Grunt nabyty celem wybudowania na nim domu jednorodzinnego, co stanowi podstawową działalność operacyjną jednostki, podlega ujęciu w grupie zapasów, tj. na koncie „Towary”. Zaproponowana ewidencja na koncie inwestycji nie jest prawidłowa.
Pod pojęciem inwestycji w rachunkowości rozumie się kontrolowane aktywa, w stosunku do których planuje się, że przyniosą jednostce korzyści ekonomiczne niezwiązane z podstawową działalnością jednostki. W przypadku jednostki świadczącej usługi budowlane, działalność inwestycyjna może dotyczyć na przykład lokowania wolnych środków pieniężnych na lokatach bankowych, inwestowania w dzieła sztuki albo akcje spółek notowanych na rynku publicznym. Jeżeli jednostka świadcząca usługi budowlane nabywa nieruchomość, którą wykorzysta do świadczenia usług budowlanych, to ten składnik aktywów nie klasyfikuje się jako inwestycja, ponieważ jest związany z podstawową działalnością operacyjną jednostki.
Od opisanego powyżej rozumienia inwestycji w rachunkowości należy odróżnić potoczne, często używane określenie inwestycji w stosunku do np. budżetów inwestycyjnych, planów inwestycyjnych jednostek, pod którym to pojęciem kryje się plan wydatków na nabycie lub wytworzenie trwałych składników majątku rzeczowego i/lub niematerialnego, a czasami również planowane wydatki na remonty lub modernizacje istniejących składników aktywów trwałych. W rozumieniu rachunkowości takie wydatki (planowane lub poniesione) nie kwalifikują się do inwestycji, chyba że nabycia/wytworzenia/modernizacje dotyczą tych składników majątku, z których jednostka planuje osiąganie korzyści ekonomicznych na skutek przyrostu ich wartości, uzyskania przychodów w formie odsetek, dywidend (udziałów w zyskach), a nie ich użytkowania w toku normalnej (podstawowej) działalności operacyjnej (art. 3 ust. 1 pkt 17 RachunkU).
Tym samym, nabyty grunt pod budowę domu jednorodzinnego, która to usługa stanowi podstawową działalność operacyjną jednostki, nie podlega ujęciu na kontach księgowych dedykowanych inwestycjom. Szczegółowe zasady ewidencji księgowej usług budowlanych prezentują regulacje art. 34a, 34c oraz 34d RachunkU oraz KSR nr 3 „Niezakończone usługi budowlane”, zgodnie z którym działalność polegająca na budowie budynków i ich odsprzedaży rozliczana jest w księgach rachunkowych jako działalność produkcyjna. Zasadą rachunkowości, która znajduje szczególne zastosowanie w takim przypadku, jest zasada współmierności przychodów i kosztów (art. 6 RachunkU).
W odniesieniu do zakupionego gruntu, na którym jednostka planuje realizację określonego przedsięwzięcia, KSR nr 3 wskazuje (pkt 7.2), że właściwym jest ujęcie gruntu jako towaru w oparciu o jego cenę nabycia. Jednocześnie, poniesioną cenę nabycia należy powiększyć o koszty związane z przystosowaniem gruntu do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, jak np. koszty karczowania terenu lub rozbiórki zbędnych zabudowań. Możliwym jest również powiększenie wartości nabytego gruntu o koszty finansowania zewnętrznego (np. pożyczki, kredytu zaciągniętego na sfinansowanie nabycia gruntu), zgodnie z art. 28 ust. 4 RachunkU. Na potrzeby wyceny bilansowej, wartość nabytego gruntu, na którym wybudowany będzie dom jednorodzinny, podlega porównaniu z ceną jego sprzedaży netto. W sytuacji, gdy wartość księgowa gruntu przewyższa jego planowaną cenę sprzedaży, to koniecznym jest dokonanie odpisu aktualizującego z tytułu trwałej utraty wartości.
