0112-KDIL2-1.4011.91.2020.1.DJ – Interpretacja indywidualna z dnia 10-02-2020

Obowiązki płatnika w związku z incydentalnym wykorzystaniem przez pracowników telefonów służbowych do celów prywatnych

Bezumowny pobór wody i odprowadzanie ścieków są z VAT

Opłaty, które nalicza miejska spółka wodociągowo-kanalizacyjna za nielegalne wykorzystywanie jej infrastruktury, podlegają opodatkowaniu – stwierdził dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej.

Pytanie zadała spółka komunalna odpowiedzialna za zaopatrzenie mieszkańców w wodę i odprowadzanie ścieków. Liczyła się z tym, że niektórzy mieszkańcy mogą bezumownie korzystać z jej infrastruktury. Po wykryciu takiej sytuacji spółka zamierzała obciążać taką osobę opłatami za nielegalny pobór.

Sądziła, że opłaty te będą odszkodowaniem za poniesione przez nią straty. Nie będzie to więc wynagrodzenie za jakąkolwiek usługę ani towar. Nie musi więc doliczać VAT ani wystawiać z tego tytułu faktur. Wystarczy zwykła nota księgowa – uważała spółka.

Przypomniała, że nielegalny pobór wody lub odprowadzenie ścieków to czyn zabroniony, zagrożony karą ograniczenia wolności lub grzywną na podstawie art. 28 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1152 ze zm.). A zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy o VAT przepisów tej ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Organy władzy publicznej i kierowane przez nie podmioty nie mogą czerpać z tego tytułu korzyści – argumentowała spółka.

Innego zdania był jednak dyrektor KIS. Przywołał orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE, z którego wynika, że w niektórych sytuacjach czynności zakazane prawem mogą być jednak opodatkowane VAT. Przykładem takich orzeczeń były wyroki TSUE: z 28 maja 1998 r. (sygn. C-3/97) w sprawie handlu podrabianymi kosmetykami oraz z 29 czerwca 2000 r. (sygn. C-455/98) w sprawie dostaw przemycanego alkoholu.

Dyrektor KIS stwierdził więc, że nawet gdy nie doszło do zawarcia pisemnej umowy, to dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków jest z VAT, bo są usługi, za które spółka otrzyma odpowiednią opłatę.

Dodał, że jeżeli opłata ta zostanie pobrana od przedsiębiorcy – podatnika VAT, to spółka powinna wystawić mu fakturę. Natomiast nie będzie miała takiego obowiązku, gdy nielegalnie pobierającym wodę jest konsument – i to nawet gdy w ciągu trzech miesięcy zgłosi się on z żądaniem wystawienia mu faktury, na podstawie art. 106b ust. 3 ustawy o VAT. W tym zakresie ustawa o VAT pozostawia decyzję o wystawieniu faktury w gestii samego podatnika – stwierdził dyrektor KIS.

Dodał, że ustawa o VAT nie przewiduje dokumentu w postaci noty księgowej. Niemniej w sytuacji, gdy osoba dokonująca nielegalnego poboru nie jest podatnikiem VAT, „brak jest przeciwwskazań na gruncie ustawy dla dokumentowania opisanych czynności notą księgową” – uznał organ. ©℗

Interpretacja indywidualna dyrektora KIS z 23 stycznia 2020 r., sygn. akt 0112-KDIL1-2.4012.615.2019.2.PM

Mariusz Szulc

Funkcjonariusz Służby Więziennej nie płaci PIT od kwatery

ORZECZENIE

Strażnik przeniesiony służbowo do nowego miejsca zatrudnienia nie ma przychodu z tytułu lokum zapewnionego mu przez pracodawcę – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

Chodziło o mężczyznę, który w 2006 r. mieszkał w lokalu (kwaterze tymczasowej) pozostającym w czasowej dyspozycji aresztu śledczego w Krakowie. Lokal ten został mu przydzielony na podstawie decyzji dyrektora okręgowego służby więziennej. Miesięczna opłata z tytułu najmu wynosiła 1 tys. zł. Płatnik nie odprowadzał z tego tytułu zaliczek na PIT. Uważał, że udostępnienie strażnikowi kwatery nie jest opodatkowane, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 11a ustawy o PIT. Przepis ten zwalnia z podatku „świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, wynikające z zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, w tym ze względu na szczególne warunki i charakter pełnionej służby, przysługujące osobom pozostającym w stosunku służbowym, przyznane na podstawie odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw”.

Organy podatkowe uznały jednak, że kwatera dla funkcjonariusza Służby Więziennej nie jest świadczeniem, o którym mowa w tym przepisie. Stwierdziły, że wynajęty lokal miał cechy kwatery prywatnej, wynajętej na cel zbiorowego zakwaterowania. Przychód z tego tytułu jest zwolniony z opodatkowania tylko do kwoty 500 zł miesięcznie (na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT).

Podatnik tłumaczył, że przychodu być nie mogło, bo zapewnienie mu kwatery leżało w interesie pracodawcy.

Fiskus jednak uważał, że pracodawcy bardziej opłacałoby się, gdyby strażnik zamieszkał w pokojach gościnnych na terenie aresztu śledczego. Musiałby wtedy płacić czynsz, a wpływy z wynajmu stanowiłyby dochód Skarbu Państwa – argumentował fiskus, próbując udowodnić, że bezpłatna kwatera była jednak w interesie pracownika.

Tego samego zdania był WSA w Krakowie. Podkreślił, że funkcjonariusz sam wyraził zgodę na zmianę miejsca pracy. A podjęcie określonego rodzaju pracy bądź służby niesie za sobą konsekwencje wynikające z danej aktywności zawodowej. – Te obciążające uwarunkowania powinny być kompensowane finansowo przez pracodawcę, nie mogą jednak dawać szerszych uprawnień na gruncie prawa podatkowego niż te, które obowiązują każdego innego podatnika – orzekł WSA.

Nie zgodził się z tym NSA i uchylił wyrok sądu pierwszej instancji oraz decyzje organów podatkowych. Sędzia Krzysztof Przasnyski stwierdził, że w tej sprawie nie mamy do czynienia z powstaniem przychodu. Powołał się na wyrok z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K7/13), w którym Trybunał Konstytucyjny zdefiniował przychody z nieodpłatnych świadczeń. Takie świadczenie musi przede wszystkim zostać spełnione w interesie pracownika.

– W tej sprawie tak nie było. To interes pracodawcy przesądził o służbowym przeniesieniu strażnika – powiedział sędzia Przasnyski. Zwrócił uwagę na to, że przeniesienie służbowe funkcjonariusza Służby Więziennej zostało uregulowane w ustawie o Służbie Więziennej (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1427 ze zm.).

Inaczej kształtuje się orzecznictwo w sprawie pracowników delegowanych, którzy nie są funkcjonariuszami służb, np. w sprawie pracowników budowlanych, którzy w związku z realizacją inwestycji są delegowani do innych rejonów Polski lub za granicę. W ich przypadku NSA orzeka, że przychód z tytułu zapewnienia kwatery powstaje. Mogą oni skorzystać jedynie ze zwolnienia do 500 zł miesięcznie (na podstawie art. 21 ust.1 pkt 19 ustawy o PIT). Precedensowy wyrok w tej sprawie zapadł w NSA 29 listopada 2018 r. (sygn. akt II FSK 799/18). ©℗

ORZECZNICTWO

Wyrok NSA z 5 lutego 2020 r., sygn. akt II FSK 742/18

Patrycja Dudek

Obrót paliwami opałowymi – informacje Ministerstwa Finansów

Od 1.9.2019 r. wszystkie transakcje olejem opałowym przeznaczonym do celów opałowych muszą być rejestrowane w systemie SENT. Jednak do końca marca 2020 r. trwa okres przejściowy i można stosować dotychczasowe regulacje, tzn. sprzedawać lub kupować paliwa do celów grzewczych bez konieczności składania zgłoszeń rejestracyjnych uproszczonych w zakresie podatku akcyzowego AKC-RU. Można również pobierać i składać oświadczenia o przeznaczeniu tych paliw w postaci papierowej.

Po okresie przejściowym, tj. od 1.4.2020 r., możliwe będzie już tylko zgłoszenie elektroniczne na formularzu AKC-RU.

Formularz AKC-RU

Formularz AKC-RU umożliwia rejestrację zgłoszenia uproszczonego i jest dostępny na stronie podatki.gov.pl albo na stronie puesc.gov.pl. Służy do informowania m.in. o posiadanych urządzeniach grzewczych, miejscu ich zainstalowania oraz planowanej ilości zużycia oleju opałowego.

Ministerstwo poinformowało, że dla osób fizycznych już zarejestrowanych poprzez stronę podatki.gov.pl, udostępniono usługę samodzielnego pobierania kodów transakcyjnych. Służą one potwierdzaniu odbioru dostawy paliw opałowych.

100 milionów kary za naruszenie RODO

Podstawą nałożenia tak dużej kary było notoryczne przetwarzanie przez operatora danych osobowych w celach marketingowych bez zgody. Na przestrzeni 2 lat włoski organ nadzoru otrzymał kilkaset skarg dotyczących wykonywania przez TIM SpA, połączeń telemarketingowych bez podstawy prawnej. Ich odbiorcami były również osoby figurujące w funkcjonującym we Włoszech publicznym rejestrze sprzeciwów. Kolejnym czynnikiem, który wpłynął na fakt nałożenia sankcji przez organ, było łączenie wielu celów w trakcie pozyskiwanie zgód oraz wykorzystywanie danych osobowych niezgodnie z celem, w którym zostały zebrane. Wątpliwości budziła również realizacja obowiązku informacyjnego przez operatora. Informacje przekazywane podmiotom danych były niejasne, a co za tym idzie, nie spełniały wymogów stawianych przez RODO. W ramach funkcjonowania TIM SpA naruszona została także zasada Privacy by design, a także zasady bezpieczeństwa danych oraz ich retencji.

Skutkiem naruszeń ochrony danych przez włoskiego operatora telekomunikacyjnego nie była jedynie kara finansowa. Organ nadzoru, korzystając ze swoich uprawnień, zastosował wobec firmy środki naprawcze, o których mowa w art. 58 RODO. W celu zapewnienia możliwości realizacji uprawnień przez podmioty danych organ nakazał wdrożenie adekwatnych środków technicznych i organizacyjnych przez TIM. Chcąc umożliwić efektywne reagowanie na potencjalne naruszenia w przyszłości, regulator wskazał również konieczność implementacji procedury organizacyjnej, która je umożliwi. Będzie ona podlegała regularnym kontrolom wewnętrznym.

Kara nałożona przez włoski organ stanowi czwartą pod względem wysokości sankcję finansową w dotychczasowym orzecznictwie regulatorów europejskich. Rozstrzygnięcie to jest bardzo istotne, gdyż dotyczy sfery działań marketingowych podejmowanych bez zgody podmiotu danych. Tego typu praktyka stosowana jest przez wiele firm również w Polsce. Nakładanie wysokich kar finansowych na podmioty przetwarzające dane osobowe bez zgody osoby zainteresowanej (zgody, która miałaby charakter dobrowolny, jasny, świadomy i jednoznaczny) może mocno zadziałać na wyobraźnię administratorów danych i spowodować ich większe wyczulenie na właściwe przetwarzanie danych.

Źródło: portal gdpr.pl

Dodatkowe wynagrodzenie roczne „13-stka”

Nabycie prawa do „trzynastki”

Warunkiem nabycia prawo do pełnego świadczenia jest przepracowanie u danego pracodawcy całego roku kalendarzowego. Pracownik, który pracował krócej niż rok, jednak nie mniej niż 6 miesięcy, nabywa prawo do trzynastki w wysokości proporcjonalnej do okresu przepracowanego.

Warunku minimum 6 miesięcy pracy nie muszą spełnić m.in. pracownicy korzystający z urlopu wychowawczego, macierzyńskiego, rodzicielskiego, urlopu dla poratowania zdrowia, powołani do pełnienia służby wojskowej, czy odchodzący na emeryturę.

Prawo do trzynastki wyłącza:

Wysokość „trzynastki”

Pełną trzynastą pensję stanowi 8,5% kwoty wynagrodzenia za pracę otrzymanego przez pracownika w ciągu całego poprzedniego roku kalendarzowego. W 2020 roku to 8,5% wynagrodzenia za 2019 rok. Do podstawy naliczania świadczenia zalicza się wynagrodzenie i inne świadczenia ze stosunku pracy przyjmowane do obliczenia ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy, a także wynagrodzenie za urlop wypoczynkowy.

Trzynasta pensja naliczana jest proporcjonalnie do okresu pracy. Nie przysługuje za okresy nieświadczenia pracy. Zatem za okres urlopu wychowawczego, macierzyńskiego, czy rodzicielskiego trzynastka nie jest naliczana, chociaż okres taki eliminuje warunek nabycia prawa do świadczenia w postaci minimum 6 miesięcy pracy.

Termin wypłaty

„Trzynastka” wypłacana jest raz w roku w terminie do końca marca, za poprzedni rok.

„Trzynastka” dla nauczycieli

Odrębne zasady nabywania prawa dotyczą nauczycieli szkół publicznych. I tak:

Implementacja dyrektywy 2018/1910 dotyczącej tzw. Pakietu Quick Fixes

Polska zobowiązana jest wdrożyć do polskiego porządku prawnego przepisy dyrektywy Rady (UE) 2018/1910 z 4.12.2018 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej, które dotyczą opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (Dz.Urz. UE L Nr 311 str. 3). Przepisy wdrażające dyrektywę 2018/1910 powinny być stosowane od 1.1.2020 r. Polska nie wdrożyła jeszcze przepisów ww. dyrektywy, jednak trwają intensywne prace legislacyjne dotyczące implementacji tej dyrektywy.

Dyrektywa 2018/1910 wprowadza nowe regulacje w zakresie: procedury magazynu typu call-off stock, transakcji łańcuchowych, warunków niezbędnych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W okresie przejściowym podatnik będzie mógł zastosować przepisy dyrektywy 2018/1910 albo przepisy krajowe dotyczące VAT. Bez względu na to, czy podatnik zdecyduje się stosować przepisy dyrektywy 2018/1910, czy krajowej ustawy, powinien to czynić konsekwentnie we wszystkich aspektach związanych z rozliczaniem VAT danej transakcji.

Ponadto, od 1.1.2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z 4.12.2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz.Urz. UE L Nr 311 str. 10). Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Wprowadza ono nowe regulacje w zakresie:

1) dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

2) szczegółowych danych dotyczących ewidencji prowadzonej przez podatników uczestniczących w procedurze magazynu typu call-off stock.

Organy fiskusa nie mogą decydować o gospodarczej zasadności wydatku

Tak uznał WSA w Gliwicach w wyroku z 9.1.2020 r., I SA/Gl 1205/19, Legalis.

Spółka planowała poniesienie wydatków związane z organizacją spotkań szkoleniowo-integracyjnych, które miały objąć:

– transport zleceniobiorców do miejsca spotkania i szkolenia (bilety lotnicze, kolejowe, autobusowe, taksówki);

– zakwaterowanie zleceniobiorców w miejscu spotkania (szkolenia);

– wyżywienie zleceniobiorców w czasie przebywania na szkoleniu (np. posiłki w hotelu, wspólne posiłki w restauracji, catering);

– opłacenie spikera lub osoby prowadzącej szkolenie.

Spółka zwróciła się do Dyrektora KIS o potwierdzenie, że wydatki te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Uznała przy tym, że tak, ponieważ jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: PDOPrU), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 PDOPrU, zwanym zwykle katalogiem wyłączeń.

Dyrektor KIS uznał jednak, że spółka nie ma racji, ponieważ koszty mają dotyczyć współpracowników (zleceniobiorców), a nie pracowników spółki. W konsekwencji, zdaniem Dyrektora KIS, są to wydatki o charakterze reprezentacyjnym, przez co nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie zalicza się do nich kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych (art. 16 ust. 1 pkt 28 PDOPrU).

Spółka wniosła skargę do WSA, który przyznał jej rację i uchylił interpretację podatkową.

WSA podkreślił, że kierując się znaczeniem pojęć, funkcjonującym w powszechnym języku polskim, istniejącym w odczuciu przeciętnej osoby, reprezentacyjność to nic innego niż okazałość, wystawność, czy przepych. Z kolei, NSA stoi na stanowisku, że celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, ukształtowanie dobrego obrazu jego firmy, działalności, itp., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy zatem patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłączną bądź dominującą przyczyną ponoszenia kosztów jest wykreowanie takiego obrazu podatnika, to wydatki te mają charakter reprezentacyjny i nie stanowią kosztów podatkowych (tak NSA m.in. w wyr.: z 8.1.2019 r., II FSK 3524/16, Legalis, czy z 17.6.2013 r., II FSK 702/11, ONSA i WSA 2014, Nr 4, poz. 60, str. 97).

W tym kontekście WSA uznał, że nie sposób zrozumieć stanowiska Dyrektora KIS. Przede wszystkim, nie wiadomo z jakiego powodu w interpretacji przyjęto, że planowane wydatki mające na celu zbudowanie pozytywnego wizerunku spółki w oczach jej obecnych partnerów i zleceniobiorców oraz wśród osób potencjalnie zainteresowanych tego typu partnerstwem, dominują nad pozostałymi nakładami, które zamierza ponieść Skarżący w związku z organizacją spotkań szkoleniowo-integracyjnych. WSA podkreślił, że spółka wymieniła, jakiego rodzaju wydatki zamierza ponieść i dotyczą one szkoleń i spotkań integracyjnych. Organ interpretacyjny nie wyjaśnił, z czego wywodzi, że koszty integracyjnej części spotkania górują nad planowanymi nakładami na szkolenie, że dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie wizerunku podatnika. WSA stwierdził, że wymaga to dopracowania przez Dyrektora KIS w toku prowadzonego postępowania, z wykorzystaniem środków prawnych przewidzianych w ustawie z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.).

Nie sposób też zaakceptować dążenia organu interpretacyjnego do dokonywania oceny, czy dany wydatek ponoszony przez podatnika jest gospodarczo racjonalny jako koszt uzyskania przychodu i kwestionowania go, jeżeli – w przekonaniu administracji podatkowej – ten sam skutek można osiągnąć „tańszą drogą”. W przekonaniu WSA, z przepisów PDOPrU nie wynika podstawa do takiego rozumowania. Tam zaś gdzie w trosce o interes finansów publicznych formułowane są ograniczenia w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów, podyktowane względami gospodarczymi – chociaż wydatek spełnia ogólne wymogi zakwalifikowania go jako koszt, wskazane w art. 15 ust. 1 PDOPrU – prawodawca wyraźnie to sygnalizuje w treści ustawy, czyli wśród wydatków wyłączonych z kosztów, w art. 16 ust. 1 PDOPrU.

Zdaniem WSA w Gliwicach: „trudno wyobrazić sobie, że rozsądnie działający przedsiębiorca ponosi zbędne wydatki tylko po to, aby poprzez zaniżenie podstawy opodatkowania (do którego dochodzi w wyniku tej operacji) doprowadzić do złagodzenia obciążenia podatkowego. Wszak, odliczając od przychodu rzeczywiście poniesiony koszt związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, redukuje się podstawę opodatkowania, co skutkuje tym, że 19% stawka podatkowa nie jest odnoszona do części podstawy wymiaru, zmniejszonej o koszt. Innymi słowy, ujmując rzecz bardzo kolokwialnie, w rozliczeniu podatkowym z tytułu proporcjonalnego podatku dochodowego od osób prawnych, poprzez pomniejszenie podstawy opodatkowania „odzyskuje się” 19% wydatkowanej kwoty. Już to świadczy o nieracjonalności działania przedsiębiorcy (podatnika), który na spotkania szkoleniowo-integracyjne dla swoich podwykonawców wydawałby więcej (ponosząc koszt), po to, aby podatkowo „odzyskać” mniej, tj. 19% z wyasygnowanej kwoty. Nie ma zaś wątpliwości co do tego, że wydatki na szkolenie spełniają wymóg wskazany w art. 15 ust. 1 [PDOPrU], bo jest poniesiony w celu uzyskania przychodów [por. wyr. WSA w Bydgoszczy z 22.10.2019 r., I SA/Bd 501/19, Legalis].” [uzup. i podr. autora].

Wyznaczono datę wyborów prezydenckich

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 184 opublikowano Postanowienie Marszałka Sejmu RP z 5.2.2020 r. w sprawie zarządzenia wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.
Marszałek Sejmu zarządziła wybory Prezydenta RP i wyznaczyła datę wyborów na niedzielę 10 maja 2020 r. Natomiast dni, w których upływają terminy wykonania czynności wyborczych, określa kalendarz wyborczy stanowiący załącznik do tego postanowienia.

Termin dokonania czynności wyborczej	Rodzaj czynności wyborczej
do 16.3.2020 r.	– zawiadamianie Państwowej Komisji Wyborczej o utworzeniu komitetów wy­borczych kandydatów na Prezydenta RP
do 23.3.2020 r.	– powołanie okręgowych komisji wyborczych
do 26.3.2020 r. do godz. 24.00	zgłaszanie do Państwowej Komisji Wyborczej kandydatów na Prezydenta RP
do 5.4.2020 r.	– utworzenie obwodów głosowania w zakładach leczniczych, domach pomocy społecznej, zakładach karnych i aresztach śledczych, domach studenckich i zespołach tych domów oraz ustalenie ich granic, siedzib i numerów
do 10.4.2020 r.	– podanie do wiadomości publicznej informacji o numerach i granicach obwodów głosowania oraz siedzibach obwodowych komisji wyborczych, w tym o lokalach przystosowanych do potrzeb osób niepełnosprawnych, a także o możliwości głosowania korespondencyjnego przez wyborców niepełnosprawnych i możliwości głosowania przez pełnomocnika, – zgłaszanie przez kapitanów statków wniosków o utworzenie obwodów głosowania na polskich statkach morskich, – zgłaszanie kandydatów na członków obwodowych komisji wyborczych przez pełnomocników komitetów wyborczych
do 19.4.2020 r.	– powołanie przez komisarzy wyborczych obwodowych komisji wyborczych, – podanie do wiadomości publicznej informacji o numerach i granicach obwodów głosowania utworzonych za granicą oraz siedzibach obwodowych komisji wyborczych, – sporządzenie spisów wyborców przez gminy
od 19.4.2020 r. do 26.4.2020 r.	– składanie przez żołnierzy pełniących zasadniczą lub okresową służbę wojskową oraz pełniących służbę w charakterze kandydatów na żołnierzy zawodowych lub odbywających ćwiczenia i przeszkolenie wojskowe, a także ratowników odbywających zasadniczą służbę w obronie cywilnej poza miejscem stałego zamieszkania oraz policjantów z jednostek skoszarowanych, funkcjonariuszy Służby Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz Służby Więziennej pełniących służbę w systemie skoszarowanym, wniosków o dopisanie do wybranego przez nich spisu wyborców sporządzanego dla miejscowości, w której odbywają służbę
do 20.4.2020 r.	– podanie do wiadomości wyborców danych o kandydatach na Prezydenta RP
do 25.4.2020 r.	– zgłaszanie przez wyborców niepełnosprawnych zamiaru głosowania korespondencyjnego w kraju, w tym przy pomocy nakładek na karty do głosowania sporządzonych w alfabecie Braille’a
od 25.4.2020 r. do 8.5.2020 r. do godz. 24.00	– nieodpłatne rozpowszechnianie audycji wyborczych w programach publicznych nadawców radiowych i telewizyjnych przygotowanych przez komitety wyborcze
do 1.5.2020 r.	– składanie wniosków o sporządzenie aktu pełnomocnictwa do głosowania
do 5.5.2020 r.	– składanie wniosków o dopisanie do spisu wyborców w wybranym przez siebie obwodzie głosowania
do 7.5.2020 r.	– zgłaszanie przez wyborców przebywających za granicą wniosków o wpisanie do spisu wyborców w obwodach głosowania utworzonych za granicą, – zgłaszanie przez wyborców przebywających na polskich statkach morskich wniosków o wpisanie do spisów wyborców w obwodach głosowania utworzonych na tych statkach
8.5.2020 r. o godz. 24.00	– zakończenie kampanii wyborczej
10.5.2020 r. godz. 7.00–21.00	– głosowanie

Zgodnie z art. 9 § 2 i 3 ustawy z 5.1.2011 r. – Kodeks wyborczy (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 684 ze zm.; dalej: KodeksWyb), jeżeli koniec terminu wykonania czynności określonej w KodeksWyb przypada na sobotę albo na dzień ustawowo wolny od pracy, termin upływa pierwszego roboczego dnia po tym dniu. Jeżeli KodeksWyb nie stanowi inaczej, czynności wyborcze są dokonywane w godzinach urzędowania sądów, organów wyborczych, urzędów gmin oraz konsulatów.

Ma być urlop dla pracownika na sprawdzenie się w biznesie

Na razie wciąż są jedynie zapowiedzi przedstawione przez Jadwigę Emilewicz, minister rozwoju w rozmowie z Polską Agencją Prasową. Konkretne rozwiązania powinny powstać w ciągu najbliższych miesięcy. W pierwszej połowie 2020 r. resort przez nią kierowany planuje bowiem przedstawić pakiet proinwestycyjny, obejmujący m.in. urlop na startup. Jednym z jego celów jest zwiększenie liczby spółek technologicznych w Polsce. Dlatego wstępnie urlop jest projektowany jako specjalne rozwiązanie dla programistów, inżynierów czy informatyków, którzy są zatrudnieni w dużych firmach, lecz noszą się z zamiarem uruchomienia własnego biznesu.

Na wzór macierzyńskiego

W obecnym stanie prawnym tylko dla urlopu bezpłatnego nie ma ograniczeń czasowych. Może zatem obejmować taki okres, o jaki zawnioskuje pracownik, i na który pracodawca się zgodzi (art. 174 § 1 Kodeksu pracy, dalej: KP). Obie strony mogą się jednak umówić na możliwość odwołania z takiego urlopu, jeśli ma być dłuższy niż 3 miesiące (art. 174 § 3 KP). Opcji odwołania z urlopu na startup, który miałby trwać 6 miesięcy, raczej nie będzie. Ma być on bowiem wzorowany na urlopie macierzyńskim, przy którym nie ma takiej możliwości, choć pracownica, po wykorzystaniu po porodzie co najmniej 14 tygodni tego urlopu, ma prawo zrezygnować z pozostałej części tego urlopu i powrócić do pracy (art. 180 § 4 KP).

Poza tym według pierwszych sygnałów odniesienie do urlopu macierzyńskiego zaistnieje nie we wszystkich zakresach, a jedynie w aspekcie gwarancji powrotu do pracy na warunkach sprzed urlopu, jeśli założony przez pracownika startup się nie powiedzie.

Wiele niewiadomych

Jeżeli idea urlopu na startup zostanie ujęta w formie konkretnych przepisów prawa, to stanie się albo nowym rodzajem urlopu, albo formą urlopu bezpłatnego (obecnie są dwie: na wniosek pracownika oraz za jego zgodą – w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy przez okres ustalony w zawartym w tej sprawie porozumieniu między pracodawcami). W obu przypadkach konieczne jest rozstrzygnięcie wielu kwestii (por. Urlop na start-up będzie wyzwaniem dla ustawodawcy. Sprawdź, co się zmieni, Łukasz Guza, Dziennik Gazeta Prawna z 14.1.2020 r.). Chodzi zwłaszcza o: