VIII SA/Wa 413/18 – wyrok WSA Warszawa z dnia 06-09-2018

Koncesja na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złóż na wniosek- nowelizacja Prawa geologicznego

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 1563 opublikowano ustawę z 15.6.2018 r. o zmianie ustawy – Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw (dalej: nowelizacja).

Nowelizacja wprowadza zmiany przede wszystkim w ustawie z 9.6.2011 r. – Prawo geologiczne i górnicze (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2126 ze zm.; dalej: PrGeolGórn).

Zasady wnioskowania o wydanie i wydawania koncesji określają dodane przepisy art. 49ea-49ee PrGeolGórn. Wynika z nich m.in., że udzielenie koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złóż lub koncesji na wydobywanie węglowodorów ze złóż może nastąpić na wniosek zainteresowanego podmiotu, jeżeli:

We wniosku o udzielenie koncesji, poza wymaganiami przewidzianymi przepisami z zakresu ochrony środowiska i działalności gospodarczej, określa się:

1) właścicieli (użytkowników wieczystych) nieruchomości, w granicach których ma być wykonywana zamierzona działalność, oraz oznaczenie tych nieruchomości zgodnie z ewidencją gruntów i budynków, a także prawa wnioskodawcy do nieruchomości (przestrzeni), w granicach której ma być wykonywana zamierzona działalność, lub prawo, o ustanowienie którego ubiega się wnioskodawca;

2) czas, na jaki koncesja ma być udzielona, ze wskazaniem terminu rozpoczęcia działalności, a w przypadku wniosku o udzielenie koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złoża – dodatkowo czas trwania fazy poszukiwania i rozpoznawania oraz fazy wydobywania;

3) w przypadku wniosku o udzielenie koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złoża:

4) w przypadku wniosku o udzielenie koncesji na wydobywanie węglowodorów ze złoża:

5) wykaz obszarów objętych formami ochrony przyrody; wymóg ten nie dotyczy przedsięwzięć, dla których jest wymagana decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, a także sposób przeciwdziałania ujemnym wpływom zamierzonej działalności na środowisko;

6) doświadczenie w wykonywaniu działalności w zakresie poszukiwania i rozpoznawania złoża węglowodorów lub wydobywania węglowodorów ze złoża, w tym zapewniające bezpieczeństwo prowadzonej działalności, ochronę życia i zdrowia ludzi i zwierząt oraz ochronę Środowiska;

7) możliwości:

8) proponowaną:

9) w przypadku gdy wniosek składa wspólnie kilka podmiotów, wniosek określa dodatkowo elementy, o których mowa w art. 49j ust. 2 PrGeolGórn (chodzi o wskazanie operatora, a także proponowane w umowie o współpracy udziały procentowe w kosztach prac geologicznych, w tym robót geologicznych, lub robót górniczych, obliczonych w taki sposób, aby suma udziałów procentowych oferentów wynosiła 100%).

Do wniosku dołącza się także dokumenty wymienione w art. 49eb ust. 2 PrGeolGórn , tj. m.in. dowody istnienia określonych w nich okoliczności, w szczególności wyciągi z odpowiednich rejestrów, kopię decyzji o uzyskaniu pozytywnej oceny z postępowania kwalifikacyjnego, załączniki graficzne sporządzone zgodnie z wymaganiami dotyczącymi map górniczych itd.

W przypadku gdy najwyższą ocenę uzyskał wniosek o udzielenie koncesji złożony wspólnie przez kilka podmiotów, organ koncesyjny niezwłocznie wzywa operatora do przekazania temu organowi, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania, projektu umowy o współpracy.

Organ koncesyjny , po uzyskaniu wymaganych ustawą opinii lub uzgodnień, udziela koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złoża węglowodorów oraz wydobywanie węglowodorów ze złoża albo koncesji na wydobywanie węglowodorów ze złoża:

– i jednocześnie odmawia udzielenia koncesji innym podmiotom.

Organ koncesyjny zawiera umowę o ustanowieniu użytkowania górniczego z podmiotem, którego wniosek o udzielenie koncesji uzyskał najwyższą ocenę, a w przypadku gdy najwyższą ocenę uzyskał wniosek o udzielenie koncesji złożony wspólnie przez kilka podmiotów – ze wszystkimi tymi podmiotami.

Wspomaganie energooszczędnego budownictwa drewnianego

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 1648 opublikowano ustawę z 20.7.2018 r. o zmianie ustawy – Prawo ochrony środowiska (dalej: nowelizacja).

W art. 400a ust. 1 ustawy z 27.4.2001 r. – Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 799 ze zm.; dalej: PrOchrŚrod) dodano zapis zgodnie z którym finansowanie ochrony środowiska i gospodarki wodnej obejmuje także wspomaganie energooszczędnego budownictwa drewnianego.

Natomiast w tytule VII w dziale II PrOchrŚrod dodano rozdział 5 (art. 421a-421k PrOchrŚrod) zatytułowany „Polskie Domy Drewniane Spółka Akcyjna” (PDD SA). Podstawowy przedmiot działalności PDD SA to energooszczędne budownictwo drewniane obejmujące budowę budynków mieszkalnych, zarządzanie tymi budynkami oraz wynajmowanie budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych z możliwością ich sprzedaży. PDD SA może również:

Istotne zapisy wprowadza art. 421d PrOchrŚrod, który dotyczy akcji emitowanych przez PDD SA. Wynika z niego m.in., że:

Polskie Domy Drewniane SA będzie mogła również emitować obligacje, z tym że obligacje zamienne oraz obligacje z prawem pierwszeństwa mogą być skierowane wyłącznie do każdoczesnych akcjonariuszy PDD SA. Obligacje zamienne oraz obligacje z prawem pierwszeństwa nie mogą być przedmiotem obrotu.

Podział PDD SA, a także połączenie z inną spółką będzie wymagało zgody Rady Ministrów.

Polskie Domy Drewniane SA będzie posiadała zarząd składający się z 1 do 4 członków, a także radę nadzorczą (3 członków, a jeżeli PDD SA będzie spółką publiczną – 5 członków).

Nowelizacja przewiduje także przepisy przejściowe. Wynika z nich, że – jak wspomniano wyżej – założycielami PDD SA są Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Bank Ochrony Środowiska SA. Założyciele wnoszą wkłady pieniężne lub niepieniężne na pokrycie całego kapitału zakładowego przed zarejestrowaniem PDD SA. Natomiast przy powołaniu pierwszego zarządu Spółki nie przeprowadza się postępowania kwalifikacyjnego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 ustawy z 16.12.2016 r. o zasadach zarządzania mieniem państwowym.

Wzór legitymacji służbowej inspektora Inspekcji Ochrony Środowiska

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 1644 opublikowano rozporządzenie Ministra Środowiska z 22.8.2018 r. w sprawie wzoru legitymacji służbowej inspektora Inspekcji Ochrony Środowiska, który stanowi załącznik do tego rozporządzenia.

Okładka legitymacji ma kolor czarny ze srebrnymi tłoczeniami i zawiera:

Co do części wewnętrznej legitymacji, ma ona wymiary 65 x 190 mm, jest zalaminowana obustronnie folią zabezpieczającą i zawierająca:

W awersie legitymacji widnieje:

Natomiast na rewersie umieszczono:

Wzory sprawozdań o odpadach komunalnych

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 1627 opublikowano rozporządzenie Ministra Środowiska z 26.7.2018 r. w sprawie wzorów sprawozdań o odebranych i zebranych odpadach komunalnych, odebranych nieczystościach ciekłych oraz realizacji zadań z zakresu gospodarowania odpadami komunalnymi.

Rozporządzenie określa wzory:

Droga ważniejsza niż ochrona zabytków?

Stan faktyczny

Starosta piaseczyński powiadomił właściciela nieruchomości, że będzie tamtędy przeprowadzona droga publiczna (droga gminna), wobec tego planuje wydać decyzję o podziale jego nieruchomości oraz dokonać wywłaszczenia. Takie uprawnienie przyznaje staroście art. 11a, 11e oraz 11f ustawy z 10.4.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1474 ze zm.; dalej: InwDrogPublU).

Te przepisy stanowią, że starosta wydaje decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (art. 11a), nie można uzależniać wydania decyzji od spełnienia świadczeń lub warunków nieprzewidzianych obowiązującymi przepisami oraz, że w decyzji o zezwoleniu zatwierdza się podział nieruchomości.

Właściciel odwołał się do wojewody mazowieckiego, jako organu wyższej instancji. Swoje odwołanie oparł na stwierdzeniu, że cała nieruchomość jest wpisana do rejestru zabytków, a wytyczenie tam drogi szybkiego ruchu zaszkodzi XVI-wiecznemu dworkowi w Woli Gołkowskiej.

Wojewoda utrzymał w mocy decyzję starosty, zaznaczając, że nie wpłynie ona negatywnie na pałacyk, bo budynek jest położony w znacznej odległości od planowanej drogi.

Orzeczenie WSA

Sprawa trafiła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a właściciel nieruchomości m.in. niezgodność decyzji z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz brak dbałości o zabytki Mazowsza.

Sąd przyznał rację staroście oraz wojewodzie. Uznał, że do inwestycji, realizowanych podstawie tej ustawy nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Stanowi o tym art. 11i ust. 2 InwDrogPublU: „W sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (…)”.

Sąd nie zgodził się także z drugim zarzutem skarżącego uznając, że w tym przypadku decyzja o uwarunkowaniach środowiskowych nie była potrzebna – wydaje się ją, jeśli łącznie zostają spełnione przesłanki z art. 71 ustawy z 3.10.2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1405 ze zm.). Jeśli zagrażałaby przyrodzie, można by ją zmienić po zatwierdzeniu projektu budowlanego, stwierdził WSA.

0114-KDIP4.4012.431.2018.2.KR – Interpretacja indywidualna z dnia 05-09-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 05-09-2018

Obniżony wiek pracownika młodocianego

W kolejnym § 2 zabrania się zatrudniania osoby, która nie ukończyła 15 lat.

Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Edukacji Narodowej może w drodze rozporządzenia określić przypadki, w których wyjątkowo jest dopuszczalne:

1. zatrudnianie młodocianych, którzy nie ukończyli ośmioletniej szkoły podstawowej,

2. zwolnienie młodocianych nieposiadających kwalifikacji zawodowych od odbycia przygotowania zawodowego,

3. zatrudnianie osób niemających 15 lat, które ukończyły ośmioletnią szkołę podstawową,

4. zatrudnianie osób niemających 15 lat, które nie ukończyły ośmioletniej szkoły podstawowej.

Limity stawek podatków i opłat lokalnych na 2019 r.

W 2019 r. obowiązywać będą wyższe stawki podatku od nieruchomości, podatku od środków transportowych oraz opłat lokalnych wynikających z art. 19 ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1445; dalej: PodLokU).

1. Podatek od nieruchomości

Rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie:

w 2019 r.	w 2018 r.
od gruntów:
związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków:
0,93 zł od 1 m2 powierzchni	0,91 zł od 1m2 powierzchni
pod wodami powierzchniowymi stojącymi lub wodami powierzchniowymi płynącymi jezior i zbiorników sztucznych:
4,71 zł od 1 ha powierzchni	4,63 zł od 1 ha powierzchni
pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego:
0,49 zł od 1 m2 powierzchni	0,48 zł od 1m2 powierzchni
niezabudowanych objętych obszarem rewitalizacji, o którym mowa w ustawie z 9.10.2015 r. o rewitalizacji (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1023 ze zm.), i położonych na terenach, dla których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową, usługową albo zabudowę o przeznaczeniu mieszanym obejmującym wyłącznie te rodzaje zabudowy, jeżeli od dnia wejścia w życie tego planu w odniesieniu do tych gruntów upłynął okres 4 lat, a w tym czasie nie zakończono budowy zgodnie z przepisami prawa budowlanego:
3,09 zł od 1 m2 powierzchni	3,04 zł od 1 m2 powierzchni
od budynków lub ich części
mieszkalnych:
0,79 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej	0,77 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej:
23,47 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej	23,10 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym:
10,98 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej	10,80 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajętych przez podmioty udzielające tych świadczeń:
4,78 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej	4,70 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
pozostałych, w tym zajętych na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego:
7,90 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej	7,77 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej

2. Podatek od środków transportowych

Rada gminy określa, w drodze uchwały, wysokość stawek podatku od środków transportowych, z tym że roczna stawka podatku od jednego środka transportowego nie może przekroczyć:

od samochodu ciężarowego, o którym mowa w art. 8 pkt 1 PodLokU, w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu
powyżej 3,5 tony do 5,5 tony włącznie:
832,71 zł	819,59 zł
powyżej 5,5 tony do 9 ton włącznie:
1389,14 zł	1367,26 zł
powyżej 9 ton:
1666,96 zł	1640,70 zł
od samochodu ciężarowego, o którym mowa w art. 8 pkt 2 PodLokU (z tym że w zależności od liczby osi, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i rodzaju zawieszenia stawki podatku nie mogą być niższe od kwot określonych w załączniku nr 1 do PodLokU):
3181,00 zł	3130,90 zł
od ciągnika siodłowego lub balastowego, o których mowa w art. 8 pkt 3 PodLokU:
1944,76 zł	1914,13 zł
od ciągnika siodłowego lub balastowego, o których mowa w art. 8 pkt 4 PodLokU, w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów (z tym że w zależności od liczby osi, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i rodzaju zawieszenia stawki podatku nie mogą być niższe od kwot określonych w załączniku nr 2 do PodLokU)
do 36 ton włącznie:
2458,70 zł	2419,98 zł
powyżej 36 ton:
3181,00 zł	3130,90 zł
od przyczepy lub naczepy, o których mowa w art. 8 pkt 5 PodLokU:
1666,96 zł	1640,70 zł
od przyczepy lub naczepy, o których mowa w art. 8 pkt 6 PodLokU, w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów (z tym że w zależności od liczby osi, dopuszczalnej masy całkowitej pojazdu i rodzaju zawieszenia stawki podatku nie mogą być niższe od kwot określonych w załączniku nr 3 do PodLokU)
do 36 ton włącznie:
1944,76 zł	1914,13 zł
powyżej 36 ton:
2458,70 zł	2419,98 zł
od autobusu, w zależności od liczby miejsc do siedzenia poza miejscem kierowcy
mniejszej niż 22 miejsca:
1968,37 zł	1937,37 zł
równej lub większej niż 22 miejsca:
2488,56 zł	2449,37

3. Opłaty lokalne

Rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat określonych w ustawie, z tym że:

stawka opłaty targowej nie może przekroczyć dziennie:
778,20 zł	765,94 zł
stawka opłaty miejscowej w miejscowościach, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 PodLokU, nie może przekroczyć dziennie:
2,26 zł	2,22, zł
stawka opłaty miejscowej w miejscowościach posiadających status obszaru ochrony uzdrowiskowej nie może przekroczyć dziennie:
3,20 zł	3,14 zł
stawka opłaty uzdrowiskowej nie może przekroczyć dziennie:
4,40 zł	4,33 zł
stawka opłaty od posiadania psów nie może przekroczyć rocznie od jednego psa:
123,18 zł	121,24 zł
stawka części stałej opłaty reklamowej nie może przekroczyć dziennie:
2,54 zł	2,50 zł
stawka części zmiennej opłaty reklamowej nie może przekroczyć (od 1 m2 pola powierzchni tablicy reklamowej lub urządzenia reklamowego ̶ służących ekspozycji reklamy dziennie):
0,22 zł	0,20 zł

Środek zaskarżenia postanowienia asesora w sprawie kosztów sądowych

Sąd Rejonowy wP. przedstawił SN pytanie prawne o następującej treści: „Czy na postanowienie w przedmiocie odmowy zwolnienia od kosztów sądowych wydane przez asesora sądowego, który nie pełni obowiązków sędziego, przysługuje przewidziana w art. 398²² § 1 KPC skarga (na orzeczenie referendarza sądowego)?”.

W uzasadnieniu pytania prawnego wskazano, że asesor sądowy podejmuje zadania z zakresu ochrony prawnej na tych samych zasadach jak sędzia na mocy art. 2 § 2a PrUSP, który odnosi się również do sędziów. W ocenie sądu, można zatem przyjąć, że czynności takiego asesora sądowego należało więc uznać za czynności sądu jako organu postępowania cywilnego. Jednocześnie Sąd wskazał, że z nomenklatury używanej przez ustawodawcę w PrUSP, z uregulowań konstytucyjnych oraz z faktu dokonywania oceny asesora sądowego przez Krajową Radę Sądownictwa wynika, że nie ma podstaw do utożsamiania statusu ustrojowego sędziego i asesora sądowego przed uzyskaniem upoważnienia do wykonywania czynności sędziowskich oraz po utracie tego upoważnienia. W rezultacie problematyczne staje się określenie środka zaskarżenia przysługującego od postanowień wydanych przez asesora sądowego w postępowaniu cywilnym. Przyjęcie, że jest on osobą uprawnioną do pełnienia funkcji przewodniczącego składu sądu I instancji, powoduje, iż od jego postanowień przysługuje zażalenie do sądu II instancji.

W ocenie Sądu z uwagi na istnienie luki w zakresie podstaw do określenia procesowego reżimu czynności podejmowanych przez takiego asesora sądowego powstaje konieczność jej wypełnienia przez analogię. Sąd wskazał, że zakres kompetencji asesora odpowiada kompetencjom referendarza sądowego, który nie może sprawować urzędu sędziego i ma samodzielny status procesowy, z czego wypływa taka sama kwalifikacja ich czynności. Dlatego należałoby uznać, że na orzeczenia asesora sądowego przysługuje skarga na podstawie art. 398²² § 1 KPC.

Sąd Najwyższy stwierdził jednak, że choć status asesora jest uregulowany w tych samych przepisach co referendarza, to jednak tak jak sędzia, posiada niezawisłość, zatem wówczas gdy rozstrzyga kwestie ochrony prawnej należy traktować go jak sędziego. W konsekwencji środkiem zaskarżenia przysługującym od postanowienia w przedmiocie odmowy zwolnienia od kosztów sądowych wydane przez asesora, który nie pełni obowiązków sędziego, jest zażalenie do sądu II instancji.