Darowizny na walkę z koronawirusem od października nie korzystają z preferencji

Rząd wprowadzając tarcze antykryzysowe pozwolił, aby firmy i osoby prywatne mogły odliczyć darowiznę na rzecz przeciwdziałania COVID-19 od dochodu, co umożliwiało zapłatę niższego podatku. Możliwość odliczenia darowizn dotyczyła wsparcia przekazanego na rzecz podmiotów prowadzących działalność leczniczą, które zostały wymienione w wykazie prowadzonym przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Preferencją podatkową zostały także objęte darowizny przeznaczane dla domów pomocy społecznej, noclegowni, czy schronisk dla osób bezdomnych oraz przekazywane szkołom, przedszkolom i innym placówkom oświatowym komputery. Ulga obowiązywała na darowizny przekazane w okresie od 31 marca do 30 września br.

Darowizny przekazane po 30 września podlegają już ogólnym, nie tak korzystnym zasadom. Podatnicy będą mogli skorzystać jedynie z odliczenia darowizn dla organizacji prowadzących działalność pożytku publicznego. Zainteresowane firmy będą mogły przekazać wsparcie np. fundacji. Przy czym płatnicy podatku CIT będą mogli odliczyć darowizny jedynie do wysokości 10 proc. dochodu, zaś płatnicy PIT – do 6 proc. dochodu. Bez zmian pozostaje kwestia VAT od darowizn. Zgodnie z obowiązującymi przepisami do dnia odwołania stanu epidemii w Polsce darowizna niektórych wyrobów medycznych, testów diagnostycznych i środków ochrony indywidualnej objęta będzie 0 proc. stawką VAT.

Dofinansowanie wynagrodzeń pracowników z przepisów antykryzysowych a zwolnienie z CIT

Takie stanowisko zajmuje fiskus (np. interpretacje indywidualne Dyrektora KIS z 9.9.2020 r., 0111-KDIB1-3.4010.400.2020.1.MBD; z 4.9.2020 r., 0111-KDIB1-2.4010.281.2020.1.MS; z 2.9.2020 r., 0114-KDIP2-1.4010.218.2020.1.KS).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z 15.2.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm.; dalej: PDOPrU), wolne od podatku są dochody (z zastrzeżeniem art. 17 ust. 4–6d PDOPrU), uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE na podstawie zezwolenia, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Z art. 17 ust. 4 PDOPrU wynika, że zwolnienie to przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE.

Pomocą publiczną udzielaną przedsiębiorcy prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie strefy jest niezapłacony przez tego przedsiębiorcę podatek obliczony od dochodu osiąganego wyłącznie z działalności prowadzonej na terenie strefy na podstawie właściwego zezwolenia. A zatem, zwolnienie to jest formą pomocy publicznej, której celem jest skłonienie przedsiębiorców do rozpoczęcia działalności na terenie SSE. Przepisy powyższe wyznaczają jednocześnie granice korzystania z tej pomocy.

Odnosząc się do przepisów antykryzysowych, zgodnie z art. 15g ust. 1 ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej: KoronawirusU), podmioty wymienione w tym przepisie (m.in. przedsiębiorcy), u których wystąpił spadek przychodów w następstwie wystąpienia COVID-19, mogą zwrócić się z wnioskiem o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o wypłatę ze środków FGŚP świadczeń na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie wystąpienia СОVID-19.

Wątpliwości dotyczyły tu ustalenia czy otrzymane przez spółkę działającą w SSE środki z FGŚP na podstawie art. 15g KoronawirusU, jako dofinansowanie wynagrodzeń pracowników korzystają ze zwolnienia z art. 17 ust. 1 pkt 34 PDOPrU.

Odnosząc się do tej kwestii Dyrektor KIS stwierdził, że co do zasady wsparcie przedsiębiorców w formie dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS stanowi przychód z prowadzonej działalności gospodarczej podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednocześnie, skoro kwota dofinansowania stanowi przychód przedsiębiorcy podlegający opodatkowaniu, to wydatki nią sfinansowane mogą stanowić koszty uzyskania przychodu, o ile spełniają ogólne warunki z art. 15 ust. 1 PDOPrU. Natomiast w przypadku, gdy wynagrodzenie pracowników oraz należne od nich składki na ubezpieczenia społeczne w części w jakiej zostały dofinansowane, nie zostały zaliczone do kosztów podatkowych, dofinansowanie tych kosztów nie stanowi też przychodu podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 6a PDOPrU, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Dyrektor KIS zaznaczył, że nie doszło tu do rzeczywistego poniesienia wydatków przez spółkę, bo wydatki na pokrycie wynagrodzeń pracowników zostały pokryte z dofinansowania ze środków FGŚP. W związku z tym nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, że spółka poniosła wydatki, bo ciężar ekonomiczny tych wydatków nie wiąże się z rzeczywistym uszczupleniem zasobów majątkowych spółki pochodzących z działalności na terenie SSE.

W takiej sytuacji, dofinansowania do wynagrodzeń pracowników nie można uznać za przychód z działalności strefowej, gdyż nie jest to koszt kwalifikowany dla celów uzyskania pomocy „strefowej”.

Projekt rozporządzenia o informacji o ofertach do nowego PZP

Podkreślić należy, że zgodnie z art. 81 ust. 1 PZP zamawiający przekazuje Prezesowi UZP informację o złożonych wnioskach o dopuszczenie do udziału w postępowaniu lub ofertach, nie później niż w terminie 7 dni od dnia otwarcia odpowiednio ofert albo ofert wstępnych lub ofert ostatecznych albo unieważnienia postępowania. Ten nowy obowiązek nakładany na zamawiających jest uzasadniany potrzebą sprostania realizacji zadania Prezesa UZP określonego w art. 469 pkt 4 PZP, zgodnie z którym ma on dokonywać analiz funkcjonowania systemu zamówień publicznych. Przewiduje się, że wejście w życie przedmiotowego rozporządzenia nastąpi tak jak wejście w życie PZP, tj. z dniem 1.1.2021 r.

Obowiązek przekazywania wyżej wymienionych informacji będzie miał zastosowanie do wszystkich zamawiających, w zakresie wszystkich rodzajów zamówień, niezależnie od ich wartości, przy czym będzie dotyczył zamówień, do których mają zastosowanie przepisy PZP, czyli od wartości równej lub przekraczającej 130 000 zł. Dla ułatwienia identyfikacji nowych obowiązków zamawiającego przedstawia się je w Tabelach 1 i 2.

Tabela 1. Termin przekazania informacji o złożonych wnioskach o dopuszczenie do udziału w postępowaniu lub ofertach (zwanej dalej „informacją”) w zależności od trybu udzielania zamówienia.

Tabela 2. Termin przekazania informacji o ofertach w trybie podstawowym postępowaniu o wartości mniejszej od progów unijnych (tzw. krajowym)

Sposób przekazania informacji

Informację w postaci elektronicznej zamawiający będzie przekazywał Prezesowi UZP przy użyciu aktywnego formularza umieszczonego i udostępnionego na stronach portalu internetowego UZP, zgodnego z wzorem informacji stanowiącym załącznik do rozporządzenia. Przekazywanie informacji Prezesowi UZP będzie odbywało się za pośrednictwem tego systemu (po uprzedniej rejestracji w tym systemie) lub innych systemów, które umożliwiają przekazywanie wypełnionego aktywnego formularza w formacie XML. Po rejestracji w systemie teleinformatycznym, zamawiający będzie wypełniał formularz, a następnie będzie przekazywał go Prezesowi UZP.

Zmiana w zakresie wystawiania przez wójtów wezwań do świadczeń w czasie pokoju

W Dz.U. z 2020 r. pod poz. 1759 opublikowano rozporządzenie Rady Ministrów z 28.9.2020 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju.

Zmianę wprowadzono do rozporządzenia Rady Ministrów z 3.8.2004 r. w sprawie świadczeń rzeczowych na rzecz obrony w czasie pokoju (Dz.U. nr 181, poz. 1872 ze zm.). Wykonuje ono przepisy ustawy z 21.11.1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1541 ze zm.; dalej: ObrRPU).

Zgodnie z art. 210 ust. 1 ObrRPU, wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wydaje decyzję administracyjną o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych, w tym planowanych do wykonania w razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny, na wniosek wojskowego komendanta uzupełnień, kierownika jednostki organizacyjnej stanowiącej bazę formowania specjalnie tworzonej jednostki zmilitaryzowanej, kierownika jednostki organizacyjnej wykonującej zadania na potrzeby obrony państwa, albo właściwego organu obrony cywilnej.

Z art. 211 ObrRPU wynika zaś, że na wniosek wymienionych wyżej organów i kierowników jednostek organizacyjnych, wójt (burmistrz lub prezydent miasta) może wezwać posiadacz nieruchomości lub rzeczy ruchomej, wobec którego wydano ostateczną decyzję administracyjną o przeznaczeniu nieruchomości lub rzeczy ruchomej na cele świadczeń rzeczowych, do wykonania tego świadczenia. Wezwanie doręcza się na 14 dni przed terminem wykonania świadczenia, z wyjątkiem przypadków, w których wykonanie świadczenia następuje w celu sprawdzenia gotowości mobilizacyjnej Sił Zbrojnych. Od wezwania nie przysługuje odwołanie i nadaje mu się rygor natychmiastowej wykonalności w terminie w nim określonym. Posiadacz ma obowiązek oddać do używania przedmiot świadczenia w terminie i miejscu wskazanym w wezwaniu.

Zgodnie z § 23 ust. 1 zmienianego rozporządzenia, wezwanie do wykonania świadczenia wójt lub burmistrz (prezydent miasta) wystawia w czasie pokoju. W wyniku zmiany do przepisu tego w tym brzmieniu dodano, że wezwanie to wystawia się w liczbie egzemplarzy określonej przez organy i kierowników jednostek organizacyjnych występujących z wnioskami o przeznaczenie nieruchomości lub rzeczy ruchomych na cele świadczeń.

Nowe średnie ceny skupu żyta a podatek rolny

Zgodnie z treścią tego aktu prawnego wskazana cen średnia – wyniosła 58,55 zł za 1dt.

Wskazany Komunikat jest ogłaszany rokrocznie i stanowi punkt odniesienia dla rady gminy do kształtowania wysokości stawki podatku rolnego.

Dla przypomnienia podatek rolny ma normatywne źródło w PodRolU. Jak zaś wynika z art. 1 tej ustawy – opodatkowaniu podatkiem rolnym podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, z wyjątkiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza.

Z kolei, ww. Komunikat jest wydawany w oparciu o upoważnienie ustawowe określone w art. 6 PodRolU. Zgodnie z jego treścią:

1. Podatek rolny za rok podatkowy wynosi:

1) od 1 ha przeliczeniowego gruntów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 – równowartość pieniężną 2,5 q żyta,

2) od 1 ha gruntów, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 2 – równowartość pieniężną 5 q żyta

– obliczone według średniej ceny skupu żyta za 11 kwartałów poprzedzających kwartał poprzedzający rok podatkowy.

2. Średnią cenę skupu żyta, o której mowa w ust. 1, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, w terminie do dnia 20 października roku poprzedzającego rok podatkowy.

3. Rady gmin są uprawnione do obniżenia cen skupu określonych w ust. 2, przyjmowanych jako podstawa obliczania podatku rolnego na obszarze gminy.

Co przy tym istotne, zasadniczo wskazana średnia cena skupu żyta stanowi wyznacznik wysokości stawki podatku rolnego na terenie gminy, co wynika z art. 6 ust. 1 PodRolU. Należy jednak zauważyć, że w trybie określonym w ust. 3 – rada gminy ma możliwość obniżenia wspomnianej średniej ceny skupu żyta, która jest przyjmowana jako podstawa obliczania podatku rolnego na terenie gminy.

Właśnie na podstawie art. 6 ust. 3 PodRolU rady gminy często podejmują stosowe uchwały mające za przedmiot obniżenie średniej ceny skupu żyta. Tak zapewne będzie i w 2020 r. w uchwałach podatkowych przyjmowanych na 2021 r.

Przy podejmowaniu ww. uchwał warto jednak pamiętać, aby rada gminy dokonała wspomnianego obniżenia ceny skupu żyta, w sposób zgodny z prawem. Niejednokrotnie bowiem w minionych latach zdarzało się, że uchwały w tym zakresie były podejmowane w sposób wadliwy. Pewnych wskazówek w tym względzie dostarcza orzecznictwo organów nadzoru, czyli regionalnych izb obrachunkowych. Przykładowo, w uchwale Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Olsztynie z 26.11.2015 r. (Nr 0102-436/15) wskazano, że jeżeli w uchwale w sprawie przyjęcia ceny skupu żyta przyjmowanej jako podstawy obliczenia podatku rolnego rada gminy nie zastosowała obniżenia ceny skupu 1q żyta dla potrzeb obliczenia podatku rolnego, a jedynie powtarza ją za komunikatem Prezesa GUS, w związku z czym przedmiotowa uchwala nie powinna być uchwalana. Z kolei w uchwale Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie z 26.12.2019 r. (Nr 25.328/2019) stwierdzono, że naruszeniem prawa było zaniechanie uzyskania przez gminę specjalnej opinii właściwej miejscowo izby rolniczej (o projekcie uchwały rady gminy obniżającym cenę skupu żyta) w trybie art. 5a IzbyRolU.

Ogłoszenie nowej średniej ceny skupu żyta jest punktem wyjścia dla gminy, w zakresie podjęcia decyzji co do wysokości podatku rolnego na kolejny rok podatkowy. Rada gminy może, ale nie musi podjąć uchwały w sprawie obniżenia ww. średniej ceny. Jest to jej uprawnienie, które wpisuje się w samodzielność gmin w kształtowaniu obciążeń fiskalnych na mocy lokalnych aktów prawa miejscowego.

Podatek leśny – wyższe stawki na 2021 r.

Zgodnie z treścią tego aktu prawnego wskazana cena średnia sprzedaży drewna wyniosła 196,84 zł za 1 m³ . Dla porównania, średnia w Komunikacie z 2019 r. wynosiła 194,24 zł za 1 m³ .

Wskazany Komunikat jest ogłaszany rokrocznie i stanowi punkt odniesienia dla rady gminy do kształtowania wysokości stawki podatku leśnego.

Dla przypomnienia podatek leśny ma normatywne źródło w PodLeśnyU. Jak wskazano w art. 1 tej ustawy – opodatkowaniu podatkiem leśnym podlegają określone w ustawie lasy, z wyjątkiem lasów zajętych na wykonywanie innej działalności gospodarczej niż działalność leśna.

Z kolei ww. Komunikat jest wydawany w oparciu o upoważnienie ustawowe określone w art. 4 PodLeśnyU. Zgodnie z jego treścią:

1. Podatek leśny od 1 ha, za rok podatkowy wynosi, z zastrzeżeniem ust. 3, równowartość pieniężną 0,220 m³ drewna, obliczaną według średniej ceny sprzedaży drewna uzyskanej przez nadleśnictwa za pierwsze trzy kwartały roku poprzedzającego rok podatkowy.

2. Do ceny, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku od towarów i usług.

3. Dla lasów wchodzących w skład rezerwatów przyrody i parków narodowych stawka podatku leśnego, o której mowa w ust. 1, ulega obniżeniu o 50%.

4. Średnią cenę sprzedaży drewna, o której mowa w ust. 1, ustala się na podstawie komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, ogłaszanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” w terminie 20 dni po upływie trzeciego kwartału.

5. Rada gminy może obniżyć kwotę stanowiącą średnią cenę sprzedaży drewna, określoną w ust. 4, przyjmowaną jako podstawa obliczania podatku leśnego na obszarze gminy.

Co przy tym istotne, zasadniczo podatek leśny jest obliczany według metodologii wynikającej z art. 4 ust. 1 PodLeśnyU. Należy jednak zauważyć, że w trybie określonym w ust. 4 rada gminy ma możliwość obniżenia wspomnianej kwoty stanowiącej średnią cenę sprzedaży drewna, wynikającą z podanego Komunikatu.

Właśnie na podstawie art. 4 ust. 4 PodLeśnyU rady gminy mogą podejmować stosowe uchwały mające w skutkach obniżenie wysokości podatku leśnego. Tak zapewne będzie i w 2020 r. w uchwałach podatkowych przyjmowanych na 2021 r.

Przy podejmowaniu uchwał warto jednak pamiętać, aby rada gminy dokonała wspomnianego obniżenia ceny sprzedaży drewna zgodnie z prawem. Podkreślić bowiem należy, że jest to uprawnienie rady gminy, z którego nie musi w ogóle korzystać. Obniżenie może zaś mieć znaczenie negatywne chociażby z punktu widzenia przyjmowania uchwały budżetowej na 2021 r. Obniżenie podatku to mniejsze wpływy podatkowe, a więc od woli rady gminy zasadniczo zależy, czy zastosuje taką możliwość. Dodać należy, że w sytuacji, gdy gmina nie będzie miała woli wprowadzenia niższego podatku, nie powinna podejmować żadnej uchwały w podanym zakresie przedmiotowym. Wówczas, automatycznie będzie obowiązywała reguła z art. 4 ust. 1 PodLeśnyU, którą organ podatkowy będzie zobligowany stosować. W konsekwencji będą miały zastosowanie nowe, wyższe parametry wynikające z ww. Komunikatu z 20 października br.

Zatrudnienie i wynagrodzenie w sektorze przedsiębiorstw we wrześniu 2020 r.

Według GUS we wrześniu w sektorze przedsiębiorstw zatrudnionych było przeciętnie 6312,4 tys. osób. To o ponad 17 tys. więcej niż w sierpniu, choć wciąż o ponad 133 tys. mniej niż we wrześniu 2019 r. (spadek o 1,2%) oraz o prawie 74 tys. mniej niż w lutym tego roku. Wrzesień jest czwartym miesiącem z rzędu, kiedy liczba zatrudnionych wzrosła, choć wolniej. Spowolnienie wpisuje się w obserwowaną w tym okresie stabilizację wskaźników rynku pracy.

Na obniżanie wskaźnika zatrudnienia wpływ mają wciąż funkcjonujące elementy tarczy antykryzysowej, które związane są z obniżaniem wymiaru czasu pracy. GUS podaje bowiem wynik w przeliczeniu na pełne etaty.

Zdecydowanie pozytywne dla pracowników informacje dotyczą przeciętnego poziomu wynagrodzeń w sektorze przedsiębiorstw. Według GUS wartość ta we wrześniu wyniosła 5371,56 zł. Oznacza to wzrost wobec sierpnia br. o 0,6%, a wobec września 2019 r. o 5,6%. Od maja mamy do czynienia z coraz szybszym wzrostem przeciętnych wynagrodzeń, który stopniowo zbliża się do wysokiej dynamiki z lat poprzednich.

Powyższe dane dotyczą firm zatrudniających powyżej 9 pracowników.

Źródło:

gov.pl

Decyzja ZUS wydana na podstawie przepisów o zwalczaniu COVID-19 – właściwość WSA

Tak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach (post. WSA w Gliwicach z 5.10.2020 r., I SA/Gl 1094/20, Legalis).

Przedmiotem postępowania w tym przypadku była decyzja ZUS wydana na podstawie ustawy z 2.3.2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm.; dalej: KoronawirusU). Zaskarżoną decyzję wydano na podstawie art. 31zq ust. 8 KoronawirusU oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14.6.1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 256 ze zm.) i dotyczyła ona umorzenia postępowania w sprawie wniosku o zwolnienie z opłacenia należności z tytułu składek. Utrzymała ona w mocy decyzję ZUS wydaną na podstawie art. 31zo KoronawirusU. Problem pojawił się w odniesieniu do właściwości sądu, który miałby rozpatrywać skargę na tę decyzję.

Właściwość miejscową i rzeczową wojewódzkich sądów administracyjnych określono w art. 13 § 1 i 2 ustawy z 30.8.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: PodtAdmU). Wynika z tych przepisów, że wojewódzkie sądy administracyjne (WSA) rozpoznają wszystkie sprawy sądowoadministracyjne z wyjątkiem spraw, dla których zastrzeżona jest właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego. Do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Z delegacji ustawowej z art. 13 § 3 PostAdmU wynika, że Prezydent RP, w drodze rozporządzenia, może przekazać WSA rozpoznawanie spraw określonego rodzaju należących do właściwości innego WSA, jeżeli wymagają tego względy celowości. W związku z tym, zgodnie z § 1 pkt 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 22.2.2017 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. z 2017 r. poz. 367), rozpoznawanie spraw z zakresu działania Prezesa ZUS zostało przekazane tym WSA, na których obszarze właściwości strona skarżąca zamieszkuje lub ma siedzibę, jednak odnosi się ono wyłącznie do zamkniętego katalogu spraw, których przedmiotem jest umorzenie, odroczenie terminu płatności lub rozłożenie na raty należności z tytułu składek określonych w art. 28 i art. 29 ustawy z 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 266; dalej: SysUbSpołU). W omawianej sprawie skarga nie dotyczy decyzji z tego zakresu, więc przepis te nie ma zastosowania.

Obowiązek aktualizacji danych po zmianie siedziby spółki ciąży na podatniku – przypomina NSA

Stan faktyczny

Przedmiotowa sprawa dotyczyła zakwestionowania przez dyrektora izby administracji skarbowej terminu do wniesienia odwołania od decyzji dotyczącej podatku od towarów i usług. Zdaniem organu podatkowego decyzja została doręczona w trybie zastępczym, gdzie termin na wniesienie od niej odwołania upływał 12 kwietnia. Tymczasem spółka złożyła odwołanie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu drogą pocztową dopiero 12 czerwca. W ocenie spółki termin odwołania powinien zostać przywrócony, bowiem dwa tygodnie przed doręczeniem zastępczym decyzji zgłosiła ona do KRS zmianę siedziby. Organ podatkowy nie uznał tego argumentu, zaś spółka złożyła skargę do sądu. Wojewódzki sąd administracyjny oddalił skargę uznając, że decyzja została doręczona prawidłowo. Z takim orzeczeniem nie zgodziła się spółka, która wniosła skargę kasacyjną.

Zdaniem NSA

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę zauważył, że ocena prawidłowości doręczenia decyzji podatkowej, a także obowiązków informacyjnych strony postępowania podatkowego względem organu, powinna być dokonywana w oparciu o przepisy OrdPU, a nie przepisy prawa handlowego. Zdaniem sądu fakt zmiany siedziby spółki i zgłoszenie tej okoliczności do sądu rejestrowego (w trybie przepisów KSH) w żaden sposób nie wpływa na obowiązek powiadomienia odpowiedniego organu podatkowego o zmianie adresu do doręczeń stosownie do art. 146 § 1 OrdPU. Powyższe oznacza dla podatników, że względem organu podatkowego nie zostają zwolnieni z obowiązku aktualizacji danych, w sytuacji, gdy oczekują, aż w KRS zostanie ujawniona zmiany siedziby spółki. Zdaniem NSA z tego względu skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie (wyrok NSA z 28.9.2020 r., sygn. I FSK 911/20).

Dodatkowe świadczenia postojowe dla firm z branży turystycznej

Wsparcie przedsiębiorców branży turystycznej w formie dodatkowego świadczenia postojowego dla agentów turystycznych wprowadza ustawa z 7.10.2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu przeciwdziałania społeczno-gospodarczym skutkom COVID-19 (Dz.U. z 2020 r. poz. 1747). Należy zauważyć, że zmiana jest efektem interwencji rzecznika MiŚP, który postulował o objęcie świadczeniem postojowym również działalności agentów turystycznych i popierał postulaty branży w zakresie dodatkowego świadczenia postojowego.

Jak wynika z komunikatu, zmiany mają na celu poprawienie niedopatrzenia polegającego na wprowadzeniu w ustawie z 17.9.2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 1639) pomocy sektorowej dla przedsiębiorstw z branży turystycznej i eventowej, poszkodowanych epidemią COVID-19, z pominięciem agentów i przewodników turystycznych.

Przedsiębiorcy zainteresowaniu uzyskaniem dodatkowego świadczenia postojowego z ZUS mogą o nie wnioskować na Platformie Usług Elektronicznych (PUE) ZUS.