą żonę i jej rodziców na rzecz niedoszłego zięcia? Czy jest prawdą, że w przypadku gdyby zwrot środków nie był opodatkowany w PIT, to także odsetki byłby nieopodatkowane?

Na wstępie należy zwrócić uwagę na regulacje zawarte w ustawie z 23.4.1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: KC) a dotyczące zagadnień przywrócenia zachwianej równowagi majątkowej oraz bezpodstawnego wzbogacenia. Otóż w treści art. 405 KC wskazuje się „kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości”. Dodatkowo w art. 410 § 2 KC jest mowa, iż „świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia”.

Jak można zauważyć, powyższe przepisy wskazują na konieczność zwrotu środków pieniężnych na rzecz niedoszłego zięcia przez teściów – zamierzony bowiem cel świadczenia nie został osiągnięty.

Na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych należy zwrócić uwagę na treść art. 9 ust. 1 oraz art. 11 ust. 1 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.; dalej: PDOFizU): „Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń”.

Z analizy powyższych przepisów podatkowych wynika jasno, że przychód podatkowy powstaje, gdy dojdzie do uzyskania przysporzenia majątkowego – korzyści kosztem cudzego majątku. Zatem w przypadku otrzymania:

– 1 000 000 zł od niedoszłych teściów (świadczenie główne) – nie powstaną żadne skutki podatkowe,

– odsetek od kwoty 1 000 000 zł – powstanie przychód podatkowy – następuje tu bowiem przysporzenie majątkowe.

(RA)

Upływ terminu wniesienia ponaglenia nie warunkuje dopuszczalności wniesienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania

Z uzasadnienia wyroku WSA we Wrocławiu

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zaskarżonym wyrokiem z 25.4.2019 r. (III SAB/Wr 22/19), uwzględniając skargę S.H. (dalej: Skarżący) na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawie z wniosku Skarżącego o zezwolenie na pobyt czasowy, stwierdził, że Wojewoda przewlekle prowadził postępowanie oraz że to przewlekłe prowadzenie postępowania miało miejsce z rażącym naruszenia prawa. Jednocześnie Sąd pierwszej instancji zobowiązał organ administracji do załatwienia sprawy w terminie czternastu dni od otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, a ponadto przyznał od organu na rzecz Skarżącego sumę pieniężną w kwocie 3.000 zł oraz zasądził od organu na rzecz Skarżącego 597 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Skarga kasacyjna

Od powyższego wyroku Sądu pierwszej instancji skargę kasacyjną złożył organ administracji – Wojewoda. Zaskarżając powyższy wyrok w całości, zarzucił naruszenie przepisów postępowania, mianowicie art. 58 § 1 pkt 6 w związku z art. 52 § 1 i § 2 i art. 53 § 2b ustawy z 30.8.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: PostAdmU) oraz w związku z art. 37 § 1 ustawy z 14.6.1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 256 ze zm., dalej: KPA).

Z uzasadnienia wniesionej do NSA skargi kasacyjnej wynika, że zdaniem organu administracji powołane przepisy zostały naruszone dlatego, że Sąd pierwszej instancji nie odrzucił skargi Skarżącego, mimo że ponaglenie, o którym mowa w art. 37 § 1 KPA, wpłynęło do Wojewody 28.11.2018 r., zaś skarga na przewlekłe prowadzenie postępowania – 7.12.2018 r. Według organu administracji skarga na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest dopuszczalna dopiero po upływie ustawowego terminu na rozpatrzenie przez właściwy organ ponaglenia.

We wnioskach skargi kasacyjnej zażądano uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i odrzucenia skargi, względnie uchylenia tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia. Ponadto wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Skarżący wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Stanowisko NSA przedstawione w uzasadnieniu wyroku

Rozpoznając skargę kasacyjną NSA w pierwszej kolejności zważył, że przepisy dotyczące skargi na bezczynność organu administracji lub przewlekłe prowadzenie postępowania nie są konsekwentne. Z jednej bowiem strony, skargę na bezczynność organu administracji lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść „po wyczerpaniu (przysługujących skarżącemu) środków zaskarżenia” (art. 52 § 1 PostAdmU), czyli po wniesieniu ponaglenia, o którym mowa w art. 37 § 1 KPA, jednakże „w każdym czasie po wniesieniu (tego) ponaglenia” (art. 53 § 2b PostAdmU). Z drugiej zaś strony, organy administracji są zobowiązane rozpoznać wniesione ponaglenie w określonym ustawowym terminie, który wynosi siedem dni od otrzymania ponaglenia, przy czym jeżeli organem właściwym do rozpoznania ponaglenia jest organ wyższego stopnia, to organ administracji, którego dotyczy ponaglenie, jest zobowiązany przekazać temu organowi ponaglenie w terminie nie dłuższym niż siedem dni od dnia jego otrzymania (art. 37 § 3, § 4 i § 5 KPA).

Przywołane powyżej uregulowanie wywołuje – zdaniem NSA – pytanie o sens ponaglenia skoro skarga, jak wynika z dosłownego brzmienia art. 53 § 2b PostAdmU, może być wniesiona „w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia”, a więc także przed upływem terminu do rozpoznania ponaglenia.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa – poprzednio obowiązujący stan prawny

NSA przypomniał, iż podobne pytanie pojawiło się w przypadku uregulowania zawartego w art. 53 § 2 PostAdmU w brzmieniu, które obowiązywało do 1.6.2017 r., tj. przed wejściem w życie ustawy z 7.4.2017 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 r. poz. 935). Przepis ten przewidywał, że w przypadkach, o których była mowa w art. 52 § 3 i § 4 PostAdmU, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. W związku z tym, przy stosowaniu art. 52 § 3 PostAdmU, powstało zagadnienie czy można wnieść skargę po uprzednim wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa, nie czekając na doręczenie odpowiedzi organu na to wezwanie. Udzielając odpowiedzi, że art. 53 § 2 PostAdmU należy rozumieć w ten sposób, iż skargę można wnieść najwcześniej następnego dnia po dniu wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, nie czekając na doręczenie odpowiedzi organu na to wezwanie, NSA rozważał argumenty sprowadzające się do twierdzenia, że w przypadku uznania, że dopuszczalna jest skarga wniesiona następnego dnia po dniu wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, takie wezwanie traci znaczenie. Odrzucając te argumenty, aczkolwiek zdając sobie sprawę z możliwej marginalizacji instytucji wezwania do usunięcia naruszenia prawa, NSA m.in. uznał, że w przypadku braku wystarczająco jasnej regulacji prawnej nie można przyjmować istnienia wyraźnie niewyartykułowanych dodatkowych warunków realizacji prawa do sądu (uchwała NSA z 27.6.2016 r. I FPS 1/16).

Brak dodatkowych warunków dopuszczalności wniesienia skargi na bezczynność organu administracji lub przewlekłe prowadzenie postępowania

NSA rozpoznający niniejszą sprawę podziela powyżej przedstawiony pogląd, a stosując go do zagadnienia występującego w rozpoznawanym stanie faktycznym i prawnym stwierdza, że skoro zgodnie z art. 53 § 2b PostAdmU skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia do właściwego organu, to nie można przyjmować, że w rzeczywistości takiej skargi nie można wnieść w każdym czasie po wniesieniu ponaglenia, lecz dopiero po upływie terminu, w którym zgodnie z art. 37 § 3, § 4 i § 5 KPA, właściwy organ administracji byłby zobowiązany rozpatrzyć ponaglenie. Taka wykładnia prawa prowadziłaby do przyjęcia, że istnieje dodatkowy, wyraźnie nie przewidziany przez prawo, warunek, od którego zależy dopuszczalność wniesienia skargi na bezczynność organu administracji lub przewlekłe prowadzenie postępowania. Warunkiem tym byłby upływ siedmiodniowego terminu, który został wyznaczony właściwemu organowi zgodnie z art. 37 § 3, § 4 i § 5 KPA, na rozpatrzenie ponaglenia.

NSA zauważył, że jest oczywiste, iż przyjęta wykładnia prowadzi do marginalizacji ponaglenia, które może stać się niczemu nie służącą formalnością. Jednakże – w ocenie Sądu rozpatrującego sprawę – należy zauważyć, że – jak to już zostało powiedziane – brak normatywnych podstaw do tworzenia dodatkowych warunków realizacji prawa do sądu oraz że sprowadzenie obowiązku wniesienia ponaglenia do wymogu czysto formalnego powinno być – jak to także zauważył NSA w powołanej wcześniej uchwale w odniesieniu do wezwania do usunięcia naruszenia prawa – „objęte pogłębioną refleksją ustawodawcy”.

Rozstrzygnięcie NSA

Uwzględniając powyższe NSA uznał, iż należy stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie, w której ponaglenie zostało wniesione, zgodnie z art. 37 § 3 pkt 1 KPA do właściwego organu wyższego stopnia za pośrednictwem organu prowadzącego postępowanie, 26.11.2018 r., zaś skarga została wniesiona za pośrednictwem organu, którego działania dotyczyła, 5.12.2019 r., nie było podstaw do odrzucenia skargi na przewlekłe prowadzenie postępowania z powodu niewyczerpania środka zaskarżenia służącego Skarżącemu. Tym samym, zdaniem NSA, wniesiona skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionej podstawie kasacyjnej. W tym stanie rzeczy NSA – działając na podstawie art. 184 PostAdmU – oddalił skargę kasacyjną.

Adnotacja w sprawie zbiegu oraz dokonywanie doręczeń elektronicznych między organami egzekucyjnymi

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 1323 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z 30.7.2020 r. w sprawie adnotacji w sprawie zbiegu egzekucji oraz dokonywania doręczeń z użyciem środków komunikacji elektronicznej pomiędzy organami egzekucyjnymi oraz pomiędzy organem egzekucyjnym a komornikiem sądowym.

Zgodnie z obowiązującym od 30.7.2020 r. art. 62b § 1a ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1438 ze zm.; dalej: EgzAdmU), adnotacja w sprawie zbiegu zawiera:

1. wskazanie rodzaju i wysokości należności pieniężnej, odsetek z tytułu niezapłacenia jej w terminie, kosztów upomnienia i kosztów egzekucyjnych należnych na dzień sporządzenia tej adnotacji;
2. inne dane niezbędne do prowadzenia łącznie egzekucji do rzeczy albo prawa majątkowego;
3. kwalifikowany podpis elektroniczny. 

Danymi niezbędnymi do prowadzenia łącznie egzekucji do rzeczy albo prawa majątkowego zawartymi w adnotacji w sprawie zbiegu, innymi niż określone w art. 62b § 1a pkt 1 EgzAdmU, są dane:

Danymi, o których mowa wyżej są także:

Z rozporządzenia wynika również, że doręczeń z użyciem środków komunikacji elektronicznej pomiędzy organami egzekucyjnymi dokonuje się na elektroniczną skrzynkę podawczą. Jeżeli na stronie podmiotowej w BIP organu egzekucyjnego została wskazana skrytka funkcjonująca w ramach elektronicznej skrzynki podawczej przeznaczona do doręczeń w przypadku wystąpienia zbiegu egzekucji, doręczeń takich dokonuje się przy użyciu tej skrytki.

Organ egzekucyjny dokonuje doręczeń komornikowi sądowemu z użyciem środków komunikacji elektronicznej na adres elektroniczny na ePUAP powiązany z kontem komornika sądowego na tej platformie. Natomiast komornik sądowy dokonuje doręczeń z użyciem środków komunikacji elektronicznej, wykorzystując konto komornika na ePUAP.

Składki ZUS za lipiec 2020 płatne do 10 sierpnia

W związku z epidemią koronawirusa, w kwietniu tego roku uchwalone zostały przepisy, zgodnie z którymi osoby prowadzące działalność gospodarczą mogły uzyskać zwolnienie z opłacania składek ZUS za okres marzec – maj 2020 r.

Na chwilę obecną wciąż nie zostały uchwalone dodatkowe przepisy, które umożliwiałyby przedsiębiorcom przedłużenie tego zwolnienia na kolejne miesiące, choć według zapewnień rządu, przepisy takie są w przygotowaniu.

W związku z brakiem nowych przepisów, osoby prowadzące działalność gospodarczą zobowiązane są zatem do opłacenia w sierpniu składek ZUS na takich samych zasadach, jakie obowiązywały przed wybuchem epidemii koronawirusa.

Przedsiębiorcy opłacający składki ZUS wyłącznie za siebie, zobowiązani są do zapłaty składek za miesiąc lipiec, w terminie do 10 sierpnia 2020 roku.

Przedsiębiorcy będący płatnikami składek również za innych ubezpieczonych, opłacają składki ZUS w terminie do 17 sierpnia (15 sierpnia wypada w sobotę).

Poniższa tabela przedstawia wysokość obowiązkowych składek ZUS dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Składki ZUS za lipiec 2020 r., płatne do 10 sierpnia 2020 r.

	Składki pełne	Składki preferencyjne
– składka zdrowotna	362,34 zł	362,34 zł
– składka emerytalna	612,19 zł	152,26 zł
– składka rentowa	250,90 zł	62,40 zł
– składka chorobowa	76,84 zł	19,11 zł
– składka wypadkowa	52,37 zł	13,03 zł
– składka na Fundusz Pracy	76,84 zł	–

Łącznie składki ZUS za miesiąc lipiec wynoszą 1431,48 zł (łącznie z dobrowolną składką na ubezpieczenie chorobowe) lub 1354,64 zł (bez składki chorobowej).

Łączna wysokość preferencyjnych składek ZUS za miesiąc lipiec wynosi 609,14 zł (łącznie z dobrowolną składką na ubezpieczenie chorobowe) lub 590,03 zł (bez składki chorobowej).

Przypominamy, że znana jest już skala podwyżki składek ZUS od stycznia 2021 roku. Powrót do comiesięcznych płatności składek ZUS dotyczy wszystkich przedsiębiorców, niezależnie od branży, w której prowadzą działalność.

Osoby prowadzące działalność gospodarczą w niektórych województwach mogą wciąż składać wnioski o bezzwrotne dotacje w wysokości 23 tys. zł.

Źródło:

www.zus.pl

Zmiany w ustawie o delegowaniu pracowników

Ustawa ta określa zasady:

1) delegowania pracowników na terytorium RP w ramach świadczenia usług;

2) kontroli przestrzegania przepisów o delegowaniu pracowników oraz realizacji obowiązków informacyjnych związanych z delegowaniem pracowników;

3) współpracy z właściwymi organami innych państw członkowskich dotyczącej delegowania pracowników na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i z tego terytorium;

4) ochrony pracowników delegowanych na terytorium RP i z tego terytorium;

5) postępowania związanego z realizacją wniosków o powiadomienie o decyzji w sprawie nałożenia na pracodawcę delegującego pracownika z terytorium RP administracyjnej kary pieniężnej lub grzywny administracyjnej oraz o egzekucję takiej kary lub grzywny.

Dyrektywa zmieniająca 2018/957/UE dokonuje modyfikacji postanowień dyrektywy podstawowej 96/71/WE, polegających w szczególności na:

– rozszerzeniu katalogu minimalnych warunków zatrudnienia obowiązujących w państwie przyjmującym gwarantowanych pracownikowi delegowanemu,

– rozszerzeniu zakresu warunków zatrudnienia obowiązujących w państwie przyjmującym, gwarantowanych pracownikowi delegowanemu w przypadku tzw. „delegowania długoterminowego”,

– wprowadzeniu zasad dotyczących zastępowania pracowników,

– rozszerzeniu stosowania umów zbiorowych i orzeczeń arbitrażowych uznanych za powszechnie stosowane na wszystkie sektory gospodarki,

– rozszerzeniu zakresu informacji publikowanych na jednej oficjalnej krajowej stronie internetowej oraz wprowadzeniu warunków, jakie muszą one spełniać, a także konsekwencji braku ww. informacji,

– zmianach w zakresie pracy tymczasowej.

Pracodawca delegujący

Zmianie ulega definicja pracodawcy delegującego, poprzez doprecyzowanie i rozszerzenie odnośnie pracy tymczasowej. Pracodawcą delegującym pracownika na terytorium RP będzie także pracodawca mający siedzibę oraz prowadzący znaczną działalność gospodarczą w innym państwie członkowskim, który jako podmiot będący agencją pracy tymczasowej albo agencją wynajmującą personel skierował do pracodawcy użytkownika osobę pozostającą pracownikiem tego podmiotu przez cały okres skierowania. Takim pracodawcą będzie również podmiot, który jako agencja pracy tymczasowej albo agencja wynajmująca personel skierował do pracodawcy użytkownika osobę pozostającą pracownikiem tego podmiotu przez cały okres skierowania, w przypadku gdy pracodawca użytkownik na terytorium tego samego lub innego państwa członkowskiego następnie kieruje tymczasowo tego pracownika do pracy na terytorium RP.

Pracodawcą delegującym pracownika z terytorium RP będzie także pracodawca mający siedzibę, a w przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą – stałe miejsce wykonywania takiej działalności, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, będący agencją pracy tymczasowej, w przypadku gdy taka agencja kieruje pracownika do pracodawcy użytkownika na terytorium RP lub innego państwa członkowskiego, który następnie kieruje tymczasowo tego pracownika do pracy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Okres zapewnienia minimalnych warunków zatrudnienia

Pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP zapewnia takiemu pracownikowi warunki zatrudnienia wymienione w art. 4 ust. 2 ustawy nie mniej korzystne niż wynikające z przepisów KP oraz innych przepisów regulujących prawa i obowiązki pracowników. Po wejściu w życie nowelizacji zobowiązanie do zapewnienia jedynie tych minimalnych warunków obejmować będzie okres do upływu 12 miesięcy delegowania. Wprowadza się zatem granicę wyznaczoną przez 12 miesięcy faktycznego delegowania, po przekroczeniu której co do zasady zapewniony ma być rozszerzony zakres gwarancji warunków zatrudnienia, wykraczający poza katalog wskazany w art. 4 ust. 2 ustawy.

Pracodawca delegujący pracownika na terytorium RP będzie jednak mógł zapewniać temu pracownikowi warunki zatrudnienia określone w art. 4 ust. 1 i 2 ustawy przez okres dłuższy niż 12 miesięcy – maksymalnie 18 miesięcy od dnia rozpoczęcia świadczenia usługi – pod warunkiem złożenia PIP umotywowanego powiadomienia, nie później niż do upływu okresu 12 miesięcy tego delegowania. Zakres treści umotywowanego powiadomienia i sposób jego przekazania określa dodany do ustawy art. 4a.

Minimalne warunki pracy

W okresie 12 (ewentualnie 18) miesięcy pracodawca delegujący na terytorium RP zapewnia minimalne warunki zatrudnienia wynikającego z polskiego prawa pracy, które po zmianach dotyczą:

1) norm i wymiaru czasu pracy oraz okresów odpoczynku dobowego i tygodniowego;

2) wymiaru urlopu wypoczynkowego;

3) wynagrodzenia za pracę (przy czym przy porównywaniu wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi delegowanemu i wynagrodzenia za pracę wynikającego z polskiego prawa pracy porównuje się całkowite kwoty wynagrodzenia brutto, a nie poszczególne składniki wynagrodzeń);

5) bezpieczeństwa i higieny pracy;

6) ochrony pracownic w okresie ciąży oraz w okresie urlopu macierzyńskiego;

7) zatrudniania młodocianych oraz wykonywania pracy lub innych zajęć zarobkowych przez dziecko;

8) zasady równego traktowania oraz zakazu dyskryminacji w zatrudnieniu Kodeksu pracy;

9) należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową z miejsca pracy na terytorium RP, do którego pracownik został delegowany, do innego miejsca pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub poza terytorium RP.

Do wynagrodzenia za pracę, o którym mowa w pkt 3, wlicza się dodatek z tytułu delegowania w części, która nie stanowi zwrotu wydatków faktycznie poniesionych w związku z delegowaniem, takich jak koszty podróży, wyżywienia i zakwaterowania. W przypadku gdy prawo właściwe dla stosunku pracy pracownika delegowanego na terytorium RP nie określa części dodatku z tytułu delegowania, która stanowi zwrot wydatków faktycznie poniesionych w związku z delegowaniem, cały dodatek uznaje się za zwrot tych wydatków.

Odrębnie minimalne warunki zatrudnienia określane zostały w odniesieniu do pracodawców delegujących na terytorium RP będących agencjami pracy tymczasowej albo agencjami wynajmującymi personel. W okresie wykonywania przez pracownika delegowanego na rzecz pracodawcy użytkownika, do którego został skierowany ma on mieć zapewnione warunki pracy i inne warunki zatrudnienia nie mniej korzystne niż przysługujące pracownikom tymczasowym zgodnie z przepisami o zatrudnianiu pracowników tymczasowych.