MF: JPK_VAT z deklaracją od 1 października 2020 r. dla wszystkich przedsiębiorców

Jak informuje Ministerstwo Finansów (patrz: https://www.gov.pl/web/finanse/jpkvat-z-deklaracja-od-1-pazdziernika-2020-r-dla-wszystkich-przedsiebiorcow):

Przesunięcie wejścia w życie raportowania JPK_VAT z deklaracją VAT z 1 lipca na 1 października 2020 r. dla wszystkich przedsiębiorców to efekt ich licznych wniosków. Zwracali w nich uwagę na trudności we wdrożeniu nowego rozwiązania od lipca 2020 r. z uwagi na pandemię Covid-19.

Ustawa o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, która zmienia termin wejścia w życie nowego rozwiązania, została opublikowana 24.6.2020 r. w Dzienniku Ustaw (patrz poz.1086). Nowy termin określa art. 72 pkt 2 ustawy.

Źródło: https://www.gov.pl/web/finanse/

Ochrona poszkodowanych konsumentów przez lichwiarskie pożyczki wprowadzona w przepisach o COVID-19

Przepis art. 1 ustawy z 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz.U. z 2020 r., poz. 875) wprowadził do kodeksu cywilnego art. 387 ¹. Zgodnie z tym przepisem, który obowiązuje od 30.5.2020 r.: ”Nieważna jest umowa, w której osoba fizyczna zobowiązuje się do przeniesienia własności nieruchomości służącej zaspokojeniu jej potrzeb mieszkaniowych w celu zabezpieczenia roszczeń wynikających z tej lub innej umowy niezwiązanej bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową tej osoby, w przypadku gdy:

1) wartość nieruchomości jest wyższa niż wartość zabezpieczanych tą nieruchomością roszczeń pieniężnych powiększonych o wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie od tej wartości za okres 24 miesięcy lub

2) wartość zabezpieczanych tą nieruchomością roszczeń pieniężnych nie jest oznaczona, lub

3) zawarcie tej umowy nie zostało poprzedzone dokonaniem wyceny wartości rynkowej nieruchomości przez biegłego rzeczoznawcę”.

Powyższa sankcja nieważności ma się odnosić do umów tzw. przewłaszczenia na zabezpieczenie nieruchomości mieszkalnej wykorzystywanej przez konsumenta.

W uzasadnieniu do wprowadzenia tej zmiany, ustawodawca zaznaczył, że jest to środek niezbędny do wyeliminowania nadużyć, ponieważ regulacje o wadach oświadczenia woli, które odwołują się do takich okoliczności zawarcia umowy, jak podstęp, przymus, groźba czy też regulacje dotyczące wyzysku (art. 388 KC) są w praktyce mało skuteczne. Ponadto przepis 387¹ KC, obejmując także umowy zawarte między osobami fizycznymi (dokonującymi czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową), zabezpiecza przed nadużyciami, które mogą występować w obrocie powszechnym, jak również wyklucza możliwość obejścia przepisu poprzez wskazanie drugiej osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej jako strony tej umowy.

Wprowadzane przesłanki nieważności są obiektywne i pozwalają na zabezpieczenie pożyczek w wysokości stosunkowo niższej od wartości nieruchomości.

Kontrole znowu z pełną mocą

Jak podkreślił Główny Inspektor Pracy, cytowany przez stronę www.pip.gov.pl, wraz z uruchamianiem kolejnych sektorów gospodarki, trzeba przywrócić kontrole PIP w pełnym zakresie. Towarzyszą temu jednak nowe zasady przeprowadzania kontroli, określone w wytycznych GIP i Głównego Inspektora Sanitarnego. Zgodnie z nimi, zanim dojdzie do czynności kontrolnych i jeśli nie wyklucza tego charakter kontroli, inspektor powinien zatelefonować do pracodawcy, żeby ustalić, jakie procedury dotyczące utrzymania reżimu sanitarnego obowiązują w zakładzie pracy.

Osoby przeprowadzające kontrolę będą też mieć odpowiednio dobrane środki ochrony osobistej. Jeśli będą odwiedzać zakłady wysokiego ryzyka, czyli takie, w których występują ogniska narażenia na SARS-CoV-2, powinny być wyposażene w:

W przypadku kontrolowania zakładów, gdzie takich podejrzeń nie ma, zasady dotyczące ubioru ochronnego nie są tak rygorystyczne.

Czynności kontrolne na terenie zakładu pracy powinny trwać jak najkrócej i być prowadzone w wydzielonym pomieszczeniu, a jeśli jakieś czynności można przeprowadzić zdalnie, poza siedzibą pracodawcy, to inspektorzy powinni z tej możliwości korzystać. Dokumenty, przekazane przez pracodawcę poza terenem zakładu pracy zostaną poddane 24-godzinnej kwarantannie w szczelnie zamkniętych pojemnikach.

Wytyczne nakładają obowiązki na inspektora, który w czasie kontroli powinien respektować obowiązujące u pracodawcy ograniczenia i obowiązki. Ponadto, powinien:

Okna można zamurować pustakami szklanymi

Sprawa ciągnęła się wiele lat. Zaczęła się od tego, że właściciel nieruchomości samowolnie przebudował warsztat elektryczny na pomieszczenia mieszkalne. Kiedy wyszło to na jaw, powiatowy inspektor nadzoru budowlanego wydał nakaz zamurowania wszystkich otworów okiennych w północnej ścianie budynku, która była oddalona maksymalnie o 2,5 m. od sąsiedniej działki (minimalnie powinny to być cztery metry).

Takiej decyzji domagała się właścicielka nieruchomości. Zarówno WSA jak i Naczelny Sąd Administracyjny potwierdziły ten nakaz, więc inwestor zamurował okna pustakami szklanymi (miał odpowiednią opinię techniczną) i zostawił małe, przeszklone uchylne okienka. Zaakceptowali to inspektorzy nadzoru budowlanego, bo w rzeczywistości chodziło o ścianę oddzielenia przeciwpożarowego.

Sprawę do sądu wniosła więc właścicielka nieruchomości twierdząc, że mimo upływu lat sąsiad nie wywiązał się z pierwotnego nakazu, czyli przywrócenia do stanu poprzedniego. Ściana nieprzepuszczająca światła powinna być wykonana z cegły, bloczków gazobetonowych lub innego podobnego materiału, a nie z przezroczystych pustaków szklanych.

Sąd zauważył jednak, że w nakazie nie wskazano, w jaki sposób należy zamurować otwory. Zdaniem WSA inwestor miał w tej sytuacji wybór, jakich materiałów użyć, jeśli tylko ściana zachowa walory oddzielenia przeciwpożarowego. Otwory okienne zostały wypełnione materiałem, który ma odpowiednie cechy ognioodporności, więc argument, że są zbytnio przezroczyste nie może prowadzić do stwierdzenia nieprawidłowego wypełnienia nakazu.

15 rozwiązań w sferze zatrudnienia z tarczy antykryzysowej 4.0

Tarcza antykryzysowa 4.0 to potoczna nazwa ustawy z 19.6.2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 1086). Podobnie jak jej poprzednie odsłony przynosi ona nowe rozwiązania w sferze zatrudnienia, zmieniając tzw. specustawę, czyli ustawę z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.). Większość z nich obowiązuje od 24.6.2020 r.

15 rozwiązań dotyczących zatrudnienia w tarczy antykryzysowej 4.0

Lp.	Rodzaj rozwiązania	Sposób realizacji
1.	Doprecyzowanie warunków polecenia pracy zdalnej (art. 3 specustawy zmieniany art. 77 pkt 1 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Pracodawca może wydać polecenie pracy zdalnej, jeżeli pracownik ma umiejętności i możliwości techniczne oraz lokalowe do wykonywania takiej pracy i pozwala na to rodzaj pracy – Środki pracy i materiały potrzebne do wykonywania pracy zdalnej oraz jej obsługę logistyczną ma zapewnić pracodawca. Pracownik będzie mógł używać własnych pod warunkiem, że umożliwi to poszanowanie i ochronę informacji poufnych i innych tajemnic prawnie chronionych, w tym tajemnicy przedsiębiorstwa lub danych osobowych, a także informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę – Na polecenie pracodawcy, pracownik wykonujący pracę zdalną będzie prowadzić ewidencję wykonanych czynności – Pracodawca ma prawo w każdym czasie cofnąć polecenie wykonywania pracy zdalnej
2.	Tymczasowe przeniesienie pracownika samorządowego do innej pracy (art. 3a specustawy dodany art. 77 pkt 2 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Wójt, burmistrz, prezydent miasta, w tym prezydent miasta na prawach powiatu może – w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii – jednostronnie przenieść tymczasowo pracownika samorządowego (w tymi kierownika podległej jednostki organizacyjnej) do wykonywania innej pracy, niż określona w umowie o pracę – Do przeniesienia kobiety w ciąży, pracownika opiekującego się dzieckiem do ukończenia przez nie 4 roku życia lub osoby będącej jedynym opiekunem dziecka w wieku do lat 15 będzie wymagana ich zgoda – Warunki przeniesienia: zapewnienie sprawnej realizacji zadań jednostki, do której przenoszony jest pracownik; praca zgodna z kwalifikacjami pracownika; praca w tej samej lub innej miejscowości; maksymalny okres przeniesienia 3 miesiące; wynagrodzenie – stosowne do wykonywanej pracy, lecz nie niższe od dotychczasowego; zachowanie stosunku pracy u dotychczasowego pracodawcy
3.	Doprecyzowanie sposobu obliczania spadku obrotów gospodarczych (art. 15g ust. 9, art. 15zf ust. 2 i art. 15zzb ust. 3 specustawy zmieniane odpowiednio art. 77 pkt 13 lit. f, pkt 28 lit. a i pkt 37 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Spadek obrotów gospodarczych ma być liczony z dowolnie wskazanych 2 kolejnych miesięcy kalendarzowych, przypadających w okresie po 31 grudnia 2019 r. (obecnie pod 1 stycznia 2020 r.) do dnia poprzedzającego dzień złożenia wniosku – Dotyczy dofinansowania do wynagrodzeń ze środków FGŚP i na podstawie umowy ze starostą, a także warunków zastosowania elastycznych form czasu pracy
4.	Przyznanie pracodawcy prawa do wprowadzenia przestoju ekonomicznego lub obniżonego wymiaru czasu pracy z powodu istotnego wzrostu obciążenia funduszu wynagrodzeń (art. 15gb specustawy dodany art. 77 pkt 16 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Istotny wzrost obciążenia funduszu wynagrodzeń to zwiększenie ilorazu kosztów wynagrodzeń pracowników, z uwzględnieniem składek na ubezpieczenia społeczne pracowników finansowanych przez pracodawcę i przychodów ze sprzedaży towarów lub usług (dalej iloraz kosztów i przychodów) z tego samego miesiąca kalendarzowego dowolnie wskazanego przez przedsiębiorcę i przypadającego od 1 marca 2020 r. do dnia poprzedzającego skorzystanie przez pracodawcę z jednego z uprawnień, nie mniej niż o 5% w porównaniu do takiego ilorazu z miesiąca poprzedzającego (miesiąc bazowy); za miesiąc uważa się także 30 kolejno po sobie następujących dni kalendarzowych, w przypadku gdy okres porównawczy rozpoczyna się w trakcie miesiąca kalendarzowego, to jest w dniu innym niż pierwszy dzień danego miesiąca kalendarzowego – Obniżenie wymiaru czasu pracy pracownika (osoby pozostające w stosunkach pracy i zatrudnione na umowach o pracę nakładczą, zlecenia i oświadczenie usług) może nastąpić maksymalnie o 20%, nie więcej niż do 0,5 etatu, przy czym wynagrodzenie nie może być niższe niż minimalne wynagrodzenie za pracę, z uwzględnieniem wymiaru czasu pracy pracownika przed jego obniżeniem – Przestój ekonomiczny pozwoli pracodawcy wypłacać wynagrodzenie obniżone o maksimum 50%, nie mniej niż minimalne wynagrodzenie za pracę adekwatne do wymiaru czasu pracy – Oba rozwiązania mają być wprowadzane w drodze porozumienia ze stroną związkową/pracowniczą na okres do 6 miesięcy od miesiąca, w którym iloraz kosztów i przychodów uległ zmniejszeniu do poziomu mniejszego niż 105% ilorazu z miesiąca bazowego, nie dłużej jednak niż na 12 miesięcy od dnia odwołania stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii – Z obu uprawnień nie skorzystają pracodawcy, u których iloraz kosztów i przychodów w miesiącu, w którym wystąpił istotny wzrost obciążenia funduszu wynagrodzeń wynosi mniej niż 0,3 – Zastosowanie jednego z tych rozwiązań nie wykluczy dofinansowania do wynagrodzeń pracowników ze środków FGŚP
5.	Udzielenie zaległego urlopu wypoczynkowego (art. 15gc specustawy dodany art. 77 pkt 16 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Dotyczy okresu obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii – Pracodawca może udzielić niewykorzystanego dotychczas urlopu z poprzednich lat bez zgody pracownika i z pominięciem planu urlopów – Maksymalny wymiar urlopu udzielanego w tym trybie – 30 dni
6.	Ograniczenie wysokości odpraw i innych świadczeń wypłacanych z powodu rozwiązania stosunku pracy (art. 15gd specustawy dodany art. 77 pkt 16 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Dotyczy pracodawców, którzy zanotowali spadek obrotów gospodarczych (w rozumieniu art. 15g ust. 9 specustawy) lub istotny wzrost obciążenia funduszu wynagrodzeń z powodu przeciwdziałania COVID – 19 w rozumieniu art. 15gb ust. 2 specustawy – Ma zastosowanie wobec rozwiązywania stosunków pracy oraz umów zlecenia, o świadczenie usług i o dzieło, a także ustania odpłatnego pełnienia funkcji. Nie dotyczy umów agencyjnych – Maksymalna wartość odpraw, odszkodowań i innych świadczeń wypłacanych w okresie stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii koronawirusa w razie rozwiązania stosunku pracy to 10-krotność minimalnego wynagrodzenia za pracę – 26 tys. zł w 2020 r.
7.	Zawieszenie obowiązków wynikających z przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (art. 15ge specustawy dodany art. 77 pkt 16 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Dotyczy pracodawców, którzy zanotowali spadek obrotów gospodarczych (w rozumieniu art. 15g ust. 9 specustawy) lub istotny wzrost obciążenia funduszu wynagrodzeń z powodu przeciwdziałania COVID – 19 w rozumieniu art. 15gb ust. 2 specustawy – Zawieszenie w okresie stanu zagrożenia epidemicznego/epidemii może obejmować tworzenie lub funkcjonowania zfśs, dokonywanie odpisu podstawowego, wypłaty świadczeń urlopowych – Musi mieć formę porozumienia z reprezentatywnymi związkami zawodowymi, jeśli działają one u pracodawcy – Z mocy praca zostały zawieszone postanowienia układów zbiorowych pracy lub regulaminów wynagradzania, ustalających wyższą wysokość odpisu na zfśs oraz przewidujących inne świadczenia o charakterze socjalno-bytowym niż określają przepisy o zfśs. Pracodawca stosuje w zamian ustawową wartość odpisu
8.	Wypowiadanie umów o zakazie konkurencji (art. 15gf specustawy dodany art. 77 pkt 16 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Dotyczy umów o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, a także umowy: agencyjnej, zlecenia, o świadczenie usług i o dzieło – 7-dniowe wypowiedzenie może złożyć każda ze stron
9.	Rozszerzenie grupy pracowników, których wynagrodzenia mogą być dofinansowywane ze środków FGŚP (art. 15gg dodany art. 77 pkt 16 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Pracodawca może wnioskować o dofinansowanie do wynagrodzenia pracowników nieobjętych: przestojem w rozumieniu art. 81 KP, przestojem ekonomicznym lub obniżonym wymiarem czasu pracy w rozumieniu art. 15g ust. 1 specustawy – Maksymalna wartość dofinansowania to połowa wynagrodzeń pracowników, jednak nie więcej niż 40% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego na podstawie przepisów emerytalnych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku
10.	Poszerzenie grupy pracodawców uprawnionych do wsparcia finansowego ze środków FGŚP na ochronę miejsc pracy (art. 15g zmieniony art. 77 pkt 13 tarczy antykryzysowej 4.0 i art. 15g1 dodany art. 77 pkt 14 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Do grona uprawnionych do wnioskowania o dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników i środki na składki na ubezpieczenia społeczne należne od pracy od przyznanych świadczeń dołączyły: państwowe, prowadzone wspólnie z ministrem właściwym ds. kultury i ochrony dziedzictwa narodowego oraz samorządowe instytucje kultury; kościelne osoby prawne i ich jednostki organizacyjne; spółki wodne w rozumieniu prawa wodnego – O wsparcie finansowe wymienione podmioty mogą występować, jeśli spełnią ustawowe kryteria dotyczące poziomu spadku obrotów/przychodów, braku zaległości podatkowo-składkowych, zastosowania przestoju ekonomicznego lub obniżonego wymiaru czasu pracy – Samorządowe instytucje kultury mogą otrzymać dofinansowanie w czasie przestoju ekonomicznego maksymalnie do 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę, przy czym 40% dofinansowania jest wypłacane ze środków FGŚP, a 60% – ze środków organizatora; w przypadku obniżenia wymiaru czasu pracy – do wysokości połowy wynagrodzenia, jednak nie więcej niż̇ 40% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z poprzedniego kwartału ogłaszanego na podstawie przepisów emerytalnych, obowiązującego na dzień złożenia wniosku, przy czym także obowiązuje zasada stosunkowego podziału dofinansowania 40% ze środków FGŚP i 60% ze środków organizatora
11.	Wyłączenie zwolnienia pracownika młodocianego z obowiązku świadczenia pracy (art. 15f ust. 1a, 1b i ust. 3 specustawy dodany art. 77 pkt 12 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Zwolnienie nie dotyczy pracownika młodocianego, który w roku szkolnym 2019/2020 realizuje dokształcanie teoretyczne w III klasie branżowej szkoły I stopnia albo spełnia obowiązek nauki poprzez realizowanie przygotowania zawodowego u pracodawcy i w okresie czasowego ograniczenia lub zawieszenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty kończy ostatni rok nauki zawodu w pozaszkolnym systemie kształcenia – Warunkiem wyłączenia zwolnienia jest zgoda pracownika młodocianego (a gdy jest niepełnoletni – jego rodzica albo opiekuna prawnego), wyrażona w formie pisemnej, na realizację zajęć praktycznych w ramach przygotowania zawodowego u pracodawcy w okresie czasowego ograniczenia lub zawieszenia funkcjonowania jednostek systemu oświaty
12.	Złożenie wniosku o świadczenie postojowe przez zleceniobiorcę (art. 15zsa specustawy dodany art. 77 pkt 34 tarczy antykryzysowej 4.0)	Zleceniobiorca ma prawo sam złożyć wniosek do ZUS o przyznanie świadczenia postojowego, jeśli zleceniodawca odmówi wykonania tej czynności
13.	Zmiany w procedurze dotyczącej dofinansowania na mocy umowy ze starostą (art. 15zzb specustawy zmieniony art. 77 pkt 37 tarczy antykryzysowej 4.0, art. 95 i art. 98 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Zniesienie obowiązku składania oświadczenia o zatrudnianiu każdego z pracowników objętych umową oraz kosztach ich wynagrodzeń i należnych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenia społeczne – według stanu na ostatni dzień miesiąca, za który dofinansowanie ma być wypłacone – Nałożenie na pracodawcę obowiązku informowania PUP, w formie oświadczenia, o każdej zmianie danych pracowników wpisanych do wykazu pracowników stanowiącego załącznik do wniosku o dofinansowanie, mającej wpływ na wysokość wypłacanego dofinansowania, w terminie 7 dni roboczych od dnia uzyskania informacji o jej wystąpieniu – Zgłoszona zmiana będzie uwzględniana przez PUP przy ustalaniu kolejnej transzy dofinansowania – Zniesienie obowiązku zwrotu dofinansowania, jeśli – w okresie, na który zostało przyznane dofinansowanie – pracownik objęty umową rozwiąże umowę o pracę, zostanie zwolniony w trybie dyscyplinarnym na podstawie art. 52 KP lub jego stosunek pracy wygaśnie – Dofinansowanie nie podlega egzekucji sądowej i administracyjnej, z wyjątkiem egzekucji prowadzonej na rzecz osób, na których wynagrodzenia i należne od tych wynagrodzeń składki na ubezpieczenia społeczne dofinansowanie zostało przekazane. Środki te, w razie ich przekazania na rachunek płatniczy, są wolne od zajęcia na podstawie sądowego lub administracyjnego tytułu wykonawczego – Powyższe zasady obowiązują wobec dofinansowań przyznanych przed wejściem w życie tarczy 4.0; nierozpatrzone do tego czasu wnioski nie wymagają zmiany, a podpisane umowy zostały zmienione z mocy prawa; kontynuacja rozpoczętych egzekucji jest niedopuszczalna, a zajęte środki podlegają zwrotowi
14.	Poszerzenie grupy uprawnionych do dofinansowania wynagrodzeń pracowników na mocy umowy ze starostą (art. 15zz2 dodany art. 77 pkt 43 tarczy antykryzysowej 4.0)	– Do grona uprawnionych dołączyły kościelne osoby prawne i ich jednostki organizacyjne – Dofinansowanie może zostać przyznane na maksymalnie 3 miesiące przypadające od miesiąca złożenia wniosku
15.	Rozszerzenie procedury ograniczania kosztów osobowych w sferze budżetowej (art. 15zzzzzo ust. 1 i art. 15zzzzzr ust. 1 specustawy zmieniony art. 77 pkt 52-53 tarczy antykryzysowej 4.0)	Zasady dotyczące oszczędności osobowych w administracji rządowej (obowiązek zmniejszenie zatrudnienia lub czasowe pogorszenie warunków zatrudnienia) zostały rozszerzone na następujące jednostki sektora finansów publicznych: agencje wykonawcze, instytucje gospodarki budżetowej, państwowe fundusze celowe, ZUS i KRUS oraz zarządzane przez nie fundusze, a także NFZ

 

EROD o aplikacjach służących do ustalania kontaktów zakaźnych

Posiedzenie odbyło się 16 czerwca 2020 r.

EROD przyjęła oświadczenie w sprawie interoperacyjności aplikacji służących ustalaniu kontaktów zakaźnych, opierając się na Wytycznych EROD 4/2020 w sprawie wykorzystywania danych o lokalizacji oraz narzędzi służących ustalaniu kontaktów zakaźnych w kontekście pandemii COVID-19. Oświadczenie przedstawia pogłębioną analizę kluczowych aspektów, w tym przejrzystości przetwarzania, podstawy prawnej, administrowania, praw osób, których dane dotyczą, zatrzymywania i minimalizacji danych, bezpieczeństwa informacji oraz prawidłowości danych w kontekście tworzenia interoperacyjnej sieci aplikacji, które muszą być rozpatrywane jako uzupełnienie tych wymienionych w Wytycznych EROD 4/2020.

EROD podkreśla, że udostępnianie danych o osobach, które zostały pozytywnie zdiagnozowane lub uzyskały pozytywny wynik testu, przy pomocy takich interoperacyjnych aplikacji, powinno się odbywać wyłącznie na podstawie dobrowolnego działania użytkownika. Udzielanie informacji osobom, których dane dotyczą oraz posiadanie kontroli nad swoimi danymi, zwiększy ich zaufanie do rozwiązań i ich potencjalnego wykorzystania. Cel interoperacyjności nie powinien być wykorzystywany jako argument do rozszerzenia gromadzenia danych osobowych ponad to, co jest niezbędne.

Ponadto EROD przyjęła oświadczenie w sprawie przetwarzania danych osobowych w kontekście ponownego otwarcia granic Schengen w następstwie pandemii COVID-19. Środki pozwalające na bezpieczne ponowne otwarcie granic, które są obecnie przewidywane lub wdrażane przez państwa członkowskie, obejmują badania na obecność COVID-19, wymóg posiadania certyfikatów wydawanych przez pracowników służby zdrowia i korzystanie z dobrowolnej aplikacji służącej ustalaniu kontaktów zakaźnych. Większość środków wiąże się z przetwarzaniem danych osobowych.

EROD przypomina, że przepisy dotyczące ochrony danych nadal obowiązują i pozwalają na skuteczne reagowanie na pandemię, chroniąc jednocześnie podstawowe prawa i wolności. EROD podkreśla, że przetwarzanie danych osobowych musi być niezbędne i proporcjonalne, a stopień ochrony powinien być spójny w całym Europejskim Obszarze Gospodarczym. W oświadczeniu EROD wzywa państwa członkowskie do przyjęcia wspólnego europejskiego podejścia przy podejmowaniu decyzji, w których przetwarzanie danych osobowych w tym kontekście jest niezbędne.

Rada przyjęła również dwa pisma do eurodeputowanego Körnera. Pierwsze dotyczy zakazu szyfrowania w krajach trzecich dla oceny poziomu ochrony danych. Drugie natomiast art. 25 RODO i osłon kamer internetowych. Eurodeputowany Körner podkreślił, że ta technologia może pomóc w zachowaniu zgodności z RODO i zasugerował, że nowe laptopy powinny być w nie wyposażone.

EROD przyjęła również pismo do CEAOB w sprawie ustaleń dotyczących amerykańskiej Rady Nadzoru Rachunkowości Spółek Publicznych (PCAOB).

W związku z 32. posiedzeniem plenarnym, na stronie internetowej EROD opublikowano oświadczenie prasowe, którego tłumaczenie w języku polskim dostępne jest w załączniku poniżej:
https://edpb.europa.eu/news/news/2020/thirty-second-plenary-session-statement-interoperability-contact-tracing-applications_en

Agenda 32. posiedzenia plenarnego EROD jest dostępna pod adresem: https://edpb.europa.eu/sites/edpb/files/files/file1/20200616plen_publicagenda_en.pdf

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1570

Wpływ inwestycji na środowisko naturalne

Stan faktyczny

Sporną decyzją niemiecki organ udzielający zezwolenia zatwierdził plan budowy odcinka autostrady. Decyzją tą udzielono inwestorowi także zezwolenia na odprowadzanie wód opadowych z nawierzchni drogi do trzech zbiorników wodnych, względnie do wód podziemnych. Dokumentacja dotycząca tego przedsięwzięcia była publicznie dostępna. Jednak dokumenty dotyczących ochrony przed hałasem i odprowadzania wody deszczowej, nie zostały wymienione w ogłoszeniu o tym udostępnieniu. W następstwie wydania ww. zezwolenia na przedsięwzięcie skarżący, którzy mieli zostać wywłaszczeni lub posiadali w obrębie tego terenu studnie domowe będące ich indywidualnym zaopatrzeniem w wodę pitną, wnieśli do sądu skargę na sporną decyzję.

Pytania prejudycjalne 

– Czy art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z 13.12.2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (Dz.Urz. L z 2012 r., Nr 26, s. 1) należy interpretować w ten sposób, że pozwala on państwom członkowskim na ustanowienie, iż żądanie uchylenia decyzji zezwalającej na inwestycję dotyczącą przedsięwzięcia ze względu na uchybienie proceduralne jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy dane uchybienie pozbawiło skarżącego przysługującego mu prawa do udziału w procesie decyzyjnym w sprawach dotyczących środowiska, zagwarantowanego w art. 6 tej dyrektywy?

– Czy art. 4 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/60 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie temu, aby kontrola realizacji obowiązków, które przepis ten przewiduje, mogła zostać przeprowadzona dopiero po wydaniu zezwolenia na przedsięwzięcia?

– Czy art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (i) dyrektywy 2000/60 należy interpretować w ten sposób, że przekroczenie co najmniej jednej środowiskowej normy jakości dla danego parametru należy traktować jako pogorszenie stanu chemicznego jednolitej części wód podziemnych spowodowane przedsięwzięciem?

– Czy art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/60 w zw. z art. 19 i art. 288 TFUE należy interpretować w ten sposób, że członkowie społeczności, której dotyczy przedsięwzięcie, powinni mieć możliwość podniesienia przed właściwymi sądami krajowymi zarzutu naruszenia obowiązku zapobiegania pogarszaniu stanu jednolitej części wód i poprawienia jej stanu?

Stanowisko TS

Żądanie uchylenia decyzji zezwalającej na inwestycję 

W art. 11 ust. 1 dyrektywy 2011/92 przewidziano, że państwa członkowskie zapewniają, aby zgodnie z krajowym systemem prawnym członkowie „zainteresowanej społeczności” mający wystarczający interes albo podnoszący naruszenie prawa, gdy administracyjne procedury prawne państwa wymagają tego jako warunku koniecznego, mieli dostęp do procedury odwoławczej, aby zakwestionować materialną lub proceduralną legalność decyzji, działań lub zaniechań wchodzących w zakres przepisów tej dyrektywy. Trybunał podkreślił, że dopuszczalność środka prawnego może być uzależniona od istnienia „wystarczającego interesu prawnego” lub istnienia „naruszenia prawa”, w zależności od tego, którą z tych dwóch przesłanek przewiduje ustawodawstwo krajowe.

Z orzecznictwa TS wynika, że jeśli uchybienie proceduralne nie prowadzi do skutków mogących mieć wpływ na treść zaskarżonej decyzji, nie można uznać, iż narusza ono prawa osoby, która na to uchybienie się powołuje (wyrok TS z 7.11.2013 r., Gemeinde Altrip i in., C‑72/12, EU:C:2013:712, pkt 49).

Trybunał orzekł, że art. 11 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2011/92 należy interpretować w ten sposób, że pozwala on, aby państwa członkowskie przewidziały, że jeżeli uchybienie proceduralne, które obciąża decyzję o zezwoleniu na przedsięwzięcie, nie może zmienić jej treści, żądanie uchylenia tej decyzji jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy rozpatrywana nieprawidłowość pozbawiła skarżącego przysługującego mu prawa do udziału w procesie decyzyjnym w sprawach dotyczących środowiska, zagwarantowanego w art. 6 tej dyrektywy.

Kontrola obowiązków przewidzianych w art. 4 ust. 1 

Trybunał podkreślił, że art. 4 dyrektywy 2000/60 zawiera nie tylko obowiązki planowania długoterminowego przewidziane w planach gospodarowania i programach środków działania, lecz dotyczy również szczególnych konkretnych przedsięwzięć, do których stosuje się również zakaz pogarszania stanu jednolitej części wód. W konsekwencji państwo członkowskie jest zobowiązane odmówić wydania zezwolenia na przedsięwzięcie, w przypadku gdy może ono pogorszyć stan jednolitej części wód, której dotyczy, lub może przeszkodzić w uzyskaniu „dobrego stanu” jednolitej części wód powierzchniowych lub podziemnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych również w tym przepisie. Trybunał doprecyzował, że jeżeli przedsięwzięcie może wywrzeć negatywne skutki dla wód, może być ono przedmiotem zezwolenia jedynie wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 4 ust. 7 lit. a)–d) tej dyrektywy. Na organach krajowych właściwych w zakresie udzielenia zezwolenia na przedsięwzięcie spoczywa obowiązek kontroli przed wydaniem takiego zezwolenia, czy te warunki zostały spełnione, bez uszczerbku dla ewentualnej kontroli sądowej.

Trybunał orzekł, że art. 4 dyrektywy 2000/60 należy interpretować w ten sposób, iż sprzeciwia się temu, aby przeprowadzana przez właściwy organ kontrola przestrzegania przewidzianych w nim obowiązków, wśród których znajduje się zapobieganie pogorszeniu się stanu jednolitej części wód, zarówno powierzchniowych, jak i podziemnych, których dotyczy przedsięwzięcie, mogła mieć miejsce dopiero po udzieleniu zezwolenia na nie.

Informacje udostępnione społeczeństwu

Trybunał wskazał, że zgodnie z dyrektywą 2011/92 informacje udostępnione społeczeństwu do celów konsultacji przed wydaniem zezwolenia na przedsięwzięcie powinny zawierać dane niezbędne do oceny jego oddziaływania na wody w świetle kryteriów i obowiązków przewidzianych w szczególności w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/60.

Trybunał przyznał, że z art. 5 i 6 dyrektywy 2011/92 nie można wywieść, iż dane umożliwiające ocenę wpływu przedsięwzięcia na wodę muszą znajdować się w jednym dokumencie, takim jak sprawozdanie lub ekspertyza techniczna. Jednakże zainteresowana społeczność powinna mieć rzeczywistą możliwość udziału w procesie decyzyjnym i prawidłowego przygotowania się do tego. W związku z tym istotne jest, aby dokumentacja udostępniona społeczeństwu umożliwiała mu uzyskanie dokładnego obrazu oddziaływania danego przedsięwzięcia na stan jednolitej części wód, której przedsięwzięcie dotyczy, tak aby jego członkowie byli w stanie sprawdzić realizację obowiązków wynikających w szczególności z art. 4 dyrektywy 2000/60. W szczególności przedstawione dane powinny wskazywać, czy w świetle kryteriów ustanowionych w tej dyrektywie dane przedsięwzięcie może doprowadzić do pogorszenia stanu jednolitej części wód. W ocenie TS niekompletna dokumentacja lub dane rozproszone w wielu dokumentach w sposób pozbawiony spójności nie pozwalają zainteresowanej społeczności na skuteczne uczestnictwo w procesie podejmowania decyzji, a zatem nie spełniają wymogów wynikających z art. 6 dyrektywy 2011/92.

Ponadto zgodnie z art. 5 ust. 3 lit. e) tej dyrektywy na inwestorze spoczywa obowiązek sporządzenia „podsumowania w języku nietechnicznym” informacji, o których mowa w ust. 3 lit. a)–d), w tym danych niezbędnych do rozpoznania i oszacowania głównych skutków, które mogą być spowodowane w środowisku przez to przedsięwzięcie.

Trybunał wskazał, że w niniejszej sprawie do sądu odsyłającego należy zbadanie, czy dokumentacja, do której społeczeństwo miało dostęp przed wydaniem zezwolenia na rozpatrywane przedsięwzięcie, spełnia wszystkie wymogi wynikające z art. 6 ust. 3 w zw. z art. 5 ust. 1 i 3 dyrektywy 2011/92, takie jak sprecyzowane w niniejszym wyroku.

Trybunał orzekł, że art. 6 dyrektywy 2011/92 należy interpretować w ten sposób, że informacje udostępnione społeczeństwu w toku procedury udzielenia zezwolenia na przedsięwzięcie powinny zawierać dane niezbędne do oceny jego oddziaływania na wody w świetle kryteriów i obowiązków przewidzianych w szczególności w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/60.

Pogorszenie stanu chemicznego jednolitej części wód podziemnych

W ocenie TS art. 4 ust. 1 lit. b) ppkt (i) dyrektywy 2000/60 należy interpretować w ten sposób, że za pogorszenie stanu chemicznego jednolitej części wód podziemnych w wyniku przedsięwzięcia należy uznać, po pierwsze, przekroczenie co najmniej jednej z norm jakości lub jednej wartości progowej w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2006/118, a po drugie, przewidywalne zwiększenie stężenia zanieczyszczenia, w sytuacji gdy ustalony dla niego próg jest już przekroczony. Wartości zmierzone w każdym miejscu monitorowania należy uwzględnić indywidualnie.

Prawo jednostek do podejmowania środków mających na celu zapobieganie zanieczyszczeniu

Zdaniem TS art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/60 w związku z art. 19 TUE i art. 288 TFUE należy interpretować w ten sposób, że członkowie społeczności, której dotyczy przedsięwzięcie, powinni mieć możliwość podniesienia przed właściwymi sądami krajowymi zarzutu naruszenia obowiązku zapobiegania pogarszaniu stanu jednolitej części wód i poprawienia jej stanu, jeżeli to naruszenie dotyczy ich bezpośrednio.

Darowizna pieniędzy na zakup komputerów nie rodzi skutków VAT dla obdarowanego

Opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Gmina otrzymała darowiznę z przeznaczeniem na zakup komputerów na cele oświatowe. Przyjęcie darowizny nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT, wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, co oznacza, że nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 26 ustawy z 11.3.2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ze zm.; dalej: VATU) stawkę podatku w wysokości 0% stosuje się do dostaw sprzętu komputerowego:

– dla placówek oświatowych,

– dla organizacji humanitarnych, charytatywnych lub edukacyjnych w celu dalszego nieodpłatnego przekazania placówkom oświatowym – przy zachowaniu warunków wymienionych art. 83 ust. 13–15 VATU.

Zgodnie z ust. 13 tego artykułu opodatkowaniu stawką 0% podlegają towary wymienione w załączniku:

– jednostki centralne komputerów, serwery, monitory, zestawy komputerów stacjonarnych,

– drukarki,

– skanery,

– urządzenia komputerowe do pisma Braille’a (dla osób niewidomych i niedowidzących),

– urządzenia dla transmisji danych cyfrowych (w tym koncentratory i switche sieciowe routery i modemy).

Dokonujący dostawy stosuje stawkę podatku 0%, pod warunkiem:

1) posiadania stosownego zamówienia potwierdzonego przez organ nadzorujący daną placówkę oświatową, zgodnie z odrębnymi przepisami – w przypadku dostawy, o której mowa w ust. 1 pkt 26 lit. a;

2) posiadania kopii umowy o nieodpłatnym przekazaniu sprzętu komputerowego placówce oświatowej oraz posiadania stosownego zamówienia potwierdzonego przez organ nadzorujący placówkę oświatową, zgodnie z odrębnymi przepisami – w przypadku dostawy, o której mowa w ust. 1 pkt 26 lit. b.

Dostawca obowiązany jest przekazać kopię ww. dokumentów do właściwego urzędu skarbowego.

Ponadto, mając na uwadze obecną sytuację w kraju spowodowaną COVID-19 Minister Finansów rozporządzeniem z dnia 20 kwietnia 2020 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie towarów i usług, dla których obniża się stawkę podatku od towarów i usług, oraz warunków stosowania stawek obniżonych do 30 czerwca 2020 r. obniżył do wysokości 0% stawkę podatku VAT. Zmiana polega na dodaniu po § 10 – § 10a i dotyczy dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 VATU, której przedmiotem są komputery przenośne, wyłącznie laptopy i tablety, na rzecz:

1) placówek oświatowych;

2) organizacji humanitarnych, charytatywnych lub edukacyjnych oraz operatora OSE, o którym mowa w ustawie z 27.10.2017 r. o Ogólnopolskiej Sieci Edukacyjnej (Dz.U. z 2017 r. poz. 2184) – w celu dalszego nieodpłatnego przekazania placówkom oświatowym;

3) organów prowadzących szkołę lub placówkę, o których mowa w art. 4 pkt 16 ustawy z 14.12.2016 r. – Prawo oświatowe (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 910 ze zm.; dalej: PrOśw) tj. ministra, jednostkę samorządu terytorialnego, inne osoby prawne i fizyczne) – w celu dalszego nieodpłatnego przekazania prowadzonym placówkom oświatowym.

Obniżoną stawkę podatku 0% stosuje się pod warunkiem zawarcia pisemnej umowy darowizny między podatnikiem dokonującym dostawy towarów oraz ww. w pkt 1-3 podmiotami.

Przez placówkę oświatową rozumie się publiczne i niepubliczne jednostki, o których mowa w art. 2 pkt 1-4 i 7 PrOśw , uczelnie w rozumieniu ustawy z 20.7.2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 85) oraz placówki opiekuńczo-wychowawcze w rozumieniu ustawy z 9.6.2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 821).

Wobec powyższego, mając na uwadze sytuację w kraju związaną z COVID-19 ustawodawca obniżył tymczasowo stawkę VAT do 0% dla dostawy komputerów przenośnych, wyłącznie laptopów i tabletów w formie darowizny dla placówek oświatowych, organizacji humanitarnych, charytatywnych lub edukacyjnych oraz operatora OSE, jak i organów prowadzących szkołę lub placówkę pod warunkiem zawarcia pisemnej umowy darowizny między podatnikiem dokonującym dostawy a obdarowanym podmiotem.

Podsumowując, otrzymanie pieniędzy w formie darowizny nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT. Zakup przez Gminę komputerów na cele oświatowe będzie stanowiło dla dostawcy podstawę do zastosowania stawki VAT 0% przy spełnieniu pozostałych warunków.

(RA)

Autokontrola: czy skład może być ten sam?

Przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym toczyło się postępowanie, w którym zostało wydanych kilka postanowień. Na pewnym etapie, na orzeczenie SKO wydane w październiku strona wniosła o:

Organ w grudniu, powołując się na art. 54 § 3 PosAdmU, czyli w trybie autokontroli uwzględnił skargę i stwierdził, że jego październikowe orzeczenie nie weszło do obrotu prawnego. Jednak na to grudniowe postanowienie strona złożyła skargę, wnosząc o stwierdzenie nieważności. Czemu zdecydowała się na taki krok? W uzasadnieniu wskazała, że postanowieniu wydanemu w październiku zarzuciła nie tylko to, że nie weszło ono do obrotu prawnego, ale głównie to, że zostało wydane w okolicznościach uzasadniających uznanie postanowienia za nieważne, w niewłaściwej formie. Dlatego, zdaniem strony to orzeczenie nie spełniało wymogów uwzględnienia skargi w całości, a w trybie kontroli nie można tego zrobić w inny sposób, dlatego orzeczenie organu nie znajduje oparcia w żadnym przepisie prawa.

Ponadto, zdaniem Strony orzeczenie w trybie art. art. 54 § 3 PostAdmU musi zostać wydane w innym składzie niż orzeczenie podlegające autokontroli organu. Strona wskazała też, że organ mimo deklaracji o uwzględnieniu skargi, nie uchylił zaskarżonego postanowienia i nie wydał nowego, do czego był zobligowany treścią zdania drugiego powołanego przepisu. Strona zaskarżyła też skład orzekający SKO – zdaniem strony orzeczenie w trybie autokontroli musi być wydane przez organ kolegialny w innym składzie orzekającym niż to zaskarżone.

W wydanym orzeczeniu WSA przypomniał, że w trybie autokontroli organ może skorygować zaskarżone działanie wyłącznie tak, jak tego oczekuje strona, a więc rozstrzygnięcie powinno uwzględniać skargę w całości. Jeśli nie, to powinien pozostawić skargę do rozpoznania sądowi administracyjnemu.

Sąd nie zgodził się jednak z tym, że skład SKO w trybie autokontroli był nieprawidłowy. Wprawdzie, jak przypomniał WSA, są orzeczenia NSA, które stoją na stanowisku, że organ kolegialny powinien rozpatrywać skargę w trybie autokontroli w zmienionym składzie, ale WSA nie podzielił tego stanowiska. Według WSA istotą autokontroli pozostaje skontrolowanie przez skład orzekający wydanego przez siebie orzeczenia (naprawienie błędów i wydanie orzeczenia prawidłowego). „Mając powyższe na uwadze w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, postanowienie wydane w trybie autokontroli przez organ kolegialny może zostać wydane przez ten sam skład osobowy”.

Organ wyznaczony do prowadzenia systemu teleinformatycznego przekazującego naczelnikowi urzędu skarbowego dokumenty egzekucyjne

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 1072 opublikowano rozporządzenie Ministra Finansów z 10.6.2020 r. w sprawie wyznaczenia organu do prowadzenia systemu teleinformatycznego przeznaczonego do przekazywania naczelnikowi urzędu skarbowego wniosków egzekucyjnych i tytułów wykonawczych lub wymaganych informacji.

Od 30.7.2020 r. obowiązują nowe przepisy dodane do art. 26 ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1438 ze zm.; dalej: PostAdmU). Zgodnie z art. 26 § 1e PostAdmU, wierzyciel przekazuje organowi egzekucyjnemu wraz z wnioskiem egzekucyjnym i tytułem wykonawczym informację dotyczącą:

1. posiadanego przez zobowiązanego składnika majątkowego lub źródła jego dochodu – w przypadku gdy są znane wierzycielowi;
2. majątku zobowiązanego lub większej jego części znajdującego się na terenie działania organu egzekucyjnego – w przypadku ustalenia właściwości miejscowej organu egzekucyjnego na podstawie art. 22 § 3 Post AdmU (według miejsca położenia składników majątku zobowiązanego);
3. siedziby lub miejsca zamieszkania dłużnika zobowiązanego, który jest obciążony prawem majątkowym względem zobowiązanego – w przypadku ustalenia właściwości miejscowej organu egzekucyjnego na podstawie art. 22 § 3a Post AdmU (według siedziby lub miejsca zamieszkania dłużnika zobowiązanego, który jest obciążony prawem majątkowym względem zobowiązanego);
4. daty wysłania przez centralne biuro łącznikowe wniosku o udzielenie informacji lub powiadomienie do państwa członkowskiego lub państwa trzeciego oraz numeru referencyjnego tego wniosku – w przypadku wystąpienia o udzielenie pomocy, o której mowa w ustawie o wzajemnej pomocy;
5. ujawnionego po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 59 § 2 PostAdmU składnika majątkowego lub źródła dochodu zobowiązanego oraz numeru i daty wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego – w przypadku wystąpienia z wnioskiem o ponowne wszczęcie egzekucji administracyjnej;
6. imienia i nazwiska oraz adresu do korespondencji przedstawiciela ustawowego zobowiązanego;
7. imienia i nazwiska oraz adresu do korespondencji opiekuna albo kuratora zobowiązanego – w przypadku ustanowienia opieki albo kurateli dla zobowiązanego;
8. imienia i nazwiska oraz adresu do korespondencji zarządcy przedsiębiorstwa w spadku – w przypadku działania zarządcy przedsiębiorstwa w spadku.