Kamper opisany w dokumentacji jako „samochód specjalny kempingowy”, wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej, nie jest samochodem osobowym w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym nie obowiązują ograniczenia dla kosztów samochodów osobowych (limit 150 000 zł). Wydatki związane z nabyciem, eksploatacją i amortyzacją kampera mogą być zaliczone w całości do kosztów uzyskania przychodów i wprowadzone do ewidencji środków trwałych.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOFizU) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 PDOFizU. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu wydatków zastrzeżonych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo–skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.
Przepisy przewidują ograniczenia w możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do wydatków związanych z nabyciem pojazdów osobowych i ich eksploatacją. Wynikają one z art. 23 ust. 1 pkt 46–47a PDOFizU. Także zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 PDOFizU nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę 225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym oraz 150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.
Kluczową kwestią jest zatem ustalenie, czy kamper należy do grupy samochodów osobowych. Zgodnie z art. 5a pkt 19a PDOFizU ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym, oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem m in. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla przeznaczeń wymienionych w tym przepisie.
Zgodnie z art. 5d PDOFizU spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych, określonych w art. 5a pkt 19a PDOFizU, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań lub też dla pojazdów określonych w art. 5a pkt 19a lit. c PDOFizU spełnienie wymagań stwierdza się na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. W świetle brzmienia art. 5a pkt 19a lit. c PDOFizU wymienione warunki powinny być zrealizowane jednocześnie, o czym świadczy spójnik „i”. W związku z powyższym – na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – dla przyznania danemu pojazdowi przymiotu „pojazdu specjalnego” konieczne jest nie tylko wykazanie się wymaganymi dokumentami określonymi w przepisach o ruchu drogowym, ale także jednoczesne zakwalifikowanie pojazdu pod jedno z przeznaczeń wymienionych w art. 5a pkt 19a lit. c PDOFizU.
Z informacji wskazanych w pytaniu wynika, iż podatnik zamierza zakupić pojazd opisywany w dokumentacji jako samochód specjalny kempingowy (kamper) oraz wykorzystywać go w całości na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe oznacza, że w stosunku do wydatków ponoszonych na ww. kamper nie należy stosować żadnego z ograniczeń w zaliczaniu ich w koszty podatkowe, które przewidziane są w art. 23 ust. 1 pkt 46–47a PDOFizU, albowiem kamper ten nie jest samochodem osobowym w myśl ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wszystkie ww. ograniczenia odnoszą się wyłącznie do samochodów osobowych. W przypadku, w którym wydatki związane z pojazdem będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, podatnik będzie uprawniony do zaliczenia ich w całości w koszty uzyskania przychodów. Ponadto kamper może być przez podatnika wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a odpisy amortyzacyjne będą stanowiły w całości koszty uzyskania przychodów podatnika.
