Informacje o cenach transferowych (TPR-P/TPR-C) za 2019 r.

Rozporządzenie Ministra Finansów z 21.12.2018 r. w sprawie informacji o cenach transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2515) oraz rozporządzenie Ministra Finansów z 21.12.2018 r. w sprawie informacji o cenach transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 2487) wprowadziły regulacje zawierające szczegółowy zakres danych, które mają być przekazywane w informacjach o cenach transferowych, wraz z objaśnieniami co do sposobu wypełnienia informacji. Rozporządzenia określają szczegółowy zakres danych i informacji przekazywanych w informacji o cenach transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, bądź od osób prawnych wraz z objaśnieniami co do sposobu sporządzenia informacji o cenach transferowych.

Wzory dokumentów elektronicznych informacji TPR-P/TPR-C

Na stronach Biuletynu Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów opublikowane są wzory dokumentów elektronicznych informacji o cenach transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (TPR-P) i od osób prawnych (TPR-C). Informacja o cenach transferowych stanowi nowoczesną formę raportowania cen transferowych w formie elektronicznej, mającą zapewnić podatnikom realizację obowiązku sprawozdawczego w sposób prosty i przyjazny, jednocześnie zapewniając wysoką efektywność typowania podatników do kontroli w obszarze cen transferowych. Informacja zawierać ma następujące elementy:

1. wskazanie celu złożenia informacji o cenach transferowych (złożenie/korekta informacji) oraz okresu, za jaki jest składana;
2. dane identyfikacyjne podmiotu składającego informację o cenach transferowych i podmiotu, dla którego jest składana informacja;
3. ogólne informacje finansowe podmiotu, dla którego jest składana informacja o cenach transferowych;
4. informacje dotyczące podmiotów powiązanych i transakcji kontrolowanych;
5. informacje dotyczące metod i cen transferowych;
6. dodatkowe informacje lub wyjaśnienia.

Informacja o cenach transferowych przekazywana jest przez podmioty do tego zobowiązane na podstawie art. 11t ust. 1 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 865 ze zm.; dalej: PDOPrU) lub art. 23zf ust. 1 ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.; dalej: PDOFizU) Szefowi KAS w terminie do końca 9. miesiąca po zakończeniu roku podatkowego, po raz pierwszy za rok podatkowy rozpoczynający się po 31.12.2018 r., czyli w przypadku roku podatkowego będącego odpowiednikiem roku kalendarzowego za 2019 r.

Zatem przepisy dotyczące informacji o cenach transferowych (TPR) stosuje się do lat podatkowych rozpoczynających się po 1.1.2019 r., a za 2018 r. – niezależnie od dokonanego wyboru stosowania regulacji w zakresie dokumentacji cen transferowych – składać należało uproszczone sprawozdanie na formularzu CIT/TP lub PIT/TP (jeśli na podstawie przepisów obowiązujących w 2018 r. taki obowiązek u podatnika powstał).

Jednocześnie ministerstwo finansów poinformowało, że trwają prace nad wprowadzeniem zmian do rozporządzeń o informacji o cenach transferowych (TPR). Z uwagi na charakter i zakres zmian, projekty zmian w ww. rozporządzeniach przedstawione zostaną w terminie późniejszym, a wprowadzone zmiany obowiązywać będą w stosunku do informacji o cenach transferowych składanych za 2020 r.

Kodeks postępowania dla usług online będzie chronił dzieci w Internecie

Pomimo że sieć docelowo nie była zaprojektowana z myślą o dzieciach, stanowią one 20% wszystkich użytkowników Internetu w Wielkiej Brytanii. Zgodnie z badaniami przeprowadzonymi przez Information Commissioner’s Office (ICO), czyli brytyjski organ ds. ochrony danych osobowych, dzieci często nie aprobują praktyk związanych z przetwarzaniem danych. Określają je jako niegrzeczne oraz wścibskie. ICO przygotowało również ankietę, mającą na celu weryfikację, które obszary związane z ochroną danych budzą największe obawy. Zgodnie z wynikami, kwestie prywatności dzieci ustępują w rankingu jedynie cyberbezpieczeństwu.

Kodeks postępowania dla usług online stanowi pierwszy krok w stronę zapewnienia dzieciom bezpieczeństwa w Internecie. Potrzebę regulacji omawianej sfery dostrzegają również ustawodawcy w innych krajach, w tym należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju. W wyniku konsultacji wskazane zostały potrzeby implementacji podejścia opartego na ryzyku oraz proporcjonalnego do wieku; określono aplikacje, które zostaną objęte kodeksem, z uwagi na ich dostępność dla dzieci oraz wprowadzono 12-miesięczny okres przejściowy.

Nim jednak dostawcy usług rozpaczną proces dostosowywania do kodeksu postępowań, będzie on musiał przejść proces legislacyjny. Pierwszym krokiem będzie powiadomienie o nim Komisji Europejskiej przez rząd, gdyż tego wymaga Dyrektywa 2015/1535/UE. Następnie, po okresie 3 miesięcy kodeks zostanie przedstawiony Parlamentowi do zatwierdzenia przez Sekretarza Stanu. Od tego momentu przez kolejne 40 dni Parlament będzie miał czas na zgłaszanie zastrzeżeń. W przypadku ich braku, po 21 dniach rozpocznie się 12-miesięczny okres przejściowy. Finalną fazą będzie przygotowanie organizacji do implementacji kodeksu. Pomoc w tym zakresie zapewni ICO.

Gmina nie może wnieść skargi na decyzję SKO dotyczącą uwarunkowań środowiskowych

Stan faktyczny

W rozpatrywanej sprawie wójt gminy, decyzją, odmówił ustalenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie fermy indyków. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpoznaniu odwołania inwestora, decyzją uchyliło tę decyzję organu I instancji i orzekło co do istoty sprawy, ustalając środowiskowe uwarunkowania dla planowanej inwestycji. Skargę na tę decyzję wniosła gmina, reprezentowana przez wójta.

Stanowisko sądu administracyjnego

Przed przystąpieniem do rozpoznania skargi sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada jej dopuszczalność. Jak wynika z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z 30.8.2003 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: PostAdmU), skarga niedopuszczalna podlega odrzuceniu. W orzecznictwie przyjmuje się, że niedopuszczalna jest skarga na orzeczenie wydane przez organ odwoławczy, wniesiona przez organ rozstrzygający sprawę w pierwszej instancji (patrz np. uchw. NSA z 9.10.2000 r., OPK 14/00; z 19.5.2003 r., OPS 1/03). Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzję wydaje wójt tej gminy; ani gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnione do zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego.

W takiej sytuacji WSA w Olsztynie stwierdził, że trzeba rozróżnić dwojaką pozycję jaką może zajmować organ JST w postępowaniu administracyjnym. Gmina, jako osoba prawna, może być stroną postępowania administracyjnego, a w następstwie postępowania przed sądem administracyjnym, jeżeli postępowanie to dotyczy jej praw lub obowiązków, które znajdują oparcie w przepisach prawa. Wówczas rolą organu ją reprezentującego, np. wójta, jest obrona interesu prawnego strony postępowania, przy zachowaniu gwarancji procesowych, jakie stronie przyznają przepisy ustawy z 14.6.1960 r. ‒ Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.; dalej: KPA) oraz przepisy PostAdmU.

Jednak inna jest pozycja organu, któremu wyznacza się rolę organu administracji publicznej w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 3 KPA. Powierzenie organowi JST kompetencji do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego, czy też przed sądem administracyjnym.

Doprowadziłoby to do tego, że stronami tego postępowania byłyby dwa organy administracji publicznej orzekające w tej samej sprawie w różnych instancjach. Sprawa toczyłaby się więc ze skargi organu działającego w I instancji w sprawie, w której stroną przeciwną byłby organ działający w II instancji. Dlatego w omawianej sprawie wójt gminy nie miał prawa wnieść skargi na decyzję SKO.

Zakres obowiązków nakładanych na właścicieli wyprowadzanych zwierząt

Stan faktyczny

Rada gminy, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, uchwala regulamin utrzymania czystości i porządku na terenie gminy, który jest aktem prawa miejscowego (art. 4 ust. 1 ustawy z 13.9.1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach [t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2010 ze zm.; dalej: CzystGmU]).

Regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące m.in. obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku (art. 4 ust. 2 pkt 6 CzystGmU).

Stanowisko sądu administracyjnego

Zdaniem WSA w Krakowie, prawidłowa interpretacja przepisu powinna być taka, że na jego podstawie organ stanowiący gminy może nakładać konkretne obowiązki (nakazy lub zakazy) na właścicieli zwierząt, jednak obowiązki te muszą zmierzać do zapewniania ochrony przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku. W ramach tych obowiązków, nakazów lub zakazów dopuszczalne jest w szczególnych przypadkach wprowadzanie nawet ograniczeń, co miejsc przebywania zwierzęcia na terenie np. parku, zakazując aby zwierzęta np. wchodziły do konkretnych, wydzielonych miejsc. Poprzez wprowadzanie takich zakazów lub ograniczeń organ stanowiący gminy powinien chronić np. rośliny lub drzewa posadzone w parku. Natomiast wprowadzenie generalnego zakazu nie jest dopuszczalne i stanowi przekroczenie delegacji ustawowej do stanowienia aktu prawa miejscowego.

Ponadto wprowadzenie w regulaminie na terenie gminy zakazu wprowadzania zwierząt na dany teren jest środkiem nadmiernie ograniczającym swobodę poruszania się i przebywania w określonym miejscu, która przysługuje wszystkim obywatelom, w tym właścicielom zwierząt.

Zdaniem WSA, rada gminy lub innych organ stanowiący JST ma prawo uchwalać przepisy dotyczące obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, które mają na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku, ale nie wprowadzanie dodatkowych obowiązków w zakresie kontroli egzekwowania tych obowiązków, a takim zapisem jest obowiązek posiadania i okazywania na żądanie zaświadczenia o szczepieniu. Zapisu takiego, zdaniem WSA, nie można uznać za legalny.

Jaki sąd rozpatruje sprawy odszkodowań łowieckich?

Zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: PostAdmU) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na wymienione w tym przepisie decyzje administracyjne, postanowienia (wydane w postępowaniu administracyjnym, egzekucyjnym i zabezpieczającym), pisemne indywidualne interpretacje podatkowe, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających, akty (prawa miejscowego organów JST i terenowych organów administracji rządowej, organów JST podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej, nadzoru nad działalnością organów JST), a także na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

Ponadto, sądy administracyjne orzekają także w sprawach sprzeciwów od decyzji wydanych na podstawie art. 138 § 2 ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.) oraz w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 2a i 3 PostAdmU).

W tym przypadku WSA rozpatrywał skargę wniesioną na decyzję nadleśniczego ustalającą wysokość odszkodowania za szkody wyrządzone przez zwierzynę łowną.

Z art. 46e ust. 1 ustawy z 13.10.1995 r. – Prawo łowieckie (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 67 ze zm.; dalej: PrŁow), Nadleśniczy Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe właściwy ze względu na miejsce wystąpienia szkód ustala wysokość odszkodowania, w drodze decyzji, biorąc w szczególności pod uwagę ustalenia zawarte w sporządzonych protokołach.

Co ważne w tym przypadku, właściciel albo posiadacz gruntów rolnych, na których zostały wyrządzone szkody, a także dzierżawca albo zarządca obwodu łowieckiego niezadowolony z decyzji nadleśniczego, może, w terminie trzech miesięcy od dnia jej doręczenia, wnieść powództwo do sądu właściwego ze względu na miejsce wystąpienia szkody (art. 46e ust. 4 PrŁow).

Maksymalna ilość i wartość energii z odnawialnych źródeł do sprzedaży w drodze aukcji w 2020 r.

Rozporządzenie wydano na podstawie art. 72 ust. 2 ustawy z 20.2.2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2389 ze zm.; dalej: OdnŹródłaEnU). Wynika z niego, że maksymalna ilość energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, która może zostać sprzedana w drodze aukcji w 2020 r. przez wytwórców, którzy złożyli Prezesowi URE deklarację o przystąpieniu do aukcji w instalacjach odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 1 MW, o których mowa w art. 77 ust. 5 pkt 7 i 7a OdnŹródłaEnU (chodzi o biogaz rolniczy do wytwarzania energii elektrycznej, a także ten biogaz z wysokosprawnej Kogeneracji), wynosi 2.500.000 MWh, a jej wartość wynosi 1.600.000.000 zł.

Maksymalna ilość energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, która może zostać sprzedana w drodze aukcji w 2020 r. przez wytwórców, którzy uzyskali zaświadczenie o dopuszczeniu do aukcji oraz wytworzyli energię elektryczną po raz pierwszy po dniu zamknięcia sesji aukcji w instalacjach odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej nie większej niż 1 MW, o których mowa w art. 77 ust. 5 OdnŹródłaEnU:

Maksymalna ilość energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, która może zostać sprzedana w drodze aukcji w 2020 r. przez wytwórców, którzy uzyskali zaświadczenie o dopuszczeniu do aukcji oraz wytworzyli energię elektryczną po raz pierwszy po dniu zamknięcia sesji aukcji w instalacjach odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej większej niż 1 MW, o których mowa w art. 77 ust. 5 OdnŹródłaEnU:

Za zmiany przebiegu sieci energetycznej miasto musi zapłacić – wyrok SN

Stan faktyczny

Zarząd Inwestycji Miejskich m.st. Warszawy (ZIM) zawarł ze spółką energetyczną I. umowę dotyczącą usunięcia kolizji drogi publicznej z urządzeniami infrastruktury ‒ chodziło o przypadki, w których istnieje konieczność przesunięcia linii i urządzeń energetycznych, które kolidowały z przebiegiem przyszłego Mostu Północnego (dziś Most im. M. Skłodowskiej-Curie) i trasy dojazdowej do mostu.

Aktualny przepis art. 32 ustawy z 21.3.1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 2068 ze zm.; dalej: DrPublU) stanowi, że w razie kolizji drogi publicznej z urządzeniami infrastruktury (liniami, urządzeniami przesyłowymi itp.) koszty przełożenia i przebudowy urządzeń liniowych obciążają zarządcę drogi. W takim wypadku wybudowane nowe fragmenty sieci i urządzenia wykonywane są na koszt tegoż zarządcy i stanowią jego własność – dopiero po zakończeniu inwestycji są zbywane firmie infrastrukturalnej, przy czym w razie dokonania ulepszeń, firma pokrywać ma jej koszty.

W trakcie inwestycji zawierane były dodatkowe umowy pomiędzy ZIM a spółką I., których przedmiotem było: zobowiązanie miasta do poniesienia kosztów związanych z przebudową, przeprowadzenia przebudowy oraz sprzedania pozwanemu nowych elementów odcinka sieci spółce, zaś po stronie spółki umowa przewidywała obowiązek stworzenia odpowiednich warunków technicznych dla przyłączenia nowo wybudowanych fragmentów sieci oraz zakupu sieci i urządzeń.

Na podstawie tych umów miasto zażądało zapłaty łącznie ponad 24 mln zł: z tytułu zwrotu opłat za usunięcie kolizji na kwotę 16 mln zł i kolejnych 8 mln zł z tytułu ulepszenia urządzeń.

Zdaniem miasta, powyższe należności nie powinny być wypłacone spółce I., gdyż umowa taka zawarta była jeszcze przez poprzednie władze miejskie w celu obejścia przepisów ustawy z 10.4.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1474 ze zm.) (tzw. specustawa drogowa) oraz DrPublU.

Stanowisko sądów powszechnych

Sądy jednak nie dopatrzyły się naruszeń przepisów ustawowych, oddalając kolejno pozew, apelację i skargę kasacyjną miasta.

Stanowisko Sądu Najwyższego

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu zapadłego 10.1.2020 r. wyroku kończącego sprawę (I CSK 563/18) wskazał, że w tej sprawie zastosowanie powinien mieć raczej art. 39 ust. 5 DrPublU.

Ten przepis zaś wprost stanowi, że jeżeli budowa, przebudowa lub remont drogi wymaga przełożenia urządzenia lub obiektu niezwiązanego z potrzebami zarządzania drogą lub ruchem drogowym, koszt tego przełożenia ponosi jego właściciel. W sprawie wiele urządzeń infrastruktury energetycznej należących do spółki I. znajdowało się wprost w pasie drogowym, a w takim wypadku koszty ewentualnej przebudowy obciążają właściciela sieci i urządzeń. Zwrot tych kosztów na mocy umowy byłby więc zasadny. Wysokość zaś ewentualnych zwrotów strony ustalają według własnego uznania, zgodnie z zasadą swobody umów – gdyż przepisy ustawowe w ten zakres woli stron nie ingerują.

Definicja odpadów według WSA w Poznaniu

Stan faktyczny

Istotą sporu w tym przypadku było przede wszystkim twierdzenie organu administracji, że miało miejsce zbieranie odpadów bez wymaganego pozwolenia i zobowiązanie podmiotu do uzyskania pozwolenia na zbieranie odpadów. Aby to rozstrzygnąć, trzeba było ustalić, czym są odpady.

Jak wynika z art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy z 14.12.2012 r. o odpadach (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 701 ze zm.; dalej: OdpadU), przez odpady rozumie się każdą substancję lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do których pozbycia się jest obowiązany.

Orzeczenie sądu wojewódzkiego

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zwrócił uwagę, że definicja odpadów opiera się na znanej od dawna w prawie unijnym i polskim „triadzie”: odpadem jest każda substancja lub przedmiot, których posiadacz pozbywa się, zamierza się pozbyć lub do pozbycia się jest obowiązany. Dla uznania przedmiotu za odpad nie ma znaczenia okoliczność, że dla jego nabywcy może on mieć wartość użytkową i nadaje się do dalszego wykorzystania po poddaniu stosownym operacjom. Pojęcie odpadu nie wyłącza substancji i przedmiotów, które nadają się do dalszego gospodarczego wykorzystania, odpadami są także materiały podlegające ponownemu gospodarczemu wykorzystaniu przez nabywcę, posiadają dla niego określoną wartość gospodarczą, rynkową. Dla zakwalifikowania danej substancji lub przedmiotu jako odpadu, nie ma znaczenia wola, świadomość nabywcy.

Jako odpady należy traktować nie tylko przedmioty i substancje będące pozostałością procesu produkcyjnego, którego celem nie było powstanie tego produktu lub substancji, a które posiadacz, wytwórca uważa za zbędne i których chciałby się wyzbyć, ale także takie, które podlegają dalszym procesom odzysku w celu ich gospodarczego wykorzystania.

Organ właściwy do określenia regulaminu cmentarza komunalnego

Stan faktyczny

Skargę do WSA wniesiono na zarządzenie prezydenta miasta zatwierdzające regulamin cmentarza komunalnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu skupił się w tej sprawie na tym, jakiej rangi aktem jest regulamin cmentarza komunalnego zatwierdzony zaskarżonym zarządzeniem prezydenta miasta.

Orzeczenie sądu wojewódzkiego

Wojewódzki Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że po pierwsze, z regulaminu wynika, że nie jest to regulamin świadczenia usług określonego rodzaju (w szczególności „usług cmentarnych”), nie ma w nim mowy o świadczeniu jakichkolwiek usług, lecz o właściwym sposobie korzystania z obiektu cmentarnego, tj. o pożądanym sposobie zachowania się osób odwiedzających cmentarz (wstępujących na jego teren).

Po drugie, z art. 13 ustawy z 20.12.1996 r. o gospodarce komunalnej (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 712; dalej: GospKomU), spółka komunalna określa w regulaminie zasady korzystania ze świadczonych przez nią usług publicznych, a także obowiązki spółki wobec odbiorców usług. Regulamin oraz jego zmiany obowiązują na obszarze JST po zatwierdzeniu przez organy wykonawcze tych jednostek. W omawianym przypadku w regulaminie wskazuje się, co prawda, konkretną spółkę komunalną, ale nie jako usługodawcę, lecz „właściciela cmentarza”, w dodatku – co tu najistotniejsze – bez wyszczególnienia jakichkolwiek obowiązków, które obciążałyby spółkę wobec odbiorców usług (usług, które w żaden sposób w regulaminie nie zostały określone, wymienione, ani scharakteryzowane).

Po trzecie, regulamin zawiera grupę zapisów, które można określić zbiorczym mianem „zasad korzystania z obiektów i urządzeń cmentarnych”.

Sąd przypomniał, że charakter normatywny aktu oznacza bowiem, że akt taki wyznacza adresatom pewien sposób zachowania się. Z kolei generalny charakter mają te normy, które określają adresata poprzez wskazanie cech, nie zaś poprzez wymienienie z imienia (nazwy). Generalny charakter może też dotyczyć odniesienia do nazw instytucji, władz publicznych, a więc do nazw generalnych szczególnego rodzaju. Abstrakcyjność normy wyraża się natomiast w tym, że nakazywane, zakazywane albo dozwolone postępowanie ma mieć miejsce w pewnych, z reguły powtarzalnych okolicznościach, nie zaś w jednej konkretnej sytuacji. Ponadto, akty prawa miejscowego mają charakter powszechny. Adresatami tych aktów mogą być zarówno wszystkie podmioty, jak też niektóre ich kategorie. Oznacza to, że w omawianym przypadku mamy do czynienia z aktem prawa miejscowego, a nie z regulaminem spółki komunalnej, o którym mowa w art. 13 GospKomU.

W związku z tym trzeba odwołać się do przepisów ustawy z 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 505 ze zm.; dalej: SamGminU). Zgodnie z art. 40 ust. 1 i 2 SamGminU, na podstawie upoważnień ustawowych gminie przysługuje prawo stanowienia aktów prawa miejscowego obowiązujących na obszarze gminy. Na podstawie SamGminU organy gminy mogą wydawać akty prawa miejscowego w zakresie:

Akty prawa miejscowego ustanawia rada gminy w formie uchwały (art. 41 ust. 1 SamGminU). A zatem, w omawianym przypadku regulamin cmentarza komunalnego w tej treści powinna uchwalić rada gminy (rada miasta), a nie organ wykonawczy gminy, czyli w tym przypadku prezydent miasta.

Informacje i dane osobowe przekazywane w związku z imprezą masową

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 97 opublikowano rozporządzenie MSWiA z 16.1.2020 r. w sprawie przekazywania informacji, w tym danych osobowych, dotyczących bezpieczeństwa imprez masowych.
Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy z 20.3.2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2171), informacje, w tym dane osobowe, dotyczące bezpieczeństwa imprezy masowej przekazuje się za pomocą środków komunikacji elektronicznej albo przez bezpośrednie doręczenie do najbliższego komisariatu lub komendy powiatowej (miejskiej, rejonowej) Policji.
Z rozporządzenia wynika, że informacje dotyczące imprez masowych, w imieniu podmiotu zobowiązanego, przekazuje osoba upoważniona do ich przekazywania. Informacje przekazuje się w formie pisemnej przez bezpośrednie doręczenie albo za pomocą środków komunikacji elektronicznej. W przypadku bezpośredniego doręczenia informacji za pośrednictwem komisariatu lub komendy powiatowej (rejonowej, miejskiej) Policji informacje przekazuje się w formie pisemnej, w zaklejonej kopercie uniemożliwiającej dostęp osób nieuprawnionych. Informacje przekazywane za pomocą środków komunikacji elektronicznej, w tym zawierające dane osobowe, przekazuje się w formie zaszyfrowanego pliku danych, w sposób, który gwarantuje bezpieczeństwo, integralność i poufność przesyłanych danych.
Osoba, która przyjmuje informacje w jednostce organizacyjnej Policji, rejestruje to przyjęcie i wystawia potwierdzenie w formie odpowiedniej do sposobu otrzymania informacji oraz niezwłocznie przekazuje informacje zgodnie z właściwością.
Przekazywanie informacji odbywa się na kartach rejestracyjnych, kartach zapytania oraz kartach odpowiedzi. Podmioty zobowiązane przekazują informacje na czytelnie wypełnionych kartach w przypadku:

Rozporządzenie zawiera też trzynaście załączników określających wzór karty: