Kolejne zmiany w Prawie budowlanym w związku z COVID-19
W ramach tej ustawy zostanie wprowadzona nowelizacja do ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej: KoronawiusU). Skutkować ona będzie zmianą w zakresie przepisów ustawy z 7.7.1994 r. – Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1186 ze zm.).
W ramach noweli poszerzony zostanie zakres niestosowania przepisów Prawa Budowlanego. W nowym brzmieniu zakres niestosowania dotyczyć będzie utrzymania ciągłości działania istotnych usług służących bezpośrednio przeciwdziałaniu i zwalczaniu COVID-19, w szczególności w zakresie telekomunikacji, łączności publicznej, transportu, świadczeń zdrowotnych, energetyki, handlu, gospodarki wodnej lub kanalizacyjnej, oczyszczania ścieków, porządku publicznego, obronności, niezbędne jest projektowanie, budowa, przebudowa, zmiany sposobu użytkowania, remontu, utrzymania lub rozbiórki obiektów budowlanych.
W sytuacji gdy nie będzie możliwe uzyskanie prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, organ administracji architektoniczno-budowlanej niezwłocznie zawiadamia właściciela, użytkownika wieczystego lub zarządcę nieruchomości o zamiarze ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na wykonanie określonych robót budowlanych lub zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Po upływie 7 dni od dnia powtórnego zawiadomienia, organ administracji architektoniczno-budowlanej wydaje decyzję o ograniczeniu sposobu korzystania z nieruchomości przez udzielenie zezwolenia na wykonanie określonych robót budowlanych lub zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego. Zawiadomień, o których mowa nie stosuje się w przypadku, gdy niezwłoczne rozpoczęcie robót budowlanych lub zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego, o których mowa w ust. 1, jest niezbędne dla utrzymania ciągłości działania istotnych usług służących bezpośrednio przeciwdziałaniu i zwalczaniu COVID-19 lub w celu zapobieżenia znacznej szkodzie; stosunku do nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym.
Urlop wypoczynkowy. Czy pracodawca może wysłać pracownika na przymusowy urlop?
Planem urlopów nie obejmuje się części urlopu udzielanego pracownikowi, czyli tzw. urlopu „na żądanie”. Pracodawca nie ustala planu urlopów, jeżeli zakładowa organizacja związkowa wyraziła na to zgodę lub gdy u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa. W takich przypadkach pracodawca ustala termin urlopu po porozumieniu z pracownikiem biorąc pod uwagę wniosek pracownika i konieczność zapewnienia normalnego toku pracy.
Obowiązujący stan epidemii to sytuacja wyjątkowa. Jak dzisiaj wygląda kwestia urlopów?
Zgodnie z Kodeksem pracy pracodawca zobowiązany jest udzielić pracownikowi urlopu w tym roku kalendarzowym, w którym w którym pracownik uzyskał do niego prawo. Jeżeli z przyczyn leżących po stronie pracodawcy lub pracownika pracownik nie wykorzysta całego urlopu do końca roku, z dniem 1 stycznia następnego roku urlop ten stanie się urlopem zaległym.
Czy pracodawca może wysłać pracownika bez jego zgody na urlop wypoczynkowy?
Udzielenie pracownikowi urlopu wypoczynkowego przez pracodawcę w drodze jednostronnej decyzji, czyli bez zgody pracownika, jest dopuszczalne jedynie w przypadku polecenia wykorzystania przez pracownika urlopu zaległego oraz w przypadku polecenia wykorzystania przez pracownika przysługującego mu urlopu w okresie wypowiedzenia.
Oznacza to, że pracodawca może „wysłać” pracownika na zaległy urlop, czyli niewykorzystany w roku 2019, szczególnie w okresie epidemii, tzn. w czasie, gdy jego zakład pracy został zamknięty zgodnie z odrębnymi przepisami lub nastąpiły inne uzasadniające okoliczności związane z epidemią. Dotyczy to jednak wyłącznie urlopu zaległego.
Co ważne, termin wykorzystania zaległego urlopu upływa 30 września danego roku.
Jeżeli pracownik wykorzystał cały urlop za rok ubiegły, to pracodawca może „wysłać” go na przymusowy urlop wypoczynkowy?
Nie, taka możliwość nie dotyczy urlopu bieżącego, czyli za rok 2020.
Źródło:
www.gov.pl
Asesor skazuje za niełożenie na dzieci
Powiększony skład Sądu Najwyższego miał we wtorek odpowiedzieć, czy asesor, orzekając jednoosobowo, mógł skazać za niepłacenie alimentów. Odmówił jednak podjęcia uchwały. Uznał, że rozstrzygnięcie przedstawionego zagadnienia nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia tej sprawy na etapie postępowania skargowego. Argument? Kwestia obsady sądu pierwszej instancji, w tym orzekanie przez asesora sądowego, nie może być w tym postępowaniu badana z urzędu na podstawie art. 439 § 1 procedury karnej. Wkrótce zapewne pojawi się kolejne pytanie w podobnej sprawie.
Z tym samym problemem nie poradził sobie wcześniej trzyosobowy skład SN. Sprawa trafiła więc do składu siódemkowego. Chodzi o odpowiedź na pytanie, czy zgodnie z art. 30 § 1 kodeksu postępowania karnego sąd może na posiedzeniu orzekać w składzie jednego asesora sądowego, wydając wyrok skazujący po 1 stycznia 2016 r.
Skąd wątpliwości?
Otóż wyrokiem Sądu Rejonowego w M. z 13 listopada 2018 r. na skutek ugody z prokuratorem D.S. został uznany za winnego ciągu przestępstw niealimentacji. Sąd wymierzył mu karę dziesięciu miesięcy ograniczenia wolności oraz nakazał przepracować społecznie 30 godzin w ciągu miesiąca. Oskarżonego zobowiązano też do łożenia na utrzymanie małoletniego syna. W sprawie orzekał asesor.
Od tego wyroku apelację wniósł prokurator rejonowy w M., zarzucając orzeczeniu „obrazę przepisów prawa materialnego ( art. 209 § 1 KK) polegającą na pominięciu w opisie przypisanych oskarżonemu czynów jednego z istotnych znamion przedmiotowego przestępstwa, poprzez niewskazanie, iż oskarżony zachowaniem swoim naraził małoletniego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Podnosząc ów zarzut, prokurator wniósł o „zmianę zaskarżonego w tej części wyroku poprzez prawidłowe opisanie w treści tych czynów wszystkich istotnych znamion i przyjęcie pełnej ich kwalifikacji prawnej”.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w C. z 27 lutego 2019 r. wyrok pierwszej instancji został uchylony i przekazany do ponownego rozpoznania.
Od orzeczenia tego prokurator rejonowy w M. wniósł skargę na wyrok sądu odwoławczego, zarzucając rozstrzygnięciu obrazę przepisów postępowania. Chodziło o błędne stwierdzenie, że nie zachodzą prawne przesłanki zmiany orzeczenia i w konsekwencji bezzasadne jest uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w M. do ponownego rozpoznania.
SN, do którego sprawa trafiła, nabrał zasadniczych wątpliwości. Chodzi o wydanie orzeczenia pierwszoinstancyjnego przez asesora sądowego i związane z tym wątpliwości, czy jest umocowany do orzekania w rozumieniu przepisów kodeksu postępowania karnego i potencjalnej bezwzględnej przyczyny odwoławczej.
SN miał do wyboru: albo skargę uwzględnić, albo oddalić, uznając, że rozstrzygnięcie sądu drugiej instancji było zasadne.
Sygnatura akt: I KZP 14/19
S-ILPP1/4512-1-258/16/20-S/NK – Interpretacja indywidualna z dnia 27-05-2020
Obowiązek rejestracji Wspólnoty jako czynnego podatnika podatku od towarów i usług
Zagrożenie upadłością podstawą wstrzymania wykonania decyzji
Stan faktyczny
„A.” sp. z o.o. sp.k. w skardze na decyzję w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw silnikowych złożyła wniosek o wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Podatniczka wyjaśniła, że funkcjonuje na rynku od kilkudziesięciu lat w formule spółki rodzinnej, nie jest nastawiona na krótkotrwały zysk, nie wyzbywa się aktywów a jej obecna sytuacja nie jest skutkiem nieprzemyślanych działań, tylko rezultatem toczących się postępowań wymiarowych połączonych ze wstrzymaniem przez organy podatkowe zwrotu podatku VAT w kwocie przekraczającej 3 mln zł. „A.” sp. z o.o. sp.k. zawarła i spłaca układ ratalny dotyczący decyzji podatkowej w kwocie przekraczającej 2 mln 900 tys. zł. Jednocześnie podatniczka wskazała, że jej zysk za rok 2018 w stosunku do roku poprzedniego był niemal dziesięciokrotnie niższy i wyniósł jedynie 1,46% przychodów, zaś wartość zobowiązań i rezerw na zobowiązania z kwoty 6,2 mln zł wzrosła niemal do kwoty 13,4 mln zł.
Z uzasadnień WSA i NSA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że na poczet zabezpieczenia zobowiązań skarżącej na rachunku depozytowym organu I instancji zostało zgromadzone 900 tys. zł. W uzasadnieniu uznano, że skoro zaskarżona decyzja jest jedyną, która została wydana wobec podatniczki, to ma ona zabezpieczone środki na zaspokojenie wynikającego z niej zobowiązania podatkowego. Zdaniem Sądu, ponieważ działalność skarżącej została już bardzo ograniczona, a wręcz faktycznie wstrzymana, to wykonanie spornej decyzji nie może już wpłynąć na prowadzoną działalność.
Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie i wstrzymał wykonanie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji uznając, że skarżąca wypełniła obowiązek uprawdopodobnienia zajścia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (zob. postanowienie NSA z 29.1.2020 r., I FZ 259/19, Legalis; postanowienie NSA z 3.10.2019 r., I FZ 190/19, Legalis). W uzasadnieniu podkreślono, że w postępowaniu o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu sąd wydaje postanowienie na podstawie akt sprawy, co oznacza, że w tym postępowaniu należy uwzględnić również dowody przedstawione w postępowaniu o przyznanie prawa pomocy pod warunkiem, iż uzasadnienie wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej odnosi się do tych kwestii. Pomimo tego, że przesłanki o udzielenie prawa pomocy i wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu są rozłączne, to zawarte w pierwszym z wniosków informacje obrazują sytuację strony, która winna być wzięta pod uwagę także w postępowaniu o udzielenie ochrony tymczasowej (zob. postanowienie NSA z 29.1.2020 r., I FZ 241/19, Legalis; postanowienie NSA z 3.10.2019 r., I FZ 190/19, Legalis).
Podatniczka wskazała, że cały jej zysk w 2018 r. wyniósł 660 tys. zł przy przychodach wynoszących 45 mln zł. Ponieważ zaskarżona decyzja wraz z odsetkami przekracza 834 tys. zł, wyegzekwowanie jej spowoduje konsekwencje tak poważne, że nawet ewentualny zwrot tej kwoty nie będzie mógł odwrócić powstałych skutków. Skarżąca wyjaśniła, że jej działalność polega na obrocie paliwami i prowadzeniu stacji paliw, zaś nieuregulowanie zobowiązań spowoduje wstrzymanie dostaw i rozliczeń z kontrahentami oraz pozbawi ją środków na bieżący obrót paliwem, co to doprowadzi do wstrzymania działalności gospodarczej i ryzyka upadłości. „A.” sp. z o.o. sp.k. twierdziła też, że w zwykłych okolicznościach mogłaby uiścić należną kwotę, gdyby nie fakt, że postępowanie wymiarowe zbiegło się z postępowaniami o zwrot VAT w kwocie przekraczającej 3 mln zł, które to postępowania te były wielokrotnie przedłużane, co przesunęło w czasie zwrot podatku VAT.
Naczelny Sąd Administracyjny przyznając podatniczce ochronę tymczasową wskazał, że przedstawione okoliczności i groźba upadłości uprawdopodobniają zarówno przesłankę znacznej szkody, jak i trudnych do odwrócenia skutków warunkujące wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Jak wyjaśniono, pod pojęciem wyrządzenia znacznej szkody należy rozumieć taką szkodę – majątkową lub niemajątkową – której nie będzie można wynagrodzić przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub nie będzie można jej wyegzekwować ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Natomiast trudne do odwrócenia skutków, to takie skutki prawne lub faktyczne, które raz zaistniałe, spowodują istotną bądź trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Sąd uznał, że w tych okolicznościach nie można oczekiwać od podatniczki aby gromadziła środki finansowe na pokrycie wszystkich potencjalnych rozliczeń z organami podatkowymi, zwłaszcza, że jej działalność jest ograniczona do minimum.
Skutki podatkowe używania i pobierania pożytków ze środków trwałych bez określenia wysokości czynszu
Zgodnie z przepisami ustawy z 23.4.1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: KC) za umowę użyczenia uznaje się taką umowę, która zakłada:
– nieodpłatność (art. 710 KC),
– spółka, która bierze rzecz (tu: tira) w używanie ponosi tylko zwykłe koszty utrzymania – wskazane w pytaniu wydatki (w tym w szczególności wydatki remontowe nie mogą być za takie koszty uznane).
Zatem, wskazana w pytaniu umowa wiążąca strony, nie jest umową użyczenia (umową o charakterze nieodpłatnym) i nie będzie powodowała konsekwencji podatkowych u biorącego w użyczenie. Z podatkowego punktu widzenia należy zaważyć, że każda ze stron uzyskuje korzyści majątkowe kosztem drugiej spółki, tj.
– spółka (właściciel tira) odnosi korzyść w postaci utrzymania tira w sprawności technicznej (np. remonty, ubezpieczenia, serwisy – tego typu ciężar ekonomiczny ponosi właściciel rzeczy,
– spółka, która nie jest właścicielem tira, korzysta z niego nieodpłatnie, nie ponosząc kosztów wynajęcia (dzierżawy).
Jest to zatem umowa, gdzie występują obopólne korzyści. Należy pamiętać, że ustawa o podatku dochodowym nakazuje wycenę korzyści, za które dany podatnik nie płaci. Na takie rozumienie wskazuje treść art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: PDOPrU). Mówi on, że przychodem są także, oprócz otrzymania środków pieniężnych ze sprzedaży produktów, towarów i usług, także korzyści ekonomiczne, za które podatnik (spółka) nie płaci – nie dochodzi do obniżenia przez to jego aktywów ani nie zwiększenia pasywów. Korzyści majątkowe nazywane są nieodpłatnymi świadczeniami, ale taka sytuacja występuje, gdy jeden podmiot korzysta nieodpłatnie z majątku drugiego podmiotu.
W omawianym przykładzie mamy jednakże z sytuacją, w której każda ze spółek nieodpłatnie uzyskuje korzyść kosztem majątku drugiej spółki. Mamy zatem do czynienia z ewentualnymi świadczeniami częściowo odpłatnymi oraz świadczeniem nieodpłatnym. Dlatego też należy postąpić następująco:
– spółka, która nie jest właścicielem tira, musi wyliczyć ile wyniósłby czynsz za wynajem takiego samego tira miesięcznie, a następnie odjąć od tej kwoty wydatki na serwis, ubezpieczenie, itd. – jeżeli występuje nadwyżka korzyści, to należy w danym miesiącu doliczyć wartość częściowo odpłatnego świadczenia do przychodu z działalności gospodarczej,
– z kolei spółka, która jest właścicielem tira, powinna na podstawie informacji od drugiej spółki, dokonać ustalenia kwoty jaką powinna ponosić jako właściciel rzeczy dla jego utrzymania w ruchu (zachowanie substancji majątkowej) – nie wszystkie zatem wydatki jakie ponosi spółka używająca tira powinny stanowić przychód ze świadczeń nieodpłatnych, ale te obiektywnie ustalane (wedle normalnego utrzymania tira).
(RA)
Ubezpieczenie zdrowotne: brak obowiązku informacyjnego przy zgłaszaniu członków rodziny pracownika
Przepisy ustawy z 27.8.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przesądzają, które osoby podlegają obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego (art. 66). Stanowią też w jakich terminach obowiązek ten powstaje i jak należy go dopełnić.
Jeżeli członkowie rodziny pracownika nie mają własnego tytułu do ubezpieczenia zdrowotnego, ma on obowiązek ich zgłosić w ciągu 7 dni od zaistnienia okoliczności, które spowodowały konieczność takiego zgłoszenia. Pracownik powinien poinformować o tym podmiot właściwy do dokonania zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego, np. pracodawcę (art. 67 ust. 3).
W przypadku gdy członek rodziny zgłoszony do ubezpieczenia zdrowotnego nabył własny tytuł do ubezpieczenia lub zaistniały inne okoliczności, przez które stracił status członka rodziny – pracownik powinien w ciągu 7 dni zaistnienia tych okoliczności (art. 76) powiadomić płatnika składki, aby go wyrejestrował.
Ubezpieczony, który nie poinformuje podmiotu właściwego do dokonania zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego o okolicznościach powodujących konieczność zgłoszenia lub wyrejestrowania członka rodziny, podlega karze grzywny (art. 193 pkt 6). Jednocześnie w celu ubezpieczenia zdrowotnego członka rodziny pracownik wypełnia i przekazuje pracodawcy-płatnikowi formularz ZUS ZCNA „Zgłoszenie danych o członkach rodziny dla celów ubezpieczenia zdrowotnego”. Został on wprowadzony przez § 1 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 20 grudnia 2018 r. w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika składek, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących, zgłoszeń danych o pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, raportów informacyjnych, oświadczeń o zamiarze przekazania raportów informacyjnych oraz innych dokumentów.
Przetwarzanie danych członka rodziny w zgłoszeniu do ubezpieczenia jest niezbędne do wypełnienia obowiązku prawnego ciążącego na administratorze, czyli pracodawcy-płatniku (art. 6 ust. 1 lit. c RODO). Ponadto pozyskiwanie tych danych jest wyraźnie uregulowane prawem państwa członkowskiego, któremu podlega administrator, przewidującym odpowiednie środki chroniące prawnie uzasadnione interesy osoby, której dane dotyczą. Spełniona jest zatem wskazana w art. 14 ust. 5 lit. c ogólnego rozporządzenia o ochronie danych przesłanka uprawniająca do odstąpienia od obowiązku dopełniania obowiązku informacyjnego wobec osób, których dane są pozyskiwane w sposób inny niż bezpośrednio od nich.
Koronawirus: Dodatkowy zasiłek opiekuńczy do 14.6.2020 r.
Przypomnijmy, że od dnia zamknięcia szkół i przedszkoli z powodu epidemii koronawirusa, rodzicom dzieci uczęszczających do szkół i przedszkoli przysługuje prawo do pobierania zasiłku opiekuńczego. Wypłacany przez ZUS zasiłek opiekuńczy przysługuje bowiem nie tylko w przypadku choroby dziecka, ale również w sytuacji nieprzewidzianego zamknięcia żłobka, przedszkola lub szkoły, do których uczęszcza dziecko.
O ile jednak w przypadku choroby, zasiłek opiekuńczy przysługuje rodzicowi do 14 roku życia dziecka, o tyle w przypadku zamknięcia placówki oświatowej, rodzice mogą liczyć na zasiłek z ZUS jedynie w przypadku dzieci, które nie ukończyły 8 lat.
W normalnej sytuacji, maksymalny okres, za który ZUS wypłaca zasiłek opiekuńczy, wynosi 60 dni w ciągu całego roku kalendarzowego. Przy czym łączny okres 60 dni przysługuje łącznie matce i ojcu dziecka.
Przepisy tarczy antykryzysowej wprowadzają wyjątkową zasadę, zgodnie z którą w przypadku zamknięcia szkoły, przedszkola czy żłobka z powodu epidemii koronawirusa, rodzicowi dziecka przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy, który nie wlicza się do wspomnianego wcześniej limitu 60 dni pobierania zasiłku opiekuńczego na zasadach ogólnych, lecz przysługuje dodatkowo, ponad standardowy limit.
Dodatkowy zasiłek opiekuńczy z powodu epidemii koronawirusa przysługuje od dnia 12 marca 2020 roku, przy czym łączny okres pobierania zasiłku był już wydłużany kilkukrotnie. Ostatnia nowelizacja tarczy antykryzysowej wydłużyła okres pobierania zasiłku do dnia 24 maja. Obecnie okres ten został wydłużony odpowiednim rozporządzeniem do dnia 14 czerwca.
Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej poinformowało, że okres ten zostanie wydłużony po raz kolejny, po uchwaleniu następnej wersji tarczy antykryzysowej. Nowe przepisy zawarte w tzw. tarczy 4.0 wydłużają okres pobierania dodatkowego zasiłku opiekuńczego do dnia 28 czerwca.
Oznacza to, że całkowity okres pobierania dodatkowego zasiłku opiekuńczego wyniesie łącznie 109 dni, tj. od 12 marca do 28 czerwca 2020 roku.
Co istotne, z zasiłku będą mogły skorzystać również te osoby, które podejmą decyzję o nieposyłaniu dzieci do przedszkoli i szkół otwieranych odpowiednio 6 maja i 25 maja.
Przypomnijmy również, że osoby prowadzące działalność gospodarczą, w celu uzyskania zasiłku nie muszą składać standardowego kompletu dokumentów (tj. formularzy ZUS Z-15A oraz ZUS Z-3b). Wnioskowanie o dodatkowy zasiłek opiekuńczy odbywa się w oparciu o uproszczony wniosek wysyłany na formularzu ZAS-58.
Źródło:
www.zus.pl
Tarcza antykryzysowa 4.0 – kolejne działania osłonowe w Sejmie
Projekt został przygotowany w ramach tzw. pakietu osłonowego dla firm i stanowi kolejny element w realizacji tarczy antykryzysowej mającej na celu ograniczenie skutków gospodarczych wynikających z epidemii COVID-19.
Proponowane zmiany mają na celu poprawę sytuacji przedsiębiorców dotkniętych skutkami rozprzestrzeniania się koronawirusa (SARS-CoV-2) w tym utrzymanie płynności finansowej przedsiębiorców, którzy prowadzą działalność gospodarczą w zakresie szczególnie narażonym na straty ekonomiczne związane z epidemią.
Zmiany mają też na celu wsparcie budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz utrzymanie ciągłości procesu inwestycyjnego samorządów.
Z uzasadnienia do projektu wynika, że najistotniejsze zmiany dotyczą:
1.Wprowadzenia dopłat do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przez banki komercyjne przedsiębiorcom oraz podmiotom prowadzącym działalność w sektorze produkcji podstawowej produktów rolnych, dotkniętych skutkami epidemii. Do odsetek dopłaci BGK ze środków budżetu państwa, ze środków nowo utworzonego Funduszu Dopłat do Oprocentowania. Umowę kredytu z dopłatą będzie można podpisać do końca 2020 r
2. Wdrożenia pakietu osłonowego dla samorządów (tzw. tarcza samorządowa), w celu wsparcia budżetów samorządów, a także umożliwienia kontynuowania postępowań administracyjnych służących przygotowaniu inwestycji infrastrukturalnych i budowlanych.
3. Zmian w zakresie zamówień publicznych, których celem jest odblokowanie Krajowej Izby Odwoławczej i ułatwienie realizacji przetargów w warunkach epidemii, a także poprawa sytuacji wykonawców zamówień publicznych.
4. Rozwiązań mających na celu uelastycznienie zasad wynikających z prawa pracy i ich dostosowanie do wyzwań epidemii. W okresie pandemii priorytetem bowiem jest utrzymanie płynności prowadzonych działalności przy jednoczesnym zapewnieniu ochrony maksymalnej liczby miejsc pracy.
5. Rozszerzenia zakresu darowizn podlegających odliczeniu od podatku dochodowego, a także wyłączenia z przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej wartości darowizn otrzymanych od 1 stycznia 2020 r. do 30 września 2020 r. przez placówki medyczne (m.in. szpitale) oraz placówki oświatowe, w związku z COVID-19, które nie podlegają z tytułu otrzymanych darowizn podatkowi od spadków i darowizn.
Rządowy projekt ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych na zapewnienie płynności finansowej przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19
Projekt jest kolejnym przykładem specustawy w ramach tzw. Tarczy COVID-19. Jednak nie zawiera on tylko zmiany w przepisach związanych z organizacją i usprawnieniem działania przedsiębiorców, czy administracji. Zawiera także nowelizacje przepisów OpłSkarbU.
Po pierwsze, propozycja zmienia zakres zwolnienia z opłaty skarbowej. W myśl obecnego brzmienia m.in. nie podlega opłacie skarbowej dokonanie czynności urzędowej, wydanie zaświadczenia oraz zezwolenia w sprawach budownictwa mieszkaniowego (art. 2 pkt 2 OpłSkarbU). Po zmianie otrzyma brzmienie, zgodnie z którym nie podlega opłacie skarbowej dokonanie innej niż wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu czynności urzędowej, wydanie zaświadczenia oraz zezwolenia, w sprawach budownictwa mieszkaniowego.
Po drugie, propozycja projektu zakłada zmiany w wysokości opłaty skarbowej za wydanie decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu z 107 zł do kwoty 598 zł. Jednocześnie wprowadza on zwolnienie od opłaty w odniesieniu do wydania decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego terenu, którego wniosek dotyczy.
Jak piszą wnioskodawcy w uzasadnieniu do projektu, opłata skarbowa w pełnej wysokości będzie należna od wniosków o wydanie decyzji składanych przez osoby inne niż właściciele lub użytkownicy wieczyści bez względu na to, czy planują wybudowanie budynku mieszkalnego. Celem wprowadzanej regulacji jest zniechęcenie osób do wnioskowania o wydanie decyzji „wz” bez wyraźnego celu społeczno-gospodarczego, a także poprawa stanu finansów gmin przez częściowe sfinansowanie prowadzenia tych postępowań z wpływów z opłaty skarbowej. W obowiązującym stanie prawnym każdy podmiot ma prawo wystąpić z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nawet niedysponujący jakimkolwiek prawem do nieruchomości. W rezultacie obowiązujące regulacje prawne spowodowały wzrost liczby prowadzonych przez jednostki samorządu terytorialnego postępowań administracyjnych zakończonych wydaniem decyzji o warunkach zabudowy, które nie mają przełożenia w liczbie wydawanych decyzji o pozwoleniach na budowę.
Trudno uznać te zmiany za takie, które minimalizują skutki utraty płynności finansowej przedsiębiorców dotkniętych trudną sytuacją wywołaną epidemią COVID-19. Także wspomożenie samorządów w odniesieni do tej zmiany wydaje się mieć minimalne znaczenie, gdyż zdeterminowany inwestor, niebędący właścicielem, czy użytkownikiem wieczystym i tak wystąpi o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.
