Deklaracja kwartalna tylko dla podatników korzystających wyłącznie z preferencji akcyzowych

Czasu jest dużo na przygotowanie się do wypełnienia nowego obowiązku. Znamy również formularz nowej deklaracji kwartalnej, bo od dnia 1 lipca br. obowiązuje rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 24 czerwca 2021 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku akcyzowego oraz deklaracji w sprawie przedpłaty akcyzy, w którym jednym z załączników jest właśnie formularz deklaracji kwartalnej o symbolu AKC-KZ.

Jednakże przepisy są w zakresie nowej deklaracji jasne, bo adresatem nowego obowiązku są podatnicy akcyzowi. Wynika to zarówno z art. 24e ustawy o podatku akcyzowym, jak i wzoru nowej deklaracji kwartalnej. Więcej, za modelem, w którym deklaracje kwartalne składają wszyscy podatnicy akcyzowi przemawia również uzasadnienie do ww. noweli akcyzowej wprowadzającej nowy obowiązek, o czym pisałem już w artykule „deklaracja kwartalna w podatku akcyzowym, dla kogo?”. Powtórzmy, zatem, stosownie do uzasadnienia nowy obowiązek sprawozdawczy tłumaczy się koniecznością pozyskania danych pozwalających na oszacowanie wielkości preferencji podatkowych.

Równocześnie jednak to samo uzasadnienie do noweli ustawy akcyzowej (druk sejmowy nr 860) wprowadza element kontrowersyjny, skutkujący koniecznością pochylenia się nad jasnym przepisem. Stosownie, bowiem do uzasadnienia do ustawy nowy obowiązek składania deklaracji kwartalnych dotyczy tylko podatników korzystających wyłącznie z preferencji akcyzowych (całkowite zwolnienie i stosowanie zerowej stawki akcyzy ze względu na przeznaczenie).

Zatem zgodnie z uzasadnieniem do ustawy wszyscy podatnicy akcyzowi, którzy płacą podatek akcyzowy, a jednocześnie korzystają z ww. preferencji akcyzowych, składają jedynie miesięczne deklaracje akcyzowe. Tym samym takich podatników nie dotyczy nowy obowiązek składania kwartalnych deklaracji akcyzowych.

W podobnym duchu wypowiedział się również Minister Finansów w opracowaniu „zmiany w deklaracjach akcyzowych od 1 lipca 2021 r.” (link do opracowania https://www.podatki.gov.pl/akcyza/wyjasnienia/zmiany-w-deklaracjach-akcyzowych-od-1-lipca-2021-r/ ), w którym wskazuje się, że jeżeli podatnik składa deklaracje za okresy miesięczne, w których wykazuje zarówno wyroby opodatkowane stawką pozytywną, stawką zerową lub wyroby zwolnione to takich podatników nie będzie dotyczył nowy obowiązek składania deklaracji za okresy kwartalne.

Pomimo że wyjaśnienia Ministra Finansów, choć rozbieżne z treścią samego przepisu, są równie jasne jak sam przepis, to wątpliwości budzi format obecnych deklaracji AKC-4, w szczególności mam tutaj na myśli część szczególną deklaracji akcyzowej, jak również cel wprowadzenia nowego obowiązku sprawozdawczego, którym jest pozyskiwanie danych o stosowanych preferencjach akcyzowych.

I tak, kiedy w nowej deklaracji kwartalnej mamy możliwość wykazania rodzaju preferencji w rozbiciu na zwolnienia i stawkę zerową, co faktycznie umożliwia bez konieczności dodatkowego przetwarzania danych zbieranie przez pracowników Krajowej Administracji Skarbowej danych o stosowanych preferencjach akcyzowych, tak część szczególna deklaracji AKC-4 w zakresie, tzw. wyrobów akcyzowych zharmonizowanych oferuje nam tylko jedno i skromne pole w ramach deklaracji, zbiorcze dla zwolnień i obniżeń. Jedno pole w ramach deklaracji, które bez dodatkowej obróbki zawartych w nim danych nie pozwala określić skali preferencji akcyzowych.

Przechodząc przez poszczególne formularze szczególne miesięcznej deklaracji akcyzowej:

– w formularzu AKC-4/A podatek akcyzowy od alkoholu etylowego mamy jedno skromne pole 12 zatytułowane „zwolnienia i obniżenia”, w którym trzeba ująć poza preferencjami kwotę podatkowych banderol oraz potencjalnej akcyzy od surowca, wykorzystanego w procesie produkcji alkoholu etylowego,

– w formularzu AKC-4/B podatek akcyzowy od wina, napojów fermentowanych i wyrób pośrednich mamy znowu jedno skromne pole 12 zatytułowane „zwolnienia i obniżenia”, w którym trzeba ująć poza preferencjami kwotę podatkowych banderol nakładanych, m.in. na wina oraz potencjalnej akcyzy od surowca, wykorzystanego w procesie produkcji ww. wyrobów akcyzowych,

– w formularzu AKC-4/C podatek akcyzowy od piwa mamy kolejny raz jedno skromne pole 12 zatytułowane „zwolnienia i obniżenia”, w którym trzeba ująć poza preferencjami kwotę potencjalnej akcyzy od surowca, wykorzystanego w procesie produkcji ww. wyrobów akcyzowych lub też kwotę akcyzy od niszczonego w wyniku reklamacji piwa,

– w formularzu AKC-4/D podatek akcyzowy od paliw silnikowych mamy kolejny raz jedno skromne pole 12 zatytułowane „zwolnienia i obniżenia”, w którym trzeba ująć poza preferencjami kwotę potencjalnej akcyzy od surowca, wykorzystanego w procesie produkcji paliw,

– w formularzu AKC-4/F podatek akcyzowy od wyrobów tytoniowych mamy znowu jedno skromne pole 12 zatytułowane „zwolnienia i obniżenia”, w którym trzeba ująć poza preferencjami kwotę podatkowych banderol nakładanych, m.in. na papierosy oraz potencjalnej akcyzy od surowca, wykorzystanego w procesie produkcji wyrobów tytoniowych.

Mając na uwadze powyższe pozostaje mieć nadzieję, że w najbliższym czasie zmienią się wzory formularzy miesięcznych deklaracji akcyzowych, bo te w obecnym kształcie niewątpliwie nie w pełni są dostosowane do prezentowania preferencji podatkowych przez podatników.

Ulga na zakup kas wirtualnych – objaśnienia podatkowe

Czym są kasy wirtualne?

Kasa wirtualna to kasa fiskalna w postaci aplikacji, instalowana na tablecie, smartfonie lub laptopie. Kasą jest zatem oprogramowanie, a nie urządzenie, na którym jest ona zainstalowana. Kasy wirtualne stosować mogą podatnicy działający przede wszystkim w branżach transportowej, hotelarskiej czy gastronomicznej, tj. wskazanych w rozporządzeniu w sprawie grup podatników lub rodzajów czynności, w odniesieniu do których możliwe jest używanie kas wirtualnych.

Objaśnienia podatkowe

Objaśnienia dotyczą zasad odliczania (zwrotu) od podatku należnego kwoty wydanej na zakup kas wirtualnych.

Objaśnienia podatkowe doprecyzowują m.in. zasady ewidencjonowania płatności za sprzedaż, gdy następuje ona na przełomie miesięcy, za pośrednictwem poczty, banku czy spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej. Chodzi o moment ujęcia transakcji w ewidencji sprzedaży, gdy płatność otrzymano po zakończeniu sprzedaży w danym dniu.

Więcej na stronie Ministerstwa Finansów.

Informacja o szczepieniu pracownika przeciwko COVID-19 jawna dla pracodawcy

Możliwość weryfikacji pracowników co do statusu zaszczepienia przeciwko COVID-19

Zgodnie z zapowiedziami ministerialnymi, proponowana możliwość weryfikacji statusu zaszczepienia powinna objąć wszystkich pracodawców w Polsce, a nie tylko wybraną grupę. Dzięki temu pracodawca będzie mógł w lepszy sposób zabezpieczyć interesy zarówno szczepionych jak i nieszczepionych pracowników w podmiocie zatrudniającym. Każdy pracodawca otrzyma możliwość dostępu do systemu informatycznego, w którym będzie mógł zweryfikować i sprawdzić, który z pracowników, jest już zaszczepiony przeciwko COVID-19. Pracodawca otrzyma dostęp tylko do pracowników, którzy są u niego zatrudnieni, a nie do wszystkich zaszczepionych osób. Nie zostało wskazane, czy pracodawca otrzyma jednoczesny dostęp do bazy osób, które są ozdrowieńcami albo uzyskały negatywny wynik na COVID-19. Zarówno organizacje pracodawców, jak i związki zawodowe zwracają się do resortu zdrowia, żeby udostępnić dane o zaszczepionych osobach każdemu pracodawcy. Pracodawcy chcą uniknąć sytuacji, w której nie są świadomi kto jest a kto nie jest zaszczepiony, bowiem każdy przypadek COVID-19 może spowodować utrudnienie w działalności podmiotu zatrudniającego.

Nie będzie można zwolnić i obniżyć wynagrodzenia niezaszczepionym osobom 

Ustawa ma nie przewidywać przesłanki, zgodnie z którą pracodawca będzie mógł zwolnić osoby, które nie są zaszczepione. Nie została również przewidziana możliwość obniżenia wynagrodzenia niezaszczepionej osoby, główny cel ustawy, to możliwość przeniesienia pracownika w inne miejsce pracy. Co do zasady intencją pomysłodawców będzie „izolowanie” takich osób a nie ich zwolnienie albo obniżenie wynagrodzenia. Minister odniósł się również do pomysłów związanych z obowiązkiem testowanie dla niezaszczepionych, co oznacza, że taki niezaszczepiony pracownik musiałby wykonać test raz albo dwa w tygodniu, po to, aby zapewnić bezpieczeństwo pozostałym pracownikom. Według ekspertów, tego rodzaju częste testowanie ma finalnie działać zachęcająco na osoby, które nie chcą i szczepić, tak żeby dla własnego komfortu i braku konieczności częstego testowania same decydowały się na przyjęcie szczepionki przeciwko COVID-19. Minister wskazał również, że każdy sposób zachęty dla osób, które nie chcą się szczepić jest dobry, w związku z tym nie można wykluczyć, że tego rodzaju obowiązkowe częste testowanie może się znaleźć w omawianej ustawie.

Obowiązkowe szczepienie dla wybranych grup pracowników 

Personel medyczny jest obecnie zaszczepiony na poziomie ponad 90%, nauczyciele są natomiast zaszczepieni na poziomie ponad 70%. Z doniesień wynika, że pomimo rekomendacji Rady Medycznej przy Prezesie Rady Ministrów, obecnie nie ma takich pomysłów, żeby wprowadzać obowiązkowe szczepienie. Tego rodzaju rozwiązania mogą się pojawić w sytuacji kiedy będzie się rozwijała kolejna fala. Od początku września we wszystkich szkołach w całej Polsce została zaplanowana akcja edukacyjna dotycząca szczepień. W pierwszym tygodniu września będzie prowadzona duża akcja edukacyjna jeżeli chodzi o szczepienia dzieci, ale także i rodziców, resort zdrowia liczy na to, że to zaowocuje tym, że w następnych tygodniach wyszczepialność będzie zdecydowanie większa. We wrześniu powinna zostać zwiększona liczba zaszczepionej młodzieży.

Poselski projekt przyspieszy procedowanie nad ustawą

Projekt ustawy dotyczącej możliwości weryfikacji zaszczepienia przeciwko COVID-19 pracowników, będzie procedowany trybem poselskim, dzięki temu skrócony zostanie proces legislacyjny i o ile trafi on do Sejmu na posiedzenie w połowie września, to w październiku powinien on już obowiązywać, co oznacza, że w trakcie prognozowanej na jesień czwartej fali pandemii COVID-19, pracodawcy będą mieli nowe narzędzie do walki z COVID-19. Nie można wykluczyć, że rozwiązania, które nie są obecnie planowane, takie jak obowiązkowe szczepienia dla wybranych albo wszystkich osób pojawią się jeszcze w tym roku, szczególnie w sytuacji, kiedy liczba osób, które będą chorowały na COVID-19 będzie szybko rosła.

Nowe wzory formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych

Opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 19.7.2021 r. w sprawie wzorów formularzy zgłoszeń identyfikacyjnych i zgłoszeń aktualizacyjnych oraz zgłoszeń w zakresie danych uzupełniających (Dz.U. z 2021 r., poz. 1404) – które wejdzie w życie 1.9.2021 r.

W rozporządzeniu określono nowe wzory formularzy:

1) zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-2);

2) zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem lub płatnikiem (NIP-7);

3) zgłoszenia aktualizacyjnego osoby fizycznej będącej podatnikiem (ZAP-3);

4) zgłoszenia identyfikacyjnego/zgłoszenia aktualizacyjnego w zakresie danych uzupełniających (NIP-8).

Wprowadzenie zmian we wzorach formularzy wynika z dostosowań w związku z ustawą z 18.11.2020 r. o doręczeniach elektronicznych (Dz. U. poz. 2320), ustawą z 12.4.2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1018, 1520 i 1751).

Przede wszystkim wprowadzono dodatkowe pola w formularzach, w których należy wskazać rodzaj waluty w jakiej prowadzony jest rachunek. Formularze zapewnią również możliwość rezygnacji ze wskazanych danych kontaktowych lub utraty ich aktualności (telefon, faks i adres e-mail).

Dotychczas obowiązujące wzory można stosować do 31.12.2021 r.

Od 1.10.2021 r. zmiany w VAT – Slim VAT2

Jakie zmiany przewiduje nowelizacja ustawy o VAT?

Wprowadzenia regulacji, która w przypadku eksportu towarów lub wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów określałaby wyraźnie, której dostawie należy przypisać wysyłkę lub transport.

Transakcje łańcuchowe dla gro podatników przysparzają wiele problemów. Określenie dostawy ruchomej i nieruchomej jest w dalszym ciągu nie oczywiste. Co prawda, śledząc orzecznictwo i będąc na bieżąco z linią interpretacyjną, podatnicy są w stanie w prawidłowy sposób rozpoznać transakcje łańcuchowe. Naprzeciw oczekiwaniom wychodzi ustawodawca z regulacjami SLIM VAT 2. Pakiet przewiduje, że  „w przypadku eksportu towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ustawa określałaby wyraźnie, której dostawie należy przypisać wysyłkę lub transport, gdy w transakcji łańcuchowej podmiotem organizującym transport jest nie nabywca, który dokonuje także dostawy towarów lub podmiot pośredniczący, lecz pierwszy w kolejności dostawca (tj. pierwszy podmiot w łańcuchu) oraz ostatni nabywca (tj. ostatni podmiot w łańcuchu)”.

Rezygnacji z określonego w art. 86 ust. 10b pkt 2 lit. b i pkt 3 VATU warunku uzależniającego dokonanie odliczenia podatku naliczonego w tym samym okresie, w którym wykazano podatek należny, od wykazania VAT należnego w terminie trzech miesięcy od upływu miesiąca, w którym powstał obowiązek podatkowy – implementacja do polskiego porządku prawnego wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-895/19 A.

TSUE zauważył, że polskie regulacje dotyczące możliwości odliczenia podatku naliczonego, które są uzależnione od wykazania VAT należnego w konkretnym 3 miesięcznym terminie od powstania obowiązku podatkowego są niezgodne z przepisami unijnymi. W skutek czego ustawodawca przewiduje zniesienie tego warunku 3 miesięcznego. Oznacza to, że podatnik będzie miał prawo wykazać VAT należny i naliczony w tym samym okresie rozliczeniowy, zgodnie z zasadą neutralności VAT.

Umożliwienia podatnikowi rozliczającemu podatek z tytułu importu towarów bezpośrednio w deklaracji podatkowej dokonania korekty deklaracji, w sytuacji gdyby w pierwotnej deklaracji nie rozliczył w prawidłowej wysokości podatku.

Ustawodawca planuje znowelizowanie przepisów dotyczących importu towarów w procedurze uproszczonej. Podatnik, jeżeli nie wykaże w prawidłowej wysokości części lub całości podatku z tytułu importu towarów, będzie miał możliwość dokonać korekty deklaracji w ciągu 4 miesięcy po miesiącu, w którym miał rozliczyć podatek z tytułu importu towarów. Jeżeli podatnik skoryguje deklaracje w tym terminie to zachowa prawo do importu w procedurze uproszczonej, w innym wypadku będzie obowiązany rozpoznać import na zasadach ogólnych.

Ulga na złe długi.

Przypomnijmy, że TSUE w orzeczeniu z 15.10.2020 r. w sprawie C-335/19 TSUE orzekł, że „artykuł 90 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom krajowym, które uzależniają obniżenie podstawy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej (VAT) od warunku, by w dniu dostawy towaru lub świadczenia usług, a także w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej mającej na celu skorzystanie z tego obniżenia dłużnik był zarejestrowany jako podatnik VAT i nie był w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji, zaś wierzyciel był w dniu poprzedzającym dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej nadal zarejestrowany jako podatnik VAT”.

W konsekwencji ustawodawca planuje znowelizować przepisy dotyczące ulgi na złe długi. Przede wszystkim uchylony zostanie przepis warunkujący możliwość skorzystania z ulgi na złe długi od tego, czy dłużnik jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny, na dzień poprzedzający dzień złożenia korekty deklaracji podatkowej przez wierzyciela.

Jednakże należy zauważyć, że aby skorzystać z ulgi na złe długi, wierzyciel będzie obowiązany posiadać status podatnika VAT czynnego. Dodatkowo SLIM VAT 2 zakłada wydłużenie terminu na skorzystanie z ulgi z dwóch do trzech lat. Zatem z ulgi będzie można skorzystać w ciągu 3 lat od daty wystawienia faktury dokumentującej wierzytelność, licząc od końca roku, w którym została ona wystawiona.

100% odliczeń od wydatków na samochody (wydłużenie terminu na złożenie informacji o poniesieniu pierwszego wydatku na pojazd samochodowy wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, w powiązaniu z momentem złożenia JPK za zakończony okres).

Obecnie wiele podatników użytkuje samochody osobowe jedynie do działalności gospodarczej. By móc odliczać 100% wydatków m.in. na wydatki eksploatacyjne. Podatnicy do tej pory mieli jedynie 7 dni na złożenie VAT-26. Jeżeli deklaracja złożona została w okresie późniejszym, to 100% odliczenia podatnik mógłby dokonywać dopiero po złożeniu takiej deklaracji. Przyjmuje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia złożenia VAT-26. Ustawodawca w art. 86a ust. 12 VATU planuje, aby informację składać do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik poniesie pierwszy wydatek związany z tym pojazdem.

Zatem termin na złożenie VAT-26 będzie znacznie dłuższy.

Odliczenia VAT po upływie terminu na odliczenie na „bieżąco” – rozszerzenie liczby okresów rozliczeniowych, w których podatnik będzie mógł dokonać odliczenia przez korektę deklaracji.

W obecnym stanie prawnym, w myśl art. 86 ust. 13 VATU podatnik może odliczyć podatek naliczony w drodze korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym powstało prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało prawo do obniżenia tego podatku, w przypadku gdy nie dokonał odliczenia podatku naliczonego w zawartych w art. 86 ust. 10, 10d, 10e i 11 VATU terminach.

Wobec tego, jeżeli podatnik z jakiś przyczyn nie odliczył VAT w ustawowym terminie ma prawo do korekty, ale jedynie tego okresu rozliczeniowego.

SLIM VAT 2 ma to uprościć, bowiem projektowana zmiana zakłada, że: w przypadku przekroczenia okresu ujmowania faktury zakupowej „na bieżąco”, podatnik będzie miał możliwość skorygowania deklaracji podatkowej:

1) za okres, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, albo

2) za jeden z trzech następnych okresów rozliczeniowych, a w przypadku podatnika rozliczającego się kwartalnie za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych – przypadających bezpośrednio po okresie rozliczeniowym, w którym powstało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego

– nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym powstało to prawo.

Zatem podatnik będzie miał możliwość odliczenia VAT w drodze korekty, poprzez skorygowanie danego okresu rozliczeniowego lub jednego z trzech następnych. Jest to bardzo dobra zmiana, ponieważ zmniejszy ona liczbę dokonywanych korekt.

Dopuszczenie – opcjonalnie – możliwości składania zgodnego oświadczenia dostawcy i nabywcy o wyborze opodatkowania nieruchomości w akcie notarialnym.

Zasadniczo podatnik przy sprzedaży nieruchomości ma prawo do skorzystania ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ( po spełnieniu warunków). Zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 10 VATU ze zwolnienia od podatku korzystają m.in. dostawy budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,

b) między pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata Jednakże podatnik ma również prawo do rezygnacji z takiego zwolnienia i opodatkowanie dostawy nieruchomości odpowiednią stawką VAT.

Obecnie, aby zrezygnować, należy złożyć oświadczenie o rezygnacji do właściwego urzędu skarbowego.

Po wprowadzeniu SLIM VAT 2 podatnicy będą mieli alternatywną możliwość. Projekt zakłada, że takie oświadczenie będzie można złożyć również u notariusza podczas zbywania nieruchomości.

Podsumowanie

Pakiet SLIM VAT 2 to faktycznie uproszczenia dla podatników. Ustawodawca w projekcie ustawy uwzględnił orzeczenia TSUE, zatem organy podatkowe i jak i podatnicy będą mieli klarowne przepisy odnoście ulgi na złe długi oraz odliczania VAT w przypadku m.in. WNT.

Wykup samochodu z leasingu na cele prywatne będzie opodatkowany

Przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą często decyduje się na zawarcie umowy leasingu operacyjnego samochodu, wówczas raty leasingowe są jego kosztem podatkowym. Zawarta umowa leasingu najczęściej przewiduje możliwość wykupu tego samochodu przez leasingobiorcę (przedsiębiorcę) po zakończeniu trwania tej umowy za wartość dużo niższą od  wartości rynkowej leasingowanego samochodu. Wykup leasingowanego samochodu może być dokonany na rzecz prowadzonej firmy lub na cele prywatne przedsiębiorcy.

Obecne skutki podatkowe wykupu samochodu z leasingu 

W obecnym stanie prawnym nie ma przeszkód, aby w przypadku zawarcia umowy leasingu operacyjnego (np. samochodu przez osobę fizyczną w ramach prowadzonej działalności gospodarczej), po jej zakończeniu wykupić samochód na cele prywatne przedsiębiorcy. W takim  przypadku wykupiony samochód nie zostanie zaliczony do składników majątku firmy a kwota uzyskana z jego sprzedaży nie będzie przychodem z działalności gospodarczej. Należy ją uznać za przychód z odpłatnego zbycia rzeczy, o którym mówi art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d PDOFizU. Jednak jeśli sprzedaż nastąpi po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie (wykup z leasingu) tego samochodu, wówczas sprzedaż takiego samochodu nie stanowi dla przedsiębiorcy przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Proponowane zmiany w wykupie samochodu z leasingu

W ramach Polskiego Ładu zaproponowano likwidację wykupu samochodu z leasingu na cele prywatne, poprzez poszerzenie definicji składników, których sprzedaż jest kwalifikowana do przychodów z działalności gospodarczej. Tak wynika z zaproponowanej treści dodanego pkt. 19  do art. 14 ust. 2 PDOFizU, zgodnie z  którym: „do przychodów z działalności gospodarczej  zalicza się również przychody z odpłatnego zbycia składników będących rzeczami ruchomymi, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, na podstawie umowy, o której mowa w art. 23b ust. 1; przy określaniu wysokości przychodów przepis ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio”.

Zatem po zmianie wykupienie z leasingu samochodu na cele prywatne zostanie opodatkowane zarówno podatkiem dochodowym, jak i VAT.

Ponadto, zmieni się sposób szacowania wartości tego samochodu  do celów obliczenia VAT. Nie będzie bowiem można uznać, że skoro wykup samochodu do majątku prywatnego dokonywany jest w wysokości ostatniej raty leasingowej, to tyle wynosi wartość samochodu.  Podstawę naliczenia VAT będzie stanowić bowiem realna (rynkowa) wartość samochodu w chwili wykupu. 

Dodatkowo, bez podatku dochodowego będzie można zbyć samochód  wykupiony z leasingu wycofany z działalności gospodarczej dopiero, gdy między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym samochód zostały wycofany z działalności i dniem jego odpłatnego zbycia upłynie 6 lat (art.  10 ust. 2 pkt 4 PDOFizU).

O incydencie naruszenia danych trzeba zawiadomić organ nadzorczy i osoby, których dane dotyczą

Dodatkowo UODO nakazało Fundacji zawiadomienie osób, których dane dotyczą o zaistniałym naruszeniu w terminie 3 dni od doręczenia decyzji.

Jesienią 2020 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych (UODO) wpłynęło zawiadomienie o podejrzeniu naruszenia zasad przestrzegania przepisów o ochronie danych osobowych przez Fundację Promocji Mediacji i Edukacji Prawnej LEX NOSTRA polegające na utracie danych osobowych wielu osób, jaka miała miejsce na początku 2020 r., na skutek kradzieży teczek zawierających dane osobowe beneficjentów. W związku z tym zaistniała obawa, czy Fundacja w sposób należyty zabezpieczyła dokumenty przed ich utratą oraz administrowała danymi osobowymi w nich zawartymi zgodnie z wymogami wynikającymi z RODO.

UODO zwrócił się do Fundacji o wskazanie, czy w związku z utratą danych osobowych wielu osób na skutek kradzieży teczek zawierających dane osobowe beneficjentów, naruszenie zostało zgłoszone organowi nadzorczemu. W odpowiedzi na pismo Urząd otrzymał odpowiedź, iż Fundacja tego incydentu nie zgłosiła, a dokonana przez nią analiza naruszenia dała ocenę jego wagi na poziomie niskim. Na jej podstawie Fundacja uznała, iż nie doszło do naruszenia skutkującego koniecznością zawiadomienia organu nadzorczego. W toku dalszych czynności ustalono, że naruszenie dotyczyło 96 osób, a utracona dokumentacja zawierała następujące kategorie danych jak m.in. imię, nazwisko, adres do korespondencji, numer telefonu. Co ważne w przypadku 3-4 osób prawdopodobnie utracono także numer PESEL. Natomiast należy zaznaczyć, że  szczególne kategorie danych osobowych nie były przetwarzane.

Wobec braku zgłoszenia naruszenia ochrony danych osobowych do UODO oraz braku zawiadomienia o naruszeniu ochrony danych osobowych osób, których dotyczyło naruszenie, organ nadzorczy wszczął wobec Fundacji postępowanie administracyjne.

Zgodnie z RODO w przypadku naruszenia ochrony danych osobowych, administrator danych bez zbędnej zwłoki – w miarę możliwości, nie później niż w terminie 72 godzin po stwierdzeniu naruszenia – zgłasza je organowi nadzorczemu. A w sytuacji wysokiego ryzyka dla praw lub wolności osób fizycznych wynikających z naruszenia, administrator musi zawiadomić osobę, której dane dotyczą o zaistniałym incydencie.

Podkreślić należy, że z ryzykiem naruszenia praw lub wolności osób fizycznych mamy do czynienia wówczas, kiedy naruszenie może skutkować fizyczną, materialną lub niematerialną szkodą dla osób fizycznych. Możliwe konsekwencje nie muszą się zmaterializować, samo potencjalne wystąpienie ryzyka dla praw lub wolności powinno skłonić administratora danych osobowych, do zgłoszenia naruszenia oraz powiadomienia o incydencie zainteresowanych osób. Nie bez znaczenia jest fakt, iż Fundacja nie jest w stanie dokładnie wskazać kategorii danych osobowych zawartych w utraconej dokumentacji, co mogło przyczynić się do niewłaściwego oszacowania przez nią ryzyka naruszenia. Ukarany podmiot sam też nie próbował zweryfikować faktycznego zakresu danych osobowych, które zostały objęte naruszeniem.

Fundacja podejmując decyzję o niezawiadomieniu o naruszeniu organu nadzorczego, jak i osób, których dane dotyczą, w praktyce pozbawiła te osoby możliwości przeciwdziałania potencjalnym szkodom. Zawiadamiając bez zbędnej zwłoki podmiot danych, administrator umożliwia osobie podjęcie niezbędnych działań zapobiegawczych w celu ochrony praw lub wolności przed negatywnymi skutkami naruszenia. W toku postępowania ustalono, iż utracona dokumentacja nie podlegała odtworzeniu. Zatem jeżeli Fundacja nie posiada kopii skradzionych dokumentów, nie jest w stanie ich odtworzyć lub nie przetwarza tych danych przy użyciu systemu informatycznego, i tym samym nie jest w stanie zidentyfikować osób, których dane dotyczą, to powinna dokonać zawiadomienia tych osób w sposób ogólny np. poprzez wydanie publicznego komunikatu.

W ocenie UODO, zastosowana administracyjna kara pieniężna spełnia w swoje funkcje, a zatem jest – w tym indywidualnym przypadku – skuteczna, proporcjonalna i odstraszająca.

Decyzja znajduje się pod linkiem: https://uodo.gov.pl/decyzje/DKN.5131.11.2020

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/2118

Polski Ład oskładkuje prezesów

Obecnie wynagrodzenie członka zarządu wypłacone na podstawie uchwały nie jest oskładkowane.  Od 1.1.2021 roku ma się to zmienić. Zgodnie z brzmieniem przepisów polskiego ładu podatkowego wynagrodzenie członka zarządu na podstawie uchwały ma być ozusowane.   Od osób powołanych do pełnienia funkcji na mocy aktu powołania, które z tego tytułu pobierają wynagrodzenie będzie pobierana składka zdrowotna. Wyniesie ona 9% podstawy wymiaru i nie będzie mogła być odliczona od podatku.

Wskutek planowanej nowelizacji członkowie zarządu będą obciążeni dodatkowym parapodatkiem. 9% składka na ubezpieczenie zdrowotne, która nie może być odliczana od podatku, jest bardzo dużym obciążeniem finansowym. Członkowie zarządu zostali potraktowani na równi z innymi pracownikami, czy przedsiębiorcami, którzy zgodnie z założeniami polskiego ładu podatkowego mają mieć jednakowo liczone obciążenia na składki zdrowotne.

Dodatkowo, spółka która będzie wypłacała wynagrodzenie dla członka zarządu, będzie obowiązana zgłosić go do ubezpieczenia zdrowotnego. To jest kolejny obowiązek nakładany na płatników.

Objęcie składką zdrowotną członków zarządu w przypadku wypłacania wynagrodzenia na podstawie uchwały jest wcześniej nie zapowiadaną zmianą. Niejako jest to wypadkowa wypłacania przez prezesów spółek wynagrodzenia na podstawie uchwały, które nie powodowało obciążeń składkowych. Polski Ład ma wprowadzić od stycznia 2022 r. duże zmiany w tym zakresie.

Stanowisko GIP w sprawie udzielania pracownikom urlopów trwających krócej niż 14 dni

W odniesieniu do stanowiska Państwowej Inspekcji Pracy przedstawionego w publikacji „Urlop krótszy niż 14 dni? Spokojnie, grzywny i tak za to nie będzie” w DGP z 29.7.2021 r., które znalazło się w piśmie wewnętrznym adresowanym do rzecznika prasowego Głównego Inspektoratu Pracy od Departamentu Prawnego tejże instytucji z 19.7.2021 r. w sprawie dotyczącej podziału urlopu wypoczynkowego na części (UNP: GIP-21-38446), niniejszym Departament Prawny Głównego Inspektoratu Pracy modyfikuje zawarte w przedmiotowym piśmie sformułowanie, iż „nieudzielenie pracownikowi co najmniej jednej części wypoczynku obejmującej co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych stanowi wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy” poprzez wskazanie, że „wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy stanowi nieudzielenie przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego lub bezpodstawne obniżenie wymiar tego urlopu”. Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w literaturze prawniczej i akceptowanym przez Państwową Inspekcję Pracy „nadmierne rozdrobnienie urlopu udzielanego na wniosek pracownika nie stanowi wykroczenia przeciwko jego prawom”, jest jednak sprzeczne z treścią art. 162 Kodeksu pracy, który wprost wskazuje, iż „(…) co najmniej jedna część wypoczynku powinna trwać nie mniej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych”.

Analiza stanowiska Inspekcji Pracy pokazuje, że pomimo wcześniejszej innej interpretacji, to zgodnie z najnowszym stanowiskiem pracodawcy nie powinni się obawiać kary grzywny w sytuacji, kiedy to na wniosek pracownika urlop wypoczynkowy jest udzielany na okres krótszy niż 14 dni.

W praktyce to oznacza, że pracownicy nie będą musieli brać urlopu na okres 14 dni, żeby pracodawca był „bezpieczny” i nie bał się, że za takie działanie może go spotkać kara. W stanowisku zostało podkreślone, że zarówno literatura, doktryna jak i praktyka PIP w momencie, kiedy to pracownik wnioskuje o taki krótszy urlop, nie jest działaniem przeciwko prawom pracownika. To oznacza, że praktyka brania częstszych, ale krótszych urlopów i w konsekwencji brak jednego co najmniej 14 dniowego urlopu nie będzie rodziła ryzyka otrzymania kary grzywny. To szczególnie ważne stanowisko i potwierdzenie praktyki inspekcji pracy w czasach, kiedy pracownicy wolą wypoczywać i korzystać z prawa do urlopu wypoczynkowego w innym wymiarze, czyli brać częściej urlop, ale np. kilkudniowy zamiast dłuższych przerw w pracy.

Stawka VAT 5% dla posiłków na wynos

W sprawach toczących się przy udziale Rzecznika MŚP, Naczelny Sąd Administracyjny  w wyrokach w sprawach połączonych I FSK 1290/18, I FSK 1678/18, I FSK 1461/18, I FSK 1749/18, I FSK 1516/18, I FSK 1649/18 wskazał, że dla dostaw towarów na wynos zastosowanie znajduje stawka 5% VAT.

W uzasadnieniu ustnym ww. wyroków NSA wskazał, że polskie przepisy w zakresie opodatkowania dostaw towarów na wynos oraz usług restauracyjnych naruszały zasadę neutralności podatku VAT. Sąd wskazał także na naruszenie przez organy zasady zaufania.

Rzecznik MŚP wstąpił do postępowania przed NSA dotyczącego ustalenia, czy działalność podatnika polegająca na sprzedaży na różne sposoby dań i posiłków gotowych do spożycia należy do kategorii „usług restauracyjnych i cateringowych”, do których można stosować obniżoną stawkę VAT. Chodziło głownie o problem stosowania przez przedsiębiorców z branży gastronomicznej 5% stawki podatku od towarów i usług dla dostaw produktów realizowanych w systemie sprzedaży „drive in” i „walk through”, „food court”, oraz „wewnątrz punktów sprzedaży”.

NSA w wyroku wskazał, że dla dostaw wewnątrz restauracji i food court realizowanych  na wynos oraz dla dostaw „drive in” i „walk through”, zastosowanie znajduje stawka 5%. Zdaniem NSA przepisy wskazujące na zastosowanie stawki 8% na której stosowanie wskazywały organy podatkowe naruszały zasadę neutralności VAT. Zdaniem Sądu dla ustalenia stawki nie ma znaczenia klasyfikacja statystyczna ani sposób zapakowania towaru. Decydujące jest to jaką decyzje podejmuje klient. Jeżeli towary są dostarczanie na wynos, zastosowanie powinna znaleźć stawka 5%.

Sąd jednocześnie wskazał, że praktyka organów podatkowych przed czerwcem 2016 roku wskazywała na istnienie utrwalonej linii interpretacyjnej w świetle której organy podatkowe jednolicie wskazywały na zastosowanie stawki 5%. Zdaniem NSA linia ta uległa zmianie dopiero po wydaniu interpretacji ogólnej. Sąd podkreślił, że (podatnika) przedsiębiorcy nie mogą obciążać błędy organu podatkowego. Sąd zgodził się z argumentacją Rzecznika w świetle której interpretacje indywidualne wydane dla franczyzodawcy były podstawą kształtowania rozliczeń franczyzobiorców, a tym samym w świetle zasady zaufania chroniły także franczyzobiorców. Zasada zaufania (art. 121 § 1 OP)  nakazuje w takim przypadku przyznać walor ochronny działaniu przedsiębiorcy, które podejmował decyzje w zaufaniu do organów, a tym samym nieprawidłowe były późniejsze decyzje organów kwestionujące stosowanie stawki 5% VAT, w okresie do momentu wydania przez Ministerstwo Finansów interpretacji ogólnej.

Zdaniem Zastępcy Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorstw wyrok ten kończy wieloletni spór z organami podatkowymi odnośnie stosowania przez przedsiębiorców z branży gastronomicznej 5% stawki VAT dla dostaw produktów realizowanych w systemie sprzedaży „drive in” i „walk through”, „food court”, oraz „wewnątrz punktów sprzedaży”. Istotnej uwagi wymaga, podkreślenie przez NSA waloru ochronnego wynikającego z utrwalonej linii interpretacyjnej. Zasada zaufania o której mowa w art. 121 § 1 OP i art. 12 prawa przedsiębiorców – wskazuje w sposób jednoznaczny, że przedsiębiorca nie może ponosić konsekwencji błędów organów podatkowych.

Źródło: Rzecznik MŚP