Brak zgłoszenia naruszenia ochrony danych osobowych bez zbędnej zwłoki powodem nałożenia kary

Do Urzędu Ochrony Danych Osobowych (UODO) w maju 2020 r. wpłynęła informacja od osoby postronnej o naruszeniu ochrony danych osobowych, które polegało na wysłaniu pocztą elektroniczną przez agenta ubezpieczeniowego, będącego podmiotem przetwarzającym dla Towarzystwa Ubezpieczeń i Reasekuracji WARTA S.A., polisy ubezpieczeniowej do nieuprawnionego adresata.

Załączony dokument zawierał dane osobowe w zakresie m.in. imion, nazwisk, adresów zamieszkania, numerów PESEL oraz informacji dotyczących przedmiotu ubezpieczenia (samochód osobowy). Istotny w tej sprawie jest fakt, że organ nadzorczy został poinformowany o naruszeniu ochrony danych osobowych przez nieuprawnionego adresata, który wszedł w posiadanie nieprzeznaczonych dla niego dokumentów, w związku z czym doszło do naruszenia poufności danych osób.

Dlatego też, organ nadzorczy zwrócił się do Spółki o wyjaśnienie, czy w związku z wysyłką korespondencji elektronicznej do nieuprawnionego odbiorcy została dokonana analiza pod kątem ryzyka naruszenia praw i wolności osób fizycznych niezbędna do oceny, czy doszło do naruszenia ochrony danych skutkującego koniecznością zawiadomienia UODO oraz osób, których dotyczy naruszenie. W piśmie organ nadzorczy wskazał spółce, w jaki sposób może dokonać zgłoszenia naruszenia oraz wezwał do złożenia wyjaśnień.

Spółka potwierdziła, że doszło do incydentu związanego z naruszeniem ochrony danych osobowych oraz, że została dokonana ocena pod kątem ryzyka naruszenia praw i wolności osób fizycznych. To właśnie na jej podstawie ukarana spółka uznała, iż zaistniałe naruszenie nie wymaga zawiadomienia UODO. Spółka uznała, że naruszenie powstało na skutek wysłania dokumentu polisy ubezpieczeniowej na błędny adres poczty elektronicznej, który wskazał sam klient. Ponadto nieuprawniony odbiorca zwrócił się do spółki, a ta poprosiła o trwałe usunięcie wiadomości wraz z prośbą o informację zwrotną potwierdzającą jej usunięcie.

Pomimo pisma UODO z prośbą o wyjaśnienia, spółka nadal nie zgłosiła naruszenia ochrony danych osobowych oraz nie powiadomiła o incydencie osób, których dotyczyło naruszenie. Organ nadzoru wszczął więc postępowanie administracyjne. Dopiero w wyniku wszczęcia postępowania spółka zgłosiła naruszenie ochrony danych osobowych oraz zawiadomiła dwie osoby, których dotyczy naruszenie.

Takie działanie spółki spowodowało, że czas trwania naruszenia był długi, co należy uznać za okoliczność obciążającą. Tym bardziej, że od powzięcia informacji o naruszeniu ochrony danych osobowych do powiadomienia o nim organ nadzorczy upłynęło pięć miesięcy.

W toku postępowania UODO uznał, że fakt, iż do naruszenia doszło w wyniku błędu klienta, który przekazał nieprawidłowy adres mailowy, nie może mieć wpływu na niezakwalifikowanie zdarzenia jako naruszenia ochrony danych osobowych. Administrator dopuszczając możliwość wykorzystania do komunikacji z klientem poczty elektronicznej powinien mieć świadomość ryzyk związanych np. z nieprawidłowym podaniem przez klienta adresu e-mail. W związku z tym w celu minimalizacji tych ryzyk administrator powinien wprowadzić odpowiednie środki organizacyjne i techniczne, jak np. weryfikacja podanego adresu, czy też szyfrowanie przesyłanych w ten sposób dokumentów.

Również fakt zwrócenia się z prośbą do niewłaściwego odbiorcy o trwałe usunięcie otrzymanej korespondencji nie może stanowić o tym, ze ryzyko dla praw i wolności osób, których dane dotyczą nie jest wysokie. Administrator nie ma pewności, że nieuprawniony adresat nie wykonał np. kserokopii dokumentów lub też ich nie utrwalił.

Prezes UODO nakładając administracyjną karę pieniężną wziął pod uwagę również okoliczności łagodzące jak fakt, że naruszenie dotyczyło danych osobowych dwóch osób oraz, że spółka zwróciła się do niewłaściwego odbiorcy z prośbą o trwałe usunięcie otrzymanej korespondencji. Jednak warto nadmienić, że prośba o usunięcie danych nie jest równoznaczna z gwarancją faktycznego ich usunięcia przez osobę nieuprawnioną i nie wyklucza ewentualnych negatywnych konsekwencji ich wykorzystania.

Pełna treść decyzji jest dostępna pod linkiem: https://uodo.gov.pl/decyzje/DKN.5131.5.2020.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1801

Czy Sejm zdecyduje się na udzielenie dodatkowego wsparcia finansowego dla komunikacji miejskiej?

W ostatnich dniach Senat wprowadził różne poprawki do ww. ustawy, na mocy uchwały Senatu RP z 13.1.2021 r. w sprawie ustawy o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw.

Poprawki dotyczą m.in. regulacji prawnych dotyczących szeroko pojętego samorządu terytorialnego, w tym możliwości wspierania komunikacji miejskiej środkami budżetu państwa.

Aby jednak zobrazować zakres zmian wprowadzonych przez Senat, należy przytoczyć wersję regulacji prawnych dotyczących ww. sfery, którą przyjął w ww. ustawie Sejm:

art. 1 pkt 22 ww. ustawy stanowił:

22) w art. 15zzzzl1:

a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W celu przeciwdziałania skutkom COVID-19 minister właściwy do spraw transportu przekazuje operatorom publicznego transportu zbiorowego w przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym, o których mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1944), z wyłączeniem komunikacji miejskiej, środki finansowe za miesiące obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz kolejne 3 miesiące po upływie miesiąca, w którym odwołano stan zagrożenia epidemicznego albo stan epidemii, na poziomie kwoty dotacji przedmiotowej z tytułu honorowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego rozliczonej przez ministra właściwego do spraw transportu za te same miesięczne okresy w roku 2019, pomniejszonej o przekazane operatorom środki dotacji przedmiotowej, przekazanej na finansowanie utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów za te miesiące.”,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Operator publicznego transportu zbiorowego w transporcie kolejowym w przewozach innych niż przewozy międzywojewódzkie i międzynarodowe występuje z wnioskiem o przekazanie środków finansowych do właściwego organizatora przewozów pasażerskich w transporcie kolejowym, z którym ma podpisaną umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.”.

Z kolei, wskazany art. 1 pkt 22 lit. a i b ww. ustawy po poprawkach Senatu przybrał treść:

„a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:

„1. W celu przeciwdziałania skutkom COVID-19 minister właściwy do spraw transportu przekazuje operatorom publicznego transportu zbiorowego w przewozach pasażerskich w transporcie kolejowym lub komunikacji miejskiej, o których mowa w ustawie z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 1944), środki finansowe za miesiące obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii oraz kolejne 3 miesiące po upływie miesiąca, w którym odwołano stan zagrożenia epidemicznego albo stan epidemii, na poziomie kwoty dotacji przedmiotowej z tytułu honorowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego rozliczonej przez ministra właściwego do spraw transportu za te same miesięczne okresy w roku 2019, pomniejszonej o przekazane operatorom środki dotacji przedmiotowej, przekazanej na finansowanie utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów za te miesiące.”,

b) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Operator publicznego transportu zbiorowego w transporcie kolejowym w przewozach innych niż przewozy międzywojewódzkie i międzynarodowe lub komunikacji miejskiej występuje z wnioskiem o przekazanie środków finansowych do właściwego organizatora przewozów pasażerskich, z którym ma podpisaną umowę o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.”.

Warto zauważyć, że tylko z pozoru obie wersje ww. regulacji prawnych są podobne. Różni je jednak bardzo istotna kwestia, otóż wersja ustawy po uchwaleniu przez Sejm zawierała wyłączenie wsparcia finansowego dla komunikacji miejskiej. Jak zaś wiadomo, za komunikację miejską odpowiadają samorządy. Z kolei, wskazana wyżej poprawka Senatu rozszerza właśnie wsparcie dla komunikacji miejskiej. W motywach uchwały Senatu wskazano m.in., że nie ma powodów, aby podmioty tej kategorii były pozbawione wsparcia, które otrzymują podmioty wykonujące przewóz w transporcie kolejowym.

Jaki będzie ostateczny kształt ww. wsparcia dla szeroko pojętej komunikacji będzie wiadome po rozpoznaniu poprawek przez Sejm, co wkrótce nastąpi. W każdym bądź razie, wskazana propozycja objęcia wsparciem również komunikacji miejskiej, co byłby równoznaczne ze wsparciem budżetów samorządowych, wydaje się rozwiązaniem racjonalnym i koniecznym. Wsparcie to może być istotne szczególnie dla tych samorządów, które wykonują przewozy miejskie na znaczną skalę, a które wskutek różnych ograniczeń związanych z COVID-19 po prostu utraciły źródła dochodów, co uniemożliwia bieżące wykonywanie zadań gminy.

Swobodny przepływ danych do Wielkiej Brytanii w dodatkowym okresie przejściowym

Od 1 stycznia 2021 r. swobodny przepływ danych między Europejskim Obszarem Gospodarczym (27 państw członkowskich UE oraz Islandia, Liechtenstein i Norwegia) a Zjednoczonym Królestwem zostanie utrzymany maksymalnie do 1 lipca 2021 r. Przewiduje to tzw. klauzula pomostowa zawarta w postanowieniach końcowych Umowy o handlu i współpracy między Unią Europejską i Europejską Wspólnotą Energii Atomowej z jednej strony a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z drugiej, która będzie regulowała przyszłe relacje między UE i Zjednoczonym Królestwem.

Zgodnie z art. FINPROV 10A Umowy, który określa przepisy przejściowe dotyczące przekazywania danych osobowych do Zjednoczonego Królestwa, takie transfery tymczasowo nie będą traktowane jako przekazywanie danych do państwa trzeciego. Tym samym nadal od przedsiębiorców lub podmiotów publicznych nie będzie wymagane spełnienie dodatkowych wymogów określonych w rozdziale V RODO. Dotyczy to również dodatkowych wymogów dotyczących międzynarodowych transferów danych określonych w rozdziale 3a ustawy z 16 września 2011 r. o wymianie informacji z organami ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej, państw trzecich, agencjami Unii Europejskiej oraz organizacjami międzynarodowymi, który wdraża w polskim porządku prawnym rozdział V dyrektywy (UE) 2016/680.

Czas trwania okresu przejściowego

Okres przejściowy zakończy się najpóźniej 1 lipca 2021 r., czyli po upływie sześciu miesięcy od 1 stycznia 2021 r.. Umowa co prawda przewiduje okres czterech miesięcy, ale automatycznie zostanie on przedłużony o kolejne dwa, chyba że jedna ze stron Umowy się temu sprzeciwi. Okres przejściowy może się również zakończyć wcześniej, gdy Komisja Europejska na mocy art. 36 ust. 3 dyrektywy (UE) 2016/680 i na mocy art. 45 ust. 3 RODO wyda decyzje wykonawcze w sprawie odpowiedniego poziomu ochrony danych w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa.

Przekazywanie danych po zakończeniu okresu przejściowego

Komisja Europejska w Deklaracji dotyczącej przyjęcia decyzji w sprawie odpowiedniego poziomu ochrony w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa zadeklarowała chęć szybkiego rozpoczęcia formalnej procedury w tym zakresie. Przed wydaniem takich decyzji wymagane będzie dokonanie oceny brytyjskiego prawa ochrony danych osobowych i praktyki jego stosowania w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE. Przekazywanie danych na podstawie decyzji Komisji Europejskiej będzie możliwe bez konieczności spełnienia dodatkowych warunków. Jeżeli jednak Komisja Europejska nie wydałaby w tym czasie decyzji w sprawie odpowiedniego poziomu ochrony, przekazywanie danych do Zjednoczonego Królestwa po upływie okresu przejściowego wymagałoby przede wszystkim zastosowania zabezpieczeń określonych w art. 46 RODO (np. standardowych klauzul umownych czy wiążących reguł korporacyjnych) .

Warunki swobodnego przepływu danych w okresie przejściowym

Swobodny przepływ danych w okresie przejściowym będzie uzależniony od zachowania przez Zjednoczone Królestwo obowiązujących 31 grudnia 2020 r. przepisów o ochronie danych osobowych opartych na prawie UE, tj. RODO i dyrektywie (UE) 2016/680. Zjednoczone Królestwo w okresie przejściowym nie będzie mogło korzystać ze swoich kompetencji w zakresie międzynarodowych transferów danych.

Urząd Rzecznika ds. Informacji (ICO) nie będzie już uczestniczył w mechanizmie kompleksowej współpracy

Od 1 stycznia 2021 r. mechanizm kompleksowej współpracy (OSS) w odniesieniu do transgranicznego przetwarzania danych nie będzie już miał zastosowania do Zjednoczonego Królestwa, w związku z czym Urząd Rzecznika ds. Informacji (ICO) nie będzie już w nim uczestniczył.

Tryb przyjęcia Umowy, wejście w życie i tymczasowe stosowanie

Negocjacje nad Umową zakończyły się 24 grudnia, czyli tuż przed upływem dotychczasowego okresu przejściowego. 29 grudnia Rada UE podjęła decyzję o podpisaniu Umowy i jej tymczasowym stosowaniu. Formalne podpisanie Umowy przez obie strony nastąpiło 30 grudnia. Jej wejście w życie będzie uzależnione od spełnienia dalszych wymogów proceduralnych, w tym zgody Parlamentu Europejskiego, która może zostać wyrażona na początku 2021 r. Dlatego planowane jest tymczasowe stosowanie umowy od 1 stycznia 2021 r., co nie będzie jednak mogło trwać dłużej niż do 28 lutego 2021 r.

Urząd Ochrony Danych Osobowych będzie monitorował przebieg toczących się prac i w razie potrzeby aktualizował przekazane informacje.

Bieżące informacje są publikowane przez Komisję Europejską na stronie internetowej: https://ec.europa.eu/info/european-union-and-united-kingdom-forging-new-partnership/future-partnership/draft-eu-uk-trade-and-cooperation-agreement_en

Informacja o podjęciu decyzji przez Radę UE:

https://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2020/12/29/eu-uk-trade-and-cooperation-agreement-council-adopts-decision-on-the-signing/

Oświadczenie Europejskiej Rady Ochrony Danych opublikowane jeszcze przed zakończeniem negocjacji: https://uodo.gov.pl/pl/138/1793

Oficjalne dokumenty dotyczące Berexitu, w tym teksty umowy (wersja polska nie jest ostateczna): https://eur-lex.europa.eu/content/news/Brexit-UK-withdrawal-from-the-eu.html

Sytuacja przedsiębiorców, którzy przetwarzają dane polskich obywateli świadcząc im swoje usługi z terytorium Zjednoczonego Królestwa

Od 1 stycznia 2021 r. do takich przedsiębiorców będzie się bezpośrednio stosować RODO. RODO ma bowiem zastosowanie także do przetwarzania danych dotyczących osób przebywających w UE przez administratora lub podmiot przetwarzający niemających jednostek organizacyjnych w Unii, jeżeli czynności te wiążą się z:

Tacy przedsiębiorcy muszą wyznaczyć na piśmie swojego przedstawiciela w UE w tym państwie członkowskim, w którym przebywają osoby, których dane osobowe są przetwarzane w związku z oferowaniem im towarów lub usług lub których zachowanie jest monitorowane.

Przedsiębiorcy nie muszą wyznaczać swojego przedstawiciela jeżeli prowadzone przez nich operacje przetwarzania, mają charakter sporadyczny, nie obejmują – na dużą skalę – przetwarzania szczególnych kategorii danych osobowych, ani przetwarzania danych osobowych dotyczących wyroków skazujących i czynów zabronionych, i jest mało prawdopodobne, by ze względu na swój charakter, kontekst, zakres i cele powodowało ryzyko naruszenia praw lub wolności osób fizycznych.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/1810

Do 31 stycznia 2021 r. trzeba poinformować pracowników o nietworzeniu zfśs

O trybie wykonania przez małego pracodawcę obowiązku informacyjnego decyduje przyjęty u niego sposób komunikowania się z pracownikami lub stosowany rodzaj przepisów wewnątrzzakładowych.

Grupa zobowiązanych

Mały pracodawca to pracodawca zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. Nie ma on obowiązku, lecz możliwość utworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: zfśs) lub wypłacania świadczenia urlopowego. Tak wynika z art. 3 ust. 3 ustawy z 4.3.1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1070; dalej: ustawy). Nie musi z tej opcji korzystać. Czas na podjęcie decyzji i poinformowanie pracowników o rezygnacji z tworzenia zfśs i wypłaty świadczenia urlopowego jest jednak ustawowo limitowany.

Powyższe zasady nie dotyczą wszystkich małych pracodawców. Z tej grupy są wyłączeni ci z nich, którzy:

Metody realizacji

Jeśli mały pracodawca jest objęty układem zbiorowym pracy lub stosuje regulamin wynagradzania, w nich umieszcza postanowienie w sprawie nietworzenia zfśs i niewypłacania świadczenia urlopowego i zawiadamia o nim zatrudnionych (art. 3 ust. 3b ustawy oraz art. 77² § 6 i art. 241¹² § 1 KP). Gdy żaden z tych dokumentów nie obowiązuje u niego, wówczas informację przekazuje pracownikom w sposób u niego przyjęty (art. 3 ust. 3a ustawy).

Zawiadomienie może być dokonane ustnie zbiorowo lub indywidualnie, w formie ogłoszenia na tablicy ogłoszeń, pocztą elektroniczną, a nawet SMS, jeśli taki sposób przyjęto u danego pracodawcy (por. wyrok SO w Toruniu z 13.4.2018 r., IV Pa 10/18). Ze względów dowodowych forma ustna nie jest rekomendowana.

Termin wykonania

Nie ma wyznaczonego terminu na zawiadomienie pracowników o wprowadzeniu decyzji o nietworzeniu zfśs i niewypłacaniu świadczenia urlopowego do regulaminu wynagradzania lub układu zbiorowego. Natomiast w razie braku tych dokumentów pracodawca musi wykonać obowiązek informacyjny w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego, czyli do 31.1.2021 r., gdy dotyczy roku bieżącego.

Nietworzenie zfśs i niewypłacanie świadczenia urlopowego bez spełnienia obowiązku informacyjnego nie obliguje do wznowienia działalności tego funduszu lub uruchomienia wypłat świadczenia. Jest natomiast wykroczeniem (m.in. wyrok NSA z 1.03.2007 r., I OSK 814/06). Mały pracodawca może zostać ukarany grzywną od 20 zł do 5000 zł (art. 12a ustawy w zw. z art. 24 § 1 Kodeksu wykroczeń).

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych – najczęstsze pytania

Pobierz bezpłatny e-book
Obowiązki pracodawcy w zakresie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Tworzenie. Odpis podstawowy. Zakres danych osobowych →

 

Konsultacje podatkowe w sprawie objaśnień podatkowych w zakresie pakietu SLIM VAT

W ramach konsultacji Ministerstwo Finansów dąży do uzyskania uzasadnionych konstruktywnych stanowisk, uwag oraz opinii dotyczących przygotowywanego dokumentu: „Objaśnienia podatkowe w zakresie pakietu rozwiązań SLIM VAT oraz wybranych rozwiązań doprecyzowujących niektóre konstrukcje VAT wprowadzanych ustawą z 27.11.2020 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 poz. 2419)”.

Zakres konsultowanej treści – spis treści (szczegółowe omówienie dokumentu: https://www.gov.pl/web/finanse/konsultacje-podatkowe-w-sprawie-objasnien-podatkowych-w-zakresie-pakietu-rozwiazan-slim-vat):
1. Omówienie regulacji wprowadzonych w pakiecie Slim VAT wraz z przykładami ich praktycznego stosowania
1.1. Podwyższenie wartości limitu na tzw. nieewidencjonowane prezenty o małej wartości oraz doprecyzowanie wartości tzw. prezentów ewidencjonowanych
1.1.1. Podwyższenie wartości limitu na tzw. nieewidencjonowane prezenty o małej wartości
1.1.2. Doprecyzowanie wartości tzw. prezentów ewidencjonowanych
1.1.3. Doprecyzowanie zasad ustalania podstawy opodatkowania dla towarów przekazywanych nieodpłatnie
1.2. Zmiany w zakresie faktur korygujących in minus
1.2.1. Zasady dotyczące ujmowania korekt zmniejszających podstawę opodatkowania od stycznia 2021 r. – pomniejszenie podstawy opodatkowania i podatku należnego
1.2.2. Zasady dotyczące ujmowania korekt zmniejszających podstawę opodatkowania od stycznia 2021 r. – obowiązek pomniejszenia podatku naliczonego
1.2.3. Pozostałe zmiany przepisów ustawy o VAT w związku z wprowadzeniem od 1 stycznia 2021 r. nowych zasad dotyczących ujmowania faktur korygujących in minus
1.2.4. Przepisy przejściowe – możliwość stosowania dotychczasowych zasad rozliczania faktur korygujących in minus
1.2.5 Pojęcia uzgodnienia z nabywcą towaru lub usługobiorcą warunków obniżenia podstawy opodatkowania dla dostawy towarów lub świadczenia usług oraz spełnienia tych uzgodnionych warunków i dokumentacji potwierdzającej ich dokonanie
1.2.6. Przykłady stosowania nowych zasad rozliczania faktur korygujących in minus wraz z omówieniem
1.3. Uregulowanie zasad w zakresie korekt in plus
1.3.1. Zasady dotyczące ujmowania korekt zwiększających podstawę opodatkowania
1.3.2. Rozwiązania doprecyzowujące w zakresie korekt zwiększających podstawę opodatkowania z tytułu WNT i eksportu towarów:
1.4. Spójne kursy walut w VAT i podatkach dochodowych
1.4.1. Zasady stosowania metod przeliczania kursów walut stosowanych do określenia podstawy opodatkowania określonych w walucie obcej
1.4.2. Wyjątki od stosowania opcjonalnych metod przeliczenia kwot wyrażonych w walucie obcej przyjętych jak do przeliczania walut wg przychodu w podatku dochodowym
1.5. Wydłużenie terminu do odliczenia VAT naliczonego „na bieżąco”
1.6. Odliczanie podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług noclegowych w celu ich odsprzedaży
2. Stosowanie nowych regulacji w zakresie Wiążących Informacji Stawkowych
3. Stosowanie zmienionych rozwiązań w zakresie mechanizmu podzielonej płatności
3.1. Bezpośrednie odesłanie do kwoty
3.2. Mechanizm podzielonej płatności a możliwość potrącenia wierzytelności
3.3. Rozszerzenie dyspozycyjności środków na rachunku VAT
3.4. Zmiana katalogu podmiotów mogących wystąpić o uwolnienie środków z rachunku VAT
3.5. Zmiana sposobu klasyfikowania towarów i usług wymienionych w załączniku nr 15
4. Rozliczanie w VAT zaliczek na poczet eksportu
4.1. Wydłużenie terminu na wywóz towarów dla zachowania stawki 0% przy opodatkowaniu zaliczek w eksporcie wprowadzone w pakiecie Slim VAT
4.2. Opodatkowanie stawką 0% zaliczek w eksporcie przy wywozie towaru po 6 miesiącach
4.2.1. Uwagi o charakterze ogólnym
4.2.2. Objaśnienie zagadnienia specyfiki realizacji dostaw
4.2.3. Podsumowanie

W ramach konsultacji można zgłaszać do projektu objaśnień podatkowych – uwagi, komentarze, a także inne przykłady praktyczne (niż w projekcie) wraz ze zwięzłym uzasadnieniem i sposobem traktowania tych praktycznych przykładów na gruncie zmienionych przepisów VATU (ze szczególnym uwzględnieniem ewentualnych praktycznych przykładów stosowania nowych zasad dla korekt in minus). Konsultacje są otwarte dla wszystkich. Uwagi i opinie można zgłaszać do 1.2.2021 r. na adres: [email protected]

Źródło: https://www.gov.pl/web/finanse/objasnienia-dotyczace-slim-vat-w-konsultacjach

Zeznania podatkowe PIT za 2020 rok można składać w terminie od 15 lutego do 30 kwietnia

Należy przypomnieć, że już kolejny rok zeznania podatkowe PIT składamy od 15 lutego (a nie od 1 stycznia) do 30 kwietnia. Nawet jeśli złożymy zeznanie podatkowe przed 15.2.2021 r. za rok podatkowy 2020, to takie zeznania uznaje się za złożone w dniu 15 lutego (art. 45 ust. 1 PDOFizU). Ponadto jeśli chcemy skorzystać z usługi Twój e-PIT, to jak informuje ministerstwo finansów, to taka możliwość będzie dopiero od 15.2.2021 r., zgodnie z art. 45cd ust. 1 PDOFizU.

Zatem zeznania podatkowe składane przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych rozliczających się na podstawie PDOFizU składać należy od 15 lutego do 30 kwietnia 2021 roku. Natomiast zeznanie roczne PIT-28 składane przez podatników opodatkowanych ryczałtem ewidencjonowanym należy składać od 15 lutego do 1 marca 2021 r.

Zeznania podatkowe PIT za 2020 rok można będzie składać w trzech formach: papierowej, elektronicznej i z wykorzystaniem usługi Twój e-PIT, przy czym z usługi Twój e-PIT nadal nie mogą skorzystać podatnicy uzyskujący przychody z działalności gospodarczej i działów specjalnych produkcji rolnej.

Forma rozliczenia ma wpływ na termin zwrotu nadpłaty podatku wynikającej z zeznania. Podatnicy składający zeznania PIT drogą elektroniczną otrzymają zwrot podatku dochodowego w ciągu maksymalnie 45 dni, licząc od dnia złożenia zeznania (przy czym nie wcześniej niż od 15 lutego). Natomiast podatnicy rozliczający się w formie papierowej na zwrot nadpłaty PIT otrzymają zwrot podatku max. w ciągu 3 miesięcy licząc od dnia złożenia zeznania.

Opłata od posiadania psa w 2021 r.

Zgodnie z art. 18a ust. 1 PodLokU, rada gminy może wprowadzić opłatę od posiadania psów. Jeżeli rada gminy wprowadzi taką opłatę, wówczas pobiera się ją od osób fizycznych posiadających psy.

Jak wynika z art. 19 pkt lit. f PodLokU, rada gminy, w drodze uchwały określa zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłat lokalnych, z tym że stawka opłaty od posiadania psów nie może przekroczyć w 2021 r. 130,30 zł rocznie od jednego psa (Dz.Urz. M.P. z 2020 r. poz. 673). Przedtem opłata ta wynosiła 125,40 zł rocznie od jednego psa.

Opłaty od posiadania psów nie pobiera się od:

1. członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca stałego pobytu na terytorium RP – pod warunkiem wzajemności;
2. osób zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – z tytułu posiadania jednego psa;
3. osób niepełnosprawnych w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – z tytułu posiadania psa asystującego;
4. osób w wieku powyżej 65 lat prowadzących samodzielnie gospodarstwo domowe – z tytułu posiadania jednego psa;
5. podatników podatku rolnego od gospodarstw rolnych – z tytułu posiadania nie więcej niż dwóch psów.

Polityka prorodzinna JST „Samorząd dla Rodziny” – nowe wydatki w budżetach samorządowych

Projektodawca w art. 3 ust. 2 postanowił, że:

Samorządowy program polityki prorodzinnej może określać w szczególności:

1. realizację diagnozy potrzeb i problemów rodziny;
2.  instrumenty wsparcia dla rodzin według rozpoznanych potrzeb;
3. preferencje prorodzinne w zakresie dostępu do usług publicznych i innych zadań realizowanych przez jednostkę samorządu terytorialnego;
4. instrumenty wsparcia polityki prorodzinnej realizowanej przez inne jednostki samorządu terytorialnego;
5. zasady współpracy przy realizacji polityki prorodzinnej z prorodzinnymi organizacjami pozarządowymi na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie;
6. instrumenty wspierające trwałość małżeństw oraz rodzin wychowujących dzieci; 
7. działania sprzyjające rozwojowi zróżnicowanych form opieki nad dziećmi do lat 3;
8. zasady tworzenia i funkcjonowania samorządowego systemu zgłaszania naruszeń praw rodziny oraz zasady i tryb powołania kierującego tym systemem rzecznika praw rodziny;
9.  wsparcie rodziny w jej funkcjach wychowawczych oraz rozwój skierowanych do rodziny usług społecznych, edukacyjnych, rekreacyjnych, sportowych lub kulturalnych sprzyjających integracji i umocnieniu więzi rodzinnych;
10. opracowanie systemu udostępniania informacji o usługach na rzecz rodziny.

Wraz z ww. zapisami zakłada się równoczesne wprowadzenie zmian do poszczególnych tzw. ustaw ustrojowych, w tym do SamGminU. Generalnie rzecz ujmując, projektowane zmiany legislacyjne „angażują” zarówno organy stanowiące, jak i wykonawcze jednostek samorządu terytorialnego.

Jak bowiem postanowiono w art. 3 ust. 3 ww. projektu:

3. Organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego jest zobowiązany do corocznego przedstawiania organowi stanowiącemu i kontrolnemu sprawozdania z wykonania samorządowego programu polityki prorodzinnej, nie później niż do 30 marca następnego roku.

Z kolei, przykładowo, wprowadzone zmiany do SamGminU wskazują w szczególności nowe zadania rady gminy związane z ww. programem. W art. 4 projektu m.in. postanowiono wprowadzić następujące zmiany do SamGminU:

1) po art. 5c dodaje się art. 5d w brzmieniu:

„Art. 5d. 1. Gmina podejmuje działania na rzecz realizacji i promocji polityki prorodzinnej w społeczności lokalnej.

2. Rada gminy, z własnej inicjatywy lub na wniosek zainteresowanych środowisk, może utworzyć gminną radę do spraw rodziny, mającą charakter konsultacyjny, doradczy i inicjatywny.

3. Gminna rada do spraw rodziny składa się z przedstawicieli działających na obszarze danej gminy prorodzinnych organizacji pozarządowych w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia … o polityce prorodzinnej jednostek samorządu terytorialnego „Samorząd dla Rodziny” (Dz. U. z 2020 r. poz. …).

4. Rada gminy, powołując gminną radę do spraw rodziny, nadaje jej statut określający tryb wyboru jej członków i zasady działania.”;

2) w art. 18 w ust. 2 po pkt 14a dodaje się pkt 14b w brzmieniu:

„14b) podejmowanie uchwał w sprawie gminnej polityki prorodzinnej, w tym opracowywanie gminnego programu polityki prorodzinnej, o którym mowa w art. 2 pkt 3 ustawy z dnia … o polityce prorodzinnej jednostek samorządu terytorialnego „Samorząd dla Rodziny”.

Z zakresu projektowanych zmian można domniemywać, że wprowadzenie wspomnianego programu – jakkolwiek słuszne z samego założenia – będzie generowało z pewnością określone nowe wydatki w budżetach samorządowych. Warto bowiem zauważyć, że projektodawca nakłada konkretne powinności na organy jednostek samorządu terytorialnego, co będzie wymagało przygotowania i wdrożenia mechanizmów prawnych, analizy, a finalnie organ wykonawczy będzie „rozliczany” rokrocznie z realizacji owego programu. Takie ukształtowanie regulacji prawnych, abstrahując od merytorycznej sfery projektowanych zmian, będzie w konsekwencji wiązało się ze zwiększonymi wydatkami z budżetów samorządowych, i to każdym stopniu samorządowym. W następstwie powyższego wskazane jest, aby podmioty najbardziej zainteresowane kształtem ww. regulacji przedsięwzięły działania, w celu zapewnienia jakiegokolwiek wsparcia finansowego z budżetu centralnego na realizację wspomnianych samorządowych programów polityki prorodzinnej. Nie chodzi przecież o to, żeby przepisy istniały, które nie są następnie wykonywane. Aby zapewnić realną możliwość wprowadzenia polityki prorodzinnej w zakresie (szerokim), jaki jest sugerowany w podanym projekcie, przede wszystkim niezbędne jest zapewnienie finansowania. Z tym zaś aspektem jednostki samorządu terytorialnego mogą mieć znaczne problemy, co jest kwestią oczywistą w związku z okresem epidemii i negatywnymi skutkami dla budżetów tych jednostek.

 

Propozycja uchwały w sprawie przyjęcia nowego programu

 

Uchwała Nr … Rady Gminy … z dnia …

w sprawie przyjęcia Samorządowego programu polityki prorodzinnej na lata 2021–2026 dla gminy

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt (14b) ustawy z 8.3.1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 713 ze zm.) oraz art. (3) ustawy z … o polityce prorodzinnej jednostek samorządu terytorialnego „Samorząd dla Rodziny” (Dz.U. …) Rada Gminy uchwala, co następuje.

§ 1

1. Uchwala się Samorządowy Program polityki prorodzinnej dla Gminy …, stanowiący załącznik do niniejszej uchwały.
2. Szczegółowy schemat funkcjonowania Programu został zawarty w załączniku do niniejszej uchwały.

§ 2

Wykonanie uchwały powierza się Wójtowi Gminy.

§ 3

Uchwała wchodzi w życie w dniu …

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia … o polityce prorodzinnej jednostek samorządu terytorialnego „Samorząd dla Rodziny” – jednostki samorządu terytorialnego opracowują i realizują samorządowy program polityki prorodzinnej, którego celem jest wyznaczenie średnio i długookresowej strategii realizacji polityki prorodzinnej. Program jest przyjmowany uchwałą rady gminy.

Podstawowym celem programu jest kompleksowe uregulowanie problematyki w zakresie polityki prorodzinnej gminy w latach 2021–2026, w tj. w okresie najbliższych 5 lat.

Program będzie przewidywał m.in. różne formy wsparcia dla rodzin.

Realizacja programu opierać się będzie o środki budżetu gminy, ewentualnie środki przekazane z innych źródeł, w tym z budżetu państwa.

Szczegółowy zakres programu został zawarty w załączniku, stanowiącym integralną część niniejszej uchwały.

Określenie szczegółów współpracy wierzyciela, organu egzekucyjnego i dłużnika zajętej wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym należności pieniężnych

Rozporządzenie określa szczegółowy sposób i tryb współpracy wierzyciela, organu egzekucyjnego i dłużnika zajętej wierzytelności w postępowaniu egzekucyjnym należności pieniężnych, w tym szczegółowy zakres informacji dotyczących czynności egzekucyjnych i innych czynności podejmowanych przez te podmioty, a także zdarzeń mających wpływ na egzekwowany obowiązek zapłaty należności pieniężnej, odsetek z tytułu niezapłacenia jej w terminie, kosztów upomnienia i kosztów egzekucyjnych

Rozporządzenie systematyzuje i doprecyzowuje czynności, jakie podejmują organy egzekucyjne i wierzyciele w celu prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Szczególne znaczenie tych czynności wynika z nowego systemu naliczania i poboru kosztów egzekucyjnych w egzekucji administracyjnej. W projekcie rozporządzenia okoliczności, o których zaistnieniu wierzyciel winien zawiadomić organ egzekucyjny, ale również szczegółowy zakres przekazywanych informacji.

Prawidłowe naliczanie i pobranie kosztów egzekucyjnych wymaga od wierzyciela, aby poinformował organ egzekucyjny o okolicznościach, wskazanych w art.32aa ustawy o postępowaniu egzekucyjnym (tj. o zmianie należności pieniężnej objętej tytułem wykonawczym, okolicznościach zawieszenia postępowania, ustanie przyczyny zawieszenia postępowania itp.).

Ponadto organ egzekucyjny prowadzący postępowanie egzekucyjne, w ramach współpracy pomiędzy organami egzekucyjnymi, jest obowiązany do zawiadomienia innych organów egzekucyjnych uczestniczących w postępowaniu egzekucyjnym o okolicznościach mających wpływ na wysokość kosztów egzekucyjnych naliczonych i pobranych w tym postępowaniu egzekucyjnym. Brak lub niekompletność informacji w tym zakresie skutkować może wadliwością naliczania i pobrania tych kosztów.

Konieczne jest także, aby dłużnicy zajętej wierzytelności również posiadali aktualne informacje, mające kluczowe znaczenie dla prawidłowej realizacji ich obowiązków wynikających z ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Rozporządzenie wejdzie w życie od 20.2.2021 r.

Do kiedy należy złożyć wniosek o zmianę formy opodatkowania działalności gospodarczej?

Na podstawie art. 9a ustawy z 26.7.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1387 ze zm.; dalej: PDOFizU) zmianę formy opodatkowania, można dokonać we wskazanym ustawowo terminie i tak:

W przypadku zmiany formy opodatkowania z podatku progresywnego na podatek liniowy lub ryczał od przychodu przedsiębiorca może dokonać zmiany formy opodatkowania w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik osiągnął pierwszy w roku podatkowym przychód lub do końca roku podatkowego, jeżeli pierwszy taki przychód został osiągnięty w grudniu roku podatkowego.

W przypadku przedsiębiorcy chcącego zmienić formę opodatkowania na kartę podatkową, wniosek o zmianę formy opodatkowania na kartę podatkową musi być złożony najpóźniej do dnia 20 stycznia roku podatkowego. W tym samym terminie, czyli do dnia 20 stycznia jest wiążącym terminem dla podatnika, którzy w poprzednim, 2020 roku byli opodatkowani w formie karty podatkowej, a który chcą dokonać zmiany, rezygnacji z tej formy opodatkowania.

 

W jaki sposób zmienić formę opodatkowania w 2021 roku?

Należy złożyć stosowny wniosek o zmianę bądź rezygnację z wybranej formy opodatkowania bezpośrednio w urzędzie skarbowym, bądź za pomocą wniosku CEIDG-1. Druk aktualizujący CEIDG-1 może zostać złożony w formie online.

Wybór formy opodatkowania – czy wniosek składać, co roku?

Należy podkreślić, iż w tym roku nadal obowiązuje zasada zgodnie, z którą wybór formy opodatkowania dokonany w roku podatkowym, obowiązuje również w latach następnych. Podatnik nie musi, co roku wysyłać wniosku informującego o wybranej w danym roku formie opodatkowania chyba, że ma zamiar dokonać jej zmiany.