Przechowywanie i sprzedaż zajętych ruchomości

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 1239 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z 8.7.2020 r. w sprawie szczególnego trybu postępowania przy sprzedaży zajętych ruchomości ulegających szybkiemu zepsuciu oraz przechowywaniu i sprzedaży zajętych kosztowności.

Rozporządzenie jest aktem wykonawczym wydanym na podstawie art. 109 § 1 ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1438 ze zm.; dalej: EgzAdmU). Jak wynika z art. 105 § 1 EgzAdmU, zajęte ruchomości organ egzekucyjny:

1. sprzedaje w drodze licytacji publicznej;
2. sprzedaje po cenie oszacowania podmiotom prowadzącym działalność handlową;
3. przekazuje do sprzedaży podmiotom prowadzącym sprzedaż komisową tego rodzaju ruchomości;
4. sprzedaje w drodze przetargu ofert;
5. sprzedaje z wolnej ręki.

Z rozporządzenia wynika, że organ egzekucyjny dokonuje wyboru formy sprzedaży ruchomości ulegających szybkiemu zepsuciu, o której mowa wyżej, która zapewnia:

Organ egzekucyjny odstępuje od sprzedaży ruchomości ulegających szybkiemu zepsuciu, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów nie mogą być dopuszczone do użytku lub spożycia. W przypadku niesprzedania lub odstąpienia od sprzedaży takich ruchomości organ egzekucyjny zwraca je niezwłocznie zobowiązanemu.

Natomiast w odniesieniu do kosztowności, zajęte kosztowności wraz z jednym egzemplarzem protokołu zajęcia kosztowności pracownik obsługujący organ egzekucyjny niezwłocznie składa, w obecności zobowiązanego lub dwóch świadków, do kasy pancernej albo skrytki bankowej, będącej w wyłącznej dyspozycji organu egzekucyjnego. Na egzemplarzu protokołu zajęcia kosztowności, przechowywanego w aktach egzekucyjnych, zamieszcza się adnotację o złożeniu tych kosztowności odpowiednio w kasie pancernej albo skrytce bankowej. Przed dokonaniem tych czynności, jeżeli jest to możliwe, pracownik obsługujący organ egzekucyjny umieszcza kosztowności, w obecności zobowiązanego lub dwóch świadków, w kopercie i umieszcza na sklejeniach koperty podpis i odcisk imiennej pieczęci. Zobowiązany lub świadkowie umieszczają na sklejeniach koperty podpisy.

Trzeba też pamiętać, że każdorazowe wyjęcie zajętych kosztowności z kasy pancernej albo skrytki bankowej następuje w obecności kierownika komórki organizacyjnej prowadzącej egzekucję administracyjną lub osoby zastępującej tego kierownika oraz dwóch pracowników obsługujących organ egzekucyjny. Organ egzekucyjny zaś zawiadamia zobowiązanego o wyznaczonym terminie wyjęcia kosztowności z kasy pancernej albo skrytki bankowej oraz możliwości jego obecności przy tej czynności.

W przypadku sprzedaży zajętych kosztowności organ egzekucyjny dokonuje wyboru formy sprzedaży, która zapewnia uzyskanie jak najkorzystniejszej ceny ich nabycia. Informację o zamiarze takiej sprzedaży wraz ze wskazaniem wybranej formy ich sprzedaży spośród form wymienionych wyżej, podaje się do publicznej wiadomości w BIP na stronie podmiotowej odpowiednio urzędu obsługującego organ egzekucyjny albo organu JST, a także na tablicy ogłoszeń tych organów.

Polski Bon Turystyczny

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 1262 opublikowano ustawę z 15.7.2020 r. o Polskim Bonie Turystycznym (dalej: PBTU). Z ustawy wynika m.in., że Polski Bon Turystyczny (bon) to dokument elektroniczny potwierdzający uprawnienie do świadczenia w formie bonu lub dodatkowego świadczenia w formie bonu. Określenie „Polski Bon Turystyczny” może być używane wyłącznie dla oznaczenia bonu wygenerowanego w systemie teleinformatycznym określonym w art. 27 PBTU.

Świadczenie w formie bonu przysługuje osobie uprawnionej:

1) mającej w dniu 18.7.2020 r. przyznane prawo do:

a) świadczenia wychowawczego, o którym mowa w ustawie z 11.2.2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2407 ze zm.; dalej: PomWychDzU), lub

b) dodatku, o którym mowa w art. 80 ust. 1a, art. 113a albo art. 115 ust. 2a ustawy z 9.6.2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 821; dalej: WspRodzU); chodzi tu o dodatek: dla rodziny zastępczej, na każde dziecko w wieku do ukończenia 18. roku życia umieszczone w tych placówkach i ośrodkach, a także na każde dziecko w wieku do ukończenia 18. roku życia umieszczone w placówce opiekuńczo-wychowawczej typu rodzinnego;

2) której w okresie od 19.7.2020 r. do 31.12.2021 r. przyznano prawo do:

a) świadczenia wychowawczego na dziecko, na które wcześniej nie było przyznane prawo do tego świadczenia lub dodatku, o którym mowa w lit. b,

b) dodatku na dziecko, na które wcześniej nie było przyznane prawo do tego dodatku lub świadczenia wychowawczego, o którym mowa w lit. a,

4) która w okresie od 1.7.2019 r. do 18.7.2020 r. złożyła wniosek o świadczenie wychowawcze, który został przekazany przez organ właściwy do wojewody zgodnie z art. 16 ust. 1 PomWychDzU (chodzi o wnioski składane przez osoby przebywające poza granicami RP) i który do 18.7.2020 r. nie został rozpatrzony przez wojewodę,

5) która w okresie od 19.7.2020 r. do 31.12.2021 r. złożyła taki wniosek i który nie został rozpatrzony przez wojewodę w okresie, za który składane są informacje, o których mowa w art. 19 ust. 13 PBTU.

Dodatkowe świadczenie w formie bonu przysługuje osobie uprawnionej, jeżeli jest dzieckiem niepełnosprawnym na warunkach określonych w art. 4 ust. 2 PBTU. Przy czym, przez dziecko niepełnosprawne w tym przypadku należy rozumieć dziecko legitymujące się orzeczeniem o:

Wygaśnięcie prawa do dokonywania płatności za pomocą bonu nie uniemożliwia korzystania z usługi hotelarskiej lub imprezy turystycznej, w przypadku gdy płatność za tę usługę hotelarską lub imprezę turystyczną dokonana za pomocą bonu nastąpiła do 31.3.2022 r. Jeżeli organizacja pożytku publicznego nie zrealizuje usługi hotelarskiej lub imprezy turystycznej, niezwłocznie dokonuje zwrotu płatności przyjętej za pomocą bonu na rachunek bankowy Polskiej Organizacji Turystycznej (POT) oddzielnie dla każdego bonu, podając w tytule przelewu numer tego bonu.

Jeżeli kwotę świadczenia wychowawczego ustalono zgodnie z art. 5 ust. 3 PomWychDzU (przepis ten uchylono z dniem 19.7.2019 r., a wynikało z niego, że świadczenie wychowawcze przysługiwało, jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę nie przekraczał kwoty 800 zł), każdemu z rodziców przysługuje jedno świadczenie w formie bonu w wysokości 250 zł na dziecko, a w przypadku dziecka niepełnosprawnego – jedno świadczenie w formie bonu w wysokości 250 zł oraz jedno dodatkowe świadczenie w formie bonu w wysokości 250 zł na dziecko.

W zakresie przyjmowania płatności bonem z PBTU wynika, że:

konieczna jest rejestracja w celu umożliwienia przyjmowania płatności dokonywanych za pomocą bonu organizacja pożytku publicznego realizujące usługi hotelarskie lub imprezy turystyczne dokonują rejestracji na profilu informacyjnym w systemie teleinformatycznym na zasadach określonych w art. 8 PBTU

organizacja pożytku publicznego musi figurować na liście prawo do przyjmowania płatności dokonywanych za pomocą bonu przysługuje organizacji pożytku publicznego znajdującym się na liście organizacji pożytku publicznego mających prawo do przyjmowania płatności dokonywanych za pomocą bonu (art. 9 PBTU)

można złożyć oświadczenie o rezygnacji organizacje pożytku publicznego mogą, w każdym czasie, złożyć oświadczenie o rezygnacji z prawa do przyjmowania płatności dokonywanych za pomocą bonu, które składa się w systemie teleinformatycznym (art. 10 PBTU)

trzeba zwrócić kwotę nienależnie pobraną w przypadku ujawnienia w wyniku przeprowadzonych czynności sprawdzających przeprowadzonych przez POT, że kwota płatności dokonanej za pomocą bonu stanowi kwotę nienależnie pobraną kwota otrzymana w wyniku dokonania tej płatności podlega zwrotowi do Funduszu Przeciwdziałania COVID-19, a po jego likwidacji – do budżetu państwa, łącznie z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, liczonymi od dnia otrzymania kwoty przez lub organizację pożytku publicznego

Z PBTU wynika też, że:

Udzielanie zaległego urlopu wypoczynkowego w dwóch trybach

Dnia 24 czerwca 2020 r. pracodawcy zyskali tymczasowe narzędzie, które ma zapobiegać kumulacji uprawnień urlopowych pracowników. Tego dnia wszedł w życie art. 15gc ustawy z 2.03.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej specustawy). Pozwala on pracodawcy wysłać pracownika, w terminie przez siebie wskazanym, na urlop wypoczynkowy niewykorzystany w poprzednich latach (urlop zaległy), stawiając dodatkowe warunki. Jako przepis szczególny o tymczasowym charakterze ma pierwszeństwo przed art. 168 KP (obowiązek udzielenia urlopu z roku poprzedniego najpóźniej do 30 września następnego roku), lecz nie wyłącza jego działania.

Według specustawy

Z art. 15gc specustawy nie wynika obowiązek jego zastosowania. Przepis ten tworzy jedynie możliwość wdrożenia instytucji tzw. przymusowego urlopu wypoczynkowego. Pracodawca może bowiem wysłać pracownika na dotychczas niezrealizowany urlop z poprzednich lat na podstawie tej regulacji, ale nie musi tego czynić. Jeśli się na to zdecyduje, powinien postępować według następującej procedury:

KROK 1. Jednostronna decyzja pracodawcy

Pracodawca nie potrzebuje zgody pracownika, aby udzielić mu zaległego urlopu w trybie art. 15gc specustawy. W przeciwieństwie do art. 168 KP ma prawo sam podjąć decyzję nie tylko w stosunku do dni pozostających wciąż na koncie urlopowym pracownika za rok 2019 r., ale też za nieprzedawnione lata wcześniejsze. Konkretnie za 3 lata wstecz, licząc od 30 września danego roku kalendarzowego wobec niewykorzystanego urlopu za rok poprzedni (art. 291 § 1 KP oraz wyrok SN z 11.04.2001 r., I PKN 367/00, OSNAPiUS 2003/2/38, który zachował aktualność mimo przesunięcia terminu z końca trzeciego kwartału na 30 września), np. z upływem 30 września 2020 r. przedawni się urlop za 2016 r.

Należy zauważyć, że korzystanie z urlopu wychowawczego powoduje, że bieg przedawnienia roszczenia o urlop wypoczynkowy nie rozpoczyna się, a rozpoczęty – ulega zawieszeniu (art. 293¹ KP).

KROK 2. Maksymalny wymiar urlopu

30 dni urlopowych z lat poprzednich – tyle wynosi maksymalny wymiar zaległego urlopu, na jaki pracodawca może wysłać pracownika na podstawie art. 15gc specustawy. Nie muszą być udzielone łącznie. Pracodawca może je podzielić, lecz suma wszystkich części nie może przekroczyć tego limitu.

Przekroczenie 30 dni zaległego urlopu nie jest sankcjonowane przez specustawę. Nie znaczy to, że pracodawca nie może być pociągnięty do odpowiedzialności. Takie kompetencje przysługują inspekcji pracy, która jest uprawniona do nadzoru i kontroli przepisów prawa pracy m.in. w zakresie urlopów (por. art. 10 ust. 1 pkt 1 i art. 11 ustawy z 13.04.2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy, tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 1251).

KROK 3. Termin udzielenia urlopu

Termin, w którym pracownik będzie przebywał na zaległym urlopie, wyznacza samodzielnie pracodawca. Nie musi przy tym brać pod uwagę planu urlopów na 2020 r. (traci on moc w części obejmującej urlop z lat poprzednich, który zostanie zrealizowany na mocy art. 15gc specustawy). Ma natomiast obowiązek zadbać, aby urlop (lub jego ostatnia część) rozpoczął się w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19. Treść art. 15gc specustawy wskazuje bowiem, że udzielenie urlopu powinno nastąpić w tym czasie, co nie znaczy, że w całości powinien przypadać na ten okres.

Według Kodeksu pracy

Pracodawca, który nie skorzysta z art. 15gc specustawy (bez względu na powody) albo wyczerpie 30-dniowy limit, udziela zaległych urlopów lub ich pozostałej części zgodnie z kodeksem pracy oraz regułami wypracowanymi przez orzecznictwo i doktrynę. Powinien przede wszystkim pamiętać o zasadzie pierwszeństwa urlopu zaległego przed bieżącym (por. wyroki SN z 9.5.2013 r., II PK 199/12 oraz z 12.08.2004 r., III PK 32/04, MoPr 2004/9/230). Nie wolno mu też zapominać, że jego swoboda jest ograniczona, co przedstawia poniższa procedura:

KROK 1. Zgodnie z planem urlopów lub w uzgodnieniu z pracownikami

O ile urlop zaległy udzielany w trybie art. 15gc specustawy pozostaje bez związku z planem urlopów, o tyle jego udzielenie na podstawie kodeksu pracy ma nastąpić w terminach zapisanych w takim planie, przy czym ten za 2019 r. – powinien przypadać do 30 września 2020 r. Tak jest w przypadku, gdy pracodawca w ogóle nie zastosuje wymienionego przepisu. Jeśli natomiast plan zdezaktualizował się ze względu na wdrożenie przymusowego 30-dniowego urlopu na mocy specustawy, a pracownicy nadal dysponują niezrealizowanymi dniami urlopowymi z lat poprzednich, pracodawca musi go dostosować do aktualnych potrzeb. Jest przy tym zobligowany do wzięcia pod uwagę wnioski pracowników i zapewnienia normalnego roku pracy (art. 163 § 1 KP). Gdy pracodawca nie ma planu urlopów, ustala terminy zaległych urlopów (lub pozostałej ich części) bezpośrednio z pracownikami (art. 163 § 2 KP).

Pracownikom uchylającym się od współpracy przy określaniu terminu wykorzystania zaległego urlopu, pracodawca może zagrozić zastosowaniem kar porządkowych (art. 108 KP). Może też sam go wyznaczyć, ale tylko za rok 2019.

KROK 2. Na podstawie decyzji pracodawcy

Wpisanie do planu urlopów terminu zaległego urlopu albo jego uzgodnienie z pracownikiem nie jest równoznaczne z możliwością jego rozpoczęcia przez pracownika bez wyraźnej zgody pracodawcy (por. wyrok SN z 5.12.2000 r., I PKN 121/00, OSNAPiUS 2002/15/353). Pracownik, który samowolnie uda się na taki urlop, dopuści się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych (por. wyrok SN z 16.12.2008 r., I PK 88/08, OSNAPiUS 2010/11-12/137). Nieobecność w takim przypadku będzie usprawiedliwiona tylko wtedy, gdy pracodawca odmawiając udzielenia urlopu zaległego nie podał żadnych szczególnych okoliczności uzasadniających tę decyzję (wyrok SN z 7.11.2013 r., SNO 29/13).

Jeśli pracownik nie będzie chciał udać się na zaległy urlop, pracodawca może go do tego zmusić. Ma jednak do tego prawo wyłącznie wobec urlopu za 2019 r. Zdaniem Sądu Najwyższego, zastosowanie art. 168 KP przez pracodawcę nie wymaga bowiem zgody pracownika (wyrok SN z 24.1.2006 r., I PK 124/05, OSNP 2006/23–24/354). Zasadniczo z tą interpretacją nie zgadza się Departament Prawny Generalnego Inspektora Pracy (stanowisko ze stycznia 2007 r., GNP-110-4560-46/07/PE). Jednak w czasie stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii dopuszcza jej obowiązywanie (stanowisko dostępne pod adresem: https://www.pip.gov.pl/pl/wiadomosci/108610,praca-zdalna-przeciwdzialanie-covid-19.html. W ten sam sposób wypowiedziało się Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (https://www.gov.pl/web/rodzina/informacja-mrpips-w-sprawie-udzielania-urlopow-wypoczynkowych).

KROK 3: Odpowiedzialność za nieudzielenie urlopu

Pracodawcy, który nie udzieli zaległego urlopu grozi grzywna od 1 tys. do 30 tys. zł (art. 282 § 1 pkt 2 KP).

Zasada wspólna

Pracodawca udziela zaległego urlopu – w trybie specustawy i kodeksowym – w dni, które są dla pracownika dniami pracy, zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy, w wymiarze godzinowym, odpowiadającym dobowemu wymiarowi czasu pracy pracownika w danym dniu (art. 154² § 1 KP).

Przedsiębiorstwom powiązanym z krajami z unijnego wykazu jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych państwa UE nie powinny udzielać wsparcia

Komisja Europejska wydała 14.7.2020 r. zalecenie, aby państwa członkowskie nie udzielały wsparcia finansowego przedsiębiorstwom mającym powiązania z krajami, które znajdują się w unijnym wykazie jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych z 22.5.2019 r. (2019/C 176/03; Dz.U.UE C). Nowe zalecenie ma zapewnić państwom członkowskim model pokazujący, jak w zgodzie z unijnymi przepisami zapobiegać wykorzystywaniu wsparcia publicznego do oszustw podatkowych, uchylania się od podatków, unikania opodatkowania, prania pieniędzy czy finansowania terroryzmu.

Jednak Komisja przewiduje możliwość wprowadzenia pewnych ściśle określonych warunków dla uczciwych podatników, takich którzy są w stanie udowodnić, że płacili w kraju członkowskim odpowiedni podatek w danym okresie czasu. Nawet jeżeli dane przedsiębiorstwo ma powiązania z jurysdykcjami znajdującymi się w unijnym wykazie, wciąż powinno ono mieć możliwość w określonych okolicznościach korzystać ze wsparcia finansowego.

Komisja Europejska zaleca, aby ograniczenia miały zastosowanie także do przedsiębiorstw, które zostały skazane za poważne przestępstwa finansowe, w tym za oszustwa finansowe, korupcję oraz niepłacenie podatków i zobowiązań z tytułu zabezpieczeń społecznych.

Celem wydanego zalecenia jest zapewnienie państwom członkowskim wytycznych dotyczących warunków przyznawania wsparcia finansowego, aby zapobiegać przypadkom sprzeniewierzenia środków publicznych oraz wzmacniać zabezpieczenia przeciwko nadużyciom podatkowym w całej UE zgodnie z unijnym prawem.

Komisja jest też gotowa omówić z państwami członkowskimi ich szczegółowe plany zapewnienia, aby pomoc państwa, zwłaszcza w postaci dokapitalizowania, była ograniczona do przedsiębiorstw, które uczciwie płacą podatki.

Państwa członkowskie powinny także poinformować Komisję o środkach, które wdrożą w celu zastosowania się do wydanego dziś zalecenia, zgodnie z unijnymi zasadami dobrych rządów. W ciągu trzech lat Komisja opublikuje sprawozdanie w sprawie skutków tego zalecenia.

NSA: Choroba zawodowa – przyczyn szukamy tylko u ostatniego pracodawcy

W kwietniu 2018 r. powiatowy inspektor sanitarny stwierdził u pracownika chorobę zawodową – zespół cieśni w obrębie nadgarstka. Jego pracodawca wniósł odwołanie, ale organ drugiej instancji utrzymał w mocy decyzję. Jego zdaniem orzeczenie lekarskie oraz karta oceny ryzyka zawodowego wskazywały, że mężczyzna przez sposób wykonywania pracy (nadmierne obciążenie nadgarstków) był narażony na wystąpienie takich dolegliwości.

Schorzenie pojawiło się w obecnym miejscu pracy i powiązano je z jej wykonywaniem. Ponieważ skargę oddalił także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, to sprawa trafiła do NSA. W skardze kasacyjnej pracodawca wskazywał, że organy zaniedbały poszukiwania dalszych przyczyn powstania choroby. Pracownik był u niego zatrudniony w latach 2004–2017, ale wcześniej przez kilka lat pracował na takim samym stanowisku w innym miejscu.

Naczelny Sąd Administracyjny przypomniał, że podstawą stwierdzenia choroby zawodowej jest orzeczenie lekarskie. Jeśli organy administracji nie mają dowodów wskazujących na inne okoliczności, to nie mogą stwierdzić, że stan zdrowia jest odmienny lub wynika z innych przyczyn. Wszystko się w tym przypadku zgadzało: orzeczenie potwierdziło, że u pracownika wystąpiła choroba zawodowa (jest w wykazie chorób), a jej wystąpienie można powiązać ze sposobem świadczenia pracy. Dlatego NSA dodał, że jeśli jakiś czynnik może spowodować chorobę, to jego występowanie na miejscu pracy powoduje domniemanie, że to właśnie on był przyczyną.

Nie mają w tym przypadku znaczenia warunki pracy w innym miejscu, bo stosowne rozporządzenie Rady Ministrów określa, że w przypadku zespołu cieśni w obrębie nadgarstka narażenie zawodowe można rozpatrywać najdalej przez rok po ustaniu zatrudnienia w danym miejscu. Tymczasem dolegliwości u pracownika wystąpiły w 2011 r., czyli po około siedmiu latach od podjęcia pracy w obecnym miejscu, równocześnie kilka lat po wykonywaniu pracy u poprzedniego pracodawcy. Nie udało się udowodnić, że wcześniej mężczyzna cierpiał na to schorzenie, więc NSA uznał, że nie było podstaw do szukania przyczyn w poprzednim miejscu pracy.

Dodatek solidarnościowy powinien być rozwiązaniem tymczasowym. Czas pomyśleć o ubezpieczeniu od bezrobocia

Warunkiem uzyskania dodatku solidarnościowego jest podleganie ubezpieczeniom społecznym z tytułu umowy o pracę przez co najmniej 60 dni w 2020 roku oraz złożenie wniosku do ZUS do 31 sierpnia. Nowe świadczenie to kolejny element rządowego wsparcia dla osób, które odczuwają gospodarcze skutki pandemii koronawirusa.

– W sytuacji, kiedy na skutek kryzysu gospodarczego ludzie tracą pracę i nie mają prawa do zasiłku dla bezrobotnych lub są zmuszeni zamknąć działalność gospodarczą w przypadku samozatrudnionych, dodatek solidarnościowy może być dobrym rozwiązaniem, ale na krótki okres, najdalej do końca 2020 roku – mówi agencji Newseria Biznes dr hab. Jacek Męcina, profesor UW, doradca zarządu Konfederacji Lewiatan. – Nie powinien być jednak rozwiązaniem systemowym. Należy podwyższyć zasiłek dla bezrobotnych, ale jednocześnie zastanowić się, jak go finansować.

Jak podkreśla ekspert, jednym z rozwiązań jest wprowadzenie ubezpieczenia od bezrobocia. Mogłoby ono obowiązywać od 2023 lub 2024 roku. Wysokość zasiłku dla bezrobotnych od dawna jest przedmiotem dyskusji. W Polsce jest on najniższy w porównaniu z krajami Unii Europejskiej, a prawo do niego ma najmniejszy odsetek bezrobotnych.

– W dodatku jest on bardzo krótki, bo wynosi od 6 do 12 miesięcy w regionach z najwyższym bezrobociem – uściśla doradca zarządu Konfederacji Lewiatan. – W wielu krajach Unii Europejskiej funkcjonuje system ubezpieczenia od bezrobocia, który pozwala w dłuższym czasie skorelować wysokość zasiłku z wysokością wynagrodzenia. Ale to oznacza także koszty związane z ubezpieczeniem na wypadek bezrobocia dla osób zatrudnionych.

W warunkach kryzysu gospodarczego istotnym dla pracodawców czynnikiem modelującym zatrudnienie jest poziom płacy minimalnej. Od kilku tygodni trwają dyskusje o tym, czy i o ile powinna wzrosnąć w przyszłym roku.

– Płaca minimalna nie może rosnąć zbyt szybko w warunkach kryzysu, bo skutkuje to albo wzrostem szarej strefy, albo redukcją zatrudnienia. Przedsiębiorcy, zwłaszcza mikro i mali, zwracają uwagę, że wysokość płacy minimalnej w Polsce w najbliższym czasie powinna pozostać na tym samym poziomie – uściśla Jacek Męcina.

Do 15 czerwca każdego roku rząd przedstawia Radzie Dialogu Społecznego proponowaną wysokość płacy minimalnej oraz wskaźniki makroekonomiczne. Wysokość minimalnego wynagrodzenia jest następnie przedmiotem negocjacji w ramach RDS. W tym roku z uwagi na pandemię koronawirusa zmieniły się ustawowe terminy i propozycje rządu zostaną przedstawione do 31 lipca. Partnerzy będą mieli tylko 10 dni na ustalenie trzech podstawowych wskaźników, czyli płacy minimalnej, wskaźnika wzrostu wynagrodzeń dla sfery budżetowej i wskaźnika waloryzacji.

Mechanizm ustalania płacy minimalnej jest określony ustawowo. Przepisy prawne gwarantują weryfikację wysokości płacy minimalnej o inflację, a jeżeli inflacja w roku poprzednim była wyższa od zakładanej – także o wskaźnik weryfikujący. Poza tym, jeżeli w danym roku wysokość minimalnego wynagrodzenia będzie niższa od połowy wysokości przeciętnego wynagrodzenia, stopień jego wzrostu zwiększa się dodatkowo o 2/3 wskaźnika prognozowanego realnego przyrostu PKB.

Konfederacja Lewiatan prowadzi analizy wysokości płacy minimalnej w gronie eksperckim. Wnioski są jednoznaczne. Z mechanizmów ustawowych wynika, że w tym roku należy zweryfikować płacę minimalną na poziomie 2,6 tys. zł o poziom inflacji prognozowanej na 2021 rok (od 2 do 3 proc.).

– Wskaźnik ustawowy nakazuje weryfikować wysokość najniższej płacy mnożnikiem 2/3 spodziewanego wzrostu PKB, a ten wzrost w perspektywie 2021 roku na pewno nie będzie wielki. Być może ten zalecany wskaźnik weryfikacji będzie właśnie odnoszony głównie do planów inflacyjnych. Zwracam też uwagę, że wysokość płacy minimalnej od dawna jest zakotwiczona w wysokości 50 proc. przeciętnego wynagrodzenia – kontynuuje ekspert.

Jak podkreśla Jacek Męcina, to uczciwe założenie, także w kontekście dyskusji o europejskiej płacy minimalnej, aby punktem wyjścia do rozmów było 50 proc. przeciętnego wynagrodzenia oraz inflacja, natomiast inne parametry powinny być już elementem negocjacji partnerów społecznych, a więc związków zawodowych i pracodawców.

Konfederacja Lewiatan postuluje, aby płaca minimalna w 2021 roku pozostała na poziomie z 2020 roku, czyli 2,6 tys. zł. Aby zrealizować ten cel, zdaniem Jacka Męciny konieczna będzie ustawowa interwencja. Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z 2002 roku o minimalnym wynagrodzeniu za pracę prawo gwarantuje wzrost płacy minimalnej na kolejny rok w stopniu nie niższym niż prognozowany na dany rok wskaźnik cen.

– Jako Konfederacja Lewiatan odbyliśmy już wstępne rozmowy ze związkami zawodowymi na temat płacy minimalnej i wydaje mi się, że jest zrozumienie co do tego, że nie może ona rosnąć zbyt szybko w warunkach kryzysu. Jest także konsensus dotyczący odnoszenia płacy minimalnej do 50 proc. przeciętnego wynagrodzenia i weryfikacji o inflację. Jak zawsze w negocjacjach związki zawodowe mają zapewne nieco większe apetyty, czyli chciałyby trochę wyższej płacy minimalnej, ale argumenty przedsiębiorców są dość istotne i można się spodziewać porozumienia w tej sprawie – zaznacza.

Apetyty związków są o tyle uzasadnione, że rząd w ubiegłym roku zapowiadał wzrost płacy minimalnej do 3 tys. zł brutto w 2021 roku, a w perspektywie kolejnych dwóch lat – do 4 tys. zł brutto.

Źródło:
www.newseria.pl

SLIM VAT – propozycje MF w zakresie uproszczenia rozliczeń VAT

SLIM VAT jest pakiet uproszczeń będący odpowiedzią na zgłaszane oczekiwania przedsiębiorców. Jest efektem prowadzonego przez Ministerstwo Finansów audytu przepisów, który ma na celu dostosowanie ich do warunków działania małego i średniego biznesu.

Proste fakturowanie

1. Faktury korygujące in-minus

W tym zakresie proponuje się rezygnację z formalnego warunku uzyskania potwierdzenia otrzymania faktury korygującej przez nabywcę towarów lub usługobiorcę. Podatnik będzie dokonywał obniżenia podstawy opodatkowania i VAT należnego już w okresie wystawienia faktury korygującej pod warunkiem, że z posiadanej przez niego dokumentacji wynika, iż uzgodnił z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunki transakcji. W tym samym okresie nabywca będzie zobowiązany do odpowiedniej korekty podatku naliczonego, która wynika z uzgodnienia pomiędzy podatnikami.

2. Faktury korygujące in-plus

Proponuje się wprowadzić w VATU przepisy wskazujące sposób rozliczenia faktur korygujących in plus (zwiększających podstawę opodatkowania). To da pewność podatnikom co do właściwego sposobu rozliczenia – rozliczenie będzie dokonywane na bieżąco w okresie wystawienia faktury korygującej (w związku z przyczynami zaistniałymi po dokonaniu sprzedaży).

Ułatwienia dla eksporterów

Dla zastosowania stawki 0% od zaliczki w eksporcie towarów proponuje się wydłużenie terminu wywozu towarów z 2 do 6 miesięcy. Wydłużenie czasu na wywóz towarów do pół roku od otrzymania zaliczki znacznie poprawi sytuację eksporterów. Rozwiąże problem nawet dostaw długoterminowych.

Wspólne kursy walut z podatkiem dochodowym

Podatnik będzie mógł wybrać do VAT zasady przeliczenia kursu walut jak dla przeliczenia przychodu w podatku dochodowym. Oznacza to zmniejszenie czasu na ustalanie kursu do walut dla jednej transakcji.

Korzyści finansowe

1. Wydłużenie terminu do odliczenia VAT na bieżąco do czterech miesięcy

Wydłużenie prawa do odliczenia o jeden miesiąc przy rozliczeniach miesięcznych.

Podatnik będzie mógł ująć fakturę łącznie w ciągu czterech miesięcy bez konieczności korygowania deklaracji. Wyeliminuje to częste i niepotrzebne korekty VAT.

2. Odliczanie VAT z faktur za nabycie usług noclegowych w celu ich odsprzedaży

Rozwiązanie umożliwi odliczenie VAT z faktury za usługi noclegowe nabyte na rzecz swojego klienta biznesowego. Oznacza to likwidację zakazu odliczenia dla podatników nabywających takie usługi w celu ich odsprzedaży.

3. Zwiększenie limitu na prezenty o małej wartości

Propozycja podniesienia kwoty dla jednorazowych prezentów o małej wartości z 10zł do 20zł.

Projekt dotyczący SLIM VAT zakończył konsultacje wewnętrzne w Ministerstwie Finansów i planuje się, że ustawa wprowadzająca ww. zmiany będzie przyjęta w tym roku, aby zmiany te mogły obowiązywać od przyszłego roku.

Ruszają dotacje na pomoc prawną. Nawet 25 tys. zł dla każdej firmy.

Ministerstwo Rozwoju uruchamia kolejne dotacje dla mikro, małych i średnich przedsiębiorców. Już w czerwcu pisaliśmy o rozpoczynających się naborach w ramach programu „Dotacje na kapitał obrotowy”, w ramach którego osoby samozatrudnione mogły otrzymać 23,5 tys. zł bezzwrotnych dotacji na pokrycie bieżących wydatków. Nabory wniosków w ramach tego programu wciąż trwają.

Niezwykła popularność, jaką cieszył się poprzedni program, skłoniła ministerstwo do uruchomienia kolejnych środków na bezzwrotne dotacje, tym razem z przeznaczeniem na pokrycie kosztów pomocy prawnej.

W przeciwieństwie do poprzedniego programu, tym razem dotacji nie będą udzielały władze samorządowe. Całość programu obsługiwana jest bowiem przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości. To właśnie PARP będzie przyjmował wnioski i wypłacał dotacje, niezależnie od tego czy wnioskować o nie będzie mikro, mały czy też średni przedsiębiorca. Tym razem więc w programie uczestniczyć będą mogły małe firmy z całej Polski.

Kto otrzyma dotację?

Dotacje dla firm wypłacane przez PARP przeznaczone są dla mikro, małych i średnich przedsiębiorców, którzy szukają wsparcia prawnego związanego m.in. z planowanym lub rozpoczętym procesem inwestycyjnym.

Podstawowym warunkiem, jaki należy spełnić, aby móc wnioskować o dotację, jest okres prowadzenia działalności gospodarczej. Dotacje wypłacane będą bowiem jedynie tym przedsiębiorcom, którzy prowadzą działalność gospodarczą nie dłużej niż 5 lat.

Spełniony musi być również dodatkowy warunek. Okres, w którym przedsiębiorca osiąga przychody z działalności operacyjnej nie może być bowiem dłuższy niż ostatnie 3 lata przed dniem złożenia wniosku do PARP.

Ostatnim warunkiem jest przedstawienie przez przedsiębiorcę dokumentu potwierdzającego zainteresowanie inwestora zewnętrznego rozpoczęciem lub kontynuowaniem procesu inwestycyjnego w firmie.

Przedsiębiorca nie musi spełniać żadnych dodatkowych warunków, np. związanych z wysokością osiąganych przychodów.

Na co można przeznaczyć dotację?

Bezzwrotne dotacje przeznaczone są dla młodych firm, które szukają wsparcia prawnego związanego m.in. z procesem inwestycyjnym. Dotacja może zatem zostać przeznaczona na pokrycie kosztów usług prawnych, takich jak:

Na pokrycie kosztów obsługi prawnej przedsiębiorca może otrzymać dotację w wysokości do 25 tys. zł. Wkład własny ze strony firmy nie jest wymagany. Oznacza to, że dotacja może pokryć nawet 100% wydatków na obsługę prawną w wymienionym zakresie.

Zgodnie z informacjami przekazanymi przez PARP, nabór wniosków w ramach programu rusza już 22 lipca 2020 roku. Wnioski mogą być składane wyłącznie w wersji elektronicznej.

Źródło:

www.zus.pl

Komu przysługuje obniżona stawka podatku dochodowego

Podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą stosować 9% stawkę podatku w odniesieniu do przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych, jeżeli:

– ich przychody osiągnięte w roku podatkowym nie przekroczyły wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro, przeliczonej według średniego kursu euro ogłaszanego przez NBP na pierwszy dzień roboczy roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1000 zł, a zatem w roku 2020 muszą zmieścić się w limicie 5 109 000 zł,

– posiadają status małego podatnika – (w roku 2020 małym podatnikiem jest podatnik, u którego przychody ze sprzedaży wraz z kwotą należnego VAT nie przekroczyły w 2019 r. wartości 8 747 000 zł) lub są podatnikami rozpoczynającymi prowadzenie działalności gospodarczej.

Spółka będąca małym podatnikiem może obliczać zaliczki na podatek dochodowy przy zastosowaniu niżej stawki 9% do opodatkowania przychodów (dochodów) innych niż z zysków kapitałowych za miesiące lub kwartały, w których jej przychody osiągnięte od początku roku podatkowego nie przekroczyły 5 109 000 zł. Potem od następnego miesiąca lub kwartału Spółka będzie zobowiązana do zastosowania podstawowej stawki podatku w wysokości 19%.

Ponieważ ustawodawca w regulacji art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: PDOPrU) użył określenia przychody, zatem przy ustalaniu limitu uzyskanych w 2020 r. przychodów należy uwzględnić wszystkie przychody, w tym przychody wolne od podatku, a także przychody z kapitałów pieniężnych, chociaż nie stosuje się do nich 9% stawki CIT. Co oznacza, że dotacje zwolnione od podatku Spółka powinna uwzględnić przy ustalaniu, czy uzyskane przez nią przychody za 2020 r. nie przekroczyły limitu 1 200 000 euro (5 109 000 zł).

Reasumując w 2020 r. podatnik, chcąc skorzystać z 9% stawki podatku dochodowego od osób prawnych, będzie musiał spełnić dwa warunki:

1) jego przychody w roku bieżącym (2020 r.) nie będą mogły przekroczyć 1 200 000 euro (art. 19 ust. 1 pkt 2 PDOPrU) i zarazem

2) jego przychody z poprzedniego roku (2019 r.) nie będą mogły przekroczyć 2 000 000 euro, bo tylko to pozwoli mu spełnić status małego podatnika (art. 19 ust. 1d w związku z art. 4a pkt 10 PDOPrU).

(RA)

Koniec usterek, rejestracja do piątku