Jeśli jednostka zostaje postawiona w stan likwidacji, to na dzień poprzedzający to zdarzenie należy dokonać odpisów aktualizujących odnosząc je w ciężar kapitału z aktualizacji wyceny. Potem – w chwili sprzedaży – jednostka nie przenosi tych odpisów na wynik. Kosztem podatkowym jest historyczna (przed odpisem w rachunkowości) wartość środka trwałego.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o rachunkowości (dalej: RachunkU) jeżeli założenie kontynuacji działalności, o którym mowa w art. 5 ust. 2 RachunkU, nie jest zasadne, to wycena aktywów jednostki następuje po cenach sprzedaży netto możliwych do uzyskania, nie wyższych od cen ich nabycia albo kosztów wytworzenia, pomniejszonych o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także odpisy z tytułu trwałej utraty wartości. Różnica powstała w wyniku wyceny wpływa na kapitał (fundusz) z aktualizacji wyceny.
Zgodnie z art. 36 ust. 3 RachunkU składniki kapitału (funduszu) własnego jednostek postawionych w stan likwidacji lub upadłości należy, na dzień rozpoczęcia likwidacji lub postępowania upadłościowego, połączyć w jeden kapitał (fundusz) podstawowy, zmniejszając go:
1) w spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, towarzystwach ubezpieczeń wzajemnych i towarzystwach reasekuracji wzajemnej – o udziały własne,
2) w spółkach akcyjnych oraz prostych spółkach akcyjnych – o należne wkłady na poczet kapitału, o ile nie wezwano zainteresowanych do ich wniesienia, oraz o akcje własne.
Powyższe oznacza, iż nie ma potrzeby przenoszenia odpisu na wynik w przypadku sprzedaży środka trwałego w likwidacji. Wynik finansowy pokazuje efekt samych procesów likwidacyjnych, a w bilansie i tak nie ma podziału na poszczególne części kapitału własnego – są one, jak wskazano w art. 36 ust 3 RachunkU, prezentowane jako jeden kapitał.
Z punktu widzenia podatkowego należy wskazać, iż odpisy aktualizacyjne nie są kosztami podatkowymi. Wynika to z art. 16 ust 1 pkt 26a PDOPrU. Kosztem podatkowym jest wartość środka trwałego (taka, jakby tego odpisu nie było). Czyli koszty podatkowe w tym wypadku są wyższe niż w rachunkowości. Historyczna (z uwzględnieniem amortyzacji podatkowej) wartość środka trwałego jest kosztem poniesionym w celu uzyskania przychodu ze sprzedaży, czyli przychodu podatkowego.
