Stan faktyczny
Istota sporu dotyczyła przede wszystkim tego, czy wydatki dotyczące samochodów służbowych wykorzystywanych do celów mieszanych, tj. związanych z działalnością gospodarczą i do celów osobistych przez wspólników oraz pracowników spółki nie będących wspólnikami – stanowią ukryte zyski dla celów opodatkowania tzw. estońskim CIT.
W ocenie spółki, zarówno w przypadku wspólników, jak i pracowników powyższe wydatki nie stanowią ukrytych zysków. Organ podatkowy był odmiennego zdania.
Stanowisko WSA w Gdańsku
Z art. 28m ust. 3 PDOPrU, jednoznacznie wynika, że ukryte zyski to świadczenia których beneficjentem, bezpośrednio lub pośrednio, jest udziałowiec, akcjonariusz albo wspólnik lub podmiot powiązany bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym udziałowcem, akcjonariuszem albo wspólnikiem. Zatem wspólnicy spółki spełniają ww. definicję, i nie ma znaczenia, że są równocześnie pracownikami spółki. Z tego względu wykorzystywanie przez nich samochodów osobowych spółki zarówno do celów służbowych, jak i osobistych będzie ukrytym zyskiem i będzie podlegało opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek zgodnie z art. 28m ust. 4 pkt 2 lit. b PDOPrU w wysokości 50% wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem tych samochodów osobowych.
Inaczej jest w przypadku wykorzystywania przez pracowników niebędących wspólnikami samochodów osobowych spółki, zarówno do celów służbowych, jak i osobistych. Pracownicy niebędący wspólnikami nie zostali wymienieni w definicji ukrytych zysków, zawartej w art. 28m ust. 3 PDOPrU.
Konstrukcja systemu podatku dochodowego nakazywałaby przyjmować, że wspólnik uzyskuje korzyść majątkową jedynie wówczas, gdy to on jest osobą, która korzysta z danego samochodu osobowego. Jednocześnie, korzystanie przez pracowników (nie będących wspólnikami) z samochodów osobowych spółki de facto prowadzi do zmniejszenia wartości majątku spółki.
Jednak wykładnia literalna art. 28m ust. 4 pkt 2 lit. b PDOPrU w zw. z art. 28m ust. 1 pkt 2 i art. 28m ust. 3 tej ustawy prowadzi do rezultatu sprzecznego z zasadami logiki oraz konstrukcji systemu podatkowego. Zatem konieczne jest odwołanie się również do wykładni systemowej oraz celowościowej. Wykładnia systemowa przemawia za uznaniem, że na podstawie art. 28m ust. 4 pkt 2 lit. b PDOPrU w zw. z art. 28m ust. 1 pkt 2 i art. 28m ust. 3 ww. ustawy, podlegającym opodatkowaniu zryczałtowanym CIT jest realizowane przez podatnika świadczenie niepieniężne równe 50% wydatków i odpisów amortyzacyjnych oraz odpisów z tytułu trwałej utraty wartości, związanych z używaniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku, w przypadku składników majątku, które nie są wykorzystywane wyłącznie na cele działalności gospodarczej, którego beneficjentem jako użytkownik jest udziałowiec, akcjonariusz albo wspólnik lub podmiot powiązany bezpośrednio lub pośrednio z podatnikiem lub z tym udziałowcem, akcjonariuszem albo wspólnikiem podatnika.
