0111-KDIB1-3.4011.6.2020.2.JKT – Interpretacja indywidualna z dnia 17-04-2020

Interpretacja indywidualna z dnia 17-04-2020

0112-KDIL2-1.4011.243.2020.3.JK – Interpretacja indywidualna z dnia 17-04-2020

Możliwość zastosowania zwolnienia przedmiotowego, o którym traktuje art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez spadkobiercę

0111-KDIB2-1.4010.20.2020.1.EN – Interpretacja indywidualna z dnia 17-04-2020

Interpretacja indywidualna z dnia 17-04-2020

0111-KDIB1-3.4010.24.2020.1.IM – Interpretacja indywidualna z dnia 17-04-2020

Czy Spółka może do zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatki na zakup artykułów spożywczych

Zmiany dotyczące świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii

Z dniem 11.4.2020 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Zdrowia z 10.4.2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu rehabilitacji leczniczej (Dz.U. poz. 660).

Przepisy rozporządzenia wprowadzają w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii możliwość udzielania świadczeń z zakresu rehabilitacji leczniczej w trybie ambulatoryjnym, domowym i dziennym za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności. Należy jednak zaznaczyć, że udzielanie świadczeń za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności jest możliwe w przypadku, gdy powyższy sposób realizacji świadczenia opieki zdrowotnej nie zagraża pogorszeniem stanu zdrowia pacjenta.
Rozporządzenie dopuszcza także w okresie ogłoszenia stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii zawieszenie terminów określających długość prowadzenia fizjoterapii domowej oraz terminów przyjęcia na świadczenia realizowane w warunkach stacjonarnych.

Wsparcie finansowe dla instytucji kultury i organizacji kulturalnych

Program uruchomiono w ramach wsparcia określonego w art. 15m ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej: KoronawirusU), zgodnie z którym w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz w okresie 12 miesięcy po ich odwołaniu, MKiDN może przeznaczać odpowiednie środki na wsparcie finansowe m.in. osób prawnych takich jak instytucje kultury, jeżeli działalności twórczej lub artystycznej nie można kontynuować w obecnej formie we wspomnianym okresie, ze względu na związane z tym ograniczenia, zakazy i nakazy, i może być kontynuowana w okresie obowiązywania tego stanu, bez naruszania tych ograniczeń, zakazów i nakazów pod warunkiem zmiany formy upowszechniania tej działalności.

Wsparcia finansowego można udzielić, jeżeli działalność tych podmiotów jest działalnością kulturalną objętą mecenatem państwa lub działalnością polegającą na produkcji audiowizualnej i jest przyznawane na dofinansowanie wydatków na zmianę formy upowszechniania działalności twórczej i artystycznej.

Zasady udzielania wsparcia określa, obowiązujące od 3.4.2020 r., rozporządzenie MKiDN z 2.4.2020 r. w sprawie wsparcia finansowego dla osób fizycznych, osób prawnych lub jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej na zmianę formy upowszechniania działalności twórczej lub artystycznej w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r. poz. 583).

Programem dotacyjnym zarządza Narodowe Centrum Kultury i skierowano go m.in. do samorządowych instytucji kultury z wyłączeniem instytucji współprowadzonych wpisanych w rejestrze instytucji kultury, dla których organizatorem jest MKiDN oraz instytucji współprowadzonych wpisanych w rejestrze organizatorów samorządowych.

Instytucje i organizacje mogą ubiegać się o dofinansowanie realizacji następujących rodzajów zadań:

Termin rozpoczęcia i zakończenia realizacji zadania określa się od 1 maja do 30 października 2020 r.

Informacje na temat programu oraz wymagane dokumenty są dostępne na stronie: https://www.gov.pl/web/kultura/kultura-w-sieci–rusza-program-mkidn-finansowania-zmian-formy-upowszechniania-dzialalnosci-tworczej

Konfiskata nielegalnie nabytego mienia w przypadku braku skazania za przestępstwo

Stan faktyczny

W lipcu 2014 r. prokuratura miasta Sofia poinformowała bułgarską Komisję ds. zwalczania korupcji i konfiskaty mienia nabytego w sposób nielegalny (dalej jako: Komisja), że przeciwko BP jako prezesowi rady nadzorczej bułgarskiego banku zostało wszczęte postępowanie karne za celowe skłonienie innych osób w okresie od grudnia 2011 r. do czerwca 2014 r. do sprzeniewierzenia środków pieniężnych należących do tego banku o wartości przekraczającej 205 mln BGN (ok. 105 mln EUR). To postępowanie nie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem.

Komisja przeprowadziła dochodzenie z którego wynika w szczególności, że BP i członkowie jego rodziny dysponowali depozytami bankowymi o znacznej wartości, które nie odpowiadają ich legalnym dochodom, oraz dokonywali transakcji bankowych przy użyciu środków, których pochodzenia nie można ustalić, a także nabyli rzeczy ruchome i nieruchomości o znacznej wartości, co więcej BP otrzymał wynagrodzenie na podstawie umów, które uważa się za fikcyjne, przy czym dochody z takich fikcyjnych transakcji miały na celu ukryć nielegalne źródło środków, które służyły do nabycia przez BP mienia. Decyzją z maja 2015 r. Komisja wszczęła, na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 8 bułgarskiej ustawy o konfiskacie, postępowanie przed sądem w celu skonfiskowania mienia BP i członków jego rodziny, a także osób trzecich powiązanych z BP lub kontrolowanych przez BP, które zostało nabyte nielegalnie, ich ekwiwalentu pieniężnego, gdy zostały one odsprzedane lub mienia uzyskanego z konwersji mienia nabytego w sposób nielegalny.

W ramach postępowania wszczętego przed sądem odsyłającym BP i inni pozwani twierdzili, że żądanie konfiskaty mienia wniesione przez Komisję jest niedopuszczalne ponieważ jest ono sprzeczne z dyrektywą 2014/42/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z 3.4.2014 r. w sprawie zabezpieczenia i konfiskaty narzędzi służących do popełnienia przestępstwa i korzyści pochodzących z przestępstwa w Unii Europejskiej (Dz.Urz. L Nr 127 z 2014 r., s. 39). Dyrektywa ta wymaga, aby konfiskata mienia była oparta na prawomocnym wyroku skazującym, a zdaniem skarżących nie istnieją unijne przepisy dotyczące konfiskaty cywilnej. Sąd odsyłający wskazuje, że z ustawy o konfiskacie wyraźnie wynika, iż postępowanie w sprawie konfiskaty wszczęte przed sądem cywilnym jest niezależne od postępowania karnego wszczętego przeciwko osobie objętej dochodzeniem lub osobom z nią powiązanym lub przez nią kontrolowanym. Samo istnienie oskarżeń karnych jest według tego sądu wystarczające do wszczęcia postępowania w sprawie konfiskaty cywilnej. Jednakże zdaniem sądu z treści dyrektywy 2014/42 wynika, że związku między postępowaniem karnym a postępowaniem w sprawie konfiskaty cywilnej nie należy wykluczać, a także że do zakończenia postępowania karnego nie należy zamykać postępowania w sprawie konfiskaty cywilnej. Zdaniem tego sądu ustawa o konfiskacie wykraczała zatem poza minimalną harmonizację przewidzianą w dyrektywie 2014/42 i w związku z tym była z nią sprzeczna.

Pytanie prejudycjalne 

Czy decyzję ramową 2005/212 należy interpretować w ten sposób, że stoi ona na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, zgodnie z którymi konfiskatę mienia nabytego nielegalnie sąd krajowy zarządza po zakończeniu postępowania, które nie jest uzależnione ani od stwierdzenia popełnienia przestępstwa, ani, a fortiori, od skazania domniemanych sprawców takiego przestępstwa?

Stanowisko TS

Decyzja ramowa 2005/212 jest oparta na postanowieniach tytułu VI TUE w brzmieniu sprzed Traktatu z Lizbony, zatytułowanego „Postanowienia o współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych”, w szczególności na art. 29, art. 31 ust. 1 lit. c) i art. 34 ust. 2 lit. b) TUE. Artykuł 31 ust. 1 lit. c) TUE stanowi, że wspólne działanie w dziedzinie współpracy w sprawach karnych ma na celu zapewnienie, w zakresie niezbędnym do usprawnienia tej współpracy, zgodności norm stosowanych w państwach członkowskich. W tym kontekście decyzja ramowa 2005/212 ma na celu zagwarantowanie, jak stanowi jej motyw 10, aby wszystkie państwa członkowskie posiadały skuteczne przepisy dotyczące konfiskaty korzyści pochodzących z przestępstwa. Zgodnie z art. 2 ust. 1 decyzji ramowej 2005/212 państwa członkowskie powinny przyjąć środki niezbędne do umożliwienia konfiskaty w całości lub w części narzędzi i korzyści z przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności w wymiarze powyżej jednego roku lub mienia, którego wartość odpowiada takim korzyściom. W art. 1 tiret czwarte tej decyzji zdefiniowano pojęcie „konfiskata” jako kara lub środek orzeczony przez sąd, powodujący ostateczne pozbawienie mienia w wyniku postępowania dotyczącego przestępstwa lub przestępstw.

Z motywu 10 wynika, że decyzja ramowa 2005/212 jest związana z decyzją ramową Rady 2006/783/WSiSW z 6.10.2006 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do nakazów konfiskaty (Dz.Urz. L Nr 328 z 2006 r., s. 59). Celem decyzji ramowej 2006/783 jest ułatwienie współpracy pomiędzy państwami członkowskimi w związku z wzajemnym uznawaniem i wykonywaniem nakazów konfiskaty poprzez zobowiązanie państwa członkowskiego do uznawania i wykonywania na jego terytorium nakazów konfiskaty wydanych przez sąd innego państwa członkowskiego właściwy w sprawach karnych.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę cele i treść przepisów decyzji ramowej 2005/212, a także kontekst, w jakim została ona przyjęta, TS uznał, że ta decyzja ramowa jest aktem mającym na celu zobowiązanie państw członkowskich do ustanowienia wspólnych minimalnych zasad konfiskaty narzędzi i korzyści pozostających w związku z przestępstwami, w celu ułatwienia wzajemnego uznawania nakazów sądowych o konfiskacie wydanych w ramach postępowań karnych. Decyzja ramowa 2005/212 nie reguluje zatem konfiskaty narzędzi i korzyści pochodzących z bezprawnych działań, zarządzonej przez sąd państwa członkowskiego w ramach lub w następstwie postępowania, które nie dotyczy stwierdzenia popełnienia jednego lub kilku przestępstw.

Zdaniem TS powyższej wykładni nie podważa art. 2 ust. 2 decyzji ramowej 2005/212. Przepis ten ogranicza się do stwierdzenia, że w odniesieniu do przestępstw podatkowych państwa członkowskie w celu pozbawienia sprawcy korzyści pochodzących z przestępstwa mogą wykorzystywać inne postępowania niż karne. Nie można go interpretować a contrario w ten sposób, że państwa członkowskie są pozbawione możliwości ustanowienia postępowań w sprawie konfiskaty innych niż postępowania karne, które nie dotyczą przestępstw podatkowych. W ocenie TS taki zakaz wykraczałby poza zakres norm minimalnych ustanowionych decyzją ramową 2005/212.

W niniejszej sprawie, zdaniem TS, postępowanie w sprawie konfiskaty ma charakter cywilny, a w bułgarskim prawie współistnieje ono z reżimem konfiskaty prawa karnego. Na mocy art. 22 ust. 1 bułgarskiej ustawy o konfiskacie takie postępowanie wszczyna Komisja, jeżeli jest ona poinformowana o tym, że danej osobie zarzuca się popełnienie określonych przestępstw. Zgodnie z przepisami tej ustawy po wszczęciu tego postępowanie, które dotyczy wyłącznie mienia, co do którego zarzuca się, że zostało one nabyte nielegalnie i jest prowadzone w sposób niezależny od ewentualnego postępowania karnego wszczętego przeciwko domniemanemu sprawcy przestępstw oraz od wyniku takiego postępowania, w szczególności od ewentualnego skazania sprawcy. W tych okolicznościach TS stwierdził, że orzeczenie, które sąd odsyłający ma wydać, nie wpisuje się w ramy lub nie zostało wydane w następstwie postępowania dotyczącego jednego lub kilku przestępstw. Nie jest ono zatem objęte zakresem stosowania decyzji ramowej 2005/212.

Reasumując TS orzekł, że decyzję ramową 2005/212 należy interpretować w ten sposób, iż nie stoi ona na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, zgodnie z którymi konfiskatę mienia nabytego nielegalnie sąd krajowy zarządza po zakończeniu postępowania, które nie jest uzależnione ani od stwierdzenia popełnienia przestępstwa, ani, a fortiori, od skazania domniemanych sprawców takiego przestępstwa.

Zmiany dotyczące hospitalizacji, izolacji, kwarantanny oraz nowe obowiązki lekarzy i felczerów

Rozporządzenie Ministra Zdrowia z 6.4.2020 r. w sprawie chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku hospitalizacji, izolacji lub izolacji w warunkach domowych oraz obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego (Dz.U. poz. 607) wydano w związku ze zmianami wprowadzonymi do ustawy z 5.12.2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1239 ze zm.).
Przepisy rozporządzenia określają, że hospitalizacji podlegają osoby chore na gruźlicę w okresie prątkowania oraz osoby z uzasadnionym podejrzeniem o prątkowanie, osoby zakażone lub chore oraz podejrzane o zakażenie lub zachorowanie m.in. .na błonicę, cholerę, dur brzuszny oraz osoby, u których stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2 lub zachorowanie na chorobę wywołaną wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) lub podejrzenie zakażenia lub zachorowania, jeżeli nie zostały przez lekarza lub felczera skierowane do leczenia lub diagnostyki laboratoryjnej w kierunku wirusa SARS-CoV-2 w ramach obowiązkowej izolacji lub izolacji w warunkach domowych.

Rozporządzenie precyzuje także obowiązki lekarza lub felczera, który podejrzewa lub rozpoznaje chorobę zakaźną powodującą powstanie obowiązku hospitalizacji, którymi są: podjęcie działań obejmujących m.in.:

W rozporządzeniu określono, że w przypadku samowolnego opuszczenia szpitala przez osobę podlegającą obowiązkowi hospitalizacji ordynator oddziału lub lekarz kierujący oddziałem albo osoba przez nich upoważniona informuje niezwłocznie o samowolnym opuszczeniu telefonicznie państwowego powiatowego inspektora sanitarnego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania chorego.
Należy nadmienić, że w przepisach rozporządzenia ujęto także wykaz chorób zakaźnych powodujących powstanie obowiązku kwarantanny lub nadzoru epidemiologicznego oraz maksymalne okresy trwania obowiązkowej kwarantanny.

Szkolenia dla pracowników centrum usług społecznych

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 664 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z 30.3.2020 r. w sprawie szkoleń dla pracowników centrum usług społecznych.

Rozporządzenie określa minimum programowe szkolenia z zakresu:

Minimum programowe obejmuje m.in. następujące moduły z przypisaną im liczbą godzin przeznaczonych na ich realizację, w zależności od zakresu szkolenia:

Kadra dydaktyczna prowadząca szkolenie z zakresu opracowywania i realizacji indywidualnych planów usług społecznych powinna posiadać:

MF: Faktury uproszczone a JPK_VAT

Znowelizowane przepisy wynikają z rozporządzenia Ministra Finansów z 1.4.2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu danych zawartych w deklaracjach podatkowych i w ewidencji w zakresie podatku od towarów i usług (Dz.U. poz. 576)

Zgodnie z nowymi rozwiązaniami paragony fiskalne uznane za faktury uproszczone, wystawione zgodnie z art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.), nie będą musiały być wykazywane odrębnie w nowym JPK_VAT do 31 grudnia 2020 r.

Należy pamiętać, że faktura uproszczona to paragon fiskalny do kwoty 450 zł brutto (100 euro), który zawiera numer NIP nabywcy.

Źródło: https://www.gov.pl/web/finanse/faktury-uproszczone-a-jpkvat