Przypomniał o tym Naczelny Sąd Administracyjny (wyr. NSA z 1.10.2020 r., II FSK 1163/18, Legalis).
Zgodnie z art. 97 § 2 ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1427; dalej: EgzAdmU), zajęciu podlegają ruchomości zobowiązanego, znajdujące się zarówno w jego władaniu, jak i we władaniu innej osoby, jeżeli nie zostały wyłączone spod egzekucji lub od niej zwolnione.
A zatem, konstrukcja tego przepisu umożliwia zajęcie zarówno ruchomości, które znajdują się we władaniu zobowiązanego, ale też będących we władaniu innych osób. NSA zwrócił uwagę, że nawet jeśli poborca skarbowy uzyska informacje o prawach osób trzecich, fakt ten nie zwalnia go z dokonania zajęcia.
Poborcy skarbowemu nie służy prawo do rozstrzygania o słuszności zarzutów roszczenia prawa osób trzecich do zajętej ruchomości. O prawach tych rozstrzyga organ egzekucyjny, który rozpoznaje żądanie i wydaje postanowienie w sprawie wyłączenia spod egzekucji w ciągu 14 dni od dnia złożenia żądania. Termin ten może być przedłużony o dalszych 14 dni, gdy zbadanie dowodów w tym terminie nie było możliwe (art. 38 § 2 EgzAdmU).
Po wniesieniu żądania organ egzekucyjny ma obowiązek zaniechania dalszych czynności egzekucyjnych wobec kwestionowanej rzeczy do czasu wydania postanowienia w sprawie (art. 38 § 3 EgzAdmU).
NSA zwrócił też uwagę, że osoba trzecia w odpowiednim terminie powinna wystąpić do organu egzekucyjnego z żądaniem wyłączenia zajętej ruchomości spod egzekucji. Zgodnie z art. 30 § 1 EgzAdmU, kto, nie będąc zobowiązanym, rości sobie prawa do rzeczy lub prawa majątkowego, z którego prowadzi się egzekucję administracyjną, może wystąpić do organu egzekucyjnego – w ciągu 14 dni od dnia uzyskania wiadomości o czynności egzekucyjnej skierowanej do tej rzeczy lub tego prawa – z żądaniem ich wyłączenia spod egzekucji, przedstawiając lub powołując dowody na poparcie swego żądania.
Natomiast w razie odmowy uwzględnienia żądania osobie tej służy powództwo cywilne do sądu powszechnego.
