Rozrachunki z kontrahentami (w tym zobowiązania) ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich powstania w wartości nominalnej. W przypadku zobowiązań określonych w walucie obcej, aby ująć je w księgach rachunkowych prowadzonych w walucie polskiej koniecznym jest ich przeliczenie na złotówki, co dokonuje się bazując na średnim kursie NBP z poprzedniego dnia roboczego.
Przeliczenie zapłaty zobowiązania na złotówki zależne jest od tego, czy do uregulowania zobowiązania jednostka użyła środków w walucie obcej zgromadzonych na rachunku bankowym, czy też celem uregulowania zobowiązania zakupiła walutę obcą w kantorze lub banku, w którym ma otwarty rachunek bankowy. W pierwszym przypadku, właściwym kursem walutowym do ustalenia równowartości spłacanego zobowiązania jest średni kurs NBP z poprzedniego dnia roboczego, a w drugim kurs faktycznie zastosowany (kurs kantoru lub kurs sprzedaży banku).
Zazwyczaj występują różnice pomiędzy tymi kursami z dwóch momentów czasowych, co generuje różnice kursowe, które należy ująć w kosztach lub przychodach finansowych. Różnica w wartości nominalnej zobowiązania (w złotówkach) i równowartości w złotówkach zobowiązania spłacanego w RON również jest uznawana za różnicę kursową. Analogicznie w odwrotnej sytuacji, tj. w przypadku otrzymania faktury w walucie obcej (po przeliczeniu na złotówki) i spłaty zobowiązania w złotówkach powstaną różnice kursowe zgodnie z regulacjami RachunkU.
Natomiast na gruncie PDOPrU, różnice te nie są uznawane przez prawo podatkowe za KUP (w przypadku różnic ujemnych) lub przychody podatkowe (w przypadku różnic dodatnich). Powyższe wynika z faktu, że różnice kursowe ustawodawca określa jako powstające w sytuacji kosztów poniesionych i zapłaconych w walutach obcych, co nie ma miejsca w pytaniu, ponieważ jedna z operacji (koszt lub zapłata) zostały przeprowadzone (wyrażone) w złotówkach.
