Projekt ustawy o globalnym podatku minimalnym

Początkowo warto wspomnieć, że celem dyrektywy 2022/2523 jest wdrożenie w Unii Europejskiej globalnych zasad przeciwdziałania erozji podstawy opodatkowania (tzw. zasad GloBE), czyli głównej części Filaru II OECD. Jest to związane z zaobserwowaniem rywalizacji pomiędzy Państwami o jak najniższe stawki podatkowe, co w efekcie prowadzi do stosowania agresywnej optymalizacji podatkowej, polegającej na lokowaniu dochodu przez duże korporacje międzynarodowe w krajach o najniższym poziomie opodatkowania. Rozwiązaniem niwelującym tego rodzaju działania ma być ustanowienie wspominanego wyżej tzw. globalnego podatku minimalnego, który w istocie będzie stanowił podatek wyrównawczy.

Główną istotę globalnego podatku minimalnego stanowić będzie albowiem fakt, że największe przedsiębiorstwa międzynarodowe będą podlegały każdego roku sprawdzeniu, czy spełniają wymóg minimalnego efektywnego poziomu opodatkowania: 15%. Jeśli efektywny poziom opodatkowania dochodu dla danej grupy międzynarodowej, w określonej jurysdykcji, będzie wynosił poniżej 15%, na taką grupę zostanie nałożony odpowiedni podatek wyrównawczy.

Projekt przedmiotowej ustawy stanowi zatem realizację celów ww. dyrektywy 2022/2523. W świetle przedstawionych założeń, nowa ustawa będzie regulować zagadnienia związane z opodatkowaniem dużych przedsiębiorstw krajowych i międzynarodowych:

1) globalnym podatkiem wyrównawczym,

2) krajowym podatkiem wyrównawczym,

3) podatkiem wyrównawczym od niedostatecznie opodatkowanych zysków.

Pierwszy z wymienionych, czyli globalny podatek wyrównawczy, będzie nakładał obowiązek zapłacenia odpowiedniego podatku wyrównawczego, co do zasady, na jednostkę dominującą najwyższego szczebla w grupie. System ten w założeniach jest podobny do funkcjonującego w wielu państwach, w tym w Polsce, reżimu opodatkowania zagranicznych jednostek kontrolowanych. Jednostka dominująca grupy, w jurysdykcji w której ma siedzibę, powinna zapłacić podatek wyrównawczy od swoich nisko opodatkowanych jednostek zależnych w innych jurysdykcjach.

Krajowy podatek wyrównawczy będzie zaś działał w sposób podobny do globalnego podatku wyrównawczego, z tą istotną różnicą, że prawo do poboru podatku wyrównawczego zostaje w państwie, w którym znajdują się nisko opodatkowane jednostki składowe grupy, a więc najczęściej, będzie on płacony w tej jurysdykcji, gdzie ulokowany został nisko opodatkowany dochód (a niekoniecznie tam gdzie jest jednostka dominująca).

Ostatni z wymienionych w projekcie, tj. podatek wyrównawczy od niedostatecznie opodatkowanych zysków, będzie nakładał natomiast obowiązek zapłacenia podatku wyrównawczego od jednostki dominującej, na jednostki z grupy znajdujące się w danej jurysdykcji, w sytuacji gdy ta jednostka dominująca działa w innej jurysdykcji, w której nie ma globalnego podatku wyrównawczego.

Planowany termin w życia przedmiotowej ustawy to 1.1.2025 r.

Źródło: www.gov.pl oraz legislacja.rcl.gov.pl

 

KSeF będzie obowiązkowy od 1.2.2026 r.

Faktury do sprzedaży ujętej w kasie fiskalnej – prezentacja w JPK

Nic się nie zmieniło w tym zakresie od czasu wprowadzenia obowiązku przygotowywania i wysyłania JPK_V7.

Jeśli do danej transakcji ujętej w kasie rejestrującej jest wystawiona faktura – niezależnie od tego, czy jest to faktura dla osób fizycznej nieprowadzącej działalności, czy jest to faktura dla przedsiębiorcy – powinna być ona ujęta w pliku JPK (w części ewidencyjnej) z kodem „FP”.

Aktualny w tym zakresie pozostaje pogląd wyrażony w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 6.5.2022 r., 0114-KDIP1-3.4012.75.2022.2.AMA

Zbliża się termin rocznego rozliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne – ważne informacje ZUS

Jak informuje ZUS na swojej stronie internetowej:

Udzielanie pomocy de minimis w ramach regionalnych programów na lata 2021–2027

Nowe rozporządzenie

W Dz.U. z 2024 r. pod poz. 598 opublikowano rozporządzenie Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej z 17.4.2024 r. w sprawie udzielania pomocy de minimis w ramach regionalnych programów na lata 2021–2027 (dalej: rozporządzenie).

Chodzi tu o przepisy rozporządzenia Komisji (UE) 2023/2831 z 13.12.2023 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz. UE L 2023/2831 z 15.12.2023 r.; dalej: rozporządzenie 2023/2821), które mają zastosowanie do pomocy de minimis udzielonej przedsiębiorcom w ramach regionalnych programów na lata 2021–2027.

Przypadki, w których pomoc de minimis nie może być udzielona

W § 3 rozporządzenia wskazano przypadki, w których pomoc taka nie może być udzielona, a chodzi m.in. o przypadki wymienione w art. 1 ust. 1 rozporządzenia 2023/2831, tzn. m.in. w odniesieniu do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom prowadzącym działalność:

1) w zakresie produkcji podstawowej produktów rybołówstwa i akwakultury;

2) w sektorze przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury, gdy kwotę pomocy ustalono na podstawie ceny lub ilości produktów nabytych lub wprowadzonych do obrotu;

3) związaną z produkcją podstawową produktów rolnych.

Ponadto, przepisów rozporządzenia nie stosuje się do pomocy udzielanej ze środków pochodzących z Europejskiego Funduszu Społecznego Plus.

Podmiotami udzielającymi pomocy mogą być m.in. partner projektu, beneficjent oraz podmiot wdrażający instrument finansowy, o których mowa w § 4 rozporządzenia.

Pomoc ma na celu wspieranie gospodarczego i społecznego rozwoju województwa objętego regionalnym programem na lata 2021–2027 i może być udzielona przedsiębiorcy na pokrycie części albo całości kosztów kwalifikowalnych.

Formy i zasady udzielania pomocy

Pomocy udziela się w formach i na zasadach określonych w art. 4 rozporządzenia 2023/2831, czyli w formie określonych tam:

1) dotacji lub dopłat do oprocentowania;

2) pożyczek;

3) dokapitalizowania;

4) środków finansowania ryzyka przyjmujących postać inwestycji kapitałowych i quasi-kapitałowych;

5) gwarancji.

Pomocy udziela się z zachowaniem warunków określonych w art. 5 rozporządzenia 2023/2831, czyli z określonymi w tych przepisach zasadami dopuszczalnej kumulacji pomocy.

Wniosek do podmiotu udzielającego pomocy

Przedsiębiorca ubiegający się o pomoc składa wniosek do podmiotu udzielającego pomocy, który zawiera:

1) nazwę przedsiębiorcy;

2) nazwę i miejsce realizacji przedsięwzięcia;

3) cel realizacji przedsięwzięcia;

4) opis przedsięwzięcia;

5) planowane daty rozpoczęcia i zakończenia realizacji przedsięwzięcia;

6) wartość przedsięwzięcia;

7) koszty kwalifikowalne;

8) wnioskowaną kwotę pomocy;

9) źródła finansowania przedsięwzięcia;

10) inne informacje niezbędne do dokonania oceny wniosku, wskazane przez podmiot udzielający pomocy.

Załączniki do wniosku i inne niezbędne dokumenty

Do wniosku przedsiębiorca załącza:

1) kopie zaświadczeń o pomocy de minimis oraz zaświadczeń o pomocy de minimis w rolnictwie lub zaświadczeń o pomocy de minimis w rybołówstwie, jakie otrzymał w okresie trzech lat (zob. art. 3 ust. 2 rozporządzenia 2023/2831), albo oświadczenie o wielkości tej pomocy otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenie o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie;

2) informacje niezbędne do udzielenia pomocy de minimis, dotyczące w szczególności wnioskodawcy i prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz wielkości i przeznaczenia pomocy publicznej otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą, na pokrycie których ma być przeznaczona pomoc de minimis.

Podmiot udzielający pomocy przeprowadza ocenę wniosku, uwzględniając cel pomocy, koszty kwalifikowalne, a także wartość dopuszczalnej pomocy. Po przeprowadzeniu oceny pomoc może być udzielona przedsiębiorcy na podstawie umowy.

Przedsiębiorca przed podpisaniem umowy przedstawia podmiotowi udzielającemu pomocy:

1) kopie zaświadczeń o pomocy de minimis oraz zaświadczeń o pomocy de minimis w rolnictwie lub zaświadczeń o po-mocy de minimis w rybołówstwie, jakie otrzymał w okresie wspomnianych wyżej trzech lat albo oświadczenie o wielkości tej pomocy otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenie o nieotrzymaniu takiej po-mocy w tym okresie,

2) informacje o wielkości i przeznaczeniu pomocy publicznej otrzymanej w odniesieniu do tych samych kosztów kwalifikowalnych, na których pokrycie ma być przeznaczona pomoc

– dotyczące okresu od dnia złożenia wniosku.

Uchylone rozporządzenie

Utraciło moc rozporządzenie Ministra Funduszy i Polityki Regionalnej z 29.9.2022 r. w sprawie udzielania pomocy de minimis w ramach regionalnych programów na lata 2021–2027 (Dz.U. z 2022 r. poz. 2062), przy czym, do umów, na podstawie których udzielono pomocy zawartych przed 19.4.2024 r. stosuje się przepisy uchylonego rozporządzenia. Do umów zawieranych od 19.4.2024 r., na podstawie wniosków o udzielenie pomocy złożonych w postępowaniach wszczętych przed tym dniem stosuje się przepisy omawianego rozporządzenia. Wnioski wymagające uzupełnienia lub poprawy w zakresie wynikającym z przepisów rozporządzenia uzupełnia się lub poprawia na wezwanie podmiotu udzielającego pomocy w terminie wyznaczonym przez ten podmiot, nie krótszym niż 14 dni, licząc od dnia przekazania wezwania.

 

Administrator musi dysponować podstawą do przetwarzania danych

Sąd oddalił skargę wspólników spółki cywilnej Kancelarii PIONIER na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, nakładającą na tego administratora karę w wysokości ponad 45 tys. zł za to, że przetwarzał dane osobowe bez podstawy prawnej.

Spółka ta w swojej działalności docierała do osób poszkodowanych głównie w wypadkach komunikacyjnych, by nawiązać z nimi współpracę w zakresie reprezentowania ich m.in. przed towarzystwami ubezpieczeniowymi, w sprawach sądowych w celu uzyskania na ich rzecz odszkodowań, zadośćuczynienia i rent, a także zwrotu kosztów leczenia i rehabilitacji. Informacje o potencjalnych klientach uzyskiwała na podstawie m.in. wiadomości prasowych, publikacji internetowych, w tym treści dostępnych w mediach społecznościowych, a także informacji przekazywanych lub rozpowszechnianych przez organizacje zajmujące się działalnością dobroczynną. Podczas spotkania przedstawiciel Kancelarii PIONIER odbierał ustną zgodę na przetwarzanie danych osobowych do czasu ewentualnego zawarcia umowy z tymi osobami o świadczenie usług.

Zarówno zdaniem WSA, jak i organu nadzorczego tak odebrana zgoda nie była zgodna z RODO i nie mogła być podstawą przetwarzania danych osobowych. Administrator pozyskując dane o stanie zdrowia powinien uzyskać wyraźną zgodę na przetwarzanie danych osobowych. WSA zwrócił uwagę, że spółka pozyskiwała zaś wyłącznie ustne zgody i nie odnotowywała tego w żaden sposób ani nie rejestrowała np. w formie nagrań dźwiękowych wyrażonych zgód od osób, które je wyraziły. Sąd orzekł więc, że organ nadzorczy prawidłowo uznał, że w sprawie tej brakuje jednoznacznego dowodu na wyrażenie przez te osoby zgody na przetwarzanie ich danych .

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał również, że podstawą do przetwarzania danych przez administratora w tym przypadku nie może być również przesłanka wskazująca, że przetwarzanie danych jest niezbędne do wykonania umowy (art. 6 ust. 1 lit. b RODO). Sąd wskazał, że z zebranego przez UODO materiału dowodowego w toku kontroli w spółce wynika, że zebranie tych danych nie było niezbędne do wykonania umowy, gdyż osoby, od których pozyskano dane, nie były jeszcze klientami. Dane te natomiast były przetwarzane w innym celu, czyli badania opłacalności zawarcia umowy z potencjalnym klientem oraz ewentualnie nawiązania ponownego kontaktu z taką osobą.

WSA w Warszawie oddalił też zarzut skarżącego, iż organ nadzorczy w postępowaniu administracyjnym nie wyjaśnił wszystkich okoliczności mających wpływ na rozstrzygniecie sprawy. Zdaniem Sądu uzasadnienie decyzji Prezesa UODO zawiera wskazanie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy faktów, które organ uznał, za udowodnione i dowody, na których się oparł wydając decyzję.

Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/3056

Zmiany w Kodeksie pracy przyjęte przez Radę Ministrów

Zmiana wynikająca z unijnej dyrektywy

Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/431 z 9.3.2022 r. zmieniającą dyrektywę 2004/37/WE w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagenów podczas pracy (Dz.Urz. UE L 88 z 16.03.2022, str. 1 oraz Dz.Urz. UE L 2023/90090 z 14.11.2023), należało wdrożyć do polskiego porządku prawnego do 5.4.2024 r. Jak widać, po raz kolejny nie udało się zrealizować tego w terminie. Dyrektywa 2022/431 wprowadziła istotną zmianę merytoryczną w dyrektywie 2004/37/WE, rozszerzając jej zakres na substancje reprotoksyczne. Dyrektywa 2004/37/WE wdrożona jest do polskiego prawa w kilku aktach prawnych. W zakresie swojej regulacji, w art. 222, wdraża ją Kodeks pracy. Pozostałe akty prawne pozostają we właściwości Ministra Zdrowia.

Zmiany w art. 222 Kodeksu pracy

W art. 222 § 1 i 2 KP są uregulowane obowiązki pracodawców w przypadku zatrudniania pracowników w warunkach narażenia na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym. W art. 222 § 3 KP upoważnia ministra właściwego do spraw zdrowia do określenia: wykazu, sposobu prowadzenia rejestru prac i pracowników, wzorów dokumentów dotyczących narażenia, szczegółowych warunków ochrony oraz warunków i sposobu monitorowania stanu zdrowia pracowników narażonych na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym.

Przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 16 kwietnia ustawa o zmianie ustawy – Kodeks pracy ma na celu nowelizację art. 222 KP w zakresie rozszerzenia go na substancje reprotoksyczne oraz pozwoli na wydanie rozporządzenia przez Ministra Zdrowia, umożliwiając wdrożenie przepisów dyrektywy 2022/431 oraz objęcie ochroną pracowników pracujących również w narażeniu na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu reprotoksycznym.

Substancje reprotoksyczne

Co ważne, substancje reprotoksyczne są to substancje, które mogą wywierać niekorzystny wpływ na funkcje seksualne i płodność u dorosłych mężczyzn i kobiet, a także na rozwój potomstwa. Zgodnie z definicją zawartą w dyrektywie 2022/431 substancja reprotoksyczna oznacza „substancję lub mieszaninę, która spełnia kryteria klasyfikacji jako czynnik działający szkodliwie na rozrodczość kategorii 1A lub 1B, określony w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 1272/2008”. Podobnie jak w przypadku czynników rakotwórczych lub mutagenów, substancje reprotoksyczne wzbudzają szczególnie duże obawy, ponieważ mogą mieć poważne i nieodwracalne skutki dla zdrowia pracowników i ich potomstwa. Dlatego należy chronić pracowników przed substancjami o takim działaniu.

Natomiast zgodnie z informacją Centralnego Instytutu Medycyny Pracy – Państwowego Instytutu Badawczego substancje reprotoksyczne występujące w polskich przedsiębiorstwach to m.in: toluen, styren, etoksyetanol, nitrobenzen, tlenek węgla, bisfenol A, estry kwasu ftalowego, metale – ołów, kadm, rtęć i ich związki. Narażenie zawodowe na substancje reprotoksyczne w Polsce dotyczy dużej populacji pracowników, trudnej do oszacowania. Pracownicy pracujący w kontakcie z substancjami reprotoksycznymi są zatrudnieni w zasadzie we wszystkich dziedzinach krajowej gospodarki, a przede wszystkim przy produkcji i stosowaniu pestycydów, produkcji i przetwórstwie tworzyw sztucznych, w przemyśle gumowym, farmaceutycznym, metalurgicznym, kosmetycznym, w budownictwie, a także w placówkach ochrony zdrowia, w zakładach fryzjerskich, kosmetycznych i warsztatach samochodowych.

Pracodawcy prowadzący działalność związaną z występowaniem czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy

Regulacje zawarte w zmienionym art. 222 Kodeksu pracy są skierowane do pracodawców prowadzących działalność związaną z występowaniem czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Projektowane zmiany pozwolą na podejmowanie odpowiednich działań przez pracodawców w celu ochrony zdrowia przed czynnikami rakotwórczymi, mutagennymi lub reprotoksycznymi. Główna zmiana polega na dodaniu substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu reprotoksycznym do tych o działaniu rakotwórczym lub mutagennym. Pozostałe zmiany mają charakter porządkujący i doprecyzowujący.

Nowe obowiązki pracodawców

Zgodnie z projektowanym art. 222 § 1 KP w razie zatrudniania pracownika w warunkach narażenia na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym, pracodawca zastępuje te substancje chemiczne, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne mniej szkodliwymi dla zdrowia lub stosuje inne dostępne środki ograniczające stopień tego narażenia, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. Ponadto, zgodnie z projektowanym art. 222 § 2 KP pracodawca ma obowiązek rejestrowania wszystkich rodzajów prac w warunkach narażenia na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym, określonych w wykazie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym, a także do prowadzenia rejestru pracowników zatrudnionych przy tych pracach. Natomiast na podstawie nowelizowanego upoważnienia zawartego w art. 222 § 3 Kodeksu pracy minister właściwy do spraw zdrowia będzie mógł wydać nowe rozporządzenie w sprawie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym w środowisku pracy, umożliwiając tym samym pełne wdrożenie dyrektywy 2022/431.

Zgodnie z projektowanym brzmieniem minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, określi w drodze rozporządzenia:

1. wykaz substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym i sposób ich rejestrowania;
2. sposób prowadzenia rejestru prac, których wykonywanie powoduje konieczność narażenia na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym;
3. sposób prowadzenia rejestru pracowników zatrudnionych przy pracach, o których mowa w pkt 2;
4. wzory dokumentów dotyczących poziomu narażenia pracowników na substancje chemiczne, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym oraz sposób przechowywania i przekazywania tych dokumentów do podmiotów właściwych do rozpoznawania lub stwierdzania chorób zawodowych;
5. szczegółowe warunki ochrony pracowników przed zagrożeniami spowodowanymi przez substancje chemiczne, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym;
6. warunki i sposób monitorowania stanu zdrowia pracowników zatrudnionych przy pracach w warunkach narażenia na działanie substancji chemicznych, ich mieszanin, czynników lub procesów technologicznych o działaniu rakotwórczym, mutagennym lub reprotoksycznym.

Należy zauważyć, że w związku z nowelizacją art. 222 KP pojawią się dodatkowe obciążenia pracodawców, u których występuje narażenie na substancje reprotoksyczne, dotyczące m.in.:

W związku z rozszerzeniem katalogu czynników o czynniki reprotoksyczne, wskazani przedsiębiorcy będą zobligowani do prowadzenia rejestru pracowników narażonych na działanie tych czynników, zgłaszania ich do Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego i Państwowej Inspekcji Pracy, przeprowadzania dodatkowych badań pracowników oraz stosowania odpowiednich środków prewencji, jeżeli substancje, ich mieszaniny, czynniki lub procesy technologiczne o działaniu reprotoksycznym występują na stanowiskach pracy.

Projekt ustawy przewiduje okres przejściowy na wydanie przepisów wykonawczych, na podstawie znowelizowanego art. 222 § 3 KP, wynoszący 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy. Natomiast wejście w życie ustawy proponuje się po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

 

Rozliczenie roczne przygotowane przez urząd skarbowy

Co do zasady, osoby, które uzyskały w roku podatkowym dochody podlegające opodatkowaniu, mają obowiązek złożenia rocznego rozliczenia PIT. Uzyskanie dochodu poniżej kwoty wolnej od podatku nie zwalnia podatnika z tego obowiązku. Jednak na ogólnych zasadach, które obowiązują od 2019 r., podatnik zobowiązany do złożenia rozliczenia na formularzu PIT-37 może zdecydować, czy dokona rozliczenia sam, czy sceduje jego przygotowanie na organ podatkowy.

Od 15.2.2024 r. w usłudze Twój e-PIT czeka na podatnika wstępnie przygotowane rozliczenie roczne stworzone na podstawie informacji przekazanych przez płatników. Podatnik może je sprawdzić i zaakceptować, może też zamiast niego dokonać samodzielnego rozliczenia w innej formie albo może nie robić nic. W takim rozumieniu istnieje możliwość, by podatnik „nie przeklikał” w systemie przygotowanego przez organ podatkowy rozliczenia i zdał się w tym zakresie na jego działania. Deklaracja PIT-37 będzie wówczas uznawana za złożoną ostatniego dnia rozliczenia podatkowego.

Wspólne rozliczenie małżonków w przypadku uzyskiwania przez jednego z nich dochodów za granicą

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 3 ust. 1 PDOFizU osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

 

Jeżeli zatem mąż tylko czasowo przebywa za granicą, natomiast pozostaje polskim rezydentem podatkowym, to co do zasady – z uwzględnieniem postanowień właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania – powinien on rozliczyć dochody uzyskiwane poza granicami RP w polskim zeznaniu podatkowym. Jest on bowiem w takim przypadku polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu od całości swoich dochodów, niezależnie od miejsca (kraju) ich uzyskiwania. Sposób tego opodatkowania, a w niektórych przypadkach także zasadność wykazania dochodów uzyskanych za granicą, będzie uzależniona od postanowień danej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wobec jednak niewskazania w pytaniu rodzaju uzyskiwanych przez męża dochodów oraz kraju, w którym są one uzyskiwane, nie ma w tej sytuacji możliwości jednoznacznego odniesienia się do tego zagadnienia.

Zagadnienia te natomiast nie wpływają na możliwość wspólnego rozliczenia dochodów małżonków w Polsce. Regulujący bowiem kwestie wspólnego opodatkowania małżonków art. 6 PDOFizU nie przewiduje w tym zakresie żadnych ograniczeń.

Reasumując, w opisanym w pytaniu przypadku mąż powinien rozliczyć dochody w polskim zeznaniu podatkowym zgodnie z postanowieniami właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, czy ściślej – zgodnie z metodą unikania podwójnego opodatkowania, która wynika z właściwej umowy. Niezależnie od faktu uzyskiwania przychodów przez męża za granicą, małżonkowie mogą rozliczyć się w Polsce wspólnie lub osobno, o ile nie stanowią ku temu przeszkody inne (niezwiązane z faktem uzyskiwania przez męża dochodów za granicą) uwarunkowania przewidziane w przepisach prawa podatkowego.

Zrealizowane kilka lat temu potrącenie z wynagrodzenia a świadectwo pracy

Zgodnie z art. 34 § 1a KK kara ograniczenia wolności polega na:

1) obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne,

2) potrąceniu od 10% do 25% wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd.

W szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może zmienić formę obowiązku wykonywania pracy, przyjmując 20 godzin pracy na cele społeczne za równoważne 10% wynagrodzenia za pracę; orzeczona praca nie może przekroczyć 40 godzin w stosunku miesięcznym.

Potrącenie wynagrodzenia za pracę może być orzeczone wobec osoby zatrudnionej; w okresie, na jaki zostało orzeczone potrącenie, skazany nie może rozwiązać bez zgody sądu stosunku pracy.

Jeżeli w stosunku do skazanego zatrudnionego, zamiast obowiązku wykonywania wskazanej pracy, orzeczono potrącanie określonej części wynagrodzenia za pracę, sąd przesyła odpis orzeczenia zakładowi pracy zatrudniającemu skazanego, podając jednocześnie, na czyją rzecz mają być dokonywane potrącenia i dokąd powinny być wpłacane, a nadto wskazując, z jakich składników wynagrodzenia za pracę i w jaki sposób należy ich dokonywać. Wypłacając wynagrodzenie skazanemu, potrąca się określoną w orzeczeniu część wynagrodzenia i bezzwłocznie przekazuje potrąconą kwotę stosownie do otrzymanych wskazań, zawiadamiając o tym sąd. Koszty związane z przekazywaniem tych kwot odlicza się od dokonywanych potrąceń.

Skoro potrącenie zostało już zrealizowane to w obecnie wystawianym świadectwie pracy nie wskazuje się na nie. Nie ma ono już obecnie znaczenia dla uprawnień i zobowiązań pracowniczych.