System Monitorowania Dostępności do Świadczeń Opieki Zdrowotnej i System Monitorowania Kształcenia Pracowników Medycznych – nowe rozporządzenie

Z dniem 10.10.2018 r. wejdzie w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 17.9.2018 r. w sprawie wymagań dla Systemu Monitorowania Dostępności do Świadczeń Opieki Zdrowotnej i Systemu Monitorowania Kształcenia Pracowników Medycznych oraz ich minimalnej funkcjonalności (Dz.U. poz. 1822). Rozporządzenie zastępuje rozporządzenie ministra zdrowia z 14.8.2013 r. w sprawie minimalnych wymagań dla niektórych systemów teleinformatycznych funkcjonujących w ramach systemu informacji w ochronie zdrowia (Dz.U. poz. 999).

W rozporządzeniu usunięto kwestie związane z opisem systemów Monitorowania Dostępności do Świadczeń Opieki Zdrowotnej i Systemu Monitorowania Kształcenia Pracowników Medycznych oraz zakresem komunikacji między elementami struktury poszczególnych systemów, w tym zestawienia struktur dokumentów elektronicznych, formatów danych oraz protokołów komunikacyjnych i szyfrujących.

Usunięto również odwołanie do norm dotyczących przesyłania dokumentacji zdrowotnej z uwagi na to, że dokumentacja medyczna nie jest udostępniana w przedmiotowych systemach oraz przepisy odnoszące się do Zintegrowanego Systemu Monitorowania Obrotu Produktami Leczniczymi.

Rozporządzenie usuwa także możliwość gromadzenia zbiorczych informacji dotyczących kształcenia pracowników medycznych w Systemie Monitorowania Kształcenia Pracowników Medycznych.

Ustalanie ryczałtu dotyczącego tzw. sieci szpitali – zmiany

Z dniem 25.9.2018 r. weszło w życie rozporządzenie ministra zdrowia z 21.9.2018 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu ustalania ryczałtu systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U. poz. 1812).

Rozporządzenie precyzuje regulację dotyczącą stosowania współczynników korygujących w przypadku ich zmiany w trakcie okresu planowania. Ponadto zmiany w rozporządzeniu umożliwiają rozdysponowanie w ramach ryczałtów systemu podstawowego szpitalnego zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej dodatkowych środków przeznaczonych na zwiększenie ilości wskazanego zakresu lub rodzaju świadczeń, w sytuacji kiedy świadczenia te albo nie są wykonywane przez niektórych świadczeniodawców powyższego systemu, albo są wykonywane w różnych wymiarach.

0113-KDIPT1-1.4012.618.2018.1.ŻR – Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

0113-KDIPT1-3.4012.535.2018.3.OS – Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

0113-KDIPT1-3.4012.599.2018.1.MWJ – Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

0113-KDIPT1-1.4012.581.2018.2.MGO – Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

0112-KDIL2-3.4012.384.2018.2.IP – Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

0112-KDIL2-3.4012.370.2018.3.AŻ – Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Interpretacja indywidualna z dnia 01-10-2018

Wyższy dochód z gospodarstwa rolnego będący podstawą wyliczenia świadczeń rodzinnych

Z obwieszczenia Prezesa GUS z 21.9.2018 r. w sprawie wysokości przeciętnego dochodu z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego w 2017 r. wynika, że przeciętny dochód z pracy w indywidualnych gospodarstwach rolnych z 1 ha przeliczeniowego w 2017 r. wyniósł 3399 zł. W ubiegłym roku dochód ten wynosił 2577 zł.

Wysokość tego dochodu ma znaczenie dla osób prowadzących gospodarstwo rolne przy ustalaniu świadczeń rodzinnych. I tak, w przypadku ustalania dochodu z gospodarstwa rolnego, przyjmuje się, że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód miesięczny w wysokości 1/12 wspomnianego dochodu, przy wyliczaniu:

1) świadczenia rodzinnego (art. 5 ust. 8 ustawy z 28.11.2003. o świadczeniach rodzinnych, t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1592 ze zm.);

2) świadczenia wychowawczego (art. 7 ust. 5 ustawy z 11.2.2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1851 ze zm.);

3) świadczenia z funduszu alimentacyjnego (art. 9 ust. 7 ustawy z 7.9.2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 554 ze zm.).

Zwrot nieruchomości gminie

Stan faktyczny

Gmina M., wraz z innymi gminami i miastami w dawnych województwach wałbrzyskim i jeleniogórskim, była członkiem powstałego na początku lat 1990-tych związku komunalnego wodno-kanalizacyjnego. Związek ten miał na celu prowadzenie gospodarki wodnej i ściekowej w Wałbrzychu i okolicach.

Związek w 2001 r. powołał spółkę komunalną – Wałbrzyskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji sp. z o.o. (WPWiK). Spółka zajmowała się dostarczaniem wody, odbiorem ścieków oraz obsługą urządzeń i instalacji wodno-kanalizacyjnych. Na rzecz tej spółki gminy – w tym także gmina M. – przekazały nieruchomości wraz ze znajdującymi się na nich urządzeniami (maszynami, rurociągami itp.).

W 2007 r. gmina M. wystąpiła ze związku komunalnego i wypowiedziała także umowę spółki WPWiK. Po odejściu ze spółki, zażądała zwrotu nieruchomości z instalacjami wodno-kanalizacyjnymi, które wcześniej były jej własnością. Jednak spółka odmówiła i sprawa trafiła do sądu.

Stanowisko sądów I instancji/apelacyjnego/NSA

Początkowo toczyły się równolegle dwie sprawy – pierwsza przed sądami administracyjnymi, gdyż spółka próbowała podważyć zapadłe w latach 1990-91 decyzje komunalizacyjne ówczesnego wojewody jeleniogórskiego, przekazującego na rzecz gminy M. państwowe jeszcze wówczas grunty wraz z instalacjami wodociągowo-kanalizacyjnymi. Jednak wnioski o uchylenie tych decyzji zostały odrzucone, a proces administracyjny zakończył się oddaleniem przez NSA skarg na te postanowienia, wskazując, że spółka nie może być stroną postępowania sądowo-administracyjnego. Kolejna próba podważenia decyzji zakończyła się umorzeniem sprawy przez NSA.

Wobec utrzymania w mocy decyzji komunalizacyjnych przez NSA, już sąd I instancji nakazał spółce wydanie posiadanych przez nią urządzeń i nieruchomości. Apelacja i skarga kasacyjna spółki zostały oddalone.

Stanowisko Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy uzasadniając swój wyrok wskazał, że sądy powszechne, ale też i Sąd Najwyższy, wiążą prawomocne decyzje administracyjne. Strona ma prawo podważyć te decyzje – ale w trybie przewidzianym dla nich, a ostatecznie w postępowaniu sądowo-administracyjnym, czyli przed właściwym wojewódzkim sądem administracyjnymi i potem NSA. Tu zaś postępowanie sądowo-administracyjne nie doprowadziło do ich uchylenia.

Skoro decyzje zostały utrzymane, oznacza to, że grunty i instalacje były własnością gminy przed przekazaniem ich spółce. Wobec tego gmina miała pełne prawo wytoczenia powództwa windykacyjnego.

Właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, żeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą (art. 222 § 1 ustawy z 23.4.1964 r. – Kodeks cywilny [t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1025 ze zm.]). Gmina wykazała tytuł prawny do gruntów i urządzeń – wynikał on z konstytutywnej decyzji administracyjnej, która nie została podważona. W dodatku gmina M. figurowała w księdze wieczystej jako właściciel spornego mienia. Może więc je skutecznie egzekwować od dotychczasowego posiadacza – spółki WPWiK.