Do 30 czerwca 2022 r. można złożyć wniosek o wyrażenie zgody na opłacenie składek po terminie
Po zmianie przepisów, od grudnia 2021 r. nie jest już możliwe objęcie dobrowolnymi ubezpieczeniami (chorobowym, emerytalnym i rentowymi) na podstawie wniosku dorozumianego, tj. na podstawie terminowej wpłaty składek. Jednocześnie – począwszy od składek należnych za grudzień 2021 r., ich wpłata po terminie nie powoduje już ustania dobrowolnych ubezpieczeń, jeśli ubezpieczenia te nie ustały już w listopadzie 2021 r.
Jeśli dobrowolne ubezpieczenia ustały w listopadzie 2021 r., to aby być ponownie objętym tymi ubezpieczeniami, trzeba złożyć w ZUS nowe zgłoszenie. Objęcie dobrowolnymi ubezpieczeniami nastąpi wówczas od daty zgłoszenia.
Źródło: zus.pl
Obniżona stawka VAT dla wyrobów medycznych
W rozporządzeniu zmieniającym do rozporządzenia Ministra Finansów z 25.3.2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1696, ze zm.) uchyla się poz. 6-8 w załączniku do tego rozporządzenia. Zmiany te obowiązują od 26.5.2022 r. i wiążą się ze zmianami w przepisach dotyczących wyrobów medycznych, w szczególności z ustawą z 7.4.2022 r. o wyrobach medycznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 974).
Z uwagi na zmiany w VATU, wprowadzane art. 117 ustawy z 7.4.2022 r. o wyrobach medycznych, (które w dziale XIII wprowadzają przepisy szczególne dotyczące stawki podatku dla wyrobów medycznych), zaistniała konieczność odpowiedniego dostosowania przepisów rozporządzenia z 25.3.2020 r. w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych, które przewidywały stawkę 8% dla określonych kategorii produktów z grupy wyrobów medycznych.
Od 26.5.2022 r. stawka 8% dla tych towarów będzie wynikała z bezpośrednio z VATU.
Ponad 160 tys. obywateli Ukrainy zatrudnionych na podstawie uproszczonej procedury
Uchodźcy z Ukrainy na polskim rynku pracy
W ostatnich trzech miesiącach do Polski licznie przyjechali obywatele Ukrainy, którzy szukali schronienia przed inwazją Federacji Rosyjskiej na ich kraj. Z danych UdSC dotyczących rejestracji w bazie PESEL wynika, że niemal połowa przybyłych to dzieci i nastolatkowie – niepełnoletni stanowią aż 47% osób ubiegających się o PESEL. 48% to pełnoletnie kobiety, a jedynie niespełna 5% stanowią pełnoletni mężczyźni.
Dysproporcja w liczbie kobiet i mężczyzn ma swoje odzwierciedlenie również w danych dotyczących zatrudnienia. Spośród 160 tys. obywateli Ukrainy zatrudnionych na podstawie uproszczonej procedury, niemal 117 tys. to kobiety.
Liczba wydanych zezwoleń
W latach 2012-2017 wydano ponad 5,3 mln zezwoleń legalizujących pracę cudzoziemca i w większości (ponad 3 mln) dotyczyły one obywateli Ukrainy. Z kolei w latach 2018-2022 wydano ponad 9,7 mln zezwoleń, w tym 8,2 mln dotyczyło obywateli Ukrainy.
Rodzaje podejmowanych prac przez cudzoziemców
Cudzoziemcy najczęściej są zatrudniani do prostych prac, a także w branży usługowej i przemyśle. Zaobserwować można odpływ pracowników wykonujących pracę w rolnictwie – w pierwszych czterech miesiącach tego roku liczba ta była dwukrotnie mniejsza niż w tym samym okresie 2021 r. Natomiast korzystniej wygląda napływ specjalistów do pracy w Polsce – w porównaniu do tego samego okresu 2021 r. odnotowujemy wzrost tej grupy zawodowej o ponad jedną trzecią (główne kierunki napływu specjalistów do Polski w 2022 r. to Ukraina, Białoruś i Indie).
Uproszczona procedura zatrudniania obywateli z Ukrainy
W połowie marca tego roku weszła w życie rządowa specustawa, która znacznie uprościła procedurę zatrudniania obywateli Ukrainy. Obecnie zgodnie w przepisami ustawy mogą oni wykonywać pracę w Polsce bez dodatkowego obowiązku uzyskania zezwolenia na pracę. Wystarczy, że pracodawca w ciągu 14 dni powiadomi urząd pracy o zatrudnieniu takiej osoby.
Źródło:gov.pl
Badania okresowe w trakcie stanu zagrożenia epidemicznego – wyjaśnienia PIP
Od 16.5.2022 r., tj. z dniem ogłoszenia rozporządzenia Ministra Zdrowia z 12.5.2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1027), został odwołany na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Jednocześnie, w okresie od 16.5.2022 r. do odwołania, na podstawie rozporządzenia Ministra Zdrowia z 12.5.2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1028,) został ogłoszony stan zagrożenia epidemicznego na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej.
Wprowadzenie stanu zagrożenia epidemicznego w Polsce nie zmieniło sytuacji w zakresie aktualnie obowiązujących przepisów dotyczących pracowników. Większość uregulowań związanych z narażeniem na wirusa Sars-Cov-2, wynikających z z ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 2095 ze zm.) obowiązuje zarówno w czasie ogłoszenia stanu epidemii, jak i stanu zagrożenia epidemicznego.
Dotyczy to m.in.:
- zawieszenia wykonywania niektórych obowiązków w zakresie badań okresowych pracowników, w przypadku ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii (art. 12a ust. 1 pkt 1, ust. 2, ust. 3, ust. 5 ww. ustawy),
- przedłużenia ważności orzeczeń lekarskich wydanych w ramach wstępnych, okresowych i kontrolnych badań lekarskich (art. 31 m ww. ustawy),
- przeprowadzania szkoleń wstępnych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy lub służby za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej; wydłużenia terminów przeprowadzenia szkoleń okresowych w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy lub służby bhp (art. 12e ww. ustawy),
- polecenia wykonywania pracy zdalnej (art. 3 ww. ustawy).
Powyższe przepisy stosuje się w okresie obowiązywania stanu epidemii albo stanu zagrożenia epidemicznego. Dopiero w przypadku odwołania obu stanów pracodawca powinien podjąć działania określone w wyżej wymienionej ustawie, skutkujące koniecznością wykonania zawieszonych obowiązków w terminach przewidzianych w tym przepisie.
Źródło: Komunikat PIP z 19.5.2022 r. https://www.pip.gov.pl/pl/rzecznik-prasowy/komunikaty-biezace/137632,badania-okresowe-trakcie-stanu-zagrozenia-epidemicznego.html
Udostępnienie samochodu służbowego pracownikowi do celów prywatnych
Nic nie stoi na przeszkodzie temu aby pracodawca umówił się z pracownikami, że udostępnione im samochody służbowe będą mogli wykorzystywać na cele prywatne w zamian za ustalone przez strony wynagrodzenie. Jeżeli wartość wynagrodzenia oddającego pojazd w używanie przekracza kwotę zryczałtowanego przychodu ustalonego w PDOFizU, występującego po stronie pracownika, gdy ten korzysta z pojazdu nieodpłatnie, limit ustawowy nie ma żadnego znaczenia dla implikacji podatkowych zarówno po stronie pracownika jak i pracodawcy. Oddanie samochodu w odpłatne używanie, nawet jeżeli korzystającym jest pracownik właściciela pojazdu, stanowi sprzedaż opodatkowaną VAT i generującą przychód podatkowy z tytułu odpłatnego świadczenia usług.
Udzielając odpowiedzi na pytanie należy w pierwszej kolejności wyjaśnić, jakie jest znaczenie i zastosowanie regulacji art. 12 ust. 2a-2c PDOFizU. Wprowadzone z początkiem 2015 r., zmodyfikowane od 2022 r., przepisy nie wskazują kiedy, w jakich okolicznościach pracownik uzyskuje przychód z tytułu nieodpłatnego czy częściowo odpłatnego korzystania z samochodu służbowego na potrzeby prywatne, a jedynie w jakiej kwocie wyznaczany jest przychód pracownika z tego tytułu. Ponad wszelką wątpliwość regulacje takie nie mogę być też odczytywane jako przepisy normujące zasady, które należy stosować udostępniając pracownikom samochód służbowy dla celów prywatnych. Nie może być również mowy o tym, że ustawodawca podatkowy w jakikolwiek sposób nakłada na pracodawcę obowiązek umożliwiania wykorzystywania przez pracowników do celów prywatnych powierzonych im samochodów służbowych.
Jednym słowem, pracodawca, który oddaje pracownikowi do używania służbowego samochód może dodatkowo podjąć decyzję, w szczególności, o tym, że:
- pracownik nie ma prawa do korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych, albo
- pracownik może korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych ale tylko w ograniczonym, ustalonym przez pracodawcę, zakresie (np. bez prawa do wyjazdu za granice, bez możliwości korzystania w czasie urlopu etc.), albo
- pracownik może w pełni korzystać z samochodów służbowego do celów prywatnych, zgodnie z przeznaczeniem takiego pojazdu, albo
- pracownik może korzystać z samochodu służbowego do celów prywatnych ale odpłatnie, w zamian za wynagrodzenie płacone tytułem tego pracodawcy.
Oczywiście, decyzja o skorzystaniu z udzielonej przez pracodawcę, możliwości używania samochodów służbowego do celów prywatnych, zależy do pracownika, który powinien znać warunki i jednoznacznie zakomunikować pracodawcy, że na nie przystaje (np. w drodze umowy, porozumienia, oświadczenia etc.).
Jednym słowem, nic nie stoi na przeszkodzie temu aby pracodawca umówił się z pracownikami, że ci będą mogli wykorzystywać do celów prywatnych udostępnione im samochody służbowe, płacąc w zamian za to ustalone przez strony wynagrodzenie.
Z uwagi na charakter świadczenia, a także szczególne regulacje PDOFizU zawarte w art. 12 ust. 2a-2c, warto wyjaśnić jaki jest wpływ takich przepisów na sytuację stron.
Na początku należy zbadać czy wynagrodzenie płacone przez pracowników za korzystanie z samochodów służbowych na potrzeby prywatne jest równe, wyższe, czy niższe od przychodu jaki ci uzyskaliby nieodpłatnie używając pojazdów do celów prywatnych.
Gdyby okazało się, że płacona kwota jest niższa niż wartość przychodu „przypisana” przez ustawodawcę do pojazdu (z uwzględnieniem ilości dni w miesiącu, w którym ten był używany dla celów prywatnych), wówczas pracownikowi należałoby doliczyć przychód z tytułu uzyskanego częściowo odpłatnego świadczenia. Kwota przychodu byłaby wówczas identyfikowana poprzez różnicę miedzy kwotą normatywną, a płaconą przez niego ceną.
Jeżeli, tak jak to zostało wskazane w pytaniu, wartość wynagrodzenia należnego pracodawcy oddającemu pojazd w używanie przekracza kwotę zryczałtowanego przychodu pracownika ustalonego w PDOFizU, limit ustawowy nie ma żadnego znaczenia dla implikacji podatkowych zarówno po stronie pracodawcy jak i pracownika.
U pracownika nie występuje wówczas przychód z nieodpłatnego ani częściowo odpłatnego świadczenia. Jeżeli chodzi o pracodawcę, to przyznając pracownikowi prawo do odpłatnego korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych, w każdym przypadku musi potraktować taką czynność jako odpłatne świadczenie usług.
To oznacza, że pracodawca zobowiązany jest nie tylko rozpoznać u siebie z tego tytułu przychód podatkowy, ale również podstawę opodatkowania i obowiązek podatkowy w VAT.
Jeżeli cena płacona przez pracownika jest równa lub wyższa niż kwota określona przez pracodawcę jako przychód, który ten uzyskałby gdyby korzystał z pojazdu nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, wówczas, moim zdaniem, przychodem i podstawą opodatkowana w VAT pracodawcy jest ustalona przez strony cena (pomniejszona o VAT).
Gdyby wartość wynagrodzenia była niższa niż kwota ustalona przez prawodawcę, wówczas istnieje pewne ryzyko, że organ uzna za uzasadnione podwyższenie przychodu i podstawy opodatkowania w VAT do wartości określonych w art. 12 ust. 2a-2c PDOFizU. Co prawda muszę przyznać, że w praktyce nie spotkam się z taką wykładnią zbyt często, jednak uważam, iż istnieje pewne niebezpieczeństwo pojawienia się interpretacji, wg której swoistą wartość rynkową świadczenia polegającego na oddaniu pracownikowi samochodu służbowego dla celów prywatnych są kwoty określone w, lub na podstawie, art. 12 ust. 2a-2c PDOFizU.
Bez wątpienia zatem, jeżeli pracodawca decyduje się na wprowadzenie odpłatności za korzystanie przez pracowników z samochodów służbowych dla celów prywatnych, jest najbezpieczniej, ale i najwygodniej z punktu widzenia obowiązków płatniczych pracodawcy (nie wystąpią), jeśli takie wynagrodzenie jest nie niższe niż normatywnie ustalona kwota przychodu pracownika, jaka wystąpiłaby po jego stronie gdyby korzystał z tego pojazdu nieodpłatnie.
Odliczenie VAT z faktury za ładowanie samochodów elektrycznych
Opis sytuacji: Posiadamy na terenie siedziby stacje ładujące samochody elektryczne, z których korzystamy podczas ładowania samochodów służbowych. Co miesiąc otrzymujemy fakturę od podmiotu niemieckiego posiadającego NIP z DE oraz PL, który wykazuje na fakturze. Faktura jest za ładowanie i składa się z pozycji:
1. Podstawowa cena za dany miesiąc (jest to opłata za abonament) wykazana ze stawką 0% i adnotacją „Odwrotne obciążenie – zgodnie z art. 194, 195 i 196 dyrektywy Rady 2006/112/WE odpowiedzialność za zapłatę podatku VAT zostaje przeniesiona na nabywcę”.
2. Opłata za zużytą energię wykazana, że stawką 23% (obecnie 5% ze względu na obniżenie stawek VAT do 31.7.2022 r.).
Jak należy rozliczyć tą transakcję w VAT?
Choć kwalifikacja dla potrzeb VAT ładowania samochodów elektrycznych budzi wątpliwości, to bezpiecznym na dziś rozwiązaniem jest rozpoznanie transakcji analogicznie do dostawcy usługi ładowania – czyli importu usługi ładowania oraz nabycia energii elektrycznej jako zakupu krajowego.
Na początku zwróćmy uwagę na to, że zgodnie z art. 2 pkt 6 VATU), przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Dlatego też sprzedaż energii elektrycznej stanowi dla potrzeb VAT dostawę towarów, czyli w myśl art. 7 ust. 1 VATU przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel.
Z kolei w odniesieniu do tego czy ładowanie samochodów elektrycznych stanowi dostawę towarów czy też świadczenie usług trwają obecnie spory między organami podatkowymi a podatnikami. Obydwie strony zgadzają się jedynie co do tego, że jest to świadczenie o charakterze kompleksowym. Organy podatkowe uznają, że skoro energia elektryczna jest uznawana dla potrzeb opodatkowania VAT za towar, to ładowanie samochodów elektrycznych jest dostawą towarów.
Przykładowo, w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 4.1.2022 r., 0114-KDIP4-3.4012.678.2021.1.DS, wskazano, że: „czynność ładowania samochodów elektrycznych stanowi świadczenie o charakterze złożonym, kwalifikowanym jako dostawa towarów w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, a nie jako świadczenie usługi, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT”.
Natomiast niektórzy podatnicy uważają, że ładowanie samochodów elektrycznych to usługa w rozumieniu art. 8 ust. 1 VATU. Powołują się przy tym na regulację art. 3 ust. 2 ElektromobPalAltU, który wskazuje, że dostawca świadczy usługę ładowania, która obejmuje:
a) ładowanie,
b) zapewnienie możliwości korzystania z infrastruktury stacji ładowania na potrzeby ładowania, w tym na potrzeby rejestracji użytkownika pojazdu elektrycznego lub pojazdu hybrydowego, autoryzacji sesji ładowania, prowadzenia ewidencji informacji o sesji ładowania, udostępnienia informacji o sesji ładowania użytkownikowi, naliczania i pobierania płatności, wystawiania dokumentów sprzedaży oraz obsługi zgłoszeń i reklamacji.
Kontrowersje wokół kwalifikacji ładowania samochodów elektrycznych doprowadziły do tego, że Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 23.2.2022 r., I FSK 1712/18, Legalis, zwrócił się w tej sprawie z pytaniem prejudycjalnym do Trybunału Sprawiedliwości UE.
Opisany spór ma istotne znaczenie dla podmiotów ładujących swoje samochody elektryczne, ponieważ wiąże się z tym czy i jaką stawką VAT opodatkowane będzie to ładowanie, w szczególności gdy operatorem stacji ładowania będzie podmiot zagraniczny. Gdyby ładowanie było usługą, to zakładając, że nie są to usługi związane z nieruchomościami, podmiot zagraniczny powinien wystawić fakturę bez VAT, a polski podatnik – nabywca wykazać import usług (art. 2 pkt 9 i art. 17 ust. 1 pkt 4 VATU). Natomiast uznanie ładowania za dostawę energii elektrycznej skutkuje opodatkowaniem jej polskim VAT.
W opisanej przez Państwa sytuacji zaskakujące jest fakturowanie odrębnych świadczeń – opłaty abonamentowej jako usługi do rozliczenia przez nabywcę oraz energii elektrycznej ze stawką krajową. Właściwsze wydaje się uznanie obydwu świadczeń za elementy jednego kompleksowej świadczenia.
Niemniej jednak, jako bezpieczne rozwiązanie sugeruję rozliczenie transakcji analogicznie do sposobu w jaki dokonał tego dostawca. Oznacza to rozpoznanie importu usług, oczywiście z prawem do odliczenia, jeśli Państwu przysługuje, oraz krajowego nabycia towaru (energii elektrycznej).
Nowe usługi na Platformie Elektronicznego Fakturowania
Dzięki dodatkowym funkcjom przedsiębiorcy będą mogli łatwiej wystawić fakturę za dostawy usług masowych m.in. energii elektrycznej czy telekomunikacyjnych.
Rozbudowany standard faktury, umożliwi uwzględnienie dodatkowych metod kalkulacji VAT – zgodnie z wymaganiami ustawy o podatku od towarów i usług.
Nowa e-usługa pozwoli również na wystawienie noty korygującej i przesłanie reakcji biznesowej na otrzymany dokument np. jego akceptacji bądź odrzucenia.
Zmodyfikowany i rozbudowany został również standard faktury korygującej, a cały system uzupełniono o moduł do faktoringu. Nowością jest także możliwość pobrania danych odbiorcy z centralnej książki adresowej.
Platforma Elektronicznego Fakturowania działa od 1.4.2019 r. Dzięki niej przedsiębiorcy mogą wystawiać wobec administracji publicznej elektroniczne dokumenty obsługujące proces realizacji zamówienia publicznego.
Więcej informacji na temat faktur elektronicznych, platformy oraz e-fakturowania w zamówieniach publicznych znajdziesz na stronie efaktura.gov.pl.
Źródło: Ministerstwo Rozwoju i Technologii
Stan epidemii zmieniono na stan zagrożenia epidemicznego
W dniu 13.5.2022 r. na stronie RCL ogłoszono rozporządzenie Rady Ministrów z 13.5.2022 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2022 r. poz. 1025).
Zgodnie z § 1 tej regulacji w rozporządzeniu Rady Ministrów z 25.3.2022 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. poz. 679 i 928) wprowadza się następujące zmiany:
- w tytule rozporządzenia wyraz „epidemii” zastępuje się wyrazami „zagrożenia epidemicznego”;
- w § 1 wyraz „epidemii” zastępuje się wyrazami „zagrożenia epidemicznego”;
- w § 3 w ust. 1 wyrazy „z epidemią, o której” zastępuje się wyrazami „ze stanem zagrożenia epidemicznego, o którym”
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 16.5.2022 r.
Oznacza to, że obecnie obszarem, na którym wystąpił stan zagrożenia epidemicznego wywołany zakażeniami wirusem SARS-CoV-2, jest terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jak wynika z uzasadnienia do tego rozporządzenia, przedmiotowe zmiany są determinowane sytuacją epidemiczną na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz mają zapewnić spójność zmienianego rozporządzenia z rozporządzeniami Ministra Zdrowia wydawanymi na podstawie upoważnień ustawowych zamieszczonych w art. 46 ust. 2 i 4 ZapobChoróbU, dotyczącymi odwołania stanu epidemii i wprowadzenia stanu zagrożenia epidemicznego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z dniem 16.5.2022 r.
Jeśli chodzi o rozporządzenia Ministra Zdrowia w tym zakresie, to na stronie RCL w dniu 16.5.2022 r. ogłoszono je dwa, czyli:
- rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz.U. z 2022 r., poz. 1027).
Zgodnie z § 1 odwołuje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Natomiast według § 2 traci moc rozporządzenie Ministra Zdrowia 20.3.2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2022 r. poz. 340).
Jak wynika z uzasadnienia do projektu rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii „Biorąc pod uwagę poprawę stanu epidemiologicznego na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej skutkującą zmniejszeniem gwałtownego rozprzestrzeniania się zakażeń wirusem SARS-CoV-2, co przyczyniło się również do zmniejszenia liczby osób hospitalizowanych, za zasadne uznaje się zniesienie stanu epidemii. Powyższa sytuacja pozwala na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej od dnia 16.5.2022 r. zastąpić ogłoszony stan epidemii stanem zagrożenia epidemicznego”.
- rozporządzenie Ministra Zdrowia z 12.5.2022 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego (Dz.U. z 2022 r., poz. 1028).
Stosownie do § 1 w okresie od 16.5.2022 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłasza się stan zagrożenia epidemicznego w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2.
Według § 2 ust. 1 obowiązkowi szczepień przeciwko COVID-19 podlegają:
- osoby wykonujące zawód medyczny w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 DziałLeczU w podmiotach wykonujących działalność leczniczą oraz osoby wykonujące czynności zawodowe w tych podmiotach inne niż wykonywanie zawodu medycznego;
- osoby zatrudnione oraz osoby realizujące usługi farmaceutyczne, zadania zawodowe lub czynności fachowe w aptece ogólnodostępnej lub punkcie aptecznym;
- studenci kształcący się na kierunkach przygotowujących do wykonywania zawodu medycznego, o którym mowa w art. 68 ust. 1 pkt 1–8 PrSzkolWyżN.
Zgodnie z § 2 ust. 2 osoby objęte obowiązkiem szczepień przeciwko COVID-19 są obowiązane posiadać ważne unijne cyfrowe zaświadczenie COVID w rozumieniu art. 2 pkt 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 z dnia 14.6.2021 r. w sprawie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu i o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19 (unijne cyfrowe zaświadczenie COVID) w celu ułatwienia swobodnego przemieszczania się w czasie pandemii COVID-19 (Dz. Urz. UE L 211 z 15.06.2021, str. 1, z późn. zm.2)).
Stosownie do § 2 ust. 3 i 4 obowiązek szczepień przeciwko COVID-19 stosuje się do osób, które nie mają przeciwwskazań do szczepienia w zakresie stanu ich zdrowia. Przy czym obowiązek ten nie dotyczy osób, które wykonują test antygenowy lub molekularny w kierunku Sars-CoV-2 każdorazowo, nie później jednak niż w ciągu 48 godzin od momentu rozpoczęcia pracy, nauki, czynności zawodowych lub fachowych.
W uzasadnieniu do projektu rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu zagrożenia epidemicznego wskazano, ponadto że „Mając zatem na uwadze, że szczepienia ochronne są skuteczną metodą zapobiegania zachorowaniom na choroby zakaźne, zarówno w wymiarze zapobiegania zachorowaniom u osoby poddanej szczepieniom ochronnym (prewencji indywidualnej), jak również kształtowania odporności całej populacji na zachorowania (prewencji zbiorowej), proponowana regulacja kontynuuje obowiązek szczepień przeciwko COVID-19 nałożony dotychczas oraz zawiera regulację dotyczącą posiadania przez te osoby ważnego unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID. Powyższy obowiązek stosuje się do osób, w stosunku do których nie występują przeciwwskazania zdrowotne do szczepienia. Natomiast w przypadku nieposiadania przez wyżej wskazane osoby ważnego unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID, są one obowiązane wykonać test antygenowy lub molekularny w kierunku Sars-CoV-2 każdorazowo, nie później jednak niż w ciągu 48 godzin od momentu rozpoczęcia pracy, nauki, czynności zawodowych lub fachowych. Należy jednak zaznaczyć, że testy te nie będą finansowane ze środków publicznych”.
Wyznaczono organ właściwy do obsługi sprawozdań finansowych podatników CIT
W Dz.U. z 2022 r. pod poz. 986 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z 9.5.2022 r. w sprawie wyznaczenia organu Krajowej Administracji Skarbowej do wykonywania zadań Szefa Krajowej Administracji Skarbowej w zakresie przyjmowania i obsługi oraz udostępniania sprawozdań finansowych podatników podatku dochodowego od osób prawnych.
Jak wynika z art. 27 ust. 2 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1036 ze zm.; dalej: PDOPrU) w brzmieniu obowiązującym od 1.1.2022 r., podatnicy tego podatku mający obowiązek sporządzić sprawozdanie finansowe przekazują, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej (Szefowi KAS) sprawozdanie finansowe i inne dokumenty wymienione w tym przepisie w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego.
Obowiązek przekazania sprawozdania finansowego Szefowi KAS nie dotyczy podmiotów zwolnionych podmiotowo z podatku oraz podmiotów, które na podstawie odrębnych przepisów mają obowiązek przekazywania sprawozdań finansowych do KRS.
Sprawozdanie finansowe sporządza się w postaci elektronicznej odpowiadającej przewidzianym wymaganiom technicznym. Obowiązek przekazania sprawozdania z badania nie dotyczy podatników, których sprawozdania finansowe nie są objęte obowiązkiem badania.
Sprawozdania finansowe Szef KAS udostępnia naczelnikom urzędów skarbowych, naczelnikom urzędów celno-skarbowych, dyrektorom izb administracji skarbowej oraz ministrowi finansów (art. 27 ust. 2b PDOPrU).
Zgodnie z dodanym z dniem 1.1.2022 r. ust. 4d do art. 27 PDOPrU, minister finansów może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć organ KAS do wykonywania zadań Szefa KAS w zakresie przyjmowania i obsługi sprawozdań finansowych oraz czynności z art. 27 ust. 2b PDOPrU, w celu zapewnienia sprawnej i skutecznej realizacji spraw, a także usprawnienia obsługi podmiotów obowiązanych do przekazywania sprawozdań finansowych.
Minister finansów skorzystał z tego uprawnienia i wydał rozporządzenie, w którym wyznaczył Naczelnika Zachodniopomorskiego Urzędu Skarbowego w Szczecinie do wykonywania tych zadań Szefa KAS.
3 miesiące na złożenie wniosku o świadczenie postojowe
Do 16.8.2022 r. można złożyć do ZUS wnioski o świadczenie postojowe na podstawie art. 15zq, art. 15zs1-15zs4 ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 2095 ze zm.): RSP-D, RSP-DK, RSP-DB, RSP-DD, RSP-DD6, RSP-C, RSP-CZ, RSP-CK, RSP-CD6.
Natomiast wnioski o świadczenie postojowe lub ponowne świadczenie postojowe (RSP-DD7) przyznawane na podstawie § 4 rozporządzenia RM z 26.2.2021 r. w sprawie wsparcia uczestników obrotu gospodarczego poszkodowanych wskutek pandemii COVID-19 (Dz.U. z 2021 r. poz. 371 ze zm.), należy złożyć do 23.7.2022 r.
Wnioski o świadczenie postojowe można złożyć tylko elektronicznie przez Platformę Usług Elektronicznych (PUE) ZUS, także za pośrednictwem strony gov.pl.
Źródło: zus.pl
