Porozumienie o wykorzystaniu urlopu wypoczynkowego a 1 dzień przerwy pomiędzy umowami o pracę

Porozumienie o przeniesieniu urlopu na nową umowę

Zasadą jest, że w razie rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy pracodawca powinien rozliczyć się z pracownikiem z niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego i wypłacić mu ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop lub jego część. W drodze wyjątku jednak strony mogą postanowić o przeniesieniu urlopu „z jednej”, kończącej się umowy o pracę na „drugą”, gdy kolejna umowa o pracę zostanie zawarta bezpośrednio po rozwiązaniu lub wygaśnięciu poprzedniej umowy o pracę z tym pracodawcą. W takiej sytuacji wystarczy zawrzeć porozumienie o przeniesieniu urlopu nabytego podczas trwania „pierwszej” umowy na „drugą” umowę (art. 171 § 3 KP). Takie porozumienie powinno zostać dla celów dowodowych zawarte na piśmie i powinno trafić do części C akt osobowych pracownika jako dokument dotyczący niewypłacenia pracownikowi ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.

Warunek bezpośredniości umów

Porozumienie o przeniesieniu urlopu wypoczynkowego „z jednej umowy na drugą” w warunkach określonych w art. 171 § 3 KP jest wyjątkiem od zasady wypłacania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. A zatem – jako wyjątek – nie powinien być rozumiany w sposób rozszerzający, ale w sposób dokładni taki, jak wynika z przepisów. Kodeks pracy nie definiuje zwrotu „bezpośrednio”, jednak powszechnie przyjmuje się, że jednodniowa przerwa nie spełnia tego wymogu. Bezpośrednio oznacza bowiem „bardzo blisko”, „w chwili następującej po czymś lub poprzedzającej coś, krótko przed kimś lub po kimś”. Wymagane jest tu ścisłe następstwo czasowe. Cześć praktyków przyjmuje, że wymóg bezpośredniości jest zachowany, gdy pomiędzy dwoma umowami o pracę wprawdzie przypada przerwa, ale przerwa ta obejmuje dzień wolny od pracy, np. w święto lub nawet cały weekend (gdy praca jest wykonywana od poniedziałku do piątku). Dlatego też w mojej ocenie porozumienie o przeniesieniu urlopu z kończącej się umowy na kolejną, gdy pomiędzy jedną a drugą umową jest jeden dzień przerwy (środa) nie spełnia wymogu bezpośredniości i może okazać się ryzykowne.

 

Mieszane spółki jawne mają obowiązek złożyć CIT-15J

Podwyżka składki zdrowotnej dla ryczałtowców od 43 do 130 zł

Wysokość składki zdrowotnej dla przedsiębiorców

W 2022 r. zmianie uległ mechanizm rozliczania składki zdrowotnej dla przedsiębiorców w związku z tzw. Polskim Ładem. Po zmianach inaczej składkę zdrowotną opłacają przedsiębiorcy na ryczałcie, inaczej na podatku liniowym a inaczej przedsiębiorcy na karcie podatkowej.

Składka zdrowotna dla przedsiębiorców na podatku liniowym

Osoby prowadzące działalność gospodarczą i korzystające z podatku liniowego (19%) opłacają składkę zdrowotną licząc od swojego dochodu (4,9%) nie może być ona jednak niższa niż 9% liczone od płacy minimalnej. Od 1.1.2024 r. w związku ze wzrostem płacy minimalnej, wysokość składki zdrowotnej nie może być niższa niż 381, 78 zł.

 

Składka zdrowotna dla ryczałtowców w 2024 roku

W przypadku przedsiębiorców, którzy rozliczają się na zasadzie ryczałtu miesięczna składka zdrowotna wynosić będzie ryczałt kwotowy od 419,46 zł do 1258,39 zł miesięcznie w zależności od tego jaki roczny przychód będą mieli tacy przedsiębiorcy:

Średnie wynagrodzenie w przedsiębiorstwach za IV kwartał ubiegłego roku wyniosło 7767,85 zł. Dane GUS przełożą się na miesięczną składkę zdrowotną przedsiębiorców na ryczałcie w następujący sposób:

To oznacza wzrost w pierwszej kategorii o 43,30 zł, w drugiej kategorii o 72,18 zł, a w trzeciej kategorii o 129,91 zł miesięcznie w porównaniu do 2023 r. Należy pamiętać, że w tym przypadku istotny jest przychód w całym roku. W związku z tym, jeżeli przedsiębiorca będzie opłacał np. składkę zdrowotną w wysokości 699,11 zł (druga kategoria) a jego przychód w skali 2024 r. przekroczy 300 tys. zł, to będzie miał obowiązek dopłaty różnicy za każdy miesiąc.

Składka zdrowotna a karta podatkowa

Od 1.1.2022 r. nie jest już możliwe rozpoczęcie prowadzenia działalności na zasadzie karty podatkowej, natomiast wszystkie osoby, które posiadają kartę podatkową sprzed tego dnia nadal będą mogły ją kontynuować. Składka zdrowotna będzie w ich przypadku liczona jako 9% od minimalnego wynagrodzenia i w 2024 r. wynosić będzie 381 zł i 78 gr.

Dnia 31 stycznia 2024 r. upływa termin na złożenia informacji o cenach transferowych za 2022 r.

Przedłużono obowiązywanie obniżonych stawek VAT

Konieczność wydania nowego rozporządzenia związana była z tym, że rozporządzenie Ministra Finansów z 2.12.2022 r. w sprawie obniżonych stawek podatku od towarów i usług w roku 2023 – wydane na podstawie upoważnienia ustawowego zawartego w art. 146ee VATU, obowiązywało jedynie do końca roku 2023.

Obniżenie, w drodze rozporządzenia, w okresie od 1.1.2024 r. stawek podatku do wysokości 0%, 5% lub 8% dla dostaw niektórych towarów i świadczenia niektórych usług albo dla części tych dostaw lub części świadczenia usług oraz określania warunków stosowania obniżonych stawek możliwe jest na podstawie upoważnienia dla ministra finansów zawartego w art. 146ej VATU.

Zasadniczo, rozporządzenie jest kontynuacją wcześniejszych rozwiązań dotyczących stosowania stawek obniżonych VAT:

1) w zakresie stosowania stawki 0 % i 8% VAT; w szczególności utrzymano stosowanie stawek obniżonych do usług nabywanych za środki bezzwrotnej pomocy zagranicznej, usług transportowych, świadczonych na rzecz UE i jej organów oraz wybranych organizacji międzynarodowych, określonych urządzeń dla osób niewidomych i in.;

2) w zakresie kontynuacji czasowego stosowania stawek obniżonych, tj.:

Jak argumentowano w uzasadnieniu do rozporządzenia rozwiązania zawarte w rozporządzeniu zasadniczo były stosowane od 2004 r. na podstawie kolejnych rozporządzeń wykonawczych do VATU i uznano za zasadne ich kontynuowanie, czyli dalsze stosowanie stawek obniżonych w określonych obszarach objętych rozporządzeniem. Przyjęto więc utrzymanie do końca pierwszego kwartału 2024 r. obniżonej stawki VAT do wysokości 0% dla takich produktów pierwszej potrzeby, jak podstawowa żywność stanowi wyraz kontynuacji działań antyinflacyjnych rządu. Stawką 0% są objęte towary spożywcze wymienione w poz. 1-18 zał. nr 10 do VATU, tj. objęte przed 1.2.2022 r. stawką w wysokości 5%, a następnie w ramach tarczy antyinflacyjnej – od 1.2.2022 r. do 31.12.2023 r. stawką 0%.

Utrzymanie od 1.1.2024 r. obniżonej stawki VAT do wysokości 0% na produkty lecznicze, dotyczy wyłącznie tych dostaw towarów określonych w rozporządzeniu, dla których zakup jest finansowany ze środków pochodzących z rozpoczętych przed 17.5.2022 r. zbiórek publicznych organizowanych przez organizacje pożytku publicznego.

Rozporządzenie jest objęte prawem UE. Stosowanie stawki VAT w wysokości 0%, jak i 8% dla towarów i usług wymienionych w rozporządzeniu, jest zgodne z prawem UE. Jedynie stosowanie stawki VAT w wysokości 0% dla wskazanych w rozporządzeniu leków finansowanych ze zbiórek publicznych stanowi niestandardowe rozwiązanie nieznajdujące wprawdzie bezpośredniego umocowania w dyrektywie VAT. Jednak ministerstwo argumentuje, że ma ono jednak charakter przejściowy i wyjątkowy. Jest związane z potrzebą kontynuacji ochrony zdrowia publicznego w związku ze skutkami pandemii COVID-19.

Wypracowanie nadwyżki energii elektrycznej a powstanie przychodu do opodatkowania

 

Rozliczenia prosumentów energii elektrycznej, tj. nabywców energii, którzy korzystając z instalacji fotowoltaicznych odprowadzają energię do sieci firmy energetycznej cały czas budzą niepokój takich podmiotów. Zasadniczo jest to obawa uzasadniona, jednak na gruncie PIT prosumenci są w dość komfortowej sytuacji. Otóż, w ustawie normującej taką daninę ustawodawca podatkowy wprost wskazał, że jej regulacji nie stosuje się do przychodów wynikających z rozliczeń energii wytworzonej przez prosumenta energii odnawialnej, prosumenta zbiorowego energii odnawialnej i prosumenta wirtualnego energii odnawialnej, o których mowa w art. 4 ust. 11 pkt 2 OdnŹródłaEnU.

Wobec tego, osoba która jako prosument ma taki status, dokonuje takich rozliczeń i wypracowuje nadwyżki w rozliczeniu energii elektrycznej, nie uzyskuje z tego tytułu przychodu podatkowego, który musiałby być rozliczany z fiskusem.

 

Wymiar godzinowy urlopu po uzyskaniu orzeczenia o umiarkowanym lub znacznym stopniu niepełnosprawności

Opis sytuacji: Spółka zatrudnia pracownika w pełnym wymiarze czasu pracy na czas nieokreślony. Pracownik ten jest uprawniony do urlopu wypoczynkowego w wymiarze 26 dni. 1.1.2024 r. posiadał 5 dni zaległego urlopu wypoczynkowego za 2023 r., co sumarycznie daje mu 31 dni urlopu wypoczynkowego, a więc 248 godzin urlopu. Czy jeżeli pracownik otrzyma w ciągu roku orzeczenie o niepełnosprawności (umiarkowanego lub znacznego stopnia), to należy proporcjonalnie przeliczyć od tego dnia urlop na godziny zgodnie z nowym wymiarem czasu pracy (7 godzin)? Czy przy udzielaniu urlopu wypoczynkowego pulę urlopu ustalonego na 1 stycznia w wysokości 248 godzin pomniejszać o 7 godzin, tj. o wymiar czasu pracy osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności?

Przysługujący pracownikowi urlop wypoczynkowy wyrażany w dniach można udzielić jest w godzinach, przyjmując „przelicznik” za jeden dzień urlopu 8 godzin i następnie udzielając go w godzinach. W przypadku, gdy norma czasu pracy jest niższa, dzień urlopu mnożymy przez taką właśnie obniżoną normę. Przed udzieleniem urlopu rocznego dla osoby niepełnosprawnej o umiarkowanym lub znacznym stopniu, przeliczamy urlop na godziny przyjmując, że jeden dzień roboczy odpowiada normie czasu pracy tej osoby. W stosunku do osoby o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności jest to 7 godzin.

Od momentu zmiany normy czasu pracy należy rozliczać 1 dzień urlopu jako 7 godzin. Nie następuje bowiem w tym przypadku zmiana wymiaru czasu pracy – pracownik jest nadal zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, a obniżeniu nastąpiła jedynie norma czasu pracy. Przeliczenie godzinowe stosuje się zaś przy udzielaniu urlopu, a nie w momencie nabywania do niego prawa, a zatem nie można przyjąć jakiejś formy proporcjonalnego rozliczenia dla czasu bez orzeczenia i z orzeczeniem. Nie można także mówić o tym, że pracownik będzie w ten sposób stratny – udzielanie urlopu opierać się będzie nadal na liczbie godzin pracy wynikającej z normy czasu pracy obowiązującej pracownika.

 

Zawieszenie działalności a utrata prawa do estońskiego CIT 

Ryczałt od dochodów spółek (tzw. estoński CIT) został uregulowany w art. 28c i nast. PDOPrU.

W art. 28j PDOPrU zostały określone warunki, które powinna spełnić spółka chcąca skorzystać z opodatkowania estońskim CIT. Z żadnego z warunków nie wynika wprost zakaz zawieszania wykonywania działalności gospodarczej.

Z kolei w art. 28l PDOPrU został zawarty katalog przypadków, które powodują utratę prawa do opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek. Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie zostało wskazane wprost jako okoliczność prowadząca do utraty prawa do opodatkowania ryczałtem.

Z art. 22 i nast. PrPrzed wynika możliwość zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej – nie tylko przez osobę fizyczną prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą (wpisaną do CEIDG), lecz również przez przedsiębiorcę wpisanego do Krajowego Rejestru Sądowego.

Żadna z dotychczas wydanych indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie odnosi się do przypadku zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika korzystającego z ryczałtu od dochodów spółek.

Można przyjąć, że samo zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika objętego estońskim CIT nie prowadzi z mocy prawa do pozbawienia możliwości korzystania z ryczałtu od dochodów spółek. Wszystkie przesłanki prowadzące do utraty możliwości korzystania z estońskiego CIT zostały określone w katalogu zamkniętym, którego wykładnia rozszerzająca jest niedozwolona. Należy jednak zwrócić uwagę na jeden z warunków korzystania z ryczałtu od dochodów spółek, który odnosi się do minimalnego zatrudnienia przez podatnika.

Zgodnie z art. 22 PrPrzed przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na zasadach określonych w ww. PrPrzed, z uwzględnieniem przepisów dotyczących ubezpieczeń społecznych.

Natomiast stosownie do art. 23 ust. 2 PrPrzed przedsiębiorca wpisany do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej na okres od 30 dni do 24 miesięcy.

Należy także zwrócić uwagę na art. 28j ust. 1 pkt 3 PDOPrU, z którego wynika obowiązek spełnienia przez spółkę objętą ryczałtem od dochodów spółek przynajmniej jednego z wymogów odnoszących się do wielkości zatrudnienia:

1) spółka zatrudnia na podstawie umowy o pracę co najmniej 3 osoby w przeliczeniu na pełne etaty, niebędące udziałowcami, akcjonariuszami ani wspólnikami tego podatnika, przez okres co najmniej 300 dni w roku podatkowym, a w przypadku gdy rokiem podatkowym nie jest okres kolejnych dwunastu miesięcy kalendarzowych – przez co najmniej 82% dni przypadających w roku podatkowym lub

2) spółka ponosi miesięcznie wydatki w kwocie stanowiącej co najmniej trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz zatrudnionych na podstawie umowy innej niż umowa o pracę co najmniej 3 osób fizycznych, niebędących udziałowcami, akcjonariuszami ani wspólnikami tego podatnika, jeżeli w związku z wypłatą tych wynagrodzeń podatnik jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych lub płatnikiem składek określonych w SysUbSpołU lub ŚOZŚrPubU.

Z przywołanych przepisów wynika, że z jednej strony spółka może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej, jednakże nie może wówczas zatrudniać pracowników. Z drugiej zaś strony istnieje ryzyko, że spółka nie dotrzyma wymogu odnoszącego się do zatrudnienia określonej liczby pracowników przez określony czas, co w rezultacie może spowodować utratę prawa do korzystania z estońskiego CIT. Możliwa jest sytuacja, kiedy spółka zawiesi wykonywanie działalności gospodarczej na okres 30 dni, a w pozostałym okresie zostanie zachowany wymóg minimalnego zatrudnienia, który został określony w art. 28j ust. 1 pkt 3 PDOPrU.

Ponadto w doktrynie uważa się, że mimo braku możliwości zatrudniania pracowników w okresie zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej nie jest wykluczone zatrudnienie pracowników na innej podstawie, np. umowy o dzieło lub umowy zlecenia (M. Zdyb, G. Lubeńczuk, A. Wołoszyn-Cichocka, Prawo przedsiębiorców. Komentarz, Warszawa 2019, komentarz do art. 22, Legalis/el.; por. J. Nitkowska, Zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej, s. 8).

Jednocześnie w doktrynie został wyrażony pogląd, zgodnie z którym „(…) dający zlecenie, który zawiesił wykonywanie działalności gospodarczej, nie może korzystać ze świadczeń przyjmującego zlecenie w zakresie, w jakim stanowiłoby to przejaw wykonywania przez niego działalności gospodarczej” (M. Zdyb, G. Lubeńczuk, A. Wołoszyn-Cichocka, Prawo przedsiębiorców. Komentarz, komentarz do art. 22; podobnie na gruncie art. 14a SwobDziałGospU: A. Piszcz, Zawieszenie i wznowienie, s. 28–29).

Prawodawca nie wykluczył zatem możliwości zawierania umów cywilnoprawnych takich jak umowa o dzieło lub umowa zlecenia. Cytowany wcześniej art. 28j ust. 1 pkt 3 lit. b PDOPrU zawiera jedynie wymóg, aby podatnik objęty estońskim CIT ponosił miesięcznie wydatki w kwocie stanowiącej co najmniej trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz zatrudnionych na podstawie umowy innej niż umowa o pracę co najmniej 3 osób fizycznych, niebędących udziałowcami, akcjonariuszami ani wspólnikami tego podatnika, jeżeli w związku z wypłatą tych wynagrodzeń podatnik jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych lub płatnikiem składek na ubezpieczenia społeczne. Co istotne, prawodawca nie stawia wymogu, aby osoby świadczące usługi na podstawie umów cywilnoprawnych działały w takim zakresie, w jakim podatnik objęty estońskim CIT prowadzi działalność gospodarczą.

Podsumowując powyższe należy przyjąć, że samo zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej nie stanowi przesłanki prowadzącej do utraty prawa do korzystania z ryczałtu od dochodów spółek.

Jeżeli długość okresu zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej przez podatnika objętego estońskim CIT prowadzi do niespełnienia wymogu minimalnego zatrudnienia pracowników, który został określony w art. 28j ust. 1 pkt 3 lit. a PDOPrU, to wówczas spółka utraci prawo do korzystania z ryczałtu od dochodów spółek. Z zadanego pytania nie wynika długość okresu zawieszenia ani liczba pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, więc nie sposób sformułować jednoznacznej odpowiedzi.

Warto jednak zwrócić uwagę na kwestię zatrudniania osób na podstawie umów cywilnoprawnych. Jeżeli spółka korzystająca z estońskiego CIT zawiesi wykonywanie działalności gospodarczej, a spełnia wymóg określony w art. 28j ust. 1 pkt 3 lit. b PDOPrU, to wówczas prawdopodobnym jest, że spółka nie utraci prawa do korzystania z ryczałtu od dochodów spółek. Jednakże z uwagi na brak stanowiska Dyrektora KIS w tym zakresie warto wystąpić ze stosownym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Dofinansowanie pakietów medycznych nie rodzi skutków w VAT

 

Z pytania wynika, że obecnie pracodawca otrzymuje fakturę za pakiety medyczne, które są przekazywane pracownikom odpłatnie, czyli oni ponoszą ich koszty (przez wpłaty lub potrącenia z wynagrodzeń). Uzasadnia to zastosowanie art. 8 ust. 2a VATU, zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Pracodawca wykazując sprzedaż na rzecz pracowników powinien stosować zwolnienie z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19a VATU, który wymienia świadczenie usług, które zostały nabyte przez podatnika we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej od podmiotów korzystających ze zwolnień dla usług medycznych.

Natomiast nowy model ma polegać na tym, że pracodawca pokryje część zobowiązania z faktury za pakiety medyczne pracowników ze środków obrotowych, przez co odpłatność pracowników będzie mniejsza. Tego rodzaju dopłata nie stanowi czynności opodatkowanej VAT.

Również w nowym modelu pracodawca powinien wykazywać świadczenie usług zwolnionych na rzecz pracowników. Choć wydaje się, że ta wartość świadczenia wykazywana jako zwolniona powinna się zmniejszyć, to jednak organy podatkowe wskazują, że ze względu na art. 32 VATU należy wykazywać sprzedaż zwolnioną w wartości rynkowej, np. interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z 1.3.2022 r., sygn. 0111-KDIB3-2.4012.993.2021.1.AZ. Oznacza to, że sprzedaż zwolniona powinna być wykazywana w tej samej wysokości, czyli w wartości wskazane w fakturze dostawcy pakietów medycznych.

W kwestii stosowania kas rejestrujących możliwe jest zastosowanie zwolnienia z kas rejestrujących na podstawie §2 ust. 1 w zw. z poz. 34 załącznika do KasRejR, które obejmuje dostawę towarów i świadczenie usług przez podatnika na rzecz jego pracowników. Równocześnie, § 4 ust. 4 pkt 1 KasRejR wskazuje, że świadczenie usług medycznych przez podatnika w warunkach refakturowania na rzecz jego pracowników nie jest wyłączone z tego zwolnienia.

Nie powstanie więc obowiązek stosowania kasy rejestrującej.

 

Zmiany w uldze dla przedsiębiorców na „liniówce”

Podatnicy, którzy rozliczają się według stawki 19% PIT, mogą część zapłaconej składki zdrowotnej:

Zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku obowiązuje limit roczny, który jest waloryzowany w drodze obwieszczenia Ministra Finansów. Zgodnie z obwieszczeniem z 19.12.2022 r.  w sprawie wysokości kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne zaliczanej do kosztów uzyskania przychodów lub odliczanej od dochodu, w 2024 r. limit wzrośnie o 1400 zł. Na podstawie art. 30c ust. 2c PDOFizU ogłoszono, że wysokość́ kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne zapłaconej w roku podatkowym na podstawie ustawy z 27.8.2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2561), zaliczanej do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 58 PDOFizU lub odliczanej od dochodu na podstawie art. 30c ust. 2 pkt 2 PDOFizU, w 2024 r. nie może przekroczyć 11 600 zł.

Składka zdrowotna na skali podatkowej

Warto przypomnieć, że przedsiębiorcy, którzy rozliczają się według skali (zasady ogólnie PIT – 12% w pierwszym progu i 32% PIT w drugim progu) nie mogą w ogóle odjąć nawet części składki zdrowotnej. Co oznacza, że są różne kategorie podatników w związku z nowym i obowiązującym od 2022 r. mechanizmem składki zdrowotnej. W przypadku tych podatników składka zdrowotna niezmiennie wynosić będzie 9% od dochodu uzyskanego w miesiącu poprzednim (w 2024 r. nie mniej niż 381,78 zł). W przypadku zasad ogólnych nadal nie będzie można odliczyć zapłaconej składki zdrowotnej od podatku ani zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Wysokość składki zdrowotnej od 1.1.2024 r. na „liniowce”

W przypadku przedsiębiorców rozliczających się na „liniowce” zapłacą oni składkę zdrowotną na poziomie 4,9% swojego dochodu, jednak nie mniej niż 381 zł 78 gr miesięcznie (9% liczone od płacy minimalnej).

Składka zdrowotna dla ryczałtowców

Przedsiębiorcy, którzy rozliczają się na zasadzie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych mają inny model składki zdrowotnej. W ich przypadku miesięczna składka zdrowotna wynosić będzie ryczałt kwotowy od około 400 zł do około 1200 zł miesięcznie w zależności od tego jaki roczny przychód będą miały tacy przedsiębiorcy – są one wyliczone od przeciętnego wynagrodzenia w IV kwartale 2023 r., które GUS opublikuje w kolejnych tygodniach:

Składka zdrowotna a karta podatkowa

Ostatnia grupa przedsiębiorców, to osoby prowadzące działalność i rozliczające się na zasadzie karty podatkowej. Warto podkreślić, że od 1.1.2022 r. nie można już rozpoczynać prowadzenia działalności na tej zasadzie, natomiast wszystkie osoby, które mają kartę podatkową nadal mogą ją kontynuować. Składka zdrowotna będzie w ich przypadku liczona jako 9% od minimalnego wynagrodzenia i od stycznia 2024 r. wynosi 381 zł 78 gr.