Ustalenie właściwej stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych
Odpowiednim PKWiU jest w tym wypadku 82.99.19.0 „Pozostałe różne usługi wspomagające działalność komercyjną, gdzie indziej niesklasyfikowane” lub ewentualnie dodatkowo 70.22.14.0 „Usługi doradztwa związane z zarządzaniem zasobami ludzkimi”. W obu przypadkach stawka ryczałtu wynosi 15%.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne stawkę 15% ryczałtu stosuje się do firm centralnych (head office); usług doradztwa związanych z zarządzaniem (PKWiU ex dział 70), z wyjątkiem usług doradztwa związanych z zarządzaniem rynkiem rybnym (PKWiU 70.22.16.), innych niż świadczone w ramach wolnych zawodów.
Zgodnie z wyjaśnieniami GUS PKWiU 70.22.14.0 obejmuje usługi doradztwa i pomoc operacyjną z zakresu strategii dotyczącej zasobów ludzkich, polityki, praktyki i procedur w danej organizacji. Usługi takie mogą dotyczyć jednego lub kilku zagadnień z zakresu:
1) rekrutacji, wynagrodzenia, odszkodowania, zasiłków, oceny wydajności pracy,
2) rozwoju organizacyjnego (poprawa funkcjonowania układów wewnątrz i między grupami pracowników),
3) szkolenia pracowników i zaspokajania potrzeb związanych z ich rozwojem,
4) procedur związanych z przekwalifikowaniem zawodowym zwalnianych pracowników i planów pomocy pracownikom,
5) przygotowania kadry do przejęcia obowiązków po odchodzących osobach,
6) zgodności z przepisami państwowymi w takich dziedzinach jak: ochrona zdrowia, BHP, wynagrodzenia, odszkodowania dla pracowników i prawo pracy,
7) relacji między pracownikami a kadrą kierowniczą,
8) kontroli zasobów ludzkich.
W piśmie z 18.7.2023 r. Dyrektor KIS wskazał (0114-KDIP3-2.4011.595.2023.1.MT), że:
We wniosku podali Państwo, że usługi, które Usługodawca będzie świadczył na podstawie zawartej Umowy sklasyfikowane są według PKWIU: 70.22.14, tj. usługi doradztwa związane z zarządzaniem zasobami ludzkimi. Opierając się na tej informacji oraz na pozostałych okolicznościach wniosku, Usługodawca będzie uprawniony do opodatkowania uzyskiwanych przychodów z tytułu świadczenia opisanych usług doradczych ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych według stawki podatku wynoszącej 15% (art. 12 ust. 1 pkt 5 lit. m ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne).
Obliczanie kwoty diety za delegacje mieszane
Dieta, za czas zagranicznej podróży służbowej, naliczana jest od chwili startu samolotu w drodze za granicę z ostatniego lotniska w kraju, do chwili lądowania samolotu w drodze powrotnej na pierwszym lotnisku w kraju. Do tego dochodzi dieta za czas realizacji zadań na terenie Polski oraz za czas powrotu do miejscowości zakończenia podróży.
Czas podróży zagranicznej liczy się w przypadku odbywania jej środkami komunikacji:
- lądowej – od chwili przekroczenia granicy państwowej w drodze za granicę do chwili jej przekroczenia w drodze powrotnej do kraju,
- lotniczej – od chwili startu samolotu w drodze za granicę z ostatniego lotniska w kraju do chwili lądowania samolotu w drodze powrotnej na pierwszym lotnisku w kraju,
- morskiej – od chwili wyjścia statku (promu) z ostatniego portu polskiego do chwili wejścia statku (promu) w drodze powrotnej do pierwszego portu polskiego.
W przypadku łączenia podróży zagranicznej z podróżą na terenie kraju (dojazd do granicy, dojazd na lotnisko w innej miejscowości itp.), do części krajowej stosuje się regulacje dotyczące podróży służbowych na terenie kraju.
Jeśli pracownik w początkowym okresie wyjazdu (2 dni) przebywał służbowo w Polsce, oznacza to, że realizował zadanie służbowe w kraju. Rozliczenie tego okresu opiera się w pełni na zasadach dotyczących krajowej podróży służbowej. Następnie rozpoczyna podróż zagraniczną, za czas której dieta będzie naliczana od chwili startu z ostatniego lotniska w kraju do chwili lądowania na pierwszym lotnisku w kraju. Może również wystąpić czas drogi powrotnej na terenie kraju (np. z Krakowa jako miejscowości lądowania do wskazanej w poleceniu miejscowości zakończenia podróży), za który naliczona zostanie dieta krajowa.
Regulamin sprzedaży konsumenckiej
Większość kwestii uregulowana jest w przepisach prawa, więc nie ma obowiązku przeniesienia tych regulacji do regulaminu, ale gwarancja to kwestia nieobligatoryjna i jeżeli sprzedawca chce jej udzielić, to wymagane jest oświadczenie gwaranta.
Przepis art. 384 § 1 Kodeksu cywilnego (dalej: KC) stanowi, że ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy, w szczególności ogólne warunki umów, wzór umowy, regulamin, wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. Pojęcie wzorców umownych obejmuje nie tylko regulaminy, ale również wszelkiego rodzaju tabele, cenniki i taryfy określające stawki opłat. Nigdzie jednak nie ma wymogu ich wprowadzenia. Często przedsiębiorcy się na takie rozwiązanie decydują, ponieważ nie muszą np. wpisywać wielu rzeczy do treści indywidualnie zawieranych umów. Tym niemniej z tego przepisu nie płynie obowiązek tworzenia wzorców umownych.
Autor nie może jednak stwierdzić, że jest to zbędne, bo istnienie regulaminów może wiele uprościć w obrocie (ogólne zasady zostaną bowiem skatalogowane). Inaczej będzie w przypadku gwarancji, która jest udzielana dobrowolnie i wymaga – co do zasady – oświadczenia gwaranta, to on bowiem określa na jakich zasadach tej gwarancji udziela. Zgodnie z art. 577 § 1 KC udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu.
Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie. Z kolei art. 5771 § 1 KC stanowi, iż gwarant formułuje oświadczenie gwarancyjne w sposób jasny i zrozumiały, a gdy rodzaj informacji na to pozwala – w powszechnie zrozumiałej formie graficznej. Jeżeli rzecz jest wprowadzana do obrotu w Rzeczypospolitej Polskiej, oświadczenie gwarancyjne sporządza się w języku polskim. Wymagania używania języka polskiego nie stosuje się do nazw własnych, znaków towarowych, nazw handlowych, oznaczeń pochodzenia towarów oraz zwyczajowo stosowanej terminologii naukowej i technicznej.
Zwolnienie podmiotowe z VAT dla spółki cywilnej
Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, spółka cywilna jest uznawana za samodzielnego podatnika VAT, odrębnego od wspólników tej spółki. Spółce cywilnej przysługuje zatem indywidualny, własny limit uprawniający do korzystania ze zwolnienia podmiotowego z VAT w wysokości 200 000 zł. Nie jest przy tym istotne, że zakres przedmiotowy działalności gospodarczej wykonywanej przez spółkę cywilną będzie się pokrywał częściowo z działalnością indywidualną wspólników tej spółki.
Przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Tak wynika z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego.
Funkcjonowanie spółki cywilnej w obrocie gospodarczym budzi wiele kontrowersji i problemów. Podkreślić trzeba, że spółka cywilna nie posiada podmiotowości prawnej, nie jest więc odrębnym podmiotem praw i obowiązków w sferze cywilnoprawnej (wyjątek – prawo pracy). Jednakże spółka cywilna, jako jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, powołana do prowadzenia działalności gospodarczej, jest – zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług – samodzielnym podatnikiem VAT. Jeżeli wspólnicy spółki cywilnej również prowadzą taką działalność, to są odrębnymi od tej spółki podmiotami prawa podatkowego.
Powyższe oznacza, że związanie spółki cywilnej przez wspólników będących czynnymi podatnikami VAT, pozostaje bez wpływu na status podatkowy tej spółki. Spółka cywilna może korzystać ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. pod warunkiem że przewidywana przez nią wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 200 000 zł. Aby korzystać ze zwolnienia od podatku, spółka cywilna nie może także realizować świadczeń wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.
IOD może chronić swoją dokumentację
Inspektor ochrony danych osobowych może zawrzeć w umowie z zamawiającym zapis ograniczający wykorzystanie stworzonej dokumentacji po rozwiązaniu umowy, w szczególności zakaz udostępniania jej osobom trzecim lub wykorzystywania w celach komercyjnych. Zasadniczo taki zapis nie powinien naruszać obowiązujących przepisów prawa, w tym przepisów o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, ochronie danych osobowych i zasad wykonywania umowy.
Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego strony mogą dowolnie kształtować treść stosunku prawnego w granicach prawa (art. 353¹ Kodeksu cywilnego). Umowa z inspektorem ochrony danych osobowych, jako umowa cywilnoprawna, może zawierać postanowienia ograniczające prawa zamawiającego do wykorzystania dokumentacji stworzonej przez inspektora, pod warunkiem, że postanowienia te są zgodne z ustawą oraz zasadami współżycia społecznego.
Zakaz udostępniania dokumentacji osobom trzecim ani wykorzystywania jej w celach komercyjnych można uzasadnić ochroną interesów inspektora jako twórcy dokumentacji oraz potrzebą ochrony tajemnicy przedsiębiorstwa (jeśli dokumentacja zawiera informacje wchodzące w zakres tajemnicy przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji).
Warto jednak pamiętać, że dokumentacja stworzona przez inspektora ochrony danych może obejmować informacje dotyczące przetwarzania danych osobowych, za które odpowiedzialność ponosi administrator danych. Ograniczenia co do wykorzystania takiej dokumentacji nie mogą naruszać obowiązku administratora do zapewnienia zgodności przetwarzania z przepisami RODO. Administrator musi mieć możliwość wykazania zgodności przetwarzania z prawem, co oznacza, że powinien mieć dostęp do dokumentacji, nawet po zakończeniu współpracy z inspektorem.
Zwolnienia z ewidencji sprzedaży na kasach fiskalnych od 2025 r.
Zmiany w załączniku do rozporządzenia – zwolnienia przedmiotowe
Z § 2 ust. 1 rozporządzenia wynika, że czynności wymienione w załączniku są zwolnione z obowiązku prowadzenia ewidencji. Mowa o przypadkach zastosowania zwolnienia przedmiotowego. Względem poprzednio obowiązującego rozporządzenia zwolnienie nie obejmuje już:
1) dostawy towarów przy użyciu urządzeń służących do automatycznej sprzedaży, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar;
2) świadczenia usług przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie lub banknotach, lub innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę lub czynność jednoznacznie wynikało, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczyła.
Zmianie uległa pozycja załącznika odnosząca się do usług świadczonych osobiście przez osoby niewidome posiadające orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności. Zwolnienie to obejmuje aktualnie podatników prowadzących samodzielnie działalność gospodarczą lub zatrudniających pracowników niewidomych posiadających orzeczenie o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (a nie tylko jednego pracownika, tak jak w poprzednio obowiązującym akcie wykonawczym).
Natomiast wśród czynności niewymienionych w poprzednio obowiązującym rozporządzeniu, a uwzględnionych w akcie wykonawczym obowiązującym od 1.1.2025 r. można wskazać na:
1) usługi parkingu samochodów i innych pojazdów świadczone przez podatnika na rzecz jego pracowników;
2) dostawa towarów i świadczenie usług dokonywane przez podatników, którzy nie posiadają siedziby działalności gospodarczej w Polsce korzystających ze zwolnienia podmiotowego od VAT (tzw. unijne zwolnienie podmiotowe, procedura SME) na podstawie art. 113a ustawy o podatku od towarów i usług;
3) sprzedaż biletów w publicznym transporcie zbiorowym przy użyciu urządzeń obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w:
- bilonie lub banknotach, lub
- innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę lub czynność jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczyła
Nowe wyjątki od stosowania zwolnień
Zasadą ogólną jest, że w przypadkach określonych w § 2 i 3 rozporządzenia można stosować zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących. Wyjątki zostały określone w § 4 rozporządzenia. Względem wcześniej obowiązującego stanu prawnego należy wskazać, że zwolnień nie stosuje się, między innymi, w przypadku dostaw węgla, brykietów i podobnych paliw stałych wytwarzanych z węgla, węgla brunatnego, koksu i półkoksu, przeznaczonych do celów opałowych czy też dostaw towarów przy użyciu urządzeń obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie lub banknotach, lub innej formie (bezgotówkowej) i wydają towar.
Co istotne, wyłączenia odnoszącego się do automatów nie stosuje się, jeżeli dostawa ta jest dokonywana przy użyciu urządzeń obsługiwanych przez klienta, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie i nie posiadają stałego zasilania elektrycznego, a towar jest wydawany mechanicznie bez użycia prądu. Oznacza to, że sprzedaż prowadzona za pomocą prostych samoobsługowych automatów bez zasilania elektrycznego nadal może korzystać ze zwolnienia.
Zwolnieniem z prowadzenia ewidencji sprzedaży będą objęte także stacje ładowania samochodów elektrycznych działające poprzez automatyczne dystrybutory.
Wśród usług objętych wyłączeniami znalazły się usługi takie jak usługi parkingu samochodów i innych pojazdów, bez względu na formę sprzedaży usługi oraz usługi świadczone przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie lub banknotach, lub innej formie (bezgotówkowej), w tym usługi przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji.
Vacatio legis, czyli czas na dostosowanie się do zmian
Co do zasady rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1.1.2025 r., jednakże prawodawca zdecydował się na wprowadzenie przepisów przejściowych.
I tak przykładowo podatnicy świadczący usługi parkingu samochodów i innych pojazdów bądź usługi przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji przy użyciu automatów vendingowych będą mieli obowiązek rejestrowania sprzedaży na kasie fiskalnej od 1.4.2026 r. Natomiast od 1.4.2027 r. obowiązek fiskalizacji nastąpi względem pozostałych dostaw towarów i świadczenia usług wykonywanych przy użyciu automatów vendingowych.
Podatnicy prowadzący sprzedaż przy użyciu automatów powinni zatem wykorzystać przyjęte vacatio legis do odpowiedniego dostosowania swoich urządzeń.
Zmiana struktury Urzędu Ochrony Danych Osobowych
Wprowadzone zmiany mają służyć przede wszystkim zwiększeniu aktywności i skuteczności regulatora na różnych polach. Zdaniem Prezesa UODO, reforma struktury zmierza do tego, aby położyć ,,większy nacisk na działania informacyjne, edukacyjne i inicjatywy społeczne”. W oświadczeniu opublikowanym na stronie internetowej UODO, podkreślono również chęć zintensyfikowania działań organu nadzorczego na arenie międzynarodowej oraz dostosowywania działalności regulatora do zmieniających się technologii.
W ramach reorganizacji organu nadzorczego wyodrębniony został nowy departament poświęcony współpracy z innymi organami, w tym unijnymi (Departament Współpracy Międzynarodowej). Dawniej realizacja zadań o międzynarodowym charakterze była połączona z realizacją zadań edukacyjnych. Teraz takimi zadaniami zajmie się Departament Inicjatywy Edukacyjnej. Współpracą z organizacjami pozarządowymi zajmie się natomiast nowo powołany Departament Projektów Społecznych i Zrównoważonego Rozwoju. Jeden z kluczowych Departamentów, tj. Departament Orzecznictwa i Legislacji od 1 stycznia stał się Departamentem Prawa i Nowych Technologii, a jego kompetencje poszerzono tak, aby obejmowały kwestie rozwoju technologii informacyjnych i ich wpływu na ochronę danych osobowych.
Z punktu widzenia postępowań prowadzonych przez organ nadzorczy, najistotniejszą zmianą wydaje się powołanie Departamentu Wstępnej Kontroli Skarg i Naruszeń. Departament ten ma się zajmować przede wszystkim wstępną – formalną – oceną skarg oraz zgłoszonych naruszeń. Wydaje się, że wstępna selekcja skarg i naruszeń może pozytywnie wpłynąć na czas potrzebny do merytorycznego rozpoznania konkretnych spraw. W ramach tego departamentu będzie również funkcjonować infolinia UODO.
Prezes UODO (Mirosław Wróblewski), uzasadniając zmiany struktury organu nadzorczego, wskazał, że:
„Zmiany organizacyjne wprowadziłem na skutek starannej analizy działania departamentów przeprowadzonej w ubiegłym roku, po setkach rozmów i spotkań przede wszystkim z pracownikami Urzędu. Wierzę, że wraz z moimi zastępcami oraz wszystkimi współpracownikami w UODO będziemy w stanie działać jeszcze lepiej na rzecz skutecznej ochrony danych osobowych w naszym kraju. Pamiętać też trzeba, że zapewne jeszcze w tym roku Urząd czekają kolejne zmiany związane z przyjęciem przez UODO do realizacji nowych zadań związanych z wdrożeniem do polskiego porządku prawnego unijnego Aktu o zarządzaniu danymi. Wzmacnianie Urzędu i jego zasobów jest więc zadaniem ciągłym”.
Źródło: https://uodo.gov.pl/pl/138/3498
Praca zdalna a szkolenia okresowe BHP
Pracownicy wykonujący pracę w formie zdalnej (bez względu na to, czy stale, czy sporadycznie), powinni odbywać szkolenia okresowe w dziedzinie bhp. Dotyczy to również osób, które nawiązały stosunek pracy na innej podstawie niż umowa o pracę (wyboru, mianowania, powołania czy spółdzielczej umowy o pracę).
Stosownie do postanowień art. 2373 § 2 Kodeksu pracy (dalej: KP), pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie.
Szczegółowe zasady organizowania i przeprowadzania powyższych szkoleń określone zostały w przepisach rozporządzenia w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (dalej: SzkolBHPR).
W myśl § 6 SzkolBHPR, szkolenia z dziedziny bhp prowadzone są jako szkolenia wstępne i szkolenia okresowe.
Szkolenie wstępne, na które składa się instruktaż ogólny oraz instruktaż stanowiskowy, powinno odbyć się przed dopuszczeniem pracownika do pracy, natomiast częstotliwość przeprowadzania szkoleń okresowych pracodawca ustala po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami, respektując zarazem wytyczne wynikające z § 15 ust. 1 i 2 SzkolBHPR. Oznacza to, że szkolenia okresowe powinny się odbywać nie rzadziej niż:
1) co roku dla stanowisk, na których wykonywane są prace szczególnie niebezpieczne,
2) co 3 lata dla stanowisk robotniczych,
3) co 5 lat dla stanowisk kierowniczych, inżynieryjno-technicznych, pracowników służby bhp i innych osób wykonujących zadania tej służby, a także pozostałych stanowisk, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bhp,
4) co 6 lat dla stanowisk administracyjno-biurowych. Należy przy tym dodać, że pierwsze szkolenie okresowe powinno się odbyć w ciągu do 6 miesięcy od momentu rozpoczęcia pracy przez osobę zatrudnioną na stanowisku kierowniczym lub 12 miesięcy w przypadku pozostałych pracowników.
Pierwsze szkolenie okresowe powinno odbyć się w ciągu do 6 miesięcy od momentu rozpoczęcia pracy przez osobę zatrudnioną na stanowisku kierowniczym, lub 12 miesięcy w przypadku pozostałych pracowników.
Ponadto, z dniem 1.1.2019 r. weszła w życie ustawa z 9.11.2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (Dz.U. poz. 2244), która znowelizowała przepisy Kodeksu pracy m.in. w zakresie szkoleń okresowych pracowników. Zmiany polegają na tym, że szkolenie okresowe nie są wymagane w przypadku pracowników zatrudnionych na stanowiskach administracyjno-biurowych, gdy rodzaj przeważającej działalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o statystyce publicznej znajduje się w grupie działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, chyba że z oceny ryzyka zawodowego, o której mowa w art. 226 pkt 1 KP, będzie wynikało, że jest to konieczne.
Należy jednak podkreślić, że zgodnie z art. 6731 § 3 KP, w przypadku wykonywania przez pracownika pracy zdalnej, zwolnienie to nie ma zastosowania.
Warto również przypomnieć, że istnieją jeszcze inne wyjątki, bowiem zgodnie z § 15 ust. 5 SzkolBHPR, ze szkolenia okresowego może być zwolniona osoba, która:
1) przedłoży aktualne zaświadczenie o odbyciu w tym okresie u innego pracodawcy wymaganego szkolenia okresowego,
2) odbyła w tym okresie szkolenie okresowe wymagane dla osoby zatrudnionej na stanowisku należącym do innej grupy stanowisk, jeżeli jego program uwzględnia zakres tematyczny wymagany programem szkolenia okresowego obowiązującego na nowym stanowisku pracy.
Niezależnie od powyższego, zgodnie z § 17 SzkolBHPR, ukończenie w okresie, o którym mowa w § 15 SzkolBHPR, szkolenia, dokształcania lub doskonalenia zawodowego związanego z nauką zawodu, przyuczeniem do zawodu albo podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, uwzględniającego program szkolenia okresowego wymagany dla określonego stanowiska pracy – uważa się za równoznaczne z odbyciem takiego szkolenia.
Tak więc pracownicy wykonujący pracę w formie zdalnej powinni odbywać szkolenia okresowe w dziedzinie bhp. Dotyczy to również osób, które nawiązały stosunek pracy na innej podstawie niż umowa o pracę (wyboru, mianowania, powołania czy spółdzielczej umowy o pracę), co wynika wprost z treści art. 6734 KP w związku z art. 2373 § 2 KP.
Leasing operacyjny a schematy podatkowe – stanowisko Ministerstwa Finansów
1. Leasing operacyjny jako instrument finansowania
Leasing operacyjny to popularna forma finansowania, pozwalająca przedsiębiorcom na korzystanie z dóbr takich jak środki trwałe, wartości niematerialne, grunty czy prawa użytkowania wieczystego w zamian za regularne opłaty. Z perspektywy podatkowej leasing ten charakteryzuje się możliwością uwzględniania opłat leasingowych w kosztach uzyskania przychodu przez leasingobiorcę. Ministerstwo Finansów przypomina jednak, że w określonych warunkach taka umowa może być uznana za schemat podatkowy.
2. Uznanie leasingu operacyjnego za schemat podatkowy
Aby uzgodnienie, takie jak leasing operacyjny, zostało uznane za schemat podatkowy, musi zostać spełnione kryterium głównej korzyści oraz musi posiadać ogólną cechę rozpoznawczą.
W przypadku leasingu operacyjnego ogólna cecha rozpoznawcza, zgodnie z art. 86a § 1 pkt 6 lit. d Ordynacji podatkowej, dotyczy umów opartych na standaryzowanych wzorcach dokumentacji, które mogą być stosowane wobec wielu korzystających. Aby jednak taka umowa była uznana za schemat podatkowy, musi również spełniać kryterium głównej korzyści, które zostanie spełnione jeżeli celem zawarcia umowy leasingu jest przede wszystkim osiągnięcie korzyści podatkowej (np. obniżenie zobowiązań podatkowych).
Jeżeli te warunki nie są spełnione, leasing operacyjny nie kwalifikuje się jako schemat podatkowy, a obowiązek jego raportowania nie powstaje.
Zauważyć należy również, że nie wszystkie umowy leasingu operacyjnego spełniające powyższe przesłanki do uznania ich za schemat podatkowy podlegają obowiązkowi raportowania. Wyłączenia obejmują m.in.: podmioty, które nie spełniają kryterium kwalifikowanego korzystającego (np. przychody poniżej 10 mln euro) oraz umowy dotyczące leasingobiorców będących stronami porozumień o współdziałanie z Szefem KAS.
3. Obowiązki stron umowy leasingu
Leasingodawca ma ograniczone obowiązki raportowe, jeśli nie posiada informacji o motywacjach podatkowych klienta. Standardowe umowy leasingu, zawarte na rynkowych zasadach, nie wymagają raportowania schematów podatkowych. Przy tym to właśnie leasingobiorca, znający motywy zawarcia umowy, ponosi główną odpowiedzialność za ewentualne raportowanie. Musi ocenić, czy wybór leasingu operacyjnego wynikał głównie z chęci osiągnięcia korzyści podatkowych.
4. Podsumowanie
Interpretacja ogólna Ministra Finansów z 24.12.2024 r. (DTS 5.8092.4.2024) wprowadza większą jasność w kwestii obowiązków raportowania schematów podatkowych w kontekście leasingu operacyjnego. Interpretacja stanowi istotny krok w kierunku uporządkowania zasad raportowania schematów podatkowych, dostarczając przejrzystych wytycznych zarówno dla leasingodawców, jak i leasingobiorców. Jej efektem ma być ograniczenie nadmiarowych obowiązków raportowych, jednocześnie zapewniając skuteczny nadzór nad potencjalnie agresywnym planowaniem podatkowym.
Różne zasady premiowania pracowników zatrudnionych na tych samych stanowiskach
Pracodawca nie może ustalić różnych zasad premiowania pracowników zatrudnionych na tych samych stanowiskach lub zbliżonych, o ile nie wykaże zasadności takiego postępowania. Może natomiast przyznawać nagrody uznaniowe w różnej wysokości, ponieważ dla takich nagród nie określa się żadnych przesłanek, których istnienie warunkowałyby wypłatę lub pozbawienie pracownika prawa do takiej nagrody.
Zgodnie z art. 183a Kodeksu pracy (dalej: KP), pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, niezależnie od takich czynników jak płeć, wiek, niepełnosprawność, rasa, religia, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkowa, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientacja seksualna, czy też rodzaj zatrudnienia na czas określony lub nieokreślony, w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy. Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych powyżej.
Warto zwrócić uwagę, że nagroda uznaniowa powinna być wypłacana za szczególne osiągnięcia. Jeśli pracodawca zamierza wypłacać świadczenia cykliczne, to wówczas powinien wprowadzić przejrzysty i jasny dla pracowników mechanizm oceny pracowników oraz ich premiowania.
Należy również przywołać wyrok SN z 22.3.2022 r. (I PSKP 73/21, Legalis), z którego wynika, że stanowi nadużycie prawa praktyka pracodawcy polegająca na zastrzeganiu sobie możliwości uznaniowego decydowania o przyznaniu i wysokości świadczenia nazwanego „premią uznaniową”, którego to warunki uzyskania były skonkretyzowane i przedstawione pracownikowi, a ponadto wynikały również z przyjętej, wieloletniej praktyki pracodawcy. W orzecznictwie wyjaśniono natomiast, że świadczenie pieniężne nazwane w zakładowych przepisach płacowych (albo w umowie o pracę) „premią uznaniową”, wypłacane pracownikowi systematycznie, w regularnych odstępach czasu, za zwyczajne wykonywanie obowiązków służbowych, a więc w szczególności za sumienne i staranne wykonywanie pracy (art. 100 § 1 KP), w oderwaniu od przesłanek nagrody określonych w art. 105 KP, jest składnikiem wynagrodzenia za pracę, co oznacza, że pracownikowi przysługuje roszczenie o jego wypłatę.
