Nieusprawiedliwione nieobecności uzasadniają rozwiązanie umowy w trybie natychmiastowym z winy pracownika (zwolnienie dyscyplinarne).
Do zawierania i rozwiązywania z młodocianymi umów o pracę w celu przygotowania zawodowego generalnie mają zastosowanie przepisy Kodeksu pracy dotyczące umów o pracę na czas nieokreślony. W art. 196 KP wymieniono zamknięty katalog sytuacji, w których może nastąpić wypowiedzenie umowy. Rozwiązanie za wypowiedzeniem umowy o pracę zawartej w celu przygotowania zawodowego dopuszczalne jest mianowicie tylko w razie:
1) niewypełniania przez młodocianego obowiązków wynikających z umowy o pracę lub obowiązku dokształcania się, pomimo stosowania wobec niego środków wychowawczych;
2) ogłoszenia upadłości lub likwidacji pracodawcy;
3) reorganizacji zakładu pracy uniemożliwiającej kontynuowanie przygotowania zawodowego;
4) stwierdzenia nieprzydatności młodocianego do pracy, w zakresie której odbywa przygotowanie zawodowe.
Nie ma zaś regulacji odrębnych dla rozwiązania umowy bez wypowiedzenia, w szczególności zakazu takiego działania ani jego ograniczenia.
Gdy przyczyna nieobecności pracownika w pracy nie jest znana pracodawcy, to nieobecność ta jest nieusprawiedliwiona i pracodawca może rozwiązać niezwłocznie umowę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 KP (wyrok SN z 17.7.2009 r., I PK 43/09, Legalis).
Pracownik zobligowany jest do podania przyczyny nieobecności najpóźniej drugiego jej dnia. Jeżeli przepisy prawa pracy obowiązujące u danego pracodawcy nie określają sposobu zawiadomienia pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownika w pracy, zawiadomienia tego pracownik dokonuje osobiście lub przez inną osobę, telefonicznie lub za pośrednictwem innego środka łączności albo drogą pocztową, przy czym za datę zawiadomienia uważa się wtedy datę stempla pocztowego. Może to więc zrobić w jakikolwiek sposób, także za pośrednictwem innej osoby, niekonieczne osoby bliskiej. Przepisy narzucają przy tym obowiązek poinformowania o przyczynie nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie zaś do przedstawienia dowodów potwierdzających nieobecność jeszcze w trakcie jej biegu.
W wyroku z 4.12.1997 r. SN orzekł, że pracownikowi, który usprawiedliwił nieobecność w pracy z opóźnieniem nie można zasadnie zarzucić opuszczenia pracy bez usprawiedliwienia. Nieusprawiedliwienie w terminie nieobecności w pracy i opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia stanowią odmienne rodzajowo naruszenia obowiązków pracowniczych (I PKN 416/97, Legalis).
Kwestią oceny pracodawcy zatem pozostaje to, po ilu dniach nieusprawiedliwionej nieobecności można zastosować zwolnienie dyscyplinarne. Kilkudniowa nieobecność bez żadnego kontaktu może być uzasadnieniem rozwiązania umowy. Zawsze oczywiście może ujawnić się okoliczność wyjątkowa, gdy kontakt był niemożliwy ale będą to sytuacje bardzo szczególne (np. bardzo poważny wypadek pracownika).
