Ustanowienie zakazu ruchu pojazdów – zmiany w przepisach o drogach publicznych

Zmiany wprowadzono m.in. do ustawy z 21.3.1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 470 ze zm.; DrPublU). Zmianie uległ art. 41 DrPublU, z którego wynika w jego nowym brzmieniu, że dopuszczono wprowadzenie albo ustanowienie zakazu ruchu pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej powyżej 10 t albo powyżej 8 t:

Wprowadzenie albo ustanowienie zakazu jest dopuszczalne na drogach publicznych lub ich odcinkach, których parametry techniczne lub stan techniczny konstrukcji nawierzchni jezdni nie są dostosowane do ruchu pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej powyżej 10 t albo powyżej 8 t, spełniających co najmniej jedną z przesłanek wymienionych w art. 41 ust. 4 DrPublU. Taką przesłanką może być fakt, że droga lub jej odcinek:

Nie zawsze jednak można wprowadzić takie ograniczenia. A zatem, nie można wprowadzić ani ustanowić zakazu na:

Poza tym, zakazu nie stosuje się do:

Jeżeli chodzi o zakaz w strefie obejmującej co najmniej dwie drogi publiczne lub ich odcinki ustanawiany przez właściwą radę gminy (miasta) w drodze uchwały, ustanowienie takiej strefy wymaga uzyskania zgody organów zarządzających drogami i ruchem na drogach publicznych lub ich odcinkach, które mają znajdować się w tej strefie. Organy te uzgadniają projekt uchwały w ciągu 21 dni od dnia otrzymania projektu uchwały. Niezajęcie przez organ stanowiska w tym terminie uznaje się za uzgodnienie projektu uchwały.

Granicę strefy oznacza się znakiem drogowym wskazującym dopuszczalny nacisk pojedynczej osi napędowej pojazdów, które mogą poruszać się po drogach publicznych lub ich odcinkach objętych strefą.

Ponadto dodano też przepisy art. 41a i 41b DrPublU, z których wynika m.in., że na drogowych przejściach granicznych znajdujących się na granicy zewnętrznej mogą być wprowadzane zakazy ruchu pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej poniżej 11,5 t po drodze publicznej albo jej odcinku znajdujących się w zasięgu terytorialnym przejścia granicznego. Zakaz ten wprowadza właściwy zarządca drogi za pośrednictwem znaku drogowego. Natomiast po drogach publicznych o nawierzchni innej niż bitumiczna, betonowa, kamienna lub klinkierowa, w tym kostkowa lub płytowa, dopuszcza się wyłącznie ruch pojazdów o dopuszczalnym nacisku pojedynczej osi napędowej do 8 t.

Za naruszenie zakazu albo za przekroczenie dopuszczalnego nacisku pojedynczej osi napędowej wymierza się, w drodze decyzji administracyjnej, karę pieniężną. Zasady wymierzania kar określa nowododany art. 41d DrPublU. Kary wymierza się w wysokości (w zależności od rozpoznanych okoliczności): 3000 zł, 6000 zł, 10.000 zł, 12.000 zł oraz 20.000 zł.

Nowe prawa przedsiębiorcy w 2021 roku

W dotychczasowym stanie prawnym osoby fizyczne dokonujące wszelkiego rodzaju zakupów, objęte były bardzo szeroką ochroną konsumencką. Wśród podstawowych praw konsumenta wymienić można m.in. prawa wynikające z rękojmi i możliwość reklamowania wadliwego produktu, czy też prawo odstąpienia od umowy w terminie 14 dni, gdy towar został zakupiony np. przez Internet.

Jak było przed zmianą przepisów?

Przepisy dotyczące ochrony konsumenckiej dotychczas regulowały jednak tylko relacje między przedsiębiorcą a konsumentem. Według Kodeksu Cywilnego zaś, za konsumenta uważa się jedynie osobę fizyczną dokonującą zakupu niezwiązanego z jej działalnością gospodarczą. Oznacza to, że w dotychczasowym stanie prawnym ochroną konsumencką objęte były jedynie osoby fizyczne dokonujące zakupów w celach prywatnych.

W dotychczasowym stanie prawnym, przepisy o ochronie konsumentów mogły zatem traktować w różny sposób tę samą osobę, w zależności od tego, czy dokonywała ona konkretnego zakupu w celach prywatnych, czy też w celach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. W praktyce, rozróżnienie sprowadzało się do tego, czy w związku z danym zakupem osoba taka zażądała wystawienia faktury „na firmę”, czy też otrzymała zwykły paragon.

Faktura „na firmę” wykluczała objęcie zakupu ochroną konsumencką, nawet wówczas, gdy zakup ten dotyczył małych, jednoosobowych działalności gospodarczych prowadzonych przez osoby fizyczne. W dotychczasowym stanie prawnym najmniejsi przedsiębiorcy stawali zatem często przed dylematem, czy zadowolić się zwykłym paragonem i uzyskać tym samym ochronę konsumencką, czy też bardziej opłacalny był zakup na fakturę, ale kosztem utraty prawa do rozszerzonej rękojmi, czy prawa do zwrotu towaru.

Jakie zmiany wprowadziły nowe przepisy?

Sytuacja przedsiębiorców w tym zakresie zmieniła się diametralnie od 1 stycznia 2021 roku. Od Nowego Roku weszły w życie przepisy ustawy zmieniającej zapisy Kodeksu Cywilnego odnoszące się do praw konsumenta.

Po wprowadzeniu nowych przepisów, dylemat trapiący od lat małych przedsiębiorców, całkowicie znika. Zgodnie z nowymi przepisami, przedsiębiorcy wpisani do CEIDG uzyskali ochronę konsumencką w relacjach z innymi przedsiębiorcami. Oznacza to, że faktura wystawiona na firmę nie pozbawia już osoby prowadzącej działalność gospodarczą możliwości dochodzenia swoich praw konsumenckich. W uzasadnieniu do ustawy możemy przeczytać: „Przedstawione w projekcie rozwiązanie ma na celu przeciwdziałanie ww. problemowi. Proponuje się objęcie przepisami o ochronie konsumentów osoby fizycznej, która zawiera z innym przedsiębiorcą umowę związaną bezpośrednio z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą lub zawodową, lecz nieposiadającą dla niej charakteru zawodowego. Przedsiębiorcy ci będą objęci ochroną przewidzianą dla konsumentów, w zakresie stosowania klauzul abuzywnych, rękojmi za wady oraz w zakresie prawa odstąpienia od umowy zawartej na odległość lub poza lokalem przedsiębiorstwa.”

Co to oznacza w praktyce? Zgodnie z nowymi przepisami, ochronie konsumenckiej podlegają osoby prowadzące działalność gospodarczą, które zawierają transakcje bezpośrednio związane z ich działalnością gospodarczą. Ochrona konsumencka przysługuje jednak jedynie w przypadku, gdy zakup nie ma charakteru zawodowego. O tym, czy konkretny zakup ma taki właśnie charakter, decyduje zaś przedmiot wykonywanej działalności gospodarczej widniejący w CEIDG.

Według danych Ministerstwa Rozwoju, nowymi prawami od stycznia 2021 roku objętych zostało 2,7 mln osób wpisanych do CEIDG.

Źródło:

zus.pl

Limit odliczenia z tytułu ulgi abolicyjnej ma zastosowanie do dochodów osiąganych w 2021 roku

Od 1.1.2021 r. obowiązują przepisy zmieniające zasady stosowania ulgi abolicyjnej, o której mowa w art. 27g PDOFizU. Zmiana polega na wprowadzeniu limitu odliczenia z tytułu tej ulgi do wysokości 1360 zł.

Limitem ww. odliczenia nie będą objęte niektóre dochody osiągane za granicą poza terytorium lądowym państw. To wyłączenie ograniczenia ulgi abolicyjnej wynika z art. 27g ust. 5 PDOFizU, zgodnie z którym nie stosuje się do dochodów osiąganych w roku podatkowym poza terytorium Polski ze źródeł, o których mowa w art. 12 ust. 1 (np. ze stosunku pracy) oraz art. 13 pkt 8 lit. a (np. z tytułu umowy zlecenia z podmiotem gospodarczym) i pkt 9 (np. z tytułu kontraktu menedżerskiego), jeżeli dochody te są osiągane z tytułu pracy lub usług wykonywanych poza terytorium lądowym państw.

W związku z tym, że zmieniony art. 27g PDOFizU obowiązuje dopiero od 1.1.2021 r., to limit odliczenia ulgi abolicyjnej ma zastosowanie dopiero do dochodów osiąganych od 1.1.2021 r. Będzie mieć zastosowanie do rozliczenia rocznego dochodów za 2021 r. Natomiast dochody osiągnięte w 2020 r. rozlicza się z wykorzystaniem ulgi abolicyjnej w pełnej wysokości, zgodnie z przepisami PDOFizU obowiązującymi do końca 2020 r.

Sejm uchwalił czternastą emeryturę

Wypłata tzw. czternastej emerytury odbywać ma się na zasadach podobnych jak w przypadku trzynastej emerytury, jednak z ograniczeniem liczby uprawnionych – do świadczeniobiorców pobierających świadczenie w wysokości nieprzekraczającej 2900 zł brutto.

Kogo obejmie świadczenie?

Rozwiązanie będzie zastosowane do emerytur i rent w systemie powszechnym, rolników, służb mundurowych, emerytur pomostowych, świadczeń i zasiłków przedemerytalnych, rent socjalnych, nauczycielskich świadczeń kompensacyjnych, rodzicielskich świadczeń uzupełniających oraz rent inwalidów wojennych i wojskowych.

W razie zbiegu prawa do więcej niż jednego świadczenia, osobie uprawnionej przysługiwać będzie jedno dodatkowe roczne świadczenie pieniężne. Jedna 14. emerytura przysługiwać będzie również do renty rodzinnej, do której uprawniona jest więcej niż jedna osoba.

Decyzje w sprawie 14 emerytury będą wydawać i świadczenie to wypłacać będą właściwe organy emerytalno-rentowe. W razie zbiegu prawa do świadczeń wypłacanych przez dwa organy, decyzje wydaje i 14 emeryturę wypłacać będzie ZUS.

Czternasta emerytura bez potrąceń i egzekucji

Kwota 14. emerytury nie będzie miała wpływu na uprawnienia osób ubiegających się o świadczenia, dodatki, zasiłki, pomoc lub wsparcie (np. ulgę rehabilitacyjną). Z kwoty 14 emerytury nie będą dokonywane potrącenia i egzekucje.

Koszt wypłaty tzw. 14 emerytury szacuje się na 11,4 mld zł. Świadczenie ma trafić do 9,1 mln świadczeniobiorców (93,76 % ogółu). Zdecydowana większość, bo ok. 7,9 mln świadczeniobiorców otrzyma wypłatę w pełnej wysokości (w kwocie najniższej emerytury), a ok. 1,2 mln świadczeniobiorców w wysokości niższej – ze względu na wysokość otrzymywanego świadczenia powyżej 2900 zł miesięcznie.

Źródło:

gov.pl

Brak zgłoszenia naruszenia ochrony danych osobowych bez zbędnej zwłoki powodem nałożenia kary

Do Urzędu Ochrony Danych Osobowych (UODO) w maju 2020 r. wpłynęła informacja od osoby postronnej o naruszeniu ochrony danych osobowych, które polegało na wysłaniu pocztą elektroniczną przez agenta ubezpieczeniowego, będącego podmiotem przetwarzającym dla Towarzystwa Ubezpieczeń i Reasekuracji WARTA S.A., polisy ubezpieczeniowej do nieuprawnionego adresata.

Załączony dokument zawierał dane osobowe w zakresie m.in. imion, nazwisk, adresów zamieszkania, numerów PESEL oraz informacji dotyczących przedmiotu ubezpieczenia (samochód osobowy). Istotny w tej sprawie jest fakt, że organ nadzorczy został poinformowany o naruszeniu ochrony danych osobowych przez nieuprawnionego adresata, który wszedł w posiadanie nieprzeznaczonych dla niego dokumentów, w związku z czym doszło do naruszenia poufności danych osób.

Dlatego też, organ nadzorczy zwrócił się do Spółki o wyjaśnienie, czy w związku z wysyłką korespondencji elektronicznej do nieuprawnionego odbiorcy została dokonana analiza pod kątem ryzyka naruszenia praw i wolności osób fizycznych niezbędna do oceny, czy doszło do naruszenia ochrony danych skutkującego koniecznością zawiadomienia UODO oraz osób, których dotyczy naruszenie. W piśmie organ nadzorczy wskazał spółce, w jaki sposób może dokonać zgłoszenia naruszenia oraz wezwał do złożenia wyjaśnień.

Spółka potwierdziła, że doszło do incydentu związanego z naruszeniem ochrony danych osobowych oraz, że została dokonana ocena pod kątem ryzyka naruszenia praw i wolności osób fizycznych. To właśnie na jej podstawie ukarana spółka uznała, iż zaistniałe naruszenie nie wymaga zawiadomienia UODO. Spółka uznała, że naruszenie powstało na skutek wysłania dokumentu polisy ubezpieczeniowej na błędny adres poczty elektronicznej, który wskazał sam klient. Ponadto nieuprawniony odbiorca zwrócił się do spółki, a ta poprosiła o trwałe usunięcie wiadomości wraz z prośbą o informację zwrotną potwierdzającą jej usunięcie.

Pomimo pisma UODO z prośbą o wyjaśnienia, spółka nadal nie zgłosiła naruszenia ochrony danych osobowych oraz nie powiadomiła o incydencie osób, których dotyczyło naruszenie. Organ nadzoru wszczął więc postępowanie administracyjne. Dopiero w wyniku wszczęcia postępowania spółka zgłosiła naruszenie ochrony danych osobowych oraz zawiadomiła dwie osoby, których dotyczy naruszenie.

Takie działanie spółki spowodowało, że czas trwania naruszenia był długi, co należy uznać za okoliczność obciążającą. Tym bardziej, że od powzięcia informacji o naruszeniu ochrony danych osobowych do powiadomienia o nim organ nadzorczy upłynęło pięć miesięcy.

W toku postępowania UODO uznał, że fakt, iż do naruszenia doszło w wyniku błędu klienta, który przekazał nieprawidłowy adres mailowy, nie może mieć wpływu na niezakwalifikowanie zdarzenia jako naruszenia ochrony danych osobowych. Administrator dopuszczając możliwość wykorzystania do komunikacji z klientem poczty elektronicznej powinien mieć świadomość ryzyk związanych np. z nieprawidłowym podaniem przez klienta adresu e-mail. W związku z tym w celu minimalizacji tych ryzyk administrator powinien wprowadzić odpowiednie środki organizacyjne i techniczne, jak np. weryfikacja podanego adresu, czy też szyfrowanie przesyłanych w ten sposób dokumentów.

Również fakt zwrócenia się z prośbą do niewłaściwego odbiorcy o trwałe usunięcie otrzymanej korespondencji nie może stanowić o tym, ze ryzyko dla praw i wolności osób, których dane dotyczą nie jest wysokie. Administrator nie ma pewności, że nieuprawniony adresat nie wykonał np. kserokopii dokumentów lub też ich nie utrwalił.

Prezes UODO nakładając administracyjną karę pieniężną wziął pod uwagę również okoliczności łagodzące jak fakt, że naruszenie dotyczyło danych osobowych dwóch osób oraz, że spółka zwróciła się do niewłaściwego odbiorcy z prośbą o trwałe usunięcie otrzymanej korespondencji. Jednak warto nadmienić, że prośba o usunięcie danych nie jest równoznaczna z gwarancją faktycznego ich usunięcia przez osobę nieuprawnioną i nie wyklucza ewentualnych negatywnych konsekwencji ich wykorzystania.

Pełna treść decyzji jest dostępna pod linkiem: https://uodo.gov.pl/decyzje/DKN.5131.5.2020.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1801

Czy Sejm zdecyduje się na udzielenie dodatkowego wsparcia finansowego dla komunikacji miejskiej?

W ostatnich dniach Senat wprowadził różne poprawki do ww. ustawy, na mocy uchwały Senatu RP z 13.1.2021 r. w sprawie ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw.

Poprawki dotyczą m.in. regulacji prawnych dotyczących szeroko pojętego samorządu terytorialnego, w tym możliwości wspierania komunikacji miejskiej środkami budżetu państwa.

Aby jednak zobrazować zakres zmian wprowadzonych przez Senat, należy przytoczyć wersję regulacji prawnych dotyczących ww. sfery, którą przyjął w ww. ustawie Sejm:

art. 1 pkt 22 ww. ustawy stanowił:

22) w art. 15zzzzl1:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W celu przeciwdziałania skutkom COVID-19 minister właściwy do spraw transportu przekazuje operatorom publicznego transportu zbiorowego w przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym, o których mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1944), z wyłączeniem komunikacji miejskiej, środki finansowe za miesiące obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz kolejne 3 miesiące po upływie miesiąca, w którym odwołano stan zagrożenia epidemicznego albo stan epidemii, na poziomie kwoty dotacji przedmiotowej z tytułu honorowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego rozliczonej przez ministra właściwego do spraw transportu za te same miesięczne okresy w roku 2019, pomniejszonej o przekazane operatorom środki dotacji przedmiotowej, przekazanej na finansowanie utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów za te miesiące.”,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Operator publicznego transportu zbiorowego w transporcie kolejowym w przewozach innych niż przewozy międzywojewódzkie i międzynarodowe występuje z wnioskiem o przekazanie środków finansowych do właściwego organizatora przewozów pasażerskich w transporcie kolejowym, z którym ma podpisaną umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.”.

Z kolei, wskazany art. 1 pkt 22 lit. a i b ww. ustawy po poprawkach Senatu przybrał treść:

„a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W celu przeciwdziałania skutkom COVID-19 minister właściwy do spraw transportu przekazuje operatorom publicznego transportu zbiorowego w przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym lub komunikacji miejskiej, o których mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1944), środki finansowe za miesiące obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz kolejne 3 miesiące po upływie miesiąca, w którym odwołano stan zagrożenia epidemicznego albo stan epidemii, na poziomie kwoty dotacji przedmiotowej z tytułu honorowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego rozliczonej przez ministra właściwego do spraw transportu za te same miesięczne okresy w roku 2019, pomniejszonej o przekazane operatorom środki dotacji przedmiotowej, przekazanej na finansowanie utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów za te miesiące.”,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Operator publicznego transportu zbiorowego w transporcie kolejowym w przewozach innych niż przewozy międzywojewódzkie i międzynarodowe lub komunikacji miejskiej występuje z wnioskiem o przekazanie środków finansowych do właściwego organizatora przewozów pasażerskich, z którym ma podpisaną umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.”.

Warto zauważyć, że tylko z pozoru obie wersje ww. regulacji prawnych są podobne. Różni je jednak bardzo istotna kwestia, otóż wersja ustawy po uchwaleniu przez Sejm zawierała wyłączenie wsparcia finansowego dla komunikacji miejskiej. Jak zaś wiadomo, za komunikację miejską odpowiadają samorządy. Z kolei, wskazana wyżej poprawka Senatu rozszerza właśnie wsparcie dla komunikacji miejskiej. W motywach uchwały Senatu wskazano m.in., że nie ma powodów, aby podmioty tej kategorii były pozbawione wsparcia, które otrzymują podmioty wykonujące przewóz w transporcie kolejowym.

Jaki będzie ostateczny kształt ww. wsparcia dla szeroko pojętej komunikacji będzie wiadome po rozpoznaniu poprawek przez Sejm, co wkrótce nastąpi. W każdym bądź razie, wskazana propozycja objęcia wsparciem również komunikacji miejskiej, co byłby równoznaczne ze wsparciem budżetów samorządowych, wydaje się rozwiązaniem racjonalnym i koniecznym. Wsparcie to może być istotne szczególnie dla tych samorządów, które wykonują przewozy miejskie na znaczną skalę, a które wskutek różnych ograniczeń związanych z COVID-19 po prostu utraciły źródła dochodów, co uniemożliwia bieżące wykonywanie zadań gminy.

Swobodny przepływ danych do Wielkiej Brytanii w dodatkowym okresie przejściowym

Od 1 stycznia 2021 r. swobodny przepływ danych między Europejskim Obszarem Gospodarczym (27 państw członkowskich UE oraz Islandia, Liechtenstein i Norwegia) a Zjednoczonym Królestwem zostanie utrzymany maksymalnie do 1 lipca 2021 r. Przewiduje to tzw. klauzula pomostowa zawarta w postanowieniach końcowych Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej z jednej strony a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z drugiej, która będzie regulowała przyszłe relacje między UE i Zjednoczonym Królestwem.

Zgodnie z art. FINPROV 10A Umowy, który określa przepisy przejściowe dotyczące przekazywania danych osobowych do Zjednoczonego Królestwa, takie transfery tymczasowo nie będą traktowane jako przekazywanie danych do państwa trzeciego. Tym samym nadal od przedsiębiorców lub podmiotów publicznych nie będzie wymagane spełnienie dodatkowych wymogów określonych w rozdziale V RODO. Dotyczy to również dodatkowych wymogów dotyczących międzynarodowych transferów danych określonych w rozdziale 3a ustawy z 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej, państw trzecich, agencjami Unii Europejskiej oraz organizacjami międzynarodowymi, który wdraża w polskim porządku prawnym rozdział V dyrektywy (UE) 2016/680.

Czas trwania okresu przejściowego

Okres przejściowy zakończy się najpóźniej 1 lipca 2021 r., czyli po upływie sześciu miesięcy od 1 stycznia 2021 r.. Umowa co prawda przewiduje okres czterech miesięcy, ale automatycznie zostanie on przedłużony o kolejne dwa, chyba że jedna ze stron Umowy się temu sprzeciwi. Okres przejściowy może się również zakończyć wcześniej, gdy Komisja Europejska na mocy art. 36 ust. 3 dyrektywy (UE) 2016/680 i na mocy art. 45 ust. 3 RODO wyda decyzje wykonawcze w sprawie odpowiedniego poziomu ochrony danych w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa.

Przekazywanie danych po zakończeniu okresu przejściowego

Komisja Europejska w Deklaracji dotyczącej przyjęcia decyzji w sprawie odpowiedniego poziomu ochrony w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa zadeklarowała chęć szybkiego rozpoczęcia formalnej procedury w tym zakresie. Przed wydaniem takich decyzji wymagane będzie dokonanie oceny brytyjskiego prawa ochrony danych osobowych i praktyki jego stosowania w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE. Przekazywanie danych na podstawie decyzji Komisji Europejskiej będzie możliwe bez konieczności spełnienia dodatkowych warunków. Jeżeli jednak Komisja Europejska nie wydałaby w tym czasie decyzji w sprawie odpowiedniego poziomu ochrony, przekazywanie danych do Zjednoczonego Królestwa po upływie okresu przejściowego wymagałoby przede wszystkim zastosowania zabezpieczeń określonych w art. 46 RODO (np. standardowych klauzul umownych czy wiążących reguł korporacyjnych) .

Warunki swobodnego przepływu danych w okresie przejściowym

Swobodny przepływ danych w okresie przejściowym będzie uzależniony od zachowania przez Zjednoczone Królestwo obowiązujących 31 grudnia 2020 r. przepisów o ochronie danych osobowych opartych na prawie UE, tj. RODO i dyrektywie (UE) 2016/680. Zjednoczone Królestwo w okresie przejściowym nie będzie mogło korzystać ze swoich kompetencji w zakresie międzynarodowych transferów danych.

Urząd Rzecznika ds. Informacji (ICO) nie będzie już uczestniczył w mechanizmie kompleksowej współpracy

Od 1 stycznia 2021 r. mechanizm kompleksowej współpracy (OSS) w odniesieniu do transgranicznego przetwarzania danych nie będzie już miał zastosowania do Zjednoczonego Królestwa, w związku z czym Urząd Rzecznika ds. Informacji (ICO) nie będzie już w nim uczestniczył.

Tryb przyjęcia Umowy, wejście w życie i tymczasowe stosowanie

Negocjacje nad Umową zakończyły się 24 grudnia, czyli tuż przed upływem dotychczasowego okresu przejściowego. 29 grudnia Rada UE podjęła decyzję o podpisaniu Umowy i jej tymczasowym stosowaniu. Formalne podpisanie Umowy przez obie strony nastąpiło 30 grudnia. Jej wejście w życie będzie uzależnione od spełnienia dalszych wymogów proceduralnych, w tym zgody Parlamentu Europejskiego, która może zostać wyrażona na początku 2021 r. Dlatego planowane jest tymczasowe stosowanie umowy od 1 stycznia 2021 r., co nie będzie jednak mogło trwać dłużej niż do 28 lutego 2021 r.

Urząd Ochrony Danych Osobowych będzie monitorował przebieg toczących się prac i w razie potrzeby aktualizował przekazane informacje.

Bieżące informacje są publikowane przez Komisję Europejską na stronie internetowej: https://ec.europa.eu/info/european-union-and-united-kingdom-forging-new-partnership/future-partnership/draft-eu-uk-trade-and-cooperation-agreement_en

Informacja o podjęciu decyzji przez Radę UE:

https://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2020/12/29/eu-uk-trade-and-cooperation-agreement-council-adopts-decision-on-the-signing/

Oświadczenie Europejskiej Rady Ochrony Danych opublikowane jeszcze przed zakończeniem negocjacji: https://uodo.gov.pl/pl/138/1793

Oficjalne dokumenty dotyczące Berexitu, w tym teksty umowy (wersja polska nie jest ostateczna): https://eur-lex.europa.eu/content/news/Brexit-UK-withdrawal-from-the-eu.html

Sytuacja przedsiębiorców, którzy przetwarzają dane polskich obywateli świadcząc im swoje usługi z terytorium Zjednoczonego Królestwa

Od 1 stycznia 2021 r. do takich przedsiębiorców będzie się bezpośrednio stosować RODO. RODO ma bowiem zastosowanie także do przetwarzania danych dotyczących osób przebywających w UE przez administratora lub podmiot przetwarzający niemających jednostek organizacyjnych w Unii, jeżeli czynności te wiążą się z:

Tacy przedsiębiorcy muszą wyznaczyć na piśmie swojego przedstawiciela w UE w tym państwie członkowskim, w którym przebywają osoby, których dane osobowe są przetwarzane w związku z oferowaniem im towarów lub usług lub których zachowanie jest monitorowane.

Przedsiębiorcy nie muszą wyznaczać swojego przedstawiciela jeżeli prowadzone przez nich operacje przetwarzania, mają charakter sporadyczny, nie obejmują – na dużą skalę – przetwarzania szczególnych kategorii danych osobowych, ani przetwarzania danych osobowych dotyczących wyroków skazujących i czynów zabronionych, i jest mało prawdopodobne, by ze względu na swój charakter, kontekst, zakres i cele powodowało ryzyko naruszenia praw lub wolności osób fizycznych.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1810

Do 31 stycznia 2021 r. trzeba poinformować pracowników o nietworzeniu zfśs

O trybie wykonania przez małego pracodawcę obowiązku informacyjnego decyduje przyjęty u niego sposób komunikowania się z pracownikami lub stosowany rodzaj przepisów wewnątrzzakładowych.

Grupa zobowiązanych

Mały pracodawca to pracodawca zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Nie ma on obowiązku, lecz możliwość utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: zfśs) lub wypłacania świadczenia urlopowego. Tak wynika z art. 3 ust. 3 ustawy z 4.3.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1070; dalej: ustawy). Nie musi z tej opcji korzystać. Czas na podjęcie decyzji i poinformowanie pracowników o rezygnacji z tworzenia zfśs i wypłaty świadczenia urlopowego jest jednak ustawowo limitowany.

Powyższe zasady nie dotyczą wszystkich małych pracodawców. Z tej grupy są wyłączeni ci z nich, którzy:

Metody realizacji

Jeśli mały pracodawca jest objęty układem zbiorowym pracy lub stosuje regulamin wynagradzania, w nich umieszcza postanowienie w sprawie nietworzenia zfśs i niewypłacania świadczenia urlopowego i zawiadamia o nim zatrudnionych (art. 3 ust. 3b ustawy oraz art. 77² § 6 i art. 241¹² § 1 KP). Gdy żaden z tych dokumentów nie obowiązuje u niego, wówczas informację przekazuje pracownikom w sposób u niego przyjęty (art. 3 ust. 3a ustawy).

Zawiadomienie może być dokonane ustnie zbiorowo lub indywidualnie, w formie ogłoszenia na tablicy ogłoszeń, pocztą elektroniczną, a nawet SMS, jeśli taki sposób przyjęto u danego pracodawcy (por. wyrok SO w Toruniu z 13.4.2018 r., IV Pa 10/18). Ze względów dowodowych forma ustna nie jest rekomendowana.

Termin wykonania

Nie ma wyznaczonego terminu na zawiadomienie pracowników o wprowadzeniu decyzji o nietworzeniu zfśs i niewypłacaniu świadczenia urlopowego do regulaminu wynagradzania lub układu zbiorowego. Natomiast w razie braku tych dokumentów pracodawca musi wykonać obowiązek informacyjny w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego, czyli do 31.1.2021 r., gdy dotyczy roku bieżącego.

Nietworzenie zfśs i niewypłacanie świadczenia urlopowego bez spełnienia obowiązku informacyjnego nie obliguje do wznowienia działalności tego funduszu lub uruchomienia wypłat świadczenia. Jest natomiast wykroczeniem (m.in. wyrok NSA z 1.03.2007 r., I OSK 814/06). Mały pracodawca może zostać ukarany grzywną od 20 zł do 5000 zł (art. 12a ustawy w zw. z art. 24 § 1 Kodeksu wykroczeń).

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych – najczęstsze pytania

Pobierz bezpłatny e-book
Obowiązki pracodawcy w zakresie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Tworzenie. Odpis podstawowy. Zakres danych osobowych →

 

Konsultacje podatkowe w sprawie objaśnień podatkowych w zakresie pakietu SLIM VAT

W ramach konsultacji Ministerstwo Finansów dąży do uzyskania uzasadnionych konstruktywnych stanowisk, uwag oraz opinii dotyczących przygotowywanego dokumentu: „Objaśnienia podatkowe w zakresie pakietu rozwiązań SLIM VAT oraz wybranych rozwiązań doprecyzowujących niektóre konstrukcje VAT wprowadzanych ustawą z 27.11.2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 poz. 2419)”.

Zakres konsultowanej treści – spis treści (szczegółowe omówienie dokumentu: https://www.gov.pl/web/finanse/konsultacje-podatkowe-w-sprawie-objasnien-podatkowych-w-zakresie-pakietu-rozwiazan-slim-vat):
1. Omówienie regulacji wprowadzonych w pakiecie Slim VAT wraz z przykładami ich praktycznego stosowania
1.1. Podwyższenie wartości limitu na tzw. nieewidencjonowane prezenty o małej wartości oraz doprecyzowanie wartości tzw. prezentów ewidencjonowanych
1.1.1. Podwyższenie wartości limitu na tzw. nieewidencjonowane prezenty o małej wartości
1.1.2. Doprecyzowanie wartości tzw. prezentów ewidencjonowanych
1.1.3. Doprecyzowanie zasad ustalania podstawy opodatkowania dla towarów przekazywanych nieodpłatnie
1.2. Zmiany w zakresie faktur korygujących in minus
1.2.1. Zasady dotyczące ujmowania korekt zmniejszających podstawę opodatkowania od stycznia 2021 r. – pomniejszenie podstawy opodatkowania i podatku należnego
1.2.2. Zasady dotyczące ujmowania korekt zmniejszających podstawę opodatkowania od stycznia 2021 r. – obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego
1.2.3. Pozostałe zmiany przepisów ustawy o VAT w związku z wprowadzeniem od 1 stycznia 2021 r. nowych zasad dotyczących ujmowania faktur korygujących in minus
1.2.4. Przepisy przejściowe – możliwość stosowania dotychczasowych zasad rozliczania faktur korygujących in minus
1.2.5 Pojęcia uzgodnienia z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunków obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług oraz spełnienia tych uzgodnionych warunków i dokumentacji potwierdzającej ich dokonanie
1.2.6. Przykłady stosowania nowych zasad rozliczania faktur korygujących in minus wraz z omówieniem
1.3. Uregulowanie zasad w zakresie korekt in plus
1.3.1. Zasady dotyczące ujmowania korekt zwiększających podstawę opodatkowania
1.3.2. Rozwiązania doprecyzowujące w zakresie korekt zwiększających podstawę opodatkowania z tytułu WNT i eksportu towarów:
1.4. Spójne kursy walut w VAT i podatkach dochodowych
1.4.1. Zasady stosowania metod przeliczania kursów walut stosowanych do określenia podstawy opodatkowania określonych w walucie obcej
1.4.2. Wyjątki od stosowania opcjonalnych metod przeliczenia kwot wyrażonych w walucie obcej przyjętych jak do przeliczania walut wg przychodu w podatku dochodowym
1.5. Wydłużenie terminu do odliczenia VAT naliczonego „na bieżąco”
1.6. Odliczanie podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług noclegowych w celu ich odsprzedaży
2. Stosowanie nowych regulacji w zakresie Wiążących Informacji Stawkowych
3. Stosowanie zmienionych rozwiązań w zakresie mechanizmu podzielonej płatności
3.1. Bezpośrednie odesłanie do kwoty
3.2. Mechanizm podzielonej płatności a możliwość potrącenia wierzytelności
3.3. Rozszerzenie dyspozycyjności środków na rachunku VAT
3.4. Zmiana katalogu podmiotów mogących wystąpić o uwolnienie środków z rachunku VAT
3.5. Zmiana sposobu klasyfikowania towarów i usług wymienionych w załączniku nr 15
4. Rozliczanie w VAT zaliczek na poczet eksportu
4.1. Wydłużenie terminu na wywóz towarów dla zachowania stawki 0% przy opodatkowaniu zaliczek w eksporcie wprowadzone w pakiecie Slim VAT
4.2. Opodatkowanie stawką 0% zaliczek w eksporcie przy wywozie towaru po 6 miesiącach
4.2.1. Uwagi o charakterze ogólnym
4.2.2. Objaśnienie zagadnienia specyfiki realizacji dostaw
4.2.3. Podsumowanie

W ramach konsultacji można zgłaszać do projektu objaśnień podatkowych – uwagi, komentarze, a także inne przykłady praktyczne (niż w projekcie) wraz ze zwięzłym uzasadnieniem i sposobem traktowania tych praktycznych przykładów na gruncie zmienionych przepisów VATU (ze szczególnym uwzględnieniem ewentualnych praktycznych przykładów stosowania nowych zasad dla korekt in minus). Konsultacje są otwarte dla wszystkich. Uwagi i opinie można zgłaszać do 1.2.2021 r. na adres: konsultacje.objasnieniaslimvat@mf.gov.pl

Źródło: https://www.gov.pl/web/finanse/objasnienia-dotyczace-slim-vat-w-konsultacjach

Zeznania podatkowe PIT za 2020 rok można składać w terminie od 15 lutego do 30 kwietnia

Należy przypomnieć, że już kolejny rok zeznania podatkowe PIT składamy od 15 lutego (a nie od 1 stycznia) do 30 kwietnia. Nawet jeśli złożymy zeznanie podatkowe przed 15.2.2021 r. za rok podatkowy 2020, to takie zeznania uznaje się za złożone w dniu 15 lutego (art. 45 ust. 1 PDOFizU). Ponadto jeśli chcemy skorzystać z usługi Twój e-PIT, to jak informuje ministerstwo finansów, to taka możliwość będzie dopiero od 15.2.2021 r., zgodnie z art. 45cd ust. 1 PDOFizU.

Zatem zeznania podatkowe składane przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych rozliczających się na podstawie PDOFizU składać należy od 15 lutego do 30 kwietnia 2021 roku. Natomiast zeznanie roczne PIT-28 składane przez podatników opodatkowanych ryczałtem ewidencjonowanym należy składać od 15 lutego do 1 marca 2021 r.

Zeznania podatkowe PIT za 2020 rok można będzie składać w trzech formach: papierowej, elektronicznej i z wykorzystaniem usługi Twój e-PIT, przy czym z usługi Twój e-PIT nadal nie mogą skorzystać podatnicy uzyskujący przychody z działalności gospodarczej i działów specjalnych produkcji rolnej.

Forma rozliczenia ma wpływ na termin zwrotu nadpłaty podatku wynikającej z zeznania. Podatnicy składający zeznania PIT drogą elektroniczną otrzymają zwrot podatku dochodowego w ciągu maksymalnie 45 dni, licząc od dnia złożenia zeznania (przy czym nie wcześniej niż od 15 lutego). Natomiast podatnicy rozliczający się w formie papierowej na zwrot nadpłaty PIT otrzymają zwrot podatku max. w ciągu 3 miesięcy licząc od dnia złożenia zeznania.