Wysokość stawki opłaty kogeneracyjnej na 2021 r.

Stawkę opłaty kogeneracyjnej na dany rok kalkuluje się według wzoru określonego w art. 64 ustawy z 14.12.2018 r. o promowaniu energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 250 ze zm.).

Minister właściwy do spraw energii (obecnie Minister Klimatu i Środowiska), po zasięgnięciu opinii Prezesa URE, określa, w drodze rozporządzenia, w terminie do 30 listopada poprzedzającego roku, wysokość stawki opłaty kogeneracyjnej na dany rok, biorąc pod uwagę planowany koszt systemu wsparcia dla jednostek kogeneracji, będący wynikiem planowanej maksymalnej ilości wytworzonej energii elektrycznej z wysokosprawnej kogeneracji w tych jednostkach objętej systemem wsparcia w stosunku do ilości energii elektrycznej pobranej z sieci i zużytej przez odbiorców końcowych w danym roku kalendarzowym.

Zmiana podziału struktury wyspecjalizowanych urzędów skarbowych

Projekt rozporządzenia przewiduje zmiany w rozporządzeniu Ministra Rozwoju i Finansów z 24.2.2017 r. w sprawie niektórych podatników i płatników, w odniesieniu do których zadania wykonywane są przez naczelnika urzędu skarbowego innego niż właściwy miejscowo. Zmiany te zakładają ponowną klasyfikację grupy podmiotów o istotnym znaczeniu dla gospodarki kraju, w wyniku których z 20 wyspecjalizowanych urzędów skarbowych zostanie wyodrębniony jeden wyspecjalizowany urząd skarbowy o zasięgu krajowym oraz dziewiętnaście wyspecjalizowanych urzędów skarbowych o zasięgu wojewódzkim.

W zakresie wyspecjalizowanych urzędów skarbowych przewidziano utworzenie następującej struktury:

1. jeden wyspecjalizowany urząd skarbowy o zasięgu krajowym zapewniający kompleksową i profesjonalną obsługę podatkowym grupom kapitałowym i spółkom ich tworzącym oraz prowadzący jednolitą politykę w zakresie spraw dotyczących kluczowych podmiotów z całego kraju (Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie);
2. dziewiętnaście wyspecjalizowanych urzędów skarbowych działających we wszystkich województwach (w każdym województwie po jednym wyspecjalizowanym urzędzie skarbowym z wyjątkiem województwa mazowieckiego, śląskiego i wielkopolskiego, w których będą po dwa urzędy), w tym jeden wyspecjalizowany urząd skarbowy, który oprócz zasięgu województwa, będzie właściwym również na obszarze całego kraju dla podatników i płatników, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 6–7 projektu (Drugi Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie).

Zmiany mają wejść w życie z 1.1.2021 r.

Zmiany w działaniu urzędów celno-skarbowych

Proponowana zmiana rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z 21.2.2017 r. w sprawie urzędów celno-skarbowych oraz podległych im oddziałów celnych, w których są dokonywane czynności przewidziane przepisami prawa celnego w zależności od rodzaju towarów lub procedur celnych, którymi mogą być obejmowane towary (Dz.U. z 2019 r. poz. 130 i 2099) obejmuje:

1. utworzenie Oddziału Celnego Pocztowego w Przemyślu, stanowiącego zewnętrzną komórkę organizacyjną Podkarpackiego Urzędu Celno-Skarbowego w Przemyślu,
2. likwidację Oddziału Celnego w Stargardzie, stanowiącego zewnętrzną komórkę organizacyjną Zachodniopomorskiego Urzędu Celno-Skarbowego oraz II Oddziału Celnego we Wrocławiu, stanowiącego zewnętrzną komórkę organizacyjną Dolnośląskiego Urzędu Celno-Skarbowego we Wrocławiu.

Utworzenie Oddziału Celnego Pocztowego w Przemyślu ma nastąpić z 1.1.2021 r., natomiast pozostałe zmiany zaczną obowiązywać w ciągu 14 dni od ogłoszenia.

Aktualizacja „Krajowego planu postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym”

Zgodnie z art. 57c ustawy z 29.11.2000 r. – Prawo atomowe (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1792 ze zm.; dalej: PrAtom), minister właściwy do spraw energii (obecnie Minister Klimatu i Środowiska) opracowuje krajowy plan postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym (dalej: krajowy plan postępowania z odpadami). Krajowy plan postępowania z odpadami określa w szczególności dane i informacje wymienione w art. 57c ust. 2 PrAtom.

Krajowy plan postępowania z odpadami zawiera:

1) część prognostyczną obejmującą okres nie krótszy niż 20 lat od dnia przyjęcia albo ostatniej aktualizacji;

2) program działań wykonawczych wraz ze wskazanymi instrumentami jego realizacji.

Ponadto, krajowy plan postępowania z odpadami aktualizuje się nie rzadziej niż raz na 4 lata, uwzględniając postęp techniczny i naukowy, dobre praktyki w zakresie gospodarowania wypalonym paliwem i odpadami promieniotwórczymi. W aktualizacji uwzględnia się także wnioski i zalecenia będące wynikiem przeglądu, o którym mowa w art. 57g PrAtom, zgodnie z którym minister energii, nie rzadziej niż raz na 10 lat, poddaje krajowy plan postępowania z odpadami i jego realizację międzynarodowemu przeglądowi zewnętrznemu. Informację o wynikach takiego przeglądu minister energii niezwłocznie przekazuje Komisji Europejskiej oraz właściwym organom państw członkowskich Unii Europejskiej.

W tym przypadku Rada Ministrów przyjęła aktualizację krajowego planu postępowania z odpadami (stanowiącą załącznik do powyższej uchwały), a okres realizacji aktualizacji tego planu ustala się na lata 2020–2050. Koordynowanie i nadzorowanie aktualizacji „Krajowego planu postępowania z odpadami promieniotwórczymi i wypalonym paliwem jądrowym” powierzono ministrowi energii.

Postępowanie wierzycieli należności pieniężnych – nowe rozporządzenie

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 2083 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 18.11.2020 r. w sprawie postępowania wierzycieli należności pieniężnych.

Zgodnie z art. 6 § 1 ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1427 ze zm.; dalej: PostEgzAdmU), w razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych.

Przed podjęciem czynności zmierzających do zastosowania środków egzekucyjnych wierzyciel może podejmować działania informacyjne wobec zobowiązanego zmierzające do dobrowolnego wykonania przez niego obowiązku (art. 6 § 1b PostEgzAdmU).

Z omawianego rozporządzenia wynika, że wierzyciel może podejmować działania informacyjne w przypadku, gdy okres do upływu terminu przedawnienia należności pieniężnej jest dłuższy niż 6 miesięcy, a tytuł wykonawczy nie został wystawiony. Działania informacyjne podejmuje się w formie ustnej lub pisemnej.

Wierzyciel przesyła zobowiązanemu upomnienie, o ile jest wymagane, w zakresie należności pieniężnej, której wysokość (trzeba dodać, że w przypadku gdy egzekucja administracyjna może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia, wierzyciel wystawia tytuł wykonawczy obejmujący należność pieniężną, której wysokość):

1. przekracza dziesięciokrotność kosztów upomnienia:

1. niezwłocznie – jeżeli nie zostały podjęte działania informacyjne,
2. przed upływem 21 dni od dnia, w którym po raz pierwszy podjęto działanie informacyjne;

1. nie przekracza dziesięciokrotności kosztów upomnienia – przed upływem 6 miesięcy poprzedzających upływ terminu przedawnienia należności pieniężnej.

Wierzyciel może przekazać zbiorczo do organu egzekucyjnego informacje, o których mowa w art. 26 § 1e PostEgzAdmU (dotyczące m.in. majątku zobowiązanego), w odniesieniu do więcej niż jednego tytułu wykonawczego wystawionego na tego samego zobowiązanego.

Jeżeli wierzyciel będący jednocześnie organem egzekucyjnym, o którym mowa w art. 19 § 2 PostEgzAdmU (chodzi o właściwy organ gminy o statusie miasta, wymienionej w odrębnych przepisach oraz gminy wchodzącej w skład powiatu warszawskiego), nie jest właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub siedzibę zobowiązanego, przekazuje tytuł wykonawczy do właściwego miejscowo naczelnika urzędu skarbowego celem prowadzenia postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z art. 26 § 1c PostEzgAdmU, wnioski egzekucyjne i tytuły wykonawcze przekazuje się do organu egzekucyjnego:

W przypadku przekazania organowi egzekucyjnemu tytułu wykonawczego w wymieniony wyżej sposób inny, niż elektroniczny, wierzyciel dołącza jego odpisy w liczbie po jednym egzemplarzu dla każdego zobowiązanego.

Wierzyciel występuje do organu egzekucyjnego o:

Koronawirus: KE zgodziła się na ulgi podatkowe

Unia Europejska zwlekała z decyzją dość długo, bo ulgi zostały wprowadzone już przez Tarczę 1.0 i Tarczę 2.0, czyli w marcu i kwietniu, i wtedy Polska wystąpiła o ich akceptację. W tamtych ustawach zapisano, że ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych przysługują w ramach limitów pomocy covidowej, a nie wsparcia de minimis. W tarczy październikowej dodano, że do pomocy covidowej zaliczają się też ulgi uzyskane na podstawie ordynacji podatkowej.

W praktyce przedsiębiorcy mogą teraz wybrać, z jakiej ulgi skorzystają:

Jak zapisano w uzasadnieniu decyzji KE Polska może udzielać ulg – odroczenia płatności podatku i rozłożenia go na raty (decyzje wydawane przez naczelników urzędów skarbowych) – w ramach pomocy covidowej wszystkim przedsiębiorstwom, z wyjątkiem instytucji finansowych.

Firmy mogą dostać pomoc, jeśli wykażą spadek dochodów o 25% w dowolnym miesiącu (począwszy od lutego 2020 r.) w porównaniu z miesiącem poprzednim lub analogicznym miesiącem poprzedniego roku.

Co może teraz zrobić fiskus? Zgodnie z decyzją KE, może odraczać podatki lub rozkładać je na raty do 30.6.2021 r. Podatkowa „pomoc covidowa” może wynieść nawet 800 tys. euro. Firmy, korzystające z pomocy, muszą uregulować zobowiązania najpóźniej do 31.12.2022 roku. Taka pomoc, chociaż narusza konkurencję, to jednak jest uzasadniona epidemią koronawirusa i pozwala na nią Traktat o funkcjonowaniu UE.

Praca zdalna a podwyższone koszty uzyskania przychodów

Z jednej strony odliczane są koszty na podstawie pisemnego oświadczenia złożonego przez pracownika, ważnego aż do odwołania przez pracownika, a z drugiej, jeśli stosowane są koszty w zawyżonej wysokości, to obniżają w ten sposób wysokość należnego zobowiązania podatkowego. Wydaje się jednak, że jeśli w czasie epidemii pracownik na polecenie pracodawcy zostaje w domu by stamtąd pracować, nadal zachowuje prawo do kosztów zamiejscowych. Stan faktyczny podany w oświadczeniu się nie zmienił.

Podstawą opodatkowania u pracownika jest dochód rozumiany jako przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania oraz o potrącone przez płatnika składki na ubezpieczenia społeczne. Koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą miesięcznie 250 lub 300 zł.

Ta wyższa, zryczałtowana norma przysługuje w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Zakład pracy stosuje koszty zamiejscowe, jeżeli pracownik złoży oświadczenie o spełnieniu powyższego warunku, przy czym jedno oświadczenie wystarczy. Nie trzeba go składać co roku. Z kolei pracodawca zaprzestaje odliczania kosztów podwyższonych, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia (przeprowadzka do miejscowości wykonywania pracy).

O możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześnie niżej wymienionych warunków:

1. miejsce zamieszkania pracownika, bez względu na to czy ma charakter stały czy czasowy znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy,
2. pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę,
3. pracodawca nie dokonuje zwrotu kosztów dojazdu do pracy,
4. pracownik złoży stosowne oświadczenie

Wyższe koszty przysługują niezależnie od odległości dzielącej obie miejscowości. Poza tym, koszty korzystniejsze stosuje się niezależnie od tego przez jaką część miesiąca pracownik spełniał warunki co do miejsca zamieszkania i położenia zakładu pracy.

Istotne jest też wyjaśnienie, że miejscowość, w której znajduje się zakład pracy to ta, w której w rzeczywistości świadczona jest praca (nie musi to być więc siedziba pracodawcy). Z kolei miejsce zamieszkania wiąże się z faktycznym, fizycznym przebywaniem, a nie np. zameldowaniem.

Faktyczne przejazdy

Z jednej strony, z przepisów podatkowych nie wynika wprost, że pracownik ma faktycznie dojeżdżać do pracy, jednak z drugiej wydaje się to oczywiste. Chodzi o uwzględnienie wyższych wydatków jakie pracownik ponosi w związku z przemieszczaniem się między jedną a drugą miejscowością. Prawo do podwyższonych kosztów jest związane ze stałym lub czasowym zamieszkiwaniem w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy (wyrok NSA z 3.03.2016 r., sygn. akt II FSK 30/14).

Podobnie uważa fiskus. Jeśli np. przy telepracy adres zamieszkania jest jednocześnie miejscem wykonywania pracy pracownika brak jest podstaw prawnych do zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Pracownik taki faktycznie pracuje i mieszka w tej samej miejscowości. Istotne jest miejsce położenia zakładu pracy, w którym podatnik faktycznie świadczy pracę, a nie miejsce położenia siedziby przedsiębiorstwa. Podwyższone koszty uzyskania przychodu mają zastosowanie, jeżeli pracownik faktycznie dojeżdża do miejsca wykonywania pracy i nie uzyskuje dodatku za rozłąkę oraz złożył oświadczenie, że jego miejsce stałego lub czasowego zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 6.11.2009 r. ILPB1/415-881/09-4/AMN2009).

Nie ma problemu, gdy pracownik w miesiącu łączy pracę na odległość z pracą w firmie i przyjeżdża tam choćby raz. Ale są przecież miesiące, kiedy pracownik wykonuje swoje czynności tylko w formie „home office”.

Ministerstwo Finansów: można odliczać

Na razie brakuje interpretacji Krajowej Informacji Skarbowej w tej sprawie. Jednak MF w odpowiedzi na pytanie DGP stwierdziło, że „w sytuacji, gdy w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii, ogłoszonego z powodu COVID-19, miejsce stałego lub czasowego zamieszkania pracownika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, to niezależnie od faktycznego miejsca wykonywania pracy na polecenie pracodawcy, pracownikowi – tak jak dotychczas – przysługują podwyższone koszty uzyskania przychodów (…)”.

MF dodało, że skoro pracownik nie zgłosił zmiany stanu faktycznego wynikającego ze złożonego wcześniej oświadczenia, to pracodawca nadal potrąca koszty w podwyższonej normie.

MF: Kolejne działania przeciwdziałające praniu brudnych pieniędzy i finansowaniu terroryzmu

Tekst ze strony: https://www.gov.pl/web/finanse/kolejne-dzialania-przeciwdzialajace-praniu-brudnych-pieniedzy-i-finansowaniu-terroryzmu

Prawo wspólnotowe

Państwa członkowskie zobowiązane są do przeniesienia do krajowych systemów prawnych dwóch dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej:

Zgodnie z pierwszym dokumentem, każde państwo członkowskie jest zobowiązane do ustanowienia scentralizowanego rejestru lub systemu wyszukiwania danych, który umożliwi szybką identyfikację dowolnej osoby fizycznej lub prawnej, posiadającej lub kontrolującej rachunki płatnicze, rachunki bankowe i skrytki depozytowe.

Natomiast dyrektywa 2019/1153 m.in. zobowiązuje państwa członkowskie do wyznaczenia organów krajowych właściwych w sprawach zapobiegania przestępstwom, ich wykrywania, prowadzenia dochodzeń w ich sprawie lub ich ścigania. Powinny one mieć dostęp do informacji przechowywanych w takim scentralizowanym rejestrze/systemie wyszukiwania danych.

Jak wynika ze sprawozdania Komisji Europejskiej dla Parlamentu Europejskiego i Rady z 24 lipca 2019 r. 26 państw członkowskich zadeklarowało, że już posiada lub będzie posiadać scentralizowany rejestr/system wyszukiwania danych. Na dzień sporządzania sprawozdania taki rejestr/system funkcjonował już w 15 krajach m.in. w Belgii, Niemczech, Hiszpanii, Francji, Chorwacji, Austrii, Rumunii i Słowenii.

Polski projekt ustawy

Efektem prac MF nad przeniesieniem założeń prawa unijnego do polskiego systemu prawnego jest projekt ustawy o Systemie Informacji Finansowej. Projektowana ustawa określa m.in. instytucje zobowiązane do przekazywania informacji do systemu, zakres informacji przekazywanych, podmioty uprawnione do pozyskiwania danych gromadzonych w systemie oraz zasady ochrony przetwarzanych informacji.

Celem ustawy jest wdrożenie wymogów określonych w unijnych dyrektywach. Wejście w życie ustawy nie zmieni istotnie obecnych przepisów w sprawie uprawnień przysługujących organom publicznym ani zakresu tajemnic służbowych, w tym tajemnicy bankowej.

System Informacji Finansowej ma umożliwiać, w określonych ustawowo przypadkach, zlokalizowanie rachunku lub innego produktu (służącego gromadzeniu, przechowywaniu lub inwestowaniu środków finansowych) należącego do danej osoby lub podmiotu, bez możliwości uzyskania informacji o znajdujących się na nim aktywach czy dokonywanych transakcjach. Projektowana ustawa wyeliminuje również prowadzenie przez organy państwowe czasochłonnych i kosztownych działań, w tym korespondencji z instytucjami rynku finansowego.

Źródło: https://www.gov.pl/

Podatników i płatników w zakresie zryczałtowanego CIT pobieranego przez płatników od nierezydentów będą obsługiwać wyznaczone urzędy skarbowe

Na gruncie rozporządzenia Ministra Finansów z 22.8.2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz.U. z 2019 r., poz. 2371) sprawy dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych pobieranych przez płatników od nierezydentów są prowadzone przez różne organy podatkowe. Jak informuje ministerstwo zadania te są marginesem działalności niektórych organów podatkowych. Podjęto więc decyzję, żeby jeden naczelnik urzędu skarbowego (tzw. wyspecjalizowany urząd skarbowy o zasięgu wojewódzkim) obsługiwał podatników i płatników w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych pobieranego przez płatników od nierezydentów. Koncentracja tego rodzaju spraw umożliwi efektywne przeciwdziałanie nadużyciom systemu podatkowego. Przedsiębiorcy zagraniczni, z uwagi na prowadzenie przez nich skomplikowanej działalności gospodarczej, wymagają zapewniania obsługi przez kadrę o wysokim poziomie wiedzy podatkowej i ekonomicznej. Zaliczono więc tę grupę podmiotów do kategorii podatników i płatników obsługiwanych przez tzw. naczelnika wyspecjalizowanego urzędu skarbowego.

Zmiany wynikające z nowelizacji rozporządzenia mają wejść w życie z 1.1.2021 r.

Projekt ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz niektórych innych ustaw

Jak wynika z uzasadnienia do projektu za konieczne uznano rozszerzenie katalogu przedmiotowego odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych przez zmianę w art. 17 w ust. 1 pkt 5 DyscFinPublU. Przewiduje się, że czynem stanowiącym naruszenie dyscypliny finansów publicznych miałoby być nieprzekazanie do publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub niezamieszczenie w Biuletynie Zamówień Publicznych ogłoszenia o zamówieniu, ogłoszenia o zamówieniu bagatelnym, ogłoszenia o ustanowieniu systemu kwalifikowania wykonawców, ogłoszenia o sprostowaniu, zmianach lub dodatkowych informacjach odnośnie do takich ogłoszeń, ogłoszenia o udzieleniu zamówienia, ogłoszenia o wyniku postępowania lub ogłoszenia o wykonaniu umowy.