Informację IFT-2R składa się do 31.3.2021 r.

Termin 31.3.2021 r. na złożenie informacji IFT-2R dotyczy osób prawnych, jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej i osób fizycznych będących przedsiębiorcami, których rok podatkowy, w którym dokonano wypłat, zakończył się 31.12.2020 r.

Od 1.1.2021 r. płatnicy ci składają informacje IFT-2R do Lubelskiego Urzędu Skarbowego w Lublinie.

Uwaga: podmioty, których rok podatkowy, w którym dokonano wypłat, zakończył się przed 31.12.2020 r., składają IFT-2R do wyspecjalizowanego urzędu skarbowego (wymienionego w § 6 ust.1 rozporządzenia w sprawie właściwości organów podatkowych w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2020 r.). Mają na to czas do końca 3. miesiąca po zakończeniu roku podatkowego przez płatnika.

 

Źródło: Ministerstwo Finansów

Planowane przedłużenie rozliczenia CIT za 2020 rok do 30 czerwca 2021 r.

W art. 16 projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw przewidziano dodanie art. 15zzja do ustawy z 2.3.2020 r. dotyczącej walki z COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 1842 ze zm.).

Dodany przepis art.15zzja ww. ustawy przewiduje przedłużenie do 30.6.2021 r. dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych terminu do złożenia CIT-8 za rok podatkowy, który zakończył się w okresie od 1.12.2020 r. do 28.2.2021 r. oraz wpłaty podatku wykazanego w tym zeznaniu podatkowym. W konsekwencji część podatników będzie mogła złożyć zeznanie CIT-8 i zapłacić podatek do 30.6.2021 r., zamiast do 31.3.2021 r.

Ponadto, zaproponowano przedłużenie do 30.6.2021 r. terminu do spełnienia przez podatników CIT, którzy wybrali opodatkowanie tzw. podatkiem estońskim – obowiązku wynikającego z art. 7aa ust. 9 pkt 2 PDOPrU, jeżeli pierwszy rok opodatkowania tych podatników ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych rozpoczyna się w okresie od 1.1.2021 r. do 31.3.2021 r. Obowiązek wynikający z art. 7aa ust. 9 pkt 2 PDOPrU dotyczy wykazania przychodów, kosztów i dochodu w zeznaniu składanym do końca trzeciego miesiąca pierwszego roku opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek kapitałowych.

Zmiany te miałyby wejść w życie z dniem następującym po ogłoszeniu ustawy.

Trzeba zauważyć, że z proponowanych zmian przepisów nie wynika, iż podatnicy CIT będą też mogli skorzystać z późniejszego złożenia sprawozdania finansowego. Na razie, choć przesunięto termin zeznania do 30.6.2021 r., to termin do złożenia sprawozdania finansowego pozostaje do 31.3.2021 r. Dotyczy to oczywiście sytuacji gdy rok obrotowy podatnika (spółki) pokrywa się z kalendarzowym. W takiej sytuacji spółka musi bowiem sporządzić sprawozdanie finansowe w ciągu trzech miesięcy od dnia bilansowego.

W indywidualnej sprawie należy złożyć skargę

Istnieją sytuacje, gdy UODO podejmuje działania z urzędu. Tak się dzieje najczęściej, gdy np. dochodzi do dużego wycieku danych, czyli naruszenia ochrony danych u konkretnego administratora. Działania UODO dotyczą wówczas samego naruszenia ochrony danych, a nie osób, których dotyczy dany incydent. Ponadto, gdy w takich sytuacjach dochodzi do podejrzenia, że dane działanie administratora lub konkretnej osoby nosi znamiona przestępstwa, zawiadamiane są organy ścigania.

W sprawach wszczętych z urzędu postępowanie toczy się pomiędzy administratorem danych a Prezesem UODO.

Takie przypadki należy jednak odróżnić od sprawy indywidualnej osoby. W takiej sytuacji wszczęcie postępowania przez UODO następuje po złożeniu skargi przez osobę, której dane dotyczą, na dany podmiot, którego należy wskazać w skardze i przedstawić oczekiwane żądanie, które ma spełnić, np. usunąć dane, sprostować je, dopełnić obowiązku informacyjnego wobec konkretnej osoby czy wycofać zgodę na przetwarzanie danych.

Postępowanie związane jest z żądaniem osoby

Wszczęcie postępowania przez Prezesa UODO w przedmiocie naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych w przypadku przetwarzania danych osobowych konkretnej osoby jest zatem ściśle związane z realizacją uprawnienia przez tę osobę wynikającego z art. 77 RODO, co oznacza, iż może być ono wszczęte wyłącznie na żądanie osoby, której dane dotyczą.

Prezes UODO może również wyjątkowo ze względu na szczególnie ważny interes strony wszcząć z urzędu postępowanie administracyjne w indywidualnej sprawie, jednakże musi na to uzyskać zgodę osoby, której dane osobowe są przetwarzane. Nie dysponując zgodą osoby, której dane osobowe są przetwarzane, na prowadzenie takiego postępowania, musi postępowanie umorzyć, bowiem mógłby działać wbrew jej woli. Ponadto uniemożliwiłby kształtowanie przedmiotu postępowania administracyjnego przez osobę, której praw i obowiązków dotyczyć ma prowadzone postępowanie.

Należy mieć na uwadze, że do postępowań przed UODO zastosowanie mają przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, które określają, że skarga inicjująca postępowanie musi zawierać m.in. wskazanie żądania strony.

Na fakt, że o charakterze i zakresie żądania, zawartym w piśmie wniesionym przez stronę w postępowaniu administracyjnym, decyduje ostatecznie strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane, wskazał także Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (IV SA/Gl 590/13, Legalis).

Dlatego w przypadku, gdy osoba, której dane dotyczą, uważa, że konkretny administrator danych naruszył jej prawa albo przetwarza jej dane z naruszaniem przepisów o ochronie danych osobowych, ma prawo do złożenia skargi do Prezesa UODO, jak i do skierowania sprawy na drogę sądową. RODO daje w art. 79 prawo dochodzenia swoich praw zarówno przez organem nadzoru, jak i przed sądem. Skorzystanie z jednej z tych dróg, np. skargi do UODO, nie wyklucza równoległego dochodzenia swoich praw na drugiej drodze, czyli przed sądem.

Ponadto RODO umożliwia też dochodzenie przed sądem odszkodowania, jeżeli w wyniku naruszenia przez administratora przepisów tego rozporządzenia dana osoba poniosła szkodę majątkową lub niemajątkową (art. 82).

Urząd nie ma uprawnień śledczych

Trzeba sobie zdawać sprawę, że niekiedy dochodzi do naruszenia ochrony danych, np. ujawnienia dokumentów, informacji o zdrowiu, ale nie jest znany administrator, u którego wyciek tych danych nastąpił. Urząd stara się wówczas ustalić administratora, a gdy nie jest to możliwe to zawiadamia organy ścigania. Bez wiedzy kto jest administratorem nie jest możliwe wszczęcie postępowania z urzędu.

UODO nie jest organem ściągania i nie ma kompetencji śledczych, by w niektórych przypadkach zidentyfikować sprawcę takiego naruszenia. Takie uprawnienia oraz narzędzia do tego mają jedynie organy ścigania, jak policja czy prokuratura.

RODO to nie cenzura

Bardzo często dane osobowe są ujawnianie przez media. W art. 85 ust. 1 i ust. 2 RODO określono, że państwa członkowskie przyjmują w swoim porządku krajowym regulacje, które pozwolą pogodzić prawo do ochrony danych osobowych z wolnością wypowiedzi i informacji.

Polski ustawodawca w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych przewidział wyłączenie art. 5-9, art. 11, art. 13-16, art. 18-22, art. 27, art. 28 ust. 2-10 oraz art. 30 RODO w stosunku do działalności „polegającej na redagowaniu, przygotowywaniu, tworzeniu lub publikowaniu materiałów prasowych w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe”.

Dziennikarze w swojej pracy muszą mieć jednak na uwadze ograniczenia, jakie nakładają na nich przepisy ustawy – Prawo prasowe. Muszą więc m.in.: zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, a także mieć na względzie ochronę dóbr osobistych (art. 12).

Przepisy tej ustawy zakazują publikowania informacji oraz danych dotyczących prywatnej sfery życia bez zgody osoby zainteresowanej, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działalnością publiczną tej osoby (art. 14. ust. 6). Odpowiedzialność prawna za naruszenie prawa spowodowane opublikowaniem materiału prasowego przewidziana jest w przepisach rozdziału 7 i 8 Prawa prasowego.

W przypadku wszczęcia przez UODO postępowania wobec mediów ujawniających dane w ramach działalności dziennikarskiej prowadziłoby to do sytuacji, w której Prezes UODO nie mógłby ocenić legalności takiego przetwarzania danych w oparciu o przesłanki określone w art. 6 ust. 1 RODO, z uwagi na wyłączenie stosowania tego przepisu do tego rodzaju działalności i musiałby postępowanie umorzyć.

Skutki nieuzupełnienia w terminie braków skargi na uchwałę rady gminy

Przypomniał o tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi (wyr. WSA w Łodzi z 17.2.2021 r., II SA/Łd 742/20, Legalis).

W tym przypadku rada gminy, na podstawie:

– podjęła uchwałę w sprawie przyjęcia takiego regulaminu na terenie gminy.

Skargę na tę uchwałę wniósł prokurator rejonowy zarzucając jej podjęcie z istotnym naruszeniem prawa oraz wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w części. Niestety w tym przypadku skarga zawierała braki, tj. brak numeru identyfikacyjnego.

Mając na uwadze przepisy ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: PostAdmU). Wynika z nich m.in., że pismo strony powinno zawierać w przypadku, gdy jest pierwszym pismem w sprawie numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku – numer identyfikacyjny REGON albo numer w innym właściwym rejestrze lub ewidencji, albo numer identyfikacji podatkowej strony wnoszącej pismo, niebędącej osobą fizyczną, która nie ma obowiązku wpisu we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest ona obowiązana do jego posiadania (art. 46 § 2 pkt 1 lit. c PostAdmU).

W omawianym przypadku wniesiona przez prokuratora skarga podlegała odrzuceniu, ponieważ pomimo prawidłowego wezwania i pouczenia uchybiono terminowi do uzupełnienia jej braków, tu: wskazania numeru identyfikacyjnego prokuratury. Z dowodu doręczenia wezwania do uzupełnienia braku skargi, doręczono je skarżącemu 26.10.2020 r., co oznacza, że termin na jego wykonanie upłynął 2.11.2020 r. Tymczasem skarżący wskazał ten numer identyfikacyjny dopiero pismem nadanym 4.11.2020 r. Skarga ta nie mogła zatem otrzymać dalszego biegu. Odrzucenie skargi oznacza odmowę jej merytorycznego rozpoznania.

ZUS zakończył wysyłkę PIT-ów do świadczeniobiorców

Osoby, które nie otrzymały PIT-ów do końca lutego lub mają wątpliwości dotyczące otrzymanej deklaracji, powinny skontaktować się z placówką ZUS, która wypłacała im świadczenie. Mogą również zadzwonić do Centrum Obsługi Telefonicznej (COT) ZUS.

Również podczas e-wizyty, spotkania on-line z ekspertem ZUS, można wyjaśnić wątpliwości związane z otrzymanym dokumentem PIT.

Jakie deklaracje wysłał ZUS?

Formularz ten otrzymają również osoby, które w 2020 roku:

PIT-11A z ZUS – co dalej?

W tym roku ZUS nie rozliczył świadczeniobiorców z nadpłatą podatku – takie osoby otrzymają PIT 11A. Mogą one złożyć samodzielnie zeznanie albo mogą poczekać do 30 kwietnia – wtedy urząd skarbowy zaakceptuje zeznanie PIT-37 za 2020 r. w usłudze Twój e-PIT na stronie podatki.gov.pl.

Zwrot nadpłaty nastąpi w ciągu 45 dni od złożenia zeznania podatkowego w formie elektronicznej lub 3 miesięcy – od złożenia deklaracji w formie papierowej w urzędzie skarbowym.

Jeśli podatnik nie poda numeru konta, na który ma być zwrócona nadpłata, a nie przekracza ona 23,20 zł (czyli dwukrotności kosztów upomnienia w postępowaniu egzekucyjnym – 2 x 11,60 zł), to otrzyma ją w kasie urzędu skarbowego.

Nadpłata wysłana przekazem pocztowym będzie pomniejszona o koszty przesyłki.

Świadczeniobiorcy, którzy chcą skorzystać z odliczeń od dochodu lub od podatku, mogą to zrobić w zeznaniu podatkowym PIT-37 lub PIT-36, które powinni złożyć do urzędu skarbowego do 30 kwietnia 2021 r.

1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego

Emeryci lub renciści mogą przekazać 1% podatku na rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego (OPP). Jeśli jest to ta sama organizacja co w ubiegłym roku, nie muszą nic robić. Urząd skarbowy zrobi to za nich, w usłudze Twój e-PIT. Jednak wskazana w ubiegłym roku OPP musi być w aktualnym wykazie OPP.

Jeżeli świadczeniobiorcy chcą przekazać 1% podatku na rzecz innej niż w ubiegłym roku OPP, to powinni wypełnić druk PIT-OP i przekazać do swojego urzędu skarbowego.

Źródło:

zus.pl

Od 1 marca wzrost emerytur i rent

Ustawowy wskaźnik waloryzacji świadczeń to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20 % realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym.

W 2021 roku wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2021 r. wynosi 104,24 %.

Oznacza to, że do wszystkich świadczeń emerytalno-rentowych zostanie zastosowana waloryzacja procentowa w oparciu o rzeczywisty wskaźnik waloryzacji, zgodnie ze schematem zaproponowanym w ustawie.

Całkowity koszt waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych i innych świadczeń z systemu powszechnego, rolniczego i mundurowego, szacowany jest na ok. 10,6 mld zł (łącznie ze skutkiem finansowym waloryzacji rocznego świadczenia pieniężnego dla emerytów i rencistów – tzw. trzynastej emerytury).

Ważny wyrok TK dla przedsiębiorców i podmiotów, które posiadają grunty w ramach prowadzonych działalności gospodarczych

Jakiego przepisu dotyczy wyrok?

Od kilku lat pojawiła się niebezpieczna tendencja interpretacyjna organów, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1170 ze zm.) wskazujący, iż za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uznaje się grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, należy rozumieć w taki sposób, iż sam fakt posiadania danego gruntu przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą kwalifikuje go jako grunt związany z prowadzoną działalności gospodarczą. Podejście takie jest niekorzystne z punktu widzenia przedsiębiorców, gdyż stawki za grunty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą są wyższe niż stawki od samych gruntów np. rolnych.

Wielokrotnie zdarza się, iż osoba prowadząca działalność gospodarczą nabywa grunty, które być może, ale niekoniecznie będzie w przyszłości użytkować na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Może się jednak okazać, że przez wiele lat nie będą one używane przez przedsiębiorcę. W przypadku, gdy opodatkowanie takich gruntów jest wysokie, sytuacja jest dla niego niekorzystna.

W aktualnym orzecznictwie prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym nieruchomość znajdująca się w posiadaniu osoby fizycznej, będącej przedsiębiorcą, jest związana z powadzeniem działalności gospodarczej pod warunkiem, że stanowi ona element jego przedsiębiorstwa. Stanowienie elementu przedsiębiorstwa może mieć miejsce w szczególności poprzez cechy faktyczne tej nieruchomości lub też z uwagi na rodzaj prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej. Zatem ujęcie w ewidencji środków trwałych, może być jedną z przesłanek do uznania takiej nieruchomości za nieruchomość związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie są to jednak grunty, które jedynie przejściowo nie są wykorzystywane przez osobę fizyczną w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, ale potencjalnie mogą być one wykorzystywane na ten cel z uwagi na ich charakter.

Przełomowy wyrok TK

Jak wskazał TK w wyroku z 24.2.2021 r. SK 39/19, Legalis, art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Podatnicy muszą jednak uzbroić się w cierpliwość w oczekiwaniu na uzasadnienie, które wyjaśni, jakie podejście należy przyjąć w opodatkowaniu nieruchomości związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

MF wydłuża czas konsultacji podatkowych dotyczących usług zarządzania funduszami inwestycyjnymi

Termin konsultacji podatkowych zostaje przedłużony ze względu na postulaty strony społecznej.

Szczegółowe informacje na temat konsultacji znajdują się na stronie Ministerstwa Finansów.

 

Nieruchomości zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej – stawka podatku od nieruchomości według Trybunału Konstytucyjnego

Tak orzekł Trybunał Konstytucyjny (wyr. TK z 24.2.2021 r., SK 39/19).

Chodzi tu o przepis art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLok, zgodnie z którym grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej to (poza przewidzianym wyłączeniem) grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Trybunał Konstytucyjny zwrócił uwagę, że przepis ten, w swoim literalnym brzmieniu, nie uwzględnia okoliczności, czy dana nieruchomość jest faktycznie lub może być potencjalnie wykorzystywana na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej. Powoduje to objęcie definicją legalną gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, a co za tym idzie opodatkowanie wyższą stawką podatkową wszystkich (z wyjątkiem wyłączonych w art. 1a ust. 2a PodLokU) nieruchomości będących w posiadaniu podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy podatnik faktycznie wykorzystuje je lub mógłby je wykorzystywać w swojej działalności gospodarczej. Oznacza to, że sam fakt posiadania nieruchomości przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą implikuje konieczność zapłaty podatku w wyższej stawce.

Przepis art. 1a ust. 1 pkt 3 PodLokU stanowi, zdaniem TK, instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej.

W związku z tym, że zastosowane kryterium „posiadania gruntu przez przedsiębiorcę” nie realizuje wyłącznie celu fiskalnego, prowadzi do nieuzasadnionego konstytucyjnie naruszenia prawa do własności. Jednocześnie przepisu w tym brzmieniu nie można uzasadnić ochroną interesu publicznego, co prowadzi do wniosku, że nie są w tym przypadku spełnione przesłanki testu proporcjonalności.

Nieproporcjonalność ingerencji w konstytucyjne prawo własności Trybunał upatruje w braku precyzyjnych kryteriów, poza samym posiadaniem nieruchomości przez przedsiębiorcę, pozwalających ustalić występowanie faktycznego lub potencjalnego związku gruntu lub budynku z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Tarcza Antykryzysowa. Podsumowanie rocznego wsparcia pracodawców

Tarcza Antykryzysowa to wciąż rozszerzany i udoskonalany pakiet wsparcia dla pracodawców, którego głównym celem jest ochrona jak największej liczby miejsc pracy.

Do tej pory w ramach poszczególnych instrumentów wsparcia do pracodawców trafiło 187,29 mld zł, z czego:

Źródło:

www.gov.pl