Podatek minimalny
1. Wprowadzenie podatku minimalnego
W prowadzenie podatku minimalnego do PDOPrU nastąpiło 1.1.2022 r. i było tłumaczone jako uszczelnienie systemu podatkowego oraz miało na celu ograniczenie przerzucania dochodów do zagranicznych spółek o korzystniejszym poziomie opodatkowania. Jednak z uwagi na sytuację polityczno-gospodarczą (skutki pandemii, wojna na Ukrainie) zawieszono obowiązywanie przepisów dotyczących podatku minimalnego zawartych w art. 24ca PDOPrU do końca 2023 r.
Ustawą z 7.10.2022 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2022 r., poz. 2180) dodano art. 38ec do PDOPrU zgodnie z którym, podatnicy zobowiązani do zapłacenia podatku minimalnego zostali zwolnieni z tego obowiązku za okres od 1.1.2022 r. do 31.12.2023 r. (dotyczy to podatników, których rok podatkowy pokrywa się z rokiem kalendarzowym). Natomiast w przypadku roku podatkowego innego niż rok kalendarzowy, to zwolnienie obowiązuje, jeśli rok podatkowy rozpoczął się przed 1.1.2024 r., a zakończył się po 31.12.2023 r. (w takiej sytuacji zwolnienie obowiązuje do końca tego roku podatkowego). Ponadto ustawą nowelizującą wprowadzono zmiany w dotychczasowych regulacji dotyczących podatku minimalnego zawartych w art. 24ca PDOPrU.
2. Podatnicy podatku minimalnego
Podatek minimalny jest należny, co do zasady, w przypadku, gdy spółka poniesie stratę podatkową lub nie przekroczy 2% progu rentowności i może go zapłacić spółka będąca podatnikiem CIT (akcyjna, sp. z o.o., prosta spółka akcyjna, komandytowa, komandytowo-akcyjna, wybrane spółki jawne lub ich zagraniczne odpowiedniki, jeśli prowadzą działalność poprzez położony w Polsce zagraniczny zakład). Podatek ten obejmuje:
- podatników, którzy mają siedzibę lub zarząd na terytorium RP, przez co podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania,
- podatkowe grupy kapitałowe,
- podatników prowadzących działalność poprzez położony na terytorium RP zagraniczny zakład,
– którzy z działalności operacyjnej za dany rok podatkowy ponieśli stratę albo u których udział dochodu w przychodach nie przekroczył wysokości 2%.
3. Wyłączenia z podatku
Zgodnie z art. 24ca ust. 14 PDOPrU podatku minimalnego nie stosuje się m.in. do podatników:
- którzy rozpoczęli działalność oraz w kolejno następujących po sobie dwóch latach podatkowych, następujących bezpośrednio po tym roku podatkowym;
- będących przedsiębiorstwami finansowymi;
- jeżeli w roku podatkowym uzyskali przychody niższe o co najmniej 30% w stosunku do przychodów uzyskanych w roku podatkowym bezpośrednio poprzedzającym ten rok podatkowy;
- których udziałowcami, akcjonariuszami albo wspólnikami są wyłącznie osoby fizyczne i jeżeli podatnik nie posiada:
a) bezpośrednio lub pośrednio, więcej niż 5%: udziałów (akcji) w kapitale innej spółki lub ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną,
b) innych praw majątkowych związanych z prawem do otrzymania świadczenia jako założyciel (fundator) lub beneficjent fundacji, trustu lub innego podmiotu albo stosunku prawnego o charakterze powierniczym;
5) wchodzących w skład grupy co najmniej dwóch spółek, w której jedna spółka posiada przez cały rok podatkowy bezpośrednio lub pośrednio co najmniej 75% udział odpowiednio w kapitale zakładowym, kapitale akcyjnym lub udziale kapitałowym pozostałych spółek wchodzących w skład tej grupy, jeżeli:
a) rok podatkowy spółek obejmuje ten sam okres oraz
b) obliczony za rok podatkowy udział łącznych dochodów spółek w ich łącznych przychodach jest większy niż 2
– przy czym przy ustalaniu warunków, o których mowa w lit. a i b, uwzględnia się wszystkie spółki z grupy będące podatnikami o krajowej rezydencji podatkowej lub należące do PGK;
7) będących małymi podatnikami.
4. Podstawa opodatkowania
Stawka minimalnego podatku dochodowego od osób prawnych wynosi 10% podstawy opodatkowania.
Podstawę opodatkowania podatkiem minimalnym stanowi 1,5% przychodów podatnika (innych niż z zysków kapitałowych) oraz “nadmiernych” kosztów finansowania dłużnego i usług niematerialnych ponoszonych na rzecz podmiotów powiązanych. Podatnik będzie mógł też wybrać uproszczony sposób obliczenia podstawy opodatkowania (art. 24ca ust. 3a PDOPrU), czyli stanowiącej kwotę odpowiadającą 3% wartości osiągniętych przez podatnika w roku podatkowym przychodów ze źródła przychodów innych niż z zysków kapitałowych. O wyborze takiego sposobu ustalania podstawy opodatkowania poinformuje w zeznaniu składanym za rok podatkowy, za który dokonał takiego wyboru.
Należy zauważyć, że ustawa nowelizująca w art. 24ca ust. 2 PDOPrU wprowadziła zmiany w sposobie wyliczania straty oraz udziału dochodów w przychodach poprzez dodatkowe wyłączenia:
- z kosztów podatkowych opłat z tytułu umowy leasingu, w tym odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego wykorzystywanego na podstawie umowy leasingu finansowego,
- z przychodów oraz kosztów podatkowych wartości należności handlowych zbywanych na rzecz podmiotów z branży faktoringowej,
- z kosztów podatkowych 20 proc. kosztów z tytułu wynagrodzeń i składek na ubezpieczenie społeczne oraz wpłat do pracowniczych planów kapitałowych,
- z kosztów podatkowych wzrostu wartości energii elektrycznej, cieplnej i gazu przewodowego w odstępach rocznych,
- wartości podatku akcyzowego (przy uwzględnieniu także obrotu wyrobami akcyzowymi), podatku od sprzedaży detalicznej, podatku od gier, opłaty paliwowej oraz opłaty emisyjnej.
Kwotę minimalnego podatku dochodowego podlegającą wpłacie będzie się pomniejszać o należny za ten sam rok podatkowy podatek obliczony na zasadach ogólnych. Odliczenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym za kolejno następujące po sobie 3 lata podatkowe, następujące bezpośrednio po roku, za który podatnik wpłacił minimalny podatek dochodowy. Jeśli rok podatkowy spółki jest równy kalendarzowemu, to pierwszym rokiem podatkowym za który spółka spełniająca ww. warunki zapłaci podatek minimalny będzie 2024 rok. Podatek ten będzie płacić do końca marca 2025 r.
Odpowiedź EROD w sprawie dobrowolnej inicjatywy dotyczącej plików cookie
Pismo Europejskiej Rady Ochrony Danych powstało w odpowiedzi na pytanie o zgodność inicjatywy Komisji Europejskiej w zakresie plików cookie z przepisami o ochronie danych, z którym zwróciła się ona do Rady 10 października. Komisja zwróciła się wtedy do Rady o sprawdzenie zgodności projektu z RODO oraz unijną Dyrektywą o prywatności i łączności elektronicznej. Projekt Komisji Europejskiej „cookie pledge initiative” został pozytywnie przyjęty przez Europejską Radę Ochrony Danych na grudniowym posiedzeniu.
Inicjatywa Komisji polega na zobowiązaniu się przez podmioty prowadzące strony internetowe do uproszczenia systemu zarządzania plikami cookie dla użytkowników stron internetowych. Ma to pomóc przeciwdziałać tak zwanemu „zmęczeniu plikami cookie”, czyli zjawisku polegającemu na wyrażaniu przez użytkownika zgody na pliki cookie losowo, a nie zgodnie z jego rzeczywistymi chęciami ze względu na nadmiar komunikatów o plikach cookie. EROD w swoim piśmie pochwala inicjatywę określając ją jako „pomagającą chronić podstawowe prawa i wolności osób fizycznych poprzez umożliwienie im dokonywania skutecznych wyborów i zwiększenie przejrzystości wobec użytkowników”. Jednym z ważniejszych postanowień inicjatywy Komisji w zakresie przeciwdziałania „zmęczeniu plikami cookie” jest wprowadzenie zasady, zgodnie z którą po odrzuceniu zgody na pliki cookie, nie powinno się jej ponownie wymagać przez rok.
Zdaniem EROD wdrożenie projektu Komisji Europejskiej może zapewnić użytkownikom serwisów internetowych każdorazowe otrzymywanie konkretnych informacji na temat sposobu przetwarzania ich danych osobowych, a także możliwych skutków wyrażenia zgody na używanie plików cookie przez administratora strony. Rada dodaje jednak, że samo przestrzeganie projektu Komisji nie będzie równoznaczne z pełną zgodnością działań z RODO i Dyrektywą o prywatności i łączności elektronicznej.
Źródła:
https://edpb.europa.eu/news/news/2023/edpb-cookie-pledge-initiative-should-help-protect-fundamental-rights-and-freedoms_en
https://edpb.europa.eu/our-work-tools/our-documents/letters/edpb-reply-commissions-initiative-voluntary-business-pledge_en
Jednorazowe działania mające znamiona mobbingu
Takie zachowania i działania kierownika mogłyby zostać zakwalifikowane jako mobbing, jeżeli nie byłyby jednorazowe, ale powtarzalne, długotrwałe. Można mówić tutaj o naruszeniu dóbr osobistych pracownika, naruszeniu przez kierownika obowiązków pracowniczych i odpowiedzialności przełożonego z tego tytułu.
Mobbing
Mobbing oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników.
Mobbing polega między innymi na wrogim i nieetycznym, systematycznie powtarzającym się zachowaniu, skierowanym wobec osoby, którego rezultatem jest psychiczne, psychosomatyczne i społeczne wyniszczenie pracownika, jest swoistym nękaniem uzewnętrzniającym się w relacjach interpersonalnych występujących w ramach wykonywanych obowiązków zawodowych. Można go również określić jako negatywne zachowania pracodawcy w sytuacjach pracy zawodowej, które wywołują wśród niektórych pracowników lęk, strach i długotrwałe obawy. Rozpowszechnianie plotek na temat pracownika, izolowanie go, blokowanie niezbędnych informacji związanych z wykonywaną pracą, przydzielanie zbyt łatwych lub zbyt trudnych zadań, ciągłe krytykowanie rezultatów pracy, czynienie bezosobowych aluzji, publiczne poniżanie, obrażanie, kierowanie ustnych pogróżek i gróźb pod adresem pracownika stanowią zachowania charakteryzujące działania mobbingowe (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 27.9.2012 r., III APa 28/12, Legalis).
Uporczywość
W opisanym przypadku zachowanie kierownika wypełnia część znamion mobbingu. Kpiny, wyśmiewanie itp. na spotkaniu pracowników mogą na pewno wywołać zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, poniżenie, ośmieszenie. Uznanie określonego zachowania za mobbing nie wymaga ani stwierdzenia po stronie mobbera działania ukierunkowanego na osiągnięcie celu (zamiaru), ani wystąpienia skutku. Wystarczy, że pracownik był obiektem oddziaływania, które według obiektywnej miary może być ocenione za wywołujące jeden ze skutków określonych w art. 943 § 2 ustawy z 26.6.1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1320 ze zm.; dalej: KP) (postanowienie Sądu Najwyższego z 31.1.2019 r., III PK 60/18, Legalis).
Dla zakwalifikowania go jednak jako mobbingu musi wystąpić element uporczywości, długotrwałości działania. W wyroku z 5.7.2013 r. (III APa 10/13, Legalis) SA w Gdańsku wskazuje, że Kodeks pracy kładzie nacisk na uporczywość i długotrwałość działań polegających na nękaniu lub zastraszaniu pracownika, jednak nie dookreśla precyzyjnie, jak długo zachowania takie muszą trwać, aby można je było nazwać mobbingiem, a nie tylko jednorazowym lub nawet kilkukrotnym niestosownym zachowaniem w stosunku do pracownika. Kwestię tę oceniać zatem należy indywidualnie w każdej sprawie, mając jednak na względzie powiązanie tych przesłanek z pozostałymi, w tym zwłaszcza przesłankami związanymi ze sferą psychiczną pracownika. Choć bowiem nawet jednorazowe naganne zachowanie w stosunku do pracownika może wywołać u niego złe samopoczucie, to jednak o skutkach w postaci długotrwałego wpływu na psychikę może być mowa dopiero przy zwielokrotnieniu tych działań. Działania mobbingowe muszą być przy tym na tyle intensywne i naganne, że przyczynią się do powstania u pracownika bardzo silnego odczucia zastraszenia i beznadziejności sytuacji. Co do długotrwałości działań mobbingowych podkreślenia wymaga, że poniżanie pracownika nawet przez jeden dzień może nosić znamiona mobbingu. Nie może to być jednak zachowanie jednorazowe, ale wielokrotne, mające miejsce jednego dnia działania zmierzające do wywołania skutków wskazanych w art. 943 § 2 KP.
Naruszenie obowiązku przestrzegania zasad współżycia społecznego
Nie oznacza to oczywiście, że zachowanie przełożonego może być akceptowane. Naruszony mógł zostać tutaj chociażby pracowniczy obowiązek przestrzegania w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego. Jeżeli zachowanie takie faktycznie miało miejsce, dojść mogło do nieposzanowania godności pracownika, można mówić także o przestępstwie zniesławienia (art. 212 § 1 ustawy z 6.6.1997 r. – Kodeks karny; t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1444 ze zm.).
Z całą pewnością sprawa powinna być zbadana. Niemniej jednorazowość tej sytuacji wyłącza możliwość kwalifikowania jej jako mobbingu. Pracownik nie może zatem skorzystać z roszczeń przysługujących ofiarom mobbingu. Jego ewentualne roszczenia opierać się mogą przede wszystkim na art. 23 i art. 24 ustawy z 23.4.1964 r. – Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.) oraz art. 111 KP.
Założenia do projektu ustawy o tzw. wakacjach od ZUS w wykazie prac Rady Ministrów
Dobrowolny ZUS
W kampanii wyborczej temat tzw. dobrowolnego ZUS albo tzw. wakacji od ZUS był jednym z postulatów do realizacji w kolejnych miesiącach. W ramach zapowiedzi pojawiały się pomysły od pełnej tzw. dobrowolności ZUS dla przedsiębiorców do tzw. wakacji od ZUS polegających na możliwości nieopłacania składek na ZUS przez jeden miesiąc w roku kalendarzowym. Na początku stycznia pojawiły się założenia do projektu ustawy, której celem będzie realizacja tego postulatu. W zaproponowanym kształcie miałyby zostać wprowadzone nawet trzy miesiące bez ZUS dla przedsiębiorców w roku kalendarzowym.
Jak wskazano w założeniach obciążenia publicznoprawne, w tym daniny publiczne, które spoczywają na przedsiębiorcach prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, są jednym z kluczowych problemów na jakie wskazują polscy przedsiębiorcy. Stale rosnące obciążenia z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne są wskazywane jako problem utrudniający prowadzenie własnego biznesu. Z uwagi na obciążenia przedsiębiorców w ostatnich latach ministerstwo wskazuje, że obserwuje rosnącą liczbę zawieszanych i zamykanych działalności gospodarczych. Rolą państwa jest prowadzenie dobrze wyważonej polityki gospodarczej, która z jednej strony będzie eliminowała albo też zmniejszała tego typu bariery, z drugiej zaś zapewniała bezpieczeństwo i stabilność finansów publicznych oraz uwzględniała względy sprawiedliwości społecznej.
Do trzech miesięcy wakacji od ZUS
Odpowiedzią Ministerstwa Rozwoju i Technologii na rosnące obciążenia publicznoprawne przedsiębiorców będzie instytucja tzw. wakacji składkowych. Przewiduje ona, że każdy przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, może poinformować Zakład Ubezpieczeń Społecznych o zamiarze niepodlegania pod obowiązkowe ubezpieczenia społeczne, a także o nieopłacaniu składek na Fundusz Pracy i Fundusz Solidarnościowy w wymiarze do 3 miesięcy kalendarzowych w ciągu roku kalendarzowego. Po upływie okresu (lub okresów) niepodlegania ponowne objęcie obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi następować będzie automatycznie i nie będzie wymagało osobnego zgłoszenia.
Korzystanie z rozwiązania nie będzie miało wpływu na uprawnienie do zasiłku chorobowego – o ile składki na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe były opłacane przez minimalny, wskazany w przepisach okres 90 dni. Przewidziane w projekcie rozwiązanie będzie dobrowolne i skierowane do wszystkich przedsiębiorców prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą niezależnie od formy rozliczania podatku dochodowego. Wprowadzona ulga polegająca na okresowym obniżeniu kosztów prowadzenia działalności gospodarczej przyczyni się do odciążenia finansowego przedsiębiorców. Rozwiązanie ma na celu ograniczenie skali zawieszania i zamykania działalności gospodarczych.
Zakup paliwa za granicą a rozliczenia podatkowe
Wydatek na zakup paliwa dokonany za granicą może być udokumentowany paragonem i na tej podstawie zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. VAT zapłacony za granicą można odzyskać przez złożenie formularza VAT–REF.
W przypadku dokonywania zakupu paliwa za granicą, inaczej niż w sytuacji gdy jest ono kupowane w kraju, wydatki mogą być dokumentowane paragonami lub dowodami kasowymi (§ 13 ust. 5 PodKsPiRR). W takiej sytuacji paragon musi zawierać datę i stempel (oznaczenie) jednostki wydającej go oraz określać ilość, cenę jednostkową oraz wartość, za jaką dokonano zakupu. Na odwrocie paragonu podatnik uzupełnia jego treść, wpisując swoje nazwisko (nazwę zakładu), adres oraz rodzaj (nazwę) zakupionego towaru.
Kosztami uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej mogą być te wydatki, które zostały poniesione w celu osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie zostały wymienione w art. 23 PDOFizU w wykazie wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów. Oczywiście wydatek musi też zostać odpowiednio udokumentowany. Jeśli więc w przedstawionym przypadku mamy do czynienia z zakupem paliwa dokonanym we wskazanym celu, to podatnik może rozliczyć poniesiony koszt jako koszt uzyskania przychodów, bo wydatek został prawidłowo udokumentowany, a paliwo nie znajduje się w katalogu wyłączeń z kosztów.
Jeżeli zakup paliwa był dokonany do firmowego samochodu osobowego, to w kosztach można ująć 75% wartości paragonu netto, a jeżeli do samochodu prywatnego, to 20%. Przeliczenia na złotówki należy dokonać po średnim kursie NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.
Zakup paliwa za granicą jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług w kraju nabycia. Jak wynika z interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS (0111-KDIB3-3.4012.21.2017.1): Dostawa towaru była dokonana w momencie zatankowania paliwa na stacji benzynowej. Skoro nie wystąpiło przemieszczenie towaru (paliwa) do Polski, nabycie paliwa, zużytego następnie w trakcie eksploatacji pojazdu nie będzie stanowiło WNT ani importu.
Co za tym idzie, podatnik nie ma prawa do odliczenia VAT naliczonego z tytułu dokonanego zakupu. Może jednak odzyskać VAT zapłacony za granicą poprzez złożenie formularza VAT–REF.
Zmiany w zasiłku chorobowym
Zmiany w zasiłku chorobowym
Rada Ministrów będzie pracowała nad wprowadzeniem nowych zasad wypłacania zasiłku chorobowego. Zgodnie z nową propozycją będzie on płacony przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych od pierwszego dnia nieobecności w pracy. Rada Ministrów w dniu 9.1.2024 r. prowadziła dyskusję na temat kierunku zmian i prac legislacyjnych, których celem jest wdrożenie takiej zmiany. Rozwiązania dotyczące nowych zasad wypłacania zasiłku chorobowego mają obowiązywać od przyszłego roku.
Najważniejsze założenia proponowanych zmian przewidują, że świadczenie chorobowe pracownika lub pracownicy będzie wypłacane przez ZUS już od pierwszego dnia pobytu na L4. Obecnie, do 33 dni w roku, za pobyt pracownika na zwolnieniu lekarskim płaci pracodawca. Natomiast w przypadku pracowników, którzy ukończyli 50. rok życia, pracodawca płaci do 14 dni.
Zmiany w kierownictwie ZUS
Również w dniu 9.1.2024 r. Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej złożyła na ręce Prezesa Rady Ministrów wniosek o odwołanie prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Gertrudy Uścińskiej z zajmowanego stanowiska. Zgodnie z informacją przekazaną przez Prezesa Rady Ministrów wniosek został podpisany a nazwisko nowej osoby, która będzie prezesem ZUS poznamy w kolejnym tygodniu.
Możliwość zaliczenia licencji do oprogramowania SAP do WNiP
Kluczowym w opisanej sytuacji jest weryfikacja nabytej licencji z perspektywy wymogów PrAut, tj. zakładając spełnienie wskazanych wymogów, można stwierdzić, że jednostka nabywa licencję na program komputerowy, a nie np. prawo do korzystania z programu komputerowego z ograniczonym prawem nabywcy do korzystania z oprogramowania określonym w art. 75 PrAut.
Zakładając spełnienie przesłanek dla uznania nabycia za zakup licencji, to regulacje RachunkU wskazują, że wartość niematerialna i prawne to m.in. prawo majątkowe, do których zalicza się np. licencje na programy komputerowe. Z opisu przedstawionego w pytaniu wynika, że będzie to osobna – niezależna od SAP – licencja na oprogramowanie, zatem nie ma przeszkód, aby uznać ja za wartość niematerialną i prawną pod warunkiem spełnienia pozostałych wymogów określonych definicją z art. 3 ust. 1 pkt 14 RachunkU, jak np. przewidywany okres użytkowania dłuższy niż rok.
W zakresie regulacji PDOPrU ponownie zakładając spełnienie wskazanych powyżej wymogów PrAut, licencje na oprogramowania komputerowe wchodzą w zakres przepisów o amortyzacji, zatem mogą być uznane za wartość niematerialną i prawną.
Z kolei koszty analizy (przedwdrożeniowej), jako niestanowiące wartości licencji, mogą być rozliczane w czasie, w formie międzyokresowych rozliczeń kosztów czynnych lub biernych (jeżeli wykonanie usługi poprzedza otrzymanie faktury za usługę analizy). Natomiast koszty wdrożenia, zgodnie z zasadami ustalania wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, stanowią element, który powiększa cenę nabycia, ale tylko w kwocie poniesionej do dnia przekazania wartości niematerialnej i prawnej do używania.
Jako że nabywana licencja na oprogramowanie komputerowe będzie stanowiła osobną wartość niematerialna i prawną, to własność oprogramowania, do którego jest „dołączana”, zdaniem autora, nie ma znaczenia. Wymogi w tym zakresie nie wynikają również z regulacji prawnych będących w zakresie udzielanej odpowiedzi.
Uznanie licencji do oprogramowania za WNiP
Przepisy PrAut wskazują, że przedmiotem regulacji jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Ponadto w art. 2 PrAut jako przykład wskazuje się na programy komputerowe, a art. 74 ust. 1 PrAut wskazuje, że podlegają one ochronie jak utwory literackie. Zatem, dla uznania nabytej licencji na nakładkę do SAP za wartość niematerialną i prawną kluczowym jest weryfikacja zapisów umowy, tj. upewnienie się, że nabycie programu komputerowego wiąże się z jednoczesnym nabyciem praw autorskich lub licencji do tego programu, czego wymagają zapisy art. 16b ust. 1 pkt 4) oraz pkt 5) PDOPrU. Tym samym weryfikacja ma na celu wykluczenie, że nie mamy do czynienia z subskrypcją ze względu na ograniczenie praw do zakresu opisanego art. 57 PrAut. Warto podkreślić, że również umowa na korzystanie z utworu mieści się w definicji licencji opisanej w art. 41 ust. 2 PrAut, co znalazło swoje potwierdzenie w wyrokach sadowych, m.in. WSA w Gorzowie Wielkopolskim z 18.01.2017 r., I SA/Go 413/16 Legalis).
Powyższe jest aktualne również na gruncie przepisów RachunkU, ponieważ definicja wartości niematerialnych i prawnych, zawarta w art. 3 ust. 1 pkt 14) RachunkU również jako przykład tej kategorii wymienia prawa majątkowe w postaci licencji lub autorskich praw majątkowych.
Prawo do uznania za wartość niematerialną i prawną nabytego na własne potrzeby oprogramowania nabytego, jako zakup praw autorskich lub zakup licencji, wynika z zapisów art. 16b ust. 1 pkt 4 oraz pkt 5 PDOPrU oraz potwierdzone zostało m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 22.4.2022 r., 0111-KDIB1-3.4010.35.2022.5.BM.
Ewidencja księgowa kosztów analizy
W zakresie planowanych do poniesienia kosztów analizy, to – bazując na opisie zawartym w treści pytania – wydatki te w rachunkowości można rozliczać w czasie, ponieważ jednostka będzie osiągała korzyści ekonomiczne w dłuższym okresie.
Jeżeli usługi będą wykonywane przed otrzymaniem faktury za nie, a zapłata za usługi nastąpi po podpisaniu protokołu odbioru robót (usług), to wystąpią rozliczenia międzyokresowe bierne, które po otrzymaniu faktury rozliczającej całość usług, zmienią swój charakter w rozliczenia międzyokresowe czynne. Będą to rozliczenia międzyokresowe czynne, jeżeli jednostka opłaci wykonane usługi, a następnie będzie z nich korzystała w dłuższym okresie. Szczegółowe warunki dla rozliczania poniesionych wydatków w formie rozliczeń międzyokresowych biernych zawiera KSR nr 6 „Rezerwy, rozliczenia międzyokresowe bierne i zobowiązania warunkowe” dostępne na stronie Ministerstwa Finansów (https://www.gov.pl/web/finanse/krajowe-standardy-rachunkowosci).
Wydatki poniesione na analizę a koszty w CIT
Na gruncie regulacji CIT wydatki na analizy powinny być traktowane jako koszty pośrednie, co wynika z faktu, że spełniają przesłanki określone art. 15 PDOPrU, tj. ich związek z przychodami jest pośredni. Zdaniem autora, bazując na treści pytania, nie jest możliwym powiązanie wydatków na analizę sporządzaną przed wdrożeniem oprogramowania komputerowego z żadnym konkretnym przychodem jednostki. Takie podejście umożliwia również rozliczanie tych wydatków w czasie, w szczególności pomiędzy latami podatkowymi.
Rozliczenie wydatków na wdrożenie oprogramowania
W zakresie CIT wydatki na wdrożenie zostały wprost wymienione, tj. koszty dotyczące instalacji i uruchomienia programów komputerowych oraz systemów komputerowych podwyższają cenę nabycia stanowiącej podstawę dla określenia wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej. Analogicznie, w zakresie regulacji rachunkowości koszty te można uznać za składową ceny nabycia, która dotyczy zakupu i przystosowania składnika aktywów do stanu zdatnego do używania, a tym samym zaliczyć do wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej. Ponadto, art. 28 ust. 8 RachunkU wskazuje na konieczność uwzględnienia w cenie nabycia wartości niematerialnych i prawnych ogół kosztów poniesionych przez jednostkę za okres montażu, przystosowania, do dnia bilansowego lub przyjęcia do używania, co odpowiada sytuacji opisanej w pytaniu.
Rozliczenie wydatków na zakup nakładki lub aktualizacji oprogramowania
Wydatki na zakup nakładki lub – jak wskazano w pytaniu – aktualizacji użytkowanego oprogramowania nie stanowi modernizacji oprogramowania, ponieważ w pytaniu wskazano, że najpewniej jednostka nie ma ujętego oprogramowania SAP jako wartości niematerialnej i prawnej z racji subskrybowania oprogramowania oraz z powodu braku modernizacji wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z regulacjami RachunkU. Również regulacje PDOPrU nie przewidują ulepszenia wartości niematerialnych i prawnych (art. 16g ust. 13 PDOPrU). Tym samym nabycie licencji będzie stanowiło odrębną wartość niematerialną i prawną, która po spełnieniu wymagań RachunkU oraz PDOPrU (omówionych już powyżej) będzie przedmiotem amortyzacji. Wśród wymogów każdej ze wspomnianych ustaw nie znajduje się żądanie odnośnie własności innych programów komputerowych, ponieważ każdy składnik wartości niematerialnych i prawnych rozpatrywany jest odrębnie, indywidualnie.
Faktury ustrukturyzowane a formy płatności
Jeżeli kontrahent może dokonać zapłaty w różnej formie, tj. kartą lub gotówką, a z perspektywy sprzedawcy będzie to pobranie kurierskie, wówczas pole „FormaPłatności” w strukturze KSeF nie powinno być wypełniane. W takim przypadku należy uzupełnić pole „PlatnoscInna” i „OpisPlatnosci”.
Udzielając odpowiedzi na pytanie należy w pierwszej kolejności zastrzec, że „Element Platnosc struktury Fa”, w której wystawiane są faktury ustrukturyzowane ma charakter fakultatywny, tj. nie musi być uzupełniany przez wystawcę faktur. Jeżeli jednak wystawca zdecyduje się na jego uzupełnienie, wówczas dalsze pola zyskują charakter obligatoryjny. To jednak nie oznacza, że w każdym przypadku należy uzupełnić pole „FormaPłatności”. Otóż, niekiedy jest to niemożliwe ze względu na to, iż w takim polu należy wskazać wyłącznie jedną formę płatności. Jeżeli kontrahent podatnika może dokonać zapłaty w różnej formie, tj. dokonuje wyboru czy jest to kartą czy gotówką, a z perspektywy sprzedawcy będzie to pobranie kurierskie, wówczas nie należy uzupełniać pola „FormaPłatności” w strukturze „KSeF”. Przy czym, jeżeli wystawca odznaczył element „Platnosc”, wówczas musi uzupełnić pole „PlatnoscInna (1)” i „OpisPlatnosci (opis tekstowy)”.
Przygotowanie zawodowe młodocianych i ich wynagradzanie. Nowe założenia
Nowy rodzaj placówki – Branżowe Centrum Umiejętności
Konieczność nowelizacji rozporządzenia RM z 28.5.1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania (Dz.U. z 2018 r. poz. 2010 ze zm.) wynika ze zmian wprowadzonych do ustawy z 14.12.2016 r. – Prawo oświatowe (Dz.U. z 2023 r. poz. 900), na mocy ustawy z 30.8.2023 r. o zmianie ustawy – Prawo oświatowe oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r. poz. 2005), która wprowadziła do systemu oświaty nowy rodzaj placówki, tj. branżowe centrum umiejętności (BCU), umożliwiające uzyskanie i uzupełnienie wiedzy, umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub zmianę kwalifikacji zawodowych (art. 2 pkt 4 ustawy z 14.12.2016 r. – Prawo oświatowe, w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 1 ustawy z 30.8.2023 r.).
Dokształcanie teoretyczne młodocianych pracowników
Nowelizacja przedmiotowego rozporządzenia ma na celu dodanie w obowiązującym rozporządzeniu Rady Ministrów nowego rodzaju placówki wprowadzonego do systemu oświaty, tj. branżowego centrum umiejętności, do którego pracodawca będzie mógł kierować młodocianych zatrudnionych w celu przygotowania zawodowego. Jednym z zadań BCU jest realizacja turnusów dokształcania teoretycznego młodocianych pracowników (art. 117 ust. 2c pkt 3 ustawy – Prawo oświatowe), które jako wyspecjalizowane w danej dziedzinie jednostki systemu oświaty uzupełnią liczbę podmiotów uprawnionych do prowadzenia turnusów dokształcania teoretycznego młodocianych pracowników szczególnie w zawodach niszowych, w których występują problemy związane z miejscem organizacji i realizacji turnusu.
Nowelizacja ogólnopolskiego programu pomocowego w formie zwolnień z podatków lokalnych
W dniu 8.12.2023 r. Rada Ministrów przyjęła rozporządzenie zmieniające rozporządzenie Rady Ministrów z 9.1.2015 r. w sprawie warunków udzielania zwolnień z podatku od nieruchomości oraz podatku od środków transportowych, stanowiących regionalną pomoc inwestycyjną, pomoc na kulturę i zachowanie dziedzictwa kulturowego, pomoc na infrastrukturę sportową i wielofunkcyjną infrastrukturę rekreacyjną, pomoc na infrastrukturę lokalną, pomoc na rzecz regionalnych portów lotniczych oraz pomoc na rzecz portów. Rozporządzenie zostało opublikowane w Dz. U. z 2023 r. poz. 2765.
Rozporządzenie umożliwi kontynuację udzielania pomocy publicznej w formie zwolnień z podatków lokalnych na podstawie gminnych programów pomocowych podjętych w oparciu o zmienione rozporządzenie będące ogólnopolskim programem pomocowym. Znowelizowane rozporządzenie umożliwi udzielanie pomocy do końca 2026 r. bez konieczności notyfikacji pomocy Komisji Europejskiej.
Źródło: Ministerstwo Finansów
