Kara pieniężna nałożona przez GIIF na doradcę podatkowego

Warto zwrócić uwagę, czy zgodnie z ustawą AML biuro rachunkowe czy doradcy podatkowi wykonują wszystkie obowiązki z powyższej ustawy.

Pobierz bezpłatny e-book: AML w biurze rachunkowym →

Nie każdy doradca podatkowy jest instytucją obowiązaną?

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 14 ustawy AML, do instytucji obowiązanych zaliczeni zostaną adwokaci, radcowie prawni, prawnicy zagraniczni, doradcy podatkowi w zakresie, w jakim świadczą na rzecz klienta pomoc prawną lub czynności doradztwa podatkowego dotyczące:

a) kupna lub sprzedaży nieruchomości, przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa,

b) zarządzania środkami pieniężnymi, instrumentami finansowymi lub innymi aktywami klienta,

c) zawierania umowy o prowadzenie rachunku bankowego, rachunku papierów wartościowych lub wykonywania czynności związanych z prowadzeniem tych rachunków,

d) wnoszenia wkładu do spółki kapitałowej lub podwyższenia kapitału zakładowego spółki kapitałowej,

e) tworzenia, prowadzenia działalności lub zarządzania spółkami kapitałowymi lub trustami

– z wyjątkiem radców prawnych oraz prawników zagranicznych wykonujących zawód w ramach stosunku pracy lub służby w urzędach obsługujących organy administracji publicznej, innych państwowych lub samorządowych jednostkach organizacyjnych oraz w podmiotach innych niż spółki, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z 6.07.1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 75 ze zm.) oraz doradców podatkowych wykonujących zawód w ramach stosunku pracy w podmiotach innych niż te, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy z 5.07.1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz.U. z 2020 r. poz. 130 ze zm.).

Ponadto, na mocy art. 2 ust. 1 pkt 15 ustawy AML do instytucji obowiązanych zaliczeni zostali także doradcy podatkowi w zakresie czynności doradztwa podatkowego innych niż wymienione powyżej oraz biegli rewidenci.

Jakie czynności są zobowiązani dokonywać doradcy podatkowi?

1. wyznaczyć osoby odpowiedzialną za wykonanie obowiązków określonych w art. 8 ustawy AML,
2. sporządzać oceny ryzyka, o której mowa w art. 27 ust. 3 ustawy AML ,
3. stosować i dokumentować zastosowanie środków bezpieczeństwa finansowego,
4. wprowadzenia wewnętrzną procedurę instytucji obowiązanej, o której mowa w art. 50 ustawy AML,
5. zapewnienia udziału osób wykonujących obowiązki związane z przeciwdziałaniem praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu w programach szkoleniowych, o których mowa w art. 52 ustawy AML,
6. wdrożyć wewnętrzną procedurę anonimowego zgłaszania naruszeń przepisów z zakresu przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, o której mowa w art. 53 ustawy AML.

Kary za naruszenie ustawy AML

Jeśli można ustalić stratę wynikającą z nieprzestrzegania procedury AML przez instytucję, to w takim przypadku kara finansowa nie może przekraczać dwukrotności tej sumy. Jeżeli kwota jest niemożliwa do ustalenia, wówczas kara pieniężna może osiągnąć nawet 1 000 000 euro.
W przypadku, gdy podmiotem obowiązanym jest osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą, wówczas kara nie może przekroczyć 20 858 500 zł. Osoba nieposiadająca osobowości prawnej, tak zwana ułomna osoba prawna, może zostać poddana karze pieniężnej do 5 000 000 euro.
Dodatkowa kara może zostać nałożona na osobę bezpośrednio obowiązaną – do 1 000 000 euro. Odpowiedzialność ta dotyczy zaniedbań i uchybień w zakresie braku opracowania procedur i ich stosowania, a przede wszystkim braku systemu raportowania i nieinformowania o zagrożeniu Generalnego Inspektora Informacji Finansowej.

Ostatnia kara GIIF

Jedna z ostatnich kar nałożona na doradcę podatkowego wynosi 18.500,00 zł. Została nałożona za:

1. nie zrealizowane obowiązki oceny analizy ryzyka, o której mowa w art. 27 ust. 3 ustawy AML;

2. nie stosowanie środków bezpieczeństwa finansowego, o których mowa w art. 33 ust. 1 i 34 ust. 1 pkt 1, 2 oraz ust. 2 i 3 ustawy AML:

3. wprowadzona wewnętrzną procedurę instytucji obowiązanej dotyczącą przeciwdziałania praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu, o której mowa w art. 50 ustawy – procedura nie była dostosowana do przepisów ustawy.