Zmiany w rozporządzeniu PKPiR w związku z PIT kasowym

W uzasadnieniu do przedmiotowego projektu podano, że w związku z procedowaną ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (UA2), wdrażającą rozwiązania w zakresie kasowej metody rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów, zachodzi konieczność dostosowania PodKsPiRR do wprowadzanych zmian.

Proponuje się zatem dodanie ustępu 9 w § 26 PodKsPiRR, dotyczącego wyceny wartości spisu z natury. Projektowany przepis rozstrzyga o potrzebie uwzględniania przy wycenie wartości spisu z natury, zasad potrącalności kosztów uzyskania przychodów, stosowanych przy kasowej metodzie rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów.

Podatnicy, którzy wybiorą kasową metodę rozliczania przychodów, będą mogli potrącić koszty uzyskania przychodów z tytułu zobowiązań na rzecz innego przedsiębiorcy, dopiero po ich uregulowaniu. Oznacza to, że nieopłacone zobowiązania, nie będą mogły być zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów jako koszty uzyskania przychodów. Przykładowo, przyjęcie towaru handlowego będzie mogło być zaksięgowane dopiero po uregulowaniu należności za ten towar. Natomiast spisem z natury będą objęte również towary, których zakup nie został opłacony. Dodawany przepis pozwoli na pomniejszenie wartości spisu z natury o wartość towarów, ujętych w tym spisie, a które w danym roku podatkowym nie zostały zaksięgowane.

W pozostałym zakresie, tj. księgowania przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów, przepisy PodKsPiRR nie wymagają zmian w związku z wprowadzaniem kasowej metody rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów. Przychody oraz koszty uzyskania przychodów będą księgowane zgodnie z przepisami PDOFizU.

Projekt rozporządzenia przewiduje również zmianę o charakterze porządkowym. Zmiana ta dotyczy załącznika nr 1 do PodKsPiRR „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów”. Zmiana polega na zastąpieniu w ust. 18 „Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wyrazów „25 000 euro” wyrazami „200 000 euro”. Zmiana ta koresponduje z art. 21 ust. 1b RyczałtU, zgodnie z którym z kwartalnego sposobu wpłacania ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mogą korzystać m.in. podatnicy, których otrzymane przychody z działalności prowadzonej samodzielnie albo przychody spółki – w roku poprzedzającym rok podatkowy – nie przekroczyły kwoty stanowiącej równowartość 200 000 euro.

Proponuje się, żeby rozporządzenie weszło w życie z dniem 1.1.2025 r.

Źródło: https://legislacja.gov.pl/

Sporządzenie lokalnej dokumentacji cen transferowych za 2023 r.

Zgodnie z art. 23w ust. 1 PDOFizU i art. 11k ust. 1 PDOPrU, podmioty powiązane są obowiązane do sporządzania w postaci elektronicznej lokalnej dokumentacji cen transferowych za rok podatkowy, w terminie do końca dziesiątego miesiąca po zakończeniu roku podatkowego, w celu wykazania, że ceny transferowe zostały ustalone na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane.

Natomiast zgodnie z art. 23zf ust. 1 PDOFizU i art. 11t ust. 1 PDOPrU, podmioty powiązane:

1) obowiązane do sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych – w zakresie transakcji objętych tym obowiązkiem lub

2) realizujące transakcje kontrolowane określone w art. 11n pkt 1–2 lub 10–12

– składają naczelnikowi urzędu skarbowego właściwemu dla podatnika, w terminie do końca jedenastego miesiąca po zakończeniu roku podatkowego, informację o cenach transferowych za rok podatkowy, sporządzoną według wzoru dokumentu elektronicznego zamieszczonego w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Powyższe oznacza zatem, że w przypadku podmiotów powiązanych, których rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym, termin z art. 23w ust. 1 PDOFizU i art. 11k ust. 1 PDOPrU upływa z końcem października 2024 r. Natomiast termin, o którym mowa w art. 23zf ust. 1 PDOFizU i art. 11t ust. 1 PDOPrU upływa z końcem listopada 2024 r.

Zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej wzór:

1) TPR-P – jest właściwy w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych,

2) TPR-C – jest właściwy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Szczegółowy zakres danych i informacji oraz treść oświadczenia zawartych w informacji o cenach transferowych, wraz z objaśnieniami co do sposobu jej sporządzenia określa:

1) rozporządzenie MF z 29.8.2022 r. w sprawie informacji o cenach transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz.U. poz. 1923 ze zm.),

2) rozporządzenie MF z 29.8.2022 r. w sprawie informacji o cenach transferowych w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (Dz.U. poz. 1934 ze zm.).

 

Zwolnienie z kas rejestrujących – projekt nowego rozporządzenia

Zwolnienia przedmiotowe

W § 2 projektowanego rozporządzenia przewiduje się, analogicznie jak w rozporządzeniu z 2023 r., zwolnienie dla czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia. Katalog czynności wymienionych w załączniku nie ulegnie zasadniczo zmianom. Wśród czynności wymienionych w załączniku nie znalazły się jednak czynności takie jak:

1) dostawa towarów przy użyciu urządzeń służących do automatycznej sprzedaży, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar,

2) świadczenie usług przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w:

a) bilonie lub banknotach, lub

b) innej formie (bezgotówkowej), jeżeli z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę lub czynność jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności zapłata dotyczyła,

które korzystały ze zwolnienia przedmiotowego w związku z poz. 39 i 40 załącznika do rozporządzenia z 2023 r. Wyłączenie z przedmiotowych zwolnień tych czynności powinno przyczynić się do uszczelnienia prowadzenia ewidencji. Proponowana zmiana jest odpowiedzią zarówno na postulaty rynku jak również sygnały o nieprawidłowościach w wykazywaniu wielkości sprzedaży przez organy kontrolne.

Natomiast w załączniku dodano czynności (dostawę towarów i świadczenie usług) dokonywane przez podatników bez siedziby w Polsce, którzy korzystają ze zwolnienia podmiotowego z VAT (tzw. unijne zwolnienie podmiotowe) na podstawie art. 113a VATU. Procedura tego zwolnienia unijnego wynika z dyrektywy Rady (UE) 2020/285, która ma zostać zaimplementowana do krajowego porządku prawnego do 31.12.2024 r. i zacznie obowiązywać od 1.1.2025 r. Dodanie wyłączenia z obowiązku fiskalizacji podatników rozliczających się w procedurze SME w Polsce wprowadza się z uwagi na ograniczenia technologiczne. Kasy rejestrujące obecnie funkcjonujące na rynku i posiadające homologację Głównego Urzędu Miar nie posiadają funkcjonalności pozwalającej na wprowadzenie numeru identyfikacji podatkowej NIP innego niż polski NIP. Podmioty korzystające ze zwolnienia na podstawie art. 113a VATU, zgodnie z wymogami dyrektywy implementowanymi do polskich przepisów o VAT, będą posługiwać się numerem NIP z sufiksem EX, co uniemożliwi korzystanie z kas rejestrujących z uwagi na warunki techniczne. Podobne wyłączenia funkcjonują w odniesieniu do podmiotów rozliczających się w Polsce w innych procedurach szczególnych, tj. o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7 VATU. Projektowane wyłączenie obejmie podatników bez siedziby działalności w Polsce, którzy zdecydują się na wybór zwolnienia podmiotowego z VAT (unijne zwolnienie podmiotowe). Po potwierdzeniu przez Polskę możliwości korzystania ze zwolnienia na terytorium kraju przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej, podatnik taki zostanie zidentyfikowany na potrzeby zwolnienia przez państwo członkowskie jego siedziby działalności gospodarczej (otrzyma w swoim państwie numer zawierający sufiks EX na potrzeby zwolnienia w Polsce).

W ramach przyznanego prawa do zwolnienia podatnik będzie miał obowiązek składania, w państwie członkowskim siedziby działalności gospodarczej, informacji/raportów kwartalnych, po każdym zakończonym kwartale w zakresie osiąganych w danym kwartale obrotów we wszystkich państwach członkowskich UE.

Oznacza to, że podatnicy mający siedzibę działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim niż RP, pomimo że będą wyłączeni z obowiązku ewidencjonowania sprzedaży na kasie rejestrującej, będą raportować kwartalnie o dokonanych w danym kwartale dostawach towarów i świadczonych usługach na terytorium Polski. W konsekwencji pozwoli to na weryfikację rozliczeń tych podatników. Należy przy tym podkreślić, że polskie organy podatkowe będą pozyskiwać na bieżąco informacje kwartalne o transakcjach podatnika dokonanych w kwartale na podstawie przepisów rozporządzenia (UE) nr 904/2010. W odniesieniu do tych podatników organy podatkowe będą dysponowały innymi niż kasy rejestrujące narzędziami weryfikacji wielkość dokonanej sprzedaży.

Wskazanego obowiązku raportowania kwartalnego nie będą mieli natomiast podatnicy korzystający ze zwolnienia podmiotowego z VAT wyłącznie w państwie członkowskim, w którym posiadają siedzibę działalności gospodarczej. Oznacza to, że w przypadku podatników zwolnionych podmiotowo z VAT prowadzących działalność gospodarczą wyłącznie na terytorium Polski obowiązek raportowania kwartalnego nie wystąpi. Tym samym dla nich pozostaje obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Zwolnienia podmiotowe

W § 3 projektu rozporządzenia zamieszczono katalog zwolnień podmiotowych i podmiotowo-przedmiotowych wynikających z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży. Proponuje się utrzymanie na dotychczasowym poziomie kryterium wartości sprzedaży, tj. 20 000 zł dla podmiotów kontynuujących, jak i dla rozpoczynających działalność gospodarczą (dla tych ostatnich liczone w proporcji do okresu wykonywania czynności dostawy towarów lub świadczenia usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych w danym roku podatkowym).

Odnosząc się do zwolnień podmiotowo-przedmiotowych, utrzymano system zwolnień u podatników, u których udział wartości dostaw towarów i świadczonych usług wymienionych w części I załącznika do rozporządzenia w wartości sprzedaży z działalności określonej w art. 111 ust. 1 VATU jest większy niż 80%.

W projektowanym § 3 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia utrzymano tytuł zwolnieniowy dla jednostek samorządu terytorialnego w zakresie czynności wykonywanych przez ich jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 2 pkt 1 ZasRozlVATU, które na dzień 31.12.2016 r. korzystały ze zwolnienia, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ZasRozlVATU, a także dla jednostek samorządu terytorialnego, jeżeli ich jednostki organizacyjne na dzień 31.12. 2016 r. korzystały ze zwolnienia z takiego obowiązku.

W projektowanym § 3 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia utrzymano regulację wyłączającą ze sprzedaży, o której mowa w § 3 ust. 1 rozporządzenia, czynności dostawy nieruchomości oraz dostawy towarów i świadczenia usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Powyższe pozwala eliminować sprzedaż, która niejako zaburza obraz (co do skali realizowanej działalności określonej w art. 111 ust. 1 VATU). W przeciwnym razie podatnik dokonujący jednorazowo zbycia np. nieruchomości „skonsumowałby” całą wartość sprzedaży uprawniającą go do korzystania ze zwolnienia.

W § 3 ust. 3 pkt 2 projektu rozporządzenia utrzymano regulację stanowiącą, że na potrzeby korzystania ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących, przy obliczaniu wartości sprzedaży nie uwzględnia się należnego podatku od towarów i usług. Jest to przepis uściślający, eliminujący wszelkie wątpliwości, które mogłyby się pojawić w sytuacji ustalania obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas.

Wyłączenia ze zwolnień przedmiotowych i podmiotowych

W § 4 projektu rozporządzenia zawarto katalog czynności, do których nie mają zastosowania zwolnienia określone w § 2 i § 3 rozporządzenia. Wykonanie tych czynności rodzi konieczność prowadzenia ewidencji sprzedaży (w stosunku do tych czynności bowiem nie stosuje się zwolnień, o których mowa w § 2 i § 3). W celu przeciwdziałania nadużyciom proponuje się utrzymanie nadal zasady wyłączenia ze zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących czynności, które były wymienione w § 4 rozporządzenia z 2023 r. Dodatkowo, mając na uwadze postulaty zgłaszane przez organy kontrolne KAS w projekcie rozporządzenia proponuje się rozszerzenie ww. katalogu poprzez objęcie bezwzględnym obowiązkiem prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących:

1) Dostawy:

a) wyrobów klasyfikowanych do CN 2404 i 8543 40 oraz wyrobów z konopi (rodzaj: Cannabis) klasyfikowanych do CN 1211, przeznaczonych do palenia lub do wdychania bez spalania,

b) wyrobów zawierających w swym składzie alkohol etylowy o objętościowej mocy powyżej 50% objętości, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, w tym rozpuszczalników, płynów odkażających, rozcieńczalników farb, płynów do odmrażania,

c) węgla, brykietu i podobnych paliw stałych wytwarzanych z węgla, węgla brunatnego, koksu i półkoksu, przeznaczonych do celów opałowych,

d) towarów przy użyciu urządzeń służących do automatycznej sprzedaży, które w systemie bezobsługowym przyjmują należność i wydają towar.

2) Świadczenie usług:

a) parkingu samochodów i innych pojazdów,

b) przy użyciu urządzeń, w tym wydających bilety, obsługiwanych przez klienta, które również w systemie bezobsługowym przyjmują należność w bilonie lub banknotach, lub innej formie (bezgotówkowej) – innych niż usługi mycia, czyszczenia samochodów i podobnych usług (PKWiU 45.20.30.0), które są już objęte bezwzględnym obowiązkiem ewidencjonowania.

Jednocześnie w zakresie świadczenia usług przy użyciu urządzeń objętych obowiązkiem prowadzenia ewidencji od pierwszej złotówki, w tym wydających bilety, wyłącza się usługi publicznego transportu zbiorowego.

Do czynności tych nie będą miały zastosowania tytuły zwolnieniowe wskazane w projekcie rozporządzenia. W przypadku wskazanych dostaw i usług obejmowanych na mocy projektowanego rozporządzenia bezwzględnym obowiązkiem ewidencjonowania wymienionych powyżej w pkt 1 lit. d oraz w pkt 2 lit. a oraz b, zasadne jest wprowadzenie stosownego okresu dostosowawczego, tak aby na rynku zapewnione były rozwiązania do montowania w urządzeniach samoobsługowych.

W projektowanym § 4 ust.1 pkt 1 lit. h–l rozporządzenia (lit. h oraz i w § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 2023 r.) odstąpiono od podawania kodów PKWiU w kategoriach dotyczących:

1) komputerów, wyrobów elektronicznych i optycznych oraz silników elektrycznych, prądnic i transformatorów (PKWiU ex 26 i ex 27.11),

2) sprzętu fotograficznego, z wyłączeniem części i akcesoriów do sprzętu i wyposażenia fotograficznego (PKWiU ex 26.70.1),

pozostawiając jedynie opis słowny na określenie dostaw objętych bezwzględnym obowiązkiem prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących bez wskazywania odpowiedniego kodu CN. Opisowe, zamiast kodów CN, wskazanie wyłączonych ze zwolnienia kategorii towarów uprości stosowanie tych przepisów. Podobne opisy funkcjonują już obecnie w rozporządzeniu z 2023 r. (przykładowo § 4 ust. 1 pkt 1 lit. k).

W załączniku do rozporządzenia zaproponowano natomiast przełożenie kodów PKWiU na kody CN w kategoriach dotyczących:

1) energii elektrycznej, paliw gazowych, pary wodnej, gorącej wody i powietrza do układów klimatyzacyjnych (PKWiU 35),

2) wody w postaci naturalnej (PKWiU 36).

Moment utraty zwolnienia

W § 5 rozporządzenia zawarto uregulowania określające moment utraty zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji. Generalnie utrzymano zasadę, że utrata prawa do zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji następuje po upływie dwóch miesięcy następujących po miesiącu, w którym wystąpiło zdarzenie uniemożliwiające korzystanie z danego tytułu zwolnieniowego. Utrzymano dotychczas obowiązujące uregulowania dotyczące utraty prawa do zwolnienia dla podatników korzystających ze zwolnienia podmiotowego i podmiotowo-przedmiotowego.

Zawarto również uregulowanie stanowiące o tym, że w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1, zwolnienie to traci moc z chwilą wykonania czynności, o której mowa w § 4 ust. 1. W przypadku bowiem wykonywania przedmiotowych czynności, dla których obowiązek prowadzenia ewidencji powstaje jednocześnie z chwilą ich wykonania, uzasadniona jest utrata mocy zwolnienia z tytułu limitu wartości sprzedaży, z chwilą ich wykonania (kontynuacja obecnego rozwiązania). Zapis ten nie powoduje rozszerzenia prawa do zwolnienia dla podatników korzystających ze wszystkich rodzajów zwolnień, zarówno podmiotowych, jak i podmiotowo-przedmiotowych, ponieważ generalna zasada wyłączająca wszystkie tytuły zwolnieniowe wynika z § 4, natomiast ten przepis ma jedynie charakter szczególny i zgodny z przyjętą zasadą ogólną. Regulacja ta nie zmienia stanu prawnego dotychczas obowiązującego.

W § 4 ust. 3 projektu zawarto regulacje, analogiczne jak w rozporządzeniu z 2023 r., stanowiące doprecyzowanie mogących się zrodzić wątpliwości związanych z ewentualnym ustaleniem przez podatników terminu rozpoczęcia prowadzenia ewidencji sprzedaży.

Przepisy przejściowe

Przepisy § 6 i 7 projektowanego rozporządzenia zawierają regulacje przejściowe w zakresie stosowania przez podatników zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji.

Zgodnie z § 6 ust. 1 projektowanego rozporządzenia podatnicy, którzy przestali spełniać warunki do zwolnienia z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przed dniem wejścia w życie rozporządzenia z 2023 r., w celu rozpoczęcia prowadzenia ewidencji przy użyciu kasy rejestrującej stosują terminy określone w rozporządzeniu z 2023 r.

W § 6 ust. 2 rozporządzenia zawarto uregulowanie, zgodnie z którym, jeśli podatnik rozpoczął prowadzenie ewidencji czynności wymienionych w poz. 39 lub 40 załącznika do rozporządzenia z 2023 r. (dostawa towarów i świadczenie usług przy zastosowaniu automatów), zwolnienia, o którym mowa w § 2, w zakresie tych czynności, nie stosuje się. W odniesieniu do pozostałych czynności wymienionych w załączniku podatnik może skorzystać ze zwolnienia.

Przepis § 6 ust. 3 projektowanego rozporządzenia stanowi z kolei, że podatnicy, którzy przed dniem 1.1.2025 r. byli obowiązani do ewidencjonowania lub przestali spełniać warunki do zwolnień o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia z 2023 r. – z tytułu wartości sprzedaży, nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1.

Analogiczne rozwiązanie zastosowano również w § 6 ust. 4 projektowanego rozporządzenia, tj. podatnicy, którzy przed 1.1.2025 r. przestali spełniać warunki do zwolnień, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 3 i 4 rozporządzenia z 2023 r., nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 3.

W § 7 ust. 1 uregulowano zasady stosowania zwolnień dla podatników dokonujących określonych czynności, które tracą zwolnienia na mocy regulacji projektowanego rozporządzenia.

W okresie przejściowym, tj. od 1.1.2025 r. do 31.12.2025 r., zarówno podatnicy, którzy kontynuują lub rozpoczynają dostawę towarów lub świadczenie usług, objętych do 31.12.2024 r. zwolnieniem z obowiązku prowadzenia ewidencji na podstawie § 2 ust. 1 rozporządzenia z 2023 r. (poz. 39 i 40 załącznika do rozporządzenia z 2023 r.), jak i podatnicy, którzy rozpoczynają w tym okresie dostawy towarów lub świadczenie usług wskazane powyżej – nie będą obowiązani do ich ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących. Zgodnie bowiem z § 7 ust. 1 rozporządzenia w przypadku podatników, którzy w okresie od 1.1.2025 r. do 31.12.2025 r. kontynuują lub rozpoczynają dostawę towarów lub świadczenie usług, które do 31.12.2024 r. były zwolnione z obowiązku ewidencjonowania na podstawie § 2 ust. 1, w związku z poz. 39 i 40 załącznika do rozporządzenia z 2023 r., dostawa tych towarów i świadczenie tych usług do 31.12.2025 r. są zwolnione z obowiązku ewidencjonowania.

W ust. 2 § 7 tegoż rozporządzenia okres przejściowy (zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji do 31.12.2025 r.) przewidziano dla podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1–4, którzy:

1) w okresie od 1.1.2025 r. do 31.12.2025 r. kontynuują lub rozpoczynają świadczenie usług parkingu samochodów i innych pojazdów,

2) przed 1.1.2025 r. zaprzestali świadczenia ww. usług, a następnie w okresie od 1.1.2025 r. do 31.12.2025 r. rozpoczną świadczenie tych usług.

Wejście w życie

W § 8 projektu przewiduje, że przepisy rozporządzenia wejdą w życie z dniem 1.1.2025r., z wyjątkiem regulacji dotyczących § 4 ust. 1 pkt 1 lit. w oraz pkt 2 lit. n i o oraz ust. 3 pkt 2 lit. e, dla których planuje się termin wejścia w życie z dniem 1.1.2026 r.

Źródło: https://legislacja.gov.pl/

Obowiązek badania rocznego sprawozdania finansowego osoby fizycznej

Treść art. 64 ust. 1 pkt 4 RachunkU wskazuje zakres podmiotów jednostek obowiązanych do obowiązkowego badania sprawozdań finansowych. Wśród „pozostałych” jednostek mieszczą się osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, które podlegają regulacjom ustawy o rachunkowości, tj. prowadzą księgi rachunkowe.

Dalej, regulacje wskazanego przepisu podają trzy warunki, których spełnienie przesądza o obowiązkowym badaniu rocznego sprawozdania finansowego. Już spełnienie dwóch z trzech warunków rodzi taki obowiązek. Do warunków tych zalicza się:

a) średnioroczne zatrudnienie w przeliczeniu na pełne etaty (co najmniej 50 osób),

b) suma aktywów bilansu na koniec roku obrotowego (równowartość w walucie polskiej co najmniej 2 500 000 euro),

c) przychody netto ze sprzedaży towarów i produktów oraz operacji finansowych za rok obrotowy (równowartość w walucie polskiej co najmniej 5 000 000 euro).

Z informacji zaprezentowanych w pytaniu wynika, że JDG przekroczyła w 2023 r. progi wskazane zarówno dla zatrudnienia, jak i dla przychodów netto ze sprzedaży. Tym samym wystąpi obowiązek badania rocznego sprawozdania finansowego za 2024 r.

Minimalne wynagrodzenie. Projekt nowej ustawy oraz płaca minimalna na 2025 rok

Prace legislacyjne dotyczące minimalnego wynagrodzenia

W czerwcu Rada Ministrów przedstawiła propozycję wysokości płacy minimalnej na 2025 r. W ramach prac w Radzie Dialogu Społecznego nie udało się osiągnąć porozumienia w tej sprawie, to oznacza, że Rada Ministrów będzie musiała samodzielnie w drodze rozporządzenia określić wysokość płacy minimalnej. Projekt rozporządzenia pojawił się na stronach rządowych z początkiem sierpnia. Proponowana w nim płaca minimalna ma wzrosnąć od stycznia 2025 r. do 4626 zł (obecnie wynosi 4300 zł) a minimalna stawka godzinowa do 30,20 zł (aktualnie jest 28,10 zł). Ostateczna decyzja musi zostać podjęta do 15.9.2024 r. Tymczasem w lipcu resort pracy przedstawił założenia do nowej ustawy o minimalnym wynagrodzeniu. W oparciu o te przepisy zostanie ustalona wysokość płacy minimalnej w 2026 r.

Implementacja przepisów UE do polskiego prawa

Projekt ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę ma na celu wdrożenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2041 z 19.10.2022 r. w sprawie adekwatnych wynagrodzeń minimalnych w Unii Europejskiej w zakresie minimalnego wynagrodzenia. Zgodnie z art. 17 ust. 1 dyrektywy, państwa członkowskie przyjmują środki niezbędne do wykonania tej dyrektywy do 15.11.2024 r.

Wdrożenie do prawa polskiego przepisów dyrektywy w zakresie minimalnego wynagrodzenia wymaga dokonania zmiany ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z 2002 r. Ministerstwo uznało, że najlepszym rozwiązaniem będzie przygotowanie nowej ustawy, która w części stanowić będzie powtórzenie obecnie obowiązujących przepisów ustawy o minimalnym wynagrodzeniu z 2002 r. Ponadto, w zakresie sankcji konieczna jest zmiana również Kodeksu pracy oraz Kodeksu karnego.

Założenia do nowej ustawy o minimalnym wynagrodzeniu
Projekt nowej ustawy o minimalnym wynagrodzeniu przewiduje między innymi uzupełnienie słowniczka, w stosunku do obecnie obowiązującej ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z 2002 r., o definicje nowych pojęć. Wyznaczenie RDS jako organu doradczego w kwestiach związanych z minimalnym wynagrodzeniem za pracę, w szczególności z jego ustalaniem i aktualizacją. Podkreślenie roli strony pracowników i strony pracodawców w sprawach związanych z minimalnym wynagrodzeniem za pracę i zaangażowanie ich na etapie ustalania i aktualizowania minimalnego wynagrodzenia za pracę. Podobnie jak dzisiaj określone mają być dwa terminy zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z projektem ustawy, gdy prognozowany na rok następny wskaźnik cen wynosi co najmniej 105% ustalane będą dwa terminy zmiany wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej, odpowiednio od dnia 1 stycznia i od dnia 1 lipca. Natomiast, w sytuacji, kiedy wskaźnik cen wynosi mniej niż 105% – ustala się jeden termin zmiany wysokości minimalnych gwarancji płacowych, czyli od dnia 1 stycznia.

W dalszej części założenia do ustawy przewidują coroczną procedurę ustalania minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej. Zgodnie z projektem, wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę będzie corocznie przedmiotem negocjacji prowadzonych w ramach RDS. Rada Ministrów przedstawiać będzie RDS do negocjacji propozycje wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę dla pracowników oraz minimalnej stawki godzinowej dla określonych umów cywilnoprawnych – w terminie do 15 czerwca każdego roku, czyli tak jak to ma miejsce obecnie. Negocjacje prowadzone będą przez 30 dni od dnia otrzymania propozycji i informacji. Jeżeli w tym terminie RDS nie uzgodni wysokości gwarancji płacowych, wówczas decyzje w tym zakresie podejmie Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. Ustalone przez Radę Ministrów wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej nie będą mogły być niższe niż zaproponowane RDS do negocjacji. Zgodnie z projektem ustawy Rada Ministrów, poza proponowaną na rok następny kwotą minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej, przedstawia RDS również szereg informacji o charakterze ekonomiczno-statystycznym. Ponadto w stosunku do obecnych przepisów przekazywana będzie również informacja o wartości referencyjnej oraz relacji propozycji wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku następnym do tej wartości. Dodatkowo, w roku aktualizacji zostanie również przekazana informacja o zastosowanej aktualizacji minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Projektowane przepisy gwarantują coroczny wzrost wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w stopniu nie niższym niż prognozowany na dany rok wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem. Jednocześnie, jeśli w roku negocjacji wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę jest niższa od połowy wysokości przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w I kwartale tego roku, gwarancja ta jest zwiększana dodatkowo o 2/3 prognozowanego wskaźnika realnego przyrostu PKB. W przypadku gdy w roku poprzednim rzeczywisty wzrost cen różnił się od prognozowanego, projekt przewiduje zastosowanie mechanizmu korygującego (zastosowanie wskaźnika weryfikacyjnego w odniesieniu do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w danym roku z tytułu różnicy pomiędzy rzeczywistym a prognozowanym wzrostem cen w roku poprzednim). W stosunku do obecnie obowiązującego mechanizmu, proponuje się doprecyzowanie obliczania wskaźnika weryfikacyjnego. Ustawa o minimalnym wynagrodzeniu z 2002 r. przewiduje, że wskaźnik weryfikacyjny otrzymuje się przez podzielenie wskaźnika cen w roku poprzednim przez prognozowany wskaźnik cen w roku poprzednim, w oparciu o który została określona propozycja wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę przekazana RDS do negocjacji.

Należy jednak zauważyć, że prognozowany wskaźnik cen w roku poprzednim, w oparciu o który została określona propozycja wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę przekazana RDS do negocjacji, może się różnić od prognozowanego wskaźnika cen w roku poprzednim, w oparciu o który została ustalona ostateczna wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę. W celu ustanowienia bardziej miarodajnego wskaźnika weryfikacyjnego, projekt ustawy przewiduje, aby był on obliczany przez podzielenie wskaźnika cen w roku poprzednim przez prognozowany wskaźnik cen w roku poprzednim, w oparciu o który została ustalona wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Należy mieć jednocześnie na uwadze, że projekt ustawy przewiduje, że w roku aktualizacji, przy ustaleniu wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, uwzględnia się także aktualizację minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Projekt zawiera również gwarancję utrzymania wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę na poziomie obowiązującym w roku negocjacji, w przypadku gdyby w wyniku analizy kryteriów, na podstawie których przeprowadzana jest aktualizacja minimalnego wynagrodzenia za pracę ustalono, że wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę w ostatnich latach wzrastała szybciej, niż wynikałoby to z analizowanych kryteriów.

Ma obowiązywać analogiczny jak obecnie obowiązujący sposób zaokrąglania przy dokonywaniu obliczeń dotyczących wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej. Przewidziano również ustalenie wartości referencyjnej, która będzie stosowana do oceny adekwatności wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Założenia przewidują aktualizację minimalnego wynagrodzenia za pracę co najmniej raz na 4 lata w oparciu o następujące kryteria:

Zgodnie z założeniami do ustawy, aktualizacji minimalnego wynagrodzenia za pracę będzie dokonywać Rada Ministrów mając na uwadze stanowiska lub opinie strony pracowników i strony pracodawców RDS. Zgodnie z procedurą uzgadniania minimalnego wynagrodzenia za pracę na rok następny, Rada Ministrów w roku aktualizacji będzie przedstawiała RDS propozycję minimalnego wynagrodzenia za pracę, która będzie już uwzględniała zastosowaną aktualizację minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Projektowane przepisy przewidują procedurę sprawozdawczości. Do Komisji Europejskiej, co 2 lata, będą przekazywane następujące dane statystyczne i informacje:

Dane statystyczne i informacje powinny być, w miarę ich dostępności, określone według płci, wieku, niepełnosprawności, wielkości przedsiębiorstwa i sektora.

W założeniach wskazano analogiczne, co do zasady, przepisy w zakresie minimalnej stawki godzinowej co przepisy art. 8a-8f ustawy o minimalnym wynagrodzeniu z 2002 r. Projekt ustawy przewiduje jedynie zmiany w zakresie:

Wprowadzone zostaną nowe sankcje w Kodeksie pracy oraz Kodeksie karnym. Projekt ustawy wprowadza nowy typ przestępstwa oraz nowy typ wykroczenia, które związane są z naruszeniem prawa pracownika do wynagrodzenia za pracę, a także przewiduje naliczanie odsetek za nieterminowe wypłacenie należnych pracownikom wynagrodzeń. Ponadto, projekt przewiduje podwyższenie sankcji za wykroczenia przeciwko prawom pracownika.

Kluczowe terminy

Ważne z perspektywy przyszłorocznej płacy minimalnej jest to, że nowe przepisy przewidują zachowanie mocy do 31.12.2025 r. rozporządzenia ustalającego wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz minimalnej stawki godzinowej w 2025 r. wydanego na podstawie art. 2 ust. 5 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę z 2002 r. Natomiast przepisy omawianego projektu ustawy będą miały zastosowanie do ustalenia wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2026 r.

Łączenie funkcji IOD z zadaniami związanymi z obsługą wniosków od sygnalistów

Organizowanie procesu przyjmowania i rozpatrywania zgłoszeń o nieprawidłowościach reguluje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1937 z 23.10.2019 r. w sprawie ochrony osób zgłaszających naruszenia prawa Unii oraz krajowa ustawa o ochronie sygnalistów.

Na gruncie przepisów ustawodawca nie odnosi się do zadań i kompetencji osób upoważnionych do obsługi wniosków od sygnalistów. Porusza jedynie kwestię stosownego upoważnienia, do przyjmowania i weryfikacji zgłoszeń wewnętrznych, podejmowania działań następczych oraz przetwarzania danych osobowych osób, mogą być dopuszczone wyłącznie osoby posiadające pisemne upoważnienie podmiotu prawnego. Osoby upoważnione są obowiązane do zachowania tajemnicy w zakresie informacji i danych osobowych, które uzyskały w ramach przyjmowania i weryfikacji zgłoszeń wewnętrznych, oraz podejmowania działań następczych, także po ustaniu stosunku pracy lub innego stosunku prawnego, w ramach którego wykonywały tę pracę.

Jeśli chodzi o uregulowanie tych kwestii w dyrektywie, to odnosi się ona do nich w szczególności w wymienionych niżej przepisach i motywach.

W motywie 74 dyrektywy wskazano, że w celu rozpatrywania zgłoszeń oraz w celu zapewnienia komunikacji z osobą dokonującą zgłoszenia, a także w celu prowadzenia we właściwy sposób działań następczych w związku ze zgłoszeniem, członkowie personelu właściwych organów, którzy są odpowiedzialni za rozpatrywanie zgłoszeń, powinni być specjalnie przeszkoleni, między innymi w kwestii mających zastosowanie przepisów o ochronie danych.

Natomiast w motywie 77 wskazano, że konieczne jest, aby członkowie personelu właściwego organu, którzy są odpowiedzialni za rozpatrywanie zgłoszeń, oraz członkowie personelu właściwego organu, którzy mają prawo dostępu do informacji przekazanych przez osobę dokonującą zgłoszenia, przestrzegali obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej i poufności przy przekazywaniu danych zarówno w ramach właściwego organu, jak i poza ten organ.

Z kolei w art. 12 ust. 4 dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie zapewniają, aby właściwe organy wyznaczyły członków personelu odpowiedzialnych za rozpatrywanie zgłoszeń, a w szczególności odpowiedzialnych za:

• przekazywanie wszystkim zainteresowanym osobom informacji na temat procedur dokonywania zgłoszeń;
• przyjmowanie zgłoszeń i podejmowanie działań następczych w związku z tymi zgłoszeniami;
• utrzymywanie kontaktu z osobą dokonującą zgłoszenia w celu przekazywania jej informacji zwrotnych i zwracania się, w razie potrzeby, o dalsze informacje.

Przepisy dyrektywy nie regulują natomiast kwestii łączenia zadań osób zajmujących się obsługą zgłoszeń z innymi zadaniami.

W takiej sytuacji administrator przed powierzeniem osobie pełniącej funkcję IOD innych zadań lub obowiązków (w tym przypadku polegających na przyjmowaniu zgłoszeń sygnalistów oraz prowadzeniu postępowań wyjaśniających) powinien dokonać starannej analizy w zakresie zapewnienia IOD właściwych warunków dla zachowania jego niezależności i prawidłowego wykonywania zadań. Ocena ta powinna być dokonana przy uwzględnieniu stosownych przepisów RODO oraz Wytycznych Grupy Roboczej Art. 29 dotyczących inspektorów ochrony danych (WP 243).

Zgodnie bowiem z art. 38 ust. 6 RODO IOD może wykonywać „inne zadania i obowiązki”. W dalszej części przepisu występuje jednak zastrzeżenie, iż „administrator lub podmiot przetwarzający zapewniają, by takie zadania i obowiązki nie powodowały konfliktu interesów”.

Konflikt interesów następuje, jeśli nie można pogodzić prawidłowego wykonywania zadań IOD z realizacją innych zadań, gdyż pomiędzy zadaniami występuje sprzeczność, uniemożliwiająca odpowiednią ich realizację. Konflikt interesów może być również rezultatem nadmiaru obowiązków przydzielonych do wykonania IOD, jeśli IOD musi wybrać między obowiązkami, jakie będzie realizował, a tymi, którym nie podoła z powodu braku czasu koniecznego na ich wykonanie.

Wymóg niepowodowania konfliktu interesów jest ściśle związany z wymogiem wykonywania zadań w sposób niezależny. Oznacza to, że IOD nie może zajmować w organizacji stanowiska, na którym określa się sposoby i cele przetwarzania danych. W powołanych wyżej Wytycznych dotyczących IOD wskazane zostały przykłady takich stanowisk. Należą do nich: stanowiska kierownicze (dyrektor generalny, dyrektor ds. operacyjnych, dyrektor finansowy, dyrektor ds. medycznych, kierownik działu marketingu, kierownik działu HR, kierownik działu IT), ale również niższe stanowiska, jeśli sprawujące je osoby biorą udział w określaniu celów i sposobów przetwarzania danych.

Ocena, czy w przypadku konkretnej osoby i wykonywanych przez nią zadań nie występuje konflikt interesów, powinna być dokonywana indywidualnie z uwzględnieniem konkretnych okoliczności. Oznacza to, że możliwość zaistnienia konfliktu powinna być stale monitorowana, ponieważ przyczyny zaistnienia takiego konfliktu mogą występować również w późniejszym czasie, po rozpoczęciu pełnienia funkcji przez IOD.

Administrator powinien przy tym uwzględnić m.in. następujące kryteria:

Odnosząc się do kryterium organizacyjnego należy zauważyć, że w przypadku jednoczesnego pełnienia funkcji IOD i wykonywania innych zadań wykluczone jest rozwiązanie, w którym osoba taka podlegałaby np. dyrektorowi departamentu, kierownikowi działu lub jakiejkolwiek innej osobie (np. dyrektorowi generalnemu urzędu publicznego), która nie jest najwyższym kierownictwem w rozumieniu art. 38 ust. 3 RODO.

Podsumowując należy wskazać, że administrator przed powierzeniem IOD wykonywania innych zadań powinien dokonać analizy, czy IOD będzie w stanie wykonywać prawidłowo swoje obowiązki. Nieprzeprowadzenie analizy w tym zakresie może w konsekwencji spowodować naruszenie przepisów o ochronie danych osobowych.

Na zakończenie warto zwrócić uwagę, że przewidziana w RODO zasada rozliczalności wymaga w szczególności, aby administratorzy wykazywali logikę, na której oparli swoje decyzje, i potrafili uzasadnić, dlaczego przyjęli określone rozwiązania.

Wiele informacji na temat obowiązków administratora określonych w art. 37 i 38 RODO, a także na temat kryteriów oceny, czy osoba pełniąca funkcję IOD może pełnić również inne funkcje i obowiązki można znaleźć w zakładce IOD na naszej stronie internetowej. Cennych wskazówek dostarczają też decyzje Prezesa UODO i innych organów nadzorczych UE, jako organów zobowiązanych doegzekwowania przestrzegania ww. przepisów (m.in. mowa o tym w art. 83 ust. 4 lit. a RODO).

Źródło: PUODO

Rozpoznanie transakcji trójstronnej przy zakupie towaru od kontrahenta z Czech

Wewnątrzwspólnotowym transakcjom trójstronnym (dalej jako „WTT”) zostały poświęcone art. 135–138 VATU. Polskie przepisy zostały przyjęte wskutek implementowania art. 141 dyrektywy 2006/112/WE.

Z powyższych przepisów wynika, że za WTT może zostać uznana taka transakcja, która spełnia następujące cechy:

1) w transakcji uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich;

2) transakcja trójstronna dotyczy dostaw tego samego towaru;

3) towar jest wydawany przez pierwszego z podatników bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym przyjmuje się, że dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim podatnikiem oraz drugim i ostatnim podatnikiem w kolejności, a zatem przepływ towaru jest oderwany od przepływu dokumentów (faktur);

4) towar jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego podatnika VAT lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z przedstawionego pytania wynika, że w transakcji bierze udział jedynie dwóch podatników (polski podatnik oraz czeski kontrahent). Zatem transakcja nie może zostać uznana za transakcję trójstronną, ponieważ brakuje trzeciego podmiotu (podatnika VAT zidentyfikowanego na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych).

Gotówka od gości weselnych bez podatku od darowizny

Wniosek o wydanie przez Dyrektora KIS interpretacji indywidualnej złożył podatnik, który w opisie stanu faktycznego wskazał, że w tym roku wraz z narzeczoną będzie brał ślub. Podatnik wraz z narzeczoną spodziewa się, że od gości weselnych otrzymają w prezencie gotówkę. Podatnik jest pewny, że otrzymana od gości gotówka nie przekroczy kwoty wolnej od podatku dla grupy podatkowej, w której się dany gość znajduje – suma darowizn od danego gościa z ostatnich pięciu lat także nie przekroczy kwoty wolnej od podatku. Jako, iż będą to prezenty, podatnik wraz z narzeczoną nie chcą wymagać od gości, by przelewali pieniądze na konto bankowe a w trakcie ślubu podarowali jedynie potwierdzenia transakcji lub pokwitowania przelewów.

Podatnik chciał zatem wiedzieć czy w opisanym przez niego zdarzeniu przyszłym wystąpi obowiązek zapłaty podatku od darowizny lub obowiązek jej zgłoszenia do właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Zdaniem podatnika, jeżeli sumaryczna kwota darowizn z ostatnich pięciu lat od poszczególnego gościa nie przekroczy kwoty wolnej od podatku dla danej grupy podatkowej, w której się gość znajduje, to nie powstaje obowiązek zapłaty podatku od darowizny ani potrzeba zgłoszenia darowizny. Udokumentowanie otrzymanej gotówki można wykonać w formie tabeli z imieniem i nazwiskiem gościa, grupy podatkowej/stopniem pokrewieństwa oraz otrzymaną kwotę.

Dyrektor KIS uznał zdanie podatnika za prawidłowe i wskazał, że opisane we wniosku nabycie przez podatnika gotówki w prezencie od gości weselnych nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn i nie będzie wiązało się z żadnym obowiązkiem zgłoszenia tego nabycia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego – jeżeli istotnie wartość darowizn doliczona do wartości majątku nabytego dotychczas od tej samej osoby (gościa weselnego) w roku, w którym nastąpiło ostatnie nabycie, i w okresie 5 lat poprzedzających ten rok nie przekroczy kwot określonych w art. 9 ust. 1 PodSpDarU.

Asystent księgowego prowadzący działalność nierejestrowaną

Zwolnienie ze szkolenia okresowego bhp pracownika biura rachunkowego

Stosownie do postanowień art. 237³ § 2 KP pracodawca jest obowiązany zapewnić przeszkolenie pracownika w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy przed dopuszczeniem go do pracy oraz prowadzenie okresowych szkoleń w tym zakresie. Szczegółowe zasady organizowania i przeprowadzania powyższych szkoleń określone zostały w przepisach rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z 27.7.2004 r. w sprawie szkolenia w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz.U. Nr 180, poz. 1860 ze zm.).

W myśl § 6 SzkolBHPR szkolenia z dziedziny bhp prowadzone są jako szkolenia wstępne i szkolenia okresowe.

Szkolenie wstępne, na które składa się instruktaż ogólny oraz instruktaż stanowiskowy, powinno odbyć się przed dopuszczeniem pracownika do pracy, natomiast częstotliwość przeprowadzania szkoleń okresowych pracodawca ustala po konsultacji z pracownikami lub ich przedstawicielami – respektując zarazem wytyczne wynikające z § 15 ust. 1 i 2 SzkolBHPR. Oznacza to, że szkolenia okresowe powinny się odbywać nie rzadziej niż:

1) co roku dla stanowisk, na których wykonywane są prace szczególnie niebezpieczne,

2) co 3 lata dla stanowisk robotniczych,

3) co 5 lat dla stanowisk kierowniczych, inżynieryjno-technicznych, pracowników służby bhp i innych osób wykonujących zadania tej służby, a także pozostałych stanowisk, których charakter pracy wiąże się z narażeniem na czynniki szkodliwe dla zdrowia, uciążliwe lub niebezpieczne albo z odpowiedzialnością w zakresie bhp,

4) co 6 lat dla stanowisk administracyjno-biurowych.

Należy przy tym dodać, że pierwsze szkolenie okresowe powinno się odbyć w ciągu do 6 miesięcy od momentu rozpoczęcia pracy przez osobę zatrudnioną na stanowisku kierowniczym lub 12 miesięcy w przypadku pozostałych pracowników.

Trzeba podkreślić, że pierwsze szkolenie okresowe powinno odbyć się w ciągu do 6 miesięcy od momentu rozpoczęcia pracy przez osobę zatrudnioną na stanowisku kierowniczym, lub 12 miesięcy w przypadku pozostałych pracowników.

Ponadto, z dniem 1.1.2019 r. weszła w życie ustawa z 9.11.2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (Dz.U. poz. 2244), która znowelizowała przepisy Kodeksu pracy m.in. w zakresie szkoleń okresowych pracowników. Zmiany polegają na tym, że szkolenie okresowe nie są wymagane w przypadku pracowników zatrudnionych na stanowiskach administracyjno-biurowych, gdy rodzaj przeważającej działalności pracodawcy w rozumieniu przepisów o statystyce publicznej znajduje się w grupie działalności, dla której ustalono nie wyższą niż trzecia kategorię ryzyka w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, chyba że z oceny ryzyka zawodowego, o której mowa w art. 226 pkt 1 KP, będzie wynikało, że jest to konieczne.

Mając na uwadze powyższe, z uwagi na to, że tego typu działalność należy do 3 kategorii ryzyka, pracownicy biura rachunkowego zatrudnieni na stanowiskach biurowych, takich jak: księgowy, pomoc księgowa, technik rachunkowości – podlegają zwolnieniu ze szkolenia okresowego w dziedzinie bhp. Takiemu zwolnieniu nie podlega natomiast osoba kierująca pracownikami (kierownik), który powinien odbyć szkolenie okresowe na zasadach ogólnych.