W rozpoznawanej przez Dyrektora KIS sprawie podatnik zapytał czy mógł opodatkować swoje przychody za lata 2019–2023 ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik wskazał, że za 2019 r., w ustawowym terminie do 20.2.2019 r., złożył pisemne oświadczenie woli o wyborze formy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych – wykonując właściwy przelew wpłaty ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych za dany miesiąc PPE (PIT-28). Przelew pochodził od podatnika z podanym nr NIP i był kierowany do właściwego naczelnika urzędu skarbowego. W tytule wykonanego przelewu w ustawowym terminie, znalazło się wyraźne oświadczenie, iż jest to wpłata zaliczki na PIT-28, tj. na podatek w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Za poszczególne lata 2019, 2020, 2021, 2022 podatnik nie osiągnął przychodu, który przekraczałby w roku podatkowym ustawowy limit wybranej formy opodatkowania, a wszystkie przelewy PPE (PIT-28) za te lata podatnik realizował w ustawowym terminie.
Prawidłowość wyboru formy opodatkowania przelewem bankowym podatnik argumentował m.in. wyrokiem NSA z 22.2.2024 r. (II FSK 710/21, Legalis), w którym stwierdzono, że tytuł przelewu stanowi wystarczające oświadczenie podatnika o tym, że chce on korzystać z danej formy opodatkowania i na tej podstawie może on korzystać z tej formy opodatkowania. W wydanym wyroku NSA podkreślił również, że przelew bankowy można uznać za jeden z rodzajów oświadczenia pisemnego.
Dyrektor KIS uznał jednak stanowisko podatnika za nieprawidłowe, albowiem zgodnie z przepisami RyczałtU oświadczenie o wyborze formy opodatkowania powinno być złożone w formie pisemnej (tj. na piśmie) właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego, w przewidzianym w RyczałtU terminie. Ponadto Dyrektor KIS wskazał, że powyższe rozstrzygnięcie NSA zostało wydane w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym, a zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP do źródeł prawa powszechnie obowiązującego w Polsce należą wyłącznie konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Przywołany przepis nie przewiduje analogicznej mocy dla orzeczeń sądów, w tym sądów administracyjnych.
Pomimo zaprezentowanego stanowiska Dyrektora KIS należy mieć jednak na uwadze, że w przypadku złożenia przez podatnika skargi do sądu administracyjnego na powyższą interpretację indywidualną wysoce prawdopodobne jest, iż otrzyma on korzystny dla siebie wyrok. Można także przypuszczać, że większa ilość skarg na podobne interpretacje indywidualne Dyrektora KIS ukształtuje jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych w tym zakresie, co w efekcie może spowodować niepodejmowanie przez Dyrektora KIS takich rozstrzygnięć.
