III AUz 75/18 – postanowienie SA Gdańsk z dnia 13-06-2018

Sentencja

Organizowanie turystyki przez publiczne placówki oświatowe – nowe rozporządzenie

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 1055 opublikowano rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 25.5.2018 r. w sprawie warunków i sposobu organizowania przez publiczne przedszkola, szkoły i placówki krajoznawstwa i turystyki.

Publiczne szkoły, tj. przedszkola, szkoły i placówki, mogą organizować dla uczniów krajoznawstwo i turystykę, w ramach czego mogą one współdziałać ze stowarzyszeniami i innymi podmiotami, których przedmiotem działalności jest krajoznawstwo i turystyka.

Organizowanie przez szkoły krajoznawstwa i turystyki ma na celu:

1) poznawanie kraju, jego środowiska przyrodniczego, tradycji, zabytków kultury i historii;

2) poznawanie kultury i języka innych państw;

3) poszerzanie wiedzy z różnych dziedzin życia społecznego, gospodarczego i kulturalnego;

4) wspomaganie rodziny i szkoły w procesie wychowania;

5) upowszechnianie wśród uczniów zasad ochrony środowiska naturalnego oraz wiedzy o składnikach i funkcjonowaniu rodzimego środowiska przyrodniczego, a także umiejętności korzystania z zasobów przyrody;

6) upowszechnianie zdrowego stylu życia i aktywności fizycznej oraz podnoszenie sprawności fizycznej;

7) poprawę stanu zdrowia uczniów pochodzących z terenów zagrożonych ekologicznie;

8) przeciwdziałanie zachowaniom ryzykownym, w szczególności w ramach profilaktyki uniwersalnej;

9) poznawanie zasad bezpiecznego zachowania się w różnych sytuacjach.

Organizację i program wycieczki dostosowuje się do wieku, zainteresowań i potrzeb uczniów, ich stanu zdrowia, kondycji, sprawności fizycznej i umiejętności. Zgodę na zorganizowanie wycieczki wyraża dyrektor szkoły, zatwierdzając kartę wycieczki , której wzór określa załącznik do rozporządzenia. Do karty wycieczki dołącza się listę uczniów biorących udział w wycieczce , zawierającą imię i nazwisko ucznia oraz telefon rodzica lub rodziców ucznia. Listę uczniów podpisuje dyrektor szkoły.

Ponadto, zgoda rodziców na udział w wycieczce ucznia niepełnoletniego jest wyrażana w formie pisemnej. Dyrektor szkoły wyznacza kierownika i opiekunów wycieczki spośród pracowników pedagogicznych szkoły. W zależności od celu i programu wycieczki opiekunem wycieczki może być także osoba niebędąca pracownikiem pedagogicznym szkoły, wyznaczona przez dyrektora szkoły. Dyrektor szkoły może wyrazić zgodę na łączenie funkcji kierownika i opiekuna wycieczki.

Wysokość środków finansowych dla szkół na dostarczanie produktów dzieciom uczęszczającym do placówek oświatowych w roku szkolnym 2018/2019

W Dz.U. z 2018 r. pod poz. 1056 opublikowano rozporządzenie Rady Ministrów z 28.5.2018 r. w sprawie wysokości środków finansowych przeznaczonych na wypłatę pomocy krajowej i pomocy unijnej w ramach finansowania programu dla szkół oraz wysokości stawek pomocy finansowej z tytułu realizacji działań w ramach tego programu w roku szkolnym 2018/2019.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2017/40 z 3.11.2016 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do pomocy unijnej na dostarczanie owoców i warzyw, bananów oraz mleka do placówek oświatowych oraz zmieniającego rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 907/2014 (Dz.Urz.UE z 10.1.2017 L 5); dalej: rozporządzenie 2017/40, pomoc przyznana państwu członkowskiemu w ramach programu dla szkół jest przekazywana wnioskodawcom występującym o pomoc, którzy zostali zatwierdzeni przez właściwy organ państwa członkowskiego i których wniosek odnosi się do realizacji jednego lub więcej z poniższych działań:

1) dostarczanie produktów dzieciom uczęszczającym do placówek oświatowych objętych programem dla szkół lub ich dystrybucja wśród tych dzieci;

2) środki towarzyszące o charakterze edukacyjnym;

3) monitorowanie lub ocena;

4) promocja.

Natomiast z rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 4.9.2017 r. w sprawie szczegółowego zakresu zadań realizowanych przez Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa związanych z wdrożeniem na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej programu dla szkół (Dz.U. z 2017 r. poz. 1713) wynika m.in., że Krajowy Ośrodek Wsparcia Rolnictwa realizuje zadania związane z wdrożeniem programu w zakresie udostępniania dzieciom uczęszczającym do niektórych szkół podstawowych:

1) jabłek, gruszek, śliwek, truskawek, marchwi, rzodkiewek, papryki słodkiej, pomidorów, kalarepy, soków owocowych, warzywnych lub owocowo-warzywnych, a także

2) mleka białego, jogurtu naturalnego, kefiru naturalnego, serka twarogowego.

Z rozporządzenia wynika, że w roku szkolnym 2018/2019 wysokość środków finansowych przeznaczonych na wypłatę pomocy krajowej i pomocy unijnej w ramach finansowania programu dla szkół, przeznaczonych na realizację działań, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/40 wynosi 228 970 321,57 zł, z czego wkład z budżetu:

1) UE stanowi 100 870 321,57 zł, w tym: 57 624 608,87 zł – na dostarczanie wspomnianych wyżej owoców i warzyw, oraz 43.245.712,70 zł – na dostarczanie mleka i przetworów mlecznych;

2) państwa stanowi 128 100 000 zł, w tym: 58 309 731,20 zł – na dostarczanie owoców i warzyw, oraz 69 790 268,80 zł – na dostarczanie mleka i przetworów mlecznych.

Natomiast wysokość pomocy unijnej w ramach finansowania programu dla szkół, przeznaczonych na realizację działań, o których mowa w:

1) art. 5 ust. 1 lit. b) rozporządzenia 2017/40, wynosi 4 185 249,39 zł (w tym: 2 599 771,11 zł – owoce i warzywa, 1 585 478,28 zł – mleko i przetwory mleczne);

2) art. 5 ust. 1 lit. c) i d) rozporządzenia 2017/40, wynosi 952 177,88 zł (w tym, po: 476 088,94 zł na owoce i warzywa, oraz mleko i przetwory mleczne);

3) przy czym na ocenę realizacji programu dla szkół – nie więcej niż 500 000 zł.

W roku szkolnym 2018/2019 wysokość stawek pomocy finansowej z tytułu realizacji działań, o których mowa w art. 5 ust. 1 lit. a) rozporządzenia 2017/40, wynosi po 0,75 zł na jedną porcję owoców i warzyw, oraz na jedną porcję mleka i produktów mlecznych.

Monitoring się sprawdził. Pod lupę fiskusa trafią kolejne towary

To już pewne – pakiet przewozowy obejmie transport kolejowy, a urzędnicy będą mogli nadzorować wywóz niektórych leków z Polski. To jednak nie koniec zmian, bo resort finansów przymierza się do kolejnych. Wszystkie są obecnie na mniej lub bardziej zaawansowanym etapie prac, ale łączy je jedno. Otóż wszystkie mają uszczelnić system poboru VAT oraz akcyzy. Ich wejście jest więc raczej nieuniknione.

Czym jest pakiet przewozowy

Chodzi o ustawę z 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania przewozu drogowego towarów (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 708 ze zm.). Pozwala ona fiskusowi śledzić transport na terenie naszego kraju tzw. towarów wrażliwych. Obecnie chodzi przede wszystkim o paliwa, susz tytoniowy, alkohol skażony i olej rzepakowy. Zasadniczo listę takich towarów zawiera art. 3 ust. 2 pakietu przewozowego, ale zawsze może być ona rozszerzona w specjalnym rozporządzeniu. Pakiet umożliwia fiskusowi sprawdzanie, czy przewozy nie są fikcyjne, a także szybsze ściągnięcie podatków. W tym celu podmiot wysyłający przesyłkę z towarem wrażliwym, a także odbierający ją albo przewośnik – w zależności od sytuacji – muszą dokonać zgłoszenia transportu do elektronicznej bazy SENT i dbać o jego aktualizację. ©

Zmiany już za trzy dni

Już 14 czerwca br. wejdzie w życie ustawa z 10 maja 2018 r. o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1039), czyli tzw. pakiet kolejowy. Po nowelizacji mowa będzie o ustawie o systemie monitorowania przewozu drogowego i kolejowego towarów. Przedstawiamy, co wprowadzone zmiany oznaczają dla przedsiębiorców.

Pociągi pod specjalnym nadzorem

Pod lupę fiskusa trafią towary wrażliwe transportowane pociągami. To oznacza, że przedsiębiorcy będą musieli zgłaszać np. przewóz suszu tytoniowego w wagonie kolejowym. Oprócz samych informacji o transportowanym towarze wskazać będzie trzeba m.in. numer pociągu i numer wagonu. Nowe obowiązki czekają maszynistów, którzy zostali uznani za „kierujących” w rozumieniu pakietu przewozowego. W związku z tym powinni podać kontrolującym numer referencyjny przewozu (z rejestru SENT) oraz niezbędne dokumenty. W odróżnieniu od innych kierujących nie będą jednak karani za brak takich informacji.

Koniec z wywozem leków

Objęty monitoringiem będzie także wywóz poza Polskę produktów leczniczych, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia oraz wyrobów medycznych określonych w obwieszczeniu ministra zdrowia dotyczącym wykazu produktów, które są zagrożone brakiem dostępności na terytorium RP. MF tłumaczy, że chodzi przede wszystkim o specjalistyczne lub nowoczesne leki ratujące życie. Jeśli fiskus wykryje podczas kontroli taki transport, to zakończy się to poinformowaniem generalnego inspektora farmaceutycznego i obligatoryjnym zatrzymaniem towaru.

Jedna klasyfikacja zamiast chaosu

Przewożony towar będzie można klasyfikować tylko zgodnie z kodem Nomenklatury Scalonej (CN), a nie jak dotychczas także zgodnie z Polską Klasyfikacją Wyrobów i Usług. Zniknąć więc powinny obecne problemy interpretacyjne.

Kary po nowemu

Zmienią się zasady dotyczące nakładania kar za naruszenie przepisów pakietu przewozowego. Urzędnicy nie będą już wszczynać postępowania, które kończyłoby się nałożeniem sankcji, jeśli w wyniku kontroli okaże się, że przedsiębiorca wprawdzie naruszył przepisy, ale nie przyniosło to negatywnych konsekwencji dla budżetu. Dodatkowo, gdy towary będą przewożone ze składu podatkowego, a urzędnicy wykryją, że zgłoszenie do systemu SENT nie było aktualizowane albo podano w nim błędne dane, to – mimo że podmiot wysyłający towar zapłacił od nich VAT i akcyzę – grzywna wyniesie 2 tys. zł, a nie jak dziś 10 tys. zł. W przypadku jednak, gdy zgłoszony towar nie dotrze do miejsca przeznaczenia w Polsce, to przewośnik zapłaci 100 tys. zł, „o ile nie zostanie ustalony podmiot, który nabył lub posiada ten towar lub nie zostało ustalone miejsca zakończenia przewozu na terytorium RP”.

Poprawa legislacji

Z ustawy z 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 508 ze zm.) zniknie w końcu legislacyjny dualizm, który opisaliśmy szeroko w DGP 71/2018 „Legislacyjny chaos w ustawie o KAS”. Obecnie funkcjonuje w niej ten sam przepis, ale w dwóch różnych brzmieniach. Mowa o art. 2 ust. 1 pkt 16a, który z jednej strony określa, że do zadań KAS należy wykonywanie zadań wynikających z pakietu przewozowego, a z drugiej strony „ujawnianie i odzyskiwanie mienia zagrożonego przepadkiem” w związku z największymi przestępstwami. Po zmianach przepis dotyczący obowiązków związanych z pakietem przewozowym zostanie określony jako art. 2 ust. 1 pkt 16b. ©

Nad tym prace dopiero trwają

Dokładne terminy wejścia w życie innych zmian w zakresie monitorowania przewozu drogowego i kolejowego towarów nie są jeszcze znane. W pierwszej kolejności przedsiębiorcy mogą się spodziewać nowego rozporządzenia wykonawczego do ustawy, natomiast na różnych etapach procesu legislacyjnego znajdują się aż trzy projekty jej nowelizacji.

Rozszerzenie listy monitorowanych towarów

Planowane jest kolejne rozszerzenie zakresu monitorowanych towarów wrażliwych. MF ujawniło taki pomysł w konsultowanym obecnie projekcie nowego rozporządzenia w sprawie towarów, których przewóz jest objęty systemem monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów. W uchylanym dokumencie z września 2017 r. nowością był monitoring oleju rzepakowego. Teraz fiskus chce iść dalej i wziąć pod lupę także transport częściowo skażonego alkoholu, bibułek oraz taśm do skręcania papierosów. Zmiany w założeniu mają wejść w życie w tym samym dniu, co pakiet kolejowy, ale obecnie nie jest pewne, czy tak będzie.

Lokalizatory GPS

Z kolei jeden z projektów nowelizacji ustawy zakłada obowiązek włączenia lokalizatorów GPS albo innych systemów lokalizacyjnych (np. smartfonów z zainstalowanym specjalnym oprogramowaniem), które pozwolą fiskusowi śledzić przewóz towarów wrażliwych w „czasie rzeczywistym”. Co oznacza, że lokalizator będzie musiał być włączony przez cały czas przejazdu z towarem. Jeśli dojdzie do awarii trwającej dłużej niż godzina, kierowca będzie musiał niezwłocznie zatrzymać się na najbliższym parkingu lub w najbliższej zatoczce postojowej. Przewoźnikom, którzy nie zapewnią systemów lokalizacyjnych, grozi sankcja w wysokości 10 tys. zł. Grzywny od 5 do 7,5 tys. zł czekają też kierowców, których lokalizatory nie będą działały prawidłowo lub nie zostaną włączone.
Takie rozwiązanie MF planowało już na etapie pierwotnych prac nad ustawą. Spodziewało się jednak dużego oporu Komisji Europejskiej i dlatego zdecydowało się opóźnić wejście w życie swojego pomysłu. Pesymistyczni co do szans jego wdrożenia byli także eksperci podatkowi. Jak się okazało niesłusznie, bo w ostatnich dniach Bruksela zgodziła się na kolejną nowelizację pakietu przewozowego, choć – jak wynika z przesłanej DGP odpowiedzi – nadal ma kilka wątpliwości interpretacyjnych.

Olej opałowy pod lupę

Kolejny projekt nowelizacji ustawy powinien zostać opublikowany do końca czerwca br. Resort finansów chce uszczelnić obrót olejem opałowym, który coraz częściej po odbarwieniu jest wykorzystywany nie do celów grzewczych, a napędowych. Przestępcy na tym zarabiają krocie, bo stawka akcyzy od oleju opałowego to jedynie 232 zł od 1 tys. litrów, natomiast od oleju napędowego trzeba oddać fiskusowi ponad 1171 zł od 1 tys. litrów. Tymczasem obecnie monitorowane są tylko transporty oleju opałowego powyżej 500 litrów, a o tym, co się z nimi dzieje, dalej fiskus dowiaduje się z opóźnieniem.
Po wejściu w życie zmian ostateczni nabywcy takiego towaru do celów grzewczych – a więc małe firmy, spółdzielnie czy nawet osoby fizyczne – będą musieli się zarejestrować w urzędzie skarbowym jako zużywający podmiot olejowy. Od takiej rejestracji nie zapłacą opłaty skarbowej. Potem oświadczenia o sposobie wykorzystania oleju złożą już nie na papierze, a właśnie w elektronicznej bazie SENT. Od prawidłowości oświadczeń będzie zależeć stawka akcyzy od oleju opałowego. Odbiorca, który nie spełni swoich obowiązków, zapłaci nie 232 zł, ale 1822 zł od 1 tys. litrów oleju. Dopłaci więc ponad 1,5 zł od każdego litra.

Raporty o stanie paliwa

Resort chce też znowelizować pakiet przewozowy tak, aby przedsiębiorcy wytwarzający i magazynujący paliwa, prowadzący stacje benzynowe czy tylko posiadający zbiorniki na paliwa wypełniali nowe obowiązki. Będą musieli na bieżąco przez bazę SENT informować fiskusa o zawartości swoich magazynów. Dzięki temu urzędnicy fiskusa będą mogli monitorować online każde „wejście i wyjście” paliwa z magazynu i dostarczenie go na stację paliw. Urzędnicy uzyskają w ten sposób pełen nadzór nad całym łańcuchem dostaw i jak liczą, zapobiegną wprowadzaniu na rynek benzyny bądź olejów z „szarej strefy”. ©℗

Mariusz Szulc

To gminy zdecydują o ziemi dla deweloperów

Jak można przeczytać w uzasadnieniu do projektu ustawy ws. ułatwień w przygotowaniu i realizacji inwestycji mieszkaniowych oraz inwestycji towarzyszących (dalej: specustawa mieszkaniowa) nowe przepisy mają znieść bariery administracyjno-prawne przy budowie mieszkań dla osób o średnich dochodach. Jednym z tych ograniczeń jest dostęp do gruntów, podczas gdy na terenie miast znajdują się tysiące hektarów ziemi rolnej lub po dawnych zakładach przemysłowych.

Projekt przewiduje sprawniejszą ścieżkę pozyskiwania gruntów miejskich pod budowę budynków wielorodzinnych , z czym dziś jest ogromny problem. Jak zauważają projektodawcy, według obecnie obowiązujących przepisów, budowa inwestycji mieszkaniowej musi się odbywać zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy. Jeżeli miejscowy plan nie odpowiada potrzebom mieszkaniowym gminy, należy dokonać jego zmiany, ale jest to procesem długotrwałym. Projektowane przepisy mają umożliwić dokonywanie korekt planów miejscowych, ale jednocześnie zachować zgodność ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

W pierwotnej wersji projektu to wojewoda miał wydawać decyzje lokalizacyjne w sprawie budowy bloków, a władze miasta miały jedynie wydawać opinię inwestorowi w tej sprawie. Ten pomysł spotkał się z krytyką samorządów oraz ekspertów, a nawet deweloperów. Gminy wskazywały, że stracą kontrolę nad tym, co i gdzie buduje się na ich terenie.

W nowej wersji projektu znalazł się zapis, że to rada gminy podejmie stosowną uchwałę. W celu uruchomienia całej procedury deweloper będzie musiał złożyć stosowny wniosek do wojewody (burmistrza, prezydenta miasta), a ten dalej przekaże ją radzie gminy (miasta). Jeżeli jednak rada gminy stwierdzi, że wniosek inwestora koliduje z potrzebami i możliwościami rozwoju gminy, może odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji.

W celu wyeliminowania ewentualnych, późniejszych zastrzeżeń, wójt (burmistrz, prezydent miasta) zamieszcza wniosek w Biuletynie Informacji Publicznej i podaje do publicznej wiadomości w sposób przyjęty w danej okolicy . Osoby zainteresowane będą mogły zgłosić swoje uwagi w terminie 21 dni. Cała procedura będzie miała trwać względnie szybko – rada gminy będzie zobowiązana do wydania uchwały w terminie 60 dni od złożenia wniosku przez inwestora.

W projekcie ustawy przewidziano również listę warunków, które inwestycja musi spełnić, żeby mogły znaleźć zastosowanie nowe przepisy. Projektodawcy przewidują, że z mieszkań wybudowanych na nowych zasadach będą w większości korzystały pełne rodziny, dlatego planowana inwestycja musi mieć dostęp do drogi publicznej oraz znajdować się w odległości nie większej niż 1000 m od przystanku komunikacji miejskiej (w miastach powyżej 100 000 mieszkańców tę odległość zmniejszono do 500 m). Podobne standardy mają obowiązywać, jeśli chodzi o odległość od szkoły podstawowej i przedszkola.

Warto także zauważyć, że w projekcie ustawy przewidziano również natychmiastową wykonalność decyzji o pozwoleniu na budowę wydanych w związku z realizacją inwestycji (mieszkaniowej lub towarzyszącej). W celu maksymalnego usprawnienia całego procesu projekt wprowadza również krótszy, niż w Kodeksie postępowania administracyjnego, czas na rozpatrzenie odwołania od decyzji – 21 dni zamiast miesiąca.

Projekt znajduje się na etapie ponownych uzgodnień.

Nowe obowiązki jednostek organizacyjnych gminy i powiatu w związku z wprowadzeniem rządowego programu „Dobry start”

Ustalenie prawa do świadczenia dobry start oraz jego wypłata następują odpowiednio na wniosek matki, ojca, opiekuna faktycznego, opiekuna prawnego, rodziny zastępczej, osoby prowadzącej rodzinny dom dziecka, dyrektora placówki opiekuńczo-wychowawczej, dyrektora regionalnej placówki opiekuńczo-terapeutycznej albo osoby uczącej się.

Wnioski w sprawie ustalenia prawa do świadczenia dobry start mają być przyjmowane już od lipca tego roku (w przypadku wniosków składanych drogą elektroniczną), a od 1 sierpnia danego roku do 30 listopada, a w przypadku wniosków składanych w sposób tradycyjny.

Jeżeli w okresie trzech miesięcy, licząc od dnia wydania orzeczenia o niepełnosprawności, zostanie złożony wniosek o ustalenie prawa do świadczenia dobry start, świadczenie przysługuje, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1, toczyło się postępowanie o wydanie orzeczenia o niepełnosprawności.

Wniosek będą przyjmowane w urzędzie gminy lub miasta właściwym ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie dobry start, a w przypadku ubiegania się o świadczenie dobry start na dziecko umieszczone w pieczy zastępczej albo ubiegania się o świadczenie dobry start przez osobę uczącą się będącą osobą usamodzielnianą – w powiatowym centrum pomocy rodzinie właściwym ze względu na miejsce odpowiednio zamieszkania osoby ubiegającej się albo siedziby placówki opiekuńczo-wychowawczej albo regionalnej placówki opiekuńczo-terapeutycznej.

Postępowanie w sprawie o świadczenie dobry start na wniosek osoby, która nie ma miejsca zamieszkania, prowadzi organ gminy lub miasta właściwy ze względu na miejsce jej czasowego pobytu.

Postępowanie w sprawie świadczenia dobry start prowadzi organ właściwy, tzn. wójt (burmistrz, prezydent miasta), a także starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie. Postępowania w tym zakresie prowadzone są w:

1) jednostce organizacyjnej gminy, w której prowadzone są postępowania w sprawie świadczenia wychowawczego;

2) w jednostce organizacyjnej powiatu, w której prowadzone są postępowania w sprawie dodatku wychowawczego lub dodatku w wysokości świadczenia wychowawczego, o którym mowa w art. 115 ust. 2a ustawy z 9.6.2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 998) – w przypadku świadczenia dobry start na dziecko umieszczone w pieczy zastępczej lub osobę uczącą się będącą osobą usamodzielnianą.

Nowe obowiązki przy elastycznych formach czasu pracy

Nowe rozwiązania wprowadza art. 2 ustawy z 10.5.2018 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r. poz. 1076), modyfikujący przepisy ustawy z 26.6.1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 108 ze zm.; dalej: KP). Są one następstwem realizacji programu „Za życiem”. Ich celem jest wsparcie osób pozostających w stosunkach pracy, które są rodzicami dziecka:

– w fazie prenatalnej w przypadku ciąży powikłanej,

– posiadającego zaświadczenie lekarskie o ciężkim i nieodwracalnym upośledzeniu albo nieuleczalnej chorobie zagrażającej życiu, które powstały w prenatalnym okresie rozwoju lub podczas porodu,

– legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności albo orzeczeniem o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności oraz posiadającego odpowiednio opinię o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju, orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego lub o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych.

To stąd nałożenie na pracodawców obowiązku uwzględniania wniosków pochodzących od pracowników z powyższej grupy o wykonywanie pracy w formie telepracy albo w przerywanym, ruchomym i indywidualnym czasie pracy (dodany do art. 67⁶ § 6 i nowy art. 142¹ § 1 KP). Co więcej, w przypadku pracujących rodziców dzieci niepełnosprawnych, obowiązek ten został rozszerzony na okres po ukończeniu przez nie 18. roku życia (dodany do art. 67⁶ § 7 i nowy art. 142¹ § 3 KP). Nie ma tu także znaczenia czy wniosek zostanie złożony w postaci elektronicznej (nie wymaga kwalifikowanego podpisu elektronicznego) czy papierowej. W obu przypadkach ma być przyjęty do wdrożenia.

Pracodawca ma prawo odmówić realizacji wniosku w powyższych okolicznościach, jeśli jest to uzasadnione organizacją pracy lub rodzajem pracy świadczonej przez pracownika (dodany do art. 67⁶ § 6 i nowy art. 142¹ do art. 67⁶ § 2 KP). O przyczynach decyzji odmownej musi poinformować pracownika w postaci papierowej lub elektronicznej.

To nie koniec nowości. Ostatnia została zapisana w dodanym do art. 67 ⁶ § 5 KP. Przepis ten przewiduje, że pracownik może złożyć wniosek o zastosowanie telepracy nawet wtedy, gdy nie zostanie zawarte porozumienie między pracodawcą a związkami zawodowymi określające warunki pracy w tej formie albo gdy nie zostaną one zapisane w regulaminie. Telepraca w takich warunkach jest od 6.6.2018 r. dopuszczalna.

Zmiany w systemie Państwowego Ratownictwa Medycznego

Przepisy ustawy z 10.5.2018 r. o zmianie ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym oraz niektórych innych ustaw (dalej: ZmPRatowMedU18) zmieniają w szczególności ustawę z 8.9.2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2195 ze zm.) oraz ustawę z 6.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 1318 ze zm.).

Przepisy ZmPRatowMedU18 precyzują, że dyspozytornia medyczna stanie się komórką organizacyjną urzędu wojewódzkiego, pełniącą rolę ośrodka Systemu Wspomagania Dowodzenia PRM na terenie województwa. Natomiast dyspozytorzy medyczni będą pracownikami urzędów wojewódzkich, zatrudnianymi na podstawie stosunku pracy.

W ZmPRatowMedU18 określono również przejęcie przez ministra zdrowia od ministra spraw wewnętrznych i Administracji Systemu Wspomagania Dowodzenia Państwowego Ratownictwa Medycznego, będącego narzędziem teleinformatycznym do obsługi zgłoszeń alarmowych.

Ustawa wprowadza także rozwiązania mające gwarantować udzielanie świadczeń pacjentom w stanie zagrożenia życia i zdrowia bez zgody przedstawiciela ustawowego.

Możliwe będzie zawieranie umów na zadania zespołów ratownictwa medycznego z podmiotami z większościowym udziałem kapitału publicznego (tzw. „upublicznienie systemu PRM”).

Ustawa oczekuje na publikację w Dzienniku Ustaw. Wejdzie w życie, co do zasady, po upływie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia. Znaczna część zmian w ustawie jest rozłożona w czasie i będzie wchodzić w życie stopniowo w latach 2019-2022.

Nowerozporządzenie w sprawie rodzajów elektronicznej dokumentacji medycznej

Rozporządzenie w sprawie rodzajów elektronicznej dokumentacji medycznej zawęża obowiązek tworzenia elektronicznej dokumentacji medycznej. Określono w nim trzy rodzaje elektronicznej dokumentacji medycznej. Są to:

1) informacja o rozpoznaniu choroby, problemu zdrowotnego lub urazu, wynikach przeprowadzonych badań, przyczynie odmowy przyjęcia do szpitala, udzielonych świadczeniach zdrowotnych oraz ewentualnych zaleceniach – w przypadku odmowy przyjęcia pacjenta do szpitala, o której mowa w § 28 ust. 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z 9.11.2015 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz.U. poz. 2069);

2) informacja dla lekarza kierującego świadczeniobiorcę do poradni specjalistycznej lub leczenia szpitalnego o rozpoznaniu, sposobie leczenia, rokowaniu, ordynowanych lekach, środkach spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego i wyrobach medycznych, w tym okresie ich stosowania i sposobie dawkowania oraz wyznaczonych wizytach kontrolnych, o której mowa w § 12 ust. 4 załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia z 8.9.2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1146 ze zm.);

3) karta informacyjna z leczenia szpitalnego.