Amortyzacja u nowo powstałego podatnika

Stosowanie preferencyjnych podatkowo metod amortyzacji podlega ograniczeniom w przypadku nabywania składników majątkowych zaliczanych do 7 grupy KŚT z pewnymi wyjątkami. Zatem w przypadku samochodu nie można z nich skorzystać. Przyczepa nie jest pojazdem samochodowym. Amortyzacja fabrycznie nowych środków trwałych jest możliwa w przypadku nowo powstałego podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOPrU) wskazuje zasady amortyzacji z jakich mogą korzystać podatnicy rozpoczynający działalność gospodarczą oraz mali podatnicy.

Po pierwsze należy wskazać, iż nie są podatnikami rozpoczynającymi działalność, a zatem nie mają preferencyjnych metod zastosowania do podatników rozpoczynających działalność, którzy zostali utworzeni:

1) w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo

2) w wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną albo

3) przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 Euro; wartość tych składników oblicza się stosując odpowiednio art. 14 PDOPrU.

Zatem jeśli ten warunek jest spełniony to zgodnie z art. 16k ust. 7 PDOPrU podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem art. 16k ust. 11 PDOPrU oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 Euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Powyższe oznacza, iż w przypadku przyczepki zaliczonej do rodzaju 747 Naczepy i przyczepy z rozporządzenia w sprawie KŚT można zastosować omawianą metodę. Autor przypomina, iż rodzaj 747 obejmuje m.in. naczepy i przyczepy do przewozu towarów, a wiec przyczepę, o której mowa w pytaniu.

Nie można zastosować tej metody do samochodu osobowego.

Po drugie, w odniesieniu do przyczepy limit może być wykorzystany w całości do kwoty przeliczonej 50 000 Euro za dany rok. Proszę pamiętać, iż na potrzeby pomocy de minimis to nie jest wprost przenożenie kwoty. Wystąpić należy o wyznaczenie tzw. ekwiwalentu pomocy de minimis do US i wtedy wiadomo będzie jaką część pomocy wykorzystano. Pomocy de minimis nie można wykorzystać na samochód.

Po trzecie, nie ma ograniczenia w odliczeniu VAT jeśli chodzi o przyczepy. To nie jest pojazd samochodowy, i nie ma znaczenia że będzie używany z samochodem osobowym. Są to odrębne środki trwałe, a przyczepa wg wskazanych informacji będzie służyła wyłącznie działalności opodatkowanej. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 VATU przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniami niedotyczącymi analizowanej sytuacji.

Jeśli mowa o pojazdach samochodowych, rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Ustawa prawo o ruchu drogowym wskazuje w art. 2 ust. 2, iż pojazdy samochodowe to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Przyczepa nie jest pojazdem silnikowym, więc ograniczenia z art. 86a VATU nie mają zastosowania.

W opisywanej sytuacji można, zastosować metodę przyspieszonej amortyzacji. Podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Zatem w przypadku innych składników niż pojazdy i przyczepa (oba są w grupie 7) można zastosować u nowo powstałego podatnika tę metodę.

Normatywy higieniczne przy ręcznych pracach transportowych dla osoby transpłciowej

W zakładzie pracy stosowane są w stosunku do pracowników normatywy higieniczne uwzględniające deklarację danego pracownika co do płci, która znajduje swoje potwierdzenie w dokumencie tożsamości (np. dowodzie osobistym).

Z tego względu uprawniony będzie wniosek, że w przypadku osoby transpłciowej, również na tej podstawie należy podejmować działania, np. w zakresie stosowanych normatywów higienicznych. Co oznacza, że jeśli pracownik zakończył skutecznie procedurę prawną zmiany płci, płeć wskazana w dokumencie tożsamości jest obowiązującą.

Warto także pamiętać, że zgodnie z przepisami pracodawca podejmuje odpowiednie przedsięwzięcia organizacyjne lub stosuje odpowiednie środki, zwłaszcza wyposażenia technicznego, w celu uniknięcia konieczności ręcznego przemieszczania ciężarów. Jeżeli w zakładzie pracy nie ma możliwości uniknięcia ręcznego przemieszczania ciężarów, to pracodawca powinien zorganizować stanowiska pracy w taki sposób, żeby zapewnić przemieszczanie ładunków w sposób bezpieczny i zdrowy poprzez:

1) ocenę środowiska pracy, w którym praca będzie wykonywana,

2) analizę rodzaju przemieszczanego ładunku,

3) cech indywidualnych pracownika (ograniczeń, jeśli są zgłoszone, płci, wieku itp.),

4) sposobu wykonywania pracy (techniki przemieszczania).

Normy dźwigania dla mężczyzn wynoszą 30 kg przy pracy stałej (na odległość maksymalnie 25 m) i 50 kg w trakcie pracy dorywczej. W przypadku kobiet masa ładunku jest niższa, co wiąże się z odmiennością ich budowy ciała, ilością tkanki mięśniowej i wydolności fizycznej, która u kobiet standardowo jest niższa niż u mężczyzn. Kobiety nie mogą dźwigać przedmiotów ważących więcej niż 12 kg przy pracy stałej (na odległość nie większą niż 25 m) i 20 kg, jeśli jest to praca dorywcza.

W obowiązujących przepisach prawa pracy nie uwzględniono przypadku zmiany płci. Zatem kobieta, która poddała się zmianie płci na męską, będzie dźwigać cięższe przedmioty. Warto jednak, przed dopuszczeniem do pracy, skierować takiego pracownika na badania profilaktyczne celem uzyskania orzeczenia o braku przeciwwskazań do wykonywania konkretnej pracy.

NSA: banki nie mogą przetwarzać danych niedoszłych klientów, pozyskanych w związku z oceną zdolności kredytowej

Tak zwany scoring kredytowy, czyli system oceny ryzyka i zdolności kredytowej, jest procesem przetwarzania danych osobowych charakterystycznym dla banków i innych instytucji świadczących usługi finansowe. Jednocześnie jest to proces, który nieraz budzi duże zainteresowanie organu nadzorczego (vide kara nałożona na Toyota Bank Polska SA). W przedmiotowej sprawie właśnie proces tzw. scoringu okazał się być kością niezgody między administratorami a osobą, której dane dotyczyły.
Sprawa została zapoczątkowana przez niedoszłego klienta banku, który złożył skargę do organu nadzorczego, w której wskazał, że – mimo braku zawarcia umowy kredytowej – bank i BIK nadal przetwarzały dane pozyskane w celu oceny jego zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego. Regulator zgodził się ze skarżącym, że skoro nie doszło do zawarcia umowy, to ani bank, ani BIK nie mają podstawy prawnej do dalszego przetwarzania danych niedoszłego klienta. Bank i BIK zaskarżyli decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (WSA).

Skarżący powołali się na art. 6 ust. 1 lit. f RODO, wskazując swój uzasadniony interes jako podstawę prawną przetwarzania, oraz na art. 105a PrBank, regulujący przetwarzanie danych przez banki i BIK w celu oceny ryzyka i zdolności kredytowej. Sądy administracyjne obu instancji nie zgodziły się z przedstawioną argumentacją i podtrzymały stanowisko Prezesa UODO.

Jest to kolejny w ostatnim czasie ciekawy wyrok, w którym NSA stanął na stanowisku, że należy ograniczyć przetwarzanie danych osobowych przez banki. Warto przypomnieć na przykład sprawę Banku Millenium (III OSK 4868/21, Legalis), w której sąd stwierdził, że bank nie może przechowywać danych swoich byłych klientów „na zapas” w celu dochodzenia ewentualnych roszczeń w przyszłości.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/3558

Zmiana przeznaczenia budynku a korekta VAT

W sprawie podatkowej przedstawionej w pytaniu mamy do czynienia z tzw. zmianą przeznaczenia nieruchomości. Podatnik wybudował budynek mieszkalny w celu świadczenia usług zakwaterowania, które to usługi objęte są 8% stawką VAT. Podatnik był więc uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od zakupu nieruchomości. Następnie, po 5 latach użytkowania obiektu do usług najmu krótkoterminowego, podatnik zmienił sposób wykorzystania nieruchomości. Obiekt zaczął służyć podatnikowi do świadczenia usług zwolnionych od VAT. Zmieniło się zatem prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z obiektem.

Stosownie do treści art. 91 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi, podatnik dokonuje korekty VAT w tzw. systemie korekt, na zasadach wskazanych w art. 91 ust. 1–6 VATU.

Trzeba zaznaczyć, że korekty podatku naliczonego związanego ze zmianą przeznaczenia towarów dokonuje się, jeżeli dany towar znajduje się w tzw. okresie korekty. Okres korekty dla poszczególnych grup towarowych ustawodawca określił w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 91 ust. 7a VATU w zw. z art. 91 ust. 2 VATU w przypadku nieruchomości o wartości początkowej przekraczającej 15 000 zł, gdy podatnik miał prawo do odliczenia VAT od zakupu i dokonał takiego odliczenia, a następnie zmieniło się to prawo, korekty dokonuje w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym nieruchomość została oddana do użytkowania, za okres pozostały do końca okresu korekty. Roczna korekta w tym przypadku dotyczy 1/10 kwoty podatku naliczonego przy nabyciu lub wytworzeniu nieruchomości. Korekty VAT należy dokonywać w deklaracji składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności – w deklaracji za ostatni okres rozliczeniowy. Korekty VAT dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczenia podatku, pod warunkiem, że zmiana następuje w okresie korekty. Dziesięcioletni okres korekty biegnie od roku, w którym obiekt budowalny został oddany do użytkowania, a rok oddania do użytkowania jest pierwszym okresem, za który należy sporządzić korektę.

Wykazując właściwą kwotę korekty podatku naliczonego w rozliczeniu stycznia każdego kolejnego roku podatkowego (do upływu okresu korekty), podatnik nie dolicza do wartości „oddawanego” podatku żadnych odsetek. Kwota korekty nie stanowi bowiem zaległości podatkowej, jest bieżącym zobowiązaniem podatnika w podatku od towarów i usług.

Obowiązek wydawania kopii dokumentów pracowniczych

Przepis wprowadzający obowiązek wydawania kopii odnosi się do pojęcia dokumentacji pracowniczej, które od 1.1.2019 r. ma swoją legalną definicję w Kodeksie pracy. Składają się na nią akta osobowe oraz inna dokumentacja w sprawach związanych ze stosunkiem pracy, czyli dokumentacja dotycząca ewidencji czasu pracy, dokumenty związane z ubieganiem się i korzystaniem z urlopów wypoczynkowych, listy płac oraz karty przydziału odzieży (obuwia) roboczego oraz środków ochrony indywidualnej.

Od 1.1.2019 r. istnieje w Kodeksie pracy obowiązek wydania na wniosek (papierowy lub elektroniczny) pracownika kopii całości lub części jego dokumentacji pracowniczej. Z przepisów przejściowych wynika wyraźnie, że przepis nakładający powyższy obowiązek stosuje się także do stosunków pracy nawiązanych przed wejściem w życie ustawy, a więc data zatrudnienia nie ma znaczenia i każdy pracownik ma uprawnienie do wystąpienia o kopie dokumentów ze swojej dokumentacji.

Przepis nie różnicuje w żaden sposób dokumentów, których kopii może żądać pracownik, a więc mogą to być zarówno dokumenty powstałe w 2019 r. oraz starsze, a data, do której można się cofnąć w tym zakresie, będzie wynikała z okresów obowiązkowego przechowywania różnych kategorii dokumentów przez pracodawcę, a więc może wynosić 3 lata, 10 lat czy 50 lat.

Obliczanie wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Cel wprowadzenia uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Celem wprowadzenia uzupełniającego urlopu macierzyńskiego było dążenie ustawodawcy do ułatwienia opieki rodzicom dzieci przedwcześnie urodzonych bądź długotrwale hospitalizowanych. Instytucja ta ma zrekompensować rodzicom takich dzieci brak możliwości przerwania urlopu macierzyńskiego do upływu 8 tygodni po porodzie, jak i brak możliwości dłuższego sprawowania opieki nad dzieckiem po zakończonej hospitalizacji. Tym samym uzupełniający urlop macierzyński ma stanowić rozwiązanie w następujących sytuacjach:

Obliczanie wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Obliczania wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego odwołują się do momentu urodzenia dziecka, masy urodzeniowej dziecka i okresu hospitalizacji, a kształtują się następując:

Minimalny i maksymalny wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Opierając się na omawianych regulacjach możliwe jest wskazanie zarówno minimalnego, jak i maksymalnego możliwego wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego, który wynosi:

Sumowanie okresów hospitalizacji dziecka i przykłady obliczania wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Powyższy minimalny oraz maksymalny wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego ustalany jest zgodnie z regulacjami stanowiącymi, że przy jego ustalaniu okresy pobytu dziecka w szpitalu do upływu odpowiednio 8. albo 15. tygodnia po porodzie sumuje się, a niepełny tydzień zaokrągla się w górę do pełnego tygodnia. Jednocześnie przy udzielaniu uzupełniającego urlopu macierzyńskiego 1 tydzień odpowiada 7 dniom kalendarzowym. Ponadto ogół regulacji dotyczących uzupełniającego urlopu macierzyńskiego uwzględnia ewentualne przerwy pomiędzy hospitalizacjami dziecka, czyli dopuszcza – a właściwie nakazuje – sumowanie okresów pobytu dziecka w szpitalu.

Odniesienie wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego do dziecka a nie rodzica

Wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego obliczany jest w odniesieniu do dziecka, a nie w odniesieniu do rodziców. Oznacza to, że uzupełniający urlop macierzyński w wymiarze do 8. albo 15. tygodnia przysługuje na dziecko (lub dzieci w przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka przy jednym porodzie), a nie na każdego z rodziców.

Czas wykorzystania uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Uzupełniający urlop macierzyński osoby uprawnione mogą wykorzystać jednorazowo, bezpośrednio po wykorzystaniu urlopu macierzyńskiego i to w pełnym wymiarze. Oznacza to, że czasowo uzupełniający urlop macierzyński należy umiejscowić pomiędzy urlopem macierzyńskim a urlopem rodzicielskim. Bezpośredniość jego realizacji oznacza, że wykorzystanie uzupełniającego urlopu macierzyńskiego możliwe jest bez okresu przerwy pomiędzy nim a urlopem macierzyńskim/urlopem na prawach urlopu macierzyńskiego. Natomiast możliwość wykorzystania uzupełniającego urlopu macierzyńskiego jednorazowo i w pełnym wymiarze oznacza, że nie jest to urlop dzielony. Ustawodawca nie przewidział możliwości dzielenia uzupełniającego urlopu macierzyńskiego na części.

Zasiłek macierzyński za okres uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Za okres korzystania z uzupełniającego urlopu macierzyńskiego osobom uprawnionym przysługuje zasiłek macierzyński w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku, bez względu na wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego oraz bez względu na datę złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego. Innymi słowy: zasiłek macierzyński w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku przysługuje zarówno za okres 1 tygodnia, 4 tygodni, 8 tygodni, jak i 15 tygodni uzupełniającego urlopu macierzyńskiego oraz zarówno w przypadku złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego przed 21. dniem po porodzie, jak i po 21. dniu po porodzie.

Stawka VAT dla sprzedaży pizzy i dodatków

Zgodnie z art. 41 ust. 12f VATU: „Stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się do dostawy towarów i świadczenia usług klasyfikowanych według Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług w grupowaniu usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), z wyłączeniem sprzedaży w zakresie:

1) napojów innych niż wymienione w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 do ustawy lub w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie, w tym ich przygotowania i podania;

2) towarów nieprzetworzonych przez podatnika, innych niż wymienione w załączniku nr 3 lub załączniku nr 10 do ustawy lub w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie;

3) posiłków, których składnikiem są towary wskazane jako wyłączone z grupowań wymienionych w poz. 2 i 11 załącznika nr 10 do ustawy”.

Z powyższego przepisu wynika reguła jednolitego stosowania stawki 8% do wszystkich czynności, czyli zarówno do świadczenia usług oraz do dostawy towarów, które są klasyfikowane jako usługi związane z wyżywieniem.

Stawka 8% nie ma jednak zastosowania do sprzedaży w zakresie, między innymi, posiłków, których składnikiem są towary wskazane jako wyłączone z grupowań wymienionych w poz. 2 i 11 załącznika nr 10 do VATU. Są nimi m.in owoce morza. Powoduje to, że sprzedaż np. pizzy z niektórymi produktami (wskazanymi w poz. 2 i 11 załącznika nr 10 do VATU) zarówno podawanej na miejscu, jak i na wynos, jest opodatkowana VAT według stawki 23%.

W przypadku jednak standardowych dodatków do pizzy, takich jak dodatek mięsny, warzywny, jak i sos, nie ma podstaw do ujmowania ich jako odrębnego towaru i należy całość świadczenia opodatkować jednolitą stawką VAT, właściwą dla świadczenia głównego, tj. usługi gastronomicznej (8%).

Ewidencja księgowa umorzonych pożyczek udzielonych na rzecz wspólników

Udzielenie pożyczki powinno być ujęte następująco:

1) Wn „Rozrachunki z wspólnikami – udzielone pożyczki”,

2) Ma „Rachunek bankowy”.

Następnie umorzenie ujęte będzie:

1) Wn „Pozostałe koszty operacyjne (niepodatkowe)”,

2) Ma „Rozrachunki z wspólnikami – udzielone pożyczki”.

Udzielenie pożyczki nie wiązało się z uzyskaniem przychodu z tego tytułu dla spółki, zatem jej umorzenie nie wywołuje możliwości zaliczenia tej umorzonej kwoty do kosztów uzyskania przychodów.

Umorzenie pożyczki nie jest zasadniczo przychodem ze stosunku pracy lub umowy cywilnoprawnej, zatem na spółce nie ciążą obowiązki związane z byciem płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przychody, jakie zostaną uzyskane przez wspólników z tytułu planowanego umorzenia im pożyczek udzielonych przez spółkę, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFizU) w zw. z art. 20 ust. 1 PDOFizU. Na spółce nie będzie spoczywał obowiązek pobrania podatku dochodowego jako płatnik.

Spółka jednak będzie miała obowiązek informacyjny, tj. obowiązek sporządzenia informacji o wysokości przychodów i przesłania jej wspólnikom oraz właściwemu urzędowi skarbowemu (art. 42a PDOFizU). Stanowisko to potwierdza m.in. Dyrektor KIS w interpretacji z 22.7.2024 r. (0115-KDIT1.4011.368.2024.1.MST). Natomiast wspólnicy będą zobligowani do samodzielnego opodatkowania według skali podatkowej uzyskanych przychodów z tytułu umorzenia pożyczki. Jeśli wartość umorzonej pożyczki przekroczy próg 120 000 zł, to wspólnicy muszą opodatkować ją stawką 32% PIT. Wspólnicy sami zatem powinni w zeznaniu rocznym zapłacić i rozliczyć podatek w wysokości właściwej według ich skali podatkowej.

Ujęcie wydatku w PKPiR na podstawie innego dowodu niż faktura

Faktura nie jest jedynym dowodem księgowym, na podstawie którego można dokonać zapisu w PKPiR.

Jak wynika z art. 22 ust. 6b ustawy o PIT za dzień poniesienia KUP uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu. Jednocześnie jak wynika z § 11 ust. 3 rozporządzenia ws. prowadzenia PKPiR podstawą zapisów w księdze są dowody księgowe, którymi są m.in.:

1) faktury, faktury VAT RR, rachunki oraz dokumenty celne, zwane dalej fakturami, wystawione zgodnie z odrębnymi przepisami, lub

2) inne dowody stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem i zawierające co najmniej:

3) wiarygodne określenie wystawcy lub wskazanie stron (nazwę i adresy) uczestniczących w operacji gospodarczej, której dowód dotyczy;

4) datę wystawienia dowodu oraz datę lub okres dokonania operacji gospodarczej, której dowód dotyczy, z tym że jeżeli data dokonania operacji gospodarczej odpowiada dacie wystawienia dowodu, wystarczy podanie jednej daty;

5) przedmiot operacji gospodarczej i jego wartość oraz ilościowe określenie, jeżeli przedmiot operacji jest wymierny w jednostkach naturalnych;

6) podpisy osób uprawnionych do prawidłowego udokumentowania operacji gospodarczych

– oznaczone numerem lub w inny sposób umożliwiający powiązanie dowodu z zapisami księgowymi dokonanymi na jego podstawie.

Jak z tego wynika, aby dokonać zapisu w PKPiR nie jest konieczne posiadanie faktury. Nie jest ona również niezbędna do uznania poniesionego wydatku za KUP. Jeżeli kontrahent podatnika nie wystawia faktur, powinien udokumentować dokonaną sprzedaż innym dokumentem zawierającym wskazane powyżej dane (analogicznie, jak czynią to polscy przedsiębiorcy niebędący podatnikami VAT). Należy pamiętać również o tym, że skoro sprzedawca nie jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, to w takim przypadku nie dochodzi do WNT.

Przedsiębiorstwo w spadku a opłacanie prywatnych rachunków

Przedsiębiorstwo w spadku stanowi jednostkę organizacyjną niemającą osobowości prawnej, która jest podatnikiem w okresie od otwarcia spadku do dnia wygaśnięcia zarządu sukcesyjnego albo uprawnienia do powołania zarządcy sukcesyjnego, jeżeli zarząd sukcesyjny nie został ustanowiony, stosownie do treści art. 1a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFizU).

Na gruncie PDOFizU przedsiębiorstwo w spadku ma zatem status samodzielnego podatnika prowadzącego działalność gospodarczą bądź jest traktowane jako podatnik będący wspólnikiem spółki cywilnej. Jak wskazał Dyrektor KIS w interpretacji z 8.10.2022 r. (0114-KDIP3-2.4011.867.2022.1.MJ):

W tej sytuacji są to płatności podatnika za prywatne rachunki innego podatnika, więc w ocenie autora sytuacja taka nie powinna mieć miejsca.

Tego typu jak opisane w pytaniu transfery pomiędzy dwoma różnymi podatnikami – przedsiębiorstwem w spadku i żoną prowadzącą gospodarstwo rolne – nie powinny raczej mieć miejsca.