Rozszerzenie zakresu lokalnej dokumentacji cen transferowych

Zmiany dotyczą rozszerzenia zakresu elementów wymaganych w lokalnej dokumentacji cen transferowych w przypadku transakcji, o których mowa w art. 11o ust. 1 i 1a ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.) i odpowiednio w art. 23za ust. 1 i 1a ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.) o uzasadnienie gospodarcze transakcji, w szczególności opis spodziewanych korzyści ekonomicznych, w tym podatkowych. Uzasadnienie to ma na celu wyjaśnienie przez podatnika przyczyn gospodarczych zawarcia transakcji z podmiotem mającym miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową (tzw. podmiot rajowy).

Zmiany w zwolnieniach z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas

Wprowadzone zostały zmiany do przepisów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących, które mają na celu dostosowanie klasyfikacji (PKWiU) do nowej unijnej Nomenklatury scalonej (CN) – w zakresie towarów oraz PKWiU (2015) – w zakresie usług.

Zwolnienie od akcyzy suszu tytoniowego przeznaczonego do badań laboratoryjnych

W projekcie rozporządzenia zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego rozszerzono zakresu zwolnień od akcyzy próbek suszu tytoniowego przeznaczonych do badań naukowych oraz badań, które są związane z jakością produktu. Wprowadza się regulację, na mocy której możliwe będzie zwolnienie od akcyzy suszu tytoniowego w sytuacji przeznaczenia do badań laboratoryjnych lub testów w celu wydania fitosanitarnego świadectwa eksportowego lub fitosanitarnego świadectwa reeksportowego, zgodnie z art. 47 ustawy z 13.2.2020 r. o ochronie roślin przed agrofagami, z chwilą jego przeznaczenia do tych badań lub testów. Koniecznym warunkiem przedmiotowego zwolnienia będzie całkowite zużycie próbek suszu tytoniowego w trakcie wykonywanych badań lub testów.

Poziom przygotowania do ponownego użycia i recyklingu odpadów komunalnych – zmiana przepisów

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 2361 opublikowano ustawę z 17.12.2020 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (dalej: nowelizacja).

Jeżeli chodzi o zmiany w ustawie z 13.9.1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1439 ze zm.; dalej: CzystGmU), dodano art. 3aa CzystGmU, zgodnie z którym gminy mają obowiązek osiągnąć za 2020 r. poziom:

Zmieniono art. 3b ust. 1 CzystGmU, który w nowej wersji stanowi, że gminy są obowiązane osiągnąć poziom przygotowania do ponownego użycia i recyklingu odpadów komunalnych w wysokości co najmniej:

Przed zmianą wielkości te były określone na:

Uchylono przepis, zgodnie z którym gminy miały obowiązek osiągnąć poziom recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku innymi metodami innych niż niebezpieczne odpadów budowlanych i rozbiórkowych stanowiących odpady komunalne w wysokości co najmniej 70% wagowo rocznie.

Zgodnie z art. 9z ust. 2a CzystGmU, gmina, która nie wykonuje obowiązku, o którym mowa w art. 3b lub art. 3c CzystGmU – podlega karze pieniężnej obliczonej odrębnie dla wymaganego poziomu:

Natomiast w ustawie z 14.12.2012 r. o odpadach (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 797 ze zm.; dalej: OdpadU) dodano art. 227a OdpadU, zgodnie z którym:

Uchylono też art. 35b i art. 35c OdpadU, które dotyczyły:

Zmianie uległy też przepisy przejściowe art. 15–18 ustawy z 4.7.2019 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1403), które dotyczą stosowania przepisów sprzed 1.1.2021 r. do wymienionych tam dokumentów. Zmiana polega zasadniczo na zmianie terminu 31.12.2020 r. na 31.12.2021 r.

Profilaktyczne testy na koronawirusa dla pracowników

W celu ograniczenia pandemii GIS opracował wytyczne dla zakładów pracy i poszczególnych branż, które obejmują m.in. częstą dezynfekcję i zachowanie odstępów pomiędzy stanowiskami pracy. Obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa i reżimu sanitarnego spoczywa na pracodawcach. Jednak np. w biurach typu open space czy w firmach produkcyjnych jest to trudne, a w przypadku wykrycia wirusa wśród pracowników trzeba liczyć się z przestojem i wynikającymi z tego stratami finansowymi.

Dlatego też coraz więcej pracodawców decyduje się na przeprowadzanie profilaktycznych testów w kierunku COVID-19 wśród pracowników, żeby zapewnić im bezpieczeństwo pracy, uniknąć przymusowej kwarantanny, a jednocześnie utrzymać ciągłość biznesową przedsiębiorstwa.

WHO podkreśla, że testy wykrywające zakażenie SARS-CoV-2 są jednym z podstawowych narzędzi w walce z pandemią, i rekomenduje diagnostykę metodą RT-PCR. Te jako jedyne wykrywają czynną infekcję na wczesnym etapie, zanim organizm wytworzy przeciwciała. Testy wykonywane tą metodą są wysoce czułe i mniej podatne na błędy, ponieważ badanie przeprowadza się w jednej zamkniętej probówce, a wynik uzyskuje się w ciągu 6–8 godzin. Diagnostykę przeprowadza się na podstawie wymazu z nosogardzieli, a materiał do badania jest najczęściej pobierany w warunkach szpitalnych albo w specjalnie do tego przystosowanych punktach pobrań. Problem stanowi fakt, że wizyta w placówce medycznej i czekanie w kolejce stwarza dodatkowe ryzyko kontaktu z osobami potencjalnie zakażonymi. Dlatego na rynku pojawiło się badanie RT-PCR na obecność wirusa SARS-CoV-2 wykonywane nie na podstawie wymazu z nosogardzieli, lecz próbki śliny bądź wymazu z gardła, które można pobrać samodzielnie.

Źródło:

newseria.pl

Wyższe składki ZUS w 2021 roku

W przypadku przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą dłużej niż 2 lata, wysokość składek ZUS zależy od wartości prognozowanego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na kolejny rok. Wartość ta opublikowana została już w ustawie budżetowej na 2021 rok. Wynosi ona 5259 zł i jest zaledwie o 32 zł wyższa niż w roku 2020. Podstawę wymiaru składek ZUS na 2021 rok stanowi 60% tej kwoty, czyli 3155,40 zł.

W przypadku nowych przedsiębiorców (działalność gospodarcza prowadzona krócej niż 2 lata) wysokość składek ZUS uzależniona jest od minimalnego wynagrodzenia za pracę. W 2021 roku płaca minimalna wynosić będzie 2800 zł, tj. o 200 zł więcej niż w roku 2020. Podstawę wymiaru składek ZUS dla nowych przedsiębiorców stanowi 30% minimalnego wynagrodzenia czyli kwota 840 zł.

Składki ZUS dla osób prowadzących działalność gospodarczą w roku 2021 wynoszą więc odpowiednio:

	Składki pełne	Składki preferencyjne
Podstawa wymiaru	3155,40 zł	840,00 zł
Składka emerytalna	615,93 zł	163,97 zł
Składka rentowa	252,43 zł	67,20 zł
Składka chorobowa	77,31 zł	20,58 zł
Składka wypadkowa	52,70 zł	14,03 zł
Składka na Fundusz Pracy	77,31 zł	–
Łącznie bez składki zdrowotnej	1075,68 zł	265,78 zł
Wzrost w stosunku do 2020 roku	0,6%	7,7%

Uwaga! Powyższa tabela nie zawiera składki zdrowotnej, gdyż jej wartość poznamy dopiero w drugiej połowie stycznia

Łącznie, pełne składki ZUS na rok 2021 (bez składki zdrowotnej) wyniosą 1075,68 zł wobec 1069,14 zł w roku 2020. Oznacza to wzrost o zaledwie 6,54 zł czyli o 0,6% w stosunku do roku poprzedniego.

Preferencyjne składki ZUS na rok 2021 (bez składki zdrowotnej) wyniosą 265,78 zł wobec 246,80 zł w roku 2020. Oznacza to wzrost o 18,98 zł, czyli o 7,7% w stosunku do roku poprzedniego.

Powyższe wartości nie zawierają składki zdrowotnej. Wysokość składki zdrowotnej kalkulowana jest bowiem odrębnie, a jej wartość zależy od innego wskaźnika. Wskaźnik ten zostanie opublikowany dopiero w styczniu. Biorąc jednak pod uwagę zmiany wysokości składki zdrowotnej w poprzednich latach, możemy założyć, iż w 2021 roku składka zdrowotna wzrośnie do ok. 370 zł.

Po uwzględnieniu nowej wartości składki zdrowotnej, łączna wartość składek ZUS w 2021 roku wyniesie ok. 635 zł miesięcznie dla nowych firm oraz ok. 1445 zł dla pozostałych przedsiębiorców.

Źródło:

zus.pl

Nowe wzory formularzy dla podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych

W związku ze zmianami ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: PDOPrU), wynikającymi z ustawy z 28.11.2020 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 2122), która wprowadziła m.in. nowe rozwiązanie w postaci opodatkowania spółek kapitałowych ryczałtem, konieczne stało się przygotowanie nowych formularzy podatkowych.

Na podstawie art. 28j ust. 1 pkt 7 PDOPrU na podatników, którzy chcą wybrać opodatkowanie ryczałtem (zgodnie z rozdziałem 6b PDOPrU), nałożony został obowiązek złożenia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie do końca pierwszego miesiąca pierwszego roku podatkowego, w którym ma być opodatkowany tym podatkiem zawiadomienia o wyborze opodatkowania ryczałtem.

Zawiadomienie mają obowiązek złożyć także podatnicy, o których mowa w art. 28k ust. 1 pkt 5 lub 6 oraz ust. 2 PDOPrU (tj. spółki podlegające restrukturyzacji), które wybrały opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych, jeżeli złożą przedmiotowe zawiadomienie w 2021 r.

Ponadto na podstawie art. 28s ust. 1 PDOPrU w okresie stosowania opodatkowania ryczałtem wspólnicy zobowiązani zostali do składania spółce będącej podatnikiem oświadczenia o posiadanych przez nich, w sposób bezpośredni i pośredni, udziałach (akcjach), ogóle praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną oraz innych prawach majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym. Oświadczenie każdy wspólnik zobowiązany będzie składać spółce w terminie do końca pierwszego miesiąca każdego roku podatkowego, w którym spółka ta opodatkowana będzie ryczałtem. W przypadku zmiany stanu faktycznego obowiązek ten należy będzie wykonać w terminie 14 dni od zaistnienia tych zmian.

W konsekwencji powyższych zmian przygotowano rozporządzenie w sprawie wzorów zawiadomienia o wyborze opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych oraz oświadczenia o podmiotach, w których posiada prawa udziałowiec lub akcjonariusz podatnika opodatkowanego ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych przygotowano wzór:

1) zawiadomienia o wyborze opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (ZAW-R),

2) oświadczenia o podmiotach, w których posiada prawa udziałowiec lub akcjonariusz podatnika opodatkowanego ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych (OSW-R).

Wzory te mają zastosowanie do dochodów osiągniętych od 1.1.2021 r.

Przedłużono okres intensywności pomocy inwestycyjnej na propagowanie energii ze źródeł odnawialnych

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 2357 opublikowano rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z 22.12.2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie udzielania pomocy publicznej na projekty inwestycyjne w zakresie budowy lub przebudowy jednostek wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014–2020.

Zmiana dotyczy § 12 ust. 3 rozporządzenia Ministra Energii z 23.11.2016 r. w sprawie udzielania pomocy publicznej na projekty inwestycyjne w zakresie budowy lub przebudowy jednostek wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii w ramach Programu Operacyjnego Infrastruktura i Środowisko 2014–2020 (Dz.U. z 2016 r. poz. 1941).

W art. 41 rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z 17.6.2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz.Urz. UE z 2014 r. poz. 187 L 1) uregulowano zasady udzielania pomocy inwestycyjnej mającej na celu propagowanie energii ze źródeł odnawialnych. Wynika z niego m.in., że za koszty kwalifikowalne uznaje się dodatkowe koszty inwestycji niezbędne do propagowania wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych. Ustala się je w następujący sposób:

Kosztów, które nie są bezpośrednio związane z osiągnięciem wyższego poziomu ochrony środowiska, nie uznaje się za kwalifikowalne.

Intensywność pomocy nie przekracza:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 zmienianego rozporządzenia, intensywność wspomnianej wyżej pomocy ulega zwiększeniu o:

Adnotacje w protokole muszą być robione zgodnie z przepisami

Na działce w Nowej Hucie, która została w 2016 r. objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, spółka ustawiła banner reklamowy na betonowej stopie. Plan dopuszczał w niektórych miejscach lokalizację wielkogabarytowych reklam, ale o wymiarach nieprzekraczających 5 m wysokości oraz 2,5 m szerokości.

Inspektorzy nadzoru budowlanego w protokole oględzin stwierdzili, że nośnik reklamowy ma w sumie 7 m wysokości, przy czym sama tablica ma wymiary 3 m x 6 m. Został też wzniesiony niezgodnie z prawem, bo taka budowla wymagała pozwolenia na budowę – wolnostojący, związany z gruntem nośnik reklamowy nie należy do wyjątków wymienionych w art. 29 ustawy – Prawo budowlane, które można wznosić bez pozwolenia. Według organów nadzoru budowolanego niezgodność z planem uniemożliwia też przeprowadzenie postępowania legalizacyjnego, opisanego w art. 48 PrBud. W tej sytuacji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał rozbiórkę budowli.

Decyzję tę podtrzymał Małopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, więc spółka odwołała się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W skardze zarzuciła, że organy nadzoru budowlanego nie ustaliły w sposób niebudzący wątpliwości rozmiarów tablicy reklamowej, a z protokołu kontroli nie wynika, aby dokonywano jakichkolwiek ustaleń lub pomiarów. To miało decydujące znaczenie dla wydania decyzji o rozbiórce – zbyt duży banner był niezgodny z planem miejscowym i nie mógł być przedmiotem postępowania legalizacyjnego.

W uzasadnieniu spółka wytknęła też, że ktoś bezprawnie ingerował w treść protokołu, nanosząc zmiany bez paraf, czyli już po sporządzeniu protokołu, i to w zakresie wymiarów urządzenia reklamowego, co jest procederem niedopuszczalnym i tym bardziej podważa rzekome ustalenia.

Sąd w Krakowie uwzględnił skargę spółki, bo organ administracji naruszył art. 71 KPA, art. 8 § 1 KPA i art. 11 KPA w stopniu mającym znaczący wpływ na wynik sprawy.

Budowla została wzniesiona bez wymaganego pozwolenia na budowę, więc albo organ nadzoru budowlanego nakaże rozbiórkę, albo przeprowadzi postępowanie legalizacyjne. Warunkiem przeprowadzenia takiego postępowania jest m.in. zgodność budowli z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego. Według protokołu z oględzin wymiary banneru reklamowego przekraczały dopuszczalne w planie miejscowym normy, ale wiarygodność dokumentu sporządzonego przez PINB była kwestionowana.

Sąd przypomniał, że wszelkie poprawki w protokole powinny być dokonane z odpowiednią adnotacją. Brak stosownej adnotacji nakazuje uznać, że protokół w tym zakresie pozbawiony jest waloru wiarygodności. Skoro to uchybienie dotyczy najważniejszego ustalenia w sprawie, na której oparty jest nakaz rozbiórki, to podstawowe ustalenie w sprawie traci wiarygodność. To zaś, według WSA, oznacza konieczność powtórzenia czynności oględzin, które organ odwoławczy winien zlecić w trybie art. 136 KPA.

Postępowanie PINB i brak reakcji ze strony organu II instancji narusza zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa, wyrażoną w art. 8 KPA.

Postępowanie trzeba powtórzyć. Sąd jednak zaznaczył, że jeśli przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ stwierdzi, że parametry bannera są sprzeczne z tymi, określonymi w planie, będzie musiał wówczas stwierdzić, że nie ma możliwości legalizacji budowli, o której mowa.

Wyrok TK stwierdzający niezgodność wysokości opłaty od skargi na orzeczenie KIO

Trybunał orzekł, że przywołany art. 34 ust. 1 KSCU przez to, że wprowadza nieproporcjonalnie wysoką opłatę stałą, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Kwestionowany art. 34 KSCU stanowi, że od skargi na orzeczenie KIO pobiera się opłatę stałą w wysokości pięciokrotności wpisu wniesionego od odwołania w sprawie, której dotyczy skarga. Trybunał Konstytucyjny przypomniał, że z dotychczasowego orzecznictwa w przedmiocie dostępu do sądu w kontekście kosztów postępowania tego wynika, że regulacja kosztów postępowania sądowego ma istotne znaczenie dla realizacji konstytucyjnego prawa do sądu, a sama wysokość opłaty sądowej może być samoistnym problemem konstytucyjnym. Choć Konstytucja nie zakazuje wprowadzenia odpłatności postępowania sądowego, to jednak wyklucza ustanawianie barier ekonomicznych w postaci nadmiernych kosztów postępowania, bowiem zbyt wysokie koszty postępowania stanowią istotne ograniczenie dostępu do sądu i mogą uniemożliwić jednostce dochodzenie praw na drodze sądowej. Zdaniem Trybunału koszty sądowe, w szczególności ustalenie opłat sądowych na określonym pułapie, jest nierozerwalnie związane z zapewnieniem właściwej równowagi między interesem państwa w uzyskaniu częściowego zwrotu wydatków na sprawowanie wymiaru sprawiedliwości a interesem podmiotów dochodzących swych praw na drodze sądowej. Wysokość opłat sądowych, pozostających w ścisłym związku z przedmiotem postępowania i nieutrudniających ochrony praw, może być uzasadniona nakładami aparatu państwowego na konkretne postępowanie. System kosztów sądowych nie może być też oderwany od określonej polityki państwa, może więc prowadzić do ułatwień w procesach dotyczących określonych kategorii spraw bądź przeciwnie – utrudniać takie procesy w innych.

Istotnym problemem w systemie zamówień publicznych było w ocenie TK spowolnianie postępowań wskutek oczywiście nieuzasadnionych odwołań niektórych wykonawców. Tak też uzasadniano konieczność znacznego podwyższenia wysokości opłat sądowych od skargi na rozstrzygnięcie KIO. Niemniej, ratio legis zakwestionowanego art. 34 KSCU mogła budzić poważne wątpliwości. Nawet bowiem potencjalne nadużywanie skargi na orzeczenie KIO, czy jej instrumentalne wykorzystywanie w bieżącej praktyce do „blokowania” postępowań w sprawach o udzielenie zamówienia publicznego, nie wstrzymuje zawarcia umowy o zamówienie publiczne, a w każdym razie możliwości tej nie wyłącza. Trzeba też pamiętać o szczególnym charakterze postępowania w sprawach o udzielenie zamówień publicznych, gdyż dotyczy ono zaspokojenia określonych potrzeb społecznych, realizowanych na podstawie umów o zamówienie publiczne. Jednak mimo to opłaty te powinny pozostawać w racjonalnej zależności od przedmiotu postępowania. Opłata stała, określona w art. 34 ust. 1 KSCU jako pięciokrotność wpisu wniesionego od odwołania w sprawie, stanowi nieproporcjonalną dolegliwość i powoduje istotne ograniczenie prawa dostępu do sądu.

Co ważne, TK zauważył także, że Rada Ministrów dostrzegła, że „opłata w obowiązującej wysokości uznawana jest przez większość wykonawców za istotną barierę utrudniającą korzystanie z tego środka ochrony prawnej. W efekcie, zaskarżalność orzeczeń KIO na poziomie kilku procent, nie zapewnia skutecznej kontroli jej orzecznictwa”. W rezultacie od 1.1.2021 r. art. 34 ust. 1 KSCU przewidywać będzie opłatę w wysokości trzykrotności a nie pięciokrotności wpisu. Takie rozwiązanie prawne zostaje bowiem wprowadzone na mocy art. 39 ustawy z 11.9.2019 r. – przepisy wprowadzające ustawę – Prawo zamówień publicznych (Dz.U. poz. 2020 ze zm.), który to nadaje art. 34 ust. 1 KSCU brzmienie: „Od skargi na orzeczenie Krajowej Izby Odwoławczej przy Prezesie Urzędu Zamówień Publicznych pobiera się opłatę stałą w wysokości trzykrotności wpisu wniesionego od odwołania w sprawie, której dotyczy skarga.”

Niezależnie od powyższego warto przypomnieć i zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 579 ust. 1 PZP na orzeczenie KIO oraz postanowienie Prezesa KIO stronom oraz uczestnikom postępowania odwoławczego przysługuje skarga do sądu. Wnosi się ją, na podstawie art. 580 ust. 1 PZP, do Sądu Okręgowego w Warszawie – sądu zamówień publicznych. Jeden sąd wyspecjalizowany i powołany do rozpoznawania skarg z zakresu zamówień publicznych ma przyczynić się do skrócenia czasu rozpoznawania spraw oraz zapewniania jakości orzeczeń sądowych na najwyższym poziomie.