Prezydent podpisał ustawę wprowadzającą Polski Ład 2.0
Dnia 14 czerwca br. prezydent podpisał ustawę o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw.
Poniżej zaprezentowano najważniejsze zmiany wprowadzone nowelą.
Likwidacja tzw. ulgi dla klasy średniej
Obniżenie stawki PIT z 17% na 12% umożliwia likwidację tzw. ulgi dla klasy średniej. Kwota wolna od podatku pozostaje na poziomie 30 tys. zł, a próg podatkowy na poziomie 120 tys. zł. Dla niektórych przedsiębiorców (niekorzystających z obniżonej stawki PIT) wprowadzone zostało odliczenie części składki zdrowotnej od podstawy opodatkowania.
Zgodnie z ustawą przedsiębiorcy na podatku liniowym, ryczałcie i karcie podatkowej będą mogli rozliczyć w podatku dochodowym zapłacone składki zdrowotne do określonego limitu. W przypadku liniowców limit wyniesie 8,7 tys. zł (pomniejszenie dochodu). Dla ryczałtowców będzie to 50% zapłaconych składek zdrowotnych (pomniejszenie przychodu). Natomiast dla podatników na karcie – 19% zapłaconej składki (pomniejszenie podatku).
Ustawa daje również możliwość ponownego wyboru rozliczenia na skali podatkowej przez tych przedsiębiorców, którzy wybrali podatek liniowy lub ryczałt.
Preferencje prorodzinne
Ustawa przywraca preferencyjne rozliczenie osób samotnie wychowujących dzieci na zasadach sprzed 2022 r. Z podwójnej kwoty wolnej (60 tys. zł) korzystać będą wszyscy samotni rodzice.
Zwiększony został limit kwoty dochodów dziecka, który warunkuje skorzystanie z preferencji podatkowych przez rodziców (z 3089 zł do 16 061,28 zł w 2022 r.), a renta rodzinna rozdzielona została od dochodów rodzica, dzięki czemu dziecko skorzysta z „własnej” kwoty wolnej.
W wyniku wprowadzonych zmian nie będzie pobierana składka zdrowotna od renty małoletnich dzieci oraz od wynagrodzenia osób powołanych do realizacji obowiązków społecznych lub obywatelskich – do 6000 zł wynagrodzenia rocznie.
OPP z 1,5%
Podpisana ustawa podniosła również wysokość procentową podatku przekazywanego na rzecz organizacji pożytku publicznego z 1% do 1,5%.
Zmiany dotyczą również:
- Ujednolicenia terminów rocznego rozliczenia PIT (formularze: PIT-37, PIT-36, PIT-36S, PIT-28, PIT-28S, PIT-36L, PIT-36LS, PIT-39, PIT-38). Zeznania te będą składane w terminie od 15 lutego do 30 kwietnia;
- Fakultatywnego wzoru PIT-2, w którym zawierać się będą oświadczenia i wnioski mające wpływ na obliczenie zaliczki;
- Ulgi na zabytki w nowym kształcie – wyłącznie na renowację, konserwację i remonty z nowym warunkiem formalnym polegającym na tym, że skorzystać z niej będzie można po zatwierdzeniu remontu przez konserwatora zabytków.
Kwota wolna u kilku pracodawców i przy umowach zlecenia
Nowe regulacje rozwiązują problem podatników mających kilka różnych źródeł dochodu równocześnie. Chodzi o osoby, które mają np. kilka umów o pracę albo łączą pracę z emeryturą. Po zmianach, od 1 stycznia 2023 r. będą one mogły upoważnić nawet trzech płatników (pracodawców, zleceniodawców, ZUS) do zmniejszania zaliczek na PIT (o kwotę 3,6 tys. zł). W przypadku jednej umowy/świadczenia kwota zmniejszająca podatek wyniesie 300 zł miesięcznie, przy dwóch – po 150 zł, a przy trzech – po 100 zł.
Od 1 stycznia 2023 r. kwota wolna będzie uwzględniana także w rozliczeniu miesięcznym przy umowach zlecenia.
Źródło: Ministerstwo Finansów
Wypłata dywidendy z kapitału (funduszu) zapasowego
Przepisy KSH nie przewidują okresu po jakim nie jest możliwe przeznaczenie kapitału zapasowego na wypłatę dywidendy. Warunkiem wypłaty jest podjęcie stosownej uchwały.
Warunkiem wypłaty dywidendy jest podjęcie uchwały zgromadzenia wspólników co do podziału zysku, co wynika wprost z art. 191 § 1 KSH.
Przepisy kodeksowe nie wskazują okresu za jaki zysk może być ograniczony co do wypłaty. Brak jest więc przeciwwskazań by wspólnicy podjęli uchwałę co do wypracowanego zysku z lat ubiegłych, pierwotnie przekazanego na kapitał zapasowy na wypłatę dywidendy.
Niemniej jednak wspólnicy spółki z o.o. powinni przeanalizować czy zapisy umowy spółki nie zawierają zapisów ograniczających to prawo.
Wprowadzenie do umowy spółki zapisów co do konieczności przekazania z wypracowanego zysku określonej kwoty na kapitał zapasowy lub na określony cel, prowadzi do tego, że ww. wartości nie mogą zostać uwzględnione przy kalkulacji kwoty do podziału w spółce z o.o.
Zgodnie z art. 192 KSH kwota dokonanej wypłaty dywidendy (zysku przeznaczonego do podziału dla wspólników) podlega pomniejszeniu o niepokryte straty, udziały własne oraz o kwoty, które zgodnie z ustawą lub umową spółki powinny być przekazane z zysku za ostatni rok obrotowy na kapitały zapasowy lub rezerwowe. W praktyce gospodarczej niewiele podmiotów w umowach spółek zawiera zapisy nakazujące przekazanie określonej kwoty wypracowanego zysku z roku bieżącego na kapitał zapasowy.
Środki zgromadzone na kapitale zapasowym mogą być przeznaczone do podziału między wspólników, tylko gdy pochodzą z zysku, pozostałe, jak agio, nie podlegają podziałowi między wspólników. Kapitał zapasowy bowiem służy zapewnieniu środków na pokrycie strat spółki i z tego powodu obowiązuje zakaz zwrotu wspólnikom wkładów, obejmujący również agio (art. 189 KSH).
Zakładam, że w tym przypadku brak jest strat z lat ubiegłych oraz zapisów umownych co do zapewnienia określonej wysokości kapitału zapasowego, a ponadto, że kapitał zapasowy powstał z wypracowanych zysków, co powoduje, iż możliwe jest podjęcie uchwały co do przeznaczenia zysku do podziału, w kwocie stanowiącej wypracowany kapitał zapasowy, w pomniejszeniu o udziały własne.
W przypadku gdy uchwała odnośnie wypłaty dywidendy podjęta zostanie w trakcie roku (nie przy zatwierdzeniu sprawozdania rocznego), należy przekazać ją do KRS zgodnie z art. 69 ust. 1 RachunkU, który stanowi, iż kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, sprawozdanie z badania, jeżeli podlegało ono badaniu, odpis uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a w przypadku jednostek, o których mowa w art. 49 ust. 1 RachunkU – także sprawozdanie z działalności – w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego.
Strona internetowa Rzecznika Finansowego po ukraińsku
Biuro Rzecznika Finansowego uruchomiło ukraińską wersję strony internetowej. Jest to kolejna, obok angielskiej i francuskiej, wersja witryny internetowej Rzecznika Finansowego. Zawiera kompaktowo podane informacje na temat działalności Biura, zakresu jego kompetencji oraz udzielanej pomocy dla klientów rynku bankowo-kapitałowego i ubezpieczeniowego.
Jednocześnie na uruchomionych właśnie stronach, ukraińscy klienci znajdą porady i ostrzeżenia związane z bezpiecznym korzystaniem z dostępnych w Polsce produktów i usług finansowych. Specjaliści Biura Rzecznika Finansowego informują o prawach i obowiązkach klientów na polskim rynku, a także możliwych zagrożeniach ze strony oszustów, np. metodach wyłudzania danych.
Wcześniej, bo już marcu br., Rzecznik Finansowy rozpoczynając specjalną akcję pod hasłem #RFdlaUkrainy, uruchomił bezpłatne porady mailowe w języku ukraińskim ([email protected]). Klienci mogą zwrócić się tam o pomoc i poradę związaną z korzystaniem z produktów i usług finansowych oraz ubezpieczeniowych dostępnych na polskim rynku.
Również w marcu Rzecznik Finansowy zwrócił się do działających w Polsce banków, instytucji pożyczkowych, zakładów ubezpieczeń oraz instytucji zrzeszających te podmioty z postulatami dobrych praktyk, w związku z napływem do naszego kraju uchodźców z Ukrainy. Rzecznik Finansowy postuluje w nim o zapewnienie uchodźcom co najmniej podstawowych i bezpiecznych usług bankowych, ale również ochrony przed działaniami niezgodnymi z prawem, w tym ochronę konsumencką.
Natomiast w kwietniu br. Rzecznik Finansowy przeprowadził w mediach społecznościowych kampanię ostrzegawczą w języku ukraińskim, gdzie zwraca uwagę na możliwe zagrożenia podczas korzystania z bankowości online i dobre praktyki w kontaktach z instytucjami finansowymi.
Rzecznik Finansowy na bieżąco monitoruje rynek bankowo-kapitałowy oraz ubezpieczeniowy pod kątem produktów i usług oferowanych uchodźcom z Ukrainy. Jednocześnie eksperci Rzecznika Finansowego na bieżąco przygotowują porady i ostrzeżenia w języku ukraińskim, związane z potencjalnymi zagrożeniami dla konsumentów i działalnością przestępczą.
Źródło: Rzecznik Finansowy
Utrata dokumentu z danymi osobowymi i niezgłoszenie tego zdarzenia przyczyną ukarania administratora
Urząd Ochrony Danych Osobowych został powiadomiony przez Komendanta Powiatowego Policji o potencjalnych nieprawidłowościach związanych z przetwarzaniem danych osobowych przez spółkę. Wobec powyższego, organ nadzorczy wezwał spółkę jako administratora danych do złożenia wyjaśnień w sprawie. W toku czynności wyjaśniających prowadzonych przez Urząd Ochrony Danych Osobowych ujawniony został fakt zagubienia dokumentu z akt osobowych pracownika spółki.
Spółka wskazała w wyjaśnieniach skierowanych do organu nadzorczego, że doszło do naruszenia ochrony danych osobowych polegającego na utracie z winy pracodawcy świadectwa pracy jednego z pracowników. Jednocześnie spółka wyjaśniła, że nie zgłosiła naruszenia do UODO, ponieważ w jej opinii nie wiązało się ono z ryzykiem naruszenia praw lub wolności osoby, której dane dotyczą. Spółka oświadczyła, że zawiadomiła pracownika o utracie jego świadectwa pracy, a on sam nie zgłaszał z tego tytułu roszczeń wobec spółki.
W świadectwie pracy jest wiele ważnych informacji o osobie
Zdaniem UODO uznanie przez spółkę, że incydent nie stanowił naruszenia ochrony danych osobowych, nie miało podstaw faktycznych ani prawnych. Informacje uwzględnione w treści świadectwa pracy stanowią dane osobowe. Oprócz podstawowych danych ,takich jak: imię, nazwisko, miejsce zamieszkania czy data urodzenia, w treści świadectwa pracy podaje się informacje szczególnie istotne z punktu widzenia praw lub wolności osoby, której dane dotyczą. W szczególności za takie dane należy uznać informacje o trybie i podstawie prawnej rozwiązania lub podstawie prawnej wygaśnięcia stosunku pracy, a także o ewentualnym zajęciu egzekucyjnym wynagrodzenia. Takie dane mogą w sposób bezpośredni lub pośredni ujawniać informacje o życiu osobistym tej osoby, o jej problemach natury prawnej oraz statusie majątkowym (np. informacja o zajęciu wynagrodzenia z tytułu postępowania egzekucyjnego) itd.
Obawa nieuprawnionego wykorzystania danych
Należy mieć na uwadze, że jeżeli występuje ryzyko naruszenia praw lub wolności osoby, której dotyczy naruszenie ochrony danych osobowych, administrator powinien zgłosić to naruszenie organowi nadzorczemu.
Nie jest przy tym istotne, czy osoba nieuprawniona faktycznie zapoznała się z danymi osobowymi osoby, której dane znajdują się na zagubionym świadectwie pracy. Istotny jest fakt, że wystąpiło ryzyko takiego zdarzenia, co oznacza że osoba nieuprawniona miała możliwość zapoznania się z tymi danymi. Z uwagi na zakres danych znajdujących się na zagubionym dokumencie, w opinii UODO, wystąpiło ryzyko naruszenia praw lub wolności podmiotu danych. W konsekwencji spółka jako administrator danych powinna dokonać zgłoszenia naruszenia do organu nadzorczego, czego nie uczyniła, nie spełniając tym samym obowiązków wynikających z ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych (RODO).
Powody nałożenia administracyjnej kary pieniężnej
W ocenie UODO spółka podjęła świadomą decyzję, by nie zawiadamiać o naruszeniu organu nadzorczego, pomimo kierowanych do niej pism wskazujących na możliwość zaistnienia w tej sprawie ryzyka naruszenia praw lub wolności osób, których dotyczyło zdarzenie. Oznacza to, że spółka nie zrealizowała obowiązku zawiadomienia UODO o zaistniałym naruszeniu.
Należy podkreślić, że zagubiony dokument nie został do dnia wydania decyzji odnaleziony.
Biorąc ww. czynniki pod uwagę, organ nadzorczy skorzystał z przysługujących mu uprawnień i nałożył karę pieniężną w wysokości prawie 16 tys. zł (15 994 złotych).
Ważny jest czas reakcji na zaistniały incydent
Należy przypomnieć, że każdy administrator bez zbędnej zwłoki – w miarę możliwości, nie później niż w terminie 72 godzin po stwierdzeniu naruszenia ochrony danych – zgłasza je organowi nadzorczemu. W przypadku poważnych naruszeń, bardzo ważny jest czas reakcji administratora, bowiem jeżeli okazałoby się , że powinien on powiadomić nie tylko Prezesa UODO, ale także osoby, których dane są przedmiotem naruszenia, a tego wcześniej nie zrobił, wówczas można szybko wskazać mu taką konieczność. Bardzo ważne jest, aby osoby, których dane zostały np. ujawnione, skradzione albo w inny sposób dotknięte naruszeniem, mogły po ww. powiadomieniu jak najszybciej same podjąć działania, które zabezpieczą je przed zagrożeniami związanymi z incydentem.
Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/2393
Wymagania techniczno-budowlane przy zatrudnianiu niepełnosprawnych
Na sposób i zakres funkcjonalno-przestrzennego dostosowania budynków, ich wyposażenia oraz otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych istotny wpływ ma rodzaj i stopień niepełnosprawności tych osób. Największych udogodnień i przystosowań typu budowlanego wymagają osoby niepełnosprawne ruchowo, głównie z dysfunkcją kończyn dolnych – szczególnie osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich, jak również osoby z dysfunkcją narządu wzroku. Spełnianie ich potrzeb oraz wymagań zaspokajają w dużej mierze oczekiwania osób o innych rodzajach niepełnosprawności i wpływa na podwyższenie standardu wnętrz przeznaczonych również dla ludzi zdrowych.
Ogrodzenia
- Bramy i furtki w ogrodzeniu nie mogą otwierać się na zewnątrz działki. Furtki w ogrodzeniu przy budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i budynkach użyteczności publicznej nie mogą utrudniać dostępu do nich osobom niepełnosprawnym poruszającym się na wózkach inwalidzkich.
- Szerokość furtki powinna być nie mniejsza niż 0,9 m, przy czym na drodze pożarowej szerokość tę regulują przepisy odrębne dotyczące ochrony przeciwpożarowej.
Miejsca postojowe dla samochodów osobowych
- Zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.
- Liczbę stanowisk postojowych i sposób urządzenia parkingów należy dostosować do wymagań ustalonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby stanowisk, z których korzystają osoby niepełnosprawne.
- Dla parkingów przy zakładach pracy chronionej liczbę odpowiednio przystosowanych i oznakowanych stanowisk postojowych ustala się proporcjonalnie do liczby pracowników i liczby osób korzystających z tego parkingu. Przyjmuje się średnio, że ok. 10% stanowisk, nie mniej jednak niż 2, powinno być przeznaczonych dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne.
- Stanowiska postojowe dla samochodów osobowych, z których korzystają wyłącznie osoby niepełnosprawne, mogą być zbliżone bez żadnych ograniczeń do okien innych budynków. Miejsca te wymagają odpowiedniego oznakowania.
- Stanowiska postojowe dla samochodów osobowych użytkowanych przez osoby niepełnosprawne powinny mieć wymiary wynoszące co najmniej: szerokość 3,6 m i długość 5 m. W przypadku usytuowania wzdłuż jezdni, stanowiska postojowe dla samochodów osobowych użytkowanych przez osoby niepełnosprawne powinny mieć wymiary wynoszące co najmniej: szerokość 3,6 m i długość 6 m.
Garaże dla samochodów osobowych
- Stanowiska postojowe w garażu, przeznaczone dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne, powinny mieć zapewniony dojazd na wózku inwalidzkim z drogi manewrowej do drzwi samochodu co najmniej z jednej strony, o szerokości nie mniejszej niż 1,2 m.
- Stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne, należy sytuować na poziomie terenu lub na kondygnacjach dostępnych dla tych osób z pochylni, odpowiadającej warunkom określonym w przepisach dotyczących pochylni i schodów. W garażu wielopoziomowym lub stanowiącym kondygnację w budynku mieszkalnym wielorodzinnym oraz budynku użyteczności publicznej należy zainstalować urządzenia dźwigowe lub inne urządzenia podnośne umożliwiające transport pionowy osobom niepełnosprawnym poruszającym się na wózkach inwalidzkich na inne kondygnacje, które wymagają dostępności dla tych osób.
Dojścia i dojazdy
- Do wejść do budynku mieszkalnego wielorodzinnego, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej (przez budynek użyteczności publicznej należy rozumieć budynek przeznaczony na potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, kultu religijnego, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, wychowania, opieki zdrowotnej, społecznej lub socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, w tym usług pocztowych lub telekomunikacyjnych, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym, oraz inny budynek przeznaczony do wykonywania podobnych funkcji; za budynek użyteczności publicznej uznaje się także budynek biurowy lub socjalny), powinny być doprowadzone od dojść i dojazdów utwardzone drogi o szerokości min. 1,5 m, przy czym co najmniej jedno dojście powinno zapewnić osobom niepełnosprawnym dostęp do całego budynku lub tych jego części, z których osoby te mogą korzystać. Wymaganie dostępności osób niepełnosprawnych nie dotyczy budynków na terenach zamkniętych, z wyjątkiem budynków użyteczności publicznej.
- Wymiary płaszczyzny podestu przy wejściu do budynku powinny umożliwiać swobodne manewrowanie wózkiem inwalidzkim i zależą od rodzaju oraz kierunku otwierania skrzydeł drzwiowych. W związku z tym, w zależności od rodzaju drzwi i przyjętego rozwiązania, należy zapewnić przestrzeń o wymiarach co najmniej 1,5 x 1,5 m albo 1,5 x 2 m.
- W przypadku stosowania przed wejściem lub w przedsionku wycieraczek perforowanych – kształt i wielkość otworów powinny zapewniać bezpieczny przejazd wózkiem inwalidzkim i przejście osób posługujących się kulami i laskami.
- Umieszczenie odbojów, skrobaczek, wycieraczek do obuwia lub podobnych urządzeń wystających ponad poziom płaszczyzny dojścia w szerokości drzwi wejściowych do budynku jest zabronione.
- Wpusty kanalizacyjne, pokrywy urządzeń sieci uzbrojenia terenu i instalacji podziemnych oraz inne osłony otworów, usytuowane na trasie przejścia lub przejazdu, powinny znajdować się w płaszczyźnie chodnika lub jezdni.
- Wpusty kanalizacyjne oraz ażurowe osłony otworów w płaszczyźnie chodnika lub przejścia przez jezdnię powinny mieć odstępy między prętami lub średnice otworów nie większe niż 20 mm.
Wymagania ogólne dla budynków i pomieszczeń
- Wysunięte elementy budynku, takie jak: wystawy sklepowe, gabloty reklamowe, a także obudowy urządzeń technicznych nie mogą być wysunięte poza płaszczyznę ściany zewnętrznej budynku o więcej niż 0,5 m – przy zachowaniu użytkowej szerokości chodnika nie mniejszej niż 2 m oraz zapewnieniu bezpieczeństwa ruchu dla osób z dysfunkcją narządu wzroku.
- Skrzydła drzwiowe i okienne oraz kraty, okiennice lub inne osłony, w pozycji otwartej lub zamkniętej, nie mogą zawężać szerokości użytkowej chodnika usytuowanego bezpośrednio przy ścianie zewnętrznej budynku, w której się znajdują, jak również zawężać szerokości użytkowej zewnętrznych schodów i pochylni.
- W budynku mieszkalnym, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, wyposażonym w dźwigi, należy zapewnić osobom niepełnosprawnym dojazd z poziomu terenu i dostęp na wszystkie użytkowe kondygnacje.
- W przypadku wbudowywania lub przybudowywania szybu dźwigowego do istniejącego budynku dopuszcza się usytuowanie drzwi przystankowych na poziomie spocznika międzypiętrowego, jeżeli zostanie zapewniony dostęp do kondygnacji użytkowej osobom niepełnosprawnym.
- W niskim budynku zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej, niewymagającym wyposażenia w dźwigi, należy zainstalować urządzenia techniczne, zapewniające osobom niepełnosprawnym dostęp na kondygnacje z pomieszczeniami użytkowymi, z których będą korzystać.
Wejścia do budynków, drzwi
- Położenie drzwi wejściowych do budynku oraz kształt i wymiary pomieszczeń wejściowych powinny umożliwiać dogodne warunki ruchu. Drzwi wejściowe do budynku i ogólnodostępnych pomieszczeń użytkowych powinny mieć w świetle ościeżnicy co najmniej szerokość 0,9 m i wysokość 2 m.
- W przypadku zastosowania drzwi zewnętrznych dwuskrzydłowych szerokość skrzydła głównego nie może być mniejsza niż 0,9 m. Wysokość progów w drzwiach nie może przekraczać 20 mm.
- W wejściach do budynku i ogólnodostępnych pomieszczeń użytkowych mogą być zastosowane drzwi obrotowe lub wahadłowe, pod warunkiem usytuowania przy nich drzwi rozwieranych lub rozsuwanych, przystosowanych do ruchu osób niepełnosprawnych, oraz spełnienia wymagań dotyczących drzwi stanowiących wyjście ewakuacyjne z pomieszczenia oraz na drodze ewakuacyjnej.
- W budynku użyteczności publicznej drzwi wewnętrzne, z wyjątkiem drzwi do pomieszczeń technicznych i gospodarczych, powinny mieć co najmniej szerokość 0,9 m i wysokość 2 m w świetle ościeżnicy. Drzwi nie powinny mieć progów. Drzwi otwierające się systemem tradycyjnym powinny mieć klamkę umieszczoną na wysokości 0,85 – 1,1 m od poziomu podłogi. Zamiast klamek, stwarzających możliwość zaczepienia ubraniem, bezpieczniej jest stosować uchwyty,
- które należy umieszczać tak, aby oś pozioma uchwytu znajdowała się nie wyżej niż 1 m i nie niżej niż 0,9 m od poziomu podłogi.
- Skrzydła drzwiowe wykonane z przezroczystych tafli powinny być oznakowane w sposób widoczny i wykonane z materiału zapewniającego bezpieczeństwo użytkowników w przypadku stłuczenia. Przezroczyste ściany działowe, znajdujące się w pomieszczeniach pracy, w pobliżu takich pomieszczeń lub wzdłuż przejść – muszą być jednoznacznie oznakowane oraz wykonane z materiału odpornego na rozbicie lub tak osłonięte, aby niemożliwe było zetknięcie się pracownika ze ścianą lub jego zranienie w razie rozbicia tej ściany. Oznakowanie drzwi to – na przykład – wprowadzenie odmiennego, silnie kontrastującego koloru lub faktury obramowania drzwi w stosunku do tła, albo zastosowanie odmiennego koloru płaszczyzny skrzydeł drzwiowych w stosunku do ściany.
Konstrukcja okien
- Skrzydła okien, świetliki oraz nawietrzaki okienne, wykorzystywane do przewietrzania pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi, należy wyposażyć w urządzenia pozwalające na łatwe ich otwieranie i regulowanie wielkości otwarcia z poziomu podłogi lub pomostu przez osoby niepełnosprawne, jeżeli nie przewiduje się korzystania z pomocy innych współużytkowników.
- Okna w pomieszczeniach przewidzianych do korzystania przez osoby niepełnosprawne powinny mieć urządzenia przeznaczone do ich otwierania, usytuowane nie wyżej niż 1,2 m nad poziomem podłogi.
Grzejniki
- W pomieszczeniu przeznaczonym na zbiorowy pobyt osób niepełnosprawnych na grzejnikach centralnego ogrzewania należy umieszczać osłony, ochraniające od bezpośredniego kontaktu z elementem grzejnym.
Nawierzchnia, zmiana poziomu podłogi
- Nawierzchnia dojść do budynków, schodów i pochylni zewnętrznych i wewnętrznych, ciągów komunikacyjnych w budynku oraz podłóg w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, a także posadzki w garażu, powinna być wykonana z materiałów niepowodujących niebezpieczeństwa poślizgu.
- W budynku użyteczności publicznej pomieszczenia ogólnodostępne ze zróżnicowanym poziomem podłóg powinny być przystosowane do ruchu osób niepełnosprawnych.
- W budynku użyteczności publicznej, produkcyjnym i magazynowym, w miejscach, w których następuje zmiana poziomu podłogi, należy zastosować rozwiązania techniczne, plastyczne lub inne sygnalizujące tę różnicę.
Pochylnie i schody
- Maksymalne nachylenie pochylni do ruchu pieszego i dla osób niepełnosprawnych, poruszających się przy użyciu wózka inwalidzkiego, gdy pochylnia jest usytuowana na zewnątrz budynku bez przykrycia i przy jej wysokości do 0,15 m – nie może przekraczać 15%, przy wysokości pochylni do 0,5 m – 8%, przy wysokości pochylni ponad 0,5 m – 6%. Gdy pochylnia jest usytuowana wewnątrz budynku lub pod dachem maksymalne jej nachylenie, przy wysokości do 0,15 m nie może przekraczać 15%, przy wysokości do 0,5 m – 10%, a przy wysokości ponad 0,5 m – 8%.
- Pochylnie do ruchu pieszego i dla osób niepełnosprawnych, mające długość ponad 9 m, powinny być podzielone na krótsze odcinki, przy zastosowaniu spoczników o długości co najmniej 1,4 m.
- Pochylnie przeznaczone dla osób niepełnosprawnych powinny mieć szerokość płaszczyzny ruchu 1,2 m, krawężniki o wysokości co najmniej 0,07 m i obustronne poręcze, umieszczone na wysokości 0,75 m i 0,9 m od płaszczyzny ruchu, przy czym odstęp między nimi powinien mieścić się w granicach od 1 m do 1,1 m.
- Długość poziomej płaszczyzny ruchu na początku i na końcu pochylni powinna wynosić co najmniej 1,5 m. Powierzchnia spocznika przy pochylni dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich powinna mieć wymiary co najmniej 1,5 x 1,5 m poza polem otwierania skrzydła drzwi wejściowych do budynku.
- Poręcze przy schodach zewnętrznych i pochylniach, przed początkiem i za końcem, należy przedłużyć o 0,3 m oraz zakończyć w sposób zapewniający bezpieczne użytkowanie.
- Nawierzchnia dojść do budynków, schodów i pochylni zewnętrznych i wewnętrznych, ciągów komunikacyjnych w budynku oraz podłóg powinna być wykonana z materiałów nie powodujących niebezpiecznego poślizgu.
- Krawędzie stopni schodów w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych i użyteczności publicznej powinny wyróżniać się kolorem kontrastującym z kolorem posadzki.
- W budynku użyteczności publicznej, produkcyjnym i magazynowym, powierzchnie spoczników schodów i pochylni powinny mieć wykończenie wyróżniające je odcieniem, barwą bądź fakturą, co najmniej w pasie 30 cm od krawędzi rozpoczynającej i kończącej bieg schodów lub pochylni.
- Schody zewnętrzne i wewnętrzne, służące do pokonania wysokości przekraczającej 0,5 m, powinny być zaopatrzone w balustrady lub inne zabezpieczenia od strony przestrzeni otwartej.
- Wymienione schody zewnętrzne i wewnętrzne, w budynku użyteczności publicznej powinny mieć balustrady lub poręcze przyścienne, umożliwiające lewo- i prawostronne ich użytkowanie. Przy szerokości biegu schodów większej niż 4 m należy zastosować dodatkową balustradę pośrednią.
- l Poręcze przy schodach i pochylniach powinny być oddalone od ścian, do których są mocowane, co najmniej 0,05 m.
Pomieszczenia higieniczno-sanitarne
- W budynku użyteczności publicznej i zakładu pracy należy urządzić ustępy ogólnodostępne. Ustępy powinny mieć wejścia z dróg komunikacji ogólnej.
- W budynku, na kondygnacjach dostępnych dla osób niepełnosprawnych, co najmniej jedno z ogólnodostępnych pomieszczeń higieniczno-sanitarnych powinno być przystosowane dla tych osób przez: zapewnienie przestrzeni manewrowej o wymiarach co najmniej 1,5 x 1,5 m, stosowanie w tych pomieszczeniach i na trasie dojazdu do nich drzwi bez progów, zainstalowanie odpowiednio przystosowanej, co najmniej jednej miski ustępowej i umywalki, a także jednego natrysku, jeżeli ze względu na przeznaczenie przewiduje się w budynku takie urządzenia, zainstalowanie uchwytów ułatwiających korzystanie z urządzeń higieniczno-sanitarnych.
- Dopuszcza się stosowanie dla osób niepełnosprawnych pojedynczego ustępu bez przedsionka oddzielającego go od komunikacji ogólnej.
- W ustępach należy stosować drzwi do kabin ustępowych przystosowanych dla potrzeb osób niepełnosprawnych otwierane na zewnątrz, o szerokości co najmniej 0,9 m.
- Odległość od stanowiska pracy chronionej do najbliższego ustępu nie może być większa niż 50 m.
- Kabina natryskowa zamknięta, z urządzeniami przystosowanymi do korzystania przez osoby niepełnosprawne poruszające się na wózkach inwalidzkich, powinna mieć powierzchnię nie mniejszą niż 2,5 m2 i szerokość co najmniej 1,5 m oraz być wyposażona w urządzenia wspomagające, umożliwiające korzystanie z kabiny zgodnie z przeznaczeniem. Bezpośrednio przy kabinach natryskowych powinna znajdować się kabina ustępowa.
Urządzenia dźwigowe
- Co najmniej jeden z dźwigów służących komunikacji ogólnej w budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, a także w każdej wydzielonej w pionie, odrębnej części (segmencie) takiego budynku, powinien być przystosowany do przewozu mebli, chorych na noszach i osób niepełnosprawnych.
- Kabina dźwigu osobowego dostępna dla osób niepełnosprawnych powinna mieć szerokość co najmniej 1,1 m i długość 1,4 m, poręcze na wysokości 0,9 m oraz tablicę przyzywową na wysokości od 0,8 m do 1,2 m w odległości nie mniejszej niż 0,5 m od naroża kabiny z dodatkowym oznakowaniem dla osób niewidomych i informacją głosową.
- Dostęp do dźwigu powinien być zapewniony z każdej kondygnacji użytkowej. Nie dotyczy to kondygnacji nadbudowanej lub powstałej w wyniku adaptacji strychu na cele użytkowe.
- Różnica poziomów podłogi kabiny dźwigu, zatrzymującego się na kondygnacji użytkowej, i posadzki tej kondygnacji przy wyjściu z dźwigu nie powinna być większa niż 20 mm.
- Odległość pomiędzy zamkniętymi drzwiami przystankowymi dźwigu a przeciwległą ścianą lub inną przegrodą powinna wynosić co najmniej: dla dźwigów osobowych – 1,6 m, dla dźwigów towarowych małych – 1,8 m, dla dźwigów szpitalnych i towarowych – 3 m.
Źródło: https://www.pip.gov.pl/pl/f/v/249801/Niepelnosprawni.%20Wymagania%20techniczno-budowlane.pdf
Zmiany Polskiego Ładu wpływające na rozliczanie płac od 1.7.2022 r.
Ustawa z 9.6.2022 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (dalej: ustawa) przewiduje dwa terminy wejścia w życie proponowanych w nim rozwiązań. Pierwsza grupa nowości w ustawie z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.; dalej: PDOFizU) ma obowiązywać od 1.7.2022 r. Drugą natomiast trzeba będzie stosować od 1.1.2023 r.
Skala podatkowa
Od 1.7.2022 r. pierwsza stawka podatkowa spadnie z 17% do 12% przy zachowaniu progu jej obowiązywania w wysokości 120 000 zł rocznie – patrz tabela. Będzie miała jednak zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od 1.1.2022 r. (art. 18 ust. 1 ustawy). Ma to dwa skutki. Po pierwsze, już z początkiem lipca zatrudniający (pracodawcy, zleceniodawcy, świadczeniodawcy) zaczną pobierać od wynagrodzeń należnych ze stosunków pracy i stosunków cywilnoprawnych 12% podatku (art. 23 ust. 1 ustawy). Po drugie, finalna korzyść z obniżenia stawki podatkowej o 5% będzie odczuwalna dla podatników (pracownicy, zleceniobiorcy, wykonawcy dzieła) w rozliczeniu rocznym za 2022 r.
Skala podatkowa od 1.7.2022 r.
| Podstawa obliczenia podatku w złotych | Podatek wynosi | |
| Ponad | do | |
| 120 000 | 12% minus kwota zmniejszająca podatek 3600 zł | |
| 120 000 | 10 800 zł + 32% nadwyżki ponad 120 000 zł | |
Kwota zmniejszająca podatek
Z obniżeniem pierwszej stawki podatkowej wiąże się redukcja kwoty zmniejszającej podatek. Od 1.7.2022 r. (z zastosowaniem do dochodów/przychodów od 1.1.2022 r.) będzie wynosić:
- 3600 zł w ujęciu rocznym (obecnie 5100 zł),
- 300 zł (1/12 x 3600 zł) w ujęciu miesięcznym (obecnie 425 zł) – o tę kwotę pracodawca zmniejszy zaliczkę podatkową od wynagrodzenia, jeśli pracownik złoży PIT-2.
Zwolnienia „zerowy PIT”
Od 1.1.2022 r. obowiązują cztery zwolnienia podatkowe zwane „zerowy PIT”, które potocznie są określane ulgami: dla młodych (art. 21 ust. 1 pkt 148 PDOFizU), na powrót (art. 21 ust. 1 pkt 152 PDOFizU), dla dużych rodzin (art. 21 ust. 1 pkt 153 PDOFizU) oraz pracujących seniorów (art. 21 ust. 1 pkt 154 PDOFizU). Przychody osób, które spełniają warunki do ich uzyskania, są wolne od podatku do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, jeżeli ich źródłem jest:
- stosunek: służbowy, pracy, spółdzielczy oraz pracy nakładczej,
- umowa zlecenia, o jakiej mowa w art. 13 pkt 8 PDOFizU,
- pozarolnicza działalność gospodarcza, z której przychody są opodatkowane w trybie art. 27, art. 30c albo art. 30ca PDOFizU albo na mocy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym w zakresie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.
Katalog źródeł dla każdej z tych ulg został poszerzony o zasiłek macierzyński, przysługujący na mocy przepisów o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Ta zmiana będzie obowiązywała od 1.7.2022 r., lecz z zastosowaniem do przychodów od 1.1.2022 r. (art. 18 ust. 1 w zw. z art. 31 projektu).
Ulga dla klasy średniej
1.7.2022 r. zniknie tzw. ulga dla klasy średniej za sprawą uchylenia art. 26 ust. 1 pkt 2aa, ust. 4a-4c oraz art. 32 ust. 2a i 2b PDOFizU. Od 1.1.2022 r. przysługuje ona pracownikom o przychodach rocznych od 68 412 zł do 133 692 zł oraz miesięcznych od 5701 zł do 11 141 zł (art. 26 ust. 1 pkt 2aa i art. 32 ust. 2a PDOFizU). Do przychodów osiągniętych przez nich od tego dnia przestanie ona mieć zastosowanie (art. 14 ust. 2 projektu).
Pracodawcy mają przestać uwzględniać ulgę w rozliczeniach wynagrodzeń od 1.7.2022 r., natomiast pracownicy uzyskają zwrot różnicy, jaka wystąpi w ich zeznaniu rocznym między ustalonym podatkiem a hipotetycznym (art. 14 ust. 3 i art. 22 projektu).
Mechanizm podwójnego liczenia zaliczki
Od 1.7.2022 r. zatrudniający nie będą musieli podwójnie liczyć zaliczek podatkowych (raz według zasad obawiających do 31.12.2021 r., drugi raz – od 1.1.2022 r.), ponieważ art. 53a PDOFizU straci moc tego dnia (art. 1 pkt 41 i art. 14 ust. 3 projektu). Obecnie zmusza ich do tego zapisany w tym przepisie mechanizm przedłużenia terminów pobrania i wpłaty zaliczki podatkowej. Dotyczy on przychodów ze stosunków: pracy, służbowego, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy, w spółdzielniach pracy – wypłat z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej, jak również umów zlecenia (art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 8 PDOFizU). Jednak tylko tych, które:
- miesięcznie nie przekraczają 12 800 zł, przy czym ten limit obowiązuje odrębnie dla każdego źródła przychodu,
- przysługują w okresie od 1.1.2022 r. do 31.12.2022 r.
Za uchyleniem mechanizmu podwójnego liczenia zaliczek pójdzie zwolnienie zatrudniających od obowiązku poboru i wpłacenia nadwyżki zaliczki, której nie pobiorą do 30.6.2022 r. (art. 28 ustawy). Z kolei zaliczkę pobraną w lipcu 2022 r. zgodnie z przepisami obowiązującymi do 30.6.2022 r. będą musieli zwrócić podatnikowi w części, która przekracza zaliczkę obliczoną według zasad od 1.7.2022 r. (art. 21 ustawy).
Oświadczenia i wnioski
Od 1.1.2023 r. zmienią się zasady składania przez podatników oświadczeń i wniosków mających wpływ na obliczenie zaliczki podatkowej. Będą mogły być wnoszone na piśmie albo w inny sposób przyjęty u danego zatrudniającego, w tym według ustalonego wzoru (nowy art. 31a ust. 1 i 2 PDOFizU). W razie zmiany okoliczności muszą być wycofane albo zmodyfikowane poprzez złożenie nowego oświadczenia albo wniosku. Obowiązkiem zatrudniającego będzie ich uwzględnianie najpóźniej od miesiąca następującego po miesiącu, w którym je otrzymał (zasada niezmieniona w stosunku do obecnego stanu prawnego). Nie będzie mógł też żądać ich przedkładania w kolejnych latach podatkowych, o ile odrębne przepisy nie dadzą mu do tego podstawy (nowy art. 31a ust. 5-6 PDOFizU).
Od 1.1.2023 r. możliwość złożenia PIT-2 (oświadczenie o stosowanie kwoty zmniejszającej zaliczkę podatkową) będzie ograniczona do maksymalnie trzech zatrudniających. Ma ono również wskazywać, który z nich będzie odliczał 1/12, 1/24 lub 1/36 kwoty zmniejszającej (nowy art. 31b ust. 2-3 PDOFizU). Prawo złożenia PIT-2 będzie przysługiwać zleceniobiorcom i innym osobom wykonującym działalność osobiście.
Oświadczenia i wnioski mające wpływ na obliczenie zaliczki podatkowej złożone przed 1.1.2023 r. zachowają moc (art. 22 ustawy).
Zaliczka podatkowa
Na podstawie nowego art. 31c PDOFizU zatrudniający ma prawo do niepobierania od 1.1.2023 r. zaliczek podatkowych w danym roku podatkowym, jeżeli podatnik złoży wniosek w tej sprawie. Uprawnienie do zawnioskowania przysługuje w razie przewidywań, że uzyskane dochody podlegające opodatkowaniu według skali podatkowej nie przekroczą w roku podatkowym kwoty 30 000 zł. Gdy takie przekroczenie wystąpi, zatrudniający będzie obliczał zaliczkę bez pomniejszenia o kwotę zmniejszającą.
1.1.2023 r. nastąpią również modyfikacje w sposobie obliczania zaliczek podatkowych przez pracodawców na skutek nadania nowego brzmienia art. 32 PDOFizU. Zatrudniający będzie musiał m.in. uwzględnić odpowiednią kwotę zmniejszającą (1/12, 1/24 lub 1/36) – zgodnie ze wskazaniem podatnika, a także wniosek pracownika o niestosowanie kosztów uzyskania przychodów. Natomiast już 1.7.2022 r. ma odliczać z podstawy opodatkowania składkę związkową w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 500 zł (obecnie 300 zł), co wynika ze zmiany w art. 26 ust. 1 pkt 2c PDOFizU.
Regulacje dotyczące kas wirtualnych
Informujemy, że w dniu 1 czerwca br. weszły w życie poniższe rozporządzenia:
- Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 29 maja 2020 r. w sprawie grup podatników lub rodzajów czynności, w odniesieniu do których możliwe jest używanie kas rejestrujących mających postać oprogramowania (Dz. U. z 2020 r. poz. 965)
- Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 maja 2020 r. w sprawie kas rejestrujących mających postać oprogramowania (Dz. U. z 2020 r. poz. 957)
- Rozporządzenie Ministra Cyfryzacji z dnia 28 maja 2020 r. w sprawie aplikacji mobilnej służącej do rozliczania opłaty za przewóz osób (Dz. U. z 2020 r. poz. 954).
Źródło: Ministerstwo Finansów
Jak utworzyć grupę VAT?
Przepisy regulujące kwestię założenia grupy VAT
Regulacją opisującą bardzo syntetycznie proces założenia grupy VAT jest nowy art. 96 ust. 3b VATU, zgodnie z którym w przypadku grupy VAT, przedstawiciel grupy VAT składa zgłoszenie rejestracyjne (czyli VAT-R) do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla tego przedstawiciela, wraz z umową o utworzeniu grupy VAT. Przedstawiciel grupy VAT to podmiot reprezentujący grupę VAT w zakresie obowiązków tej grupy (nowy art. 2 pkt 48 VATU).
Zwróćmy jednak uwagę na to, że złożenie dokumentów rejestracyjnych jest jednak jednym z końcowych etapów zakładania grupy VAT, a poprzedza go wiele innych czynności wymagających w szczególności weryfikacji czy dane podmioty mogą założyć grupę VAT oraz jaki wpływ będzie to miało na ich działalność oraz sytuację finansową.
Analiza spełnienia warunków założenia grupy VAT
Jak wskazano w nowym art. 2 pkt 47 VATU, grupę VAT stanowi grupa podmiotów powiązanych finansowo, ekonomicznie i organizacyjnie, zarejestrowaną jako podatnik VAT. Jednym z pierwszych kroków zmierzających do założenia grupy VAT powinno więc być określenie jakie podmioty mają ją utworzyć oraz zweryfikowanie, czy spełniają wymogi w zakresie powiązań finansowych, ekonomicznych i organizacyjnych. Wszystkie te rodzaje powiązań zostały prawnie zdefiniowane.
Zgodnie z nowym art. 15a ust. 3 VATU, podatników uważa się za powiązanych finansowo, jeżeli jeden z podatników będących członkiem grupy VAT posiada bezpośrednio ponad 50% udziałów (akcji) w kapitale zakładowym lub ponad 50% praw głosu w organach kontrolnych, stanowiących lub zarządzających, lub ponad 50% prawa do udziału w zysku, każdego z pozostałych podatników będących członkami tej grupy.
Natomiast powiązania ekonomiczne występują według nowym art. 15a ust. 4 VATU, jeżeli:
1) przedmiot głównej działalności członków grupy VAT ma taki sam charakter lub
2) rodzaje działalności prowadzonej przez członków grupy VAT uzupełniają się i są współzależne, lub
3) członek grupy VAT prowadzi działalność, z której w całości lub w dużej mierze korzystają inni członkowie grupy VAT.
Wreszcie powiązanie organizacyjne występują między podatnikami, jeśli zgodnie z nowym art. 15a ust. 5 VATU:
1) prawnie lub faktycznie, bezpośrednio lub pośrednio, znajdują się pod wspólnym kierownictwem, lub
2) organizują swoje działania całkowicie lub częściowo w porozumieniu.
Konieczność weryfikacji istnienia powiązań finansowych, ekonomicznych i organizacyjnych pomiędzy członkami grupy VAT występuje nie tylko w związku z tworzeniem grupy VAT. Zgodnie bowiem z nowym art. 15a ust. 6 VATU warunek istnienia tych powiązań musi być spełniony nieprzerwanie przez okres, w jakim ta grupa posiada status podatnika.
Kolejnym krokiem powinno być przeprowadzenie szeregu analiz zmierzających do określenia w jaki sposób utworzenie grupy VAT wpłynie na prowadzenie działalności i sytuację finansową członków grupy VAT. Choć nie wymagają tego nowe regulacje VATU, to jednak analizy te mogą wykazać, że założenie grupy VAT będzie w niektórych sytuacjach bezcelowe, bądź też nieopłacalne finansowo.
Zawarcie umowy o założeniu grupy VAT
W świetle nowego art. 15a ust. 1 VATU członkami grupy VAT mogą być wyłącznie podmioty, które zawarły umowę o utworzeniu grupy VAT.
W przepisach podatkowych przewidziano jedynie minimalne wymagania jakie powinna spełnić umowa o utworzeniu grupy VAT, dając podatnikom możliwość uregulowania w niej jeszcze innych kwestii, które mogą okazać się niezwykle istotne w toku funkcjonowania grupy VAT. Jako przykład można wskazać sposób dzielenia się między członkami grupy danymi niezbędnymi do przygotowania ewidencji VAT i JPK_V7, w tym cząstkowych ewidencji i JPK_V7, czy też finansowania przez nich zobowiązania podatkowego z tytułu VAT.
Natomiast w odniesieniu do umowy o utworzeniu grupy VAT nowy art. 15a ust. 10 VATU wskazuje, że powinna być sporządzona na piśmie. Ponadto, wprost wskazano, że powinna zawierać co najmniej:
- nazwę grupy VAT z dodatkowym oznaczeniem „grupa VAT” lub „GV”,
- dane identyfikacyjne podatników tworzących grupę VAT, w tym dane dotyczące oddziału w przypadku podatnika nieposiadającego siedziby na terytorium kraju, oraz wysokość kapitału zakładowego każdego z tych podatników,
- wskazanie przedstawiciela grupy VAT, wyznaczonego spośród jej członków,
- dane identyfikacyjne udziałowców (akcjonariuszy) i wysokość ich udziału w kapitale zakładowym podatników tworzących grupę VAT, posiadających ponad 50% udziałów (akcji) w kapitale zakładowym tych podatników,
- wskazanie okresu, na jaki grupa VAT została utworzona, nie krótszego niż 3 lata.
Złożenie dokumentów rejestracyjnych do urzędu skarbowego
Aby rozpoczęta została procedura rejestracji grupy VAT jako nowego podatnika VAT, konieczne jest w świetle art. 96 ust. 3b VATU złożenie zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R oraz umowy o utworzeniu grupy VAT. Dokumenty te powinny być złożone do naczelnika urzędu skarbowego właściwego dla przedstawiciela grupy VAT.
W wersji 16 zgłoszenia rejestracyjnego VAT-R, jak wynika z projektu nowelizacji rozporządzenia MF dotyczącego tego formularza, przewidziano nowe pola umożliwiające wskazanie, że tworzona jest grupa VAT:
Należy jednak pamiętać, że skoro grupa VAT jest nowym, oddzielnym od swoich członków podatnikiem VAT, to powinna otrzymać nowy numer NIP. W tym celu konieczne jest złożenie właściwego formularza NIP. Obecnie czekamy na nowelizację przepisów wskazującą, który z formularzy (NIP-2, NIP-8 czy może inny formularz) powinien zostać w tym celu złożony.
Moment powstania grupy VAT
Zgodnie z art. 15a ust. 12 VATU, grupa VAT nabywa status podatnika z dniem wskazanym w umowie o utworzeniu grupy VAT, nie wcześniej jednak niż z dniem dokonania rejestracji jako podatnik VAT. Oczywiście, w zależności od rodzaju działalności gospodarczej prowadzonej przez członków grupy VAT, grupa może zostać zarejestrowana jako podatnik VAT czynny albo podatnik VAT zwolniony.
Niemniej jednak, ze względu na konstytutywny charakter rejestracji grupy VAT należy pamiętać o tym, że to data rejestracji, a nie data wskazana w umowie o utworzeniu grupy VAT, wyznacza początek istnienia grupy VAT. Zasadne więc będzie odpowiednio wcześniejsze złożenie dokumentów rejestracyjnych, aby organy podatkowe mogły zweryfikować dokumenty i zarejestrować grupę VAT w zaplanowanym przez nią okresie.
Płaca minimalna w górę do 3383 zł i 3450 zł
W związku z wysoką prognozowaną inflacją na 2023 r., płaca minimalna będzie rosła po raz pierwszy dwukrotnie w ciągu roku. Odpowiednio od 1.1.2023 r. i 1.7.2023 r. Propozycja rządu wygląda następująco:
- od 1 stycznia najniższa pensja będzie wynosiła 3383 zł, a
- od 1 lipca – 3450 zł.
Podobnie, dwukrotnie wzrośnie minimalna stawka godzinowa dla określonych umów cywilnoprawnych:
- od 1 stycznia stawka wynosiłaby 22,10 zł, a
- od 1 lipca – 22,50 zł.
Zgodnie z art. 3 ustawy z 10.10.2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, jeżeli prognozowany na rok następny wskaźnik cen, o którym mowa w art. 2 ust. 2 pkt 3 wynosi:
- co najmniej 105% – ustala się dwa terminy zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej: od 1 stycznia i od 1 lipca;
- mniej niż 105% – ustala się jeden termin zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej: od 1 stycznia.
W związku z kwietniowymi rządowymi szacunkami w ramach prognoz wieloletnich wskaźnik inflacji na 2023 r. przekroczy 5% i może wynieść nawet 7,8%, co oznacza, że zastosowanie znajdzie punkt pierwszy wskazanego przepisu. W praktyce zasada podwójnego wzrostu płacy minimalnej nie miała jeszcze zastosowania, co więcej ustawa nie reguluje szczegółowo trybu i postępowania w tej sytuacji. W związku z tym, dopiero zostaną ustalone zasady i mechanizmy podwyżki płacy minimalnej od lipca 2023 r.
Zgodnie z przepisami ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę, do 15 czerwca Rada Ministrów przedstawia Radzie Dialogu Społecznego propozycję wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej w roku następnym. Następnie w RDS trwa dyskusja i próba wypracowania wspólnego stanowiska, biorąc jednak pod uwagę, że oczekiwania pracodawców oraz strony społecznej przedstawiane w ostatnich tygodniach były dość rozbieżne, można założyć, że raczej nie uda się osiągnąć porozumienia. Finalną wysokość płacy minimalnej na 2023 r. poznamy najpóźniej w połowie września 2022 r.
W uzasadnieniu do swojej decyzji Rada Ministrów wskazuje, że minimalne wynagrodzenie i minimalna stawka godzinowa w drugiej połowie 2022 r. wzrośnie o ponad 14% w stosunku do wartości z 2022 r.
Minimalne wynagrodzenie za pracę:
- proponowana kwota minimalnego wynagrodzenia za pracę od 1.1.2023 r., tj. 3383 zł, oznacza wzrost o 373 zł w stosunku do kwoty obowiązującej w 2022 r. (3010 zł), czyli o 12,4%;
- podwyższenie płacy minimalnej od 1.7.2023 r. do 3450 zł oznacza wzrost o 440 zł w stosunku do kwoty z 2022 r., czyli o 14,6%.
Minimalna stawka godzinowa dla określonych umów cywilnoprawnych:
- proponowana minimalna stawka godzinowa dla określonych umów cywilnoprawnych od 1.1.2023 r., tj. 22,10, oznacza wzrost o 2,40 zł w stosunku do kwoty obowiązującej w 2022 r., czyli o 12,2%;
- podwyższenie minimalnej stawki godzinowej od 1.7.2023 r. do 22,50 zł oznacza wzrost o 2,80 zł w stosunku do kwoty z 2022 r., czyli o 14,2%.
Korygowanie błędnego paragonu wydanego klientowi
Sposób postępowania zależy od tego czy jesteście Państwo w stanie odzyskać błędny paragon. Jeżeli nie jest to możliwe, korekty należy moim zdaniem dokonać poprzez dokonanie stosownych zapisów w ewidencji korekt (bez dołączania do ewidencji oryginału błędnego paragonu i wystawieniu nowego paragonu) na podstawie innych dokumentów niż oryginał paragonu (np. na podstawie oświadczenia nabywcy), które to dokumenty powinny zostać dołączone do ewidencji korekt.
Z § 3 ust. 4 i 5 KasyR wynika, że w razie wystąpienia oczywistej pomyłki (tj. pomyłki łatwej do zauważenia, nasuwającej się każdemu bez potrzeby dodatkowych ustaleń, dokumentów – zob. przykładowo interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12.2.2014 r., IPPP2/443-1213/13-5/KOM) w ewidencji podatnik dokonuje niezwłocznie jej korekty przez:
1) ujęcie w odrębnej ewidencji:
- błędnie zaewidencjonowanej sprzedaży (wartość sprzedaży brutto i wartość podatku należnego),
- krótkiego opisu przyczyny i okoliczności popełnienia pomyłki oraz dołączenie oryginału paragonu fiskalnego potwierdzającego dokonanie sprzedaży, przy której nastąpiła oczywista pomyłka,
2) zaewidencjonowanie z zastosowaniem kasy sprzedaży w prawidłowej wysokości.
Przepisy te nie mają jednak zastosowania w przypadku pomyłek innych niż oczywiste, w tym przypadku pomyłek ujawnianych po upływie pewnego (choćby krótkiego) czasu od dokonania sprzedaży (zob. przykładowo interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 31.7.2014 r., IPTPP4/443-366/14-2/BM). Nie oznacza to jednak, że w takich przypadkach nie jest dopuszczalne korygowanie sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kas rejestrujących. Jak czytamy w wyroku NSA z 27.9.2018 r., I FSK 1753/16, Legalis, „Wymienione w przepisach „zwroty towarów oraz uznane reklamacje” i „oczywiste pomyłki” nie wyczerpują wszystkich zdarzeń mogących stanowić przyczynę korekty, nie oznacza to jednak, że korekta w innych sytuacjach nie powinna mieć miejsca. Możliwość, a wręcz konieczność jej dokonania, wynika bowiem bezpośrednio z przepisów ustawy o VAT określających podstawę opodatkowania oraz wysokość opodatkowania”.
Co istotne, w przypadkach takich nie jest konieczne posiadanie oryginału paragonu. Jak bowiem dalej czytamy w cytowanym powyżej wyroku „Nie jest przy tym przeszkodą brak oryginału paragonu fiskalnego wydanego nabywcy, który jest wymagany przy korektach powodowanych „oczywistymi pomyłkami”, zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących. W przypadku błędów i pomyłek, dla przeprowadzenia uzasadnionej korekty (przywrócenia prawidłowości rozliczeń) nie jest konieczne posiadanie dowodu w postaci oryginału paragonu. Dowodzenie istnienia błędu na podstawie innych dokumentów niż oryginał paragonu nie jest więc sprzeczne z obowiązującymi przepisami prawa”.
W świetle powyższego uważam, że w przypadku pomyłek innych niż oczywiste, korekty dokonywane mogą być na jeden z dwóch sposobów, tj.:
- na zasadach podobnych do obowiązujących w przypadku dokonywaniu korekt dotyczących oczywistych pomyłek, a więc w drodze dokonania stosownych zapisów w ewidencji korekt, dołączenia oryginału błędnego paragonu i wystawieniu nowego paragonu,
- jedynie w drodze dokonania stosownych zapisów w ewidencji korekt (bez dołączania do ewidencji oryginału błędnego paragonu i wystawieniu nowego paragonu) na podstawie innych dokumentów niż oryginał paragonu (np. na podstawie oświadczenia nabywcy), które to dokumenty powinny zostać dołączone do ewidencji korekt.
Jeżeli jesteście Państwo w stanie odzyskać błędny paragon, korekty możecie Państwo dokonać na oba wskazane sposoby. W przeciwnym razie korekty możecie Państwo dokonać tylko na drugi z tych sposobów, a więc bez wystawiania nowego paragonu.
