0112-KDIL3-3.4011.334.2019.2.MM – Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Dochody z kwalifikowanych praw własności intelektualnej (IP BOX)

0112-KDIL1-3.4012.471.2019.1.AP – Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Przechowywanie faktur wyłącznie w formie elektronicznej i zachowanie prawa do odliczenia podatku od towarów i usług wynikającego z tak archiwizowanych faktur

0111-KDIB3-1.4012.600.2019.1.WN – Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

0115-KDIT3.4011.316.2019.2.WM – Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

0115-KDIT2-1.4011.326.2019.2.DW – Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

0111-KDIB1-2.4010.272.2019.4.BD – Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Interpretacja indywidualna z dnia 30-10-2019

Deweloperzy i właściciele domów: sieć ciepłownicza już niekoniecznie

Przepisy są częścią nowelizacji ustawy – Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw. Celem zmian w Prawie ochrony środowiska było ograniczenie wprowadzania w Polsce do obrotu kotłów niespełniających wymagań dotyczących emisji szkodliwych substancji: tlenku węgla, organicznych związków gazowych oraz pyłu.

Równolegle, w jednym akcie prawnym, uchwalona została zmiana w ustawie – Prawo energetyczne. Zmiana jest ważna dla deweloperów i właścicieli domów jednorodzinnych. Przepis art. 7b ust. 1 w nowym brzmieniu stanowi, że „podmiot posiadający tytuł prawny do korzystania z obiektu”, zapewnia efektywne energetycznie wykorzystanie lokalnych zasobów paliw i energii przez „przyłączenie obiektu do sieci ciepłowniczej, o ile istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci ciepłowniczej i dostarczania ciepła do tego obiektu z sieci ciepłowniczej”.

Nowa ustawa przewiduje równocześnie wyjątek. Mianowicie stanowi także, że deweloper lub właściciel obiektu nie będzie musiał przyłączać budynku do sieci ciepłowniczej. Może zamiast tego ogrzewać budynek z indywidualnego źródła ciepła w obiekcie, które jednak musi spełniać określone warunki – tzn. „który charakteryzuje się współczynnikiem nakładu nieodnawialnej energii pierwotnej nie wyższym niż 0,8 lub pompy ciepła lub ogrzewania elektrycznego”.

Znowelizowane przepisy precyzują także, że „Współczynnik nakładu nieodnawialnej energii pierwotnej (…) określa się zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 15 ustawy z dnia 29 sierpnia 2014 r. o charakterystyce energetycznej budynków (Dz. U. z 2018 r. poz. 1984 oraz z 2019 r. poz. 730).”

Ustawa, przyjęta z poprawkami Senatu 16.10.2019 r. została przekazana do podpisu Prezydentowi.

Stawki podatku od nieruchomości i podatku od środków transportowych na 2020 r.

W M.P. z 2019 r. pod poz. 738 opublikowano obwieszczenie Ministra Finansów z 24.7.2019 r. w sprawie górnych granic stawek kwotowych podatków i opłat lokalnych na rok 2020.

Przedmiot opodatkowania		Maksymalna stawka
grunty	związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, bez względu na sposób zakwalifikowania w ewidencji gruntów i budynków	0,95 zł od 1 m2 powierzchni
	pod wodami powierzchniowymi stojącymi lub wodami powierzchniowymi płynącymi jezior i zbiorników sztucznych	4,80 zł od 1 ha powierzchni
	pozostałe, w tym zajęte na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego	0,50 zł od 1 m2 powierzchni
	niezabudowane objęte obszarem rewitalizacji, o którym mowa w ustawie o rewitalizacji, i położone na terenach, dla których miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje przeznaczenie pod zabudowę mieszkaniową, usługową albo zabudowę o przeznaczeniu mieszanym obejmującym wyłącznie te rodzaje zabudowy, jeżeli od dnia wejścia w życie tego planu w odniesieniu do tych gruntów upłynął okres 4 lat, a w tym czasie nie zakończono budowy zgodnie z przepisami prawa budowlanego	3,15 zł od 1 m2 powierzchni
budynki lub ich części	mieszkalne	0,81 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
	związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budynki mieszkalne lub ich części zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej	23,90 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
	zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie obrotu kwalifikowanym materiałem siewnym	11,18 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
	związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, zajęte przez podmioty udzielające tych świadczeń	4,87 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej
	pozostałe, w tym zajęte na prowadzenie odpłatnej statutowej działalności pożytku publicznego przez organizacje pożytku publicznego	8,05 zł od 1 m2 powierzchni użytkowej

Stawki podatku od środków transportowych w 2020 r.
samochód ciężarowy	o dopuszczalnej masie całkowitej:
	powyżej 3,5 tony do 5,5 tony włącznie	847,70 zł
	powyżej 5,5 tony do 9 ton włącznie	1 414,15 zł
	powyżej 9 ton i poniżej 12 ton	1 696,97 zł
	równej lub wyższej niż 12 ton	3 238,26 zł
ciągnik siodłowy lub balastowy	przystosowany do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów od 3,5 tony i poniżej 12 ton	1 979,77 zł
	przystosowany do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej lub wyższej niż 12 ton, w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów:
	do 36 ton włącznie	2 502,96 zł
	powyżej 36 ton	3 238,26 zł
przyczepa lub naczepa	która łącznie z pojazdem silnikowym posiada dopuszczalną masę całkowitą od 7 ton i poniżej 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego	1 696,97 zł
	która łącznie z pojazdem silnikowym posiada dopuszczalną masę całkowitą równą lub wyższą niż 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego, w zależności od dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów:
	do 36 ton włącznie	1 979,77 zł
	powyżej 36 ton	2 502,96 zł
autobus	w zależności od liczby miejsc do siedzenia poza miejscem kierowcy:
	mniejszej niż 22 miejsca	2 003,81 zł
	równej lub większej niż 22 miejsca	2 533,36 zł

Natomiast w M.P. z 2019 r. pod poz. 1020 opublikowano obwieszczenie Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 15.10.2019 r. w sprawie minimalnych stawek podatku od środków transportowych obowiązujących w 2020 r. W załącznikach do tego obwieszczenia opublikowano stawki minimalne podatku dla pojazdów określonych w:

art. 8 pkt 2 ustawy z 12.1.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1170; dalej: PodLokU), czyli samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej niż 12 ton;

art. 8 pkt 4 PodLokU, czyli ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą lub przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej lub wyższej niż 12 ton;

art. 8 pkt 6 PodLokU, czyli przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą równą lub wyższą niż 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego.

Zwolnienie od akcyzy dla olejów smarowych CN 2710 2090

Zmiany wynikają z rozporządzenia Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju z 18.10.2019 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U. z 2019 r., poz. 2002).

W rozporządzeniu Ministra Finansów z 28.12.2018 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz.U. z 2019 r. poz. 2525) w § 6 w pkt 2 wprowadzono zmianę, zgodnie z którą zwalnia się od akcyzy: oleje smarowe, pozostałe oleje o kodach „CN od 2710 19 71 do 2710 19 99, oleje smarowe o kodzie CN 2710 20 90 oraz preparaty smarowe objęte pozycją CN 3403” – przeznaczone do wykorzystania do celów innych niż napędowe lub opałowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, albo jako oleje smarowe do silników albo do produkcji paliw silnikowych, olejów opałowych, dodatków lub domieszek do paliw silnikowych lub olejów smarowych do silników, w przypadkach, o których mowa w art. 32 ust. 3 pkt 1‒3 i 6‒9 ustawy z 6.12.2008 r. o podatku akcyzowym (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 864 ze zm.; dalej: AkcyzaU).

Zwolnienie w zakresie:

1) olejów smarowych o kodzie CN 2710 20 90 stosuje się od 1.9.2019 r.;

2) preparatów smarowych objętych pozycją CN 3403 stosuje się od 1.11.2019 r.

Nieruchomości ‒ co nowego w judykaturze? Przegląd najnowszego orzecznictwa

Wyrok NSA z 10.2.2019 r. (I OSK 2718/17)

W wyroku Trybunał Konstytucyjny z 10.3.2015 r. (K 29/13), orzekł o niezgodności z Konstytucyjną art. 1 ust. 1 i 3 ustawy z 29.7.2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości w brzmieniu nadanym ustawą z 28.7.2011 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2011 r. Nr 187, poz. 1110). Od momentu ogłoszenia ww. wyroku, normy wyrażone w uznanych za niekonstytucyjne przepisach, rozszerzające krąg uprawnionych do przekształcenia użytkowania wieczystego we własność zostały pozbawione domniemania konstytucyjności. Uzasadnienie wyroku z 10.3.2015 r. (K 29/13) Trybunału Konstytucyjnego nie pozwala na najmniejsze wątpliwości co do tego jakie skutki nastąpiły z chwilą jego ogłoszenia. Ustawowa podstawa do administracyjnego przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności została wyłączona w odniesieniu do kręgu podmiotów, którym ustawodawca w przepisach poprzedzających wejście ustawy zmieniającej z 2011 r. nie przyznał możliwości żądania przekształcenia. Retroaktywność jest zakładana przez samą Konstytucję w art. 190 ust. 4, przewidując możliwość uchylenia ostatecznych orzeczeń i decyzji opartych na przepisie niezgodnym z Konstytucją. Regulacja ta nie może być traktowana jako przejaw wyjątku od zasady, ponieważ jej celem jest wyraźne potwierdzenie przez ustawodawcę, że nawet prawomocne rozstrzygnięcia sądowe powinny podlegać weryfikacji w wyniku uznania przepisu za niezgodny z Konstytucją.

Takie stanowisko zakłada zaś retroaktywność orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Przepis niekonstytucyjny nie może być już stosowany w żadnym postępowaniu, dla oceny stanów zaistniałych przed utratą przezeń mocy obowiązującej.

Wyrok WSA w Szczecinie z 5.10.2019 r. (II SA/Sz 638/19)

W ramach postępowania o wydanie zaświadczenia przekształceniu użytkowania wieczystego w prawo własności nie mogą podlegać badaniu kwestie dotyczące ewentualnej samowolnej zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego, bowiem tego typu postępowanie może być prowadzone jedynie przez organ nadzoru budowlanego. Skoro sporny budynek powstał jako dom letniskowy, zatem skarżący posiada prawo użytkowania wieczystego gruntów, które nie zostały zabudowane na cele mieszkaniowe. Z tego względu nie mogło dojść do przekształcenia tego prawa w prawo własności wspomnianych gruntów.

Postanowienie WSA w Gdańsku z 10.10.2019 r. (II SA/Gd 218/19)

Przepis art. 76 ust. 1 ustawy z 21.8.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U z 2018 r. poz. 2204 ze zm.; dalej: GospNierU) stanowi, że stawka procentowa opłaty rocznej za nieruchomości gruntowe, o których mowa w art. 72 ust. 3 pkt 5 GospNierU, może być podwyższona zarządzeniem wojewody w stosunku do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub uchwałą odpowiedniej rady lub sejmiku w stosunku do nieruchomości stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego. Co istotne, podwyższenie stawki procentowej może nastąpić tylko przed oddaniem nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste. Ewentualne zaś wejście w życie zarządzenia lub uchwały, podwyższających stawki procentowe opłat za nieruchomości oddane w użytkowanie wieczyste, już w okresie trwania użytkowania wieczystego, pozostaje bez znaczenia dla wysokości opłat wnoszonych przez danego użytkownika wieczystego i jego następców prawnych

Wyrok Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim z 12.8.2014 r., data publikacji 22.10.2019 ( II Ca 739/14)

Dobra wiara posiadacza samoistnego służebności polega na usprawiedliwionym ‒ w towarzyszących okolicznościach ‒ przekonaniu, że przysługuje mu posiadane prawo. Dla oceny istnienia dobrej wiary decydujące są kryteria obowiązujące przy nabyciu przez zasiedzenie nieruchomości (art. 292 zd. 2 ustawy z 23.4.1964 r. – Kodeks cywilny [t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm.; dalej: KC] w zw. z art. 172 KC), co w przypadku służebności oznacza analizowanie chwili rozpoczęcia wykonywania służebności, czyli korzystania z trwałego i widocznego urządzenia (art. 292 zdanie pierwsze KC). Innymi słowy, dobra wiara posiadacza urządzeń przesyłowych występuje wówczas, gdy ingerowanie w cudzą własność w zakresie odpowiadającym służebności rozpoczęło się w takich okolicznościach, które usprawiedliwiały przekonanie posiadacza, że nie narusza on cudzego prawa. Nabycie służebności przesyłu przez zasiedzenie jeszcze przed wytoczeniem powództwa o wynagrodzenie uniemożliwia domaganie się przez właściciela nieruchomości wynagrodzenia za posiadanie służebności także za okres sprzed chwili nabycia, stanowisko w tym zakresie jest już ugruntowane w orzecznictwie.