30 czerwca 2020 r. upływa termin składania wniosku o zwolnienie ze składek ZUS

Zwolnienie dotyczy składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Emerytur Pomostowych. Najwyższe kwoty z tytułu zwolnień ze składek dotyczą oddziałów ZUS w województwach mazowieckim, śląskim i wielkopolskim. W województwie śląskim ze zwolnienia skorzystało już ponad 205 tys. firm na kwotę około 912 mln zł. Dotychczas ZUS umorzył składki na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych na łączną kwotę ponad 7,5 mld zł.

Kto może skorzystać ze zwolnienia ze składek ZUS?

Z pełnego zwolnienia ze składek mogą skorzystać małe firmy, zgłaszające do 9 osób do ubezpieczeń społecznych. Zwolnienie dotyczy składek za przedsiębiorcę i pracujące dla niego osoby. Ze zwolnienia mogą skorzystać także samozatrudnieni, których przychody co prawda przekraczają trzykrotność średniego wynagrodzenia, ale ich dochody są niższe niż 7 tys. zł. Z kolei firmy zgłaszające do ubezpieczeń od 10 do 49 osób mogą być objęte 50-procentowym umorzeniem kwoty składek wykazanej w deklaracjach rozliczeniowych

Zarówno przedsiębiorca, jak i pracujące dla niego osoby zachowają prawo do świadczeń zdrowotnych i ubezpieczeń społecznych za okres zwolnienia ze składek. Wniosek można złożyć papierowo lub elektronicznie za pośrednictwem Platformy Usług Elektronicznych (PUE ZUS).

Źródło:

www.zus.pl

Dobiegają końca prace nad rozporządzeniem w sprawie szczegółowych wymagań dla magazynowania odpadów

Nowe przepisy wymuszą dostosowanie się do szczegółowych wymagań w zakresie magazynowania odpadów przez ponad 100 tys. podmiotów prowadzących w kraju działalność w zakresie wytwarzania, zbierania i przetwarzania odpadów. Największy udział w tej grupie podmiotów stanowią wytwórcy odpadów, którzy prowadzą gospodarkę odpadami bez regulacji w formie decyzji administracyjnej, określającej m.in. warunki magazynowania odpadów. Pozostali legitymują się pozwoleniami zintegrowanymi, pozwoleniami na wytwarzanie odpadów, zezwoleniami na ich zbieranie lub przetwarzanie – obejmującymi kwestie miejsca i sposobu magazynowania odpadów formułowane dotychczas, nawet dla tego samego rodzaju odpadów, w bardzo różny sposób. Co ważne, jeżeli przed dniem wejścia w życie przepisów rozporządzenia wymagania dotyczące sposobu magazynowania odpadów zostały określone w decyzji administracyjnej, są one wiążące dla posiadacza odpadów, nawet jeżeli odbiegają od wymagań określonych w rozporządzeniu.

Przepisy określające szczegółowe warunki magazynowania odpadów będą miały wpływ także na tworzoną w Polsce sieć miejsc wyznaczonych do przetrzymywania pojazdów z ładunkiem odpadów zatrzymanych w trakcie kontroli.

Przepisy projektowanego rozporządzenia powinny być stosowane równolegle z przepisami rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 19.2.2020 r. w sprawie wymagań w zakresie ochrony przeciwpożarowej, jakie mają spełniać obiekty budowlane lub ich części oraz inne miejsca przeznaczone do zbierania, magazynowania lub przetwarzania odpadów (Dz. U. z 2020 r. poz. 296).

Rzeczy, których amerykańskie firmy mogą nauczyć się z RODO

Charakterystyczne dla RODO koncepcje uwzględnione zostały m.in. w kalifornijskiej ustawie o ochronie prywatności konsumentów. Inne stany również obierają kierunek na zaczerpnięcie z legislacyjnego dorobku zza oceanu. Niemniej jednak implementacja zapisów znanych z RODO będzie mogła wiązać się ze zwiększeniem odpowiedzialności organizacji na polach, na których dotąd nie dostrzegały one ryzyk chociażby dla prywatności.

Nadmierne przechowywanie danych

Jedną z podstawowych problematycznych kwestii stanowi dotrzymywanie przez wiele firm ustalonych okresów retencji dla danych osobowych. Zaniedbanie objawia się głównie na etapie usuwania danych. Wynika to z przeświadczenia, że mniejsze ryzyko wiąże się z przechowywaniem ponad miarę niż z przedwczesnym usunięciem danych. Organizacje przechowują informacje w celu ochrony swoich interesów oraz zarządzania operacjami biznesowymi. W przypadku implementacji zapisów znanych z RODO tego typu działania obarczone będą wysoką odpowiedzialnością administratora. Jako przykład może posłużyć kara w wysokości 14,5 mln euro nałożona przez berliński organ nadzoru na jedną z firm w związku z przechowywaniem danych osobowych najemców dłużej niż było to niezbędne do realizacji celów.

Biometria w miejscu pracy

Amerykańskie firmy z niezwykłym entuzjazmem spoglądają na możliwość przetwarzania danych biometrycznych w miejscu pracy. Automatyczne śledzenie czasu pracy czy podnoszenie poziomu kontroli dostępu do obiektów m.in poprzez zastosowanie skanerów siatkówek to niewątpliwe korzyści płynące ze stosowania rozwiązań opartych na technologii biometrycznej. Niestety również w tym przypadku firmy będą musiały wziąć na siebie dodatkowe ryzyko poniesienia odpowiedzialności finansowej. Holenderski organ ds. ochrony danych osobowych nałożył grzywnę w wysokości 725 tysięcy euro w związku z użyciem technologii skanowania linii papilarnych bez zgody w celu śledzenia czasu prac.

Biorąc pod uwagę fakt, że amerykańskie prawo w sferze prywatności zmierza powoli w stronę rozwiązań europejskich, amerykańskie firmy będą zmuszone pozbyć się swoich uprzedzeń w kwestiach takich jak właściwe gromadzenie czy zarządzanie danymi.

Źródło:

https://iapp.org/news/a/what-us-companies-can-learn-from-gdpr-enforcement/

Zasady doręczania dokumentów za pośrednictwem platformy ePUAP

Stan faktyczny

Przedmiotem kontroli NSA w rozpatrywanej sprawie było zażalenie Sp. z o.o. (dalej: Skarżąca) na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 18.2.2020 r. w przedmiocie odrzucenia skargi na decyzję organu – Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze z 22.3.2019 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych za 2015 r.

Zażalenie na postanowienie WSA

Skarżąca wniosła zażalenie na ww. postanowienie WSA w Gorzowie Wielkopolskim, w którego treści podniosła, że sąd I instancji niewłaściwie określił termin doręczenia pełnomocnikowi Skarżącej decyzji Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Zielonej Górze jako 25.3.2019 r., podczas gdy pełnomocnik Skarżącej pozyskał dostęp do zaskarżonej decyzji za pośrednictwem skrzynki ePUAP dopiero 27.3.2019 r. Zatem – zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Skarżącą – dopiero od tego dnia winien być liczony trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

Ponowne rozpoznanie sprawy

Postanowieniem z 10.9.2019 r. (II FZ 483/19) NSA uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji. W ocenie NSA w rozstrzygnięciu WSA w Gorzowie Wielkopolskim zabrakło odniesienia się do tego, czy doręczenie decyzji w rozpoznawanej sprawie może zostać uznane za skuteczne w świetle regulacji art. 152 § 3 ustawy z 29.8.1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j.: Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm., dalej: OrdPU).

WSA w Gorzowie Wielkopolskim ponownie rozpoznając sprawę uznał, że skarga została wniesiona z uchybieniem terminu, dlatego podlegała odrzuceniu. Sąd ten stwierdził, że wraz z wygenerowaniem urzędowego poświadczenia doręczenia doszło do skutecznego doręczenia pełnomocnikowi Skarżącej przedmiotowej decyzji w trybie art. 152a § 1 OrdPU w dniu 25.3.2019 r. Zatem, w ocenie WSA w Gorzowie Wielkopolskim, skargę wniesioną 25.4.2019 r. (zgodnie z datą stempla pocztowego na kopercie) uznać należało za spóźnioną i jako taką – odrzucić.

Skuteczne doręczenie pisma za pomocą środków komunikacji elektronicznej

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, Skarżąca złożyła zażalenie, zarzucając naruszenie art. 58 § 1 pkt 2, art. 83 oraz art. 197 § 2 w zw. z art. 190 zd. 1 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: PostAdmU) przez ich niewłaściwe zastosowanie, które doprowadziło WSA do błędnego przyjęcia, że skarga podlegała odrzuceniu, albowiem Skarżąca nie uchybiła terminowi do złożenia skargi, w sytuacji gdy w sprawie wystąpiły problemy techniczne w zakresie odbioru pisma za pomocą środków komunikacji elektronicznej oraz gdy urzędowe poświadczenie doręczenia nie spełnia wymagań stawianych tego rodzaju dokumentom przez przepisy prawa (mianowicie nie zawiera wskazania konkretnie godziny doręczenia obok daty na urzędowym poświadczeniu doręczenia).

Zasady doręczania dokumentów drogą elektroniczną

NSA zwrócił uwagę, iż zgodnie z art. 152 § 3 OrdPU, w przypadku doręczenia pisma za pomocą środków komunikacji elektronicznej doręczenie jest skuteczne, jeżeli adresat potwierdzi odbiór pisma w sposób, o którym mowa w art. 152a § 1 pkt 3 OrdPU, tzn. poprzez podpisanie urzędowego poświadczenia odbioru. Zasady wymiany informacji, w tym doręczania dokumentów drogą elektroniczną za pośrednictwem platformy ePUAP, określają przepisy ustawy z 17.2.2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (t.j.: Dz.U. z 2020 r. poz. 346 ze zm., dalej: InformPodPublU) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z 14.9.2011 r. w sprawie sporządzania i doręczania dokumentów elektronicznych oraz udostępniania formularzy, wzorów i kopii dokumentów elektronicznych (t.j.: Dz.U. z 2018 r. poz. 180 ze zm., dalej: DokElR), wydanego w wykonaniu delegacji zawartej w art. 16 ust. 3 InformPodPublU. Przepisy tych aktów prawnych regulują szczegółowe kwestie związane m.in. z wymogami urzędowego poświadczenia odbioru, a także wytworzenia urzędowego poświadczenia doręczenia (UPD). Zgodnie z § 14 DokElR, urzędowe poświadczenie doręczenia jest udostępniane przez system informatyczny podmiotu publicznego w celu umożliwienia podpisania tego poświadczenia przez adresata dokumentu elektronicznego i zawiera:

1. pełną nazwę podmiotu publicznego, który doręcza dokument elektroniczny; 
2. pełną nazwę podmiotu, któremu podmiot publiczny doręcza dokument elektroniczny; 
3. oznaczenie sprawy; 
4. jednoznaczne oznaczenie pisma, którego dotyczy; 
5. w przypadku podpisania poświadczenia doręczenia — datę i czas podpisania rozumiane jako data i czas doręczenia dokumentu elektronicznego.

NSA stanął na stanowisku, zgodnie z którym w niniejszej sprawie nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pełnomocnika Skarżącej, że doszło do naruszenia przepisów prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wymienionych w zażaleniu.

W pierwszej kolejności NSA wskazał, że WSA zrealizował wytyczne NSA w zakresie wskazania konkretnie godziny obok daty na urzędowym poświadczeniu doręczenia oraz oceny skuteczności doręczenia decyzji. Sąd I instancji, realizując wskazania NSA, zarządzeniem z 26.9.2019 r. wezwał Dyrektora Izby Administracji Skarbowej m.in do wykazania daty i godziny udostępnienia przez system teleinformatyczny adresatowi do pobrania doręczanego dokumentu elektronicznego (zaskarżonej decyzji) wraz z podpisanym przez niego poświadczeniem doręczenia. Organ zwrócił się natomiast do Ministerstwa Cyfryzacji o udzielenie informacji w ww. zakresie. Zgodnie z odpowiedzią i danymi udostępnionymi przez Wydział Utrzymania Systemów Departamentu Systemów Państwowych Ministerstwa Cyfryzacji urzędowe poświadczenie doręczenia zostało dostarczone do adresata 22.3.2019 r. o godz. 20:21; użytkownik odebrał, odczytał i podpisał urzędowe poświadczenie doręczenia 25.3.2019 r. o godz. 9:39; dokument z decyzją wpłynął na skrytkę adresata 25.3.2019 r. o godz. 9:39 i był możliwy do odczytania oraz pobrania; adresat odczytał pismo 27.3.2019 r. o godz. 9:31 a następnie je pobrał.

Ponadto WSA zwrócił się do Centrum Pomocy Użytkowników ePUAP Centralnego Ośrodka Informatyki o udzielenie informacji, czy w dniach od 25 do 27.3.2019 r. wystąpiły problemy techniczne związane z funkcjonowaniem platformy ePUAP. Jednocześnie zwrócono się z zapytaniem, czy możliwe jest wygenerowanie urzędowego poświadczenia doręczenia korespondencji w dacie innej aniżeli data i godzina podpisania przez adresata poświadczenia odbioru. Z informacji zwrotnej wynika, że data odbioru pisma widoczna na urzędowym poświadczeniu doręczenia (25.3.2019 r.) wskazuje na datę odebrania i podpisania urzędowego poświadczenia doręczenia przez adresata, po czym na skrytkę wpływa docelowy dokument. Data 25.3.2019 r. informuje nadawcę, że w tym dniu użytkownik podpisał urzędowe poświadczenie doręczenia i po chwili na jego skrzynkę wpłynął dokument, który był możliwy do odczytania. Z informacji wynika również, że możliwym jest jak twierdzi pełnomocnik Skarżącej, że pismo (decyzja) zostało odczytane 27.3.2019 r., jednak było ono już dostępne na skrzynce użytkownika w dniu 25.3.2019 r. Ponadto wyjaśniono, że we wskazanych dniach nie odbywały się planowane ani nieplanowane niedostępności platformy ePUAP.

Zdaniem NSA, sąd I instancji w pełni zrealizował zalecenia z postanowienia NSA z 10.9.2019 r. W szczególności WSA w Gorzowie Wielkopolskim zbadał skuteczność doręczenia zaskarżonej decyzji w świetle art. 152 § 3 OrdPU. Sąd ten słusznie uznał, że pełnomocnik Skarżącej potwierdził odbiór pisma poprzez podpisanie urzędowego poświadczenia odbioru 25.3.2019 r. Należy stwierdzić, że pomimo tego, że na samym urzędowym poświadczeniu doręczenia zaskarżonej decyzji, znajdującym się w aktach sprawy, widnieje data 25.3.2019 r. bez wskazania godziny (art. 3 pkt 20 lit. c InformPodPublU), to WSA ponad wszelką wątpliwość wyjaśnił, że dokładną datą i godziną udostępnienia zaskarżonej decyzji do pobrania był 25.3.2019 r. godz. 9:39. Ponadto wskazać należy, że liczenie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego odbywa się według dni a nie godzin, zatem to data na urzędowym poświadczeniu doręczenia jest kluczowa w kwestii liczenia terminu, a nie godzina.

Mając powyższe na uwadze sąd I instancji słusznie odrzucił skargę z uwagi na przekroczenie terminu do jej wniesienia.W tym stanie sprawy NSA, na podstawie art. 184 PostAdmU w zw. z art. 197 § 2 PostAdmU, orzekł jak w sentencji, tj. oddalił zażalenie.

Wyliczenie limitu zwolnienia z VAT przy świadczeniu usług ubezpieczeniowych oraz wynajmie lokali

Zwolnienie od VAT, ze względu na rodzaj czynności, którą podatnik wykonuje, określa się jako zwolnienie z VAT przedmiotowe. Towary i usługi, zwolnione z VAT, zostały wymienione w art. 43 ust. 1 VATU. Na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 i 37 VATU, zwolnione od VAT są usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe oraz usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zwolnienie to nie jest ograniczone czasowo ani kwotowo. Z tego zwolnienia nie można zrezygnować (jedynym wyjątkiem jest rolnik ryczałtowy).

Ponadto, przedsiębiorca może skorzystać z tzw. zwolnienia podmiotowego od VAT – z uwagi na wartość sprzedaży. Zgodnie z art. 113 ust. 1 i ust. 9 VATU, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Aby prawidłowo wyliczyć kwotę do zwolnienia – co wynika z art. 113 ust. 1 i 2 VATU – należy pamiętać, że wartość sprzedaży należy liczyć w wartościach netto (bez VAT), – do wartości sprzedaży nie wlicza się czynności wymienionych w VATU, takich jak:

a) wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej

b) dostawy towarów i świadczenia usług zwolnionych z VAT, z wyjątkiem:

– transakcji związanych z nieruchomościami,

– pewnej kategorii usług, takich jak np. transakcje walutowe, usługi zarządzania instrumentami finansowymi, udzielanie kredytów i pożyczek, itp.,

– usług ubezpieczeniowych,

– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych,

a także dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Zatem, w przypadku Czytelnika tylko wynajem na cele mieszkaniowe oraz usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego korzystają ze zwolnienia od VAT bez względu na wartość sprzedaży (art. 43 ust. 1 pkt 36 i 37 VATU).

Wynajem na cele użytkowe, w tym przypadku wynajem na biuro, należy opodatkować wg stawki 23% lub skorzystać ze zwolnienia z art. 113 ust. 1 ze względu na limit do 200 000 zł. Czytelnik musi pamiętać, że do limitu sprzedaży należy wliczyć czynności zwolnione związane z nieruchomościami – art. 113 ust. 2 pkt 2 lit.a oraz usługi ubezpieczeniowe – art. 113 ust .2 pkt 2 lit.c. Co oznacza, że podatnik korzystający ze zwolnienia podmiotowego, czyli z uwagi na limit, powinien pamiętać, że wartość netto sprzedaży z tytułu świadczenia usług najmu lokali mieszkalnych i usług ubezpieczeniowych – mimo że zwolnionych z VAT – powinna być także uwzględniona w wyliczaniu limitu.

W przypadku Czytelnika, należy więc wyliczyć limit sumując całą sprzedaż (czyli sprzedaż z wynajmu na cele mieszkaniowe, wynajmu na biuro i ubezpieczenia). Jeśli limit nie przekracza 200 000 zł, to do wynajmu na biuro Czytelnik może stosować zwolnienie z art. 113 ust. 1.

Po przekroczeniu limitu, do wynajmu na biuro należy zastosować stawkę 23%. Do wynajmu na mieszkanie i usług ubezpieczeniowych nadal stosuje się zwolnienie (z art. 43 ust. 1).

Ewidencja w deklaracjach: W deklaracji VAT-7 (20) dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnione od VAT należy wykazać w poz. 10, opodatkowane stawką 23% należy wykazać: w poz. 19 – podstawa opodatkowania i w poz. 20 – podatek należny.

(RA)

MF: Wniosek o zaświadczenie o niezaleganiu w podatkach złóż online

Ministerstwo Finansów zamieściło informację:

Aby przygotować i wysłać wniosek do urzędu przez internet, wystarczy mieć bezpłatny profil zaufany albo podpis kwalifikowany. Usługa jest dostępna na biznes.gov.pl.

Więcej informacji o popularnych usługach dot. podatków i cła, które możesz załatwić online bez wychodzenia z domu, znajdziesz na podatki.gov.pl.

Źródło: https://www.gov.pl/web/finanse/wniosek-o-zaswiadczenie-o-niezaleganiu-w-podatkach-zloz-online

Dodatkowy zasiłek opiekuńczy przedłużony do 12.7.2020 r.

Zgodnie z przepisami ubezpieczonym rodzicom dzieci w wieku do lat 8, które nie mają orzeczenia o niepełnosprawności lub o potrzebie kształcenia specjalnego przysługuje dodatkowy zasiłek opiekuńczy w związku z zamknięciem z powodu COVID-19 żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola, szkoły lub innej placówki, do której uczęszcza dziecko albo braku możliwości sprawowania opieki przez nianię lub braku możliwości sprawowania opieki przez dziennego opiekuna z powodu COVID-19,w przypadku otwarcia tych placówek w czasie trwania COVID-19, jeżeli rodzic sprawuje osobistą opiekę nad dzieckiem.

Ważne

Dodatkowy zasiłek opiekuńczy przysługuje od 25.5.2020 r. do 12.7.2020 r.

Wnioski złożone przed 24.6.2020 r.

Jeśli przed wejściem w życie nowych przepisów ubezpieczony wystąpił o zasiłek opiekuńczy na ogólnych zasadach, określonych w ustawie z 25.6.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, z powodu konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem do lat 8, wniosek ten zostanie potraktowany jak wniosek o dodatkowy zasiłek opiekuńczy. Okres wypłaconego zasiłku nie zostanie wliczony do limitu 60 dni wypłaty zasiłku opiekuńczego w tym roku kalendarzowym.

Jeżeli rodzice dzieci do lat 8 bez orzeczenia o niepełnosprawności lub o potrzebie kształcenia specjalnego złożyli przed 24.6.2020 r. wnioski o wypłatę dodatkowego zasiłku opiekuńczego za okres od 25.5.2020 r. w ZUS albo u płatnika składek (pracodawcy, zleceniodawcy), wniosek ten zostanie rozpatrzony po wejściu w życie nowych przepisów.

Dodatkowy zasiłek opiekuńczy – opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi

Nie zmieniają się zasady korzystania z dodatkowego zasiłku opiekuńczego z powodu zamknięcia żłobka, klubu dziecięcego, przedszkola lub szkoły w związku z COVID-19 albo braku możliwości sprawowania opieki przez nianię lub dziennego opiekuna z powodu COVID-19 przez ubezpieczonych rodziców dzieci:

• do 16 lat, które mają orzeczenie o niepełnosprawności,
• do 18 lat, które mają orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
• do 24 lat, które mają orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.

Dotyczy to także rodziców lub opiekunów pełnoletnich osób niepełnosprawnych zwolnionych od wykonywania pracy z powodu konieczności zapewnienia opieki nad taką osobą w przypadku zamknięcia z powodu COVID-19 placówki, do której uczęszcza dorosła osoba niepełnosprawna, tj. szkoły, ośrodka rewalidacyjno-wychowawczego, ośrodka wsparcia, warsztatu terapii zajęciowej lub innej placówki pobytu dziennego o podobnym charakterze.

Dodatkowy zasiłek opiekuńczy przysługuje nie dłużej niż do 12 lipca 2020 r.

Jak uzyskać dodatkowy zasiłek opiekuńczy?

Nie zmieniły się zasady występowania o dodatkowy zasiłek opiekuńczy.

Aby otrzymać dodatkowy zasiłek opiekuńczy, wystarczy złożyć u swojego płatnika składek, np. pracodawcy, zleceniodawcy oświadczenie o sprawowaniu opieki nad dzieckiem. Oświadczenie to jest jednocześnie wnioskiem o dodatkowy zasiłek opiekuńczy. Osoby prowadzące działalność pozarolniczą składają oświadczenie w ZUS. Oświadczenie można złożyć w dowolnym momencie, ale trzeba je złożyć, bo bez niego ZUS albo płatnik składek nie wypłaci zasiłku.

Trzeba pamiętać, że nie zmieniły się zasady przysługiwania dodatkowego zasiłku opiekuńczego. Zasiłek ten nie przysługuje, jeśli drugi z rodziców dziecka może zapewnić dziecku opiekę (np. jest bezrobotny, korzysta z urlopu rodzicielskiego czy urlopu wychowawczego).

Dodatkowego zasiłku nie wlicza się do limitu 60 dni zasiłku opiekuńczego w roku kalendarzowym przyznawanego na tzw. ogólnych zasadach.

Źródło:

www.zus.pl

Nowe ramy prawne dla postępowań w sprawie transgranicznych ocen oddziaływania na środowisko w relacjach polsko-niemieckich

Postanowienia Umowy stanowią doprecyzowanie postępowań w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko przedsięwzięć oraz dokumentów stanowiących ramy dla ich realizacji, zarówno w przypadku, gdy oddziaływanie pochodzi z terytorium Rzeczypospolitej

Polskiej, jak również z terytorium Republiki Federalnej Niemiec.

Umowa opisuje poszczególne etapy postępowania i precyzuje kwestie organizacyjne usprawniające przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko związane m.in. z: zakresem stosowania, powiadamianiem, dokumentacją, terminem przekazywania stanowisk, uwag i zastrzeżeń, udziałem społeczeństwa, stanowiskami organów, wymianą informacji, konsultacjami przed wydaniem decyzji oraz przyjęciem planu lub programu, przekazaniem decyzji oraz przyjętego planu lub programu, analizą porealizacyjną oraz monitoringiem, dotrzymywaniem terminów, tłumaczeniami, komunikacją elektroniczną, właściwymi organami oraz rozstrzyganiem spraw spornych.

Wejście w życie Umowy spowoduje wzmocnienie udziału społeczeństwa strony narażonej na oddziaływanie, ponieważ udział ten będzie odbywał się na takich samych prawach, jakie przysługują społeczeństwu państwa pochodzenia oddziaływań.

Zawarte w Umowie rozwiązania mają usprawnić przebieg uregulowanych w niej procedur, co może skutkować przyspieszeniem, a w efekcie skróceniem procesu inwestycyjnego przez wyeliminowanie wątpliwości i niejasności na jak najwcześniejszym etapie.

Nowa regulacja zastępuje obecnie obowiązującą umowę między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Federalnej Niemiec o realizacji Konwencji o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym z 25.2.1991 r., podpisaną 11.4.2006 r. w Neuhardenberg (Dz.U. z 2007 r. poz. 1709).

Gmina jako podatnik VAT – nowa interpretacja resortu finansów

Problem, który rozstrzygnęło MF, dotyczył tego, czy czynności dokonywane przez JST w zakresie edukacji publicznej oraz pomocy społecznej (realizacja zadań publicznych) podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na początku minister przypomniał, że opodatkowane są: odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Podlegają jednak one opodatkowaniu, jeśli są wykonywane przez podmiot działający w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W celu rozstrzygnięcia, czy gmina tak właśnie działa, należy odnieść się do wskazanych w orzecznictwie TSUE przesłanek i ich występowania w konkretnej sprawie.

Ważna jest ocena, czy warunki na jakich gmina wykonuje daną czynność, odbiegają od zasad rynkowych – czy świadczenie, które otrzymuje w zamian, jest rzeczywistym ekwiwalentem wykonanej usługi (por. wyrok z 29.10.2009 r. w sprawie C-246/08 Komisja v. Finlandia). W innej sprawie (C-246/08) TSUE uznał, że jeśli beneficjenci płacą za usługi świadczone przez podmioty publiczne stawkę, która jest jedynie częściowo zależna od rzeczywistej wartości usług (im ktoś biedniejszy, tym płaci mniej), to nie można uznać, że ta zapłata stanowi wynagrodzenie za usługi.

Jak podkreślił MF, większość czynności wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, m.in. z uwagi na brak spełnienia przesłanki dotyczącej odpłatności, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie zmienia tego nawet to, że formalnie gminy posiadają status podatnika tego podatku tzn. są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą.

Nawet jednak, jeśli dane czynności byłyby wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to i tak niekoniecznie muszą być opodatkowane VAT – w sytuacji, gdy samorządy wykonują zadania nałożone odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały powołane (art. 15 ust. 6 VATU). W przypadku edukacji jednostki oświatowe mogą pobierać opłaty np. za zapewnianie wyżywienia dla wychowanków placówek, opiekę w przedszkolu ponad podstawę programową, wydawanie duplikatów legitymacji.

Wyłączenie to ma zastosowanie, gdy samorządy wykonują czynności władcze. Jeśli czynności mają charakter cywilnoprawny, to gmina będzie, co do zasady, podatnikiem VAT. Zadania własne, do których należy edukacja, mają na celu zaspokajanie wszystkich potrzeb wspólnoty, jednak nie oznacza to automatycznie, że mają charakter władczy. Dlatego dla ustalenia jak należy traktować w systemie VAT daną czynność, za każdym razem trzeba ustalić, czy stanowi ona działalność gospodarczą w rozumieniu VATU.

Jak podkreśla MF: „(…) w odniesieniu do określonych czynności związanych z realizacją zadań w zakresie edukacji publicznej oraz pomocy społecznej, jednostki samorządu terytorialnego nie występują w roli podatników VAT (…), o ile spełnione są omówione wcześniej przesłanki, w szczególności, gdy wykonywanie tych czynności jest podporządkowane ścisłemu reżimowi publiczno-prawnemu, a pobierane opłaty nie mogą być uznane za rzeczywistą równowartość świadczenia”.

Strona w postępowaniu w sprawie nakazu usunięcia odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do magazynowania lub składowania w świetle orzeczenia WSA

W najnowszym orzeczeniu WSA w Gorzowie Wlkp. z 24.6.2020 r. (II SA/Go 118/20), dotyczącym prowadzonego z urzędu postępowania w sprawie wydania decyzji nakazującej usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych do magazynowania i składowania, sąd zajął stanowisko, że nie można wykluczyć, że oprócz posiadacza odpadów status strony w takim postępowaniu mogą posiadać również inne podmioty. Podmiotem takim może być właściciel sąsiedniej nieruchomości, na której znajdują się niebezpieczne odpady.

W myśl art. 26 ust 1 ustawy z 14.12.2012 r. o odpadach (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 797 ze zm.; dalej: OdpadyU) posiadacz odpadów jest obowiązany do niezwłocznego usunięcia odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania. Domniemanym posiadaczem odpadów jest władający powierzchnią ziemi (art. 3 ust. 1 pkt 19 OdpadyU). Co do zasady w przypadku nieusunięcia odpadów, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji wydawanej z urzędu, nakazuje posiadaczowi ich odpadów usunięcie (art. 26 ust. 2 OdpadyU).

Przedmiotem analizowanego sporu sądowego było nieuznanie za stronę takiego postępowania – właściciela nieruchomości sąsiedniej zawiadamiającego o fakcie magazynowania niebezpiecznych odpadów azbestowych, co skutkowało nieuzasadnionym zdaniem sądu -umorzeniem postępowania odwoławczego, w związku z jego podmiotową bezprzedmiotowością.

Zdaniem Sądu w postępowaniu prowadzonym na podstawie art. 26 OdpadyU, wobec braku przepisu szczególnego dotyczącego stron postępowania, zastosowanie znajduje art. 28 KPA, zgodnie z którym stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Nie można więc wykluczyć, że oprócz posiadacza odpadów status strony w takim postępowaniu będą również posiadały inne podmioty. W orzeczeniu sformułowano tezę, z której wynika że wszystkie podmioty, na których życie lub zdrowie mogą negatywnie oddziaływać działania podejmowane przez posiadacza odpadów, polegające również na składowaniu odpadów, mają interes prawny w nakazaniu usunięcia tych odpadów z miejsca nieprzeznaczonego do ich składowania lub magazynowania, o czym stanowi art. 26 OdpadyU.