Wspólnicy spółek są zobowiązani do zapłaty składki zdrowotnej

Świadczenie usług elektronicznych na rzecz kontrahenta z innego państwa członkowskiego niezarejestrowanego do VAT UE

Opis sytuacji: Spółka z o.o., zarejestrowana do VAT OSS świadczy m.in. usługi elektroniczne. Cały proces wraz wystawianiem faktury jest zautomatyzowany. Klient musi wypełnić odpowiednie pola. Usługi te są nabywane przez konsumentów oraz firmy zarówno spoza UE jak i z UE. Jeżeli zakupów dokonuje konsument z UE, wówczas Spółka wystawia fakturę z uwzględnieniem procedury VAT OSS, stosując stawkę właściwą dla danego kraju. W przypadku gdy konsument jest spoza UE, Spółka wystawia faktury bez stawki VAT mając na uwadze limity w danych Państwach. Często zdarza się, że klient/konsument/firma podaje niepełne dane. W związku z powyższym Spółka wprowadziła w regulaminie zapis (dla kontrahentów z UE), iż brak podania kompletnych danych spowoduje, potraktowanie nabywcy jako konsumenta i zastosowanie procedury OSS . W miesiącu lutym usługę nabyła firma z Hiszpanii, która podała NIP, nie jest on w systemie VIES aktywny. Czy w związku z zaistniałą sytuacją właściwe jest zastosowanie regulaminu? Moim zdaniem jako księgowej (biuro rachunkowe), Spółka powinna wystawić fakturę naliczając stawkę VAT obowiązującą na terenie RP, czyli 23%.

Kwalifikacja usługobiorcy ma istotne znaczenie na gruncie VAT. Inne zasady znajdą zastosowanie do podmiotów będących podatnikami VAT, a inne w przypadku podmiotów będących konsumentami.

Szczególną uwagę należy poświęcić usługobiorcom z innych państw członkowskich. Jak stwierdzono w motywie 16 rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z 7.10.2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE. L. z 2010 r. Nr 268, str. 1 ze zm.): „Podmioty gospodarcze coraz częściej korzystają z możliwości potwierdzania ważności numerów identyfikacyjnych VAT za pośrednictwem Internetu. System potwierdzania ważności numerów identyfikacyjnych VAT powinien umożliwiać podmiotom gospodarczym zautomatyzowane potwierdzanie stosownych informacji”.

System VIES ma szczególnie istotne zastosowanie do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, które nie są przedmiotem niniejszej odpowiedzi. Zadane pytanie sprowadza się do świadczenia usług, a więc należy rozważyć, czy zostały spełnione do zakwalifikowania danego świadczenia jako tzw. eksportu usług.

Z art. 28b VATU wynika, że jeżeli usługa jest świadczona na rzecz podatnika VAT, to miejsce opodatkowania znajduje się w tym państwie, w którym usługobiorca będący podatnikiem posiada swoją siedzibę działalności gospodarczej (względnie stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu).

Z art. 28b VATU nie wynika, aby podatnik miał obowiązek weryfikowania, czy kontrahent z innego państwa członkowskiego jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE. Polska spółka jako usługodawca powinna brać pod uwagę jedynie przesłanki określone w art. 28b VATU.

Należy jednocześnie zwrócić uwagę na brzmienie art. 18 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15.3.2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona) (Dz. U. UE. L. z 2011 r. Nr 77, str. 1 ze zm.), zgodnie z którym o ile usługodawca nie ma odmiennych informacji, może uznać, że usługobiorca prowadzący działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty ma status osoby niebędącej podatnikiem, jeżeli wykaże, że ten usługobiorca nie przekazał mu swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Jednak bez względu na informacje świadczące inaczej, dostawca usług telekomunikacyjnych, nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną może uznać usługobiorcę mającego siedzibę na terytorium Wspólnoty za osobę niebędącą podatnikiem, o ile usługobiorca ten nie podał usługodawcy swojego indywidualnego numeru identyfikacyjnego VAT.

Skoro polska Spółka świadczy usługi elektroniczne oraz dysponuje numerem NIP swojego hiszpańskiego kontrahenta, to okoliczności te są wystarczające do przyjęcia, że usługa jest świadczona na rzecz podatnika VAT. Tym samym polska Spółka może wystawić fakturę ze stawką VAT 0% w ramach tzw. eksportu usług, ponieważ usługa jest świadczona na rzecz podatnika z innego państwa członkowskiego.

Praca w komisji wyborczej

Stosownie do postanowień art. 154 KodeksWyb, członkom komisji wyborczych przysługują:

1) diety oraz zwrot kosztów podróży i noclegów;

2) zryczałtowane diety za czas związany z wykonywaniem zadań członka komisji w przypadku członków okręgowych, rejonowych i terytorialnych komisji wyborczych oraz za czas związany z przeprowadzeniem głosowania oraz ustaleniem wyników głosowania w przypadku członków obwodowych komisji wyborczych.

Członkowi obwodowej lub terytorialnej komisji wyborczej w związku z wykonywaniem zadań przysługuje:

1) zwolnienie od pracy na dzień głosowania oraz liczenia głosów, a także na dzień następujący po dniu, w którym zakończono liczenie głosów, z zachowaniem prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego oraz uprawnień ze stosunku pracy;

2) do 5 dni zwolnienia od pracy z zachowaniem prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego oraz uprawnień ze stosunku pracy, z wyjątkiem prawa do wynagrodzenia.

Członkowie obwodowej lub terytorialnej komisji wyborczej w razie zamiaru skorzystania ze zwolnienia od pracy, o którym mowa powyżej, są obowiązani, co najmniej na 3 dni przed przewidywanym terminem nieobecności w pracy, uprzedzić, w formie pisemnej, pracodawcę o przyczynie i przewidywanym okresie nieobecności w pracy, a następnie, nie później niż następnego dnia po upływie okresu nieobecności w pracy, dostarczyć pracodawcy zaświadczenie usprawiedliwiające nieobecność w pracy wykonywaniem zadań komisji.

Zaświadczenie to zawiera:

1) imię i nazwisko osoby wchodzącej w skład danej komisji;

2) wskazanie podstawy prawnej zwolnienia od pracy;

3) przyczynę i czas nieobecności w pracy.

 

Prezentacja sprawozdawcza lokaty bankowej zawartej w związku z zabezpieczeniem wierzytelności w formie gwarancji bankowej

Prezentacja lokaty założonej w związku z zabezpieczeniem pieniężnym banku, który udziela gwarancji bankowej wśród aktywów jest właściwa, ponieważ definicja aktywów nie odnosi się do własności, ale do kontroli zasobów majątkowych.

Zakładając, że jednostka, która założyła lokatę nie widzi przesłanek aby kontrahent musiał korzystać z gwarancji bankowej, w konsekwencji czego kwota lokaty nie zostałaby zwrócona jednostce, to nie ma podstaw do odmiennego traktowania tej transakcji. Innymi słowy, ewidencja księgowa, a następnie prezentacja sprawozdawcza przebiega analogicznie jak dla środków pieniężnych na lokacie bankowej. Odsetki uzyskane od lokaty również podlegają standardowemu ujęciu księgowemu jako przychody finansowe. Jedynie prowizje pobrane przez bank od udzielonej lokaty mogą zostać zaliczone albo do kosztów finansowych, albo do kosztów podstawowej działalności jednostki (tj. doliczone do kosztów operacji gospodarczej, dla której wymagana była gwarancja bankowa). Wobec braku jednoznacznego wskazania w zapisach RachunkU decyzja w tym zakresie powinna zostać zapisana w polityce rachunkowości jednostki.

W sprawozdaniu finansowym można założoną lokatę traktować jako długoterminowe lub krótkoterminowe aktywa finansowe (w zależności od terminu upływu gwarancji bankowej) i prezentować odpowiednio w pozycji:

A.IV.3 lit. c) „Inne długoterminowe aktywa finansowe” jeżeli termin upływu gwarancji jest dłuższy niż 12 miesięcy licząc od dnia bilansowego,

B.III.1 lit. b) „Inne krótkoterminowe aktywa finansowe” jeżeli termin upływu gwarancji nie jest dłuższy niż 12 miesięcy licząc od dnia bilansowego,

B.III.1 lit. c) „Inne środki pieniężne” jeżeli termin upływu gwarancji wynosi do 3 miesięcy licząc od dnia bilansowego.

Równolegle z zaprezentowanym ujęciem sprawozdawczym lokaty bankowej, stanowiącej zabezpieczenia gwarancji bankowej należy w dodatkowych informacjach i objaśnieniach do sprawozdania finansowego zawrzeć stosowne wyjaśnienia wskazujące na szczególny charakter tej lokaty, w tym m.in. warunki oraz termin ustania ograniczenia w dysponowaniu tymi środkami pieniężnymi.

„Siła wyższa” a zasady uzupełnienia wynagrodzenia pracownika. Wyjaśnienia ZUS

Przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku pracownikowi, który korzystał ze zwolnienia od pracy z powodu działania siły wyższej w pilnych sprawach rodzinnych na podstawie art. 148¹ § 1 KP należy przyjąć stałe miesięczne wynagrodzenie pracownika wynikające z umowy.

Jeżeli natomiast:

pracownikowi przysługują zmienne składniki wynagrodzenia, należy je przyjąć po uzupełnieniu, według zasady opisanej w art. 37 ust. 2 ustawy zasiłkowej.

Oznacza to, że wynagrodzenie miesięczne zmienne, które pracownik osiągnąłby, gdyby przepracował cały miesiąc, ustala się poprzez podzielenie wynagrodzenia osiągniętego za przepracowane dni robocze przez liczbę dni, w których zostało ono osiągnięte i pomnożenie przez liczbę dni, które pracownik był obowiązany przepracować w danym miesiącu – jeżeli przepracował choćby jeden dzień.

 

Natomiast, aby móc uzupełnić wynagrodzenie zmienne pracownika korzystającego ze zwolnienia od pracy z powodu działania siły wyższej w pilnych sprawach rodzinnych na podstawie art. 148¹ §1 KP przez kilka godzin dziennie, należy każdorazowo ustalić stawkę godzinową pracownika. Jest ona wyliczana przez podzielenie sumy zmiennych składników wynagrodzenia wypłaconych w miesiącu/kwartalnie, w którym wystąpiła nieobecność w pracy, przez liczbę godzin faktycznie przepracowanych w tym miesiącu/kwartale przez pracownika.

Ustaloną w ten sposób stawkę godzinową należy pomnożyć przez liczbę godzin, w których pracownik korzystał z działania siły wyższej i następnie przez 50% (w związku ze zwolnieniem od pracy wynikającym z działania siły wyższej otrzymał on bowiem wynagrodzenie wynoszące 50%). Obliczoną w ten sposób wartość należy dodać do zmiennego wynagrodzenia pracownika osiągniętego w danym miesiącu/kwartale.

Dni, w których pracownik korzystał ze zwolnienia od pracy z powodu działania siły wyższej w pilnych sprawach rodzinnych na podstawie art. 148¹ § 1 KP przez kilka godzin należy uznać za dni przepracowane przez pracownika i w taki sposób płatnik składek winien wykazać je w przedkładanym do ZUS zaświadczeniu.

Źródło: zus.pl

 

Rozliczenie wspólnie ze współmałżonkiem przez wspólnika spółki komandytowej

Co do zasady małżonkowie podlegają odrębnemu opodatkowaniu od osiąganych przez nich dochodów. Od tej reguły istnieje wyjątek – dotyczy on małżonków między którymi istnieje przez cały rok podatkowy wspólność majątkowa, pozostających w związku małżeńskim przez cały rok podatkowy. Małżonkowie ci mogą być na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów; w tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków – art. 6 ust. 2 PDOFizU.

Możliwość opodatkowania wspólnie z małżonkiem nie znajdzie zastosowania jedynie w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków mają zastosowanie przepisy RyczałtU (z wyjątkiem objętych w ten sposób podatkiem przychodów z najmu, podnajmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze uzyskiwanych poza prowadzoną działalnością gospodarczą), a także w zakresie podatku liniowego i PodTonażU.

Wobec powyższego jeżeli oboje z małżonków są opodatkowani według skali podatkowej mogą być na wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym, opodatkowani łącznie od sumy swoich dochodów po uprzednim odliczeniu, odrębnie przez każdego z małżonków, kwot określonych w art. 26, art. 26e i art. 26h PDOFizU. W tym przypadku podatek określa się na imię obojga małżonków w podwójnej wysokości podatku obliczonego od połowy łącznych dochodów małżonków.

Mając na uwadze powyższe będzie możliwe uwzględnienie w zeznaniu składek społecznych opłaconych z tytułu bycia wspólnikiem spółki komandytowej, jednakże kwota ta będzie podlegała odliczeniu jedynie od dochodów małżonka będącego wspólnikiem.

 

Urlop od składek ZUS dla mikroprzedsiębiorców – Rząd przyjął projekt

Beneficjentami rozwiązania jakim jest urlop od składek ZUS są mikroprzedsiębiorcy, samozatrudnieni i przedsiębiorcy zatrudniający do 9 osób.

Urlop od składki ZUS będzie dotyczył jednego miesiąca w roku. Osoby korzystające z tego rozwiązania nadal będą zobowiązane pokrywać składkę zdrowotną, pozostałe składowe składki zusowskiej zostaną pokryte przez państwo.

Urlop od składki ZUS nie wpłynie na wysokość emerytury.

Z urlopu będzie można korzystać na podstawie wniosku wysłanego do ZUS, ale nie trzeba będzie czekać na decyzję administracyjną – samo wysłanie wniosku drogą elektroniczną będzie automatycznie oznaczało skorzystanie z takiego urlopu.

Z zapowiedzi Premiera wynika, że są plany aby rozwiązanie to weszło w życie jeszcze w tym roku.

 

Zatwierdzenie sprawozdania finansowego sporządzonego na dzień zmiany formy prawnej

Zgodnie z art. 53 RachunkU zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający podlegają roczne sprawozdania finansowe. Ponadto wskazuje się, że podział lub pokrycie wyniku finansowego w przypadku jednostki zobowiązanej do poddania badaniu rocznego sprawozdania finansowego, może nastąpić po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający, poprzedzonego wyrażeniem przez biegłego rewidenta opinii o tym sprawozdaniu.

Ponieważ sprawozdanie finansowe sporządzone na dzień poprzedzający zmianę formy prawnej nie jest rocznym sprawozdaniem finansowym, to nie podlega zatwierdzeniu przez organ zatwierdzający.

Tym samym, zatwierdzeniu podlegać będzie tylko sprawozdanie sporządzone na 31.12.2024 r., które jest sprawozdaniem rocznym.

Organem właściwym do zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego spółki komandytowo-akcyjnej jest zwyczajne walne zgromadzenie. Z kolei organem właściwym do zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością są wspólnicy podejmujący uchwały na zgromadzeniu wspólników.

Ponieważ zatwierdzeniu podlega roczne sprawozdanie finansowe, to będzie to już sprawozdanie prostej spółki akcyjnej, zatem organem właściwym jest zwyczajne walne zgromadzenie akcjonariuszy.

Wyliczenie proporcji w przypadku sprzedaży zwolnionej i opodatkowanej VAT

Jak wynika z art. 90 ust. 2 VATU jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, w związku z którymi przysługuje pełne prawo do odliczenia oraz nie przysługuje takie prawo, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia.

Zacytowany przepis wskazuje więc na to, że stosowanie proporcji dotyczy tylko tzw. kosztów ogólnych, związanych jednocześnie ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną. Istnieje więc pewna możliwość, że brak będzie takich kosztów i tym samym konieczności stosowania proporcji.

Należy również pamiętać, że tylko niektóre koszty będą objęte proporcją, np. nabycie komputera czy telefonu, koszty wynajmu biura wykorzystywanego w obydwu rodzajach działalności. Jednakże identyfikacja takich kosztów wymaga dalszej weryfikacji.

Równocześnie koszty związane wyłącznie z pośrednictwem, np. materiały reklamowe dają pełne prawo do odliczenia.

Proporcję wylicza się w sposób wskazany w art. 90 ust. 3 VATU, czyli jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Powstaje pytanie jak więc wyliczyć pierwszą proporcję. Należy wówczas zastosować procedurę wskazaną w art. 90 ust. 8 VATU. Regulacja ta wskazuje, że podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu opodatkowanego i zwolnionego, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30 000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo. Podatnicy są obowiązani zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego o przyjętej proporcji w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym ta proporcja została zastosowana po raz pierwszy, nie później jednak niż w dniu przesłania ewidencji (chodzi o JPK_V7). Z kolei art. 90 ust. 9 VATU rozszerza możliwość szacunkowego wyliczenia proporcji, gdyby okazała się niereprezentatywna.

Przepisy nie przewidują wzoru formularza, ani wzoru pisma. Warto przedstawić jakie wartości stanowiły podstawę szacunkowego wyliczenia.

Brak jest również przepisu, który wprost wskazywałby sankcje za brak zawiadomienia.

Badanie medycyny pracy w placówce bez umowy z pracodawcą

Stosownie do art. 229 KP pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom, na swój koszt, profilaktyczną opiekę lekarską. Na tę opiekę składają się trzy rodzaje badań: (1) wstępne, dla osób przyjmowanych do pracy lub pracowników młodocianych przenoszonych na inne stanowiska pracy i innych pracowników przenoszonych na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe; (2) okresowe, w terminie wyznaczonym przez lekarza medycyny pracy oraz (3) kontrolne, w przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą.

Aktem prawnym regulującym zagadnienie pracowniczych badań profilaktycznych jest rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 30.5.1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 607 ze zm.).

Zarówno powyższe badania, jak i inne świadczenia zdrowotne zapewniane przez pracodawcę, zgodnie art. 12 ust. 1 SłużbaMedPracU, powinny być wykonywane na podstawie pisemnej umowy zawartej przez podmiot zobowiązany do ich zapewnienia (pracodawcę) z placówką medycyny pracy. Umowa ta powinna określać w szczególności:

1) strony umowy oraz osoby objęte świadczeniami z tytułu umowy,

2) zakres opieki zdrowotnej, który w odniesieniu do pracowników powinien obejmować co najmniej te rodzaje świadczeń, do których zapewnienia zleceniodawca jest obowiązany na podstawie Kodeksu pracy, niniejszej ustawy i przepisów wydanych na ich podstawie,

3) warunki i sposób udzielania świadczeń zdrowotnych, a w szczególności: sposób rejestracji osób objętych umową, organizację udzielania świadczeń, tryb przekazywania zaświadczeń lekarskich o zdolności do pracy bądź nauki oraz sposób podania tych informacji do wiadomości zainteresowanych,

4) sposób kontrolowania przez zleceniodawcę wykonywania postanowień umowy,

5) obowiązki zleceniodawcy wobec zleceniobiorcy dotyczące m.in. przekazywania informacji o występowaniu czynników szkodliwych dla zdrowia lub warunków uciążliwych wraz z aktualnymi wynikami badań i pomiarów tych czynników, zapewnienia udziału w komisji bezpieczeństwa i higieny pracy działającej na terenie zakładu pracy, zapewnienia możliwości przeglądu stanowisk pracy w celu dokonania oceny warunków pracy, udostępniania dokumentacji wyników kontroli warunków pracy, w części odnoszącej się do ochrony zdrowia,

6) wysokość należności, sposób jej ustalania, terminy płatności oraz tryb rozliczeń finansowych.

Powyższa umowa powinna być zawarta na okres nie krótszy niż rok.

Jak wynika z powyższego, co do zasady pracodawca powinien korzystać z usług placówki medycyny pracy wyłącznie tej, z którą ma zawartą umowę.

W przypadku, w którym pracownik wykonał badania wstępne w innej placówce medycy pracy niż ta, z którą pracodawca ma zawartą umowę, nie można uznać takiego postępowania za prawidłowe lub nieprawidłowe, bowiem przepisy nie przewidują trybu postępowania w takich sytuacjach. Należy natomiast wyjaśnić, że sam fakt wydania orzeczenia przez lekarza medycyny pracy o braku przeciwskazań do pracy na zajmowanym stanowisku, stanowi potwierdzenie możliwości dopuszczenia go do pracy (o ile orzeczenie zostało wydane na podstawie poprawnie sporządzonego skierowania wydanego przez pracodawcę), a brak umowy pomiędzy pracodawcą a placówką medyczną nie czyni tego orzeczenia nieważnym.