Upływ kadencji rady nadzorczej

W zadanym pytaniu kadencja rady nadzorczej wygaśnie z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ostatni pełny rok obrotowy pełnienia funkcji członków rady, tj. za 2025 r.

Mandat członka organu osoby prawnej jest uprawnieniem do pełnienia funkcji członka organu, które dana osoba nabywa z chwilą skutecznego powołania w skład organu, natomiast kadencja jest to okres, na jaki zostaje powołany członek organu. Podstawową przyczyną wygaśnięcia mandatu jest upływ kadencji, przy czym nie następuje to automatycznie, gdyż warunkiem wygaśnięcia mandatu jest odbycie zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy pełnienia funkcji.

Rok obrotowy oznacza rok obrotowy określony w umowie spółki. W przypadku braku szczególnej regulacji w umowie spółki przyjmuje się, że rok obrotowy jest równy kalendarzowemu (art. 3 ust. 1 pkt 9 ustawy o rachunkowości).

Zgodnie z art. 218 § 2 KSH: „W przypadku powołania członków rady nadzorczej i komisji rewizyjnej na okres dłuższy niż rok, ich mandaty wygasają z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ostatni pełny rok obrotowy pełnienia tej funkcji. Kadencję oblicza się w pełnych latach obrotowych, chyba że umowa spółki stanowi inaczej”.

Brzmienie art. 218 § 2 KSH odpowiada treści art. 202 § 2 KSH i wywołuje przez to te same rozbieżności co do sposobu liczenia okresu sprawowania funkcji w przypadku powołania na okres dłuższy niż rok. W celu usunięcia tych rozbieżności dodano zdanie drugie do art. 218 § 2 KSH, które wprowadza zasadę, że kadencję dłuższą niż rok oblicza się w pełnych latach obrotowych, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. W ten sposób wprowadzona została zasada faktycznego wydłużenia okresu sprawowania mandatu, odpowiadająca tzw. teorii prolongacyjnej.

Kadencję obliczać należy według pełnych lat obrotowych, co oznacza, że np. mandat członka rady nadzorczej (zgodnie z pytaniem) powołanego 24.6.2022 r., na 3–letnią kadencję, w spółce, której rok obrotowy jest tożsamy z rokiem kalendarzowym, wygaśnie z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za rok obrotowy 2025. Kadencja w takiej sytuacji obejmuje 3 pełne lata obrotowe (2023 r.–2025 r.), a mandat wygaśnie z dniem odbycia zgromadzenia zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ostatni pełny rok obrotowy (2025 r.), czyli na zwyczajnym zgromadzeniu wspólników odbywającym się w 2026 r. Zastosowanie znajduje w tym przypadku tzw. koncepcja prolongacyjna (art. 218 § 2 KSH), która zakłada, że kadencję obliczać należy według pełnych lat obrotowych, co powoduje, że okres pełnienia funkcji realnie wydłuża się o czas od rozpoczęcia powołania w roku poprzedzającym pierwszy pełny rok obrotowy, do czasu odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie za ostatni pełny rok obrotowy. Zasady te są jednolite dla członków rady nadzorczej i komisji rewizyjnej. Umowa spółki może odmiennie uregulować kwestie wygaśnięcia mandatu w związku z upływem kadencji.

W odniesieniu do zarządu zastosowanie znajdzie art. 202 KSH, zgodnie z którym:

„§1. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, mandat członka zarządu wygasa z dniem odbycia zgromadzenia wspólników zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za pierwszy pełny rok obrotowy pełnienia funkcji członka zarządu.
§ 2. W przypadku powołania członka zarządu na okres dłuższy niż rok, mandat członka zarządu wygasa z dniem odbycia zgromadzenia wspólników, zatwierdzającego sprawozdanie finansowe za ostatni pełny rok obrotowy pełnienia funkcji członka zarządu, chyba że umowa spółki stanowi inaczej. Kadencję oblicza się w pełnych latach obrotowych, chyba że umowa spółki stanowi inaczej”.

Zmiana formy prawnej pracodawcy a możliwość stosowania ryczałtu ewidencjonowanego przez pracownika

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (dalej: RyczałtU) jeżeli podatnik prowadzący działalność samodzielnie lub w formie spółki, który wybrał opodatkowanie w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych, uzyska z tej działalności przychody ze sprzedaży towarów handlowych lub wyrobów lub ze świadczenia usług na rzecz byłego lub obecnego pracodawcy, odpowiadających czynnościom, które podatnik lub co najmniej jeden ze wspólników wykonywał:

1) w roku poprzedzającym rok podatkowy lub

2) lub wykonuje w roku podatkowym

– w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy, podatnik ten traci w roku podatkowym prawo do opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych i, poczynając od dnia uzyskania tego przychodu do końca roku podatkowego, opłaca podatek dochodowy na ogólnych zasadach.

W sytuacji przedstawionej w pytaniu mamy do czynienia z przekształceniem, w wyniku którego dochodzi do powstania nowego podmiotu, z którym ma być nawiązana współpraca, z której przychody będą opodatkowane ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Skoro nie można mówić o pracodawcy lub byłym pracodawcy, bo podmiot ten przestał istnieć, nowa umowa o współpracę będzie podpisana między nowopowstałą spółką i przedsiębiorcą, i zdaniem Autora nie będzie to relacja były pracodawca – były pracownik.

Autor uważa, że nie mają tu zastosowania przepisy art. 23¹ Kodeksu pracy, z których wynika m.in., że w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy. Autor nie jest jednak całkowicie pewny, czy fiskus podzieli takie stanowisko, uznając np., że mamy tu do czynienia z powyższą sukcesją, co mogłoby uzasadniać zastosowanie wyłączenia z art. 8 ust. 2 RyczałtU. Zdaniem Autora takie stanowisko byłoby zbyt daleko idące.

Usługi ezoteryczne a podatek dochodowy i kasa fiskalna

Przychody z tego rodzaju działalności mogą być opodatkowane ryczałtem. Zastosowanie powinna znaleźć w tym przypadku stawka 8,5%. Jeśli można będzie, na podstawie prowadzonej ewidencji (uproszczonej ewidencji sprzedaży u podatników zwolnionych z VAT) powiązać poszczególne jej zapisy z wpływami na rachunek bankowy, to wówczas zastosowanie znajdzie zwolnienie z kasy rejestrującej.

Przychody z tego rodzaju działalności nie są wymienione jako niepodlegające ryczałtowi, czy też jako nie pozwalające na opodatkowanie w tej formie. W związku z tym przychody z tego rodzaju działalności mogą być opodatkowane ryczałtem.

Tego rodzaju działalność jest zaliczana do działalności usługowej. Przepisy ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym nie przewidują dla tego rodzaju usługi żadnej szczególnej stawki podatku.

W związku z tym zastosowanie powinna znaleźć w tym przypadku stawka 8,5% jako generalna stawka mająca zastosowanie do tego rodzaju usług.

Klientami są w tym przypadku osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej. Co do zasady zatem usługi na ich rzecz podlegają ewidencji w kasie rejestrującej.

Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia w sprawie zwolnień z kasy rejestrującej zwalnia się z ewidencjonowania w kasie rejestrującej: „świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła”.

Płatności za te usługi są otrzymywane na rachunek bankowy. Należałoby zatem zadbać tylko o to, aby można było – na podstawie prowadzonej ewidencji (uproszczonej ewidencji sprzedaży u podatników zwolnionych z VAT) powiązać poszczególne jej zapisy z wpływami na rachunek. Wówczas zastosowanie znajdzie zwolnienie z kasy rejestrującej.

Urlop wypoczynkowy radcy prawnego zatrudnionego na część etatu

Do czasu pracy radcy prawnego zalicza się także czas niezbędny do załatwiania spraw poza lokalem jednostki organizacyjnej, w szczególności w sądach i w innych organach, oraz czas przygotowania się do tych czynności.

Czas pracy radcy prawnego w lokalu jednostki organizacyjnej nie może być krótszy niż dwie piąte czasu pracy ustalonego w zawartej z radcą prawnym umowie. Jest to minimalny czas, przez jaki radca prawny powinien świadczyć pracę w siedzibie jednostki organizacyjnej, w której jest zatrudniony.

Pracodawca powinien wyznaczyć radcy prawnemu dni i godziny pracy w siedzibie jednostki, jak też dni i przedziały godzinowe załatwiania spraw i przygotowywania się do nich poza siedzibą jednostki. Poza systemem zadaniowym każdy pracownik powinien mieć bowiem, co do zasady, określony rozkład czasu pracy w regulaminie pracy lub – w razie zmienności godzin pracy – w harmonogramach czasu pracy. Rozkład czasu pracy w poszczególnych dniach może być również kwestią uzgodnień stron.

Przepisy ustawy o radcach prawnych nie zawierają odmiennych zasad udzielania i wykorzystywania urlopów wypoczynkowych od zasad „kodeksowych”. Urlop udzielany jest na dni pracy, w wymiarze godzinowym odpowiadającym rozkładowym godzinom pracy. Istotne jest w tym zakresie nie to, gdzie radca wykonuje pracę (siedziba pracodawcy, poza siedzibą), ale kiedy. Wskazana w pytaniu osoba nie pracuje przez 2 dni w tygodniu, w żadnym razie nie wynika także z pytania, by pracowała w te dni po 10 godzin, gdyż musiałby być stosowany system równoważny i tworzone harmonogramy. To jedynie dni pracy w siedzibie pracodawcy. Urlop obejmie natomiast każdy dzień pracy, w tym także dni pracy poza siedzibą.

Dla osoby zatrudnionej na 1/2 etatu urlop jest przeliczany i obejmuje 10 lub 13 dni (w zależności od tego, czy ma prawo rocznie do 20 czy 26 dni urlopu), natomiast udzielany w godzinach (przeliczając dzień urlopu razy 8 godzin) w wymiarze odpowiadającym dziennemu wymiarowi czasu pracy w dniach wykorzystywania urlopu.

Amortyzacja u nowo powstałego podatnika

Stosowanie preferencyjnych podatkowo metod amortyzacji podlega ograniczeniom w przypadku nabywania składników majątkowych zaliczanych do 7 grupy KŚT z pewnymi wyjątkami. Zatem w przypadku samochodu nie można z nich skorzystać. Przyczepa nie jest pojazdem samochodowym. Amortyzacja fabrycznie nowych środków trwałych jest możliwa w przypadku nowo powstałego podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: PDOPrU) wskazuje zasady amortyzacji z jakich mogą korzystać podatnicy rozpoczynający działalność gospodarczą oraz mali podatnicy.

Po pierwsze należy wskazać, iż nie są podatnikami rozpoczynającymi działalność, a zatem nie mają preferencyjnych metod zastosowania do podatników rozpoczynających działalność, którzy zostali utworzeni:

1) w wyniku przekształcenia, połączenia lub podziału podatników albo

2) w wyniku przekształcenia spółki niebędącej osobą prawną albo

3) przez osoby fizyczne, które wniosły na poczet kapitału nowo utworzonego podmiotu uprzednio prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo albo składniki majątku tego przedsiębiorstwa o wartości przekraczającej łącznie równowartość w złotych kwoty co najmniej 10 000 Euro; wartość tych składników oblicza się stosując odpowiednio art. 14 PDOPrU.

Zatem jeśli ten warunek jest spełniony to zgodnie z art. 16k ust. 7 PDOPrU podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem art. 16k ust. 11 PDOPrU oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 Euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Powyższe oznacza, iż w przypadku przyczepki zaliczonej do rodzaju 747 Naczepy i przyczepy z rozporządzenia w sprawie KŚT można zastosować omawianą metodę. Autor przypomina, iż rodzaj 747 obejmuje m.in. naczepy i przyczepy do przewozu towarów, a wiec przyczepę, o której mowa w pytaniu.

Nie można zastosować tej metody do samochodu osobowego.

Po drugie, w odniesieniu do przyczepy limit może być wykorzystany w całości do kwoty przeliczonej 50 000 Euro za dany rok. Proszę pamiętać, iż na potrzeby pomocy de minimis to nie jest wprost przenożenie kwoty. Wystąpić należy o wyznaczenie tzw. ekwiwalentu pomocy de minimis do US i wtedy wiadomo będzie jaką część pomocy wykorzystano. Pomocy de minimis nie można wykorzystać na samochód.

Po trzecie, nie ma ograniczenia w odliczeniu VAT jeśli chodzi o przyczepy. To nie jest pojazd samochodowy, i nie ma znaczenia że będzie używany z samochodem osobowym. Są to odrębne środki trwałe, a przyczepa wg wskazanych informacji będzie służyła wyłącznie działalności opodatkowanej. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 VATU przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniami niedotyczącymi analizowanej sytuacji.

Jeśli mowa o pojazdach samochodowych, rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Ustawa prawo o ruchu drogowym wskazuje w art. 2 ust. 2, iż pojazdy samochodowe to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego. Przyczepa nie jest pojazdem silnikowym, więc ograniczenia z art. 86a VATU nie mają zastosowania.

W opisywanej sytuacji można, zastosować metodę przyspieszonej amortyzacji. Podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej nabytych fabrycznie nowych środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 000 zł. Zatem w przypadku innych składników niż pojazdy i przyczepa (oba są w grupie 7) można zastosować u nowo powstałego podatnika tę metodę.

Normatywy higieniczne przy ręcznych pracach transportowych dla osoby transpłciowej

W zakładzie pracy stosowane są w stosunku do pracowników normatywy higieniczne uwzględniające deklarację danego pracownika co do płci, która znajduje swoje potwierdzenie w dokumencie tożsamości (np. dowodzie osobistym).

Z tego względu uprawniony będzie wniosek, że w przypadku osoby transpłciowej, również na tej podstawie należy podejmować działania, np. w zakresie stosowanych normatywów higienicznych. Co oznacza, że jeśli pracownik zakończył skutecznie procedurę prawną zmiany płci, płeć wskazana w dokumencie tożsamości jest obowiązującą.

Warto także pamiętać, że zgodnie z przepisami pracodawca podejmuje odpowiednie przedsięwzięcia organizacyjne lub stosuje odpowiednie środki, zwłaszcza wyposażenia technicznego, w celu uniknięcia konieczności ręcznego przemieszczania ciężarów. Jeżeli w zakładzie pracy nie ma możliwości uniknięcia ręcznego przemieszczania ciężarów, to pracodawca powinien zorganizować stanowiska pracy w taki sposób, żeby zapewnić przemieszczanie ładunków w sposób bezpieczny i zdrowy poprzez:

1) ocenę środowiska pracy, w którym praca będzie wykonywana,

2) analizę rodzaju przemieszczanego ładunku,

3) cech indywidualnych pracownika (ograniczeń, jeśli są zgłoszone, płci, wieku itp.),

4) sposobu wykonywania pracy (techniki przemieszczania).

Normy dźwigania dla mężczyzn wynoszą 30 kg przy pracy stałej (na odległość maksymalnie 25 m) i 50 kg w trakcie pracy dorywczej. W przypadku kobiet masa ładunku jest niższa, co wiąże się z odmiennością ich budowy ciała, ilością tkanki mięśniowej i wydolności fizycznej, która u kobiet standardowo jest niższa niż u mężczyzn. Kobiety nie mogą dźwigać przedmiotów ważących więcej niż 12 kg przy pracy stałej (na odległość nie większą niż 25 m) i 20 kg, jeśli jest to praca dorywcza.

W obowiązujących przepisach prawa pracy nie uwzględniono przypadku zmiany płci. Zatem kobieta, która poddała się zmianie płci na męską, będzie dźwigać cięższe przedmioty. Warto jednak, przed dopuszczeniem do pracy, skierować takiego pracownika na badania profilaktyczne celem uzyskania orzeczenia o braku przeciwwskazań do wykonywania konkretnej pracy.

NSA: banki nie mogą przetwarzać danych niedoszłych klientów, pozyskanych w związku z oceną zdolności kredytowej

Tak zwany scoring kredytowy, czyli system oceny ryzyka i zdolności kredytowej, jest procesem przetwarzania danych osobowych charakterystycznym dla banków i innych instytucji świadczących usługi finansowe. Jednocześnie jest to proces, który nieraz budzi duże zainteresowanie organu nadzorczego (vide kara nałożona na Toyota Bank Polska SA). W przedmiotowej sprawie właśnie proces tzw. scoringu okazał się być kością niezgody między administratorami a osobą, której dane dotyczyły.
Sprawa została zapoczątkowana przez niedoszłego klienta banku, który złożył skargę do organu nadzorczego, w której wskazał, że – mimo braku zawarcia umowy kredytowej – bank i BIK nadal przetwarzały dane pozyskane w celu oceny jego zdolności kredytowej i analizy ryzyka kredytowego. Regulator zgodził się ze skarżącym, że skoro nie doszło do zawarcia umowy, to ani bank, ani BIK nie mają podstawy prawnej do dalszego przetwarzania danych niedoszłego klienta. Bank i BIK zaskarżyli decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (WSA).

Skarżący powołali się na art. 6 ust. 1 lit. f RODO, wskazując swój uzasadniony interes jako podstawę prawną przetwarzania, oraz na art. 105a PrBank, regulujący przetwarzanie danych przez banki i BIK w celu oceny ryzyka i zdolności kredytowej. Sądy administracyjne obu instancji nie zgodziły się z przedstawioną argumentacją i podtrzymały stanowisko Prezesa UODO.

Jest to kolejny w ostatnim czasie ciekawy wyrok, w którym NSA stanął na stanowisku, że należy ograniczyć przetwarzanie danych osobowych przez banki. Warto przypomnieć na przykład sprawę Banku Millenium (III OSK 4868/21, Legalis), w której sąd stwierdził, że bank nie może przechowywać danych swoich byłych klientów „na zapas” w celu dochodzenia ewentualnych roszczeń w przyszłości.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/3558

Zmiana przeznaczenia budynku a korekta VAT

W sprawie podatkowej przedstawionej w pytaniu mamy do czynienia z tzw. zmianą przeznaczenia nieruchomości. Podatnik wybudował budynek mieszkalny w celu świadczenia usług zakwaterowania, które to usługi objęte są 8% stawką VAT. Podatnik był więc uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od zakupu nieruchomości. Następnie, po 5 latach użytkowania obiektu do usług najmu krótkoterminowego, podatnik zmienił sposób wykorzystania nieruchomości. Obiekt zaczął służyć podatnikowi do świadczenia usług zwolnionych od VAT. Zmieniło się zatem prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z obiektem.

Stosownie do treści art. 91 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: VATU) w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi, podatnik dokonuje korekty VAT w tzw. systemie korekt, na zasadach wskazanych w art. 91 ust. 1–6 VATU.

Trzeba zaznaczyć, że korekty podatku naliczonego związanego ze zmianą przeznaczenia towarów dokonuje się, jeżeli dany towar znajduje się w tzw. okresie korekty. Okres korekty dla poszczególnych grup towarowych ustawodawca określił w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 91 ust. 7a VATU w zw. z art. 91 ust. 2 VATU w przypadku nieruchomości o wartości początkowej przekraczającej 15 000 zł, gdy podatnik miał prawo do odliczenia VAT od zakupu i dokonał takiego odliczenia, a następnie zmieniło się to prawo, korekty dokonuje w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym nieruchomość została oddana do użytkowania, za okres pozostały do końca okresu korekty. Roczna korekta w tym przypadku dotyczy 1/10 kwoty podatku naliczonego przy nabyciu lub wytworzeniu nieruchomości. Korekty VAT należy dokonywać w deklaracji składanej za pierwszy okres rozliczeniowy roku następującego po roku, za który dokonuje się korekty, a w przypadku zakończenia działalności – w deklaracji za ostatni okres rozliczeniowy. Korekty VAT dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczenia podatku, pod warunkiem, że zmiana następuje w okresie korekty. Dziesięcioletni okres korekty biegnie od roku, w którym obiekt budowalny został oddany do użytkowania, a rok oddania do użytkowania jest pierwszym okresem, za który należy sporządzić korektę.

Wykazując właściwą kwotę korekty podatku naliczonego w rozliczeniu stycznia każdego kolejnego roku podatkowego (do upływu okresu korekty), podatnik nie dolicza do wartości „oddawanego” podatku żadnych odsetek. Kwota korekty nie stanowi bowiem zaległości podatkowej, jest bieżącym zobowiązaniem podatnika w podatku od towarów i usług.

Obowiązek wydawania kopii dokumentów pracowniczych

Przepis wprowadzający obowiązek wydawania kopii odnosi się do pojęcia dokumentacji pracowniczej, które od 1.1.2019 r. ma swoją legalną definicję w Kodeksie pracy. Składają się na nią akta osobowe oraz inna dokumentacja w sprawach związanych ze stosunkiem pracy, czyli dokumentacja dotycząca ewidencji czasu pracy, dokumenty związane z ubieganiem się i korzystaniem z urlopów wypoczynkowych, listy płac oraz karty przydziału odzieży (obuwia) roboczego oraz środków ochrony indywidualnej.

Od 1.1.2019 r. istnieje w Kodeksie pracy obowiązek wydania na wniosek (papierowy lub elektroniczny) pracownika kopii całości lub części jego dokumentacji pracowniczej. Z przepisów przejściowych wynika wyraźnie, że przepis nakładający powyższy obowiązek stosuje się także do stosunków pracy nawiązanych przed wejściem w życie ustawy, a więc data zatrudnienia nie ma znaczenia i każdy pracownik ma uprawnienie do wystąpienia o kopie dokumentów ze swojej dokumentacji.

Przepis nie różnicuje w żaden sposób dokumentów, których kopii może żądać pracownik, a więc mogą to być zarówno dokumenty powstałe w 2019 r. oraz starsze, a data, do której można się cofnąć w tym zakresie, będzie wynikała z okresów obowiązkowego przechowywania różnych kategorii dokumentów przez pracodawcę, a więc może wynosić 3 lata, 10 lat czy 50 lat.

Obliczanie wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Cel wprowadzenia uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Celem wprowadzenia uzupełniającego urlopu macierzyńskiego było dążenie ustawodawcy do ułatwienia opieki rodzicom dzieci przedwcześnie urodzonych bądź długotrwale hospitalizowanych. Instytucja ta ma zrekompensować rodzicom takich dzieci brak możliwości przerwania urlopu macierzyńskiego do upływu 8 tygodni po porodzie, jak i brak możliwości dłuższego sprawowania opieki nad dzieckiem po zakończonej hospitalizacji. Tym samym uzupełniający urlop macierzyński ma stanowić rozwiązanie w następujących sytuacjach:

Obliczanie wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Obliczania wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego odwołują się do momentu urodzenia dziecka, masy urodzeniowej dziecka i okresu hospitalizacji, a kształtują się następując:

Minimalny i maksymalny wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Opierając się na omawianych regulacjach możliwe jest wskazanie zarówno minimalnego, jak i maksymalnego możliwego wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego, który wynosi:

Sumowanie okresów hospitalizacji dziecka i przykłady obliczania wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Powyższy minimalny oraz maksymalny wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego ustalany jest zgodnie z regulacjami stanowiącymi, że przy jego ustalaniu okresy pobytu dziecka w szpitalu do upływu odpowiednio 8. albo 15. tygodnia po porodzie sumuje się, a niepełny tydzień zaokrągla się w górę do pełnego tygodnia. Jednocześnie przy udzielaniu uzupełniającego urlopu macierzyńskiego 1 tydzień odpowiada 7 dniom kalendarzowym. Ponadto ogół regulacji dotyczących uzupełniającego urlopu macierzyńskiego uwzględnia ewentualne przerwy pomiędzy hospitalizacjami dziecka, czyli dopuszcza – a właściwie nakazuje – sumowanie okresów pobytu dziecka w szpitalu.

Odniesienie wymiaru uzupełniającego urlopu macierzyńskiego do dziecka a nie rodzica

Wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego obliczany jest w odniesieniu do dziecka, a nie w odniesieniu do rodziców. Oznacza to, że uzupełniający urlop macierzyński w wymiarze do 8. albo 15. tygodnia przysługuje na dziecko (lub dzieci w przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka przy jednym porodzie), a nie na każdego z rodziców.

Czas wykorzystania uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Uzupełniający urlop macierzyński osoby uprawnione mogą wykorzystać jednorazowo, bezpośrednio po wykorzystaniu urlopu macierzyńskiego i to w pełnym wymiarze. Oznacza to, że czasowo uzupełniający urlop macierzyński należy umiejscowić pomiędzy urlopem macierzyńskim a urlopem rodzicielskim. Bezpośredniość jego realizacji oznacza, że wykorzystanie uzupełniającego urlopu macierzyńskiego możliwe jest bez okresu przerwy pomiędzy nim a urlopem macierzyńskim/urlopem na prawach urlopu macierzyńskiego. Natomiast możliwość wykorzystania uzupełniającego urlopu macierzyńskiego jednorazowo i w pełnym wymiarze oznacza, że nie jest to urlop dzielony. Ustawodawca nie przewidział możliwości dzielenia uzupełniającego urlopu macierzyńskiego na części.

Zasiłek macierzyński za okres uzupełniającego urlopu macierzyńskiego

Za okres korzystania z uzupełniającego urlopu macierzyńskiego osobom uprawnionym przysługuje zasiłek macierzyński w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku, bez względu na wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego oraz bez względu na datę złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego. Innymi słowy: zasiłek macierzyński w wysokości 100% podstawy wymiaru zasiłku przysługuje zarówno za okres 1 tygodnia, 4 tygodni, 8 tygodni, jak i 15 tygodni uzupełniającego urlopu macierzyńskiego oraz zarówno w przypadku złożenia wniosku o wypłatę zasiłku macierzyńskiego przed 21. dniem po porodzie, jak i po 21. dniu po porodzie.