0115-KDIT2-3.4011.376.2019.1.KP – Interpretacja indywidualna z dnia 18-11-2019
Interpretacja indywidualna z dnia 18-11-2019
Nabycie nieruchomości od ubezwłasnowolnionego cudzoziemca
Gdy nieruchomość sprzedaje Polakom ubezwłasnowolniony cudzoziemiec, wobec którego w jego kraju orzeczono stosowne ograniczenie zdolności do czynności prawnych, wyznaczono opiekuna prawnego i wyrażono zgodę na czynności prawne dokonywane w jego imieniu, nie ma obowiązku uzyskiwania dodatkowej zgody na sprzedaż tej nieruchomości przez polski sąd rodzinny i opiekuńczy (uchw. SN z 8.11.2019 r., III CZP 24/19).
Stan faktyczny
Małżeństwo K. zawarło w czerwcu 2018 r. umowę sprzedaży nieruchomości z Panem D., obywatelem niemieckim, zamieszkałym na stałe w Niemczech. Po zawarciu umowy, małżonkowie K., jako nabywcy złożyli wniosek do sądu wieczystoksięgowego o wpisanie ich do księgi wieczystej jako właścicieli.
Stanowisko sądu wieczystoksięgowego
Sąd jednak odmówił. Powodem tej odmowy był fakt, iż niemiecki właściciel nieruchomości był pozbawiony zdolności do czynności prawnych, bowiem z powodu choroby, niemiecki sąd opiekuńczy orzekł jego niezdolność do samodzielnej egzystencji, wyznaczył opiekuna prawnego, oraz zastosował środek opieki w postaci umieszczenia w domu pomocy. Do aktu notarialnego i wcześniejszych umów stawał więc nie właściciel – gdyż nie mógł tego uczynić – ale opiekun prawny, którym był adwokat H., zajmujący się sprawami Pana D.
Sąd uznał bowiem, że kwestia dotycząca zgody na rozporządzenie nieruchomością przez osobę całkowicie ubezwłasnowolnioną, podlega wyłącznej jurysdykcji sądów polskich. W tej sytuacji nie wystarczą orzeczenia sądów obcego kraju (w tym wypadku sądów w Niemczech), w kwestii orzeczenia o braku zdolności do czynności prawnych i ustanowieniu opiekuna prawnego. Potrzebne byłoby w tej kwestii rozstrzygnięcie sądu rodzinnego w Polsce, który powinien ustanowić opiekuna dla takiej osoby.
Stanowisko Sądu Okręgowego
Z tym orzeczeniem nie zgodzili się nabywcy i złożyli apelację. Rozpoznający ją Sąd Okręgowy w O. zdecydował się przekazać do wyjaśnienia Sądowi Najwyższemu problem prawny: czy w sprawie dotyczącej wydania przez sąd zgody na zbycie nieruchomości położonej w Polsce przez pełnoletnią osobę fizyczną, która – z przyczyn spowodowanych chorobą – nie ma zdolności do czynności prawnych w świetle prawa innego kraju unijnego, „rozstrzygnięcie dotyczy praw rzeczowych na nieruchomości położonej w Rzeczypospolitej Polskiej” w rozumieniu art. 11102 ustawy z 17.11.1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1460 ze zm.; dalej: KPC), co skutkowałoby stwierdzeniem właściwości wyłącznej sądu polskiego, a w konsekwencji czy dla dokonania przez opiekuna takiej osoby sprzedaży jej nieruchomości położonej w Polsce wystarczająca jest zgoda udzielona przez sąd wskazanego powyżej kraju, czy też w związku z jurysdykcją wyłączną sądu polskiego konieczna jest tu uprzednia zgoda polskiego sądu opiekuńczego?
Stanowisko Sądu Najwyższego
W odpowiedzi SN wydał 8.11.2019 r. uchwałę (III CZP 24/19), zgodnie z którą udzielenie przez sąd zezwolenia na zbycie nieruchomości położonej w Polsce przez osobę pełnoletnią, pozbawioną zdolności do czynności prawnych, nie stanowi „rozstrzygnięcia dotyczącego praw rzeczowych na nieruchomości położonej w Rzeczypospolitej Polskiej” w rozumieniu art. 11102 KPC.
To zaś oznacza, że jurysdykcja sądów polskich w takich sprawach nie jest wyłączna, a zatem nie ma konieczności wyrażania dodatkowej zgody na sprzedaż nieruchomości przez polski sąd rodzinny i opiekuńczy. Wystarczy w tej kwestii uznanie prawomocnego orzeczenia sądu zagranicznego w kwestii opieki i zgody na podjęcie czynności prawnych.
Tylko wynajmujący mieszkanie może wytoczyć pozew „dzikiemu” lokatorowi
Roszczenie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego przysługuje tylko osobie będącej właścicielem lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie lokatorów, a więc osobie wynajmującej lokal lub osobie, z którą lokator jest związany stosunkiem prawnym uprawniającym go do używania lokalu (uchw. SN z 8.11.2019 r., III CZP 28/19).
Stan faktyczny
Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych (ZKZL) w P. sp. z o.o. pozwał jednego z lokatorów mieszkania w budynku komunalnym należącym do miasta P. Pozwany – Pan S. –zajmował mieszkanie razem z rodzicami, na podstawie umowy najmu. Umowę tą zawarł z miastem P. wiele lat temu jego ojciec, po którego śmierci lokal najmowała matka pana S.
Na przestrzeni lat doszło do zmian w zakresie dysponowania mieszkaniami – budynek, wcześniej zarządzany był przez miasto P. za pośrednictwem zakładu budżetowego ZKZL. Miasto zlikwidowało ten zakład, a w jego miejsce powołało spółkę o tej samej nazwie, zajmującą się zarządzaniem mieszkaniami i innymi lokalami komunalnymi. Spółka ta uzyskała uprawnienia w stosunku do najemców jako dzierżawca nieruchomości komunalnych (stosowna umowa została zawarta ze spółką przez miasto, po jej zarejestrowaniu i uruchomieniu).
Jeszcze w czerwcu 2010 r. ZKZL wypowiedział jej umowę najmu ze skutkiem na koniec sierpnia 2010 r. W tym terminie Pani S. miała zdać lokal i klucze oraz wyprowadzić się. Do tego jednak nie doszło i od września 2010 r. Pani S. wraz z synem zajmowali bezumownie mieszkanie. Gdy Pani S. zmarła, jedynym lokatorem pozostał nadal Pan S., przeciwko któremu ostatecznie w marcu 2013 r. wytoczono powództwo windykacyjne, zakończone prawomocnym wyrokiem nakazującym opróżnienie lokalu. Został on przejęty przez ZKZL ostatecznie w sierpniu 2014 r. Następnie ZKZL skierował powództwo przeciwko byłemu lokatorowi o zapłatę należności za bezumowne korzystanie z mieszkania przez ostatni rok, w kwocie blisko 4000 zł z odsetkami.
Postępowanie przed sądami powszechnymi
Powództwo zostało oddalone w I instancji w związku z przedawnieniem roszczeń i brakiem legitymacji procesowej ZKZL – sąd wskazał, że roszczenia z art. 18 ust. 1 ustawy z 21.6.2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1182 ze zm.; dalej: OchrLokU) przedawniają się zasadniczo w terminie 3-letnim przewidzianym w art. 118 ustawy z 23.4.1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: KC) dla roszczeń okresowych. Ponieważ lokal został skutecznie odebrany w sierpniu 2014 r., toteż termin przedawnienia powinien wynosić tylko 1 rok, zgodnie z art. 229 KC. Termin przedawnienia upłynął w sierpniu 2015 r., zaś pozew złożono dopiero w maju 2016 r.
Ponadto sąd wskazał, że umowa najmu była zawarta z miastem P., które jest właścicielem całej nieruchomości, a więc i tego lokalu mieszkalnego. Zarząd Komunalnych Zasobów Lokalowych jest zaś tylko dzierżawcą nieruchomości, a więc nie może wchodzić w prawa i obowiązki właściciela.
Apelację złożył ZKZL, ale sąd II instancji uznał że w sprawie istnieje problem prawny:
czy roszczenie o odszkodowanie skierowane przeciwko osobie zajmującej lokal mieszkalny bez tytułu prawnego, powinno być składane wyłącznie przez właściciela lokalu w rozumieniu przepisów KC lub OchrLokU, czy też może także je złożyć inny podmiot, który poniósł szkodę (np. dzierżawca).
Problem ten, w obszernym pytaniu prawnym przedstawiono do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu.
Stanowisko Sądu Najwyższego
Sąd Najwyższy w odpowiedzi wydał 8.11.2019 r. uchwałę (III CZP 28/19), w myśl której roszczenie przewidziane w art. 18 ust. 1 OchrLokU przysługuje osobie będącej właścicielem lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 OchrLokU w okresie, którego dotyczy żądanie pozwu.
Oznacza to, że pozew przeciwko lokatorowi zajmującemu bez umowy mieszkanie może wytoczyć wyłącznie właściciel nieruchomości i mieszkania albo wynajmujący ewentualnie inna osoba, z którą wiąże lokatora stosunek prawny uprawniający go do używania lokalu. Tym samym wątpliwa staje się legitymacja do wytaczania powództwa przez spółkę dzierżawiącą wyłącznie lokale i nieruchomości, ale niebędącą stroną umowy najmu – nawet jeżeli jest to spółka komunalna zarządzająca mieniem gminnym/miejskim.
Ratyfikacja Protokołu zmieniającego Konwencję o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych
Chodzi tu o Konwencję nr 108 Rady Europy o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych (Dz.U. z 2003 r. poz. 25 i 26; dalej: Konwencja), która jest pierwszą umową międzynarodową w Europie dotyczącą tematyki przetwarzania danych osobowych oraz jedynym prawnie wiążącym międzynarodowym aktem w obszarze ochrony danych osobowych. Stronami Konwencji jest 51 państw, zarówno członków Rady Europy jak i spoza Europy, takich jak: Mauritius, Senegal, Tunezja i Urugwaj.
Z uzasadnienia projektu wynika, że:
- celem modernizacji Konwencji jest dostosowanie jej brzmienia do wyzwań wynikających z powszechnego zastosowania nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych, jak również wzmocnienie efektywności jej stosowania;
- Protokół zmieniający Konwencję wzmacnia standardy ochrony danych osobowych, a jednocześnie ułatwia przepływ danych między państwami będącymi jej stronami;
- Konwencja ma szeroki zakres stosowania, a jej postanowienia mają ogólny i neutralnie technologiczny charakter, co daje państwom dużą swobodę w jej implementacji.
W uzasadnieniu zwrócono też uwagę, że po zmianach podstawowe standardy i zasady Konwencji pozostały niezmienione, wprowadzono jednak szereg zmian i uzupełnień mających dostosować Konwencję do wyzwań współczesności.
Po pierwsze, rozszerzono zakres przedmiotu i cel Konwencji – nowe przepisy za przedmiot Konwencji wskazują każdy rodzaj przetwarzania danych osobowych, a nie jedynie przetwarzanie automatyczne.
Po drugie, wprowadzono definicję zgody podmiotu danych jako przesłanki legalizującej przetwarzanie danych. Wskazano, że zgoda podmiotu danych musi być dobrowolna, wyraźna, świadoma i jednoznaczna.
Po trzecie, wprowadzono obowiązek zawiadamiania właściwego organu nadzorczego o poważnych naruszeniach ochrony danych osobowych, wzmocnienie wymogu przetwarzania danych z zachowaniem zasad proporcjonalności i niezbędności, zwiększenie odpowiedzialności i rozliczalności administratorów i podmiotów przetwarzających oraz transparentności przetwarzania. Zarówno administrator jak i podmiot przetwarzający mają obowiązek zapewnić odpowiednie środki bezpieczeństwa przed przypadkowym lub nieupoważnionym dostępem do danych osobowych lub ich zniszczeniem, utratą, wykorzystaniem, modyfikacją lub ujawnieniem.
Po czwarte, dodano nowe prawa podmiotów danych, takie jak prawo do sprzeciwu wobec przetwarzania danych, prawo do uzyskania informacji o uzasadnieniu przetwarzania danych oraz ograniczenie możliwości podejmowania wobec danej osoby decyzji opartej wyłącznie na profilowaniu. Protokół zmieniający wprowadza ponadto wobec administratorów i podmiotów przetwarzających wymóg ochrony danych już w fazie projektowania oraz oceny wpływu zamierzonego przetwarzania na prawa i podstawowe wolności osób, których dane dotyczą.
Po piąte, wprowadzono też takie zmiany:
- w zakresie definicji doprecyzowano brzmienie definicji „przetwarzania danych” oraz „administratora”, a także dodano definicje „odbiorcy” i „podmiotu przetwarzającego”;
- dodano tzw. wyjątek domowy, tj. wyłączono stosowanie Konwencji do przetwarzania danych przez osobę fizyczną w toku czynności czysto osobistych lub domowych;
- wprowadzono system oceny skuteczności, przez Komitet Konwencji, stosowania przepisów Konwencji przez jej Strony, co ma służyć jej skuteczniejszemu egzekwowaniu;
- rozszerzono katalog danych wrażliwych o dane genetyczne i biometryczne, jak również o dane o przynależności do związków zawodowych oraz dane o pochodzeniu etnicznym. Ponadto do katalogu danych wrażliwych dodano dane osobowe dotyczące czynów zabronionych, postępowań karnych oraz powiązanych środków bezpieczeństwa;
- w zakresie wyłączeń i odstępstw od przepisów Konwencji, rozszerzono możliwość ograniczenia stosowania Konwencji w odniesieniu do dodatkowych kryteriów, takich jak: „kluczowe cele dla bezpieczeństwa publicznego”, ochrona bezstronności i niezawisłości sądownictwa oraz ochrona wolności wypowiedzi.
Po szóste, Protokół do Konwencji wprowadza także ułatwienia w zakresie przekazywania danych poza granice państw – stron. Ze zmian wynika, że strona Konwencji nie może, co do zasady, zabronić przekazania danych do odbiorcy podlegającego jurysdykcji innej strony Konwencji lub uzależniać tego przekazania od wydania specjalnego zezwolenia. Jednak jest to możliwe, jeżeli istnieje realne i poważne ryzyko, że przekazanie danych do innej strony lub od tej innej strony do podmiotu niebędącego stroną Konwencji mogłoby prowadzić do obejścia postanowień Konwencji.
Wprowadzono też przepisy dotyczące współpracy i wzajemnej pomocy między organami nadzoru. Organy nadzorcze zostały obowiązane do koordynacji swoich dochodzeń i interwencji, prowadzenia czynności wspólnych oraz do udzielania informacji i dokumentów dotyczących obowiązującego je prawa i praktyki administracyjnej w zakresie ochrony danych. Nowe przepisy wzmacniają także rolę Komitetu Konwencji – poprzednio jego rola miała charakter konsultacyjny, obecnie zadania poszerzono o rolę oceniającą i monitorującą wykonanie Konwencji.
Profil wody w kąpielisku – nowe przepisy!
W Dz.U. z 2019 r. pod poz. 2206 opublikowano rozporządzenie Ministra Środowiska z 4.11.2019 r. w sprawie profilu wody w kąpielisku.
Z rozporządzenia wynika, że organizator kąpieliska sporządza profil wody w kąpielisku na podstawie danych uzyskanych w szczególności od:
- dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich;
- organów Inspekcji Ochrony Środowiska;
- organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej;
- dyrektorów urzędów morskich.
Organy te, w zakresie swojej właściwości, udostępniają, na wniosek organizatora kąpieliska, informacje, które można wykorzystywać przy sporządzaniu przez organizatora kąpieliska profilu wody w kąpielisku.
Profil wody w kąpielisku można sporządzić dla jednego kąpieliska lub kilku sąsiadujących ze sobą kąpielisk. Jeden profil wody w kąpielisku można sporządzić dla kilku sąsiadujących ze sobą kąpielisk, jeżeli w okresie ostatnich 4 lat poprzedzających rok, w którym sporządza się profil wody w kąpielisku, kąpieliska te uzyskały takie same wyniki klasyfikacji jakości wody w kąpielisku, a profile wody w tych kąpieliskach wskazują na wspólne czynniki ryzyka albo ich brak.
Profil wody w kąpielisku powinien zawierać informacje w zakresie pięciu zagadnień:
1) lokalizacja kąpieliska;
2) lokalizacja punktu lub punktów ustanowionych w celu kontroli jakości wody w kąpielisku;
3) o cechach fizycznych, geograficznych i hydrologicznych:
a) wód, na których jest zlokalizowane kąpielisko,
b) innych wód powierzchniowych, za pośrednictwem których jest możliwy dopływ zanieczyszczeń do wody w tym kąpielisku, znajdujących się w zlewni wód, o których mowa w lit. a);
4) o zanieczyszczeniach, które mogą mieć wpływ na wodę w kąpielisku oraz wywierać niekorzystny wpływ na stan zdrowia kąpiących się, przyczynach tych zanieczyszczeń, a w przypadku istnienia ryzyka krótkotrwałych zanieczyszczeń – również o:
a) przewidywanym charakterze, częstotliwości oraz czasie trwania spodziewanych krótkotrwałych zanieczyszczeń,
b) potencjalnych przyczynach krótkotrwałych zanieczyszczeń, harmonogramie eliminacji tych przyczyn oraz działaniach podejmowanych w celu obniżenia ryzyka wystąpienia krótkotrwałych zanieczyszczeń,
c) działaniach podejmowanych w celu zapobieżenia narażeniu kąpiących się na kontakt z krótkotrwałymi zanieczyszczeniami, wraz z podaniem podmiotów odpowiedzialnych za podjęcie takich działań i ich danych kontaktowych – w przypadkach występowania krótkotrwałych zanieczyszczeń;
5) o możliwości rozmnożenia sinic, makroglonów lub fitoplanktonu.
Szczegółowe informacje zawarte w profilu wody w kąpielisku przedstawia się w formie tabeli, w postaci wydruku oraz w wersji elektronicznej, a także w formie mapy w skali od 1:500 do 1:10.000, w postaci wydruku lub w wersji elektronicznej, sporządzanej na podstawie warstw systemów informacji geograficznej (GIS), przedstawiającej położenie kąpieliska lub grupy kąpielisk, zasięg kąpieliska lub grupy kąpielisk oraz informacje, o których mowa wyżej w zakresie informacji o cechach fizycznych, geograficznych i hydrologicznych wód, a także informacji o zanieczyszczeniach. Tabelę sporządza się w sposób określony w załączniku do rozporządzenia, natomiast informacje inne niż określone w tabeli, można dołączyć do profilu wody w kąpielisku w formie załączników.
Wspomniane tu warstwy systemów informacji geograficznej są tworzone zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych na podstawie art. 3 ust. 5 ustawy z 17.5.1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 725 ze zm.).
Organizator kąpieliska dokonuje aktualizacji profilu wody w kąpielisku na podstawie danych uzyskanych od wymienionych wyżej organów. Aktualizacji podlega profil wody w kąpielisku sporządzony dla kąpieliska, w którym woda została zaklasyfikowana jako „dobra”, „dostateczna” albo „niedostateczna”, w celu zweryfikowania informacji zawartych w profilu wody.
Klasyfikacji wody dokonuje się w na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z 17.1.2019 r. w sprawie nadzoru nad jakością wody w kąpielisku i miejscu okazjonalnie wykorzystywanym do kąpieli (Dz.U. z 2019 r. poz. 255).
Aktualizacji dokonuje się co najmniej raz na:
- 4 lata – w przypadku kąpieliska, w którym woda została zaklasyfikowana jako „dobra”;
- 3 lata – w przypadku kąpieliska, w którym woda została zaklasyfikowana jako „dostateczna”;
- 2 lata – w przypadku kąpieliska, w którym woda została zaklasyfikowana jako „niedostateczna”.
Profil wody w kąpielisku sporządzony dla kąpieliska, w którym woda została zaklasyfikowana jako „doskonała”, podlega aktualizacji w zakresie informacji zawieranych w profilu wody wyłącznie wówczas, gdy klasyfikacja wody w tym kąpielisku została zmieniona na „dobrą”, „dostateczną” albo „niedostateczną”.
W przypadku przeprowadzenia na obszarze kąpieliska lub w jego sąsiedztwie robót budowlanych lub zmian w infrastrukturze, które mogą wpłynąć na pogorszenie jakości wody w kąpielisku, profil wody w kąpielisku podlega aktualizacji przed rozpoczęciem następnego sezonu kąpielowego niezależnie od wyników klasyfikacji wód w tym kąpielisku.
Dentysta nie odliczy specjalistycznych okularów
Taką interpretację uzyskała podatniczka, która prowadzi działalność gospodarczą w formie indywidualnej praktyki lekarsko-dentystycznej. Używa w gabinecie specjalnych okularów, które zabezpieczają oczy przed dostaniem się materiału biologicznego (np. szczątków borowanych zębów) czy materiałów chemicznych. Ze względu na wadę wzroku musi mieć specjalne soczewki korekcyjne. Bez nich nie mogłaby wykonywać zawodu. Zapytała, czy może odliczyć wydatki na badanie wzroku oraz na zakup okularów korekcyjnych, które będą służyły jej wyłącznie do pracy.
Odpowiedź dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej okazała się jednak negatywna. Stwierdził, że takie zakupy mają na celu ochronę zdrowia wnioskodawczyni. Wada wzroku wymusza zakup okularów lub soczewek niezależnie od tego, czy dana osoba prowadzi biznes. Z tego wniosek, że bezpośrednim celem podatniczki jest zabezpieczenie wzroku, a nie osiągnięcie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.
„Pomimo wskazania, że wnioskodawczyni będzie używała zakupionych okularów korekcyjnych i soczewek wyłącznie do pracy w gabinecie stomatologicznym, powyższy zakup jest uwarunkowany stanem zdrowia, tzn. wadą wzroku, która wymaga korekcji, a więc jest wydatkiem o charakterze osobistym” – napisał dyrektor KIS.
Numer interpretacji: 0113-KDIPT2 -1.4011.423.2019.1.ISL
Plany gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy
W Dz.U. z 2019 r. pod poz. 2150 opublikowano rozporządzenie Rady Ministrów z 4.10.2019 r. w sprawie szczegółowego zakresu opracowywania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy.
Szczegółowy zakres informacji koniecznych do sporządzania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy określa § 2 rozporządzenia. Zakres ten obejmuje m.in.:
- ogólną charakterystykę obszaru dorzecza, opracowaną przy wykorzystaniu metod określonych w załączniku nr 1 do rozporządzenia;
- graficzne przedstawienie w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych sieci monitoringu wód wraz ze wskazaniem programów monitoringowych, a także wyniki państwowego monitoringu środowiska wraz z przedstawieniem ich na mapie;
- informacje o wynikach oceny stanu chemicznego jednolitych części wód podziemnych;
- dane o szacowanych poziomach ufności, niepewności i dokładności wyników pomiarów lub badań elementów fizykochemicznych, chemicznych i biologicznych, prowadzonych w ramach monitoringu wód;
- wykaz celów środowiskowych dla jednolitych części wód powierzchniowych i jednolitych części wód podziemnych oraz celów środowiskowych dla obszarów chronionych, uwzględnionych w wykazach obszarów chronionych;
- informacje dotyczące prognozowanych zmian klimatu z uwzględnieniem wpływu tych zmian na zasoby wodne;
- informacje o planowanych i podjętych działaniach, w tym o wynikach tych działań oraz ich wpływie na stan wód, które służą wdrożeniu zasady zwrotu kosztów usług wodnych przy uwzględnieniu wkładu wniesionego przez użytkowników wód oraz kosztów środowiskowych i zasobowych;
- informacje o pozwoleniach wodnoprawnych, w szczególności ich liczbę i ustalenia w nich zawarte, obowiązujących w okresie, którego plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza dotyczy, udzielonych na pobór wód, magazynowanie wód, wprowadzanie ścieków do wód, regulację wód;
- informacje o przypadkach, w których udzielono zezwolenia na wprowadzanie zanieczyszczeń bezpośrednio do wód podziemnych, rozumiane jako wprowadzanie w inny sposób niż przez przesiąkanie przez glebę i podglebie;
- informacje o działaniach, które podjęto ze względu na konieczność osiągnięcia celów środowiskowych;
- podsumowanie działań, w tym opis wpływu tych działań na jednolite części wód powierzchniowych, podjętych w celu zapobiegania chemicznemu zanieczyszczaniu wód powierzchniowych;
- wykaz szczegółowych programów i planów, dotyczących zlewni, sektorów gospodarki, problemów lub typów wód wraz z omówieniem tych programów i planów oraz ich wpływu na ustalenia planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza;
- informacje dotyczące działań zastosowanych w celu informowania społeczeństwa i konsultacji publicznych wraz z opisem ich wyników i dokonanych na tej podstawie zmian w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza.
Zakres:
- informacji koniecznych do sporządzania planów gospodarowania wodami na obszarach dorzeczy w odniesieniu do elementów fizykochemicznych stanu wód podziemnych, dla których ustalono wartości progowe, określa załącznik nr 2 do rozporządzenia;
- identyfikacji znaczących oddziaływań antropogenicznych i oceny ich wpływu na stan jednolitych części wód powierzchniowych określa załącznik nr 3 do rozporządzenia;
- identyfikacji znaczących oddziaływań antropogenicznych i oceny ich wpływu na stan jednolitych części wód podziemnych określa załącznik nr 4 do rozporządzenia.
Jak wynika z art. 324 ust. 6 ustawy z 20.7.2017 r. – Prawo wodne (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2268 ze zm.; dalej: PrWodne), dla potrzeb sporządzania planu gospodarowania wodami na obszarze dorzecza przeprowadza się analizy ekonomiczne związane z korzystaniem z wód, z uwzględnieniem zasady zwrotu kosztów usług wodnych oraz długoterminowych prognoz dotyczących możliwości zaspokojenia potrzeb w zakresie korzystania z zasobów wodnych na obszarze dorzecza obejmujących śródlądowe wody powierzchniowe i wody podziemne, morskie wody wewnętrzne oraz wody przejściowe i wody przybrzeżne znajdujące się na obszarze dorzecza.
Zakres analiz ekonomicznych związanych z korzystaniem z wód obejmuje:
1) analizę usług wodnych na obszarze dorzecza i stopnia zwrotu ich kosztów, przy uwzględnieniu wkładu wniesionego przez użytkowników wód oraz kosztów środowiskowych i zasobowych;
2) informacje związane z dokonaniem wyboru najefektywniejszych ekonomicznie kombinacji działań odnoszących się do sposobów korzystania z wód i zawartych w zestawie działań, o którym mowa w art. 318 ust. 1 pkt 7 PrWodne (chodzi o zestaw działań z uwzględnieniem sposobów osiągania ustanawianych celów środowiskowych wraz z jego podsumowaniem), opartego na oszacowaniach potencjalnych kosztów tych działań i uwzględniającego wkład wniesiony przez użytkowników wód.
W ramach wymienionej w punkcie pierwszym analizy usług wodnych na obszarze dorzecza uwzględnia się długoterminowe prognozy zapotrzebowania na wodę i zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia przez ludzi oraz, w miarę potrzeby:
- oszacowania dotyczące wielkości, cen i kosztów związanych z usługami wodnymi;
- ocenę inwestycji związanych z gospodarką wodną, obejmującą prognozowanie takich inwestycji.
Weryfikacji pozyskiwanych informacji i sporządzanych dokumentów dokonuje się nie rzadziej niż co 6 lat.
Wykroczenia karane mandatem przez strażników leśnych i łowieckich
W Dz.U. z 2019 r. pod poz. 2090 opublikowano rozporządzenie Ministra Środowiska z 8.10.2019 r. w sprawie zakresu wykroczeń, za które uprawnieni pracownicy Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe oraz strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej są upoważnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego.
Chodzi tu o wykroczenia określone w przepisach ustawy z 20.5.1971 r. – Kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 821 ze zm.; dalej: KW).
Strażnicy leśni są upoważnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia określone w:
- art. 63a § 1 i 1a KW, czyli umieszczanie w miejscu publicznym do tego nieprzeznaczonym ogłoszenie, plakat, afisz, apel, ulotkę, napis lub rysunek albo wystawianie ich na widok publiczny w innym miejscu bez zgody zarządzającego tym miejscem, a także podżeganie i pomocnictwo;
- art. 74 § 1 KW, czyli niszczenie, uszkadzanie, usuwanie lub czynienie nieczytelnymi znaki lub napisy ostrzegające o grożącym niebezpieczeństwie dla życia lub zdrowia człowieka albo ogrodzenia lub innego urządzenia zapobiegającego takiemu niebezpieczeństwu;
- art. 77 KW, czyli nie zachowuje zwykłych lub nakazanych środków ostrożności przy trzymaniu zwierzęcia, a tym też dopuszczanie się takiego czynu przy trzymaniu zwierzęcia, które swoim zachowaniem stwarza niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia człowieka;
- art. 78 KW, czyli drażnienie lub płoszenie doprowadza zwierzę do tego, że staje się niebezpieczne;
- art. 81 KW, czyli niszczenie lub uszkadzanie urządzenia służącego do ochrony brzegów wód morskich lub śródlądowych;
- art. 82 § 1 pkt 1, 2, 9 i 11, § 2 pkt 6 i 10 oraz § 3–6 KW, czyli m.in. niedozwolone używanie otwartego ognia, palenie tytoniu i stosowaniu innych czynników mogących zainicjować zapłon materiałów palnych, wykonywanie prac niebezpiecznych pod względem pożarowym bez ich wymaganego zabezpieczenia, składowanie materiałów palnych pod ścianami obiektu bądź przy granicy działki, w sposób naruszający zasady bezpieczeństwa pożarowego, uniemożliwianie lub ograniczanie dostępu do źródeł wody do celów przeciwpożarowych; niedopełnianie obowiązków polegających na utrzymywaniu dróg pożarowych w stanie umożliwiającym wykorzystanie tych dróg przez pojazdy jednostek ochrony przeciwpożarowej, a także zapobieganiu powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożarów w lesie poprzez wykonywanie wymaganych zabiegów ochronnych, a poza tym m.in. palenie tytoniu m.in. w lesie, na torfowisku, na ternie śródleśnym itp., wypalanie trawy, nieostrożne obchodzenie się z ogniem, a także pozostawianie dziecka, które może wzniecić pożar;
- art. 82a § 1 i 2 KW, czyli w razie powstania pożaru niedopełnienie obowiązku: niezwłocznego zawiadomienia osób znajdujących się w strefie zagrożenia oraz: centrum powiadamiania ratunkowego lub jednostki ochrony przeciwpożarowej albo Policji bądź wójta albo sołtysa, podporządkowania się zarządzeniu kierującego działaniem ratowniczym, a także udzielenia niezbędnej pomocy kierującemu działaniem ratowniczym, na jego żądanie; utrudnianie prowadzenia działań ratowniczych, a w szczególności utrudnianie dojazdu do obiektów zagrożonych jednostkom ochrony przeciwpożarowej, prowadzącym działania ratownicze;
- art. 85 § 1 i 2 KW, czyli samowolne ustawianie, niszczenie, uszkadzanie, usuwanie, włączanie lub wyłączanie znaku, sygnału, urządzenia ostrzegawczego lub zabezpieczającego albo zmienianie ich położenia, zasłanianie go lub czynienie niewidocznymi, a także samowolne niszczenie, uszkadzanie, usuwanie lub ustawianie znaku turystycznego;
- art. 92 § 1 i 2 KW, czyli niestosowanie się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, a także w celu uniknięcia kontroli – niestosowanie się do sygnału osoby uprawnionej do kontroli ruchu drogowego, nakazującego zatrzymanie pojazdu;
- art. 98 KW, czyli niezachowanie należytej ostrożności, a w konsekwencji zagrożenie bezpieczeństwu innej osoby – prowadząc pojazd poza drogą publiczną, strefą zamieszkania lub strefą ruchu;
- art. 119 § 1 i 2 KW, czyli kradzież lub przywłaszczenie sobie cudzą rzecz ruchomą, jeżeli jej wartość nie przekracza 500 zł, a także usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo;
- art. 124 § 1 i 2 KW, czyli umyślne niszczenie, uszkodzenie lub czynienie niezdatną do użytku cudzej rzecz, jeżeli szkoda nie przekracza 500 zł;
- art. 148 § 1 KW, czyli dokonanie w nienależącym do sprawcy lesie wyrębu gałęzi, korzeni lub krzewów, niszczy je lub uszkadza albo karczuje pniaki, a także zabiera z nienależącego do niego lasu wyrąbane gałęzie, korzenie lub krzewy albo wykarczowane pniaki;
- art. 149 KW, czyli nabywanie gałęzi, korzeni, krzewów lub pniaków wiedząc o tym, że pochodzą one z wykroczenia określonego w art. 148 KW, lub pomaganie do ich zbycia albo w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjmowanie ich lub pomaganie do ich ukrycia;
- art. 151 § 1 i 2 KW, czyli wypasanie zwierząt gospodarski na nienależących do sprawcy gruntach leśnych lub rolnych albo przez takie grunty w miejscach, w których jest to zabronione, przechodzenie, przejeżdżanie lub przeganianie zwierząt gospodarskich (chodzi tu też o grunt zaorany, zasiany lub obsadzony, znajdujący się w stanie sztucznego zalesienia, naturalnego odnowienia lub młodnik leśny do lat 20);
- art. 152 § 1 KW, czyli niszczy lub użytkuje kosodrzewinę znajdującą się na siedliskach naturalnych w górach lub na torfowiskach;
- art. 153 § 1 KW, czyli w nienależącym do sprawcy lesie: wydobywanie żywicy lub soku brzozowego, obrywanie szyszek, zdzieranie korę, nacinanie drzewa lub w inny sposób uszkadzanie drzewa, zbieranie mchu lub ściółki, zbieranie gałęzi, kory, wiórów, trawy, wrzosu, szyszek lub ziół albo zdzieranie darni, zbieranie grzybów lub owoców leśnych w miejscach, w których jest to zabronione, albo sposobem niedozwolonym;
- art. 154 § 1 KW, czyli na nienależącym do sprawcy gruncie leśnym lub rolnym: wydobywanie piasku, marglu, żwiru, gliny lub torf, niszczenie lub uszkadzanie urządzenia służącego do utrzymania zwierząt lub ptaków, a także kopanie dołu lub rowu;
- art. 155 § 1 KW, czyli niszczenie lub uszkadzanie urządzeń melioracyjnych na gruncie leśnym lub rolnym;
- art. 156 § 1 KW, czyli na nienależącym do sprawcy gruncie leśnym lub rolnym niszczenie zasiewów, sadzonek lub trawy;
- art. 157 § 1 KW, czyli wbrew żądaniu osoby uprawnionej – nie opuszczenie lasu, pola, ogrodu, pastwiska, łąki lub grobli;
- art. 159 KW, czyli wbrew ciążącemu obowiązkowi w zakresie ochrony lasów – nie wykonywanie zabiegów zapobiegających, wykrywających i zwalczających nadmiernie pojawiające się i rozprzestrzeniające się organizmy szkodliwe;
- art. 161 KW, czyli bez uprawnienia albo bez zgody właściciela lub posiadacza lasu – wjeżdżanie pojazdem silnikowym, zaprzęgowym lub motorowerem do nienależącego do niego lasu w miejscu, w którym jest to niedozwolone, albo pozostawianie takiego pojazdu w lesie w miejscu do tego nieprzeznaczonym;
- art. 162 § 1 i 2 KW, czyli: w lasach – zanieczyszczanie gleby lub wody albo wyrzucanie do lasu kamieni, śmieci, złomu, padliny lub innych nieczystości, albo w inny sposób zaśmiecanie lasu, a także zakopywanie, zatapianie, odprowadzanie do gruntu w lasach lub w inny sposób składowanie w lesie odpadów;
- art. 163–166 KW, czyli: rozgarnianie ściółki i niszczenie grzybów lub grzybni, wybieranie jaj lub piskląt, niszczenie lęgowisk lub gniazd ptasich albo niszczenie legowisk, nor lub mrowisk znajdujących się w lesie albo na nienależącym do sprawcy gruncie rolnym, w lesie, w sposób złośliwy, płoszy albo ściga, chwyta, rani lub zabija dziko żyjące zwierzę, poza czynnościami związanymi z polowaniem lub ochroną lasów, a także puszczanie psa luzem w lesie.
Pracownicy Służby Leśnej, którym przysługują uprawnienia strażnika leśnego, są upoważnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia określone w przywołanych wyżej przepisach: art. 81, art. 82 § 1 pkt 1, 2, 9 i 11, § 2 pkt 6 i 10 oraz § 3–6, art. 82a § 1 i 2, art. 148 § 1, art. 149, art. 151 § 1 i 2, art. 152 § 1, art. 153 § 1, art. 154 § 1, art. 155 § 1, art. 156 § 1, art. 157 § 1, art. 159, art. 161, art. 162 § 1 i 2 oraz art. 163–166 KW.
Strażnicy leśni oraz pracownicy Służby Leśnej, którym przysługują uprawnienia strażnika leśnego, są upoważnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia określone w:
- art. 127 pkt 1 lit. b–e oraz pkt 2, art. 131 pkt 12–14 ustawy z 16.4.2004 r. o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1614 ze zm.), czyli: umyślne naruszanie zakazów obowiązujących w rezerwatach przyrody, parkach krajobrazowych, obszarach chronionego krajobrazu oraz obszarach Natura 2000; umyślne naruszanie zakazów obowiązujących w stosunku do: pomników przyrody, stanowisk dokumentacyjnych, użytków ekologicznych oraz zespołów przyrodniczo-krajobrazowych; a także wypalanie łąk, pastwisk, nieużytków, rowów, pasów przydrożnych, szlaków kolejowych, trzcinowisk lub szuwarów, wbrew przepisom – zabijanie zwierząt, niszczenie roślin lub grzybów lub niszczenie siedlisk roślin, zwierząt lub grzybów, a także, bez zezwolenia lub wbrew jego warunkom, naruszanie zakazów w stosunku do roślin, zwierząt lub grzybów objętych ochroną gatunkową;
- art. 51 ust. 1 ustawy z 13.10.1995 r. – Prawo łowieckie (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2033 ze zm.; dalej: PrŁow), czyli: strzelanie do zwierzyny w odległości mniejszej niż 500 m od miejsca zebrań publicznych w czasie ich trwania lub w odległości mniejszej niż 150 m od zabudowań mieszkalnych, wybieranie jaj, piskląt, niszczenie gniazd ptaków łownych lub niszczenie ich lęgowisk, przetrzymywanie zwierzyny bez odpowiedniego zezwolenia, niszczenie nor i legowisk zwierząt łownych, niszczenie urządzeń łowieckich, wybieranie karmy lub soli z lizawek, polowanie, nie posiadając przy sobie wymaganych dokumentów, a także – wbrew przepisom – nie dokonywanie wymaganych wpisów w upoważnieniu do wykonywania polowania indywidualnego.
Strażnicy Państwowej Straży Łowieckiej są upoważnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wykroczenia określone w:
- art. 154 § 1 pkt 2 i art. 164–166 KW;
- art. 51 ust. 1 PrŁow.
Upoważnienia do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego wydaje:
- dyrektor regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe – strażnikom leśnym wchodzącym w skład grupy interwencyjnej w regionalnej dyrekcji Lasów Państwowych oraz nadleśniczym Lasów Państwowych;
- nadleśniczy Lasów Państwowych – zastępcy nadleśniczego, inżynierowi nadzoru, leśniczemu i podleśniczemu oraz strażnikom leśnym zatrudnionym w nadleśnictwie Lasów Państwowych;
- wojewoda – podległym strażnikom Państwowej Straży Łowieckiej.
Upoważnienie powinno zawierać:
- oznaczenie organu wydającego upoważnienie wraz z odciskiem pieczęci okrągłej z wizerunkiem orła ustalonym dla godła Rzeczypospolitej Polskiej;
- datę wydania i termin ważności upoważnienia;
- powołanie podstawy prawnej;
- imię, nazwisko i stanowisko służbowe upoważnionego;
- numer legitymacji służbowej upoważnionego;
- określenie obszaru, na którym upoważnienie jest ważne;
- określenie wykroczeń, za które upoważniony może nakładać grzywny w drodze mandatu karnego;
- imię, nazwisko i podpis wydającego upoważnienie.
Utraciło moc rozporządzenie Ministra Środowiska z 24.9.2002 r. w sprawie zakresu wykroczeń, za które uprawnieni pracownicy Lasów Państwowych, pracownicy parków narodowych oraz strażnicy łowieccy są upoważnieni do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego (Dz.U. poz. 1432). W związku z tym, upoważnienia do nakładania grzywien w drodze mandatu karnego wydane na jego podstawie:
- strażnikom leśnym oraz pracownikom Służby Leśnej, którym przysługują uprawnienia strażnika leśnego – tracą ważność;
- strażnikom Państwowej Straży Łowieckiej – zachowują ważność przez okres, na jaki zostały wydane.
Plany nawożenia azotem – nowe obowiązki dla producentów rolnych z zakresu ochrony środowiska
W Dz.U. z 2019 r. pod poz. 2170 opublikowano ustawę z 11.9.2019 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw. Zmiany wprowadzono przede wszystkim w ustawie z 20.7.2017 r. – Prawo wodne (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2268 ze zm.; dalej: PrWod). W ramach jednej ze zmian dodano przepisy art. 105a–105c PrWod, z których wynika, że obowiązek opracowania planu nawożenia azotem mają 3 rodzaje podmiotów, prowadzących produkcję rolną oraz podmiotów prowadzących działalność, o której mowa w art. 102 ust. 1 PrWod (chodzi o produkcję rolną, w tym działy specjalne produkcji rolnej, oraz działalność, w ramach której są przechowywane odchody zwierzęce lub stosowane nawozy).
Po pierwsze, podmioty, które prowadzą chów lub hodowlę drobiu powyżej 40.000 stanowisk lub chów lub hodowlę świń powyżej 2000 stanowisk dla świń o wadze ponad 30 kg lub 750 stanowisk dla macior. Podmiot prowadzący taką działalność może zbyć do 30% gnojówki i gnojowicy do bezpośredniego rolniczego wykorzystania, a pozostałą ilość przeznaczyć we własnym zakresie lub przekazać innemu podmiotowi do produkcji biogazu rolniczego lub zagospodarować na działkach rolnych, których jest posiadaczem i na których prowadzi uprawę roślin.
Po drugie, podmioty, które posiadają gospodarstwo rolne o powierzchni powyżej 100 ha użytków rolnych, uprawiają uprawy intensywne na gruntach ornych na powierzchni powyżej 50 ha lub utrzymują obsadę większą niż 60 dużych jednostek przeliczeniowych (DJP), według stanu średniorocznego.
Podmioty prowadzące działalność, o której mowa w obu grupach, mogą zbywać, w tym przekazywać, nawozy naturalne lub produkty pofermentacyjne wyłącznie na podstawie umowy zawartej w formie pisemnej pod rygorem nieważności. Umowę strony przechowują przez co najmniej 3 lata od dnia jej wygaśnięcia. Podmioty prowadzące taką działalność, które nie stosują nawozów naturalnych lub produktów pofermentacyjnych na działkach rolnych, których są posiadaczami, nie opracowują planu nawożenia azotem.
Po trzecie, podmioty, które nabywają nawóz naturalny lub produkt pofermentacyjny do bezpośredniego rolniczego wykorzystania w celu nawożenia lub poprawy właściwości gleby od podmiotu importującego nawóz naturalny lub produkt pofermentacyjny z terytoriów państw trzecich lub od podmiotu prowadzącego działalność, o której mowa wyżej w zakresie chowu lub hodowli.
Plan nawożenia azotem:
- opracowuje się w terminie pozwalającym na prawidłowe i bezpieczne stosowanie nawozów, nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów;
- zawiera rozplanowanie stosowania nawozów na poszczególnych działkach rolnych w gospodarstwie rolnym, z uwzględnieniem potrzeb pokarmowych roślin w warunkach danego siedliska.
Podmiot, który ma obowiązek opracowania planu nawożenia azotem, stosuje nawozy w dawkach nieprzekraczających dawek określonych w tym planie. Plan nawożenia azotem przechowuje się w gospodarstwie rolnym przez 3 lata od dnia zakończenia stosowania nawozów na podstawie tego planu.
Zgodnie z art. 105b PrWod, podmiot prowadzący działalność, o której mowa wyżej w zakresie chowu lub hodowli (art. 105a ust. 1 pkt 1 PrWod), ma obowiązek uzyskania pozytywnej opinii okręgowej stacji chemiczno-rolniczej o planie nawożenia azotem – nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów. Okręgowa stacja wydaje opinię o planie nawożenia azotem, za którą pobiera opłatę nie wyższą niż 400 zł dla gospodarstwa rolnego. Górna jednostkowa stawka opłaty za wydanie opinii o planie nawożenia azotem wynosi 20 zł dla każdej działki rolnej. Opłata stanowi dochód budżetu państwa.
Podmiot prowadzący powyższą działalność doręcza kopię planu nawożenia azotem wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi miasta oraz właściwemu organowi Inspekcji Ochrony Środowiska, właściwym ze względu na miejsce stosowania nawozów, wraz z kopią pozytywnej opinii okręgowej stacji o tym planie, nie później niż do dnia rozpoczęcia stosowania nawozów.
Podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące produkcję rolną, w tym działy specjalne produkcji rolnej, oraz działalność, w ramach której są przechowywane odchody zwierzęce lub stosowane nawozy, które nie są obowiązane do opracowania planu nawożenia azotem, stosują nawozy w dawkach nieprzekraczających maksymalnych dawek nawozów azotowych dla upraw w plonie głównym określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106 ust. 4 PrWod dla plonów uzyskiwanych w warunkach uregulowanego odczynu gleby, zbilansowanego nawożenia azotem, fosforem i potasem i stosowania integrowanej ochrony roślin. Chodzi tu o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 5.6.2018 r. w sprawie przyjęcia „Programu działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczeniu” (Dz.U. z 2018 r. poz. 1339). Jednak mimo wszystko podmioty te mogą opracować plan nawożenia azotem.
Zgodnie ze zmienionym art. 108 ust. 1 PrWod, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska dokonuje kontroli:
- stosowania programu działań,
- spełnienia obowiązku posiadania planu nawożenia azotem,
- stosowania nawozów zgodnie z planem nawożenia azotem
– przez podmioty prowadzące produkcję rolną oraz podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 102 ust. 1 PrWod.
Jeżeli podmiot prowadzący działalność, o której mowa wyżej w zakresie chowu lub hodowli, nie posiada pozytywnej opinii o planie nawożenia azotem albo posiada plan nawożenia azotem opracowany niezgodnie z art. 105a ust. 3 PrWod, właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, nakazuje usunięcie uchybień w wyznaczonym terminie. W przypadku nieusunięcia uchybień w wyznaczonym terminie właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska, w drodze decyzji, wstrzymuje prowadzenie chowu lub hodowli zwierząt, z uwzględnieniem wymogu zachowania dobrostanu zwierząt oraz potrzeby bezpiecznego dla środowiska zakończenia prowadzenia chowu lub hodowli zwierząt. Właściwy organ Inspekcji Ochrony Środowiska zezwala, na wniosek podmiotu prowadzącego taką działalność, w drodze decyzji, na ponowne podjęcie prowadzenia chowu lub hodowli zwierząt, jeżeli podmiot ten usunął naruszenia (art. 109a PrWod).
Niższa stawka akcyzy dla samochodów o napędzie hybrydowym spalinowo-elektrycznym
Ustawa z 16.10.2019 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 2116) zacznie obowiązywać od 1.1.2020 r. i wprowadza niższą stawkę akcyzy dla samochodów o napędzie hybrydowym spalinowo-elektrycznym.
Nowa stawka akcyzy w wysokości:
1) 1,55% podstawy opodatkowania – obejmie samochody o napędzie hybrydowym, o pojemności silnika spalinowego 2000 cm3 lub niższej, w którym energia elektryczna nie jest akumulowana przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania;
2) 9,3% podstawy opodatkowania – obejmie samochody o napędzie hybrydowym, o pojemności silnika spalinowego w przedziale powyżej 2000 cm3 do 3500 cm3, w którym energia elektryczna nie jest akumulowana przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania, a także w którym energia elektryczna jest akumulowana przez podłączenie do zewnętrznego źródła zasilania.
