Nowela dotyczy art. 2 ust. 1a ustawy z 24.6.1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 716 ze zm.; dalej: WłLokU), który został dodany do WłLokU przez przepisy ustawy z 20.7.2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz.U. z 2017 r. poz. 1529). Jak piszą wnioskodawcy nowelizacji WłLokU celem nowej regulacji było ukrócenie praktyk niektórych deweloperów (głównie małych), polegających na ustanawianiu odrębnej własności większej liczby lokali w budynkach jednorodzinnych wbrew ustaleniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, decyzji o pozwoleniu na budowę oraz pozwoleniu na użytkowanie. Nie ulega wątpliwości, że zmiana przepisów w założeniu miała dotyczyć budynków nowobudowanych.
Zgodnie z art. 2 ust. 3 WłLokU, spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2 (ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo treść decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zgodnie z pozwoleniem na budowę albo skutecznie dokonanym zgłoszeniem, i zgodnie z pozwoleniem na użytkowanie), stwierdza starosta w formie zaświadczenia. W nowelizacji nie wskazano jednak, kto ma stwierdzić spełnienie przesłanki określonej w ust. 1a tego artykułu.
W to miejsce ustawodawca wprowadza zapis, zgodnie z którym odrębną nieruchomość w budynku mieszkalnym jednorodzinnym mogą stanowić, co najwyżej dwa samodzielne lokale mieszkalne. Ograniczenie to nie ma zastosowania do budynków, które zostały wybudowane na podstawie pozwolenia na budowę wydanego przed 11.7.2003 r.
Spełnienie wymagań, o których mowa, stwierdzać będzie starosta w formie zaświadczenia.
