0112-KDIL2-3.4012.458.2019.3.WN – Interpretacja indywidualna z dnia 14-11-2019

Miejsce opodatkowania usługi pożyczki

0114-KDIP1-3.4012.476.2019.1.JF – Interpretacja indywidualna z dnia 14-11-2019

Brak prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z realizowanym projektem

0114-KDIP1-2.4012.464.2019.1.RD – Interpretacja indywidualna z dnia 14-11-2019

Stosowanie procedury uproszczonej do wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej w sytuacji skorygowania wcześniejszych rozliczeń i konsekwencji z tym związanych

Nagrywanie i transmisje z posiedzeń w samorządach, a ochrona danych

Każdy obywatel ma prawo do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej. Uprawnienie to obejmuje m. in. wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, a także możliwość zapoznania się z transmisją obrad tych organów. Gwarantuje to Konstytucja. Ponadto posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej są jawne i dostępne, a protokoły i stenogramy z ich obrad są udostępniane. Wskazują na to przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Rozwój technologiczny sprawił, że rzeczywistość wokół nas jest często nagrywana i transmitowana. Dlatego także w ustawodawstwie regulującym działanie kolegialnych organów jednostek samorządu terytorialnego, pochodzących z wyborów powszechnych (np. rady gmin, rady powiatów), zawarto rozwiązania dotyczące zarówno transmitowania, jak i utrwalania za pomocą urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk obrad tych organów. Uregulowano również zasady dalszego udostępniania takich nagrań.

Jak spełniać obowiązek jawności działań władzy samorządowej przy jednoczesnym zachowaniu przepisów o ochronie danych osobowych? Jakie procedury powinien uwzględnić administrator w związku z transmisją i nagrywaniem, a także dalszym udostępnianiem nagrań?

Na te i inne pytania dotyczące zaprojektowania przez administratorów procedur postępowania, realizacji nałożonych obowiązków na samorządy z uwzględnieniem RODO, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych odpowiada w zaprezentowanym materiale pt.: „Projektowanie ochrony danych osobowych w związku z transmisją i nagrywaniem obrad kolegialnych organów jednostek samorządu terytorialnego”.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1258

Nieruchomości ‒ co nowego w judykaturze? Przegląd najnowszego orzecznictwa z października 2019 r.

Postanowienie WSA w Gdańsku z 30.10.2019 r. (II SA/Gd 474/19)

Uchwała rady gminy wyrażająca zgodę na sprzedaż nieruchomości rozpoczyna procedurę mającą dopiero w przyszłości doprowadzić do jej sprzedaży i jest warunkiem koniecznym legalności sfinalizowania tej transakcji. Na tym etapie jednak nie ma jeszcze mowy o dokonywaniu czynności sprzedaży nieruchomości i wywoływaniu konkretnych zmian właścicielskich, ale chodzi przede wszystkim o podjęcie przez organ gminy decyzji, czy nieruchomość ma pozostać własnością gminy, czy nie. Rada gminy w ramach uprawnień do decydowania o sprawach majątkowych gminy, przekraczających zakres zwykłego zarządu, podejmuje decyzje o konkretnym przeznaczeniu nieruchomości. Natomiast w myśl art. 30 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 506 ze zm.) to wójt gminy wykonuje uchwały rady gminy i zadania gminy określone przepisami prawa, w tym gospodaruje mieniem komunalnym. Pomimo tego, że uchwała rady gminy w przedmiocie zgody na sprzedaż jest konieczna do dokonania tej czynności to, aby wprowadzić nieruchomość stanowiącą własność publiczną do obrotu, niezbędne jest umieszczenie nieruchomości w wykazie nieruchomości przeznaczonych do zbycia, oddania w użytkowanie, najem, dzierżawę lub użyczenie, o którym mowa w art. 35 ust. 1 ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z z 2018 r. poz. 2204 ze zm.; dalej: GospNierU). Do chwili sporządzenia i ogłoszenia wykazu nieruchomość pozostaje poza obrotem prawnym, jest więc niedostępna dla osób ubiegających się o jej nabycie, które nie mogą domagać się sprzedaży, gdyż przeznaczenie nieruchomości do obrotu należy wyłącznie do właściciela.

Postanowienie WSA w Poznaniu z 30.10.2019 r. (II SA/Po 889/19)

Problematykę dotyczącą opłat rocznych z tytułu wieczystego użytkowania gruntu oraz dopuszczalności aktualizacji tej opłaty w związku ze zmianą wartości nieruchomości regulują przepisy art. 77–81 GospNierU. Z powołanych wyżej przepisów jednoznacznie zatem wynika, że sprawy dotyczące kwestii aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego należą do kognicji sądu powszechnego. Pogląd ten jest ugruntowany w orzecznictwie sądowo-administracyjnym, gdzie jednolicie przyjmuje się, że użytkowanie wieczyste oraz związane z nim spory o wysokość opłat z tego tytułu i możliwość ich aktualizacji mają charakter cywilnoprawny.

Uzasadnienie Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z 7.10.2019r. (XVI C 3914/17)

Należy jednakże zastrzec, że to nie decyzja podziałowa przesądza o tym, czy dana działka jest przeznaczona pod drogę publiczną, czy też nie. Przeznaczenie określonego terenu pod drogę publiczną wynika z innych czynności organów administracji, tj. przede wszystkim z postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzja podziałowa nieruchomości musi być zaś z tym planem zgodna (art. 93 ust. 1 GospNierU). Jakkolwiek więc treść decyzji podziałowej przesądza o tym, czy nastąpił skutek z art. 98 ust 1 GospNierU, czy też nie, to nie jest rolą organu przy jej wydawaniu klasyfikowanie, czy dany teren został wydzielony pod drogi publiczne, czy też nie. W tym względzie organ powinien jedynie stwierdzić tę okoliczność w oparciu o założenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Konsekwencje wpisu wzmianki o hipotece w księdze wieczystej

Stan faktyczny

Władysław B. był właścicielem nieruchomości obciążonej na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego „E.” S.A. hipoteką przymusową. Hipoteka, na kwotę 86 tys. zł, została wpisana do księgi wieczystej założonej na nieruchomości jeszcze gdy działka należała do Elżbiety K.

Pani K. była winna spółce ubezpieczeniowej wspomniane 86 tys. zł, a w związku z egzekucją tego długu na jej nieruchomości została ustanowiona hipoteka przymusowa. Wniosek w tej sprawie spółka E. złożyła w marcu 2010 r.

Miesiąc później właścicielka zawarła warunkową umowę sprzedaży nieruchomości z Władysławem B. Jeszcze wtedy hipoteka nie była wpisana do księgi wieczystej, ale już wzmianka o zabezpieczeniu pojawiła się w księdze.

Sprzedaż nieruchomości doszła do skutku pod koniec kwietnia 2010 r., a w akcie notarialnym zaznaczono, że istnieje w księdze wieczystej wzmianka o zabezpieczeniu, nie precyzując jednak jej treści.

Około miesiąc po ostatecznym sfinalizowaniu zakupu działki i objęciu nieruchomości, nowy właściciel dowiedział się o złożonym wniosku do sądu wieczystoksięgowego o wpis hipoteki przymusowej. Kilka tygodni później sąd wieczystoksięgowy wpisał hipotekę do księgi wieczystej.

Następnie spółka E. zażądała od dłużnika rzeczowego – czyli już Władysława B. – zapłaty długu hipotecznego. Sprawa trafiła do sądu. Powództwo zostało uwzględnione, a apelacja i ostatecznie skarga kasacyjna pozwanego właściciela zostały oddalone.

Stanowisko Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku kończącego sprawę wskazał przede wszystkim, że twierdzenie, jakoby zobowiązania hipotecznego nie było w chwili nabycia nieruchomości, nie ma podstaw prawnych. Artykuł 67 ustawy z 6.7.1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1916 ze zm.; dalej: KWU) stanowi bowiem, że do powstania hipoteki niezbędny jest wpis, za to art. 29 KWU wskazuje zaś, że wpis w księdze wieczystej ma moc wsteczną od chwili złożenia wniosku o dokonanie wpisu, a w wypadku wszczęcia postępowania z urzędu ‒ od chwili wszczęcia tego postępowania. Tym samym fakt, że postanowienie sądowe o wpisie hipoteki zapadło dopiero w czerwcu 2010 r., czyli po ponad miesiącu od zakupu działki, nie ma znaczenia prawnego, gdyż wniosek o wpis hipoteki przymusowej został złożony prawie 3 miesiące wcześniej, a w samej księdze były wzmianki o złożonym wniosku o wpis.

Pozwany dłużnik hipoteczny, właściciel działki popełnił błąd, opierając się wyłącznie na oświadczeniu zbywającej pierwszej właścicielki gruntu, że działka nie ma wad prawnych i nie sprawdzając stanu prawnego nieruchomości w księdze wieczystej.

W 2020 r. stawka zwrotu akcyzy od oleju napędowego do produkcji rolnej pozostanie bez zmian

Z projektu rozporządzenia wynika, że stawkę zwrotu podatku akcyzowego zawartego w cenie oleju napędowego wykorzystywanego do produkcji rolnej ustala się w wysokości 1,00 zł na 1 litr oleju w 2020 r., a zatem stawka pozostanie bez zmian.

Kwota zwrotu jest ustalana na podstawie powierzchni użytków rolnych będących w posiadaniu bądź współposiadaniu producenta rolnego oraz średniej rocznej liczby dużych jednostek przeliczeniowych bydła, będących w posiadaniu producenta rolnego w roku poprzedzającym rok składania wniosku.

Kwota zwrotu akcyzy ustalana jest jako iloczyn ilości oleju napędowego zakupionego przez producenta rolnego, wynikającej z faktur VAT, i stawki zwrotu podatku za 1 litr oleju napędowego, obowiązującej w dniu złożenia wniosku o zwrot podatku, w ramach rocznego limitu.

Rozstrzyganie sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz zawierania uprzednich porozumień cenowych

Ustawa z 16.10.2019 r. o rozstrzyganiu sporów dotyczących podwójnego opodatkowania oraz zawieraniu uprzednich porozumień cenowych, wprowadza do polskiego porządku prawnego rozwiązania przewidziane w dyrektywie Rady (UE) 2017/1852 z 10.10.2017 r. w sprawie mechanizmów rozstrzygania sporów dotyczących podwójnego opodatkowania w UE.

Jednocześnie problematyka ta jest uregulowana w ratyfikowanych przez Polskę umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania (umowy bilateralne), a także w wielostronnej umowie międzynarodowej – Konwencji w sprawie eliminowania podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków przedsiębiorstw powiązanych (Konwencja Arbitrażowa).

Celem ustawy jest również zwiększenie przejrzystości środków umożliwiających rozwiązywanie sporów mogących powstać na tle podwójnego opodatkowania, poprzez wskazanie możliwych procedur, przy jednoczesnym zapewnieniu jasnych reguł ich inicjowania oraz pozostawienie w tym zakresie wyboru wnioskodawcy. Ma to być realizowane w ramach jednego aktu prawnego poprzez:

1) wprowadzenie nowej procedury rozstrzygania sporów w zakresie unikania podwójnego opodatkowania;

2) uporządkowanie procedur dotyczących podwójnego opodatkowania, poprzez uwzględnienie istniejących, dostępnych już środków w postaci:

3) postępowań prowadzonych na podstawie Konwencji Arbitrażowej oraz

4) postępowań prowadzonych na podstawie umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Ponadto w omawianej ustawie zamieszczono regulacje dotyczące uprzednich porozumień cenowych (APA) zawarte dotychczas w OrdPU w dziale IIA „Porozumienia w sprawach ustalenia cen transferowych”.

Ustawa wprowadza także do polskiego systemu prawa podatkowego program oparty na współpracy między podatnikami a organami podatkowymi. Regulacje dotyczące powyższych rozwiązań zostały wprowadzone ustawą do ustawy z 29.8.1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.; dalej: OrdPU). W ramach procedur ukierunkowanych na współdziałanie (co-operative compliance) zostały przewidziane dwa rozwiązania uzgodnieniowe. Podstawę ma stanowić umowa o współdziałanie, a w ramach zawartej umowy o współdziałanie, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może zawrzeć z podatnikiem porozumienie podatkowe w zakresie objętym tą umową w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ustalania cen transferowych, braku zasadności zastosowania klauzuli o unikaniu opodatkowania, wysokości prognozowanego na następny rok podatkowy zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych, a także innej sprawie, niezbędnej dla zapewnienia prawidłowej realizacji umowy o współdziałanie.

Szef KAS przeprowadza audyt podatkowy wobec podatnika przed zawarciem umowy o współdziałanie (audyt wstępny) oraz w trakcie obowiązywania umowy o współdziałanie (audyt monitorujący) w celu sprawdzenia:

1) prawidłowości wypełniania obowiązków podatkowych;

2) skuteczności i adekwatności ram wewnętrznego nadzoru podatkowego.

Umowa o współdziałanie może zostać zawarta przez Szefa KAS jedynie na wniosek największych podmiotów, czyli takich, których wartość przychodu, wskazana w zeznaniu podatkowym uregulowanym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, w poprzednim roku podatkowym przekroczyła równowartość 50 000 000 euro. Umowa o współdziałanie stanowić będzie innowacyjną formę nadzoru KAS nad prawidłowością wypełniania obowiązków podatkowych, realizowaną na etapie przed złożeniem zeznania.

Przepisy w zakresie zmian w OrdPU wejdą w życie z 1.7.2020 r.

0113-KDIPT2-1.4011.444.2019.1.DJD – Interpretacja indywidualna z dnia 13-11-2019

Opodatkowanie przychodów z najmu prywatnego lokali mieszkalnych w formie ryczałtu

0114-KDIP2-1.4010.379.2019.2.JS – Interpretacja indywidualna z dnia 13-11-2019

Interpretacja indywidualna z dnia 13-11-2019