Zmiany w kasach rejestrujących mających postać oprogramowania

W projekcie rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie w sprawie kas rejestrujących mających postać oprogramowania – przyjęto rozwiązania dla urządzeń do automatycznej sprzedaży towarów lub usług, w szczególności dla sprzedaży usług przy zastosowaniu automatycznych lub samoobsługowych myjni samochodowych.

Zmiany polegają na wprowadzeniu rozwiązań technicznych w konstrukcji kas rejestrujących, aby takie kasy mogły nie zawierać drukarki kasy jako elementu konstrukcyjnego oraz rozwiązań w tym zakresie dotyczących obowiązków podatników. Przewiduje się, że komponent komunikacyjny kasy umieszczonej w urządzeniu do automatycznej sprzedaży towarów lub usług, może nie umożliwiać komunikacji kasy z drukarką.

W przypadku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas umieszczanych w urządzeniach do automatycznej sprzedaży towarów i usług, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar lub świadczą usługę, podatnik nie jest zobowiązany do wystawiania paragonu fiskalnego w postaci papierowej.

W przypadku prowadzenia takiej ewidencji, podatnik nie będzie musiał wystawiać: raportów fiskalnych okresowych, raportu fiskalnego rozliczeniowego, łącznych raportów fiskalnych okresowych, łącznego raportu fiskalnego rozliczeniowego i raportów fiskalnych zdarzeń w postaci papierowej, o ile zostaną one przesłane do komputerowych systemów ogólnodostępnych i możliwe będzie dokonanie ich zapisu lub wydruku w tych systemach. Zmiana w kasach rejestrujących może być wprowadzona poprzez aktualizację oprogramowania. Nowe zasady nie będą więc powodować automatycznego obowiązku wymiany kas.

Rozporządzenie wejdzie w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.

Podpis kwalifikowany z użyciem algorytmu SHA-1 tylko do końca 2021 roku

Zmiana algorytmu SHA-1 na SHA-256 nie wymaga aktualizacji samego podpisu kwalifikowanego.

MF prosi o aktualizację oprogramowania podpisującego lub jego przekonfigurowanie (np. zmianę w parametrach podpisu funkcji skrótu z SHA-1 na SHA-256) do końca 2021 roku.

Wycofanie algorytmu SHA-1 ze środowiska do wysyłki plików ma na celu podniesienie bezpieczeństwa użytkowników.

Zasady wysyłania plików podpisanych profilem zaufanym lub danymi autoryzującymi pozostają bez zmian.

Źródło: Ministerstwo Finansów

Praktyczne aspekty refakturowania transakcji krajowych

Żadne przepisy nie definiują pojęcia refakturowania. Jedyne regulacje dotyczące tej czynności znajdują się w art. 8 ust. 2a VATU.

Zdaniem organów podatkowych i sądów z refakturowaniem mamy do czynienia wówczas, gdy przedsiębiorca, występujący we własnym imieniu, nabywa usługi, których faktycznym odbiorcą jest inny podmiot i w związku z tym odsprzedaje usługi temu, innemu, podmiotowi. W takiej sytuacji przedsiębiorca refakturujący jest niejako pośrednikiem pomiędzy sprzedawcą usługi, a jej faktycznym, ostatecznym, odbiorcą.

Dyrektor KIS, w swojej interpretacji indywidualnej z 26.5.2021 r. (0112-KDIL1-2.4012.116.2021.2.PG, Legalis), stwierdza: „Powyższy przepis jest źródłem praw i obowiązków podatników w odniesieniu do świadczeń określanych mianem „odsprzedaży” lub „refakturowania” usług. W związku z tym należy stwierdzić, że nabycie usług oraz ich późniejsza odsprzedaż (z marżą czy bez) powinny być zawsze traktowane jako dwie odrębne transakcje usługowe.

(…) w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi”.

Aby prawidłowo dokonać refakturowania należy, przede wszystkim, ustalić miejsce (kraj) jej opodatkowania. Wiąże się to z ustaleniem reguł opodatkowania – czy będzie to podstawowa reguła, zawarta w art. 28b VATU, czy też będziemy mieć do czynienia z regułami szczególnymi, zawartymi w art. 28e (usługi związane z nieruchomościami), art. 28f (usługi transportu pasażerów), art. 28g (usługi wstępu na imprezy), art. 28i (usługi restauracyjne i cateringowe), art. 28j (usługi krótkoterminowego wynajmu środków transportu) lub art. 28n (usługi turystyki).

Z miejscem opodatkowania ściśle jest bowiem związane ustalenie, czy (i jak – jaką stawką) należy opodatkować tę usługę.

Kolejną czynnością jest określenie obowiązku podatkowego (czy będzie to moment wykonania usługi, czy też data wystawienia refaktury).

Oczywiście, podatnik nie może zapominać również o ustaleniu, czy przysługuje mu odliczenie VAT z faktury pierwotnej, otrzymanej od podmiotu faktycznie świadczącego usługę.

Przy refakturowaniu ważne jest, aby usługi podlegające dalszej odsprzedaży sprzedawane były w takim samym stanie, w jakim zostały nabyte od dostawców. Podmiot, który je zakupił nie powinien z nich korzystać (a jeżeli już, to w bardzo ograniczonym zakresie). Odsprzedać, natomiast, powinien po cenie nabycia, w zasadzie nie naliczając żadnego narzutu. W praktyce mogą wystąpić sytuacje, kiedy podatnik, refakturując nabytą usługę, doliczy również dodatkowe koszty (np. koszty zakupu usługi).

Praktyka wskazuje, że transakcje refakturowania warto uregulować we wzajemnych umowach. Tym bardziej, że od postanowień zawartych w umowie może zależeć stawka VAT przy tej transakcji (będzie o tym mowa w dalszej części opracowania).

Warto również zauważyć, że refakturowanie dotyczy nie tylko świadczeń dokonywanych na rzecz innego przedsiębiorcy, ale również świadczeń na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

 

Ustalenie właściwej stawki opodatkowania refakturowanej usługi

Wydawać by się mogło, że – stosując literalne brzmienie przepisu art. 8 ust. 2a VATU – na fakturze dokumentującej transakcję refakturowania powinna być zastosowana identyczna stawka VAT, jaka znajduje się na fakturze dokumentującej nabycie usługi od bezpośredniego dostawcy. Innymi słowy – refakturowanie nie powinno powodować zmiany statusu podatkowego transakcji.

Tymczasem tak nie jest, ponieważ ustawodawca, w art. 8 ust. 2a, stwierdził tylko, że podmiot refakturujący należy traktować tak, jakby on sam wykonał usługę – brak w tym stwierdzeniu jakiegokolwiek odniesienia do stawki VAT. Oczywiście, zrozumiałe jest, że na temat stawki stanowią inne przepisy ustawy, ale takie właśnie brzmienie przepisu może wskazywać wyłącznie na powstanie, po stronie refakturującego, obowiązku wystawienia faktury związanej z transakcją, a nie na możliwości zastosowania obniżonej stawki VAT lub stawki „zw”.

Skoro ustawodawca użył określenia „przyjmuje się, że podatnik sam (…) wyświadczył te usługi”, to należy uznać, że podatnika, jako fikcyjnie wykonującego usługę, nie wiąże – w żaden sposób – wysokość opodatkowania zastosowana przez podmiot, od którego usługa została kupiona. Wystawiającego refakturę podatnika wiążą wyłącznie przepisy dotyczące VAT. Moim zdaniem, gdyby ustawodawca zezwalał podatnikowi na przeniesienie stawek VAT z faktury pierwotnej na refakturę wówczas wyraźnie wskazałby to w VATU.

Warto prześledzić na przykładach, jak w praktyce wygląda refakturowanie różnych kosztów.

Najczęściej refakturowanymi kosztami są koszty mediów, w tym energii (należy, w tym momencie, zaznaczyć, że mimo iż właściwie wszelkie postacie energii uważane są, na gruncie podatku VAT, za towary, to jednak dostawy energii mają charakter zbliżony do świadczenia usług). Standardowy schemat jest następujący: zakupu mediów dokonuje właściciel lokalu, a następnie obciąża nimi najemcę tego lokalu. Usługa najmu traktowana jest odrębnie od usługi udostępnienia mediów. Dzieje się tak wówczas, gdy najemca rozlicza się z faktycznego zużycia mediów, zgodnie ze wskazaniami licznika, co wynika ze sporządzonej pomiędzy podatnikami umowy.

W takim przypadku możliwe będzie zastosowanie do refakturowanych opłat za media obniżonej stawki VAT, identycznej, jak na fakturze wystawionej przez ich bezpośredniego dostawcę.

Do refakturowania kosztów mediów wrócę przy omawianiu usług kompleksowych.

Innym przykładem refakturowania kosztów są zwolnione z VAT usługi świadczone przez określone grupy podmiotów, uprawnione do takich świadczeń. Należą do nich, np. usługi pocztowe, sportowe, kulturalne czy medyczne. Podmioty świadczące takie usługi wystawiają faktury ze stawką „zw”.

Konieczne, w tym momencie, jest zwrócenie uwagi, że ustawodawca zwalniając te usługi od podatku (na podstawie art. 43 ust. 1 VATU) wyraźnie wskazał, że zwolnieniu podlega świadczenie takich usług przez określone (do tego uprawnione) podmioty. W przypadku usług pocztowych są to „powszechne usługi pocztowe świadczone przez operatora obowiązanego do świadczenia takich usług”, w przypadku usług ściśle związanych ze sportem są to usługi „świadczone przez kluby sportowe, związki sportowe oraz związki stowarzyszeń”, w przypadku, natomiast, usług w zakresie opieki medycznej są to usługi „świadczone w ramach zawodów lekarza i lekarza dentysty, pielęgniarki i położnej (…)”.

Nie oznacza to jednak wcale, że wypełniając obowiązek wystawienia refaktury, na podstawie art. 8 ust. 2a VATU, ustawodawca daje nam jednocześnie możliwość zastosowania stawki „zw”.

 

Zastosowanie stawki 23% do refakturowania usług zwolnionych na mocy art. 43 ust. 1 VATU nie jest jednak regułą. Istnieją bowiem wyjątki od tej reguły.

Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 19a ustawodawca zwolnił z podatku nabyte od podmiotów uprawnionych do zastosowania zwolnienia, a następnie refakturowane, świadczenie usług w zakresie opieki medycznej.

 

Zastosowany przez ustawodawcę wyjątek, pozwalający podmiotowi refakturującemu na wystawienie refaktury ze stawką „zw” potwierdza tylko powyższe ustalenia w tym zakresie. Próżno by szukać w art. 43 ust. 1 VATU takiego zwolnienia od podatku w zakresie refakturowania usług pocztowych czy sportowych. Moim zdaniem – w odróżnieniu od zdania niektórych komentatorów – ustawodawca, ograniczając możliwość zastosowania, przy refakturze, zwolnienia od podatku tylko do usług w zakresie opieki medycznej, zrobił to świadomie.

Kolejnym przykładem refakturowania są usługi noclegowe i gastronomiczne. I tu czeka nas niespodzianka. Otóż w przypadku usług noclegowych ustawodawca diametralnie zmienił istniejący do końca 2020 r. niekorzystny, dla podmiotu refakturującego, przepis, kiedy to podmiot taki nie miał możliwości odliczenia naliczonego VAT z faktur dokumentujących nabycie we własnym imieniu na rzecz osób trzecich takich usług.

Od 1.1.2021 r., bowiem, zgodnie z nowym brzmieniem art. 88 ust. 1 pkt 4 VATU obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem usług noclegowych nabywanych w celu ich odsprzedaży, opodatkowanych u tego podatnika na podstawie art. 8 ust. 2a VATU.

Warto, w tym momencie, odnieść się do brzmienia uzasadnienia do powyższej nowelizacji. Otóż czytamy tam, że: „Projektowana zmiana polega na umożliwieniu odliczania VAT naliczonego od usług noclegowych nabytych przez podatników wyłącznie w celu ich odprzedaży, tj. po nabyciu usługi w celu przeniesienia jej na kolejnego nabywcę (tj. w związku z tzw. refakturą usługi). Pozostałe nabycie usług noclegowych – tj. w przypadku nabycia przez podatnika do celów jego działalności i „konsumowanych” w tej działalności, nadal nie będzie generowało prawa do odliczenia. Takie wyłączenie ma uzasadnienie w tym, że generalnie usługi noclegowe i gastronomiczne noszą znamiona świadczeń nabywanych dla ostatecznej konsumpcji (do celów prywatnych), w efekcie identyfikacja celu nabycia tej usługi na etapie weryfikacji prawa do odliczenia może być trudna. W celu uniknięcia wątpliwości co do zakresu odliczenia podatku naliczonego proponuje się w treści przepisu odwołać się do art. 8 ust. 2a ustawy o VAT (wyeliminuje to prawo do odliczenia podatku w sytuacji wykorzystania usługi noclegowej do świadczenia usług kompleksowych opodatkowanych na zasadach ogólnych)”.

Należy pamiętać, że wyżej omówione rozwiązanie dotyczy tylko usług noclegowych (i tylko w przypadku, gdy usługa taka nabywana jest w celu odsprzedaży). Nie dotyczy, natomiast, usług gastronomicznych. W tym przypadku w dalszym ciągu podatnik refakturujący nabyte usługi, nie ma prawa do odliczenia VAT.

Warto, w tym momencie, zauważyć, że ograniczenie w zakresie możliwości odliczenia VAT w przypadku usług gastronomicznych w sytuacji, kiedy to nie prywatny konsument (np. uczestnik konferencji) ponosi ciężar ekonomiczny podatku, lecz przedsiębiorca (np. podatnik świadczący usługi hotelowe) jest zdaniem sądów administracyjnych niedopuszczalne jako sprzeczne z fundamentalną zasadą neutralności VAT – np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 27.11.2019 r (wyr. NSA z 27.11.2019 r., I FSK 391/18), z 22.11.2019 r. (wyr NSA z 22.11.2019 r., I FSK 1259/17) i z 25.4.2017 r. (wyr. NSA z 25.4.2017 r., I FSK 1637/15). Niestety, z takim stanowiskiem sądów nie zgadzają się organy podatkowe.

Nie sposób nie wspomnieć, przy okazji, o usługach cateringowych. Otóż w przypadku takich usług zarówno organy podatkowe, jak i sądy administracyjne są zgodne, że usługi te są usługami odrębnymi od usług gastronomicznych, co oznacza, że nie sprzeciwiają się prawu podatnika do odliczenia VAT z faktur nabycia tych usług. Jednocześnie wyraźnie wskazują na konieczność wykorzystywania tych usług do wykonywania czynności opodatkowanych. A to, z kolei, oznacza, brak przeciwwskazań w refakturowaniu takich usług.

 

Refakturowanie usług złożonych (kompleksowych)

Jeżeli przedmiotem refakturowania będzie świadczenie złożone, w skład, którego wchodzi kilka usług, wówczas stajemy przed dylematem, czy usługi te należy potraktować oddzielnie, czy też na refakturze należy to zakwalifikować jako jedną usługę.

Należy wyraźnie podkreślić, że transakcja refakturowania nie może być podstawą do sztucznego rozdzielania na poszczególne części usługi kompleksowej. Jeżeli więc świadczenie kompleksowe stanowi jedną, niepodzielną, całość, nie może być rozdzielana w celu refakturowania poszczególnych jego części.

To, jednak, czy będzie to świadczenie kompleksowe (złożone) może wynikać z zapisów umowy pomiędzy kontrahentami, a także charakteru świadczonych usług. Jeżeli transakcja składa się z szeregu świadczeń należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich transakcja jest dokonywana. Ma to na celu określenie, czy mamy do czynienia z kilkoma świadczeniami odrębnymi, czy też jest to świadczenie jednolite.

W podobnej kwestii wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie Minister Finansów przeciwko Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (sprawa C-42/14). TSUE, w swoim wyroku, stwierdził, że najem nieruchomości oraz związane z tym dostawy: wody, energii elektrycznej czy wywóz nieczystości w zasadzie stanowią niezależne świadczenia. Oznacza to, że powinny one być traktowane, z punktu widzenia VAT, niezależnie. Zastrzegł, jednak, że jeżeli z zawartej umowy wynika, że jest to jedno świadczenie, a rozdzielenie dostawy mediów od najmu miałoby charakter sztuczny, wówczas jako to jedno świadczenie powinno być traktowane.

Na temat zakazu rozdzielania usług kompleksowych noszących znamiona jednolitej usługi wypowiedział się WSA w Krakowie (wyr. WSA w Krakowie z 2.2.2007 r., I SA/Kr 150/06) stwierdzając: „(…) jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń dla określonego kontrahenta, które są ze sobą blisko związane w taki sposób, że biorąc pod uwagę aspekt ekonomiczny, stanowią jedną transakcję, która jedynie w sposób nienaturalny można podzielić, to te kilka świadczeń należy, na potrzeby podatku VAT, traktować jako jedną usługę”.

Jeżeli więc z charakteru świadczonej usługi oraz z zawartej umowy jednoznacznie wynika, że mamy do czynienia z odrębnymi świadczeniami, wówczas do refakturowania poszczególnych usług należy stosować zasady, o których dotychczas była mowa.

Jeżeli jednak jednolity charakter usługi nie pozwala na wyodrębnianie z niej poszczególnych elementów, traktując je jako różne usługi, opodatkowane różnymi stawkami, wówczas obowiązkiem podatnika jest określenie, które świadczenie należy uznać za główne, a które za świadczenia dodatkowe. Świadczeniami dodatkowymi będą świadczenia nie stanowiące celu samego w sobie, służące tylko do korzystania ze świadczenia głównego (np. koszty bezpośrednio związane z zasadniczym świadczeniem usługi transportu, takie jak: koszty opakowania, ubezpieczenia, prowizje, itp., a przy leasingu koszty ubezpieczenia przedmiotu leasingu).

Potwierdza to brzmienie art. 19a ust. 6 VATU, w myśl którego podstawa opodatkowania obejmuje:

Refakturując usługę złożoną, nie podlegającą rozdzieleniu na poszczególne usługi, należy zastosować do niej przepisy odnoszące się do usługi głównej.

Obowiązek podatkowy w VAT przy refakturowaniu

Nie istnieje żadna szczególna zasada określenia momentu powstania obowiązku przy refakturowaniu. Obowiązuje tu ogólna zasada, wyrażona w art. 19a ust. 1 VATU, w myśl, której obowiązek podatkowy powstaje w dacie wykonania usługi (nie ma tu znaczenia moment wystawienia refaktury). Data ta będzie tożsama z dniem wykonania usługi dla pierwotnego wykonawcy, ponieważ moment wykonania usługi jest jeden – niezależnie od faktu, że usługa jest refakturowana. Oznacza to, że podatnik postępuje tak, jakby sam wykonywał tę usługę. Najczęściej pociągnie to za sobą konieczność złożenia korekty za miesiąc wykonania usługi w celu wykazania właśnie w tym miesiącu refakturowanej usługi.

 

Momentu powstania obowiązku podatkowego nie są w stanie zmienić zapisy umowy konkretnie określające datę zakończenia usługi.

Nie zawsze, jednak obowiązek podatkowy powstanie w momencie wykonania usługi. Istnieją, przecież, wymienione w art. 19a ust. 5 pkt 3 i 4 VATU sytuacje, kiedy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury.

Kolejnym przykładem powstania obowiązku podatkowego w dacie innej niż data wykonania usługi jest przykład otrzymania całości lub części zapłaty za wykonaną usługę przed jej dokonaniem. Wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania tej zapłaty (oczywiście w odniesieniu do otrzymanej kwoty). Stanowi o tym art. 19a ust. 8 VATU.

 

Przychód z tytułu wystawienia refaktury

W orzecznictwie sądów i organów skarbowych utrwalił się pogląd, że dzień powstania przychodu należy utożsamić z datą wystawienia refaktury.

Natomiast w przypadku, gdy strony określą okresy rozliczeniowe, wówczas przychód powstaje w ostatni dzień danego okresu rozliczeniowego. Z drugiej strony, jeżeli przed wystawieniem refaktury otrzymano zapłatę, to dzień, w którym nastąpiło uregulowanie należności, będzie wyznaczał moment powstania przychodu dla podmiotu dokonującego refaktury, pod warunkiem, że nie będzie to przedpłata, ani zaliczka.

Zasady wystawiania refaktur

Czynność wystawienia refaktury niczym nie różni się od wystawienia faktury. Nie obowiązują tu żadne, szczególne, zasady.

Oznacza to, że:

Zmiany w ustawie o cudzoziemcach mają usprawnić wydawanie zezwoleń na pracę

Od wielu lat zwiększa się liczba cudzoziemców, którzy chcą uzyskać pozwolenie na pobyt w Polsce. W związku z tym planowane jest usprawnienie niektórych rozwiązań prawnych dotyczących dostępu cudzoziemców do polskiego rynku pracy, co leży w interesie polskich pracodawców oraz ma stanowić ułatwienie pozyskiwania przez inwestorów strategicznych pracowników zza granicy. Według ostatnich danych do ubezpieczeń społecznych w ZUS było zgłoszonych około 800 tys. cudzoziemców. W zdecydowanej większości były to osoby pochodzące z Ukrainy.  Ponadto celem projektu jest również poprawa innych obowiązujących rozwiązań w szeroko rozumianych sprawach cudzoziemców, w tym postępowań dotyczących przyjmowania pracowników przenoszonych wewnątrz przedsiębiorstwa.

W ramach zgłoszonej propozycji planowane jest znowelizowanie kilku ustaw. Dla pracodawców najważniejsze z nich to:

W ustawie z 12.12.2013 r. o cudzoziemcach (Dz.U. z 2020 r. poz. 35 ze zm.) planowane są zmiany dotyczące:

1. rezygnacja z wymogu posiadania zapewnionego miejsca zamieszkania oraz wymogu posiadania źródła stabilnego i regularnego dochodu dla udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy i pracę na rzecz wymogu otrzymywania przez cudzoziemca wynagrodzenia nie niższego niż minimalne wynagrodzenie za pracę niezależnie od wymiaru czasu pracy i rodzaju stosunku prawnego stanowiącego podstawę wykonywania pracy przez cudzoziemca,
2. wprowadzenie nowego trybu zmiany zezwolenia na pobyt czasowy i pracę w sytuacji zmiany podmiotu powierzającego wykonywanie pracy lub w warunkach zwolnienia z obowiązku posiadania zezwolenia na pracę,
3. poszerzenie katalogu okoliczności niewymagających zmiany zezwolenia na pobyt czasowy i pracę,
4. wprowadzenie rozwiązania przyśpieszającego uzyskanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę przez cudzoziemców zamierzających wykonywać pracę w podmiotach o szczególnym znaczeniu strategicznym dla polskiej gospodarki;

1. wprowadzenie szczególnych, 60-dniowych terminów załatwienia sprawy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy w I instancji liczonych w sposób szczególny, od momentu, w którym wszystkie braki formalne wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy zostały uzupełnione, a jednocześnie cudzoziemiec stawił się osobiście w urzędzie wojewódzkim celem złożenia wniosku (chyba że w stosunku do cudzoziemca nie stosuje się wymogu osobistego stawiennictwa), jak również przedłożył wszystkie dokumenty na okoliczności uzasadniające udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, albo upłynął termin na dokonanie tego, który to termin został wyznaczony przez wojewodę na podstawie projektowanego art. 106 ust. 2a oraz art. 106a ust. 3 ustawy o cudzoziemcach, oraz wprowadzenie szczególnych 90-dniowych terminów na rozpatrzenie sprawy dla organu odwoławczego w sprawach udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy,
2. wprowadzenie podstawy prawnej dla dokonywania pouczeń, o których mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o cudzoziemcach, za zgodą cudzoziemca, w alternatywnej formie, tj. przez przesyłanie pouczenia w postaci elektronicznej na wskazany przez cudzoziemca adres poczty elektronicznej lub wskazanie cudzoziemców adresu poczty elektronicznej, na której znajduje się pouczenie na piśmie w postaci elektronicznej,
3. uporządkowanie przepisów dotyczących wszczynania postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy, w przypadkach gdy wniosku nie składa osobiście cudzoziemiec, który ma to zezwolenie otrzymać,
4. wprowadzenie podstaw prawnych dla wojewody do wzywania cudzoziemca lub jednostki przyjmującej o przedłożenie dokumentów niezbędnych do potwierdzenia danych zawartych we wniosku i okoliczności uzasadniających ubieganie się o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, z którym to wezwaniem zostanie sprzężony bieg terminu na załatwienie sprawy udzielenia zezwolenia na pobyt czasowy w pierwszej instancji administracyjnej,
5. wprowadzenie szczególnych, 6-miesięcznych terminów załatwienia sprawy udzielenia zezwolenia na pobyt stały oraz zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej liczonych w sposób szczególny, od momentu, w którym wszystkie braki formalne wniosku o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy zostały uzupełnione, a jednocześnie cudzoziemiec stawił się osobiście w urzędzie wojewódzkim celem złożenia wniosku (chyba że w stosunku do cudzoziemca nie stosuje się wymogu osobistego stawiennictwa), jak również przedłożył wszystkie dokumenty na okoliczności uzasadniające udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy, albo upłynął termin na dokonanie tego, który to termin został wyznaczony przez wojewodę na podstawie projektowanego art. 203a ust. 2a i 2b ustawy o cudzoziemcach.

Kolejna zmiana dotyczy ustawy z 20.4.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz.U. z 2021 r. poz. 1100 i 1162). W ramach tej ustawy planowane jest wprowadzenie zmian dotyczących oświadczeń o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi i postępowań w sprawie wydania zezwolenia na pracę sezonową, jak również niezbędne uzupełnienie niektórych przepisów dotyczących powierzania pracy cudzoziemcom. Projekt przewiduje także ułatwienie uzyskania zezwolenia na pracę przez cudzoziemców zamierzających wykonywać pracę w podmiotach o szczególnym znaczeniu strategicznym dla gospodarki Polski.

Ostatnią ustawą objętą planowaną nowelizacją jest ustawa z 27.8.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. poz. 1285 i 1292). W jej treści planowane jest wprowadzenie zmiany polegające na uzupełnieniu przepisów określających katalog osób, które mogą zostać objęte ubezpieczeniem zdrowotnym, o osoby przebywające na terytorium Polski na podstawie wizy wydanej na podstawie art. 60 ust. 1 pkt 23 ustawy o cudzoziemcach oraz osoby ubiegające się o udzielenie ochrony międzynarodowej, które posiadają zaświadczenie wydane na podstawie art. 35 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Osoby te uzyskają możliwość nabycia statusu bezrobotnego i mają już prawo do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a zatem mogą podlegać obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego albo ubezpieczać się dobrowolnie zgodnie z przepisami ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.

Ponadto, w projekcie ustawy przewiduje się szczególną regulację o charakterze czasowym, przewidującą uproszczony tryb udzielania zezwolenia na pobyt czasowy i pracę w odniesieniu do postępowań wszczętych przed 1.1.2021 r., które w dniu wejścia w życie projektowanej ustawy będą pozostawać w toku w pierwszej albo w drugiej instancji oraz podstawę prawną do prowadzenia przez wojewodę oraz przez Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców kontroli sposobu korzystania przez cudzoziemca z zezwolenia na pobyt czasowy i pracę udzielonego w tym szczególnym trybie w odniesieniu do okoliczności stanowiących podstawę do jego cofnięcia.

Resortem odpowiedzialnym za ten projekt jest Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Wprowadzenie grupy VAT w ramach Nowego Ładu

Zdaniem projektodawców, instytucja ta znacznie uprości rozliczenia pomiędzy jej członkami oraz zwiększy efektywność finansową współpracy z innymi podmiotami z grupy. Generalnie, wprowadzenie grup VAT ma pozytywnie wpłynąć na płynność finansową w ramach grupy.

Na potrzeby tej regulacji, projekt ustawy (tzw. „Nowy Ład”) zakłada dodanie do ustawy o VAT rozdziału 2b w brzmieniu: „Opodatkowanie w grupie VAT” .

Podstawowe zagadnienia związane z funkcjonowaniem grupy VAT przedstawiono poniżej.

Zgodnie z projektowanym przepisem art. 8c ust. 1 ustawy o VAT, dostawa towarów i świadczenie usług dokonane przez członka grupy VAT na rzecz innego członka tej samej grupy nie podlegają opodatkowaniu. Przepis ten wprowadza zatem neutralność podatkową wewnątrz grupy, w zakresie VAT.

Ponadto, dostawa towarów i świadczenie usług dokonane przez członka grupy VAT na rzecz podmiotu spoza tej grupy uważa się za dokonane przez tę grupę (art. 8c ust. 2). Z kolei również dostawa towarów i świadczenie usług dokonane na rzecz członka grupy VAT przez podmiot spoza tej grupy uważa się za dokonane na rzecz tej grupy (art. 8c ust. 3).

Rozpoczynając wspólne rozliczenia, grupa VAT w rozliczeniu za pierwszy okres rozliczeniowy uwzględnia kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy, wynikającą z ostatniej deklaracji podatkowej złożonej przez jej członków jako podatników (art. 8d ust. 1).

W przypadku utraty statusu podatnika przez grupę, jest ona zobowiązana złożyć deklarację podatkową za okres rozliczeniowy, w którym utraciła ten status. Jeśli natomiast ze złożonej w takim przypadku deklaracji wynika kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, to podlega ona zwrotowi na rzecz przedstawiciela grupy VAT lub podlega odliczeniu w rozliczeniu za następny okres rozliczeniowy przedstawiciela grupy VAT (art. 8d ust. 2 i 3).

Tworzenie grup VAT wiąże się z rozszerzeniem ustawowej definicji podatnika, występującej na gruncie ustawy o VAT. Zgodnie z dodawanym art. 15a ust. 1 ustawy, podatnikiem, o którym mowa w art. 15, może być również grupa podmiotów powiązanych finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie, które zawrą umowę o utworzeniu grupy VAT. 

Grupę VAT mogą tworzyć podatnicy:

1. posiadający siedzibę na terytorium kraju lub
2. nieposiadający siedziby na terytorium kraju w zakresie, w jakim prowadzą działalność gospodarczą na terytorium kraju za pośrednictwem oddziału położonego na terytorium kraju.

Warunki utworzenia grupy VAT zostały szczegółowo wymienione w projektowanych art. 15a ust. 3-5 ustawy o VAT. W przepisach tych wskazano jak należy interpretować wymagane powiązania finansowe, ekonomiczne i organizacyjne.

Jako dodatkowe warunki funkcjonowania grupy VAT wskazuje się m.in. następujące założenia:

Grupa VAT traci status podatnika w przypadku, gdy przestanie spełniać warunki, od których uzależnione jest jej funkcjonowanie  lub upłynie termin na jaki została utworzona.

Zmiany w podatku akcyzowym – będzie możliwa kontynuacja działalności w składzie podatkowym przez inny podmiot

Zmiana podmiotu prowadzącego skład podatkowy 

Obowiązujące przepisy ustawy o podatku akcyzowym, co do zasady, nie zezwalają na kontynuację działalności w składzie podatkowym przez inny podmiot niż dotychczasowy prowadzący skład podatkowy, bowiem zgodnie z art. 44 ust. 1 pkt 1 AkcyzU, z dniem cofnięcia zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego następuje zakończenie procedury zawieszenia poboru akcyzy. Oznacza to, że w przypadku cofnięcia, na wniosek podmiotu prowadzącego skład podatkowy zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego, w związku z zakończeniem procedury zawieszenia poboru akcyzy w stosunku do wyrobów akcyzowych znajdujących się w tym składzie podatkowym, powstaje zobowiązanie podatkowe i należy zapłacić należną akcyzę. Podmiot, który chciałby „przejąć” ten skład podatkowy wraz z wyrobami akcyzowymi w procedurze zawieszenia poboru akcyzy nie ma takiej możliwości –  z wyjątkiem następców prawnych. Zmiana podmiotu prowadzącego skład podatkowy wymaga uzyskania nowego zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego. Takie rozwiązanie stanowi barierę w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Możliwa kontynuacja działalności w składzie podatkowym

Uchwalone zmiany w AkcyzU pozwalają na „przejęcie” składu podatkowego przez inny podmiot, bez konieczności likwidacji działalności prowadzonej w przejmowanym składzie i zapłaty akcyzy od wyrobów akcyzowych znajdujących się w tym składzie. Zapewni to ciągłość prowadzenia działalności w składzie podatkowym, w tym stosowania procedury zawieszenia poboru akcyzy, w szczególności w przypadku składu podatkowego typu produkcyjnego.

Podmiot „przejmujący” skład podatkowy może i powinien posiadać tytuł prawny do korzystania z miejsca albo części miejsca, w którym jest prowadzony „przejmowany” skład podatkowy, dopiero na dzień, od którego zacznie obowiązywać nowe albo zmienione zezwolenie. Podmiot ten powinien przekazać tytuł prawny właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego niezwłocznie po jego uzyskaniu.

Zmiany przewidziane w ustawie nowelizującej wejdą w życie z dniem następującym po dniu jej ogłoszenia.

Uczestnictwo w związku zawodowym zapewni nową ulgę podatkową

Związkowiec z ulgą do 300 zł 

Przepis art. 1 ustawy z 23.5.1991 r. o związkach zawodowych stanowi, że związek zawodowy jest dobrowolną i samorządną organizacją ludzi pracy, powołaną do reprezentowania i obrony ich praw, interesów zawodowych i socjalnych. Związek zawodowy jest niezależny w swojej działalności statutowej od pracodawców, administracji państwowej i samorządu terytorialnego oraz od innych organizacji. Organy państwowe, samorządu terytorialnego i pracodawcy obowiązani są traktować jednakowo wszystkie związki zawodowe. Co do zasady, prawo tworzenia i wstępowania do związków zawodowych przysługuje osobom wykonującym pracę zarobkową. Co oznacza, że jest to pojęcie szersze niż pojęcie pracownika w rozumieniu Kodeksu pracy.

Nowy art. 26 ust. 1 pkt 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych otrzyma następującą treść „Podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29–30cb i art. 30da–30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4–4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot składek członkowskich zapłaconych na rzecz związków zawodowych, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 300 zł”.

Składka członkowska przekroczy w wielu sytuacjach limit 300 zł 

Zgodnie ze zgłoszoną propozycją, osoba zatrudniona, która będzie członkiem związku zawodowego, będzie miała możliwość odliczenia od dochodu równowartość opłaconych składek z tytułu przynależności do związku zawodowego. Projekt ustawy przewiduje limit kwotowy (od faktycznie opłaconych składek) w wysokości 300 zł w skali roku kalendarzowego. To oznacza, że miesięcznie od podatku dochodowego będzie można odliczyć równowartość składki członkowskiej nie większej niż 25 zł. Wysokość składki członkowskiej często jest ustalona na poziomie 1%, co oznacza, że w wielu sytuacjach członkowie związków wpłacają wyższe składki niż wskazany w ustawie limit. Bowiem 1% z minimalnego wynagrodzenia w 2022 r. wynosić będzie 30 zł i 10 gr.

Uzwiązkowienie w Polsce nie jest zbyt duże 

W uzasadnieniu do ustawy wskazano, że zgodnie z danymi GUS w 2018 r. aktywnie działało 12 500 organizacji związków zawodowych, funkcjonujących na różnych szczeblach. Największą część wśród związków zawodowych stanowiły zakładowe i oddziałowe organizacje związkowe (78,1%), następnie międzyzakładowe organizacje związkowe (19,5%). Ponadto na terenie kraju działały też federacje, konfederacje i ich struktury terenowe lub branżowe, a także tzw. jednolite związki zawodowe – w sumie było ich około  2,3%. Najmniejszą część stanowiły związki zawodowe rolników indywidualnych (0,1%). W 2018 r. do związków zawodowych należało ponad 1 500 000 osób. Osoby zrzeszone w związkach zawodowych stanowiły 4,9% w odniesieniu do dorosłej ludności Polski oraz 16,3% – zatrudnionych na podstawie stosunku pracy w zakładach zatrudniających powyżej 9 osób. Środki finansowe, którymi dysponowały poszczególne organizacje, z reguły nie były wysokie. Wśród związków zawodowych w 2017 r. przychody 33,7% jednostek nie przekraczały 5000 zł rocznie, kolejnych 52,2% – kształtowały się na poziomie powyżej 5000 do 50 000 zł.

Ulga podatkowa może zwiększyć zainteresowanie uczestnictwem w związku zawodowym

Proponowana zmiana może zachęcać osoby zatrudnione do zrzeszania się i działalności związkowej, co może spowodować zwiększenie uzwiązkowienia w Polsce. Obecnie projekt ustawy jest procedowany w Sejmie, zgodnie z zapowiedzią przedstawicieli rządu, na przełomie września i października ustawa powinna zostać przyjęta przez Sejm, a następnie zostanie skierowana do Senatu. Planowana data wejścia w życie tej ustawy to 1.1.2022 r.

Ochrona danych a praca hybrydowa

Ponad 90% pracowników preferuje hybrydowy model pracy, ponad 80% zapytanych firm pracuje w modelu hybrydowym lub całkowicie zdalnie. Nowe warianty COVID-19, dalsze restrykcje i trwająca niepewność, to wszystko powoduje, że pomimo obaw dotyczących bezpieczeństwa firm praca zdalna czy hybrydowa pozostanie z nami na dłużej.

Menadżerowie w swoich firmach, by zapewnić sobie spokojny sen, ale przede wszystkim  bezpieczeństwo danych oraz informacji poufnych, muszą zastosować środki, które to zagwarantują. Około 89% badanych liderów wskazało, że ma pewność, iż dane firmy są bezpieczne w związku z zastosowaniem w firmie środków bezpieczeństwa takich jak uwierzytelnianie wieloskładnikowe (MFA) oraz wirtualna sieć prywatna (VPN).

Podczas gdy pracodawcy martwią się słabą ochroną danych podczas pracy zdalnej, brakiem prywatności w domu podczas pracy czy możliwymi atakami phishingowymi, ponad połowa pracowników zgłasza problemy z produktywnością w związku z problemami co do dostępu do sieci.

Pozostanie w trybie pracy hybrydowej czy decyzja o powrocie pracowników do biura powinny być poprzedzone przeprowadzeniem aktualizacji rejestru zagrożeń cybernetycznych. Należy pamiętać, że przestępcy nieustanie ulepszają swoje techniki działania i dostosowują się do zmian.

Zapewnienie bezpieczeństwa danych jest ciągła pracą, która musi być adekwatna i odpowiadająca aktualnym zagrożeniom. Pomimo wielu obaw ze strony menadżerów firm, z całą pewnością wraz z nastaniem pandemii COVIV-19 nastąpiła poprawa w zakresie bezpieczeństwa danych m.in. poprzez zaoferowanie pracownikom szkoleń w tym zakresie.

Źródło: https://cybernews.com/news/hybrid-work-is-here-to-stay-but-security-concerns-are-high/

Nabycie sprawdzające – Nowy Ład

Nabycie sprawdzające ma polegać na nabyciu towarów lub usług w celu sprawdzenia czy dany podmiot odpowiednio wywiązuje się z ww. obowiązków.

Zgodnie z uzasadnieniem do projektu (tzw.  „Nowego Ładu”), instytucja nabycia sprawdzającego „ma uzupełnić obecne narzędzia służące przeciwdziałaniu  negatywnym zjawiskom godzącym w zasadę powszechności i równości opodatkowania, chroniąc przy tym uczciwą konkurencję”.

W projekcie wskazano na fakt, że w 2020 roku urzędy celno-skarbowe dokonały ok. 15 000 kontroli przestrzegania ww. obowiązków, z czego nieprawidłowości stwierdzono w ponad 43% przypadków.

Zdaniem projektodawcy niewystawianie albo niewydawanie paragonów fiskalnych najdobitniej świadczy o naruszeniu obowiązków podatkowych i prowadzi do zaburzeń konkurencji na rynku, w związku z czym konieczne jest wyposażenie organów KAS w narzędzia do podejmowania działań w celu zapobiegania tym naruszeniom.

Na potrzeby tej instytucji, projekt zakłada dodanie w ustawie o KAS rozdziału 1b pt. „Nabycie sprawdzające”.

Nabycie sprawdzające może być dokonywane względem:

oraz może być prowadzone przez:

– na podstawie legitymacji służbowej i stałego upoważnienia udzielonego przez naczelnika urzędu skarbowego albo naczelnika urzędu celno-skarbowego.

Nabycie sprawdzające ma być dokonywane w miejscu sprzedaży towarów lub świadczenia usług przez podatnika.  Przy czym, niezwłocznie po nabyciu towaru lub usługi sprawdzający ma obowiązek:

1. okazać sprawdzającemu legitymację służbową,
2. poinformować sprawdzanego o dokonaniu nabycia sprawdzającego,
3. pouczyć sprawdzanego o jego prawach i obowiązkach.

Z kolei stałe upoważnienie do dokonywania nabycia sprawdzającego, sprawdzający okazuje na żądanie sprawdzanego.

Po przeprowadzeniu nabycia sprawdzającego, nabyty towar co do zasady jest niezwłocznie zwracany sprawdzanemu wraz z paragonem fiskalnym, jeżeli paragon ten został wydany. Wyjątki od tej zasady zostały szczegółowo opisane w projekcie ustawy.

Nabycie sprawdzające kończy się w przypadku braku naruszenia przepisów – notatką, albo mandatem i protokołem, o ile takie naruszenia wystąpią.

Naczelnik urzędu skarbowego i naczelnik urzędu celno-skarbowego może dokonywać nabycia sprawdzającego na całym terenie Rzeczypospolitej Polskiej.

Wyższe kary za przestępstwa i wykroczenia skarbowe w 2022 roku

Za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada jak sprawca podatnik, ale także ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właściwego organu, umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje się sprawami gospodarczymi, w szczególności finansowymi, osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną (art. 9 § 3 KKS). W konsekwencji za przestępstwa skarbowe lub wykroczenia odnośnie prowadzonej działalności  w pierwszej kolejności odpowiada przedsiębiorca, a w określonych okolicznościach również księgowa (podmiot prowadzący finanse przedsiębiorcy).

W  2022 r. kwoty grzywien i  kar pieniężnych za wykroczenia i przestępstwa skarbowe, które wyznaczane są w oparciu o aktualne minimalne wynagrodzenie będą wyższe. Zostało bowiem podwyższone na  2022 r. minimalne wynagrodzenie do kwoty 3010 zł  (w 2021 r. jest to kwota – 2800 zł) rozporządzeniem Rady Ministrów z 14.9.2021 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2022 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 1690).

Kara grzywny za  wykroczenia skarbowe

Kara grzywny za wykroczenie skarbowe jest określana kwotowo. Zgodnie z art. 48 KKS, kara grzywny w przypadku wykroczeń skarbowych, może być wymierzona w granicach od jednej dziesiątej do dwudziestokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia, chyba że kodeks stanowi inaczej. Wykroczeniem może być czyn zabroniony, jeśli kwota uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej nie przekracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia.

A zatem w 2022 r. wykroczeniem może być czyn zabroniony, jeśli kwota uszczuplenia nie przekracza 15 050 zł  (5 x 3010 zł).

Natomiast kara grzywny orzeczona za wykroczenie skarbowe może być wymierzona od kwoty 301 zł (1/10 minimalnego wynagrodzenia) do kwoty 60 200 zł (20 x minimalne wynagrodzenie).

Kara grzywny za przestępstwo skarbowe

W przypadku orzeczenia kary grzywny za przestępstwa skarbowe, zgodnie z art. 23 KKS, sąd określa liczbę stawek oraz wysokość jednej stawki dziennej. Jeżeli kodeks karny skarbowy nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, a najwyższa 720. Ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Niemniej jednak, stawka dzienna nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia (3010 zł/30 = 100,33 zł) ani też przekraczać jej czterystukrotności (400 x 100,33 zł = 40 132 zł).

A zatem, w 2022 r. stawka dzienna mieści się  w granicach kwot: od 100,33  zł do 40 132 zł . Kara grzywny może być natomiast orzeczona w granicach kwot: od 1003,3 zł (10 stawek dziennych x 100,33 zł) do  28 895 040 zł  (720 stawek x max stawkę dzienną tj. 40 132 zł).

WYSOKOŚĆ KAR ZA WYKROCZENIA I PRZESTĘPSTWA SKARBOWE
WYKROCZENIA	2022 r.
Granica między wykroczeniem a przestępstwem skarbowym  (5.krotność minimalnego wynagrodzenia)	15 050 zł
Grzywna za wykroczenie skarbowe wymierzona przez urząd skarbowy mandatem (od 1/10 do 5. krotności minimalnego wynagrodzenia)	od 301 zł do 15 050 zł
Grzywna za wykroczenie skarbowe wymierzona przez sąd wyrokiem (od 1/10 do 20.krotności minimalnego wynagrodzenia)	od  301 zł  do 60 200 zł
Grzywna za wykroczenie skarbowe wymierzona przez sąd nakazem od 1/10 do 10.krotności minimalnego wynagrodzenia)	od 301 zł  do 30 100 zł
PRZESTĘPSTWA	2022 r.
Stawka dzienna	od 1003,30 zł     do  40 132  zł
Grzywna za przestępstwo skarbowe wymierzona przez sąd wyrokiem	od 1003,30  zł      do 28 895 040 zł
Grzywna za przestępstwo skarbowe wymierzona przez sąd nakazem	od 1003,30  zł      do 28 895 040 zł