Elektroniczne zwolnienia lekarskie już od 1 grudnia 2018 r.

Do 30.11.2018 r. zwolnienia lekarskie mogą być wystawiane zarówno na papierowym formularzu ZUS ZLA, jak i w formie elektronicznej. Wybór przestanie istnieć 1 grudnia 2018 r. po blisko 3 latach obowiązywania (został wprowadzony 1.1.2016 r.). Od 1 grudnia w obrocie będą wyłącznie e-ZLA lub ich wydruki.

Wytyczne dla lekarzy

Wystawianie e-ZLA będzie wymagało stosowania wzoru ustalonego przez ZUS i podpisywania sporządzonego e-dokumentu kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo z wykorzystaniem sposobu potwierdzania pochodzenia oraz integralności danych dostępnego w systemie teleinformatycznym udostępnionym bezpłatnie przez ZUS. Lekarze powinni założyć w tym celu profil na PUE ZUS lub zainstalować zintegrowaną z PUE aplikację gabinetową (więcej szczegółów na zus.pl w zakładce Wymagania dla oprogramowania interfejsowego: Aplikacje Gabinetowe [e-Zwolnienia]).

Lekarz, który utworzy profil na PUE ZUS, będzie musiał zawnioskować raz na 5 lat o certyfikat, który następnie pobierze i zainstaluje na urządzeniu, na którym będzie wystawiał e-ZLA. Aby użyć go do podpisu przygotowanego dokumentu, będzie zobowiązany każdorazowo podać hasło, które sam ustali. Co ważne, lekarz będzie mógł używać certyfikatu do podpisywania innych dokumentów, m.in. wniosku w sprawie upoważnienia do wystawiania zaświadczeń lekarskich (ZUS FZLA) czy anulowania zwolnienia (AZLA).

Gdy pracodawca nie ma profilu na PUE, lekarz będzie musiał wydrukować zwolnienie lekarskie, podpisać je i przekazać pacjentowi. Informację o takiej konieczności wyświetli system. Ma to także znaczenie przy wykryciu błędu w wystawionym e-ZLA. W takim przypadku lekarz będzie stwierdzał nieważność tego dokumentu w ciągu 3 dni od dnia ustalenia lub utrzymania informacji o błędzie i zawiadomi o tym ZUS. Jednak, jeśli wyświetli mu się komunikat, że pracodawca nie ma profilu, wówczas przekazuje ubezpieczonemu (np. pracownikowi) informację o anulowaniu e-zwolnienia i wydruk nowego e-ZLA (jeśli go wystawi), a także informuje go o obowiązku dostarczenia tych dokumentów płatnikowi składek (pracodawcy).

Upoważnienia dla asystentów medycznych

Od 23.10.2018 r. lekarze mogą upoważnić tzw. asystentów medycznych do wystawania e-zwolnień w swoim imieniu – chodzi tu wyłącznie o czynności techniczne, bo o samym zaświadczeniu i jego szczegółach nadal decydują lekarze. Takim asystentem może być osoba, która wykonuje zawód medyczny lub czynności pomocnicze przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Aby mogła wystawiać e-ZLA w imieniu lekarza musi mieć konto na PUE ZUS (dotyczy to także lekarza upoważniającego) i być wpisana do Rejestru Asystentów Medycznych (RAM). To przez RAM możliwe jest udzielenie upoważnienia, a informacja o tym jest następnie przekazywana do ZUS.

Upoważnienie może objąć maksymalnie 12 miesięcy, a po upływie tego okresu zostać przedłużone na kolejne 12 miesięcy. Może być też w każdym czasie cofnięte.

Zmiany dla pracodawców

Pracodawca, który ma swój profil informacyjny na PUE, otrzyma wystawione jego pracownikowi e-zwolnienie nie później niż w dniu następującym po dniu, w którym ZUS je uzyska. Organ rentowy deklaruje jednak, że dostęp będzie natychmiastowy, i że w trybie natychmiastowym będzie przekazywana informacja o wystawionym e-ZLA. Tak samo będzie w razie unieważnienia cyfrowego zwolnienia z powodu błędu i wystawienia w to miejsce nowego.

Jeśli pracodawca na nie będzie miał profilu na PUE i nie będzie go chciał utworzyć, wówczas

pracownik dostarczy mu wydruk e-zwolnienia, wykonany przez lekarza. Będzie miał także obowiązek informować nowych ubezpieczonych (np. pracowników) – w pierwszym dniu podlegania ubezpieczeniu chorobowemu – o obowiązku dostarczania przez nich wydruku e-ZLA albo zaświadczenia lekarskiego wystawionego na formularzu wydrukowanym z systemu.

Gdy pracodawca założy profil, w ciągu 7 dni od tego faktu będzie zobligowany poinformować te osoby, że już nie muszą dostarczać wydruków.

12 listopada 2018 r. dniem wolnym od pracy – konsekwencje dla pracodawcy

Kto ma wolne, a kto powinien pracować

Omawiana ustawa nie modyfikuje dotychczasowych reguł pracy w święto. W zakresie dopuszczalności pracy w dniu 12.11.2018 r. zastosowanie będą miały ogólne przepisy Kodeksu pracy, w szczególności jego art. 151⁹ -151¹⁰. Praca w święto jest, co do zasady, niedozwolona. Zakaz ten w placówkach handlowych dookreśla i wzmacnia ustawa z 10.1.2018 r. o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni (Dz.U. z 2018 r. poz. 305). Ograniczenie zakazu przez dopuszczenie możliwości zorganizowania pracy w święto przewiduje zawarty art. 151¹⁰ KP, zawierający katalog szczególnych okoliczności, np. przy występowaniu pracy zmianowej. Zatem pracodawcy, którzy spełniają choćby jeden warunek wskazany w wymienionym katalogu, mogą zorganizować pracę w dniu 12.11.2018 r.

Dodatkowe święto obniża jednak obowiązujący pracowników wymiar czasu pracy w okresie rozliczeniowym i w całym roku kalendarzowym. Zatem uwzględniając nowe święto należy zauważyć, że w 2018 r. przypada nie 251 dni roboczych, ale 250. Oznacza to, że pracodawca nie może wyznaczyć pracownikowi w roku kalendarzowym więcej niż 250 dni pracy, a więc jeśli pracodawca zorganizuje pracę w dniu 12.11.2018 r., to będzie musiał udzielić pracownikom wykonującym pracę w tym dniu, dnia wolnego w innym terminie okresu rozliczeniowego. Dotyczy to w szczególności szpitali, jednostek ambulatoryjnej opieki zdrowotnej i aptek ogólnodostępnych prowadzących dyżury w dni wolne od pracy, które w art. 3 i 4 ustawy zostały wprost zobowiązane do zorganizowania pracy w dniu 12.11.2018 r.

Zmiany w harmonogramach czasu pracy

Projekt omawianej ustawy wpłynął do Sejmu 22.10.2018 r., a dzień później Sejm przyjął ustawę, jednak ostateczna decyzja w sprawie ustanowienia święta w dniu 12.11.2018 r. zapadła dopiero w dniu 7.11.2018 r., a więc na 5 dni przed samym świętem. Tak krótki okres mógł sprawić trudności w przygotowaniu się na zmianę dnia roboczego w dzień wolny.

Pracodawcy, którzy organizują dozwoloną przepisami KP pracę w święto będą musieli zmienić harmonogramy czasu pracy w taki sposób, aby uwzględnić w nich dzień wolny zastępczy za pracę w dniu świątecznym 12.11.2018 r. Jeśli udzielenie takiego zastępczego dnia wolnego nie będzie obiektywnie możliwe rekompensata za pracę w święto na zasadach ogólnych KP powinna nastąpić w formie pieniężnej (art. 151¹¹ KP). Natomiast w przypadku pozostałych pracodawców zmiana planu pracy ograniczy się do zmiany dnia roboczego na dzień wolny. Ewentualne zadania do wykonania w tym dniu będą mogły być nadrobione tylko w drodze zwiększenia efektywności pracy lub pracy nadliczbowej.

Urlop wypoczynkowy i ekwiwalent za urlop

Wystąpienie dodatkowego święta w roku kalendarzowym powoduje perturbacje w wyliczeniu ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy niewykorzystany przez pracownika z powodu rozwiązania stosunku pracy. Do wyliczenia ekwiwalentu konieczny jest tzw. współczynnik, który zgodnie z § 19 rozporządzenia MPiPS z 8.1.1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz.U. z 1997 r. Nr 2, poz. 14) określa średnią liczbę dni roboczych w miesiącu w danym roku kalendarzowym (ustala się go odejmując od liczby dni w danym roku kalendarzowym liczbę przypadających w tym roku niedziel, świąt oraz dni wolnych od pracy wynikających z rozkładu czasu pracy w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy, a otrzymany wynik dzieli się przez 12). Przed zmianą współczynnik ten wynosił 20,92 – co wynika z wyliczenia: [365 dni – (52 niedziele + 10 dni świątecznych + 52 dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy)] : 12 = (365 – 114) : 12 = 20,92. Po uwzględnieniu dodatkowego święta wartość współczynnika wyniesie 20,83 – co wynika z wyliczenia: [365 dni – (52 niedziele + 11 dni świątecznych + 52 dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy)] : 12 = (365 – 115) : 12 = 20,83). Zmiana współczynnika wpłynie na wysokość należnego pracownikowi ekwiwalentu za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy. Przykładowo, jeśli pracownik otrzymywał wynagrodzenie 5000 zł i powinien otrzymać ekwiwalent za 12 dni (96 godz.) urlopu wypoczynkowego, to zmiana spowoduje konieczność dopłaty dla pracownika w kwocie 12,48 zł (2880,96 zł – 2868,48 zł). Wyliczenie kwoty ekwiwalentu urlopowego przed i po zmianie zawarto w tabeli poniżej.

Współczynnik 20,92 przed zmianą	Współczynnik 20,83 po zmianie
5000 zł : 20,92 = 239,01 zł	5000 zł : 20,83 = 240,04 zł
239,01 zł : 8 godz. = 29,88 zł	240,04 zł : 8 godz. = 30,01 zł
29,88 zł x 96 godz. = 2868,48 zł	30,01 zł x 96 godz. = 2880,96 zł

Ponieważ brak jest przepisów przejściowych, a współczynnik ekwiwalentowi ustalany jest jeden na cały rok kalendarzowy, więc konieczność przeliczenia ekwiwalentu dotyczy wszystkich ekwiwalentów urlopowych, do których pracownicy nabyli lub nabędą prawo w 2018 roku. Problem ten z pewnością będzie rozważany przez MRPiPS i PIP, więc przed przeliczaniem ekwiwalentów wypłaconych przed zmianą przepisów warto poczekać na urzędowe interpretacje. Należy przy tym pamiętać, że nawet urzędowe interpretacje nie stanowią litery prawa. Są tylko opinią w sprawie, a ich znaczenie polega na zabezpieczeniu się przed ewentualną kontrolą. W razie sporu przed sądem pracy w konkretnej sprawie treść orzeczenia może być odmienna niż urzędowa interpretacja. W przeszłości zdarzało się też, że w takiej samej kwestii odmienne opinie wyrażały PIP i MPiPS.

Pierwszą opinię w kwestii konieczności przeliczania ekwiwalentów wypłaconych w 2018 r. przed wejściem w życie omawianej ustawy z 7.11.2018 r. wyraził Główny Inspektorat Pracy (opinia z 13.11.2018 r.). Zdaniem GIP nie należy przeliczać ekwiwalentów nabytych i wypłaconych przed 12.11.2018 r., co wynika z faktu, że art. 171 KP nakazuje stosowanie współczynnika ekwiwalentowego obowiązującego w dniu, w którym pracownik nabył prawo do ekwiwalentu, a więc w dniu rozwiązania stosunku pracy.

Interpretacja GIP opiera się na dotychczas nie budzącym wątpliwości poglądzie, że w sytuacjach, gdy zaległości urlopowe pracownika pochodziły z różnych lat, albo sprzed kilku lat przed datą rozwiązania stosunku pracy, to do obliczenia ekwiwalentu za urlop stosowany powinien być jeden współczynnik, tj. z roku kalendarzowego, w którym następuje rozwiązanie stosunku pracy. Pogląd taki odnosił się jednak do współczynnika obowiązującego w roku kalendarzowym, a nie w dniu kalendarzowym danego roku. Sytuacja zmiany wysokości współczynnika do ekwiwalentu urlopowego w trakcie roku kalendarzowego lub też – jak wskazuje GIP – istnienia dwóch współczynników ekwiwalentowych w jednym roku kalendarzowym, wystąpiła po raz pierwszy w historii. Dylemat ten rozwiązałyby przepisy przejściowe, których brak, dlatego wydaje się, że szybko zajęte stanowisko GIP może nie być ostatnim. Nie wiadomo też jakie stanowisko zajmą sądy.

Podsumowując, wydaje się że w chwili obecnej można opierać się na opinii GIP z 13.11.2018 r. i ekwiwalentów urlopowych wypłaconych przed 12.11.2018 r. nie przeliczać. Nie można jednak wykluczyć, że powstaną inne interpretacje, w szczególności oparte na orzecznictwie sądowym.

Wniesienie przez gminę do spółki komunalnej wierzytelności w zamian za udziały a VAT – interpretacja KIS

Rozstrzygnięcie w tym zakresie zawiera interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6.11.2018 r. (0113-KDIPT1-1.4012.697.2018.1.MSU).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1221 ze zm.; dalej: VATU), opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z art. 7 ust. 1 i 8 ust. 1 VATU wynika zaś, że przez:

1) dostawę towarów rozumie się, co do zasady, przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel;

2) świadczenie usług rozumie się, co do zasady, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Przy czym, towary to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 VATU).

W związku z tym, Dyrektor KIS stwierdził, że czynności polegającej na wniesieniu wierzytelności z tytułu nakładów na nieruchomości należącej do spółki w formie aportu nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w definicji określonej w art. 2 pkt 6 VATU, określającego, co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Aport wierzytelności z tytułu nakładów na środki trwałe, trwale związane z gruntem stanowiącym własność spółki komunalnej nie stanowi również świadczenia usługi, o którym mowa w art. 8 ust. 1 VATU, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu.

A zatem, przeniesienie w drodze aportu wierzytelności przez gminę w zamian za objęcie udziałów w podwyższonym kapitale nie będzie stanowić dla gminy czynności podlegających opodatkowaniu VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 VATU.

Bony i vouchery od 1.1.2019 r. opodatkowane VAT

Obecnie sprzedaż oraz nieodpłatne przekazywanie wszelkiego rodzaju bonów nie podlega opodatkowaniu VAT. Ma się to zmienić od nowego roku, w związku z implementacją dyrektywy voucherowej.

Funkcjonować będą dwa rodzaje bonów:

1) bony jednego przeznaczenia (ang. single-purpose vouchers – SPV) – dotyczące dostaw towarów lub usług, dla których miejsce opodatkowania oraz kwota VAT należnego (a tym samym stawka VAT) są znane w chwili emisji;

2) bony różnego przeznaczenia (ang. multi-purpose vouchers – MPV) – bony nie wypełniające definicji SPV.

W przypadku gdy w momencie emisji bonu jest znane miejsce opodatkowania dostawy towarów / świadczenia usług, których bon dotyczy, oraz kwota VAT z tytułu nabycia tych towarów/usług, mamy do czynienia z bonem SPV. W przypadku każdorazowego transferu tego bonu wystąpi transakcja opodatkowana VAT. Często będą to bony związane z jednym konkretnym świadczeniem.

Natomiast w przypadku niespełnienia choćby jednego z warunków charakteryzujących bon SPV, taki bon na towary lub usługi zostanie uznany za bon MPV, którego przekazanie nie będzie rodziło skutków dla VAT. Przy emisji lub sprzedaży bonów MPV nie wiadomo jeszcze, jakie będzie opodatkowanie podatkiem VAT dostawy towarów lub świadczenia usługi, na które bon zostanie wykorzystany. Opodatkowana będzie dopiero dostawa towarów lub świadczenie usług otrzymane w zamian za ten bon.

W praktyce problematyczne może być właściwe zakwalifikowanie emitowanych bonów, bowiem zmiany w tym zakresie nie są precyzyjne.

Regulacje mają zastosowanie wyłącznie do bonów wyemitowanych po 31.12.2018 r.

Warunki pozyskania pomocy publicznej przez przedsiębiorców na realizację nowych inwestycji

Funkcjonowanie nowego systemu wsparcia dla inwestycji wynika z rozporządzenie Rady Ministrów z 28.8.2018 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej niektórym przedsiębiorcom na realizację nowych inwestycji (Dz.U. z 2018 r., poz. 1713), które zawiera przepisy wykonawcze do ustawy z 10.5.2018 r. o wspieraniu nowych inwestycji. Rozporządzenie to daje praktyczne możliwości funkcjonowania nowego systemu wsparcia dla inwestycji i na mocy tych przepisów inwestorzy mogą ubiegać się o zwolnienia podatkowe.

W rozporządzeniu określono m.in.:

1) na jakie rodzaje działalności gospodarczej nie udziela się wsparcia;

2) szczegółowe kryteria jakościowe i ilościowe;

3) warunki udzielania pomocy publicznej;

4) maksymalną dopuszczalną wielkość pomocy publicznej, której można udzielić przedsiębiorcy;

5) rodzaje kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą publiczną z tytułu nowej inwestycji;

6) sposób dyskontowania kosztów inwestycji i wielkość pomocy publicznej na dzień wydania decyzji o wsparciu;

7) wzór wniosku o wydanie decyzji o wsparciu.

Wysokość zwolnienia podatkowego, które przyznane zostanie przedsiębiorcy z tytułu inwestycji, zależeć będzie od wartości inwestycji, jej lokalizacji oraz wielkości samej firmy.

Lokalizacja inwestycji

W systemie nowych inwestycji zwolnienie podatkowe można uzyskać na terenie całej Polski, a nie tylko na obszarach objętych statusem specjalnej strefy ekonomicznej (SSE) jak to było dotychczas. Jednak lokalizacja inwestycji wpływać będzie na długość okresu przysługującego inwestorowi na wykorzystanie zwolnienia podatkowego. Będzie to od 10 do 15 lat, w zależności od lokalizacji inwestycji.

Kryteria ilościowe i jakościowe

W rozporządzeniu określono kryteria ilościowe i jakościowe, według których należy sprawdzać, czy dana inwestycja może być objęta wsparciem. Generalna zasada jest taka, że im wyższe jest bezrobocie na danym obszarze, tym niższe są wymagania w zakresie minimalnej wartości inwestycji. Dla średnich, małych i mikro przedsiębiorców wprowadzono znacznie niższe kryteria ilościowe niż dla dużych przedsiębiorców.

Decyzja o wsparciu

Przedsiębiorca, który chce się ubiegać o wsparcie inwestycji powinien złożyć wniosek o wydanie decyzji o wsparciu, którego wzór jest zamieszczony w omawianym rozporządzeniu. Jest to decyzja administracyjna, którą wydaje minister gospodarki. Do momentu złożenia wniosku o wydanie takiej decyzji, inwestor (przedsiębiorca) nie może rozpocząć inwestycji. Po jego złożeniu może rozpocząć prace w zakresie projektu inwestycyjnego stanowiącego podstawę do uzyskania decyzji o wsparciu. Dopiero koszty poniesione po uzyskaniu tej decyzji są kosztem kwalifikowanym dla ulgi podatkowej.

Ulga termomodernizacyjna

Obecnie procedowany jest w Sejmie projekt ustawy z 27.8.2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne jest, który dotyczy wprowadzenia ulgi termomodernizacyjnej. Zmiany zaczną obowiązywać 1.1.2019 r. i będą dotyczyć dochodów (przychodów) uzyskanych od 1.1.2019 r.

Podmioty mogące skorzystać z ulgi

Adresatem ulgi termomodernizacyjnej są podatnicy podatku PIT, rozliczający się według skali podatkowej, opłacający 19% podatku lub ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, będący właścicielami lub współwłaścicielami jednorodzinnych budynków mieszkalnych i ponoszący wydatki na realizację termomodernizacji. Przy czym podatnicy, którzy korzystali z innej pomocy państwa na realizację takiego przedsięwzięcia, np. z dotacji ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW) oraz wojewódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej (WFOŚiGW) nie będą objęci ulgą termomodernizacyjną w zakresie wydatków sfinansowanych z tych dotacji.

Zasady korzystania z ulgi

Ulga polega na odliczeniu od dochodu (przychodu) wydatków poniesionych na efektywną termomodernizację jednorodzinnego budynku mieszkalnego stanowiącego własność podatnika. Odliczeniu od dochodu (przychodu) będzie podlegało 23% wydatków w okresie realizacji przedsięwzięcia, nie więcej jednak niż 53 000 zł. Okres realizacji przedsięwzięcia premiowany ulgą wynosi maksymalnie 3 lata.

Odliczenia dokonuje się w zeznaniu za rok podatkowy, w którym poniesiono wydatki. Jednak kwota odliczenia, która nie znajduje pokrycia w rocznym dochodzie podatnika, podlega odliczeniu w kolejnych latach, nie dłużej jednak niż przez sześć lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym poniesiono pierwszy wydatek.

Należy mieć na uwadze, że podatnik, który po roku, w którym dokonał odliczeń, otrzymał zwrot odliczonych wydatków na termomodernizację, jest obowiązany doliczyć odpowiednio kwoty poprzednio odliczone do dochodu za rok, w którym zaistniały te okoliczności. Takie rozwiązanie może utrudniać korzystanie z ulgi podatnikom o niskich dochodach.

Określenie materiałów budowlanych i urządzeń związanych z ulgą

W projekcie wprowadzono delegację ustawową do wydania przez ministra właściwego do spraw budownictwa w porozumieniu z ministrem do spraw środowiska rozporządzenia określającego rodzaje materiałów budowlanych, urządzeń i usług związanych z realizacją przedsięwzięć termomodernizacyjnych, które będą objęte ulgą.

Stypendia otrzymywane w ramach Erasmusa wolne od podatku

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 2114 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z 15.10.2018 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów (przychodów) z tytułu stypendiów otrzymywanych w ramach programu „Erasmus+”.

Zarządzono zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od dochodów (przychodów) z tytułu stypendiów otrzymywanych przez osoby fizyczne w ramach programu „Erasmus+”:

1) na wyjazdy zagraniczne, w części przekraczającej dochody zwolnione od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23a lit. a ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.); chodzi tu o dochody z tytułu stypendiów w wysokości stanowiącej równowartość diety z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień, w którym było otrzymywane stypendium;

2) przyjeżdżające do Rzeczypospolitej Polskiej z państw partnerskich uczestniczących w programie „Erasmus+”.

Program „Erasmus+” ustanowiono rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1288/2013 z 11.12.2013 r. ustanawiającym „Erasmus+”: unijny program na rzecz kształcenia, szkolenia, młodzieży i sportu oraz uchylającym decyzje nr 1719/2006/WE, 1720/2006/WE i 1298/2008/WE (Dz.Urz. UE L 347 z 20.12.2013, str. 50 oraz Dz.Urz. UE L 250 z 4.10.2018, str. 1).

Nowe rozporządzenie w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących

Obecne rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z 20.12.2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2017 r. poz. 2454 ze zm.) obowiązuje tylko do końca tego roku. Zatem niezbędne jest wydanie nowych regulacji w tym zakresie. Z projektu nowego rozporządzenia wynika, że większość obowiązujących obecnie zwolnień ze stosowania kas zostanie utrzymana, jednak w wielu przypadkach pojawią się dodatkowe warunki do spełnienia.

Dodatkowe warunki stosowania zwolnienia

Proponuje się, aby stosowanie zwolnienia z ewidencjonowania na kasie uzależnione było od tego, czy świadczenie w całości zostało udokumentowane fakturą w przypadku m.in.:

1) dostaw energii elektrycznej i paliw gazowych;

2) usług komunalnych (związanych z dostarczaniem wody, dotyczących odprowadzania i oczyszczania ścieków, zbieraniem odpadów innych niż niebezpieczne);

3) usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych oraz usług elektronicznych.

Zatem podatnicy, którzy do tej pory korzystali ze zwolnienia z ewidencji za pomocą kasy dla ww. czynności, będą musieli od 1.1.2019 r. wystawiać faktury na rzecz wszystkich osób fizycznych nieprowadzących działalności, aby nadal z niego korzystać.

Podobnie, w przypadku dostaw towarów w systemie wysyłkowym (pocztą lub przesyłkami kurierskimi) stosowanie zwolnienia uzależnia się od tego, czy ich dostawa w całości została udokumentowana fakturą lub czy dostawca towaru otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub SKOK na rachunek podatnika, a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła i na czyją rzecz została dokonana (dane nabywcy, w tym jego adres).

Limit zwolnienia

Warunki stosowania najpopularniejszych zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji za pomocą kas zostają bez zmian. Przykładowo utrzymano na dotychczasowym poziomie kryterium wysokości obrotu, tj. 20 000 zł zarówno dla podmiotów kontynuujących, jak i dla rozpoczynających działalność gospodarczą.

Zmiany w PKWiU

Ponadto w rozporządzeniu wprowadzono oznaczanie towarów i usług za pomocą PKWiU 2015 w miejsce PKWiU 2008. Zatem podatnicy powinni dokonać reklasyfikacji oferowanych towarów i usług z PKWiU 2008 na PKWiU 2015, aby sprawdzić, dla których z nich zwolnienie z obowiązku stosowania kas fiskalnych będzie aktualne w 2019 r.

12 listopada 2018 r. dniem wolnym od pracy – konsekwencje dla pracodawcy

W dniu 7.11.2018 r. Sejm przyjął ostatecznie ustawę o ustanowieniu Święta Narodowego z okazji Setnej Rocznicy Odzyskania Niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej. Na jej podstawie dzień 12 listopada 2018 r. jest dniem wolnym od pracy.Celem twórców ustawy jest umożliwienie odpoczynku po uroczystym celebrowaniu centralnych obchodów święta państwowego – rocznicy odzyskania niepodległości, przypadającego w 2018 r. na niedzielę. Wprowadzenie dodatkowego dnia świątecznego spowoduje jednak pewne konsekwencje w sferze zatrudnienia.

Udział dzierżawców obwodów łowieckich w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 2085 opublikowano rozporządzenie Ministra Środowiska z 26.10.2018 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania czynszu dzierżawnego oraz udziału dzierżawców obwodów łowieckich w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną.

Wysokość udziału dzierżawców obwodów łowieckich w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną w przypadku nieusprawiedliwionego niezrealizowania rocznego planu łowieckiego ustala się:

W przypadku zwiększenia czynszu dzierżawnego o udział w kosztach ochrony lasu przed zwierzyną wydzierżawiający przedstawia dzierżawcy zestawienie poniesionych kosztów.

Rozporządzenie dotyczy także czynszu dzierżawnego. Zgodnie z art. 30 ust. 2a ustawy z 13.10.1995 r. – Prawo łowieckie (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2033 ze zm.; dalej: PrŁow), czynsz dzierżawny ustala się, w zależności od kategorii obwodu łowieckiego, mnożąc ilość hektarów obszaru dzierżawionego obwodu łowieckiego przez równowartość pieniężną żyta, stosując wskaźnik przeliczeniowy, który nie może być wyższy niż 0,07 q żyta za 1 hektar.

Z rozporządzenia wynika natomiast, że: